Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Ο γάμος του πρώην σου.


"Όλες οι πρώην κοπέλες μου, μετά από μένα παντρεύτηκαν", έλεγε χαριτολογώντας ο Τάσος ένα όμορφο βράδυ στην Σαλαμίνα πριν κάτι μέρες, και εμείς κρατούσαμε την κοιλιά μας από τα γέλια αφενός και αφετέρου θαυμάσαμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τις φουρτούνες που πέρασε.
Ε δεν είναι και λίγο να χωρίζεις από μακροχρόνια σχέση και να μαθαίνεις ότι μετά από ένα τρίμηνο η μέχρι και χθες γυναίκα της ζωής σου, είναι στην κυριολεξία γυναίκα της ζωής κάποιου άλλου.
Ο Τάσος το έριξε στο χιούμορ και καλά έκανε. Ξέρει να αντιμετωπίζει τα δύσκολα και να προχωράει όπως προχώρησε και τώρα στη ζωή του.(αρκεί να μην ξαναπλησιάσει το κινητό μου τηλέφωνο!)
Το να μαθαίνεις γενικώς ότι ένας άνθρωπος που σου σημάδεψε την ζωή προχώρησε παρακάτω, όσο και αν έχεις ξεπεράσει καταστάσεις, σίγουρα σε ταρακουνάει ολίγον. Δεν ξέρω αν λέγεται ζήλια αυτό ή θαυμασμός, ή κακία ή οτιδήποτε, αυτό που ξέρω είναι σίγουρα ότι δεν σου περνάει απαρατήρητο. Εικόνες θαμμένες ζωντανεύουν από το πουθενά, κουβέντες άσχημες και καλές στιγμές. Κατά πόσο αξίζει τον κόπο? Σαφώς και δεν αξίζει, αλλά κατά πόσο μπορείς να το ελέγξεις? Όσο πεισματάρης και υπερήφανος μπορεί αν είσαι.
Πχ μαθαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα και σήμερα περνούν δίπλα από τις πρώτες τους αγάπες (και παντοτινές ) και παρότι είναι παντρεμένες - οι εξακολουθούν να τους - τις κοιτάζουν με λατρεία. Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε περάσει κάτι ανάλογο, και αν δεν το έχετε περάσει σίγουρα δεν σας το εύχομαι. Όλο και κάποιος θα έρθει να σας ενημερώσει για το τι κάνει που βρίσκεται και με ποια Μέχρι εκείνη την μέρα που μαθαίνεις ότι ο παιδικός σου έρωτας βάζει στεφάνι!
Ναι, I've there, και εγώ Σιγά που θα έλειπα εγώ, από τα "καλύτερα".
Η είδηση ήταν γνωστή εδώ και καιρό, και πέρασε κυριολεκτικά απαρατήρητη γιατί ήταν κάτι που το θεώρησα δεδομένο εξ 'αρχής. Και δεν έπεσα έξω, όσοι και αν θέλησαν να το μειώσουν στο κεφάλι μου.
Χθες το σενάριο πήρε σάρκα και οστά και μαζί με αυτό έκλεισε και ένας όμορφος κύκλος ζωής για να ανοίξει ένας καινούργιος. Κακίες δεν κράτησα ποτέ και για κανέναν στην ζωή μου, ξέρω να συγχωρώ, ακόμα. Για αύριο το πρωί δεν ξέρω...Άλλωστε εντρύφησα για τα καλά αυτό που με δίδαξαν με περίσσια χάρη "ποτέ μην λες ποτέ"!Να ζήσετε!

* Η ώρα για διακοπές έφτασε! Η παρέα μαζεύτηκε, τα περίεργα τηλέφωνα κόπηκαν και όλοι μας, φίλοι και μη, σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι!!!!

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Ζωή...


Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεται να λες πολλά. Η σιωπή τα λέει όλα. Μια ματιά γεμίζει όλα τα κενά που είχες και σου δείχνει το δρόμο για την επόμενη στάση του λεωφορείου Τερματική ή όχι δεν έχει σημασία. Το ταξίδι - διαδρομή αξίζει τα πάντα. Το μόνο πράγμα που δεν αξίζει είναι η αναμονή. Αυτή σκοτώνει. Το χρόνο σου τον καιρό σου τα ίδια σου τα συναισθήματα τα ποδοπατάει
Πρόσφατα διάβασα ένας ρητό, το οποίο λέει ελάχιστα και τα πάντα. " Δεν χρειάζεσαι τα πάντα για να απολαύσεις την ζωή. Χρειάζεσαι ζωή για να απολαύσεις τα πάντα. Και ναι, χρειάζεσαι ζωή ρε διάολε. Πόσοι από εμάς ζούμε τελικά?Πόσοι από εμάς έχουμε προσπεράσει το γεγονός ότι λειτουργούμε σαν πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι γεμάτη παγίδες και λάθος κινήσεις. Μια λάθος κίνηση μπορεί να αποδειχθεί μοιραία και να χάσεις την παρτίδα. Άλλοι το λένε, ήττα. Εγώ το λέω μάθημα. Ζωής...

Τις τελευταίες μέρες ένας πολύ δικός μου άνθρωπος τα λέει κατάματα με τη ζωή. Στέκεται πάνω σε μια λεπτή γραμμή και παλεύει να μην πέσει στο κενό. Εκείνος ξέρει να ισορροπεί, είμαι σίγουρη γ' αυτό. Όπως είμαι σίγουρη και για το ότι θα τα καταφέρει όχι απλά να κρατηθεί όρθιος άλλα και το ότι θα περάσει στην απέναντι πλευρά με τεράστια ευκολία. Στην παραπάνω παράγραφο τόνισα ότι η αναμονή σκοτώνει. Ακόμα και στην συγκεκριμένη περίπτωση, μας σκοτώνει όλους, μας φθείρει Μας κρατά ξάγρυπνους και μέσα στο άγχος. Αλλά μόνο για την συγκεκριμένη περίπτωση η αναμονή είναι φάρμακο. Είναι παράταση ζωής ένος ανθρώπου που έχει αφήσει πίσω του ανθρώπους που τον λατρεύουν, που ΄ζουν και αναπνέουν για να τον δουν να ανοίγει τα μάτια του και να πατά στα πόδια του. Όρθιος, περήφανος, γελαστός. Περιμένουμε όλοι να μας κάνει τις γνωστές του πλάκες. Αυτές που μας έκαναν να τον λατρέψουμε.Περιμένει μια υπέροχη γυναίκα πίσω, και ένα ακόμα πιο υπέροχο πλάσμα να χαμογελάσεις ξανά.
Για όλα αυτά οφείλεις να μείνεις εδώ. Μπορεί να έχουμε γίνει ένα ατελείωτο μπουρδέλο σαν χώρα, αλλά μην ανησυχείς. Έχουμε ακόμα ο ένας τον άλλο, φίλε μου. Και αυτό δεν μπορεί αν το αλλάξει κανείς και ΠΟΤΕ!!!
Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα να θυμάστε όλοι σας, ότι η ζωή είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Χωρίς αυτήν, τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Να την σέβεστε λοιπόν...Τα σέβη μου.