After christmas "spirit"

Άγιος Βασίλης ήταν και πέρασε. Tα δώρα που ζητήσαμε μπορεί να μην ήταν εφικτό να τα πάρουμε, αλλά οι οικογενειακές στιγμές ήταν στο φόρτε τους. Κ' ας έλειπες εσύ από την παρέα. Σε συζητήσαμε όμως, όπως κάθε χρόνο. Γελάσαμε με τις γκάφες σου, τις ατάκες σου, τα θα σου και γενικά μπορεί να έλειπες ουσιαστικά ήσουν εκεί όμως πνευματικά.
Δεν μου ήταν αρκετό ομολογώ. Πάντα τέτοιες μέρες με κάνουν μελαγχολική, η απουσία σου, είναι πάντα εμφανής παντού και σε όλους μας.
Η μαμά πάντα χαμογελάει στημένα , εμείς γελάμε δυνατά, και πονάμε βουβά. Και όμως μέσα μου ξέρω ότι είσαι κάπου τριγύρω.
Πινελιά στην μελαγχολική μέρα, η επίσκεψη στη Χριστινούλα, την βαφτιστήρα μου, που εκτός του ότι είχε την γιορτή της, είχε και όλα της τα ξαδέρφια σε απαρτία. Ένας μίνι, παιδικός σταθμός στα πόδια της παρουσία και του Άγιου Βασίλη!! Το χαμόγελο της και μόνο δίνει κουράγιο σε όλους εμάς που γκρινιάζουμε πολλές φορές χωρίς ουσία, και που στεναχωριόμαστε για τόσο ασήμαντα πράγματα.


Τα ξεχνάς όλα, έτσι. Η αλήθειες πάντα μέσα από τα μάτια των παιδιών, είναι πιο
αθώες, πιο γλυκιές. Ηρεμούν και την πιο πέτρινη καρδιά. Throught the eyes of a child everything is much better...
Περιμένοντας να τελειώσει η Boxing day στην Αγγλία, μπας και τελειώσει επιτέλους και η δουλειά μου στο Φάληρο, αναπολώ όμορφες στιγμές και προσμένω ακόμη πιο όμορφες μέρες. Για όλους μας, μικρούς και μεγάλους. Μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά...!Τα σέβη μου...

ho ho ho...!

Μια μόλις ημέρα πριν τα Χριστούγεννα. Δεν είμαι καθόλου στο πνεύμα, θα το ομολογήσω. Περισσότερο στο κόσμο μου είμαι παρά στο πνεύμα με τα ελαφάκια και τους Άγιους Βασίληδες και τα χιλιάδες λαμπιόνια στους δρόμους. Μάλλον αρνητική αύρα λέγεται αυτό ε? Ε δεν πειράζει, όπως λέω και εγώ ενίοτε, πάρε ένα depon και θα σου περάσει κοπελιά!
Πάει πολύς καιρός, από την τελευταία φορά που χάρηκα Χριστούγεννα Ίσως επειδή πάντα δούλευα, δεν κατάφερα να μπω μέσα στο πνεύμα ποτέ. Ήμουν πάντα παιδί της Πρωτοχρονιάς, και πάντα εκτός Αθήνας. Με πνίγει και μόνο που το σκέφτομαι η παραμονή εντός Αττικής.
Πέρυσι τέτοιο καιρό, μαζευτήκαμε πάνω, στο δωματιάκι, παρέα μεγάλη και ευχάριστη. Ίσως κινηθώ σε τέτοιους ρυθμούς και φέτος, με ή και χωρίς τους ίδιους ανθρώπους δουλεύοντας ή όχι. Οι αναμνήσεις είναι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ολοζώντανες.
Αναφορικά με τη πρωτοχρονιά, ποιος ξέρει, που θα με βγάλει ο δρόμος. Τα αναπάντεχα είναι πάντα τα καλύτερα.
Με το μυαλό μου κόμπο, αλλά με διάθεση να αλλάξω ότι μου το δημιουργεί, εύχομαι σε όλους σας, χαρούμενες γιορτές. Ότι σας πήρε το 2010 από το μυαλό την ζωή και την τσέπη σας, να σας το γυρίσει εις διπλούν πίσω. Είμαι σίγουρη, πως δεν θα το αρνηθείτε. Το ίδιο λέω να κάνω και εγώ..Καλές γιορτές, τα σέβη μου!

1+1=2

Η αριθμητική έχει πάντα ένα δεδομένο αποτέλεσμα Το ίδιο και η ορθή σκέψη.
Ειδικά όταν προέρχεται από κατασταλαγμένο άνθρωπο κ' όχι από κάποιον μου αναζητά- ψάχνει παντού να βρει στοιχεία του εαυτού του που του λείπουν, ή που δεν μπορεί ο ίδιος να δει.
Δεν ξέρω γιατί όλα στη ζωή πρέπει να ναι τόσο περίπλοκα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις σχέσεις. Η εργασία πχ, δίνεις το 100% του εαυτού σου, εισπράττεις μετά από χρόνια δουλειά, κόπους ετών, μειώσεις μισθών, αντί τους καρπούς των κόπων σου. Πράγματα για τα οποία έχεις θυσιάσει πολλές ώρες, μέρες μήνες από τον προσωπικό σου χρόνο.
Αναρωτιόμουν, αν σε αυτή την χώρα που λατρεύω θα πάψει να ισχύει ποτέ το ρουσφέτι, το γλύψιμο, η λογική του δημοσίου υπαλλήλου και θα κυριαρχήσει η αξιοκρατία. Νομίζω ότι η λέξη ποτέ, είναι δεδομένη!
Ορισμένοι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα από την μύτη τους. Ακόμα και η λύση στο πιο απλό όλων όπως είναι το 1+1=2. Άλλοι το βλέπουν ή 11, ή 1 και 1 δώρο...Γιατί χωρίς δωράκι δουλειά δεν γίνεται...Τα σέβη μου.