Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

We're back!

Είναι όμορφη η εξοχή δεν λέω. Με έμαθε ο πατέρας μου να την αγαπώ. Βουνό, περπάτημα, πολλά λουλούδια τριγύρω και αναζήτηση του "κάτι το διαφορετικό" να τραβήξει το μάτι μου προκειμένου να το φυλάξω στην φωτογραφική μηχανή μου και μαζί και την μνήμη μου.
Στο χωριό της Ρεούλας τα πράγματα κύλισαν όπως αρμόζει στην λέξη. Χωριό. Πουλάκια, καφές στην 8,30 το πρωί (δεν μπορούσες να κοιμηθεις και περισσότερο) μπόλικο γέλιο και παιχνίδι με τα 2 μωρά που συντρόφευαν την παρέα και πολύ χαμόγελο από την μητέρα μου, με μια και μόνο διακοπή. Κάτι ήταν και αυτό. Η αρχή...
Ομολογώ ότι αρνί και κατσίκι το αποφεύγω και το ίδιο έκανα και φέτος παρά τις έντονες πιέσεις του στυλ "είναι εξαιρετικό χάνεις"! Εγώ είμαι σταθερή αξία. Τρώω μετά την νηστεία ΜΟΝΟ ότι μου έχει λείψει πραγματικά! Δηλαδή, μια σοκολάτα! :) Ξέρω, συμφέρω. Το ακούω συχνά!
Οι διακοπές του Πάσχα τελείωσαν, αν και φέτος περιείχαν πολλές εκπλήξεις, κυρίως τηλεφωνικές από ανθρώπους που δεν περίμενα. Τουλάχιστον κάποιοι διαθέτουν ακόμη φιλότιμο. Όπως και να χει, το φετινό Πάσχα ήταν όντως; διαφορετικό. Δεν είχε κλάματα, όπως πέρυσι, κανέναν σενάριο του "τι μπορεί να έφταιξε", γιατί" και ένα σωρό άλλα ερωτήματα που με ταλάνιζαν την περσινή  περίοδο. Μήπως τελικά έφτασε η ώρα? Θα δούμε. Εσύ πάντως έστω και μυνηματικά ήσουν δίπλα μου και σ' ευχαριστώ! Και του χρόνου ακόμα καλύτερα! Τα σέβη μου!

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Καλό μας Πάσχα!

Υπό παλιές συνθήκες (που λέει και μια ψυχή) κανονικά η αντίστροφη μέτρηση για τις μέρες του Πάσχα μου ήταν παντελώς αδιάφορες. Γενικά το Πάσχα ως περίοδος, δηλαδή. Αυγά - τσουρέκια (μας τα κάνουν κιόλας) κόσμος τρέχει πανικόβλητος δεξιά αριστερά να προλάβει να μαζέψει τα αμάζευτα προτού αναχωρήσει για την ιδιαίτερη πατρίδα. Μπλιάχ.
Έχω τουλάχιστον μια 8ετία να πω ότι ευχαριστήθηκα Πάσχα. Γιορτές σούβλισμα, γέλιο, καλή παρέα κτλ. Τα τελευταία 3 χρόνια δε, παρά ήταν αφόρητο λόγω πένθους και κατά πολύ παραπάνω αδιάφορο. Οπότε η διέξοδος της δουλειάς ήταν ότι καλύτερο για να γλυτώσεις αφενός μεν από το όλο αρνητικό κλίμα του "λείπει αυτός που γιορτάζει" και αφετέρου γλίτωνες και τα περιττά λίπη στα οποία οι περισσότεροι πέφτουμε με τα μούτρα ιδιαίτερα μετά από 40 μέρες νηστεία.
Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μπορεί να μην έχω κοντά μου τον δικό μου άνθρωπο θα έχω όμως φιγούρες χαρούμενες. Και ναι, είναι γεγονός, έχω άδεια το Πάσχα!
Μπορεί να περάσαμε από 1000 κύματα όλοι μας τόσα χρόνια, ωστόσο είναι η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που νοιώθω πως θέλω να το ζήσω στο έπακρο! Κ' ας έχει Γερμανικό πρωτάθλημα...Υπόσχομαι να μην ανοίξω ούτε το Live!!!:) :)
Εύχομαι σε όλους μέσα από την καρδιά μου να περάσετε ζαχαρένια! Να ξεκουραστείτε , να χαλαρώσετε, να γεμίσετε τις άδειες μπαταρίες σας, και να επιστρέψετε πιο γελαστοί από ποτέ. Εγώ θα βρίσκομαι λίγο έξω από την Μεγαλόπολη! Τα Πασχαλινά σέβη μου!


ΥΓ: Χρόνια πολλά και στους δυο σας...
ΥΓ2: Ότι γράφετε δεν διορθώνεται όπως και τα λάθη που κάνουμε...Είναι αυθόρμητα. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον...

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Καταλαβαίνω...

Πρόσφατα έπεσα πάνω σε ένα ρητό που με έκανε να αναρωτηθώ πόσοι από εμάς μπαίνουμε στην διαδικασία να ασχολούμαστε με το νόημα του.
"Το παρελθόν δεν χρειάζεται να το ξεχάσεις ή να το συγχωρέσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το καταλάβεις..."
Κατανοώ, καταλαβαίνω, βγάζω νόημα, συνειδητοποιώ. Πολλά συνώνυμα, ένα το νόημα. Η παραδοχή, ή το "αλσχάιμερ", ή και ακόμα η συγχώρεση πολλές φορές δεν αφήνουν το πρόβλημα να οδηγηθεί σε λύση. Όταν μιλάμε για πρόβλημα. Για σχέσεις δηλαδή, που έληξαν άδοξα, απρόοπτα, βίαια, απότομα και εξακολουθείς να τις "διατηρείς" στο κεφάλι σου.

Ποιος δεν έχει περάσει από αυτή την διαδικασία, σχεδόν όλοι μας. Να διατηρούμε ζωντανή στο μυαλό μας δηλαδή  μια ουτοπική εικόνα από μια σχέση που ουσιαστικά έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της, απλά δεν μας έχει ενημερώσει γ' αυτή την εξέλιξη. Άλλες πάλι φορές δεν έχουμε ενημερώσει εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας για το αποτέλεσμα. Άρνηση νομίζω λέγεται. Συνειδητή ή όχι.

Κάποια στιγμή μια πρώην πλέον φίλη, είχε πει κάτι πολύ σοφό. "Έναν άνθρωπο καταλαβαίνεις ότι τον έχεις ξεπεράσει, όταν πλέον φέρνεις στο μυαλό σου μόνο τις ευτυχισμένες μέρες και στιγμές και καμία άσχημη". Ναι, ομολογώ πως είχε πολύ δίκιο.

Το να "θάψεις" εικόνες μέσα σου ακούγεται τόσο δύσκολο όσο και είναι. Το να ξεχάσεις είναι άσχημο, γιατί έχεις ζήσει , ακόμα και στα δύσκολα. Όταν κολυμπούσες στα σκατά νομίζοντας πως όλα ήταν εξαιρετικά ενώ ουσιαστικά ζούσες στο δικό σου ψέμα. Εκεί που νόμιζες ότι σ' αγαπούσαν , αλλά τελικά αγαπούσες μόνος-η σου. Πολύ μόνος-η σου. Και ως γνωστόν, όπως πολύ σωστά μου υπενθύμισε πρόσφατα ο καλός μου, η μοναξιά είναι ο μεγαλύτερος φόβος όλων.

Το να καταλάβεις το παρελθόν σου, θέλει χρόνο, τρόπο και όχι κόπο. Όταν κάνεις την αυτοκριτική σου και δεις τα δικά σου λάθη, τότε ίσως καταφέρεις να κατανοήσεις και του άλλου. Να βρεις το θάρρος δηλαδή να σταθείς απέναντι στον καθρέφτη σου και να αναλάβεις και τις δικές σου ευθύνες. Γιατί it takes two to tango...

Γιατί η κάθαρση πρέπει να ξεκινάει πρώτα από εσένα και έπειτα από τον διπλανό σου. Σκοπός είναι να γίνεις πρώτα εσύ σωστός άνθρωπος και μετά να δώσεις και στον δίπλα να καταλάβει πως μπορεί να το καταφέρει. Αν θέλει...

Κάπως έτσι συμφιλιώνεσαι σιγά σιγά με την ιδέα. Αποδέχεσαι, χαμογελάς και θυμάσαι μόνο όμορφες μέρες και εικόνες. Και όλο αυτό απλά γίνεται ένα μέρος της ζωής σου που θα σε συντροφεύει όπου και αν βρεθείς, όπου και αν είσαι. Γιατί η ζωή είναι τόσο όμορφη που δεν αξίζει ούτε το παραμικρό δάκρυ...Τα σέβη μου.



ΥΓ: Εξαιρετικά αφιερωμένο στην μελαχρινή που με ενέπνευσε να το γράψω. Μην ανησυχείς, όπως σου είπα έχω περάσει πολύ χειρότερα...Μπόρα είναι θα περάσει...

ΥΓ2 Σε σένα όσο και στην μητέρα σου που ξέρω ότι περνάτε δύσκολες στιγμές,  η σκέψη μου είναι μαζί σας. Όλα θα πάνε καλά!

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Memories

2 χρόνια τώρα  γράφω συνέχεια για το πόσο εκνευριστικό είναι να εμφανίζεται το παρελθόν μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που έχεις στρώσει (όσο μπορείς) την ζωή σου, εκεί που έχεις καταχωνιάσει σε παλιά κουτιά άσχημες στιγμές και εικόνες.
Μέχρι σήμερα έλεγα ότι το facebook ενώνει ανθρώπους όταν δεν μπορείς να τους έχεις δίπλα σου. Φίλους, γνωστούς κτλ. Υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να σε βρούν άνθρωποι που δεν περίμενες ποτέ ότι θα το κάνουν.
Όταν εισέβαλες στην παρέα ήμουν πολύ παιδί ακόμα. Και υπερβολικά αθώα για να μπορώ να δω καθαρά. Σε δέχτηκαν όλοι οι φίλοι με ανοιχτές αγκαλιές παρότι ήσουν ένα εντελώς καινούργιο πρόσωπο σε μια παρέα με πολύ ιδιόρρυθμους ανθρώπους. Όπως μπήκες εξαφανίστηκες ένα βράδυ της 17ης Ιουλίου. Ένας καυγάς με τον "άπιστο" ήταν καθαρά η αφορμή μιας εξαφάνισης που ποτέ δεν κατάλαβε κανείς. Αφορμή, όπως ακρι΄βως το γράφω. Εκ των υστέρων κατάλαβα πολλά. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κρύψουν με μεγάλη ευκολία αυτό που θέλουν να πουν και να εκφράσουν ένα σωρό αηδίες προκειμένου να δικαιολογήσουν την πράξη τους. Λυπάμαι, δεν μπορώ να συμμετέχω σε αυτή την γελοιότητα, όπως και δεν συμμετείχα. Αποσύρθηκα ήρεμη. Χρόνια αργότερα κατάλαβα πως ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να είχα κάνει. Με επιβεβαίωσες περίτρανα.
"Όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος, αρκεί να μην επαναλαμβάνεται", μου έγραψες και αναρωτήθηκα εσυ έχεις μετρήσει πόσα έχεις κάνει?
Η φράση αυτή με οδήγησε σε πολλές εικόνες, παλιές ή μη και σε ανθρώπους που ενώ άλλο ήθελαν να πουν άλλο έλεγαν, άλλο έκαναν και στο τέλος σε τρέλαναν. Το να μην μπορείς να εκφραστείς δεν είναι κακό, αντιθέτως. Με τον κατάλληλο χειρισμό ακόμα και οι πιο κλειστοί άνθρωποι έχουν κάτι  να σου πουν. Από το τίποτα είναι μια πρόοδος.
Θα σε ακούσω, το υποσχέθηκα και δεν είμαι θεός να κρίνω ανθρώπους. Μπορώ να ακούσω, έχω αυτό το χάρισμα που εσύ δεν καταδέχτηκες κάποτε. Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω μια κουβέντα σου, η οποία μου μεταφέρθηκε μετά από μια πολύ άσχημη στιγμή της ζωής μου. Και γ' αυτό το λόγο θέλω εξηγήσεις. Τα υπόλοιπα το είπες και μόνη σου, περσινά ξινά σταφύλια!
Ο Απρίλιος με βρίσκει πιο γελαστή , πιο αισιόδοξη , πιο γεμάτη. Δεν το κατάφερα απαραίτητα μόνη μου, το ομολογώ. Έβαλες και "εσύ" το χεράκι σου σε αυτό και σε ευχαριστώ. Όπως σου είπα δεν έχω προλάβει να δώσω τίποτα ακόμη, όρεξη να έχεις να δέχεσαι...Παράλληλα για εμένα έγινε επίσημη έναρξη του αγαπημένου μου καλοκαιριού. Το πρώτο μου daiquiri είναι γεγονός! Τα σέβη μου!  

ΥΓ: Το παρελθόν το σέβομαι, το αποδέχομαι δεν το αρνούμαι. Το παρόν το ζω και το μέλλον το ονειρευομαι.