Πότε ήταν η τελευταία φορά?

*Που χαμογέλασες και το έκανες με την ψυχή σου?
*Που αγκάλιασες και το έκανες τόσο σφιχτά σε σημείο πνιγμού?
*Που δεν κορόιδεψες τον εαυτό σου?
*Που είπες δεν γυρίζω πίσω, και το εννοούσες?
*Που κρύφτηκες από κάποιον που ήθελες να αποφύγεις ενώ εκείνος ταξίδεψε αρκετά χιλιόμετρα για να σε βρει?
*Που δήλωσες αλήτης στην συμπεριφορά, και το εννοούσες πραγματικά?
*Που γύρισες την "πλάτη σου στο μέλλον', αδιαφορώντας προκλητικά?
*Που 'ταξίεψες" με το μυαλό στο πιο εξωτικό μέρος της γης, και γυρνώντας το κεφάλι σου, είδες δίπλα σου τον άνθρωπο με τον οποίο θα ταξίδευες ακόμα και στο καφέ της γωνίας?
*Που είπες "σ' αγαπώ" και το εννοούσες?
*Που ένιωσες το στομάχι σου να "ανακατεύεται" όταν αντίκρισες απέναντι σου, αυτό που σε γεμίζει πραγματικά?
*Που έσβησες τηλέφωνο από το κινητό σου για να μην παρασυρθεις να επικοινωνήσεις με κάποιον? 
*Που είπες ψέμματα για να συναισθήματα σου?
Όλα τα παραπάνω, δεν είναι τίποτα από μια στιγμιαία σκέψη. Μια λειτουργία του μυαλού την οποία ορίζει ο καθένας μας. Ανέξοδα, και ταχύτατα! Κ'ομως τόσο δύσκολα!
Ουσιαστικά τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό το μικρό - μεγάλο αναλογα τον άνθρωπο (τα μεγέθη είναι μεταφορικά) πράγμα , αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι που βρίσκεται μέσα στο κεφαλάκι του καθένα από εμάς.
Το να ταξιδέψεις π.χ με το μυαλό προϊόν θέλησης και επίσης και ανθρώπου . Ζωδιακά τα ψάρια, ζουν και αναπνέουν που λέει ο λόγος για ταξίδι. Κυρίως εγκεφαλικό. Ασχέτως αν είναι σε καλή ή άσχημη περίοδο της ζωής τους, πάντα κάπου θα βρίσκονται. Πάντως σίγουρα όχι δίπλα σας.

*Την μέρα, λοιπόν που θα αποφασίσουμε όλοι μας, να πούμε την αλήθεια στον μίζερο εαυτό μας, και θα βγούμε από το λίθαργο της ουτοπικής ζωης που ζούμε, μπορεί και να είναι αργά.
*Την μέρα που θα σταματήσουμε να ζητάμε από δεξια και αριστερά βοήθεια στο να λύσουμε το υπαρξιακό μας πρόβλημα, το οποίο ούτε εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχόμαστε, τότε μπορεί και να καταφέρουμε να αποφύγουμε όλα τα παραπάνω.
*Την μέρα, που θα αφήσουμε τον συσσωρευμένο αέρα να βγει στην επιφάνεια, τότε ίσως μπορέσουμε να παραδεχτούμε τα λάθη μας, και τα κοιτάξουμε μπροστά σε πιο υγιείς καταστάσεις και ανθρώπους.
*Την μέρα που θα χαμογελάσουμε και θα το εννοούμε πραγματικά, τότε πιθανότατα να βρούμε και αυτό που ψάχνουμε.
*Την μέρα που θα "πιάσω" το χέρι σου και θα σου πω, περπάτα πλάι μου τότε να ξέρεις πως θα είναι για πάντα. Και αυτή η μέρα, είμαι σίγουρη πως δεν αργήσει.
Τα σέβη μου.

ΥΓ: εξαιρετικά αφιερωμένο στην κοντούλα μου, που ολο μου στεναχωριέται τελευταία, αλλά εμπνέει εμένα!

ΥΓ: Ευχαριστώ για την υπομονή σου...

Stop bleeding...

Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα γιατί να υπάρχει η λέξη φιλότιμο, αφού δεν την βλέπεις πουθενά. Κάποια άλλη στιγμή αναρωτήθηκα γιατί να υπάρχει η λέξη σεβασμός αφού εκλείπει από τον χάρτη. Την τρίτη φορά που έφαγα τα μούτρα μου, είπα απλά να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας! Έτσι, απλά βορειοελλαδίτικα.
Από τότε δεν ξανά αναρωτήθηκα, απλά παρατηρούσα. Οι αστείες φιγούρες του παρελθόντος φαντάζουν τόσο μικρές για να μπορέσουν να χωρέσουν σε ένα τόσο δα μικρό μυαλό σαν το δικό μου. Μόνο που το δικό μου, προς λύπηση κάποιων όσο μικρό και αν είναι το χρησιμοποιώ ΟΛΟ! Λυπάμαι !
  Περίεργη εβδομάδα, κυρίως εργασιακά, και από πολλές απόψεις και ψυχολογικά. Μια από εκείνες που σιγοψιθυρίζεις την μεγάλη λέξη που όλους μας ενώνει: ΣΚΑΤΑ!
Πέφτεις λίγο, προσπαθούν να σε ρίξουν δηλαδή, το καταφέρνουν μέχρι ένα σημείο και έπειτα γίνεσαι τόσο Bitch που δεν αναγνωρίζεις ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. "Εγώ είμαι αυτή? Μπα, κάποιο λάθος έχει γίνει". Και όμως κανένα λάθος δεν έχει γίνει. Μάλλον εσύ και ο εαυτός σου είστε το μόνο λάθος στην όλη ιστορία. Για πάρτο αλλιώς λοιπόν. Κάνε μια 180άρα γύρω σου και κούνα λίγο το ξανθό σου κεφαλάκι μπας και ξυπνήσει από το λήθαργο της βλακείας που σε δέρνει την τελευταία 3ετία. Δεν θέλει κόπο, απλά τρόπο και μάτια λίγο πιο ανοιχτά από αυτά που διαθέτεις όταν σε πιάνει "η ώρα του ώμου".
Αυτοκριτική λέγεται, it's ok! Καλό είναι να γίνεται που και που, όταν πιάνεις πάτο. Όταν τίποτα δεν φαίνεται αρκετό, και τίποτα φυσιολογικό. Όταν υποτίθεται κουρνιάζεις στην ηρεμία και ξαφνικά σου φαίνεται παρανοϊκή.Μάλλον κρύβεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Όχι τον παρελθοντικό, αυτός "ξεπούλησε" και μαζί του και εσυ. Δεκτό, ποτέ αποδεκτό, και στα παπάρια μας στην τελική.
    Το καλοκαίρι εκεί που μας έρχεται μας φεύγει. Αστάθεια,  παρέα με τον δικό μας χαρακτήρα. Μια πάνω μια κάτω. Μια βροχή μια ηλιοφάνεια. Σταθεροποιήσου κάπου, βαρέθηκα! Τα έξαλλα σέβη μου!  

Στην διπλανή ξαπλώστρα...

 Την περασμένη Κυριακή η μέρα ξεκίνησε ιδανικά. Μπορεί το ρεπό μου να έκανε φτερά ωστόσο ο έντονος ήλιος μου έδωσε έναυσμα να πραγματοποιήσω το πρώτο μπάνιο της σεζόν. Επιτέλους, μονολόγησα κοιτώντας έξω από το παράθυρο μου. Ώρα για βουτιά.

Το ξεφτίλισε ολίγον ο χειμώνας φέτος. Σαν πέρυσι από της 15 Απριλίου μαζί με τον Σπύρο είχαμε εγκαινιάσει την σεζόν. Φέτος, κόντευε να βγει και ο Μάης και δεν το αποφάσιζα. Τελικά, ορισμένα πράγματα δεν χρειάζονται και πολύ σκέψη. Είναι να τα αποφασίζεις αυθόρμητα. Κάπως έτσι παρέα με την πετσέτα μου και το GOAL αγκαλιά κατέβηκα στην παραλία.

Στην διπλανή ξαπλώστρα από εμένα βρίσκονταν 3 κυρίες ηλικίας γύρω στα 45. Κομψές με τα καπελάκια τους, τα extreme μαγιουδάκια τους, τσιγαράκι, περιοδικό, και πολύ μα ΠΑΡΑ πολύ κουτσομπολιό. Για τον άνδρα της η μια , για τον γκόμενο η άλλη, για τα τατουάζ των παιδιών, τις πλαστικές που θέλουν να κάνουν κτλ κτλ. Ακατάπαυστη λογοδιάρροια, και μετά έλεγα για την Τόνια που δεν σταματάει. Την ξεπερνούσαν σε τεράστιο βαθμό.

Σε μια από τις πολλές κουβέντες που ανέπτυξαν η μια από αυτές αναφέρθηκε και στον τύπο με τον οποίο βγαίνει αυτόν τον καιρό. "Δεν κάνει, μωρε΄. Δεν έχει τα απαραίτητα, δεν μου πολύ βγαίνει ρε γμτ."

"Σιγά ρε συ", ανταποκρίθηκε η άλλη. "Κάτσε εκεί που είσαι μέχρι να βρεις κάτι άλλο καλύτερο. Τι έχεις να χάσεις, στα παρέχει όλα"

"Ναι, σίγουρα, μέχρι να βρω κάτι άλλο μια χαρά είμαι. Δεν θα τον αλλάξω".

Προς στιγμήν νόμιζα ότι μιλούσαν για κάποιο μπλουζάκι, κάποιο δώρο κτλ. Αποκλείεται να μιλούσαν για άνθρωπο αναφερόμενες σε αυτόν λες και ήταν πιστωτική κάρτα ένα πράγμα. Βόλεψη λέγεται, μουρμούρισα, αυτό που έχει η κυρία. Και συμβιβασμός, αυτό που έχουν οι υπόλοιπες.

"Εγώ το είπα στο γιο μου, όλα΄κ'όλα. Όσο συντηρητική ήμουν στην αρχή τόσο ανεξάρτητη θα γίνω τώρα. Θα τα κάνω όλα". Μετά της 2?... μουρμούρισα!

Η συγκεκριμένη κυρία, φαινόταν από μακρυά πόσο της έχει λείψει η ζωή. Θέλει να προλάβει να τα πράξει όλα, ΤΩΡΑ. Αν ήταν δυνατόν να ταν και χθες ακόμα καλύτερα. Συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο από ότι θέλει για να έχει δίπλα της και παράλληλα κάνει ανενόχλητη της ζωή της. Ότι πρέπει σου λέει. Τα παιδιά της μεγάλωσαν και εκείνη αυτό που αποζητά τώρα είναι να κερδίσει όσα έχασε στην ζωή της.

Άραγε ζει ουσιαστικά , ή ζει την δική της ουτοπική πραγματικότητα? Το να συμβιβαζόμαστε για να "κυκλοφορούμε" κάτι δίπλα μας, είναι καλύτερο ή χειρότερο? Υποθέτω κατά δικά μου στάνταρ, χειρότερο.

Όταν ρωτήθηκα γιατί συνήθως πάνω στο ένα με ενάμιση μήνα, εγκαταλείπω οποιαδήποτε σχέση, και πως καταλαβαίνω αν όντως ο άνθρωπος που είχα δεν έκανε για μένα, χαμογέλασα πονηρά. Είναι , απλό. Ασχολούμαι, βλέπω παρατηρώ, ακούω. Κυρίως, ακούω. Κάπου εκεί χρονικά συνήθως ξέρω. Γιατί, με ξέρω...Δεν μου αρέσει να συμβιβάζομαι, δεν με ενδιαφέρει να χτυπάει το τηλέφωνο μου, αν δεν καρδιοχτυπώ για να ακούσω τον ήχο. Μπορεί να είμαι και λάθος, δεν ξέρω. Υποθέτω δε θα είμαι η μόνη.
Η κυρία της παραλίας, είμαι σίγουρη πως δεν είναι ευτυχισμένη από την ζωή της. Είναι σίγουρα όμως ευχαριστημένη από την ντουλάπα της, την αισθητικό της, και τον πλαστικό της...Τα σέβη μου!

Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Στους κατά τ' άλλα ηλιόλουστους καιρούς που διανύουμε και περιμένοντας το φετινό καλοκαίρι το οποίο μπορεί να ναι πιο δύσκολο από τα προηγούμενα, ωστόσο έχει πάντα μια γερή δόση αισιοδοξίας, όλοι περιμένουμε να ρθει η διαφορά. Αυτή που θα μας ξυπνήσει όλους από το λήθαργο, εργασιακό και μη. Να αποβάλλουμε τις όποιες αναστολές έχουμε και φοβίες και να κοιτάξουμε προς απέναντι , στον ορίζοντα προσπαθώντας να ανακαλύψουμε ένα καλύτερο αύριο για εμάς , τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και γενικότερα για την κοινωνία.

Μετά τα γεγονότα του Σαββάτου στο κύπελλο Ελλάδος όλοι μας και κυρίως οι οπαδοί της ΑΕΚ - προς τιμήν τους - καταλάβαμε πως στη σαπίλα την οποία ζούμε ποδοσφαιρικά δεν υπάρχει επιστροφή. Η μόνιμη λέξη που ακούγεται μετά από τέτοια γεγονότα, είναι,  σύσκεψη. Προέδρων, αντιπροέδρων, στελεχών της κυβέρνησης και ένα σωρό γλαστρών του αθλητικού και όχι μόνο  στερεώματος της χώρας. Είδατε ποτέ κανένα αποτέλεσμα? Όχι. 30 έφτασα και μετά από κάθε τέτοια εχθροπραξία, ψάχνουμε όλοι μας του υπαίτιους της κατάντιας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους οπαδούς της ΑΕΚ.
Ανάλογες πράξεις έγιναν και από οπαδούς του Παναθηναϊκού αλλά και του Ολυμπιακού. Εντός χόρτο αλλά και εκτός. Μέσα σε "σπίτια" και έξω από αυτά. Γιατί? Για το γινάτι του " θα πάθεις ότι έκανες εις διπλούν" Κάψτους! Και  να φανταστείτε είμαστε λίγες μόνο ημέρες πριν την επέτειο για το ολοκαύτωμα της Μαρφίν με τους 3 νεκρούς. Ακόμα ακούγετε  στα αυτιά μου η έκφραση της νεαρής δεσποινίδος να φωνάζει "ΚΑΨΤΕ ΤΟΥΣ". Κατά τα άλλα είμαστε άνθρωποι. Τι είδους, συγχωρέστε με δεν έχω καταλάβει ακόμα.
Και μου μιλάει η μητέρα μου για οικογένεια και παιδιά. Σε τι κόσμο να φέρεις ένα παιδί? Σε αυτόν πάντως ευχαριστώ δεν θα πάρω. Προτιμώ να μην καταστραφεί ακόμα μια ψυχή εκεί έξω. Ίσως γιατί εγώ ενδιαφέρομαι, ζω, βλέπω, παρατηρώ και αισθάνομαι. Όταν μάθουν όλοι την πραγματική έννοια αυτών των λέξεων τότε όλα θα γίνουν πολύ καλύτερα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς. Τα φίλαθλα σέβη μου.