Blame September

Αν εξαιρέσεις τον τραγουδιστή που μου gay - φέρνει κατά τα άλλα, οι στίχοι είναι λατρεία! Εξαιρετικά αφιερωμένο στα καλοκαίρια που έφυγαν, σε εκείνα που ψάχναμε , σε αυτά που θα έρθουν και θα φέρουν με το τέλος τους έναν πιο χαρούμενο Σεπτέμβρη. Σε μας που πρέπει να βάλουμε τον εγωισμό μας στην άκρη. Σε σένα που ταξιδεύεις παντού και όχι, εδώ...

Ξεκίνησα την μέρα ακούγοντας, τυχαία πάλι το παρακάτω κομμάτι. Τελικά για μερικά πράγματα στη ζωη αξίζει να ρισκάρεις. Κ' ας πέσεις, κ' ας ποδοπατηθείς κ' ας κλάψεις με μαύρο δάκρυ για αποφάσεις που έπρεπε να πάρεις για το καλό σου. Για το καλό όλων..."Κοίτα, λοιπόν, πως Φθινοπώριασες και εσύ...σε διαδρομές που δεν αντέχεις..."





ΥΓ: Ναι, η καρδιά είναι τρελή, αλλά πλέον είναι και μισή. Καλές διαδρομές...Εμείς δεν θα τελειώσουμε ποτε.

Λατρεύω!

Λατρεύω τις απρόβλεπτες ειδήσεις. Σε βγάζουν πάντα τόσο εύκολα από την δύσκολη θέση και το ξαφνικό κομπόδεμα στο οποίο έχει περιέλθει ο εγκέφαλος σου λύνεται με ένα μαγικό τρόπο. Έτσι από το πουθενά.Tα τυχαία που λέγαμε!

Λατρεύω να μπορείς να αποφασίζεις αυθόρμητα ότι κάτι είναι "για τα πανηγύρια". Τόσο η κατάσταση όσο και οι άνθρωποι που την περικλείουν.

Λατρεύω και νευριάζω μαζί ακούγοντας ή διαβάζοντας την γνωστή έκφραση μπάρμπι :" Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς", ενώ είναι δεδομένο ότι αποφεύγει την απάντηση ρωτώντας κάτι που και η πιο σύγχρονη ξανθιά έχει αντικαταστήσει στο λεξικό του εγκεφάλου της με το" :αν κατάλαβα καλά..."

Λατρεύω να μαθαίνω ότι θεωρούμαι δεδομένη. Με εξιτάρει να νομίζουν ότι με ξέρουν!!

Λατρεύω να διαβάζω "τι το πίνεις το ποτό, αφού σε πίνει" καταλαβαίνοντας πόσο δίκιο είχα τελικά.

Λατρεύω να μου στέλνεις σπίτι πακέτα με τα οποία καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχα που σε άφησα και έφυγα.

Λατρεύω τον κόσμο που ζω! Δεν με κάνει να βαριέμαι ποτέ! Και λατρεύω και εσένα , που ξέρεις να διαφέρεις από την μπουρδελομάζα! Τα σέβη μου.

Τυχαίο?Δεν νομίζω!

Τα περισσότερα θετικά πράγματα στην ζωή μου, συνέβησαν τυχαία. Έτσι στα ξαφνικά. Όπως σκαλίζεις την τσάντα σου μέσα στη μέση του δρόμου ψάχνοντας για κάτι και ξαφνικά παρατηρείς 2 πόδια να κάθονται μπροστά σου. Και σηκώνεις το κεφάλι  και βλέπεις κάτι που σε ξαφνιάζει εντελώς. Άλλοτε ευχάριστα άλλοτε δυσάρεστα.

Τυχαία γνώρισα τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου, αυτοί που πέρασαν , ακούμπησαν και έμειναν. Τυχαία και πολλούς από εκείνους που έφυγαν νύχτα. Με φεγγάρι. Σαν κλέφτες. Ανήμποροι να σηκώσουν το βάρος των πραγμάτων που οι ίδιοι απαίτησαν. Ναι είναι τραγελαφικό, το ξέρω. Σαν τις επιλογές μου! Τώρα είναι πιο εμφανές από ποτέ.

Τυχαία μας έφερε η μοίρα μαζί με τον καλύτερο συνεργάτη που θα μπορούσα να έχω ποτέ μου. Που ξέρει να ακούει, να αντιλαμβάνεται την τρέλα μου, την τελειομανία στη δουλειά, τις φωνές μου σε αναβλητικούς ανθρώπους , τα μούτρα μου το πρωί μετά από ένα αποτυχημένο ραντεβού, το έντονο χαμόγελο μετά από μια μεγάλη επιτυχία, το γαργάλημα σε αυτόν που τόσο μου φτιάχνει τη διάθεση. 

Τυχαία έπεσα σε καταπληκτικούς καθηγητές στην εφηβεία μου που με δίδαξαν να σέβομαι και να αγαπώ. Να φοβάμαι και να τιμώ , να μιλάω και να ακούω. Να ζω.

Τυχαία κάθισε δίπλα μου η κουμπάρα μου στην πρώτη δημοτικού, καθόλου τυχαίο όμως το γεγονός ότι καμαρώνω και αυτή και την Χριστινούλα να μεγαλώνουν.

Τυχαία έπεσα και στην μεγαλύτερη "καψούρα" τη ζωής μου ένα φεγγάρι καλοκαιρινό που τότε προσπέρασα χωρίς να ασχοληθώ, κάτι που μετάνιωσα πικρά λίγα χρόνια αργότερα. Γιατί άλλο περίμενα και άλλο έζησα. 

Τυχαία πέτυχα και "εκείνον" έναν χρόνο μετά το χωρισμό μας και δεν τον κράτησα . Το μετάνιωσα. 

Όχι, δεν άφηνα ποτέ μου στην τύχη τα πράγματα. Με έβρισκε συνέχεια εκείνη. Λες και ήξερε πως τα συμβατικά ποτέ δεν ήταν του γούστου μου. Λες και ήξερε πως η περιπέτεια κυλούσε στο αίμα μου με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό όμως από αυτό που "ακούγεται".

Με την τύχη τα πάω καλά. Κ' ας με έχει πουλήσει αρκετές φορε΄ς. Κ' ας την έχω σιχτιρίσει άλλες τόσες. Οι περισσότερες εικόνες στο μυαλό μου είναι γελαστές και ελάχιστες μισές και αρνητικές. Μπορεί και να είναι άμυνα του οργανισμού για να αποφύγει τον αρνητισμό που εκπέμπουν. Την αρνητική αύρα και τις σκόρπιες υποσχέσεις που τις πήρε το πρώτο αεράκι του Φθινόπωρου. Τόσο εύθραυστες ήταν.

Τελικά μπορεί και την προκαλώ την τύχη μου, ποιός ξέρει. Αφού μονίμως είναι γεμάτη εκπλήξεις.Τυχαίο? Δεν νομίζω! Τα σέβη μου

ΥΓ: Kοντέ, πιο βλάκας ...πεθαίνεις! Δεν πάει πιο κάτω!

Πρώτο"βρόχια"

Η πρώτη βροχή ήταν γεγονός στην αρχή της εβδομάδας. Ξέπλυνε ότι άφησε πίσω του το αλλόκοτο καλοκαίρι που πέρασε. Θυμούς, γέλια, εκδρομές, ειδήσεις και πολλά ακόμα. Η αλήθεια είναι πως αρνούμαι να πιστέψω πως μια ηλιόλουστη μέρα με 30 βαθμούς θα αποτελέσει πολύ σύντομα παρελθόν σαν εικόνα που βλέπω καθημερινά καθήμενη στο μπαλκόνι μου. "Θα διατηρήσεις το καλοκαίρι στην ψυχή σου", μονολόγησα. Όσο δύσκολο κ' αν φαίνεται όσο δύσκολο κ' αν ακούγεται με τις νέες συνθήκες ζωής που έχουν μπει στην ζωη μας.

Οι πολλές ώρες δουλειάς δεν με φόβισαν ποτέ, όπως και η παρουσία νέων ανθρώπων στην εργασία που σίγουρα σε βγάζει από την σταθερή γραμμή πλεύσης σου. Νέες προσωπικότητες , νέοι άνθρωποι νέα δεδομένα. Αντέξαμε 2 μήνες τώρα και έτσι θα συνεχίζουμε.

Αυτό που σίγουρα με φοβίζει αρκετά είναι οι ώρες μοναξιάς. Αν και δεν είναι αρκετές σίγουρα όταν τις νιώθεις στην ατμόσφαιρα σου δημιουργούν ένα κόμπο στο λαιμό. Θέλεις να μοιραστείς να δώσεις, να φωνάξεις τα λάθη, να παραδεχθείς τα δικά σου, να ξεχάσεις, να προσπεράσεις, Κάποιες εικόνες αναπόφευκτα δεν προσπερνιούνται και δεν ξεχνιούνται. Κάποιες γλυκιές κουβέντες και υποσχέσεις μένουν στο μυαλό και κολλάνε. Και θέλεις και να μείνουν και να κολλάνε, οπότε αποδέξου το. Ας είναι. Σε ταξιδέυουν ακόμα κ'αν η διπλανή καρέκλα είναι κενή. Την γεμίζεις με σκέψεις και φαντασία! Χαμογελάς στον αέρα , στον απέναντι που τυχαίνει να βγαίνει στο δικό του μικρό μπαλκόνι, στην χαβούζα της ατμόσφαιρας και της ζωής που μας έβαλαν με το ζόρι να ζούμε. Είμαστε "αντράκια" όλοι μας, θα τα καταφέρουμε. Ακόμα κ'αν εμφανιστεί το...ποντίκι εμείς θα παραμείνουμε στη θέση μας σταθεροί. Έχουμε μάθει να πολεμάμε και θα συνεχίσουμε. Για τα θέλω μας. ΌΛΑ τα θέλω μας...

Κυριακή σήμερα. Μια μέρα που ο κόσμος απολαμβάνει οικογενειακά, μια μέρα που 10 χρόνια τώρα έχω συνδέσει με την δουλειά. Μ' αρέσει δεν λέω αλλά έχει και τα στραβά της. Θέλεις να πάρεις την παρέα σου, τους δικούς σου ανθρώπους και να τριγυρνάτε παντού, χωρίς άγχος!! Δεν πειράζει, οι επιλογές της ζωής μας καμιά φορά έχουν και το λόγο τους.
Κοιμήθηκα από νωρίς πετάχτηκα κάπου στα μέσα της νύχτας και ξανακοιμήθηκα αυτή την φορά πιο χαμογελαστή και ήρεμη. Ναι, θυμήθηκα μια αγαπημένη εικόνα, που ουσιαστικά ζει και βασιλεύει... Τα σέβη μου!