Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

''Ταξιδεύοντας'' βόρεια ...


Η τσάντα ήταν αρκετά βαριά. Το ίδιο και το κεφάλι μου εκείνο το πρωινό. Το Hangover της χθεσινής βραδιάς ξεπέρασε τα όρια του επιτρεπτού. "Δε γαμιέται, απο πότε έβαλα όρια σε κάτι και δεν το θυμάμαι?Πάντα του κεφαλιού μου έκανα", μονολόγησα. Ο σάκος αν είχε μιλιά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μου κατέβαζε ότι μπινελίκια του ερχόταν. Αδιαφορώ, καιρό τώρα.
Η πτήση είχε καθυστέρηση, τι πρωτότυπο για την "παλιά Ολυμπιακή". Εξακολουθώ να είμαι απαθής.
Μια ώρα αργότερα προσγειώνομαι στο Μακεδονία. Φυγή στο μέρος που με ηρεμεί. Την Θεσσαλονίκη. Με περίμεναν αγαπημένα πρόσωπα που γνωρίζω αλλά και άλλα που γνώρισα και επιβεβαιώθηκα για την άποψη που είχα σχηματίσει εξ αποστάσεως.
1,5 μέρα τριγύρω, πολλές εικόνες μαζεμένες επανέρχονται στο κεφάλι. Ο Λευτέρης, εκείνο το καλοκαίρι γεμάτο αυθορμητισμό που δεν το μετάνιωσα ποτέ, άνθρωποι που επανέφερα στη μνήμη 8 χρόνια μετά. Εξακολουθώ όμως να είμαι απαθής.
Το ταξίδι στην Χαλκιδική ήταν τόσο αυθόρμητο όσο και οι 3 ταξιδιώτες μέσα στο αυτοκίνητο. Κάθε μια είχε τη διαφορετικότητα της, κάθε μια το δικό της μοναδικό χαρακτήρα και όμως και οι 3 μαζί αποτελέσαμε το τέλειο συστατικό γιαυτό που λέμε ανέμελες διακοπές.
Τι κ'αν λέω στο εαυτό μου καθημερινά να πάψει ναναι τόσο αφηρημένος, τι και αν η "Νicole" κάνει ακριβώς το ίδιο με μικρότερη συχνότητα, τι κ'αν η ''Πομπιντού'' προσπαθούσε μάταια να μαζέψει την διάχυτη τρέλα μας, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο μοναδικό.
Δεν έχει καμία σημασία πόσο καιρό γνωρίζεις έναν άνθρωπο ή είσαι σε καθημερινή βάση κοντά του προκειμένου να περάσεις καλά. Μα καμία σημασία όμως. Όπως θεωρώ πλέον ανούσια τα σχέδια. Γίνονται για ανατρέπονται, οπότε μάταιο να κάνω Planing τελικά. Το έχω αποδεχτεί. Ίσως η περιπέτεια τελικά να με κυνηγά απο μόνη της.
Στις 5 μέρες διαμονής μου στη Χαλκιδική γνώρισα ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους που μέχρι χθες μας ένωνε μια συγγένεια εξ αποστάσεως. Από κοντά είστε χειρότερες, να ξέρετε...(χαχαχα)
Ένα περίεργο δέσιμο με κρατάει ακόμα στο Μαρμαρά. Εκεί όπου οι''ιστορίες'', έδιναν δυναμικό παρών. Εκεί όπου μέσα σε 5 μέρες ξετύλιξα όλο το κουβάρι της ζωής μου, με λέξεις μέσα από ιστορίες γεμάτες γέλιο. Και αυτό ήταν... Πλέον μου έφερναν γέλιο! Η καλύτερη απόδειξη για μένα ότι λυτρώθηκα από πολλά που με κυνηγούσαν. Εκεί δικαιολόγησα και την απάθεια η οποία μέσα σε 5 μέρες είχε μετατραπεί σε παιδικότητα!
Τι και αν άκουσα τα ''κουλά του αιώνα'' του στύλ έχετε κάνει κράτηση στις ξαπλώστρες'', τι και αν η Paris γκρίνιαζε όλη την ώρα που ξυπνάω 2-3 φορές μέσα στη νύχτα, τι και αν στα μισά των διακοπών είχαμε την απώλεια ενός συγγενικού προσώπου, εγώ τιμώ να πω ότι ήταν οι πιο γεμάτες της ζωής μου. Ελεύθερες χωρίς κανένα άγχος!
Στην επιστροφή έπιασα το βλέμμα μου να γυρίζει πίσω, ο περιφερειακός για ακόμη μια φορά είχε κίνηση, δεν με ένοιαζε καθόλου. Ήθελα να αργήσουμε να αφήσουμε τη συμπρωτεύουσα Πέταξα στα σκουπίδια το αεροπορικό, και προτίμησα να ταξιδέψω με τους συγγενείς μου. Αναζητούσα ακόμη ένα ταξίδι, ακόμη και αν ήταν της επιστροφής. Δεν πειράζει, αρκεί να ταξιδεύει το μυαλό...Τα σέβη μου!


ΥΓ... Ευχαριστώ όλους για τις ευχές λόγω της γιορτής μου,χθές 17/07. Όλες είχαν ξεχωριστή σημασία για μένα, και μου έδωσαν να καταλάβω πολλά. Ακόμα και το δικό σου απρόσμενο τηλέφωνο είχε τη δική του σημασία, ακόμα και εκείνο που δεν έγινε ποτέ είχε και εκείνο τη δική του...Και του χρόνου ακόμη πιο γελαστή εύχομαι στον εαυτό μου!