Βιάζομαι...

Τελευταία το ακούω όλο και περισσότερο αλλά το παρατηρώ και στον εαυτό μου. Αν πριν βάδιζα γρήγορα, τώρα το κάνω ακόμα πιο γρήγορα. Αν πριν έπινα τον καφέ μου μέσα σε μισή ώρα, τώρα το δεκάλεπτο φαίνεται αργοπορία. Ακόμα και οι μικρές στιγμές ηρεμίας στο σπίτι διακόπτονται σχεδόν πάντα από τηλέφωνα, mail, μηνύματα, υποχρεώσεις που πριν μπορεί να αγνοούσες επιδεικτικά.

Η ζωή όλων μας άλλαξε ριζικά. Οι υποχρεώσεις έγιναν δεκαπλάσιες και οι απολαβές μας έπιασαν πάτο. Και εμείς βιαζόμαστε... Βιαζόμαστε να φύγουμε, να γυρίσουμε, να πάρουμε, να δώσουμε, να μοιραστούμε, να αγαπήσουμε, να μιλήσουμε, να βαδίσουμε, να γράψουμε (το επάγγελμα βλέπεις). Και κυρίως, βιαζόμαστε να ζήσουμε...

Αν ανήκεις στην κατηγορία τη δική μου, του αγχωτικού ανθρώπου τότε σίγουρα θα έχεις ξεφύγει ΚΑΙ εσύ μαζί με εμένα. Νοσταλγείς τις ανέμελες στιγμές της εφηβείας σου, που τους έγραφες όλους στα παλιά ...reebok σου ή στις γκέτες σου, αναπολείς την αγωνιώδη προσπάθεια σου να φτάσεις σε ένα εργατικό επίπεδο που απλά δουλεύεις για να ζεις και όχι το αντίστροφο, που τελείωνες τις υποχρεώσεις σου σε χρόνο ντε τε και αφοσιωνόσουν στον ανέμελο έρωτα που σου είχε πάρει τα μυαλά.

Ξαφνικά μέσα σε τόσο μικρό διάστημα η ζωή όλων μας έχει αλλάξει 180 μοίρες. Ξαφνικά δεν μπορείς να σχεδιάσεις ούτε την πάρα μικρή  λεπτομέρεια που πριν φάνταζε ηλίθια που ούτε την ανέφερες. Η ζωή σου μοιράζεται ανάμεσα στην  δουλειά και το σπίτι , στους τσακωμούς σου εκεί, και στο επόμενο χαράτσι που θα σου χτυπήσει την πόρτα και εσύ πρέπει να το καλοδεχτείς γιατί...κρίση έχουμε ρε αδερφέ.

Και ξάφνου, συνειδητοποιείς ότι έχεις μπει στο τρυπάκι που θέλουν. Να μην λες πολλά, να μην σκέφτεσαι, να μην ζεις. Μόνο να πράττεις και να βιάζεσαι! Να τα εκπληρώσεις όλα! Να είσαι σωστός, να μην ζητάς, να μην γελάς, να μην να μην να μην . Πιόνι λέγεται νομίζω...Πιόνι που καθοδηγούν όλοι αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση και τώρα μας μιλούν για σωτηρία. Όλοι αυτοί που ρίχνουν ο ένας το φταίξιμο στον άλλο και στο τέλος δεν φταίει κανένας. Μόνο τα πιόνια...

Ξαφνικά, δεν βιάζομαι καθόλου. Αράζω σπίτι, χαμογελάω πολύ ανάβω το τζάκι μου χαλαρώνω. Κρίση είναι ρε αδερφέ, θα περάσει. Κείμενο είναι μωρέ, που θα πάει θα το τελειώσει, υποχρεώσεις είναι ρε άνθρωπε, οκ θα γίνουν. Ζωή δεύτερη δεν θα έχω, και δεν έχω σκοπό να την χαραμίσω. Χαλαρά που λένε και στο βόρειο χωριό μου!Τα σέβη μου.





TIP Ημέρας: "Θα αποτύχεις και στο 100% των προσπαθειών που ποτέ δε θα κάνεις"

Bad mood sucks.

Trust I seek and I find in you 
Every day for us something new 
Open mind for a different view 
and nothing else matters... 







We've been through this such a long long time
Just tryin' to kill the pain
But lovers always come and lovers always go
An no one's really sure who's lettin' go today
Walking away...








Ps : Κακή διάθεση, μελαγχολική μουσική. Σαββατόβραδο, "κλείνω" απλά τα μάτια, ταξιδεύω. Εξακολουθώ να είμαι "πεσμένη", κακοδιάθετη. Κάτι φταίει, το ψάχνω ακόμα. Κουνάω το χέρι, αριστερά δεξιά να διώξω τις κακές σκέψεις, έχω πολλά να δώσω ακόμα. Το υπόσχομαι...

Οι άσχημες ειδήσεις δεν σταματούν. Αναρωτιέμαι αν ο Θεός εκεί πάνω έχει βαλθεί να μαζέψει ότι καλύτερο υπάρχει σε τούτο τον κόσμο εδώ κάτω. Σε αυτό το χάλι το οποίο έχει περιέλθει αυτός ο κόσμος εδώ κάτω. Ξέρω, δεν φταίει αυτός θα μου πεις και θα έχεις τα δίκια σου, φίλε - η αναγνώστη - ρια. Μόνοι μας τα κάναμε σκατά!Αλλά δεν μπορείς να μένεις απαθείς μπροστά σε μια άσχημη είδηση που αφορά φιλικό σου πρόσωπο. Θυμίζει πολύ από...σένα και παράλληλα σε ρίχνει ακόμα περισσότερο.
Δεν αντέχω να βλέπω αγαπημένα μου πρόσωπα στεναχωρημένα. Πόσο μάλλον ανθρώπους που λατρεύω, κοντινούς, ανθρώπους με όλη την σημασία της λέξης. Που μόχθησαν στην ζωή τους για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον τα παιδια τους τα εγγόνια τους , και να χαμογελούν.

Δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους να δακρύζουν, πόσο μάλλον ανθρώπους που έχω σαν αδέρφια μου. Που ήταν δίπλα μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου, εκεί που πολλοί λάκισαν, δεν άντεξαν, δεν ήθελα, δεν με ενδιαφέρει. Δεν κρατάω κακίες στην ζωή μου. Όχι γιατί είμαι αναίσθητη, αλλά επειδή ο θυμός, οι κακίες, και η λέξη εκδίκηση είναι λέξεις που μετά τον χαμό του πατέρα μου ορκίστηκα να μην βάλω ποτέ στο στόμα μου.

Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Καθένας έχει την δική του προσωπικότητα , κάθε μία μοναδική. Σε μας μπορεί κάποιες συμπεριφορές να φαίνονται παράξενες. Είναι απλά διαφορετικές. Γιατί είμαστε και εμείς διαφορετικοί. Μοναδικοί, με τα πάνω μας και τα κάτω μας.


Γ' αυτό στεναχωριέμαι για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Θυμίζει πολύ τον πατέρα μου, ήταν φίλος του άλλωστε. Αγνός άνθρωπος, άκακος, λεβέντης, ειλικρινής, Πόντιος και πάνω από όλα ήταν άνθρωπος. Με όλη την σημασία της λέξης.

Να μην ανησυχείς για τίποτα, "καλέ μου άνθρωπε". Έχεις αφήσει πίσω σου αξιόλογους  ανθρώπους σαν και εσένα και μια φίλη που θα είναι πάντα δίπλα στην οικογένεια σου. Κυρίως στα δύσκολα.  Όσο για το δικό σου μοναδικό ταξίδι, δώσε ένα γλυκό φιλί από εμένα στο λατρεμένο μου.Ξέρει πόσο μου λείπει. Τα λυπημένα σέβη μου.

Kρύο κρύο καιρός για...σπίτι!

Καλά όχι ότι κάναμε και κάτι διαφορετικό πριν το κρύο αλλά λέμε τώρα! Απλά ρε παιδί μου, αυτός ο καιρός πέρα του ότι σου δείχνει αλλαγή σκηνικού, σε προδιαθέτει να πάρεις τον καλό - η σου μια τεράστια αγκαλιά και να χουχουλιάσετε λέγοντας ιστορίες. Ατελείωτες, οι οποίες δε χρειάζεται να έχουν "προορισμό".  "Ιστορίες χωρίς σύνορα"!
Κάνεις τα μπανιερά σου, αφήνεις εντελώς χύμα στο κύμα τα μαλλιά σου, βάζεις το aircondition και μέχρι να ζεστάνει ο χώρος (γιατί αδέρφια μην γελιόμαστε, ποιος τρελός έχει γεμίσει πετρέλαιο τέτοια εποχή) φτιάχνεις έναν αχνιστό καφέ και περιμένεις να χτυπήσει το κουδούνι...! Το ραδιόφωνο παίζει σιγά, η τηλεόραση κλειστή και η φαντασία ταξιδεύει.

Ο Χειμώνας έχει την δική του ομορφιά. Η ζεστασιά του σπιτιού, η παρέα δίπλα στο τζάκι, τα ταξίδια σε χειμερινούς προορισμούς που σπάνε την μονοτονία της υπερβολικής πλέον δουλειάς για όλους μας. Αναζητάς την πρώτη ευκαιρία να εξαφανισθείς από τα πάντα και να ταξιδέψεις έστω και για λίγο. Εμένα τα ταξίδια με τραβάνε περισσότερο μόλις αρχίσει να κρυώνει ο καιρός παρά το καλοκαίρι. Γιατί? Ίσως γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι περισσότερο δεδομένες από ότι οι χειμερινές. Είναι πιο απρόσμενες, πιο τρυφερές, πιο "χουχουλιάρικες". Το καλοκαίρι θέλουμε όλοι μας να ξεπορτίζουμε. Που μυαλό για μέσα...

Χουχουλιάζεις στον δερμάτινο καναπέ του σπιτιού τον οποίο να ναι καλά ο θεός, όταν χρειάστηκε να τον πάρεις είχες λεφτά και  δεν στα έφαγε η κυβέρνηση, συνεργασίας ή μή. Ρίχνεις μια ματιά στα κλεφτά. Εκεί στην γωνίτσα η σκόνη έχει κάνει την εμφάνιση της. "Ρε δεν μας χαιρετάς ας περιμένεις την σειρά σου".

Σάββατο, σκοτείνιασε. Νιώθεις πως είναι 9 η ώρα το βράδυ και όμως είναι ακόμα 18:00. Καλό αυτό. Προλαβαίνω να χαζέψω τα γερμανικά μου πριν χουχουλιάσω στην "ζεστασιά μου". Τα σέβη μου!

Μυρωδάτες αλλαγές!

Τα καινούργια ξεκινήματα πάντα με άγχωναν. Σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Σχέσεις, δουλειά κτλ κτλ. Θέλω να ξέρω με τι έχω να κάνω πάντα κ' ας πέφτω έξω σε ορισμένες περιπτώσεις. Κοιτάς διπλά την επόμενη φορά. Μέχρι το επόμενο λάθος που θα σου στερήσει μερικές ,ώρες, μέρες, μήνες ηρεμίας. Για καλό συμβαίνει και αυτό. Προσπαθούμε πάντα να βλέπουμε τα πράγματα θετικά.

Ο μήνας μπήκε αγχωτικά. Το χαρτί από εκείνο το ριμαδοδικαστήριο έφτασε και μαζί με αυτό και ένα χαράτσι στο συνεργείο. Η μπουμπού αρρώστησε και θέλει "γιατρό". Καινούργιο "γιατρό".Ας είναι , χαλάλι της. Τουλάχιστον αυτή αξίζει να ασχολείσαι μαζί της. Δεν μιλάει, δεν λαλάει, μόνο σε πάει όπου ...η καρδιά ορίζει.

Μονολογούσα: Κ' άλλος μήνας περίεργος μόλις "ξύπνησε". Μήνας αναμνήσεων που θα φορτίσει εμένα προσωπικά αρνητικά σε 16 μέρες. Τέταρτος χρόνος χωρίς εσένα στο σπίτι μας. Φαίνεται τόσο άδειο. Ας είναι , δεν πληγώνεσαι πλέον, δεν στεναχωριέσαι, δεν τρέχεις, δεν τσακώνεσαι μαζί μου για το τι έχει το αυτοκίνητο, για την Ζωή μου που είναι περίεργη και διαφορετική από αυτή που περίμενες. Αγχώνεται η μαμά για σένα. Κ' ας είναι εντελώς διαφορετικό. Η δική σου μουρμούρα, πάντα θα μου λείπει. Ευτυχώς πρόλαβα και την έζησα γελώντας μαζί σου. Ανταλλάσσοντας απόψεις. Με άκουσες μια φορά και προλάβαμε και ζήσαμε μαζί την σχέση που θέλαμε τόσα χρόνια και οι δυο μας αλλά ήμασταν τόσο ίδιοι χαρακτήρες για να μπορέσουμε να το παραδεχθούμε και οι 2, πατέρα. Ανεκτίμητες στιγμές, ζωντανές στο κεφάλι μου. Σε άκουσα και εγώ. Κανένα θυμό δεν κρατάω πλέον ότι αρνητικό και να συμβεί. Κ' ας λυγίζω καμία φορά. Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν. Θα έδινα τα πάντα για να μπορώ να περάσω μαζί σου, ακόμα μια συνάντηση διαλόγου. Περίεργου σαν τον δικό μας. Να μου λες, "μην παντρευτείς σε μικρή ηλικία" να παραδέχεσαι ότι δεν θες να μείνεις μόνος σου, να μου χαμογελάς, να μου φωνάζεις όταν στεναχωριέμαι για μια ατέρμονη σχέση λέγοντας "Καλά είσαι χαζή?Κλαις για άνδρα?Ντροπή!". Όλα αυτά λείπουν. Όλα.

Τα παραπάνω τριγύριζαν στο μυαλό μου όταν πήγα να παραλάβω τη "μπουμπού" από τον γιατρό. Γιατί για αυτά τα θέματα έτρεχες μόνο εσυ΄. Τώρα σειρά μου. Ευτυχώς ο "γιατρός" μου έφτιαξε την μέρα μέσα σε δευτερόλεπτα. "Για να μην μας ξεχάσεις" Κ' ήταν τόσο όμορφο, όσο και η κίνηση..!Τελικά οι αλλαγές πολλές φορές ωφελούν!  Τα σέβη μου!

TIP ΗΜΕΡΑΣ: "Να θυμάσαι πως το να μην παίρνεις αυτό που θέλεις, είναι συχνά ένα θαυμάσιο 'χτύπημα της τύχης'"