After christmas "spirit"

Άγιος Βασίλης ήταν και πέρασε. Tα δώρα που ζητήσαμε μπορεί να μην ήταν εφικτό να τα πάρουμε, αλλά οι οικογενειακές στιγμές ήταν στο φόρτε τους. Κ' ας έλειπες εσύ από την παρέα. Σε συζητήσαμε όμως, όπως κάθε χρόνο. Γελάσαμε με τις γκάφες σου, τις ατάκες σου, τα θα σου και γενικά μπορεί να έλειπες ουσιαστικά ήσουν εκεί όμως πνευματικά.
Δεν μου ήταν αρκετό ομολογώ. Πάντα τέτοιες μέρες με κάνουν μελαγχολική, η απουσία σου, είναι πάντα εμφανής παντού και σε όλους μας.
Η μαμά πάντα χαμογελάει στημένα , εμείς γελάμε δυνατά, και πονάμε βουβά. Και όμως μέσα μου ξέρω ότι είσαι κάπου τριγύρω.
Πινελιά στην μελαγχολική μέρα, η επίσκεψη στη Χριστινούλα, την βαφτιστήρα μου, που εκτός του ότι είχε την γιορτή της, είχε και όλα της τα ξαδέρφια σε απαρτία. Ένας μίνι, παιδικός σταθμός στα πόδια της παρουσία και του Άγιου Βασίλη!! Το χαμόγελο της και μόνο δίνει κουράγιο σε όλους εμάς που γκρινιάζουμε πολλές φορές χωρίς ουσία, και που στεναχωριόμαστε για τόσο ασήμαντα πράγματα.


Τα ξεχνάς όλα, έτσι. Η αλήθειες πάντα μέσα από τα μάτια των παιδιών, είναι πιο
αθώες, πιο γλυκιές. Ηρεμούν και την πιο πέτρινη καρδιά. Throught the eyes of a child everything is much better...
Περιμένοντας να τελειώσει η Boxing day στην Αγγλία, μπας και τελειώσει επιτέλους και η δουλειά μου στο Φάληρο, αναπολώ όμορφες στιγμές και προσμένω ακόμη πιο όμορφες μέρες. Για όλους μας, μικρούς και μεγάλους. Μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά...!Τα σέβη μου...

ho ho ho...!

Μια μόλις ημέρα πριν τα Χριστούγεννα. Δεν είμαι καθόλου στο πνεύμα, θα το ομολογήσω. Περισσότερο στο κόσμο μου είμαι παρά στο πνεύμα με τα ελαφάκια και τους Άγιους Βασίληδες και τα χιλιάδες λαμπιόνια στους δρόμους. Μάλλον αρνητική αύρα λέγεται αυτό ε? Ε δεν πειράζει, όπως λέω και εγώ ενίοτε, πάρε ένα depon και θα σου περάσει κοπελιά!
Πάει πολύς καιρός, από την τελευταία φορά που χάρηκα Χριστούγεννα Ίσως επειδή πάντα δούλευα, δεν κατάφερα να μπω μέσα στο πνεύμα ποτέ. Ήμουν πάντα παιδί της Πρωτοχρονιάς, και πάντα εκτός Αθήνας. Με πνίγει και μόνο που το σκέφτομαι η παραμονή εντός Αττικής.
Πέρυσι τέτοιο καιρό, μαζευτήκαμε πάνω, στο δωματιάκι, παρέα μεγάλη και ευχάριστη. Ίσως κινηθώ σε τέτοιους ρυθμούς και φέτος, με ή και χωρίς τους ίδιους ανθρώπους δουλεύοντας ή όχι. Οι αναμνήσεις είναι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ολοζώντανες.
Αναφορικά με τη πρωτοχρονιά, ποιος ξέρει, που θα με βγάλει ο δρόμος. Τα αναπάντεχα είναι πάντα τα καλύτερα.
Με το μυαλό μου κόμπο, αλλά με διάθεση να αλλάξω ότι μου το δημιουργεί, εύχομαι σε όλους σας, χαρούμενες γιορτές. Ότι σας πήρε το 2010 από το μυαλό την ζωή και την τσέπη σας, να σας το γυρίσει εις διπλούν πίσω. Είμαι σίγουρη, πως δεν θα το αρνηθείτε. Το ίδιο λέω να κάνω και εγώ..Καλές γιορτές, τα σέβη μου!

1+1=2

Η αριθμητική έχει πάντα ένα δεδομένο αποτέλεσμα Το ίδιο και η ορθή σκέψη.
Ειδικά όταν προέρχεται από κατασταλαγμένο άνθρωπο κ' όχι από κάποιον μου αναζητά- ψάχνει παντού να βρει στοιχεία του εαυτού του που του λείπουν, ή που δεν μπορεί ο ίδιος να δει.
Δεν ξέρω γιατί όλα στη ζωή πρέπει να ναι τόσο περίπλοκα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις σχέσεις. Η εργασία πχ, δίνεις το 100% του εαυτού σου, εισπράττεις μετά από χρόνια δουλειά, κόπους ετών, μειώσεις μισθών, αντί τους καρπούς των κόπων σου. Πράγματα για τα οποία έχεις θυσιάσει πολλές ώρες, μέρες μήνες από τον προσωπικό σου χρόνο.
Αναρωτιόμουν, αν σε αυτή την χώρα που λατρεύω θα πάψει να ισχύει ποτέ το ρουσφέτι, το γλύψιμο, η λογική του δημοσίου υπαλλήλου και θα κυριαρχήσει η αξιοκρατία. Νομίζω ότι η λέξη ποτέ, είναι δεδομένη!
Ορισμένοι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα από την μύτη τους. Ακόμα και η λύση στο πιο απλό όλων όπως είναι το 1+1=2. Άλλοι το βλέπουν ή 11, ή 1 και 1 δώρο...Γιατί χωρίς δωράκι δουλειά δεν γίνεται...Τα σέβη μου.

Αγαπημένο, λατρεμένο, αφιερωμένο...!

Ευχαριστώ όσους μου έστειλαν e-mail γιατί:

1.Σταμάτησα να πίνω Coca Cola, αφού έμαθα ότι χρησιμοποιείται για να καθαρίζουν τους λεκέδες στα WC.

2. Σταμάτησα να καταναλώνω ότι είχαμε στο ψυγείο γιατί το σελοφάν και τα τάπερ έχουν ουσίες που σου τρώνε τα σωθικά. Πέταξα και το φούρνο... μικροκυμάτων γιατί είχα μια βόμβα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.

3. Δεν πάω πλέον κινηματογράφο, για να μην κάτσω σε κάθισμα που ίσως να έχει καρφίτσα που φέρει τον ιό του AIDS.

4. Δεν αγοράζω πια από ντελικατέσσεν σπιτικά ντολμαδάκια της κυρά-Μαρίας από τότε που διάβασα ότι είναι της κονσέρβας και με δουλεύουν.

5. Μυρίζω άσχημα, αφού δεν βάζω πλέον αποσμητικό διότι ίσως μου προκαλέσει καρκίνο. Δεν λούζομαι γιατί φοβάμαι τις εγκεφαλίτιδες.

6. Δεν παρκάρω πλέον το αυτοκίνητό μου στα supermarkets, ούτε μετακινούμαι με το μετρό διότι ίσως κάποιος μου δώσει να δοκιμάσω κάποιο άρωμα ή μου βάλει σπρέι, για να με ληστέψει αργότερα.

7. Δεν απαντώ το κινητό μου, διότι ίσως μετά μου πουν να πάρω σε κανένα παράξενο νούμερο και μου έρθει μετά ο λογαριασμός με κλήσεις σε Τζούνω στην Αλάσκα, Χαράρε ή Τ ιχουάνα. Από τότε μάλιστα που έμαθα ότι μπορεί κάποιος να σε παρακολουθεί, ακόμα και αν το έχεις κλειστό, στο σπίτι μιλάμε με σημειωματάκια.

8. Δεν πίνω πλέον ποτά από τενεκεδάκι, διότι φοβάμαι ότι ίσως μου προκαλέσουν κάποια ασθένεια διότι έμαθα ότι τα χρησιμοποιούν οι αρουραίοι για να κάνουν κακά επάνω τους.

9. Όταν βγαίνω έξω σε κάποιο κλαμπ, δεν κοιτάζω κανέναν, ακόμα και αν είναι ωραία γυναίκα, διότι ίσως μετά μου δώσει ναρκωτικά, με πάρει σε κάποιο ξενοδοχείο και μου βγάλει το συκώτι ή άλλο όργανο για να το πουλήσει στη μαύρη αγορά και ξυπνήσω σε μια μπανιέρα γεμάτη παγάκια.

10. Κατέθεσα όλες τις οικονομίες μου στον λογαριασμό της Αmy Bruce, που είναι άρρωστη στο νοσοκομείο, 7.000 περίπου φορές. Είναι αξιοθαύμαστο, αυτό το παιδί είναι 8 χρόνων από το 1995!!!

11. Δεν τρώω πια χάμπουργκερ στα Mc Donald's γιατί δεν είναι πραγματικό κρέας.

12. Δεν τρώω πια κρέας από τότε που είδα σε εκείνο το e-mail με τι ταΐζουν τα μοσχάρια και τις αγελάδες. Εννοείται ότι έκοψα και το γάλα αφού διάβασα ότι στα σούπερ μάρκετ πουλάνε, με μαιμουδιά, ληγμένο. Εννοείται ότι μετά το mail που έδειχνε ότι ποτίζουν τα λαχανικά με ακάθαρτα νερά, τα έκοψα και αυτά.

13. Από τα πολλά mails με τσόντες που λαμβάνω, γέμισα κόμπλεξ από τα μεγέθη των ανδρικών μορίων και τα καμασουτρικά που είδα..που ντρέπομαι πια να πηδήξω.

10. Έγραψα το όνομά μου περίπου 3.000 φορές σε μια λίστα για να σώσω ένα σπάνιο είδος σκίουρου και άλλες 34.967 για να επιστρέψουν οι Άγγλοι τα Ελγίνεια.

11. Έχω μαζέψει περίπου 3.000 χρόνια με κακή τύχη, 18 χρόνια σεξουαλικής ανικανότητας, οι δικοί μου έχουν αρρωστήσει βαριά 7.954 φορές, και έχω πεθάνει 67 φορές από τα chain letters που μου έστειλαν.

Υ.Γ. ΑΝ ΔΕΝ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ Ε-ΜΑΙL ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 10 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΣΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 8.500.000 ΑΤΟΜΑ, ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ 18:34 ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΕΝΑΣ ΑΡΑΠΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΗΔΗΞΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ.

Αν και αυτό κατά κάποιο τρόπο γίνεται ήδη.....Τα σέβη μου!

Γιατί είναι υπέροχο να είσαι άνδρας?

Πάμε να δούμε και κάτι διαφορετικό, αλλά έχει μια δόση αλήθειας στα περισσότερα!ΔΙΟΤΙ στατιστικά κάθε στιγμή σού αναλογούν τέσσερις διαθέσιμες γυναίκες

Δεν είναι ντροπή ούτε μυστικό που αυνανίζεσαι συνεχώς..

Κανείς δεν χαζεύει το στήθος σου, όταν του μιλάς.

Μπορείς να αγοράσεις προφυλακτικά χωρίς ο περιπτεράς να σε φαντάζεται γυμνό.

Μπορείς να βρεις καλή δουλειά κι ας μην έχεις υπέροχα οπίσθια.

ΔΙΟΤΙ καρφάκι δεν σου καίγεται που κανείς δεν πρόσεξε το καινούργιο σου κούρεμα.

Οι ρυτίδες, τ' άσπρα μαλλιά και η κοιλίτσα είναι γοητεία.

Δεν έχεις λόγο να ξυρίζεσαι απ' τον λαιμό και κάτω.

Τα παπούτσια ποτέ δεν σε πληγώνουν.

Αν γουστάρεις, αφήνεις μούσι και μουστάκι.

Μπορείς να ρευτείς ελεύθερα. (λέμε τώρα)

Όταν κάθεσαι, δεν χρειάζεται να θυμάσαι τι φοράς για να βάλεις ανάλογα τα πόδια σου.

Όλοι οι οργασμοί σου είναι αληθινοί...

ΔΙΟΤΙ οι φίλοι σου δεν σου τη σπάνε άμα βάλεις κιλά.

Συνεννοείσαι στο τηλέφωνο σε 30 δευτερολέπτα.

Δεν ψυχαναγκάζεσαι να κουβαλάς μια τσάντα γεμάτη άχρηστα πράγματα.

Στα εστιατόρια τρως όλο το φαγητό σου.

Οι πενθήμερες διακοπές χρειάζονται μια μικρή βαλίτσα μόνο.

Οι ουρές για να πας στις τουαλέτες είναι κατά 80% μικρότερες.

Μπορείς να κάνεις μπάνιο και να ετοιμαστείς σε 10 λεπτά.

Ακόμη και στο κατούρημα έχεις στόχο.

Στα 35 αν είσαι ανύπαντρος, κανείς δεν το κάνει θέμα.

ΔΙΟΤΙ το μόνο βιολογικό ρολόι που έχεις είναι εκείνο που σε ειδοποιεί πως αρχίζει ο ποδοσφαιρικός αγώνας.

Όταν ζοχαδιάζεσαι, δεν φταίει μια αόριστη ορμονική τσιγκολελέτα που εκφράζεται με τη δικαιολογία-πασπαρτού «είμαι αδιάθετη».

Δεν υπάρχει τίποτα ανώμαλο και παρεξηγήσιμο όταν δύο γυναίκες κάνουν σεξ μεταξύ τους· αρκεί να το κάνουν μπροστά σου.

ΔΙΟΤΙ ο γάμος δεν είναι η σημαντικότερη στιγμή της σταδιοδρομίας σου.

Δεν καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να συζητάς 6 μήνες πριν και 6 μήνες μετά γι' αυτό

το μισάωρο ορθοστασίας δίπλα σε μια ντυμένη μπομπονιέρα.

Οι ποικιλίες νέων μοντέλων σε αυτοκίνητα και γυναίκες ανανεώνονται συνεχώς.

Όσο υπάρχει ζωή σ'αυτόν τον πλανήτη, θα υπάρχει πάντα και μια Σούλα - ανακουφίστρα, πρόθυμη ν'αποτελέσει την εναλλακτική σου λύση.

ΔΙΟΤΙ σ' ένα πάρτι αν κάποιος φοράει τυχαία τα ίδια ρούχα με σένα μπορεί να

γίνει άνετα κολλητός σου.

Ένα λευκό πουκάμισο με κολαρισμένο γιακά κι ένα ζευγάρι υποδήματα σοβαρά ήταν, είναι και θα είναι πάντα αρκετά.

Έχει αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι που έχουν οπτική επαφή με τα γεννητικά τους

όργανα είναι εξωστρεφείς και άνετοι· καθόλου τσιτωμένοι.

Ε ναι λοιπόν,δεν χρειάζεσαι ποτήρι για να πιεις νερό απ' το μπουκάλι του ψυγείου!

ΔΙΟΤΙ έχεις λόγο τιμής. (εξαρτάται...)

Ανοίγεις τα βαζάκια μόνος σου.

Ξέρεις πώς θ' αλλάξεις λάστιχο στο αυτοκίνητο.

Όλα στο πρόσωπό σου παραμένουν στο φυσικό τους χρώμα.

Δεν χρειάζεται να τακτοποιείς το σπίτι επειδή θα έρθει ο υδραυλικός.

Δεν είναι απαραίτητο να θυμάσαι τα γενέθλια των άλλων.

Δεν χρειάζεται ν' ανησυχείς αν θα φύγει κάποιος πόντος απ' το καλσόν σου· εκτός

αν είσαι τσολιάς στ' ανάκτορα.

ΔΙΟΤΙ όταν χωρίσεις, υπάρχει πάντα τουλάχιστον μία γκόμενα διαθέσιμη,

κολλητή φίλη της δικιάς σου, να σε παρηγορήσει στην αγκαλιά της...

Άμα σφίξουν τα πράγματα υπάρχει πάντα ένα Αγιον Ορος· και μόνο που το ξέρεις, αρκεί.


ΥΓ: Η' όπως λέει και ο Σπύρος όταν λες θες "αυτό" εννοείς αυτό, κ'οχι 10 παραλλαγές του "αυτό" . Παραταύτα γ'αυτό μας αγαπάτε!

ΥΓ Η φωτογραφία είναι η "αδυναμια μου" μιας και μιλάμε για άνδρες. Εγω θα συμπληρώσω , για όμορφους άνδρες!

Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει...

Ομολογώ δεν είχα σκοπό να πιαστώ με κάτι τέτοιο, αλλά θα της το κάνω το χατήρι της Εφούλας, μιας και δεν είναι στα πολύ up της τον τελευταίο καιρό. Επιστροφές, καταστροφές θα σου πω καλή μου και αρκεί. Είναι σαν τον φρέσκο κρουασάν το ψωμί κτλ. Όταν τα ξαναζεσταίνεις δεν τρώγονται για κανένα λόγο στο πλανήτη. Σκληρά, άκαμπτα και παντελώς άνοστα!! Λείπει το φρέσκο βουτυράκι που δίνει και όλη την νοστιμιά στην γεύση!
Τι συμβαίνει όταν μετά από πολλά χρόνια χτυπάει ξαφνικά το κινητό σου τηλέφωνο και βλέπεις μέσα σε 3 λέξεις τα μάτια σου να αλληθωρίζουν? Το τρεις λέξεις είναι σχετικό γιατί σε περίπτωση έντονου θράσους το κείμενο μπορεί να τις ξεπερνά ή και ακόμα να παίρνει την μορφή τηλεφώνου. Ωραία πράγματα. ΄
Το γεγονός ότι ένας πρώην εμφανίζεται από το πουθενά θέλοντας να δηλώσει παρόν μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα, μπορεί και τίποτα. Στην περίπτωση της Εφούλας, το τηλέφωνο από κάποιον που μόλις αφίχθει από εξωτερικό είναι κάπως πιο περίεργο. Του τέστην : το καλησπέρα, επέστρεψα Ελλάδα, μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως:

1. Ήρθα και δεν έχω παρέες.
2. Ήρθα και δεν έχω καβάτζες.
3. Ήρθα και βαριέμαι που ζω.
4. Ήρθα και σε πήρα γιατί δεν σε ξέχασα ποτέ μου (σπάνιο φαινόμενο)
5. Ήρθα γιατί τα πράγματα εις την αλλοδαπήν σκούρυναν, και μαζί με αυτά και οι γκόμενες.
6. Μου έλειψες... (ακόμα πιο σπάνιο)


Σε περιπτώσεις, εκτός Εφης μπορείς να διαβάσεις πολλά τέτοια ραβασάκια που πλέον αντί για χαρτί έρχονται μέσω της νέας τεχνολογίας . (αχ ακόμα θυμάμαι τα δικά μου στο δημοτικό)

Τώρα η Έφη μας ενημέρωσε ότι θα απαντήσει ένα απλό "άντε συνουσιάσου" (μην γίνομαι και αισχρή δεν μου το επιτρέπει η Μπραχαμιώτικη ανατροφή μου).
Πέρα από το χαβαλέ του όλου θέματος τέτοιου είδους επισκέψεις ποτέ δεν ωφέλησαν κανένα από τους δυο εμπλεκόμενους Κυρίως όταν ο ένας από τους δυο έχει προχωρήσει την ζωή του. Σέβομαι απεριόριστα την θέληση των ανθρώπων όπως και το αυθόρμητο του χαρακτήρα τους για να το κάνουν, απλά πρώτα καλό θα είναι να έχουν κάνει ένα σχετικό "ρεπορτάζ" για την ζωή του άλλου, μετά από τόσο μεγάλο διάστημα απουσίας.
Σε όλους μας έχει συμβεί, δεν είναι μόνο θέμα της Έφης. Καθένας έπραξε ανάλογα και σύμφωνα με το πως διατηρεί στον κεφάλι του τον συγκεκριμένο άνθρωπο, γιατί όλοι οι χωρισμοί δεν είναι ίδιοι. Σκοπός είναι να μπορέσεις να μην γυρίσεις τούμπα όλο σου το παρόν, για το παρελθόν. Εκτός αν ακόμα, βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Εκτός αν εθελοτυφλείς,αλλά γιατί να το κάνεις? Αξίζει τον κόπο? Αναρωτήσου!
Τα σέβη μου.

Εύχομαι...

"Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί", μου έγραψε κάποια στιγμή ο Δημήτρης και εκτός του ότι με "φρέναρε", κατάφερε να με προβληματίσει
Καθένας από εμάς έχει διαφορετικές ευχές ανάλογα με την ηλικία στην οποία βρίσκεται και ενίοτε και την φάση την οποία περνάει. Πχ:

Στα 5 μου, ευχόμουν να έρθει να μου μιλήσει εκείνο το κατάξανθο παιδί που καθόταν ακριβώς απέναντι μου στο νηπιαγωγείο και γυρνούσε κάθε τόσο και μου χαμογελούσε.

Στα 7 μου ευχόμουν να υπήρχε ένας νόμος που θα έκλεινε όλα τα σχολεία του κόσμου, ή τουλάχιστον (στα κέφια μου) θα μας έφερνε σε αυτά μετά της 10 το πρωί.

Στα 12 μου, ευχόμουν να μην υπήρχε η Φυσική η χημεία και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ τα μαθηματικά και μαζί με αυτά και όποιοι δάσκαλοι τα δίδασκαν.

Στα 16 μου, ευχόμουν να περάσουν οι μέρες για να φτάσω στην τρίτη λυκείου όπου και θα πήγαινα πενταήμερη. Το μετά από αυτό άλλωστε το είχα ήδη αποφασίσει.

Στα 18 μου ευχόμουν να βρω τον πρίγκιπα του παραμυθιού.

Από τα 20 και μετά ευχόμουν να δουλεύω λιγότερο, ευχή που διατηρώ μέχρι σήμερα (τυχαίο? δεν νομίζω)

Το θετικό με μένα παρατηρώντας τις μέχρι στιγμής ευχές μου, είναι ότι δεν περιείχαν ποτέ την λέξη χρήμα. Όχι στην ζωή μου δεν πείνασα ποτέ, φρόντισαν οι δικοί μου γ' αυτό. Δεν κολυμπούσα στις ανέσεις, αλλά είχα τα απαραίτητα και μου αρκούσαν. Ο έρωτας έπαιζε πάντα πρωτεύοντα ρόλο (αγάπες , λουλούδια , συννεφάκια).


Αναρωτιέμαι αν κάποιες από τις ευχές που έκανα σε καίριες περιόδους της ζωής μου, έπαιρναν σάρκα και οστά, κατά πόσο θα άντεχα τις αλλαγές που θα επέφερε στη ζωή μου?

Μεταξύ μας τον πρίγκιπα τον γνώρισα στα 18 μου, αλλά τον πέταξα στο καλάθι στον αχρήστων, οπότε μάλλον το0ν αναζητούσα απλά σαν πρότυπο ανθρώπου και όχι ουσιαστικά δίπλα μου. Οπότε άκυρο.

Η αλλαγή ώρας στο σχολείο θα δημιουργούσε πρόβλημα στους γονείς μου που δούλευαν και εκείνοι τότε, οπότε, άκυρο. Άσε που έμαθα από νωρίς τι σημαίνει
πρωινό ξύπνημα. (άσχετα αν η δουλειά μου είναι άλλου ωραρίου)

Η φυσική, η χημεία και τα μαθηματικά μπορεί να μην είναι το φόρτε μου, ωστόσο μερικές φορές στην ζωή μου που τα χρειάστηκα μου έλυσαν τα χέρια αυτά τα λίγα που διατήρησα στο κεφάλι μου. Οπότε άκυρο!

Αααα, την πενταήμερη δεν την αλλάζω, έχω να θυμάμαι πολλά ευτράπελα από εκεί οπότε, να μια ευχή που αν και δεν πραγματοποιήθηκε την ώρα που ήθελα αλλά πολύ αργότερα, με δίδαξε τι σημαίνουν οι λέξεις υπομονή, αναμονή, προσμονή για κάτι...

Η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ και μεταξύ μας αν σταματήσω ποτέ να δουλεύω θα σαλτάρω εντελώς. Η μόνη διαφορά είναι ότι πλέον σε αυτή τη φάση της ζωής μου, έχω και άλλες προτεραιότητες Ανθρώπους που και θέλω και χρειάζομαι να τους βλέπω συχνότερα. Φίλους και μη, φευγάτους και μη, γελαστούς και μυστηριώδεις και κυρίως στο μυαλό μου γυρίζει ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Όχι εκείνος των 18, αυτός που είναι στο δρόμο, 60 χιλιόμετρα απόσταση...

Στα 29 μου δεν ξέρω τι να πρωτοευχηθώ. Φοβάμαι, (ελπίζω, θέλω), οτι μπορεί να πραγματοποιηθούν μπορεί και όχι. Μάλλον θα το αφήσω στη μοίρά του. Τ αναπάντεχα είναι πάντα και τα καλύτερα, ε δεν συμφωνέις?

Τα σέβη μου και προσέξτε τι εύχεστε...μπορεί να πραγματοποιηθεί..!


ΥΓ: εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω να να μην επέτρεπα στον πατέρα μου να φύγει εκείνο το Σαββατοκύριακο...

Φίλος είναι...

Την Ευτυχία, δεν την ξέρω τόσο καλά. Την γνώρισα σαν νέα συνάδελφο μέσω του φέιςμπουκ και την λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Απλό παιδί, χαμογελαστό, καθόλου κλεισμένο στον εαυτό του,παρά τις δύσκολες συνθήκες τις οποίες βρέθηκε καθ όλη την διαμονή της στην Αθήνα.
"Είναι άσχημο, να μην έχεις φίλους, να μην μπορείς να μοιραστείς αγωνίες, στιγμές και εικόνες", μου ψιθύρισε με όλη της την ειλικρίνεια ένα βράδυ που μιλούσαμε και ένοιωσα ένα τσίμπημα στο στήθος. Παλιές εικόνες της εφηβείας. Ίσως όχι σε τέτοιο βαθμό, αλλά έχω περάσει και εγώ από αυτό το στάδιο.
Τότε ο λόγος ήταν ένας άνδρας. Άφησα πίσω μου φίλους και φίλες και αφοσιώθηκα στην τότε σχέση μου γιατί υπήρχε η λογική του , "θα βγαίνεις μόνο μαζί μου".
Οι επαναστατικές μου τάσεις τότε δεν είχαν ωριμάσει όσο έπρεπε και έτσι στην αρχή της εφηβεία μου αυτό μου φαινόταν λογικό. Να περνάς όλο τον χρόνο με τον άνθρωπό σου. Κάτι η ανάγκη του να νοιώσεις αυτό το συναίσθημα κάτι ο έρωτας που χτύπησε την πόρτα...Κάτι το να κάτι τ'άλλο...
Κάποια χρόνια αργότερα και ενώ η σχέση είχε τελειώσει με δάφνες, απειλές και πολλά απρόοπτα, βρέθηκα στο μέσω της απόλυτης μοναξιάς. Οι φίλες μου, είχαν κάνει τη ζωή τους, τις παρέες τους και εγώ αναρωτιόμουν, τι έκανα λάθος. Για την ακρίβεια, είχε κάνει πολλά λάθη αλλά δεν μπορούσα να τα δω καθαρά.
Οι σχέσεις μου αποκαταστάθηκαν πολύ γρήγορα μαζεύοντας όλο το κόσμο που με ενδιέφερε και ζητώντας μια τεράστια συγνώμη από όλους. Φυσικά και κατάλαβαν. Γ' αυτό και βρίσκονται ακόμη δίπλα μου, με μικρές εξαιρέσεις οι οποίες ξεθώριασαν στο χρόνο.
Οι φίλοι είναι σχεδόν πάντα ότι κοντινότερο έχουμε στη ζωή μας. Μοιραζόμαστε όλες μας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς, χωρίς να εμβαθύνουμε βέβαια σε πολύ προσωπικά θέματα.
Κατ'εμέ φίλος δεν είναι αυτός που σου τηλεφωνεί κάθε μέρα.
Φίλος είναι αυτός που θα βρεθεί εκεί την ώρα που πρέπει.
Φίλος είναι αυτός που θα σου μιλήσει σκληρά προκειμένου να καταλάβεις το λάθος σου και να μην το επαναλάβεις.
Φίλος είναι αυτός που δεν θα ανακατευτεί ποτέ στα προσωπικά σου. Θα σεβαστεί την άποψή σου, και όταν του ζητήσεις την δική του θα σου μιλήσει ανοιχτά Πάντα από τη δική του οπτική γωνία.
Φίλοι μου είστε όλοι εσείς εκεί έξω, μετρημένοι στα δάχτυλα αλλά τόσο πολύτιμοι για μένα, όλα αυτά τα χρόνια. Στα εύκολα, στα δύσκολα, στα απλά, στα καθημερινά. Φίλη μου είναι και η Ευτυχία, η οποία και μόνο από το όνομα της σε προδιαθέτει για το πόσο τυχεροί είναι όσοι την περιβάλλουν!
Τα σέβη μου.

**Εξαιρετικά αφιερωμένο στην φίλη μου, Ευτυχία που ξενυχτάει παρέα με το Blog μου. Κοριτσάκι μου μπορεί να μην σε ξέρω καλά, ωστόσο ξέρω πως οι γονείς σου πρέπει ναναι πολύ υπερήφανοι που σε έχουν! Να είσαι πάντα καλά.


"Φίλος" είσαι και "εσύ", που με κάνεις να γελάω κάθε μέρα. Που με κάνεις να νοιώθω ελεύθερη χωρίς να είμαι με "κολάρο" στο λαιμό. Που μιλάς με το εμείς και όχι με το εγώ. Που ακούς, που μοιράζεσαι, που υπάρχεις γενικώς...

And I know now

There's place I go where I'm alone, do anything I want, be anyone I want to be!!!Γιατί όλοι μας, κάποτε και ίσως και ακόμα, κάπου κρυβόμαστε - εξαφανιζόμαστε από όλα αναζητώντας γαλήνη. Όταν, απλά λειτουργεί περισσότερο το μονος μου από το πολλοί, ή και ακόμα από το ουτοπικό σε ορισμένες περιπτώσεις, μαζί. Για εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους νομίζω έγραψε την τραγουδάρα ο Faulkner.



***And I know now...

Αγαπάμε...

Αγαπάμε μαμά, γιατί είναι όλη την ώρα μες το άγχος, που είμαι, τι κάνω, τι θα φάω, με ποιόν θα βγω τι ώρα θα γυρίσω, λες και είμαι 10 χρονών! Γιατί πολύ απλά είναι η μαμά που όλοι αγαπήσαμε και δεν θα αλλάξει ποτέ!

Αγαπάμε την Ρίτα γιατί όταν νευριάζει και αρχίζει την γκρίνια θες να την δαγκώσεις!!!Αλλά μετά από λίγο σου περνάει γιατί είναι η Ρίτα βρε παιδί μου!

Αγαπάμε την Ντίνα, γιατί όλο σου λέει θα πάτε για μπάνιο, για ψώνια για καφέ και όλο την παίρνει ο ύπνος!!!Γιατί απλά είναι η Ντίνα και δεν αλλάζει και ούτε και θέλουμε να αλλάξει!

Αγαπάμε τον Γιώργο γιατί αντέχει την τρέλα που κουβαλάμε στην δουλειά! Τις φωνές μου, όταν κάτι δεν γίνεται όπως θέλω και το παραλήρημα όλων κάθε Παρασκευή πριν κλείσει επιτέλους αυτή η ριμάδα εκπομπή!!

Αγαπάμε Νίκο, γιατί όσο αίμα μου κ' αν είναι έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να τον κοιτά με δολοφονικό βλέμμα. Του λες μην μιλάς και εκείνος φλυαρεί, ΑΚΟΠΑ!!

Αγαπάμε Αλεξάνδρα γιατί απλά ξέρει ποιόν θέλει, τι θέλει, πότε το θέλει γιατί το θέλει και πως το θέλει. (θα γινόσουν καλή ρεπόρτερ by the way).

Αγαπάμε άγιον Ψάριον, γιατί κάνει ευτυχισμένη την Αλεξάνδρα, και κάνει όλους τους υπόλοιπους να κλαίμε από τα γέλια.

Αγαπάμε Εύα και Δώρα , γιατί αν και καινούργιες φίλες ξέρουν να δηλώνουν παρόν όταν πρέπει!

Αγαπάμε Μαράκι γιατί και μόνο που χαμογελάει με τόσο νάζι λιώνει ο Κώστας στα πατώματα!

Αγαπάμε Εφούλα γιατί she's finally back to Greece γαμώτη μου!!!!!!!!!!!!!

Αγαπάμε, πολύ όμως Μαρία και Πέτρο, γιατί είναι μακράν το πιο ισορροπημένο ζευγάρι που έχω γνωρίσει ποτέ και ξέρουν τι παει να πει φιλία!

Αγαπάμε πολύ Βασίλη, γιατί απλά είναι η αρσενική Μαρίνα, και αυτό τα λέει όλα!!!

Αγαπάμε Σπύρο γιατί είναι πάντα εδώ Άγρυπνος φρουρός πάντα. Αδερφός, φίλος, δικός μου άνθρωπος!

Αγαπάμε Γιώργο γιατί παρότι είναι κρυψίνος, έχει γούστο και μόνο να βλέπεις αντίδραση προσώπου όταν τον αποκαλείς "κοντέεεεεεε"!

Αγαπάμε Τόνια, γιατί παρότι δεν σε αφήνει ΠΟΤΕ να διαβάσεις με την ηρεμία σου την εφημερίδα στην παραλία, είναι φίλη από καρδιάς. Ξέρει να δίνει, χωρίς να απαιτεί!!

Αγαπάμε Σοφία, γιατί μας έδωσε τα "φώτα" της για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι στην εφηβεία μας, να αγαπήσουμε τόσο τα γράμματα όσο και εκείνη, αληθινά, ουσιαστικά!

Αγαπάω τη Ναυσικά και το Νίκο γιατί πολύ απλά είναι δυο άνθρωποι τόσο δικοί μου, όσο δεν φαντάζεστε!

Αγαπάω την βαφτιστήρα μου, γιατί με έχει κάνει πιο υπεύθυνη από την ημέρα που ήρθε στον κόσμο.

Αγαπάω τα λάθη μου, γιατί με έκαναν σωστό άνθρωπο και όχι δείγμα ανθρώπινης οντότητας!

Αγαπάω ,εμένα γιατί μέρα με τη μέρα γίνομαι καλύτερη...!

Τα σέβη μου, για έναν όμορφο Σεπτέμβρη. Εγω τον απολαμβάνω...

Αυτό το καλοκαίρι...

Πάνε δυο χρόνια και κάτι από την τελευταία φορά που είδα στον ύπνο μου τόσο ζωντανά τον πατέρα μου. Θυμάμαι ήταν πολύ έντονη περίοδος. Από πολλές απόψεις τότε. Μπερδεμένη πολύ, συναισθηματικά, εργασιακά και γενικά επικρατούσε μια έντονη αναμπουμπούλα.
Ήρθε ξάπλωσε πλάι μου, και στηρίζοντας και οι δυο τα κεφάλια μας στις ανοιχτές παλάμες, γυρμένοι στο πλάι, αρχίσαμε να μιλάμε.

"Τι έχεις μικρή?"
"Τι να έχω? Τίποτα. Όλα καλά μεγάλε"
"Γιατί μου λές ψέμματα μικρή?"
"Ε να μωρε, δεν ξέρεις όλο κάτι στραβώνει, όλο για κάτι πρέπει να τρέχω χωρίς να φταίω και αυτό με τσακίζει."
"Μην ανησυχείς μικρή. Το καλοκαίρι είναι κοντά...

Και ξαφνικά άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν ακριβώς στην ίδια θέση με εκείνη του ονείρου. Μόνο που δίπλα μου υπήρχε κενό. Και όμως ήταν τόσο ζωντανό!
Από τότε, ψάχνω στα καλοκαίρια μου, απαντήσεις. Στη θάλασσα, δίπλα. Σαν τον Πέτρο, τον πρωταγωνιστή από την συμπρωτεύουσα που διάβασα και θαύμασα και πρέπει να πω ένα πολύ μεγάλο μπράβο στον Έκτορα για το τόσο εξαιρετικό βιβλίο (εσύ είσαι και να το θυμάσαι, εκδόσεις Ζήτη) που έγραψε, αποσπάσματα του οποίου θα διαβάσω στην επίσημη παρουσίαση του στην Αθήνα.
Κάπου στην Θάλασσα αναζητούν πολλοί από εμάς τις απαντήσεις τους. Εγώ προσπαθούσα να βρω την απάντηση στα καλοκαίρια που μου έταξε ο πατέρας μου. Αγνώστου χρονολογίας. Και πάντα τα περίμενα με αγωνία, ψάχνοντας, αναζητώντας αλήθειες, ανθρώπινες εικόνες και στιγμές που δεν θα μου χαλούσαν αυτό που διατηρώ χρόνια στο κεφάλι μου και στην ψυχή μου. Την αυθεντικότητα
΄Το τρίτο καλοκαίρι της ζωής μου από τότε, ακόμα δεν έχει τελειώσει. Κάπου ανάμεσα σε κλάματα και άσχημες συναισθηματικά στιγμές, έντονες εικόνες που έφυγαν ανεπιστρεπτί, εγώ πάλευα να βρω απαντήσεις. Μάταια.
Και ξαφνικά, σαν να φαίνεται φως στο τούνελ... Είναι ιδέα μου λες? Γιατί έχω και αυτόν τον άτιμο τον αστιγματισμό που δεν με αφήνει να δω "καθαρά". Μπα δεν είναι οφθαλμαπάτη, είναι όντως φως. Και όσο πλησιάζω, γίνεται όλο και πιο φωτεινή η πλευρά του τούνελ. Λες να είναι το καλοκαίρι που μου έταξες αυτό? Το ελπίζω, με ηρεμεί, με κάνει καλύτερη! Τα σέβη μου...

ΥΓ: Προσπάθησα πολύ να ξορκίσω τα φαντάσματα που με κυνηγούν, χρόνια τώρα. Τις άσχημες εικόνες του παρελθόντος, και δεν εννοώ του κοντινού παρελθόντος για να μην παρεξηγηθώ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!!!Νομίζω πως το φετινό καλοκαίρι, όσο πάει και μου...πάει!

Για να ξέρεις!

1) ΚΑΛΑ: η λέξη που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να κλείσουν μια συζήτηση
όταν έχουν δίκιο, οπότε πρέπει να σωπάσεις.


2) 5 ΛΕΠΤΑ: αν είναι σε φάση που ετοιμάζεται για έξοδο σημαίνει μισή ώρα.
Σημαίνει όμως 5 λέπτα, και μονάχα 5, αν σου τα έδωσε προτού βγείτε ή κάνετε
ό,τιδήποτε άλλο μαζί, για να δεις ματς ή να παίξεις στον υπολογιστή.


3) ΤΙΠΟΤΑ: η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Θέλει να πει κάτι.και πρέπει να
είσαι πολύ προσεκτικός. Οι συζητήσεις που ξεκινούν με το τίποτα συχνά
τελειώνουν με ΚΑΛΑ (βλέπε 1).


4) ΑΝΤΕ ΚΑΝΤΟ: πρόκειται για πρόκληση και όχι για παρότρυνση. Μην το κάνεις.


5) ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ: είναι σαν λέξη, που συνήθως οι άνδρες κατανοούν λάθος.
Ένας μεγάλος αναστεναγμός σημαίνει ότι πιστεύει ότι είσαι ηλίθιος και
αναρωτιέται γιατί χάνει χρόνο και συζητάει μαζί σου για ΤΙΠΟΤΑ (βλέπε 3).


6) OK: μια απ'τις πιο επικίνδυνες λέξεις που μπορεί να πει μια γυναίκα
σ'έναν άνδρα. Σημαίνει πως θέλει να σκεφτεί πώς και πότε θα το πληρώσεις.


7) ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ: μια γυναίκα σε ευχαριστεί, μην αναρωτιέσαι και μην
λιποθυμήσεις, θέλει απλώς να σε ευχαριστήσει (εκτός κι αν σου πεί "ευχαριστώ
πολύ" που τις περισσότερες φορές είναι καθαρός σαρκασμός)


8) ΟΠΩΣ ΘΕΣ: είναι ένας τρόπος για μια γυναίκα να σου πει άντε γα....



9) ΑΣΤΟ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ: άλλη μια επικίνδυνη φράση. Σημαίνει πως μια γυναίκα
ζήτησε κατ'επανάληψιν από έναν άνδρα να κάνει κάτι που τελικά τώρα το κάνει
εκείνη. Ο άντρας θα ρωτήσει « συμβαίνει κάτι ; », για την απάντηση της
γυναίκας (βλέπε 3).


10) ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ;...: προσοχή, δεν είναι μια απλή ερώτηση....να θυμάσαι πάντα
πως κάθε φορά που μια γυναίκα σε ρώτα 'ποιά είναι;', θα ήθελε στην
πραγματικότητα να σε ρωτήσει : "Ποιό είναι αυτό το ξέκωλο, και από που την ξέρεις;...!!"

Brain crisis

Και ενώ ξέρεις πως θα φας πάλι το κεφάλι σου, εσύ επιμένεις. Η μάλλον, το μυαλό σου επιμένει, γιατί τα πόδια σου αντιστέκονται Αλλάζουν δρόμο στη θέα.
Είναι σαν αυτό, που ενώ ξέρεις ότι κάποιον τον θες, αρνείσαι πεισματικά να το παραδεχτείς.Γιατί ξέρεις, πως θα μετρήσεις ακόμα ένα λάθος.
Και τώρα θα μου πεις, εσύ η ίδια είσαι αυτή που λέει ότι τα λάθη μας, είναι εντελώς δικά μας, και πρέπει να τα ζούμε μέχρι το τέλος. Ναι, εγώ ήμουν και εξακολουθώ να το πιστεύω Η μάλλον η αυθόρμητη πλευρά του εγκεφάλου μου το πιστεύει έντονα. Γιατί η άλλη πλευρά που περιέχει τη λογική σταματάει τα πάντα. Και κάπου εκεί αρχίζει ο πόλεμος.
Το έχω ξαναπεράσει το συγκεκριμένο όχι πολύ μακρυά από το 2010, και τότε υπερίσχυσε η τρελή πλευρά του μυαλού. Ποτέ δεν το μετάνιωσα αλλά θα μπορούσα και να το είχα αποφύγει.
Ευρισκομένη πάλι κάπου ανάμεσα στο δίλημμα, και τον αυθορμητισμό δεν ξέρω ποια από τις δυο πλευρές του εγκεφάλου να ακούσω. Ίσως τελικά να λειτουργήσω, όπως τότε, το 2006, όπου μια απόφαση που δεν μπόρεσε να παρθεί μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο, πάρθηκε μέσα σε ένα λεπτό, ένα πρωινό του Ιουλίου.
Γιατί μην ξεχνάς, εσύ αποφασίζεις. Τα άγρυπνα, σέβη μου!

Πως θα γίνει να κρατήσει το καλοκαίρι όλο το χρόνο, απλά να μην βαράει 43αρια η Αθήνα? Ειλικρινά είναι ανυπόφορο!!!

Βack to reality (sucks)

Επιστρέψαμε στην σχεδόν άδεια τελικά Αθήνα. Περίεργο μου φαίνεται που εξακολουθώ και βλέπω αυτοκίνητα στους δρόμους τέτοια περίοδο. Αυτή η κρίση φαίνεται ότι μας χτύπησε την πόρτα για τα καλά. Περάσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, είδαμε φίλους και μη που μας είχαν λείψει πραγματικά αλλά το ομολογώ δεν πρόλαβα να ξεκουραστώ όσο το ήθελα. Παρά ήταν βαριά χρονιά ΚΑΙ αυτή για μένα. Να δω πως θα περάσει η επόμενη!
Θα το πιούμε και αυτό το ποτήριον, είπαμε είμαι δυνατή που λέτε
όλοι. Αντέχω. Για πόσο δεν ξέρω.
Τα έρημα τα παιδιά που ακολούθησαν πάντως διατηρούν τις επιφυλάξεις τους.Χαχαχαχα.
Για την βόρεια Ελλάδα δεν θα επεκταθώ, χιλιοειπωμένα. Για το χωριό τα ίδια. Κρύβει πάντα μέσα του ένα πολύ όμορφο μέρος της ζωής μου. Μην σου πω και δυο...(εσύ καλά τα λες, εμείς τι κάνουμε)

Πολλές βόλτες, εξαίρετη διοργάνωση του πάρτι από τα παιδιά και γενικά ένα άψογο διήμερο εκδηλώσεων που θα μας μείνει αξέχαστο. Από το παραλήρημα του Νικολάρα, την απουσία σου την δεύτερη μέρα (στο φυλάω αυτό), τον Καρρά που δεν αντέχω να ακούω άλλο, και τον DJ που πρέπει ναχε κατεβάσει την Αρτα και τα Γιάννενα. Τον Αντώνη, που για χάρη του επισκέφθηκα ΕΓΩ αστυνομικό τμήμα και ήταν εκτός υπηρεσίας, τον Άγγελο που αναγκάστηκε να γελάσει θέλει δεν θέλει στην φωτογραφία, την γλυκιά Άννα του που πάω και στοίχημα ότι δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να την αντιπαθεί, την Ελένη, τον τρελό Γιώργο στο net, που ακόμα αναρωτιέται "αυτή την ξανθιά κάπου την ξέρω" και και και. Είναι τόσα πολλά που χάνω τη μπάλα (τι πρωτότυπο).
Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για του χρόνου ίδια περίοδο. Same Bat time, same bat channel. Γιατί όπως εύστοχα είπε κάποιος Σάββατο βράδυ. Η μια φορά δεν αρκεί για τέτοιο τόπο. Δεν χορταίνεται!
Επιστρέψαμε με νέες ειδήσεις, μάθαμε ότι όσο λείπαμε κάποιοι δεσμεύτηκαν, και καλά έκαναν δηλαδή Αυτό κυνηγούσαν εξ αρχής. Απορώ ακόμα γιατί το ζούσαν το θέμα.
Άλλοι μας επιβεβαίωσαν ότι η μετανάστευση πρέπει να αρχίσει να μπαίνει για τα καλά στο μυαλό μας (μια πρόβα το καουμπόικο θα το κάνω, στο υποσχέθηκα) και χαρήκαμε που ένας δικός μας άνθρωπος επέστρεψε σπίτι του επιτέλους, και άρχισε πάλι να μας πειράζει όπως εμείς τον ξέραμε. Αυτή ήταν η ευχή μου για το καλοκαίρι, και πραγματοποιήθηκε, και ειλικρινά ευχαριστώ το θεό γ'αυτό. Τελικά κάπου μέσα βαθιά υπάρχει ακόμα πίστη.
Αρνούμαι να πω καλό χειμώνα από τώρα Από Οκτώβρη και βλέπουμε! Τα σέβη μου!

Με διαφορά "ύψους".

Η Χαλκιδική έχει πάντα κάτι που μπορεί να σε μαγέψει. Λίγο η θάλασσα, λίγο οι χαλαροί ρυθμοί γενικά της βόρεια Ελλάδας σε αποφορτίζουν και σε κάνουν να ξεχνάς προβλήματα σκέψεις άγχη, τα πάντα. 6 μέρες στο δεύτερο πόδι ήταν αρκετές προκειμένου να μαζέψω ενέργεια για την σεζόν που πρόκειται να χτυπήσει την πόρτα μου σύντομα Η μάλλον πολύ πιο σύντομα απ' ότι περίμενα.
Το θέμα μου μου όμως δεν ήταν η Χαλκιδική, αυτή είναι σταθερή αξία για όποιον την επισκεφτεί μια φορά. Θέλει κάθε χρόνο να κάνει την βόλτα του από εκεί.
Στο ατελείωτο ταξίδι στο γαλάζιο της βορείου Ελλάδος μια ξαπλώστρα παραπέρα, μια ξανθιά κοπέλα είχε τις δικές της ανησυχίες..
"Μα, είναι δυνατόν? Είναι πάνω από 40 χρονών. Τι μπορώ να περιμένω από αυτόν? Πάρα είναι μεγάλη η διαφορά μας", έλεγε απευθυνόμενη στην διπλανή της.
"Είσαι υπερβολική, αφού το θες ζήστο, τι το αναλύεις τόσο πολύ?"
Ναι, το ξέρω αλλά...αυτή η διαφορά...
Χαμογέλασα, πονηρά...
Πριν λίγες μέρες είχα ακριβώς αυτή την κουβέντα με τον Γιάννη κάπου σε ένα μπαράκι στο κέντρο της Αθήνας. Μου εξηγούσε ,πόσο στενόμυαλη λογική είναι αυτή, το να έχει δηλαδή ταμπού τέτοιου είδους. Συμφώνησα, και πάλι γέλασα πονηρά...
Όσο και αν φρικάρει τον πατέρα σου και την μητέρα σου ένας υποψήφιος "γαμπρός" άνω των 12 χρόνων διαφοράς ηλικίας, μεταξύ σας εσύ εμμένεις και επιμένεις στην επιλογή σου. Λίγο το πρωτόγνωρο της επιλογής για κάποιες, λίγο η εμπειρία, λίγο οι τρόποι συμπεριφοράς του, λίγο εγώ λίγο εσύ λίγο και η κακιά στιγμή που λέει και ο τροβαδούρος Μακρόπουλος. Ποιός ασχολείται...Το θες το κάνεις. Και αν σου κάτσει σου αλλάζει την ζωή...
Αναζητώντας την πατρική φυγούρα στο πρόσωπο του Μάριου(42) η Χριστίνα (25) σύναψε σχέσεις μαζί του. Πέρασαν πολλά, γκρίνιες καυγάδες από το σπίτι και ένα σωρό άλλα που κατάφεραν μαζί να τα ξεπεράσουν. Τι και αν οι φίλοι και οι γνωστοί έβγαζαν ένα σωρό παρατσούκλια για την ηλικία του, εκείνη δεν πτοήθηκε ποτέ της. Το πίστευε, τον πίστευε και υλοποίησε την επιλογή της. Από τότε είναι μαζί και ευτυχισμένοι
Βέβαια υπάρχουν χιλιάδες άλλα τα οποία δεν έχουν τόσο ευτυχή κατάληξη, αλλά ποιός είπε ότι όλα τα παραμύθια έχουν happy end? Εγω πάντων όχι!
Ποιός ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον...Τα καλοκαιρινά σέβη μου!

ps σε λίγες ώρες θα διαβώ την πύλη των ποταμών.Φόρος τιμής σε εσένα εκεί πάνω. Γιατί τελικά τίποτα δεν αξίζει παραπάνω από σένα, από μένα και από την οικογένεια μας. Το έμαθα για τα καλά...

Ο γάμος του πρώην σου.

"Όλες οι πρώην κοπέλες μου, μετά από μένα παντρεύτηκαν", έλεγε χαριτολογώντας ο Τάσος ένα όμορφο βράδυ στην Σαλαμίνα πριν κάτι μέρες, και εμείς κρατούσαμε την κοιλιά μας από τα γέλια αφενός και αφετέρου θαυμάσαμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τις φουρτούνες που πέρασε.
Ε δεν είναι και λίγο να χωρίζεις από μακροχρόνια σχέση και να μαθαίνεις ότι μετά από ένα τρίμηνο η μέχρι και χθες γυναίκα της ζωής σου, είναι στην κυριολεξία γυναίκα της ζωής κάποιου άλλου.
Ο Τάσος το έριξε στο χιούμορ και καλά έκανε. Ξέρει να αντιμετωπίζει τα δύσκολα και να προχωράει όπως προχώρησε και τώρα στη ζωή του.(αρκεί να μην ξαναπλησιάσει το κινητό μου τηλέφωνο!)
Το να μαθαίνεις γενικώς ότι ένας άνθρωπος που σου σημάδεψε την ζωή προχώρησε παρακάτω, όσο και αν έχεις ξεπεράσει καταστάσεις, σίγουρα σε ταρακουνάει ολίγον. Δεν ξέρω αν λέγεται ζήλια αυτό ή θαυμασμός, ή κακία ή οτιδήποτε, αυτό που ξέρω είναι σίγουρα ότι δεν σου περνάει απαρατήρητο. Εικόνες θαμμένες ζωντανεύουν από το πουθενά, κουβέντες άσχημες και καλές στιγμές. Κατά πόσο αξίζει τον κόπο? Σαφώς και δεν αξίζει, αλλά κατά πόσο μπορείς να το ελέγξεις? Όσο πεισματάρης και υπερήφανος μπορεί αν είσαι.
Πχ μαθαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα και σήμερα περνούν δίπλα από τις πρώτες τους αγάπες (και παντοτινές ) και παρότι είναι παντρεμένες - οι εξακολουθούν να τους - τις κοιτάζουν με λατρεία. Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε περάσει κάτι ανάλογο, και αν δεν το έχετε περάσει σίγουρα δεν σας το εύχομαι. Όλο και κάποιος θα έρθει να σας ενημερώσει για το τι κάνει που βρίσκεται και με ποια Μέχρι εκείνη την μέρα που μαθαίνεις ότι ο παιδικός σου έρωτας βάζει στεφάνι!
Ναι, I've there, και εγώ Σιγά που θα έλειπα εγώ, από τα "καλύτερα".
Η είδηση ήταν γνωστή εδώ και καιρό, και πέρασε κυριολεκτικά απαρατήρητη γιατί ήταν κάτι που το θεώρησα δεδομένο εξ 'αρχής. Και δεν έπεσα έξω, όσοι και αν θέλησαν να το μειώσουν στο κεφάλι μου.
Χθες το σενάριο πήρε σάρκα και οστά και μαζί με αυτό έκλεισε και ένας όμορφος κύκλος ζωής για να ανοίξει ένας καινούργιος. Κακίες δεν κράτησα ποτέ και για κανέναν στην ζωή μου, ξέρω να συγχωρώ, ακόμα. Για αύριο το πρωί δεν ξέρω...Άλλωστε εντρύφησα για τα καλά αυτό που με δίδαξαν με περίσσια χάρη "ποτέ μην λες ποτέ"!Να ζήσετε!

* Η ώρα για διακοπές έφτασε! Η παρέα μαζεύτηκε, τα περίεργα τηλέφωνα κόπηκαν και όλοι μας, φίλοι και μη, σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι!!!!

Ζωή...

Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεται να λες πολλά. Η σιωπή τα λέει όλα. Μια ματιά γεμίζει όλα τα κενά που είχες και σου δείχνει το δρόμο για την επόμενη στάση του λεωφορείου Τερματική ή όχι δεν έχει σημασία. Το ταξίδι - διαδρομή αξίζει τα πάντα. Το μόνο πράγμα που δεν αξίζει είναι η αναμονή. Αυτή σκοτώνει. Το χρόνο σου τον καιρό σου τα ίδια σου τα συναισθήματα τα ποδοπατάει
Πρόσφατα διάβασα ένας ρητό, το οποίο λέει ελάχιστα και τα πάντα. " Δεν χρειάζεσαι τα πάντα για να απολαύσεις την ζωή. Χρειάζεσαι ζωή για να απολαύσεις τα πάντα. Και ναι, χρειάζεσαι ζωή ρε διάολε. Πόσοι από εμάς ζούμε τελικά?Πόσοι από εμάς έχουμε προσπεράσει το γεγονός ότι λειτουργούμε σαν πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι γεμάτη παγίδες και λάθος κινήσεις. Μια λάθος κίνηση μπορεί να αποδειχθεί μοιραία και να χάσεις την παρτίδα. Άλλοι το λένε, ήττα. Εγώ το λέω μάθημα. Ζωής...

Τις τελευταίες μέρες ένας πολύ δικός μου άνθρωπος τα λέει κατάματα με τη ζωή. Στέκεται πάνω σε μια λεπτή γραμμή και παλεύει να μην πέσει στο κενό. Εκείνος ξέρει να ισορροπεί, είμαι σίγουρη γ' αυτό. Όπως είμαι σίγουρη και για το ότι θα τα καταφέρει όχι απλά να κρατηθεί όρθιος άλλα και το ότι θα περάσει στην απέναντι πλευρά με τεράστια ευκολία. Στην παραπάνω παράγραφο τόνισα ότι η αναμονή σκοτώνει. Ακόμα και στην συγκεκριμένη περίπτωση, μας σκοτώνει όλους, μας φθείρει Μας κρατά ξάγρυπνους και μέσα στο άγχος. Αλλά μόνο για την συγκεκριμένη περίπτωση η αναμονή είναι φάρμακο. Είναι παράταση ζωής ένος ανθρώπου που έχει αφήσει πίσω του ανθρώπους που τον λατρεύουν, που ΄ζουν και αναπνέουν για να τον δουν να ανοίγει τα μάτια του και να πατά στα πόδια του. Όρθιος, περήφανος, γελαστός. Περιμένουμε όλοι να μας κάνει τις γνωστές του πλάκες. Αυτές που μας έκαναν να τον λατρέψουμε.Περιμένει μια υπέροχη γυναίκα πίσω, και ένα ακόμα πιο υπέροχο πλάσμα να χαμογελάσεις ξανά.
Για όλα αυτά οφείλεις να μείνεις εδώ. Μπορεί να έχουμε γίνει ένα ατελείωτο μπουρδέλο σαν χώρα, αλλά μην ανησυχείς. Έχουμε ακόμα ο ένας τον άλλο, φίλε μου. Και αυτό δεν μπορεί αν το αλλάξει κανείς και ΠΟΤΕ!!!
Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα να θυμάστε όλοι σας, ότι η ζωή είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Χωρίς αυτήν, τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Να την σέβεστε λοιπόν...Τα σέβη μου.

Σύνδρομο "down"

Μικρή όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι ένα παιδί με κάποια παραπανίσια κιλάκια, ντροπαλή χωρίς πολλές κουβέντες Το στόμα μου άνοιγε πέραν του χαμόγελου σε πολύ δικούς μου ανθρώπους και σε 2-3 κοντινούς φίλους. Κοινώς ανασφαλής πολύ, με έντονο αίσθημα κατωτερότητας προς τους άλλους που φάνταζαν μπροστά μου κατά πολύ ανώτεροι μόνο και μόνο επειδή είχαν έντονο το αίσθημα της επικοινωνίας ή επειδή μπορεί να μου έριχναν και 20 πόντους στο κεφάλι σε ύψος.
Τα χρόνια πέρασαν, σαφώς και δεν ψήλωσα (που τέτοια τύχη) κατάφερα όμως να βελτιώσω σε μεγάλο βαθμό αυτό που με απομάκρυνε από τους γύρω μου. Την επικοινωνία.
Οι άνθρωποι με έντονο το συναίσθημα του "είμαι λίγος" αισθάνονται έντονη ανάγκη για απομόνωση από τους γύρω γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα μετριάσουν τις πολλές πολλές κουβέντες οι οποίες δεν είναι και το "φόρτε" τους. Προτιμούν την ασφάλεια του , όσο λιγότερο μιλάς τόσο λιγότερο εκτίθεσαι! Ναι αλλά υπάρχει και το άλλο που λέει: Όσο λιγότερο μιλάς τόσα περισσότερα κρύβεις, αποφεύγεις. Και εγώ ίσως να απέφευγα τότε να ερωτηθώ για την προσωπική μου ανύπαρκτη προσωπική ζωή, σε αντίθεση με των συμμαθητριών μου. Τώρα δε, είναι που δεν με χαλάει και καθόλου. Τότε μου φαινόταν αδιανόητο ΄Τώρα η ελευθερία φαντάζει ιδανική, τότε ήταν βάρος. Τώρα το ανεξάρτητο του χαρακτήρα πάρα - έγινε βίωμα τότε ακουγόταν σαν ψέμα
Ο χρόνος σε συνάρτηση με την επίγνωση του προβλήματος και την θέληση για λύση, πάντα βοηθά να λυθούν τα κόμπλεξ και το αίσθημα του λίγου. Λίγος δεν είναι κανένας, όλοι μας έχουμε από πολύ αρκετά χαρακτηριστικά Προφανώς κρυμμένα κάπου καλά μέσα στις ανασφάλειες μας. Το θέμα είναι κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει το σθένος να αποδεχτεί τις αδυναμίες και τα κόμπλεξ του και να προχωρήσει στην ζωή του. Με ή χωρίς αυτά. Για απαντήσεις - παρατηρήσεις κοιταχτήτε στον καθρέφτη και ψάξτε για τα δικά σας, σύνδρομα down! Τα σέβη μου...

Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Ο Βασίλης είναι ότι μπορεί να ονειρευτεί μια γυναίκα. Έξυπνος με χιούμορ, στυλάτος, χαμογελαστός, πιστός φίλος. Πιστός γενικώς. Μεγαλωμένος σε μια άριστη οικογένεια με αρχές. Ο Βασίλης όμως είναι μόνος. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Η Τόνια είναι ότι μπορεί να θελήσει εξωτερικά ένας άνδρας. Όμορφη, ψηλή μελαχρινή μεσογειακή γυναίκα. Γυναίκα με τα όλα της ρε παιδί μου. Σκορπίνα, έτοιμη να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να θυσιαστεί για τα θέλω της. Η Τόνια είναι μόνη. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Ο Άρης είναι ένας ανοιχτόμυαλος τύπος. Κατά βάθος(όχι πολύ) ευαίσθητος, κάτι που καταφέρνει να κρύβει με μεγάλη μαεστρία. Υψώνει τον τοίχο του απόμακρου, απλησίαστου και άτρωτου και στην ουσία παρά τα "γαλόνια" είναι απλά ένας γλυκός επαναστάτης που ψάχνει το διαφορετικό στη ζωή του. Ο Άρης είναι μόνος. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Η "μελαχρινή, αν εξαιρέσεις ότι τα χει κάνει μπουρδέλο με τις φιλίες της και με διάφορα άλλα προσωπικά της θέματα, είναι ένα αξιόλογο παιδί Χαμογελαστό, πρόσχαρο. Ανοιχτόχερα, πάντα εκεί να βοηθήσει όποιον την έχει πραγματικά ανάγκη, και όχι (πλέον) σαν χορηγός! Η "μελαχρινή" είναι μόνη. Όχι από επιλογή!

Ο Σπύρος και αν είναι αυτό που λέμε "παιδί για σπίτι". Δουλευταράς, ρεαλιστής, κατασταλαγμένος, ανθρώπινος, φίλος, χιουμορίστας Ο Σπύρος είναι μόνος. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Ο Τάσος είναι, φαίνεται τουλάχιστον άνθρωπος που αξίζει να ασχοληθείς αν καταφέρεις να σπάσεις τους κωδικούς του. Μπορεί να μην σου αναλύει τα πάντα όπως οι τοξότες, θα πει λίγα και ουσιαστικά και όταν αποφασίσει πως έπαψε να τα εννοεί, απλά το ανακοινώνει με δικά του "λόγια". Συγκρατημένος, με τοίχους παντού γύρω του. Οχυρό σκέτο, που όσο και να θες να γκρεμίσεις είναι αδύνατον. Ο Τάσος όσο και να προσπαθεί να γίνει αντιπαθητικός, είναι δύσκολο να το καταφέρει. Ο Τάσος είναι μόνος. Δηλώνει από επιλογή.

Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο για φίλους, γνωστούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας που διαθέτουν έστω τα απαραίτητα "συστατικά" ενός υγειούς ανθρώπου, αλλά παραμένουν
μόνοι τους, όχι απαραίτητα από επιλογή δική τους. Κάτι το παρελθόν τους, κάτι οι τρικλοποδιές του παρόντος, κάτι η ανασφάλεια κάτι το ένα κάτι το άλλο.

"Χίλιες φορές μόνος-η χωρίς άγχη παρά σε σχέση με μπελάδες στο κεφάλι μου". Έκφραση που την έχουμε ξεστομίσει όλοι μας. Μα όλοι μας. Και όμως κατά βάθος κανείς δεν την εννοεί ουσιαστικά. "Προϊόν" απογοήτευσης, θα το έλεγα. Μόνο την γκαρντάσενα από τα βόρεια θυμάμαι να δηλώνει μόνη, να μένει μόνη και να παραμένει μέχρι και σήμερα μόνη. Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα.
Κρυβόμαστε πίσω από το μανδύα της ανασφάλειας που μας κυριεύει, μετά από μια έντονη απογοήτευση και προτιμάμε την μοναξιά ή και την απομόνωση νομίζοντας ότι θα ωφελήσει Είναι λάθος, το παραδέχτηκα και στο Γιάννη΄, όταν με κατηγόρησε για απομόνωση πριν ελάχιστους μήνες. Όχι επαναλαμβάνω, απομόνωση δεν είναι. Μάλλον αυτό τιμωρία ήταν. Σκληρό μεν, αποτελεσματικό, δε. Φτάνεις στο επίπεδο για το οποίο με "ζήλεψες" λίγο αργότερα. Της αυτοσυντήρησης
Θα ζήλευα πραγματικά τους ανθρώπους που επιλέγουν και εμμένουν σε αποφάσεις τους. Που δεν πίσω γυρίζουν ποτέ, και εμπνέουν εμπιστοσύνη με ένα τους βλέμμα και μόνο. Άραγε υπάρχουν στις μέρες μας? Προσωπικά δεν έχει τύχει να γνωρίσω κανένα, και θα το ήθελα ειλικρινά. Να με μάθει΄- διδάξει πως είναι να μην ξανά μπαίνεις στην διαδικασία να επιτρέπεις στον εαυτό σου να τρώει ξαναμασημένη τροφή, και μάλιστα μαγειρεμένη μια βδομάδα και βάλε.
Επιλέγω, άρα ξέρω τι θέλω ή μήπως τελικά δεν ξέρω...?Αναρωτιέμαι. Εσύ?

Για να ξέρετε...

Μια μέρα σκοτώθηκε μια γυναίκα που ήταν μεγάλη πολιτικός και μεγαλοστέλεχος στο κόμμα της, με υπουργεία και πολλές περγαμηνές. Όταν έφτασε στον άλλο κόσμο, την υποδέχτηκε ο Άγιος Πέτρος και της λέει:
- "Που θα ήθελες να περάσεις την αιωνιότητα σου, στην Κόλαση ή στον Παράδεισο;"
Εκείνη το σκέφτεται λίγο και λέει:- "Δεν είμαι σίγουρη."
- "Τότε", λέει ο Άγιος Πέτρος, "θα κάνουμε το εξής, θα περάσεις 24 ώρες στην Κόλαση και 24 ώρες στον Παράδεισο και μετά αποφασίζεις."
Η πολιτικός συμφωνεί. Πάνε λοιπόν, στην Κόλαση.. Εκεί η πολιτικός βλέπει....
όλους τους πολιτικούς φίλους της που είχαν πεθάνει να παίζουν γκολφ, να ποντάρουν στο καζίνο, να πίνουν σαμπάνια, να φλερτάρουν με ωραίους άντρες και πανέμορφες γυναίκες και γενικά να διασκεδάζουν πολύ. Ακόμα και ο Διάβολος ήταν μαζί τους και κάνανε παρέα, λέγοντάς τους τα καλύτερα πρόστυχα και πικάντικα ανέκδοτα. Όλα πολύ ωραία και η πολιτικός περνούσε υπέροχα. Πριν να το καταλάβει, πέρασαν οι 24 ώρες και ήρθε ο Άγιος Πέτρος να την πάρει να πάνε στον Παράδεισο. Ο Παράδεισος ήταν ένα πολύ ήσυχο μέρος με ήρεμη ατμόσφαιρα, οι άγγελοι έπαιζαν γαλήνια μουσική με τις άρπες και τις λύρες τους, οι φιλόσοφοι μιλάγαν για τη ζωή και το θάνατο και όλοι μαζί συζητούσαν με τον Θεό που ήταν πολύ γλυκός κι ευχάριστος τύπος. Η πολιτικός αισθανόταν πολύ όμορφα και πριν να το καταλάβει, πέρασαν και αυτές οι 24 ώρες, ώσπου ήρθε ο Άγιος Πέτρος να τι ρωτήσει τι αποφάσισε τώρα που είδε και τα δύο μέρη. Η πολιτικός το σκέφτεται λίγο και του λέει:
- "Ο Παράδεισος ήταν πολύ ωραίος και γαλήνιος, αλλά στην Κόλαση ήταν όλοι οι φίλοι μου και διασκέδαζαν πιο πολύ, οπότε θα προτιμήσω την Κόλαση."
Ο Άγιος Πέτρος σέβεται την επιθυμία της και την στέλνει στην Κόλαση. Όμως, η Κόλαση ήταν λίγο διαφορετική τώρα, ένα διαλυμένο μέρος με αποπνικτική ατμόσφαιρα και όλοι οι φίλοι της πολιτικού δούλευαν στα κάτεργα και κουβαλούσαν τεράστιες πέτρες, ενώ και ο Διάβολος ήταν πάνω από τα κεφάλια τους και τους διέταζε συνεχώς.
Η πολιτικός δυσαρεστημένη πάει και τον ρωτά:
- "Τι έγινε εδώ; Προχθές όλα ήταν τόσο ωραία και όλοι διασκέδαζαν."
Και ο Διάβολος της απαντά:
- "Τότε είχαμε προεκλογική εκστρατεία, σήμερα μας ψήφισες!!!"

Πριν την "κρεμάλα" και μετά!

Πριν το γάμο...

Αυτός: Ναι. Επιτέλους. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο.
Αυτή: Θέλεις να φύγω;
Αυτός: Όχι. Ούτε καν να το σκέφτεσαι!
Αυτή : Με αγαπάς;
Αυτός : Φυσικά! Όσο πάει και πιο πολύ!
Αυτή: Με έχεις απατήσει ποτέ;
Αυτός: Όχι βέβαια!
Αυτή: Θα...με φιλήσεις;
Αυτός: Οπωσδήποτε!
Αυτή : Θα με χτυπήσεις;
Αυτός: Είσαι τρελή; Δεν είμαι τέτοιος τύπος!
Αυτή: Μπορώ να σε εμπιστευτώ;
Αυτός: Ναι.
Αυτή: Αγάπη μου!

Μετά το γάμο...
Απλά ξαναδιάβασε από το τέλος προς την αρχή!!!

ΥΓ: Ευρυματικότατο και πολύ αληθινό! Το αλίευσα απο το troktiko!!!Περαστικά σε όσους το σκέφτονται να το τολμήσουν!

Kανόνες γυναικείας συμπεριφοράς κατα τη διάρκεια του Μουντιάλ!

Ήταν αρκετά ευρηματικό και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας!!Γυναίκες, μην αγχώνεστε, ελάχιστα από αυτά θα τηρηθούν! Άντε και ο θεός στο πλευρό της εθνικής Γερμανίας!


ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΊΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΑΠΟ ΤΟΥς ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:
#1 - Από 11 Ιουνίου μέχρι 11 Ιουλίου οφείλεις να διαβάζεις αθλητικές εφημερίδες ώστε να ξέρεις τι συμβαίνει στο Μουντιάλ και να μπορείς να παίρνεις μέρος σε συζητήσεις. Αν δεν το κάνεις θα σε κοιτάνε με μισό μάτι ή απλά θα σε αγνοούν. ΜΗΝ παραπονεθείς αν δε σου δίνει κανείς σημασία.

#2 - Κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ η τηλεόραση είναι δική μου, δική μου, δική μου. Ανά πάσα στιγμή. Χωρίς εξαιρέσεις.

#3 - Δεν με πειράζει αν πρέπει να περάσεις μπροστά από την τηλεόραση κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού εφ'όσον συρθείς στο πάτωμα και δεν μου αποσπάσεις την προσοχή. Αν αποφασίσεις να σταθείς γυμνή μπροστά μου βεβαιώσου ότι δε θα πουντιάσεις γιατί δε θα έχω χρόνο να σε πάω στο γιατρό ή να σε νταντεύω.

#4 - Όταν έχει αγώνα θα είμαι τυφλός, κουφός και μουγκός - εκτός αν χρειαστώ κι άλλη μπύρα ή κανένα σάντουιτς. Δε θα 'σαι στα καλά σου αν περιμένεις να ακούσω αυτά που έχεις να πεις, να ανοίγω την πόρτα, να απαντάω στο τηλέφωνο ή να σηκώσω το μωρό που μόλις έπεσε από το δεύτερο όροφο...ξέχνα το.

#5 - Όταν θα πηγαίνεις για ψώνια να κανονίζεις ώστε να υπάρχουν ανά πάσα στιγμή τουλάχιστον 2 εξάδες μπύρα στο ψυγείο όπως επίσης και πολλά σνακ. Α, και μην κάνεις γκριμάτσες όταν έρχονται οι φίλοι μου για να δούμε κάποιο ματς. Σε αντάλλαγμα θα σου επιτραπεί η χρήση της τηλεόρασης μεταξύ 12-6 το ξημέρωμα, εκτός και αν έχει επανάληψη κάποιου καλού ματς.

#6 - Please please PLEASE αν είμαι εκνευρισμένος γιατί η ομάδα μου χάνει ΜΗΝ μου λες ότι είναι μόνο ένα παιχνίδι ή ότι είσαι σίγουρη πως θα κερδίσουν την επόμενη φορά. Αν το κάνεις θα θυμώσω κι άλλο και θα σε αγαπάω λιγότερο. Δεν πρόκειται ποτέ να ξέρεις περισσότερα για το ποδόσφαιρο από μένα και τέτοιου είδους εμψυχώσεις θα οδηγήσουν σε χωρισμό ή διαζύγιο!

#7 - Είσαι καλοδεχούμενη να κάτσεις μαζί μου για να δούμε -έναν- αγώνα και μπορείς να μου μιλήσεις στο ημίχρονο, μόνο όταν θα 'χει διαφημίσεις και μόνο αν το σκορ με ευχαριστεί. Ξαναλέω, ΕΝΑΝ αγώνα, οπότε μη σκεφτείς να χρησιμοποιήσεις το Μουντιάλ σαν μια φτηνή δικαιολογία για να περνάμε όλη τη μέρα μαζί!

#8 - Αν νομίζεις ότι θα κάνουμε έρωτα αυτόν τον μήνα...είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Μοναδική περίπτωση ένα στα πεταχτά, κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου, φυσικά.

#9 - Τα replay των γκολ είναι πολύ σημαντικά. Δε με νοιάζει αν τα έχω δει ή όχι ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΔΩ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ!

#10 - Πες στους φίλους σου να μην κανονίσουν οποιουδήποτε είδους συγκεντρώσεις που απαιτούν την παρουσία μου γιατί:
1ον: Δεν θα πάω
2ον: Δεν θα πάω, και
3ον: Δεν θα παω.

#11 - Οι εκπομπές μετά τους αγώνες που δείχνουν τα καλύτερα στιγμιότυπα είναι εξίσου σημαντικές με τους αγώνες. Μην σου περάσει από το μυαλό να πεις "Μα...τα έχεις ξαναδεί αυτά, βάλε να δούμε dancing with the stars"... Μαμούνια. Ξέχασες κι όλας τον κανόνα #2?

#12 - Απαγορεύονται διά ροπάλου εκδηλώσεις θαυμασμού όπως: "Αχ τι γλυκούλης που είναι αυτός ο Messi" όταν θα πανηγυρίζει το 5ο γκολ της Αργεντινής στον αγώνα με την Ελλάδα.

#13 - Τέλος, εκφράσεις του στυλ "Ευτυχώς το μουντιάλ είναι μόνο κάθε 4 χρόνια" κράτα τες για τον εαυτό σου, γιατί πριν το καταλάβεις θα 'χουν αρχίσει τα προκριματικά του Champions League.


Ευχαριστούμε προκαταβολικά για τη συνεργασία σας!
Με εκτίμηση,
Οι άντρες του κόσμου

ΥΓ: Κάποια από αυτά τα ακολουθήσω και εγω, ενημερωτικά για όσους ενδιαφέρονται να με ενοχλήσουν σε μέρα που θα αγωνίζεται η εθνική Γερμανίας!

Κύκλος είναι.

Αρνούμαι να πιστέψω ότι οι συνθήκες των καιρών, αλλάζουν και τους ανθρώπους. Και να για το κάνω και πιο λιανά πρέπει να σαι πολύ ευάλωτος άνθρωπος για να μπορείς να αλλάζεις καθημερινά τον εαυτό σου και να τον βάζεις σε τέτοιο καλούπι ώστε να προσαρμόζεται στις ανάλογες συνθήκες ζωής που σου επιβάλουν.
Αν πάρω για παράδειγμα τον εαυτό μου, όσα στραβά και ανάποδα και αν ήρθαν στη ζωή μου, πέρα του γεγονότος ότι δεν είχα καμία όρεξη, εξακολουθώ να κάνω σχεδόν πάντα τα ίδια λάθη. Προσαρμοσμένα μεν, τα ίδια δε. Δεν ξέρω αν το κάνω καθαρά και μόνο από αντίδραση ή αν απλά είμαι εντελώς ο εαυτός μου.
Και καλά, άσε εμένα, δεν το χω πες ρε παιδί μου, βλέπω και από τους γύρω μου. Αν είσαι μαλάκας πχ, δύσκολα θα πάψεις να είσαι. Γιατί έτσι έχεις μάθει. Να λειτουργείς μαλακισμένα. Άκυρα, χωρίς ευθεία, χωρίς λογική, χωρίς να σε ενδιαφέρει. Αν πάλι είσαι κλειστός χαρακτήρας, έτσι θα παραμείνεις, γιατί έχεις μάθει να συζητάς μόνο με τον εαυτό σου. Τον θεωρείς πολύ πιο πάνω από τον συνάνθρωπό σου. Κοινώς ο εγωισμός σου πιάνει ταβάνι.
Άλλοι πάλι έχουν τόση εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο τους που δεν μπορούν να λειτουργήσουν μόνοι τους, αν δεν πάρουν την γνώμη ενός άλλου προσώπου. Κοινώς, καμία εμπιστοσύνη στον ίδιο τους τον εαυτό.
Επίσης μεγάλη μερίδα ανθρώπων προτιμούν τη λύση της ψυχολογικής βοήθειας γιατί αρνούνται να μοιραστούν πράγματα με τους γύρω τους, με το πρόσχημα ότι κανένας δεν πρόκειται να τους κατανοήσει. Στην ουσία, ούτε ο ίδιος ο ψυχολόγος νομίζω ότι μπορεί να το κάνει. Απλά προσπαθεί αν τους δώσει να καταλάβουν πως ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, υπάρχει πλειάδα χρωμάτων που εκείνοι δεν μπορούν να αντιληφθούν.
Πόσο δύσκολο άραγε είναι την σήμερον ημέρα, να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους που μας περί τριγυρίζουν? Πόσο δύσκολο είναι να ακούμε κάτι και να πιστεύουμε και να στηριζόμαστε πάνω σε εκείνο και όχι σε εκατομμύρια άλλες παραλλαγές του?
Στατιστική δεν έχω να παραθέσω, αλλά από το περίγυρο και μόνο, θα απαντήσω δύσκολο. Κι εκεί είναι που συνδέεται με αυτό που ανέφερα στην αρχή. Η αλλαγή του χαρακτήρα, ανάλογα με τις συνθήκες των καιρών. Πόσες φορές έχουμε ψιθυρίσει όλοι μας, "δεν ξανά εμπιστεύομαι κανένα", "δεν πρόκειται να ξανά ακούσω λόγια" και ένα σωρό άλλα λόγια που ξεστομίζει αυθόρμητα το στόμα σε στιγμές παραληρήματος? Πολλές, άπειρες για την ακρίβεια. Και όμως τα ξανά ακούμε, τα ξανά λέμε, και όλο αυτό κάνει ένα ωραιότατο κύκλο, μέχρι να ρθει η μαγική στιγμή που θα τα ακούσουμε και θα ναι αληθινά, μοναδικά, για πάντα.
Κάποτε η Βίκυ έλεγε ότι οι άνθρωποι πρέπει να περάσουν ορισμένα στάδια μέχρι να φτάσουν στην ευτυχία, όπως την ορίζει καθένας από εμάς. ΄Θα ερωτευτείς κάποιον και εκείνος θα φύγει. Θα αγαπήσεις κάποιον και εκείνος θα μείνει για λίγο και πάλι θα φύγει. Θα το ξανά πάθεις πάλι, αλλά αυτή την φορά θα μείνει. Αν δεν έχεις περάσει τα 2 προηγούμενα στάδια, δεν μπορείς να φτάσεις στον τρίτο. Γιατί αυτό είναι ζωή! Εγώ νομίζω, είμαι ακόμα στην αρχή! Έχω μέλλον μπροστά μου! Εσύ σε πιο στάδιο βρίσκεσαι?
Τα σέβη μου

ΥΓ: Περιπαλνήθηκα πολύ, πίστεψα δώθηκα, πλήγωσα, έφυγα, έπεσα, σηκώθηκα, προχώρησα. Είχες απόλυτο δίκιο σε ότι έγραψες: "Πόσο ακόμα να προσπαθήσω?"
Πλέον άσε να προσπαθώ εγω. Να μαζέψω ότι απέμεινε από τότε. Αν έμεινε...

Forse è tardi, forse invece no...

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα...

Μια προσωπική μου υπόθεση με ανάγκασε να κατέβω σήμερα στο κέντρο. Μουδιασμένη ακόμη από τις χθεσινές εικόνες στο κέντρο της Αθήνας, σας ορκίζομαι ότι αν δεν ήταν απαραίτητη η παρουσία μου θα το απέφευγα. Όχι γιατί αρνούμαι να δω την αλήθεια της κατάντιας μας κατάματα, αλλά γιατί φέρνω τον εαυτό μου στη θέση αυτών των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους, έτσι γιατί...περίεργα την είδαν ορισμένοι ανεγκέφαλοι.
Ο Νίκος φρόντισε να με "ξεναγήσει" σε όλες τις γωνιές όπου έγιναν τα έκτροπα, δείχνοντας μου από το καμένο βαν του τουρκικού καναλιού μέχρι την είσοδο της MARFIN. Δεν έχω λέξεις να περιγράψω αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου. Λουλούδια παντού, στην είσοδο ενός κτηρίου που όσο μαύρο και αν φαινόταν σου έφερνε στο νου εικόνες βαμμένες με αίμα, αθώων ανθρώπων.
Από χθες έως; και την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έχω ακούσει πολλά. Αυτό που μου έμεινε όμως ήταν η απάντηση των γνωστών - αγνώστων όταν τους παρακαλούσαν να μην πετούν μολότοφ καθώς υπάρχει κόσμος μέσα στο κτήριο: " Αφού αποφασίσατε να δουλέψετε, εκεί να καείτε σαν τα ποντίκια". Μαζί με τις συγκεκριμένες λέξεις έχει καρφωθεί στο κεφάλι μου η εικόνα σοργιασμένης κοπέλας στο μπαλκόνι της τράπεζας...Νεκρή, βουβή. Χωρίς να μπορεί να φωνάζει γιατί... Χωρίς να προλάβει να φέρει στο κόσμο ότι πολυτιμότερο είχε, ένα παιδί.

Ποιοι είστε εσείς ρε που αποφασίζεται για τις ανθρώπινες ζωές? Ποιοι είστε εσείς ρε, που κρίνεται τι είναι το σωστό και τι το λάθος και καταδικάζετε σε θάνατο ανθρώπους? Από πότε το δικαίωμα του να δουλέψει κάποιος ενώ απειλείται με απόλυση, θεωρείται προδοσία και πρέπει να παραδοθεί στη πυρά? Σκέφτηκε ποτέ το δείγμα μυαλού που διαθέτετε αν οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να πάνε στα γραφεία τους επειδή πίσω περιμένουν ένα σωρό υποχρεώσεις? Ποιος θα τις πληρώσει αυτές? Εσείς? Είστε ζώα, ρε. Δεν είστε άνθρωποι. Δεν έχετε ίχνος ανθρωπιάς μέσα σας!!! Πως μπορέσατε να ξαπλώσετε και να κοιμηθείτε σαν να μην συμβαίνει τίποτα εκείνο το βράδυ? Δολοφόνοι είστε, όχι επαναστάτες! Η επανάσταση και ο αγώνας για την ελευθερία, βάφτηκε κάποτε με το αίμα αθώων ανθρώπων..."Υποτίθεται" ότι έχουμε πλέον δημοκρατία! Αυτή τη Δημοκρατία σας δίδαξαν? Να σκοτώνεται στο όνομα της ελευθερίας και τον δικαιωμάτων του πολίτη? Να βράσω τα πιστεύω σας ρε. Αυτό που μου έμεινε εμένα είναι η δολοφονία 4 ανθρώπων. Γιατί τέσσερις ήταν Και το μωρό στη κοιλιά της κοπέλας. Αυτό που δεν πρόλαβε να δει το φως του ήλιου, να χαρεί την αγκαλιά της μάνας του και του πατέρα του. Να κλάψει και να φωνάξει για τα δικαιώματα του...
Και αν τα μέτρα μας έχουν βγάλει όλους μας κυριολεκτικά από τα ρούχα μας, με το να σκοτώνουμε ανθρώπους που παλεύουν για το ψωμί τους, δεν θα κερδίζουμε τίποτα. Αντιθέτως θα χάσουμε πολλά.
Όσο για εσάς κύριοι της Βουλής, η ενός λεπτού σιγή, δεν αρκεί για τα εγκλήματα που έχετε όλοι σας διαπράξει. ΟΛΟΙ σας, είστε και εσείς υπαίτιοι Και οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού σας δεν είναι πλέον τόσο ασφαλείς για να κρύβεστε από πίσω.
Τα σέβη μου, τα αντίο μου, για το καλό μου...!

Για το "καλό" μας!

"Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα", τραγουδούσε ο Βασίλης Παπακωσταντίνου το 1982, προφητικά όπως αποδείχθηκε στο μέλλον.
Είκοσι οχτώ χρόνια αργότερα ζούμε τον στίχο και στην πράξη. Άλλο αν χρόνια τώρα άλλοι λειτουργούσαν εμμέσως για εμάς χωρίς την παρουσία μας.
Ένα κράτος σε απόλυτη σύγχυση, οι πολίτες σε ξεσηκωμό και η κυβέρνηση προσπαθεί - μάταια - να σε πείσει ότι, ότιο συμβαίνει είναι για το καλό μας. Μου θυμίζει τις συμβουλές των γονιών μας όταν είμασταν παιδιά που σου έδιναν ένα τρισάθλιο σιρόπι - άγευστο (μετέπειτα ανακαλύφθηκε αυτό με γεύση κεράσι) και σου έλεγαν πάνω από τρεις με τέσσερις φορές την έκφραση " είναι για το καλό σου".
Τέσσερα χρόνια αργότερα ο εξαιρετικός Γιάννης Μηλιώκας μας τραγουδούσε:
"Για το καλό μου για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου"
Προφητικός και εκείνος, αλλά στο βωμό του "για το καλό μου" κανείς δεν κατάφερε πολλά. Κάθε άνθρωπος έχει την αντίδραση μέσα του. Αυτό που σου λένε ότι είναι για το καλό σου το θεωρείς μια μαλακία και μισή. Κάνεις εκείνο που γουστάρεις κ'ας μην είναι για το καλό σου. Το καταλαβαίνεις πολύ αργότερα.
Η κυβέρνηση αποφάσισε λοιπόν, ότι για το καλό μας, πρέπει να μαζευτούμε σπίτια μας. Να περικόψουμε και τα ολίγα τα οποία ξοδεύουμε, και να πληρώσουμε τα σπασμένα ενός μάτσου αχρήστων οι οποίοι στα δύσκολα κρύβονται στις πολυτελείς τους βίλλες.

Η κυβέρνηση μας ζητάει να κάνουμε πίσω, να ακούσουμε , να αποδεχτούμε χωρίς συζήτηση, χωρίς διάλογο, χωρίς δηλαδή δημοκρατικές διαδικασίες.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο Αντώνης Βαρδής μαζί με τον μύθο Στέλιο Καζαντζίδη και τους αδερφούς Κατσιμίχα, το έβλεπαν το έργο, και είπαν να το κάνουν τραγούδι, στην Ελλάς του 2000...


"Πες μου τι θα κάνεις τώρα
έτσι που σε καταντήσαν
πατρίδα σερβιτόρα.
Στα σκυλάδικα χορεύεις
μες στη νύχτα ταξιδεύεις
ταυτότητα γυρεύεις"
Αυτό και αν ήταν προφητικό τραγούδι. Εκείνοι τα έλεγαν, όλοι τα τραγουδούσαμε, αλλά ελάχιστοι έπιασαν το νόημα των στίχων. Ίσως τώρα, έτσι που μας καταντήσαν, να καταφέρουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο. Για εμάς, για τα παιδιά μας, για την αξιοπρέπεια μας... Τα σέβη μου.


ΥΓ: Για το "καλό" μου κλείνω και εγω πλέον τα αυτιά μου! Για να αντέξει το μυαλό μου...

"Απλά, ένας τελικός".

Η Σοφία, είχε δίκιο. "Κάτι σε έχει ανακατέψει. Απίστευτο πως με καταλαβαίνεις! Μέσω του γραπτού λόγου, κιόλας. Ούτε καν χρειάστηκε να ανοίξω το στόμα μου!
Μεταξύ πολλών που με ανακάτεψαν, και η δήλωση του γενικού γραμματέα, Αθλητισμού, κ. Μπιτσαξή.
" Αυτή δεν ήταν μια γιορτή του ποδοσφαίρου. Ήταν απλά ένας τελικός κυπέλλου". Πρώτη φορά είδε επεισόδια ο κύριος. Πρώτη φορά είχε την αίσθηση του πλακώνονται στο ξύλο ορισμένοι, έτσι επειδή δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Μα καλά κ. Μπιτσαξή, που ζείτε? Σε άλλον πλανήτη? Αυτόν της μερέντας? Γιατί σίγουρα στον πλανήτη γη, αποκλείεται.

Κάθε μήνα όλο και κάτι βλέπουμε, κάθε τόσο, όλο και κάτι ακούμε. Για ψύλλου πήδημα μερίδα ανεγκέφαλων δημιουργούν φασαρίες στο όνομα του θεού βάνδαλου έτσι, γιατί περίεργα την είδαν, που λέει και το άσμα.
Το να πας στο γήπεδο και να παρακολουθήσεις ανώδυνα έναν αγώνα πλέον ακούγεται τουλάχιστον σαν ανέκδοτο. Μου μετέφεραν εικόνες απείρου κάλλους με τύπο "σφύχτερμαν" να δέρνει άνθρωπο που τόλμησε να του πει,ότι κάθεται στην δική του θέση. Με αίματα αποχώρησε ο Χριστιανός. Παρών στο σκηνικό 12χρόνος μαθητής. Κοιτούσε τρεμάμενος το όλο συμβάν με τον πατέρα του δίπλα να χασκογελάει...!

Επεισόδια γίνονται συνέχεια, μερικά από τα οποία δεν μαθαίνονται ποτέ. Σε γειτονιές, πλατείες, συνδέσμους οργανωμένων οπαδών κτλ.
Και εγώ αναρωτιέμαι με το φτωχό πλην τίμιο μυαλό μου, με την απαγόρευση μετακίνησης οπαδών θα λυθεί το πρόβλημα πιστεύετε κ. Μπιτσαξή? Όλοι είδαμε πόσοι οπαδοί του ΑΡΗ, ταξίδεψαν στην Καβάλα χωρίς διακριτικά της ομάδας τους, και όταν τους ρωτούσαν οι αστυνομικές δυνάμεις, έλεγαν ότι έχουν να πάνε σε γάμο. Είχαν τυπώσει μάλιστα και προσκλήσεις!!! Ευφυέστατος αυτός ο κίτρινος λαός, το χω ξαναγράψει.
Όχι, η απαγόρευση μετακίνησης είναι ένα ακόμη μέτρο που δεν πρόκειται να βοηθήσει σε τίποτα. Απλά θα τους τσατίσει περισσότερο! Και όταν τσαντίζονται έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα! Βρείτε λύσεις, γ' αυτό βρίσκεστε σε αυτές τις θέσεις.

* Το κύπελλο, βάφτηκε πράσινο, όπως και γενικά η φετινή ποδοσφαιρική χρονιά μετά το νταμπλ που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός Τα σπάσαμε όλοι μας στα μπουζούκια (πριν πέσουν οι φάπες) και ευχηθήκαμε, περισσότερους τίτλους, παραμονή Πατέρα και μεταγραφές ουσίας για την σεζόν που έπεται. Καιρός για ξεκούραση, έργα και πάνω απ όλα πράσινη πολυμετοχική ηρεμία για το καλό της ομάδας!
Τα νταμπλούχα, σέβη μου!

Λάθος επιλογές.

Δεν είναι δύσκολο να πέσεις στη λούμπα της λάθος επιλογής συντρόφου, μετά από μια έντονη απογοήτευση, και δεν αναφέρομαι μόνο σε απογοήτευση που αφορά σχέση. Κάθε μέρα όλοι μας βιώνουμε έντονες συγκινήσεις. Χαρά λύπη, απογοήτευση, που για μένα προσωπικά είναι πολύ χειρότερη από το να λυπάμαι. Διαρκεί στο μυαλό μου πολύ περισσότερο. Με μοναδική εξαίρεση το θάνατο. Αυτό δεν μπορώ ακόμη να το περιγράψω. Δεν έχω καταφέρει να βρω την ιδανική λέξη που να το περιγράφει. Και ίσως να μην την βρω και ποτέ.

Πρόσφατα είχα κουβέντα με φίλη η οποία προσπαθούσε να με πείσει ότι πάντα οδηγούμαι σε λάθος επιλογές μετά από μια περίοδο έντονης φόρτισης. Με λογικά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα της έδωσα να καταλάβει πόσο λάθος είναι, αν και δεν νομίζω ότι το πολύ αποδέχτηκε. Επέμενε να στρέψω αλλού το βλέμμα μου, εκεί που ξέρουν όπως είπε να σου φέρονται, σαν γυναίκα. Άκρη δεν βγάλαμε σαφώς 2 γυναίκες ισχυρογνώμονες

Πως ορίζεται άραγε η λάθος επιλογή? Τι είναι αυτό που πολλές φορές ενώ σε κάνει να ξέρεις ότι κάτι δεν προχωρά, δεν κάθετε, δεν αξίζει( διαλέξτε την κατάσταση σας) το διατηρούμε στο μυαλό μας ζωντανό, σαν τσιπούρα ημέρας. Ούτε καν σαν κατεψυγμένη, αρνούμαστε δηλαδή να δεχτούμε ότι έχει περάσει από επεξεργασία μέχρι να ρθει στο πιάτο μας. Ουτοπία, σαφώς δεν αντιλέγω,ή σκάλωμα εγκεφάλου όπως το χαρακτηρίζω εγώ

Η Έλντα έλεγε πάντα ότι τα κολλήματα του εγκεφάλου μας παραμένουν εκεί επειδή αρνούμαστε να ψάξουμε το ειδικό υλικό που τα "ξεκολλάει". Μπορεί να είχε και δίκιο. Στενόμυαλη δεν υπήρξα ποτέ,βλέπω και πέρα απο τη μύτη μου,ευτυχώς!

Άλλο θέμα είχα στο μυαλό μου όταν αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω το συγκεκριμένο κείμενο, αλλιώς μου βγήκε στην πορεία. Με επηρέασε η "σοφή φίλη", το ομολογώ. Ίσως και να χες δίκιο, η πραγματική ευτυχία μπορεί να είναι ακριβώς δίπλα μου και να μην τη βλέπω για τους δικούς μου λόγους...

Όλοι έχουμε περάσει από έναν "λάθος" άνθρωπο. Και επαναλαμβάνω ότι τη λέξη λάθος καθένας μπορεί να την προσδιορίσει όπως εκείνος θέλει. Λάθος περίοδος, λάθος συνθήκες, λάθος συμπεριφορές, λάθος, λάθος λάθος. Μικρή σημασία έχει, γιατί εκείνη την ώρα ουδείς μπορεί να το αντιληφθεί. Λίγο το πάθος, λίγο τα γιατί ρε γμτ να μην κάθεται όπως το θέλω, λίγο τα ερωτηματικά που πλανώνται στην ατμόσφαιρα σαν ενοχλητικό κουνούπι το καλοκαίρι, αρκούν για να μείνει ζωντανή στο μυαλό σου μια εκ των υστέρων σκεπτόμενη, λάθος επιλογή.

Αυτά τα τετριμμένα που λένε όλοι, του στυλ, "όλα για κάποιο λόγο γίνονται", ή "αν είναι να γίνει θα γίνει" κτλ, τα ακούω βερεσέ. Έχουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων που χώρισαν και ξανά έσμιξαν μετά από μικρό ή και μεγάλο χρονικό διάστημα και ήταν, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κατανόησαν, θυμήθηκαν , ξύπνησαν δεν ξέρω. Εκείνοι ξέρουν καλύτερα.

Καταλήγω στο γεγονός, πως ότι επιλογή και αν κάνουμε στη ζωή μας, πάντα κάτι μας αφήνει, μας διδάσκει. Έχω πάντα ζεστές αναμνήσεις στο μυαλό μου από όλους τους ανθρώπους που γνώρισα, ασχέτως πως μπορεί να ολοκλήρωσε το κύκλο της η σχέση μας. Οπότε δεν θέλω και αυτό είναι θέλω μου, να χαρακτηρίσω καμία σαν λάθος επιλογή. Στο συγχρονισμό του χρόνου και στα θέλω μας το χάναμε.

Μην σκέφτεσαι τα λάθη ή τα σωστά. Είναι τόσο υποκειμενικές λέξεις και οι δυο. Να σκέφτεσαι μόνο κατ' εμέ τα θέλω σου. Αυτά είναι σίγουρα δικά σου!Τα σέβη μου

ΥΓ: Ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια. Είναι πηγή ενέργειας για μένα σε πολλά δύσκολα βράδυα.

ΥΓ 2 Και ναι, η ευτυχία μπορεί ναναι και πολύ κοντά μου, "σοφή φίλη". Για την ακρίβεια ακριβώς δίπλα μου. Αλλά εμένα τα μάτια μου, προς το παρών, όπως μου σχολίασαν άτοπα, είναι ακόμη αλλού.

Σχεδιάζοντας πως να μην κάνω σχέδια!

"Μα καλά τίποτα δεν σχεδιάζεις εσύ", με ρώτησες.

"Πλέον τίποτα. Ότι σχεδιάζω γυρίζει τούμπα. Οπότε καλύτερα να βρίσκομαι προ εκπλήξεως". (εε δεν είναι...??)

Την τελευταία φορά που σχεδίασα, πληγώθηκα. Έπεσα, σηκώθηκα και τούμπαλιν Θύμωσα, ξέσπασα, έσπασα, καταχώνιασα, ηρέμησα και ξανά έκανα ρεαλιστικό rewind σε ότι πέρασα.

Το να σχεδιάζεις σαν γενικός όρος δεν ακούγεται άσχημο. Αντιθέτως ακούγεται και σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει σε καλό. Άλλες πάλι είναι εκεί όπου περιμένεις κάτι με λαχτάρα και όταν δεν έρθει σου φαίνεται σαν να ήλθε η συντέλεια . Δεν συζητώ για τις μόνιμες καταστροφικές συνέπειες σχεδίων. Αν είσαι δεν και λίγο πεσιμιστής, σου ρχεται να πηδηχτείς από το παράθυρο!!

Κάνω ένα φλας μπακ στον εαυτό μου και με φέρνω στο νου σε ηλικία 20 χρονών (όχι ότι είναι μακρυά, αλλά κουβέντα να κάνουμε). Θυμάμαι, πως ήθελα να ξέρω από την Δευτέρα ακόμα τι θα κάνω το Σάββατο την Κυριακή, ακόμη και την ερχόμενη εβδομάδα Άγχος ετοιμασίες, γκρίνιες και σχεδόν ποτέ τα πράγματα δεν έρχονταν όπως τα προγραμμάτιζα Και δεν συνέβαινε μόνο σε μένα. Αναρωτηθήκατε ποτέ, αν από το πολύ σας άγχος να προγραμματίσετε κάτι για να γίνει στην εντέλεια, σας ξέφυγε σε μεγάλο βαθμό ο αυθορμητισμός Μια εκδήλωση, ένα πάρτι, ένας γάμος, γενέθλια, γιορτές, μια απλή έστω έξοδος ή ακόμη και το μέλλον σας...

Αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, σίγουρα το αυθόρμητο έλειπε σε πολλές περιπτώσεις. Πιο στημένη με θυμάμαι, λιγότερο αυθόρμητη και σίγουρα κατά πολύ πιο αγχωμένη.

Πιάνω τον εαυτό μου, 7 χρόνια μετά τα 20 μου να κοροϊδεύει την Ναυσικά που κυκλοφορεί όλη μέρα με μια ατζέντα προκειμένου να μην της ξεφύγει κάτι, ή αφαιρεθεί και δεν ολοκληρώσει μια δουλειά της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ζήλεψα τον αδερφό μου και τον Τάσο που αν και νέοι, λειτουργούν αυθόρμητα με το πρώτο πράγμα που θα καταπιαστούν Απόφαση λέγεται, σχέση, δουλειά, δεν έχει σημασία. ΄

Κάποιοι το παραπάνω το ονομάζουν αστάθεια χαρακτήρα, κάποιοι ασοβαρότητα, κάποιοι άλλοι παιδιαρίσματα. Εγώ πάλι θεωρώ πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι απλά θέλουν να ζουν χωρίς πρέπει. Χωρίς μια τετριμμένη καθημερινότητα Και είμαι σίγουρη πως θα το καταφέρουν.

Γ' αυτό ονομαζόμαστε άνθρωποι. Για να είμαστε διαφορετικοί και να μαθαίνουμε. Νέες συμπεριφορές, νέους τρόπους σκέψης.

Μεταξύ μιας προγραμματισμένης ζωής και μια αυθόρμητης, θα πάρω το δεύτερο. Όχι γιατί μου λείπει η εμπειρία, όχι γιατί είμαι ανώριμη αλλά περνώντας και από τα δυο στάδια παρατήρησα πως ότι έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις, καλό ή κακό σε εκπλήσει διπλά.΄Οι έντονες συγκινήσεις για άλλους είναι αρεστές για άλλους κακός σύμμαχος. Για μένα σίγουρα η έκφραση "τα καλύτερα έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις ή όταν δεν τα σχεδιάζεις " νομίζω οτι μου ταιριάζει απόλυτα. Εσένα? Τα σέβη μου...

ΥΓ: Σε θαυμάζω γιατί ξέρεις πως να στηρίζεις τις επιλογές σου. Σε θαυμάζω γιατί παρότι σχεδιάζεις, ξέρεις και πως να το αναιρείς. Με θαυμάζω γιατί συμπληρώνω αυτό το παζλ. Μας θαυμάζω γιατί κάθε κοινό μας δευτερόλεπτο κρύβει και κάτι καινούργιο.

θέλω να διαμαρτυρηθώ!!!

Η κατάσταση των ανθρώπων όσο πάει και χειροτερεύει! Τα λέγαμε και με τον σούπερ - μπάτσο εχθές. Από το κακό στο χειρότερο πάμε. Μην γελάτε καθόλου, αφορμή μου δόθηκε χθες για να καταλάβω πόσο σαλταρισμένος είναι ο κόσμος με όσα του συμβαίνουν καθημερινά. Λεφτά, δουλειές, ανεργία, γκρίνια. Σάμπως θέλει και πολύ το μυαλό να σαλτάρει?

Ώρα 20:15΄, οδός Ποσειδώνος, μετά την πλατεία του Φαλήρου. Κατηφορίζω στο ρεύμα προς Γλυφάδα, αφενός για να απολαύσω τη θάλασσα μου και αφετέρου να πάω και σε μια δουλεια, που εκκρεμούσε.. Ξαφνικά παρατηρώ από μακρυά ότι στην λωρίδα του δρόμου που το τραμ διασχίζει κάθετα την Ποσειδώνος, ένα αυτοκίνητο είναι παρατημένο πάνω στις ράγες. Το τραμ κόβει την λωρίδα της ανόδου και σταματάει κοντά στο αυτοκίνητο. Ωχ, μουρμουρίζω. Θα έμεινε ο άνθρωπος!

Λίγα λεπτά αργότερα και ενώ όλοι μας έχουμε σταματήσει, ένας κύριος πλησιάζει το αυτοκίνητο καθώς διακρίνεται μια γυναικεία φιγούρα μέσα.

- "Κυρία μου μείνατε" την ρωτάει

- Όχι κύριε.

- Και τότε τι κάνετε στη μέση του δρόμου?

- θέλω να διαμαρτυρηθώ, λέει!

Κατέβηκα κάτω, την πλησίασα Ένα βλέμμα στο άπειρο, γύρω στα 40. ΄

"Κυρία μου μετακινήστε το αυτοκίνητο, έχουμε να πάμε στις δουλειές μας" της λέω.

-Μας δεν σας ενοχλώ εγώ μου λέει Να κάνει το τραμ όπισθεν να φύγετε!

Ε,εεε "έφυγα" τελείως. Την παλεύεις κυρά μου? Έχω τριών μηνών παιδί στο σπίτι και περιμένει. (άκου τι σκέφτηκα),π ήγαινε σπίτι σου να διαμαρτυρηθείς της λέω, και μου κλείνει αμέσως το παράθυρο χωρίς να ασχοληθεί καθόλου, μουρμουρίζοντας, " δεν φεύγω. Θέλω να πάω φυλακή"!!!

Ένας κύριος που ήταν δίπλα μου μου λέει: "ο κόσμος 'έχει χαζέψει. Ποιός ξέρει τι της έχουν κάνει και πόσα χρωστάει για να θέλει να την πάνε μέσα".

Περιμένοντας περί τα 10 λεπτά να δούμε τι θα γίνει και πότε θα αποφασίσει η σαλταρισμένη να κάνει στην άκρη, με πλησιάζει ενας άλλος κύριος και λέει "εσείς χωράτε έστω και στριμωχτά να περάσετε να πάτε στο παιδί σας"Ποιο παιδί μου βρε άνθρωπε του λέω. Επίτηδες το πα μπας και σηκωθεί να φύγει!

- "Γιατί ελεύθερη είστε" ρωτάει?

-"Γιατί ρωτάς του λέω? Ενδιαφέρεσαι?Γελάσαμε όλοι μας, και εγώ ακόμη περισσότερο!

Στα 20 περίπου λεπτά που πέρασαν εκείνη δεν κουνήθηκε. Τελικά το τραμ έκανε όπισθεν!Αν έχετε το Θεό σας! Όπως είπε και ο Άρης, έπρεπε να ήταν εκείνος εκεί. Θα γελούσαμε διπλά με την τρέλα που κουβαλάει και εκείνος! Που να τις ενώσουμε κιόλας!!!!

Ο κόσμος έχει χάσει πλέον τα λογικά του. Λίγο το οικονομικό, λίγο αυτά που ακούμε δεξιά αριστερά, δεν θέλει και πολύ το μυαλό να γυρίσει ανάποδα! Και δεν έχουν έρθει τα χειρότερα. Άρα...δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη! Περαστικά μας!!!Τα σέβη μου!!!

Καλότυχο ναναι!

Και ναι, τα κατάφερα! Μετά το εβδομαδιαίο άγχος και τις αναποδιές, και κάποια άσχημα μαντάτα, τελικά κατάφερα να είμαι αξιοπρεπής στην βάφτιση!

Και το όνομα αυτής...Χριστίνα!!

Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη στιγμή. Αν συγκινήθηκα μία, στο γάμο της μητέρας της αυτό, ήταν άλλο πράγμα! Μεταξύ φίλων συγγενών και διαφόρων νέων στην παρέα... η Χριστίνα πήρε το ονοματάκι της βαφτίστηκε Χριστιανή Ορθόδοξη και σκόρπισε χαρά και άπλετο γέλιο σε όλους μας. Τσαχπίνα σαν την μητέρα της, νευρική σαν τον πατέρα της και πλέον λόγω λαδιού επίμονη σαν την νονά της! Τα χει όλα αυτό το παιδί, τι άλλο θέλει!!!? Καλότυχο να ναι στη ζωή της, και πάντα χαμογελαστή!Όλα τα υπόλοιπα ξέρει αυτή πως θα τα αντιμετωπίσει!

Ένα από τα ωραιότερα και ουσιαστικά Σαββατοκύριακα που πέρασα μετά από πολλά χρόνια, αποτελεί πλέον παρελθόν.

Η Βάφτιση της μικρής συνδυάστηκε και με ένα ωραιότατο πρωτάθλημα που σκόρπισε χαρά σε όλους ακόμη και αν το αποτέλεσμα το γνωρίζαμε μέρες τώρα. Άλλο να το λες και άλλο να το ζεις. Κ' ας μου ψιθύρισε την ώρα του μυστηρίου ο πατέρας της "α ρε κουμπάρα, αν ήσουν και Ολυμπιακάρα θα είχες όλα τα καλά μαζεμένα". Συγκρατήθηκα λόγω της ημέρας και του Παπά για να μην απαντήσω!

Πολλά καλά μαζεμένα πέφτουν τελευταία και μου μυρίζει μπαρούτι. Δεν μπορεί τόση ξαφνική και καλή τύχη, κάτι με περιμένει στη γωνία. χαχαχαχα!!

Ευχαριστώ όλους σας για τις ευχές, αλλά για ακόμη μια φορά σας ενημερώνω ότι ο γάμος δεν είναι στα σχέδια μου. Προς το παρόν τουλάχιστον. Μελλοντικά το συζητάμε (?)...Το συζητάμε??

Ωριμότερη, σοφότερη και πιο ρεαλίστρια από ποτέ (σας το είχα υποσχεθεί και το τήρησα) , εύχομαι σε όλους σας να έχετε την πιο τέλεια εβδομάδα που μπορεί να σας τύχει! Για μένα θα είναι σίγουρα... μετά από αρκετό καιρό!! Τα φευγάτα σέβη μου!

ΥΓ: Περιμένετε μπηχτές?Μπάαααααααααααααααα!