Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Σύνδρομο "down"


Μικρή όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι ένα παιδί με κάποια παραπανίσια κιλάκια, ντροπαλή χωρίς πολλές κουβέντες Το στόμα μου άνοιγε πέραν του χαμόγελου σε πολύ δικούς μου ανθρώπους και σε 2-3 κοντινούς φίλους. Κοινώς ανασφαλής πολύ, με έντονο αίσθημα κατωτερότητας προς τους άλλους που φάνταζαν μπροστά μου κατά πολύ ανώτεροι μόνο και μόνο επειδή είχαν έντονο το αίσθημα της επικοινωνίας ή επειδή μπορεί να μου έριχναν και 20 πόντους στο κεφάλι σε ύψος.
Τα χρόνια πέρασαν, σαφώς και δεν ψήλωσα (που τέτοια τύχη) κατάφερα όμως να βελτιώσω σε μεγάλο βαθμό αυτό που με απομάκρυνε από τους γύρω μου. Την επικοινωνία.
Οι άνθρωποι με έντονο το συναίσθημα του "είμαι λίγος" αισθάνονται έντονη ανάγκη για απομόνωση από τους γύρω γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα μετριάσουν τις πολλές πολλές κουβέντες οι οποίες δεν είναι και το "φόρτε" τους. Προτιμούν την ασφάλεια του , όσο λιγότερο μιλάς τόσο λιγότερο εκτίθεσαι! Ναι αλλά υπάρχει και το άλλο που λέει: Όσο λιγότερο μιλάς τόσα περισσότερα κρύβεις, αποφεύγεις. Και εγώ ίσως να απέφευγα τότε να ερωτηθώ για την προσωπική μου ανύπαρκτη προσωπική ζωή, σε αντίθεση με των συμμαθητριών μου. Τώρα δε, είναι που δεν με χαλάει και καθόλου. Τότε μου φαινόταν αδιανόητο ΄Τώρα η ελευθερία φαντάζει ιδανική, τότε ήταν βάρος. Τώρα το ανεξάρτητο του χαρακτήρα πάρα - έγινε βίωμα τότε ακουγόταν σαν ψέμα
Ο χρόνος σε συνάρτηση με την επίγνωση του προβλήματος και την θέληση για λύση, πάντα βοηθά να λυθούν τα κόμπλεξ και το αίσθημα του λίγου. Λίγος δεν είναι κανένας, όλοι μας έχουμε από πολύ αρκετά χαρακτηριστικά Προφανώς κρυμμένα κάπου καλά μέσα στις ανασφάλειες μας. Το θέμα είναι κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει το σθένος να αποδεχτεί τις αδυναμίες και τα κόμπλεξ του και να προχωρήσει στην ζωή του. Με ή χωρίς αυτά. Για απαντήσεις - παρατηρήσεις κοιταχτήτε στον καθρέφτη και ψάξτε για τα δικά σας, σύνδρομα down! Τα σέβη μου...

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Όχι απαραίτητα από επιλογή.


Ο Βασίλης είναι ότι μπορεί να ονειρευτεί μια γυναίκα. Έξυπνος με χιούμορ, στυλάτος, χαμογελαστός, πιστός φίλος. Πιστός γενικώς. Μεγαλωμένος σε μια άριστη οικογένεια με αρχές. Ο Βασίλης όμως είναι μόνος. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Η Τόνια είναι ότι μπορεί να θελήσει εξωτερικά ένας άνδρας. Όμορφη, ψηλή μελαχρινή μεσογειακή γυναίκα. Γυναίκα με τα όλα της ρε παιδί μου. Σκορπίνα, έτοιμη να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να θυσιαστεί για τα θέλω της. Η Τόνια είναι μόνη. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Ο Άρης είναι ένας ανοιχτόμυαλος τύπος. Κατά βάθος(όχι πολύ) ευαίσθητος, κάτι που καταφέρνει να κρύβει με μεγάλη μαεστρία. Υψώνει τον τοίχο του απόμακρου, απλησίαστου και άτρωτου και στην ουσία παρά τα "γαλόνια" είναι απλά ένας γλυκός επαναστάτης που ψάχνει το διαφορετικό στη ζωή του. Ο Άρης είναι μόνος. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Η "μελαχρινή, αν εξαιρέσεις ότι τα χει κάνει μπουρδέλο με τις φιλίες της και με διάφορα άλλα προσωπικά της θέματα, είναι ένα αξιόλογο παιδί Χαμογελαστό, πρόσχαρο. Ανοιχτόχερα, πάντα εκεί να βοηθήσει όποιον την έχει πραγματικά ανάγκη, και όχι (πλέον) σαν χορηγός! Η "μελαχρινή" είναι μόνη. Όχι από επιλογή!

Ο Σπύρος
και αν είναι αυτό που λέμε "παιδί για σπίτι". Δουλευταράς, ρεαλιστής, κατασταλαγμένος, ανθρώπινος, φίλος, χιουμορίστας Ο Σπύρος είναι μόνος. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Ο Τάσος
είναι, φαίνεται τουλάχιστον άνθρωπος που αξίζει να ασχοληθείς αν καταφέρεις να σπάσεις τους κωδικούς του. Μπορεί να μην σου αναλύει τα πάντα όπως οι τοξότες, θα πει λίγα και ουσιαστικά και όταν αποφασίσει πως έπαψε να τα εννοεί, απλά το ανακοινώνει με δικά του "λόγια". Συγκρατημένος, με τοίχους παντού γύρω του. Οχυρό σκέτο, που όσο και να θες να γκρεμίσεις είναι αδύνατον. Ο Τάσος όσο και να προσπαθεί να γίνει αντιπαθητικός, είναι δύσκολο να το καταφέρει. Ο Τάσος είναι μόνος. Δηλώνει από επιλογή.

Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο για φίλους, γνωστούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας που διαθέτουν έστω τα απαραίτητα "συστατικά" ενός υγειούς ανθρώπου, αλλά παραμένουν
μόνοι τους, όχι απαραίτητα από επιλογή δική τους. Κάτι το παρελθόν τους, κάτι οι τρικλοποδιές του παρόντος, κάτι η ανασφάλεια κάτι το ένα κάτι το άλλο.

"Χίλιες φορές μόνος-η χωρίς άγχη παρά σε σχέση με μπελάδες στο κεφάλι μου". Έκφραση που την έχουμε ξεστομίσει όλοι μας. Μα όλοι μας. Και όμως κατά βάθος κανείς δεν την εννοεί ουσιαστικά. "Προϊόν" απογοήτευσης, θα το έλεγα. Μόνο την γκαρντάσενα από τα βόρεια θυμάμαι να δηλώνει μόνη, να μένει μόνη και να παραμένει μέχρι και σήμερα μόνη. Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα.
Κρυβόμαστε πίσω από το μανδύα της ανασφάλειας που μας κυριεύει, μετά από μια έντονη απογοήτευση και προτιμάμε την μοναξιά ή και την απομόνωση νομίζοντας ότι θα ωφελήσει Είναι λάθος, το παραδέχτηκα και στο Γιάννη΄, όταν με κατηγόρησε για απομόνωση πριν ελάχιστους μήνες. Όχι επαναλαμβάνω, απομόνωση δεν είναι. Μάλλον αυτό τιμωρία ήταν. Σκληρό μεν, αποτελεσματικό, δε. Φτάνεις στο επίπεδο για το οποίο με "ζήλεψες" λίγο αργότερα. Της αυτοσυντήρησης
Θα ζήλευα πραγματικά τους ανθρώπους που επιλέγουν και εμμένουν σε αποφάσεις τους. Που δεν πίσω γυρίζουν ποτέ, και εμπνέουν εμπιστοσύνη με ένα τους βλέμμα και μόνο. Άραγε υπάρχουν στις μέρες μας? Προσωπικά δεν έχει τύχει να γνωρίσω κανένα, και θα το ήθελα ειλικρινά. Να με μάθει΄- διδάξει πως είναι να μην ξανά μπαίνεις στην διαδικασία να επιτρέπεις στον εαυτό σου να τρώει ξαναμασημένη τροφή, και μάλιστα μαγειρεμένη μια βδομάδα και βάλε.
Επιλέγω, άρα ξέρω τι θέλω ή μήπως τελικά δεν ξέρω...?Αναρωτιέμαι. Εσύ?