Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Για να ξέρετε...

Μια μέρα σκοτώθηκε μια γυναίκα που ήταν μεγάλη πολιτικός και μεγαλοστέλεχος στο κόμμα της, με υπουργεία και πολλές περγαμηνές. Όταν έφτασε στον άλλο κόσμο, την υποδέχτηκε ο Άγιος Πέτρος και της λέει:
- "Που θα ήθελες να περάσεις την αιωνιότητα σου, στην Κόλαση ή στον Παράδεισο;"
Εκείνη το σκέφτεται λίγο και λέει:- "Δεν είμαι σίγουρη."
- "Τότε", λέει ο Άγιος Πέτρος, "θα κάνουμε το εξής, θα περάσεις 24 ώρες στην Κόλαση και 24 ώρες στον Παράδεισο και μετά αποφασίζεις."
Η πολιτικός συμφωνεί. Πάνε λοιπόν, στην Κόλαση.. Εκεί η πολιτικός βλέπει....
όλους τους πολιτικούς φίλους της που είχαν πεθάνει να παίζουν γκολφ, να ποντάρουν στο καζίνο, να πίνουν σαμπάνια, να φλερτάρουν με ωραίους άντρες και πανέμορφες γυναίκες και γενικά να διασκεδάζουν πολύ. Ακόμα και ο Διάβολος ήταν μαζί τους και κάνανε παρέα, λέγοντάς τους τα καλύτερα πρόστυχα και πικάντικα ανέκδοτα. Όλα πολύ ωραία και η πολιτικός περνούσε υπέροχα. Πριν να το καταλάβει, πέρασαν οι 24 ώρες και ήρθε ο Άγιος Πέτρος να την πάρει να πάνε στον Παράδεισο. Ο Παράδεισος ήταν ένα πολύ ήσυχο μέρος με ήρεμη ατμόσφαιρα, οι άγγελοι έπαιζαν γαλήνια μουσική με τις άρπες και τις λύρες τους, οι φιλόσοφοι μιλάγαν για τη ζωή και το θάνατο και όλοι μαζί συζητούσαν με τον Θεό που ήταν πολύ γλυκός κι ευχάριστος τύπος. Η πολιτικός αισθανόταν πολύ όμορφα και πριν να το καταλάβει, πέρασαν και αυτές οι 24 ώρες, ώσπου ήρθε ο Άγιος Πέτρος να τι ρωτήσει τι αποφάσισε τώρα που είδε και τα δύο μέρη. Η πολιτικός το σκέφτεται λίγο και του λέει:
- "Ο Παράδεισος ήταν πολύ ωραίος και γαλήνιος, αλλά στην Κόλαση ήταν όλοι οι φίλοι μου και διασκέδαζαν πιο πολύ, οπότε θα προτιμήσω την Κόλαση."
Ο Άγιος Πέτρος σέβεται την επιθυμία της και την στέλνει στην Κόλαση. Όμως, η Κόλαση ήταν λίγο διαφορετική τώρα, ένα διαλυμένο μέρος με αποπνικτική ατμόσφαιρα και όλοι οι φίλοι της πολιτικού δούλευαν στα κάτεργα και κουβαλούσαν τεράστιες πέτρες, ενώ και ο Διάβολος ήταν πάνω από τα κεφάλια τους και τους διέταζε συνεχώς.
Η πολιτικός δυσαρεστημένη πάει και τον ρωτά:
- "Τι έγινε εδώ; Προχθές όλα ήταν τόσο ωραία και όλοι διασκέδαζαν."
Και ο Διάβολος της απαντά:
- "Τότε είχαμε προεκλογική εκστρατεία, σήμερα μας ψήφισες!!!"

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Πριν την "κρεμάλα" και μετά!



Πριν το γάμο...

Αυτός: Ναι. Επιτέλους. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο.
Αυτή: Θέλεις να φύγω;
Αυτός: Όχι. Ούτε καν να το σκέφτεσαι!
Αυτή : Με αγαπάς;
Αυτός : Φυσικά! Όσο πάει και πιο πολύ!
Αυτή: Με έχεις απατήσει ποτέ;
Αυτός: Όχι βέβαια!
Αυτή: Θα...με φιλήσεις;
Αυτός: Οπωσδήποτε!
Αυτή : Θα με χτυπήσεις;
Αυτός: Είσαι τρελή; Δεν είμαι τέτοιος τύπος!
Αυτή: Μπορώ να σε εμπιστευτώ;
Αυτός: Ναι.
Αυτή: Αγάπη μου!

Μετά το γάμο...
Απλά ξαναδιάβασε από το τέλος προς την αρχή!!!


ΥΓ: Ευρυματικότατο και πολύ αληθινό! Το αλίευσα απο το troktiko!!!Περαστικά σε όσους το σκέφτονται να το τολμήσουν!

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Kανόνες γυναικείας συμπεριφοράς κατα τη διάρκεια του Μουντιάλ!


Ήταν αρκετά ευρηματικό και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας!!Γυναίκες, μην αγχώνεστε, ελάχιστα από αυτά θα τηρηθούν! Άντε και ο θεός στο πλευρό της εθνικής Γερμανίας!


ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΊΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΑΠΟ ΤΟΥς ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:

#1 - Από 11 Ιουνίου μέχρι 11 Ιουλίου οφείλεις να διαβάζεις αθλητικές εφημερίδες ώστε να ξέρεις τι συμβαίνει στο Μουντιάλ και να μπορείς να παίρνεις μέρος σε συζητήσεις. Αν δεν το κάνεις θα σε κοιτάνε με μισό μάτι ή απλά θα σε αγνοούν. ΜΗΝ παραπονεθείς αν δε σου δίνει κανείς σημασία.

#2 - Κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ η τηλεόραση είναι δική μου, δική μου, δική μου. Ανά πάσα στιγμή. Χωρίς εξαιρέσεις.

#3 - Δεν με πειράζει αν πρέπει να περάσεις μπροστά από την τηλεόραση κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού εφ'όσον συρθείς στο πάτωμα και δεν μου αποσπάσεις την προσοχή. Αν αποφασίσεις να σταθείς γυμνή μπροστά μου βεβαιώσου ότι δε θα πουντιάσεις γιατί δε θα έχω χρόνο να σε πάω στο γιατρό ή να σε νταντεύω.

#4 - Όταν έχει αγώνα θα είμαι τυφλός, κουφός και μουγκός - εκτός αν χρειαστώ κι άλλη μπύρα ή κανένα σάντουιτς. Δε θα 'σαι στα καλά σου αν περιμένεις να ακούσω αυτά που έχεις να πεις, να ανοίγω την πόρτα, να απαντάω στο τηλέφωνο ή να σηκώσω το μωρό που μόλις έπεσε από το δεύτερο όροφο...ξέχνα το.

#5 - Όταν θα πηγαίνεις για ψώνια να κανονίζεις ώστε να υπάρχουν ανά πάσα στιγμή τουλάχιστον 2 εξάδες μπύρα στο ψυγείο όπως επίσης και πολλά σνακ. Α, και μην κάνεις γκριμάτσες όταν έρχονται οι φίλοι μου για να δούμε κάποιο ματς. Σε αντάλλαγμα θα σου επιτραπεί η χρήση της τηλεόρασης μεταξύ 12-6 το ξημέρωμα, εκτός και αν έχει επανάληψη κάποιου καλού ματς.

#6 - Please please PLEASE αν είμαι εκνευρισμένος γιατί η ομάδα μου χάνει ΜΗΝ μου λες ότι είναι μόνο ένα παιχνίδι ή ότι είσαι σίγουρη πως θα κερδίσουν την επόμενη φορά. Αν το κάνεις θα θυμώσω κι άλλο και θα σε αγαπάω λιγότερο. Δεν πρόκειται ποτέ να ξέρεις περισσότερα για το ποδόσφαιρο από μένα και τέτοιου είδους εμψυχώσεις θα οδηγήσουν σε χωρισμό ή διαζύγιο!

#7 - Είσαι καλοδεχούμενη να κάτσεις μαζί μου για να δούμε -έναν- αγώνα και μπορείς να μου μιλήσεις στο ημίχρονο, μόνο όταν θα 'χει διαφημίσεις και μόνο αν το σκορ με ευχαριστεί. Ξαναλέω, ΕΝΑΝ αγώνα, οπότε μη σκεφτείς να χρησιμοποιήσεις το Μουντιάλ σαν μια φτηνή δικαιολογία για να περνάμε όλη τη μέρα μαζί!

#8 - Αν νομίζεις ότι θα κάνουμε έρωτα αυτόν τον μήνα...είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Μοναδική περίπτωση ένα στα πεταχτά, κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου, φυσικά.

#9 - Τα replay των γκολ είναι πολύ σημαντικά. Δε με νοιάζει αν τα έχω δει ή όχι ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΔΩ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ!

#10 - Πες στους φίλους σου να μην κανονίσουν οποιουδήποτε είδους συγκεντρώσεις που απαιτούν την παρουσία μου γιατί:
1ον: Δεν θα πάω
2ον: Δεν θα πάω, και
3ον: Δεν θα παω.

#11 - Οι εκπομπές μετά τους αγώνες που δείχνουν τα καλύτερα στιγμιότυπα είναι εξίσου σημαντικές με τους αγώνες. Μην σου περάσει από το μυαλό να πεις "Μα...τα έχεις ξαναδεί αυτά, βάλε να δούμε dancing with the stars"... Μαμούνια. Ξέχασες κι όλας τον κανόνα #2?

#12 - Απαγορεύονται διά ροπάλου εκδηλώσεις θαυμασμού όπως: "Αχ τι γλυκούλης που είναι αυτός ο Messi" όταν θα πανηγυρίζει το 5ο γκολ της Αργεντινής στον αγώνα με την Ελλάδα.

#13 - Τέλος, εκφράσεις του στυλ "Ευτυχώς το μουντιάλ είναι μόνο κάθε 4 χρόνια" κράτα τες για τον εαυτό σου, γιατί πριν το καταλάβεις θα 'χουν αρχίσει τα προκριματικά του Champions League.


Ευχαριστούμε προκαταβολικά για τη συνεργασία σας!
Με εκτίμηση,
Οι άντρες του κόσμου

ΥΓ: Κάποια από αυτά τα ακολουθήσω και εγω, ενημερωτικά για όσους ενδιαφέρονται να με ενοχλήσουν σε μέρα που θα αγωνίζεται η εθνική Γερμανίας!

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Κύκλος είναι.


Αρνούμαι να πιστέψω ότι οι συνθήκες των καιρών, αλλάζουν και τους ανθρώπους. Και να για το κάνω και πιο λιανά πρέπει να σαι πολύ ευάλωτος άνθρωπος για να μπορείς να αλλάζεις καθημερινά τον εαυτό σου και να τον βάζεις σε τέτοιο καλούπι ώστε να προσαρμόζεται στις ανάλογες συνθήκες ζωής που σου επιβάλουν.
Αν πάρω για παράδειγμα τον εαυτό μου, όσα στραβά και ανάποδα και αν ήρθαν στη ζωή μου, πέρα του γεγονότος ότι δεν είχα καμία όρεξη, εξακολουθώ να κάνω σχεδόν πάντα τα ίδια λάθη. Προσαρμοσμένα μεν, τα ίδια δε. Δεν ξέρω αν το κάνω καθαρά και μόνο από αντίδραση ή αν απλά είμαι εντελώς ο εαυτός μου.
Και καλά, άσε εμένα, δεν το χω πες ρε παιδί μου, βλέπω και από τους γύρω μου. Αν είσαι μαλάκας πχ, δύσκολα θα πάψεις να είσαι. Γιατί έτσι έχεις μάθει. Να λειτουργείς μαλακισμένα. Άκυρα, χωρίς ευθεία, χωρίς λογική, χωρίς να σε ενδιαφέρει. Αν πάλι είσαι κλειστός χαρακτήρας, έτσι θα παραμείνεις, γιατί έχεις μάθει να συζητάς μόνο με τον εαυτό σου. Τον θεωρείς πολύ πιο πάνω από τον συνάνθρωπό σου. Κοινώς ο εγωισμός σου πιάνει ταβάνι.
Άλλοι πάλι έχουν τόση εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο τους που δεν μπορούν να λειτουργήσουν μόνοι τους, αν δεν πάρουν την γνώμη ενός άλλου προσώπου. Κοινώς, καμία εμπιστοσύνη στον ίδιο τους τον εαυτό.
Επίσης μεγάλη μερίδα ανθρώπων προτιμούν τη λύση της ψυχολογικής βοήθειας γιατί αρνούνται να μοιραστούν πράγματα με τους γύρω τους, με το πρόσχημα ότι κανένας δεν πρόκειται να τους κατανοήσει. Στην ουσία, ούτε ο ίδιος ο ψυχολόγος νομίζω ότι μπορεί να το κάνει. Απλά προσπαθεί αν τους δώσει να καταλάβουν πως ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, υπάρχει πλειάδα χρωμάτων που εκείνοι δεν μπορούν να αντιληφθούν.
Πόσο δύσκολο άραγε είναι την σήμερον ημέρα, να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους που μας περί τριγυρίζουν? Πόσο δύσκολο είναι να ακούμε κάτι και να πιστεύουμε και να στηριζόμαστε πάνω σε εκείνο και όχι σε εκατομμύρια άλλες παραλλαγές του?
Στατιστική δεν έχω να παραθέσω, αλλά από το περίγυρο και μόνο, θα απαντήσω δύσκολο. Κι εκεί είναι που συνδέεται με αυτό που ανέφερα στην αρχή. Η αλλαγή του χαρακτήρα, ανάλογα με τις συνθήκες των καιρών. Πόσες φορές έχουμε ψιθυρίσει όλοι μας, "δεν ξανά εμπιστεύομαι κανένα", "δεν πρόκειται να ξανά ακούσω λόγια" και ένα σωρό άλλα λόγια που ξεστομίζει αυθόρμητα το στόμα σε στιγμές παραληρήματος? Πολλές, άπειρες για την ακρίβεια. Και όμως τα ξανά ακούμε, τα ξανά λέμε, και όλο αυτό κάνει ένα ωραιότατο κύκλο, μέχρι να ρθει η μαγική στιγμή που θα τα ακούσουμε και θα ναι αληθινά, μοναδικά, για πάντα.
Κάποτε η Βίκυ έλεγε ότι οι άνθρωποι πρέπει να περάσουν ορισμένα στάδια μέχρι να φτάσουν στην ευτυχία, όπως την ορίζει καθένας από εμάς. ΄Θα ερωτευτείς κάποιον και εκείνος θα φύγει. Θα αγαπήσεις κάποιον και εκείνος θα μείνει για λίγο και πάλι θα φύγει. Θα το ξανά πάθεις πάλι, αλλά αυτή την φορά θα μείνει. Αν δεν έχεις περάσει τα 2 προηγούμενα στάδια, δεν μπορείς να φτάσεις στον τρίτο. Γιατί αυτό είναι ζωή! Εγώ νομίζω, είμαι ακόμα στην αρχή! Έχω μέλλον μπροστά μου! Εσύ σε πιο στάδιο βρίσκεσαι?
Τα σέβη μου

ΥΓ: Περιπαλνήθηκα πολύ, πίστεψα δώθηκα, πλήγωσα, έφυγα, έπεσα, σηκώθηκα, προχώρησα. Είχες απόλυτο δίκιο σε ότι έγραψες: "Πόσο ακόμα να προσπαθήσω?"
Πλέον άσε να προσπαθώ εγω. Να μαζέψω ότι απέμεινε από τότε. Αν έμεινε...


Forse è tardi, forse invece no...

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα...


Μια προσωπική μου υπόθεση με ανάγκασε να κατέβω σήμερα στο κέντρο. Μουδιασμένη ακόμη από τις χθεσινές εικόνες στο κέντρο της Αθήνας, σας ορκίζομαι ότι αν δεν ήταν απαραίτητη η παρουσία μου θα το απέφευγα. Όχι γιατί αρνούμαι να δω την αλήθεια της κατάντιας μας κατάματα, αλλά γιατί φέρνω τον εαυτό μου στη θέση αυτών των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους, έτσι γιατί...περίεργα την είδαν ορισμένοι ανεγκέφαλοι.
Ο Νίκος φρόντισε να με "ξεναγήσει" σε όλες τις γωνιές όπου έγιναν τα έκτροπα, δείχνοντας μου από το καμένο βαν του τουρκικού καναλιού μέχρι την είσοδο της MARFIN. Δεν έχω λέξεις να περιγράψω αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου. Λουλούδια παντού, στην είσοδο ενός κτηρίου που όσο μαύρο και αν φαινόταν σου έφερνε στο νου εικόνες βαμμένες με αίμα, αθώων ανθρώπων.
Από χθες έως; και την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έχω ακούσει πολλά. Αυτό που μου έμεινε όμως ήταν η απάντηση των γνωστών - αγνώστων όταν τους παρακαλούσαν να μην πετούν μολότοφ καθώς υπάρχει κόσμος μέσα στο κτήριο: " Αφού αποφασίσατε να δουλέψετε, εκεί να καείτε σαν τα ποντίκια". Μαζί με τις συγκεκριμένες λέξεις έχει καρφωθεί στο κεφάλι μου η εικόνα σοργιασμένης κοπέλας στο μπαλκόνι της τράπεζας...Νεκρή, βουβή. Χωρίς να μπορεί να φωνάζει γιατί... Χωρίς να προλάβει να φέρει στο κόσμο ότι πολυτιμότερο είχε, ένα παιδί.

Ποιοι είστε εσείς ρε που αποφασίζεται για τις ανθρώπινες ζωές? Ποιοι είστε εσείς ρε, που κρίνεται τι είναι το σωστό και τι το λάθος και καταδικάζετε σε θάνατο ανθρώπους? Από πότε το δικαίωμα του να δουλέψει κάποιος ενώ απειλείται με απόλυση, θεωρείται προδοσία και πρέπει να παραδοθεί στη πυρά? Σκέφτηκε ποτέ το δείγμα μυαλού που διαθέτετε αν οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να πάνε στα γραφεία τους επειδή πίσω περιμένουν ένα σωρό υποχρεώσεις? Ποιος θα τις πληρώσει αυτές? Εσείς? Είστε ζώα, ρε. Δεν είστε άνθρωποι. Δεν έχετε ίχνος ανθρωπιάς μέσα σας!!! Πως μπορέσατε να ξαπλώσετε και να κοιμηθείτε σαν να μην συμβαίνει τίποτα εκείνο το βράδυ? Δολοφόνοι είστε, όχι επαναστάτες! Η επανάσταση και ο αγώνας για την ελευθερία, βάφτηκε κάποτε με το αίμα αθώων ανθρώπων..."Υποτίθεται" ότι έχουμε πλέον δημοκρατία! Αυτή τη Δημοκρατία σας δίδαξαν? Να σκοτώνεται στο όνομα της ελευθερίας και τον δικαιωμάτων του πολίτη? Να βράσω τα πιστεύω σας ρε. Αυτό που μου έμεινε εμένα είναι η δολοφονία 4 ανθρώπων. Γιατί τέσσερις ήταν Και το μωρό στη κοιλιά της κοπέλας. Αυτό που δεν πρόλαβε να δει το φως του ήλιου, να χαρεί την αγκαλιά της μάνας του και του πατέρα του. Να κλάψει και να φωνάξει για τα δικαιώματα του...
Και αν τα μέτρα μας έχουν βγάλει όλους μας κυριολεκτικά από τα ρούχα μας, με το να σκοτώνουμε ανθρώπους που παλεύουν για το ψωμί τους, δεν θα κερδίζουμε τίποτα. Αντιθέτως θα χάσουμε πολλά.
Όσο για εσάς κύριοι της Βουλής, η ενός λεπτού σιγή, δεν αρκεί για τα εγκλήματα που έχετε όλοι σας διαπράξει. ΟΛΟΙ σας, είστε και εσείς υπαίτιοι Και οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού σας δεν είναι πλέον τόσο ασφαλείς για να κρύβεστε από πίσω.
Τα σέβη μου, τα αντίο μου, για το καλό μου...!

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Για το "καλό" μας!


"Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα", τραγουδούσε ο Βασίλης Παπακωσταντίνου το 1982, προφητικά όπως αποδείχθηκε στο μέλλον.
Είκοσι οχτώ χρόνια αργότερα ζούμε τον στίχο και στην πράξη. Άλλο αν χρόνια τώρα άλλοι λειτουργούσαν εμμέσως για εμάς χωρίς την παρουσία μας.
Ένα κράτος σε απόλυτη σύγχυση, οι πολίτες σε ξεσηκωμό και η κυβέρνηση προσπαθεί - μάταια - να σε πείσει ότι, ότιο συμβαίνει είναι για το καλό μας. Μου θυμίζει τις συμβουλές των γονιών μας όταν είμασταν παιδιά που σου έδιναν ένα τρισάθλιο σιρόπι - άγευστο (μετέπειτα ανακαλύφθηκε αυτό με γεύση κεράσι) και σου έλεγαν πάνω από τρεις με τέσσερις φορές την έκφραση " είναι για το καλό σου".
Τέσσερα χρόνια αργότερα ο εξαιρετικός Γιάννης Μηλιώκας μας τραγουδούσε:
"Για το καλό μου για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου"

Προφητικός και εκείνος, αλλά στο βωμό του "για το καλό μου" κανείς δεν κατάφερε πολλά. Κάθε άνθρωπος έχει την αντίδραση μέσα του. Αυτό που σου λένε ότι είναι για το καλό σου το θεωρείς μια μαλακία και μισή. Κάνεις εκείνο που γουστάρεις κ'ας μην είναι για το καλό σου. Το καταλαβαίνεις πολύ αργότερα.
Η κυβέρνηση αποφάσισε λοιπόν, ότι για το καλό μας, πρέπει να μαζευτούμε σπίτια μας. Να περικόψουμε και τα ολίγα τα οποία ξοδεύουμε, και να πληρώσουμε τα σπασμένα ενός μάτσου αχρήστων οι οποίοι στα δύσκολα κρύβονται στις πολυτελείς τους βίλλες.

Η κυβέρνηση μας ζητάει να κάνουμε πίσω, να ακούσουμε , να αποδεχτούμε χωρίς συζήτηση, χωρίς διάλογο, χωρίς δηλαδή δημοκρατικές διαδικασίες.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο Αντώνης Βαρδής μαζί με τον μύθο Στέλιο Καζαντζίδη και τους αδερφούς Κατσιμίχα, το έβλεπαν το έργο, και είπαν να το κάνουν τραγούδι, στην Ελλάς του 2000...


"Πες μου τι θα κάνεις τώρα
έτσι που σε καταντήσαν
πατρίδα σερβιτόρα.
Στα σκυλάδικα χορεύεις
μες στη νύχτα ταξιδεύεις
ταυτότητα γυρεύεις"

Αυτό και αν ήταν προφητικό τραγούδι. Εκείνοι τα έλεγαν, όλοι τα τραγουδούσαμε, αλλά ελάχιστοι έπιασαν το νόημα των στίχων. Ίσως τώρα, έτσι που μας καταντήσαν, να καταφέρουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο. Για εμάς, για τα παιδιά μας, για την αξιοπρέπεια μας... Τα σέβη μου.


ΥΓ: Για το "καλό" μου κλείνω και εγω πλέον τα αυτιά μου! Για να αντέξει το μυαλό μου...