Κυριακή 25 Απριλίου 2010

"Απλά, ένας τελικός".


Η Σοφία, είχε δίκιο. "Κάτι σε έχει ανακατέψει. Απίστευτο πως με καταλαβαίνεις! Μέσω του γραπτού λόγου, κιόλας. Ούτε καν χρειάστηκε να ανοίξω το στόμα μου!
Μεταξύ πολλών που με ανακάτεψαν, και η δήλωση του γενικού γραμματέα, Αθλητισμού, κ. Μπιτσαξή.
" Αυτή δεν ήταν μια γιορτή του ποδοσφαίρου. Ήταν απλά ένας τελικός κυπέλλου". Πρώτη φορά είδε επεισόδια ο κύριος. Πρώτη φορά είχε την αίσθηση του πλακώνονται στο ξύλο ορισμένοι, έτσι επειδή δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Μα καλά κ. Μπιτσαξή, που ζείτε? Σε άλλον πλανήτη? Αυτόν της μερέντας? Γιατί σίγουρα στον πλανήτη γη, αποκλείεται.

Κάθε μήνα όλο και κάτι βλέπουμε, κάθε τόσο, όλο και κάτι ακούμε. Για ψύλλου πήδημα μερίδα ανεγκέφαλων δημιουργούν φασαρίες στο όνομα του θεού βάνδαλου έτσι, γιατί περίεργα την είδαν, που λέει και το άσμα.
Το να πας στο γήπεδο και να παρακολουθήσεις ανώδυνα έναν αγώνα πλέον ακούγεται τουλάχιστον σαν ανέκδοτο. Μου μετέφεραν εικόνες απείρου κάλλους με τύπο "σφύχτερμαν" να δέρνει άνθρωπο που τόλμησε να του πει,ότι κάθεται στην δική του θέση. Με αίματα αποχώρησε ο Χριστιανός. Παρών στο σκηνικό 12χρόνος μαθητής. Κοιτούσε τρεμάμενος το όλο συμβάν με τον πατέρα του δίπλα να χασκογελάει...!

Επεισόδια γίνονται συνέχεια, μερικά από τα οποία δεν μαθαίνονται ποτέ. Σε γειτονιές, πλατείες, συνδέσμους οργανωμένων οπαδών κτλ.
Και εγώ αναρωτιέμαι με το φτωχό πλην τίμιο μυαλό μου, με την απαγόρευση μετακίνησης οπαδών θα λυθεί το πρόβλημα πιστεύετε κ. Μπιτσαξή? Όλοι είδαμε πόσοι οπαδοί του ΑΡΗ, ταξίδεψαν στην Καβάλα χωρίς διακριτικά της ομάδας τους, και όταν τους ρωτούσαν οι αστυνομικές δυνάμεις, έλεγαν ότι έχουν να πάνε σε γάμο. Είχαν τυπώσει μάλιστα και προσκλήσεις!!! Ευφυέστατος αυτός ο κίτρινος λαός, το χω ξαναγράψει.
Όχι, η απαγόρευση μετακίνησης είναι ένα ακόμη μέτρο που δεν πρόκειται να βοηθήσει σε τίποτα. Απλά θα τους τσατίσει περισσότερο! Και όταν τσαντίζονται έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα! Βρείτε λύσεις, γ' αυτό βρίσκεστε σε αυτές τις θέσεις.

* Το κύπελλο, βάφτηκε πράσινο, όπως και γενικά η φετινή ποδοσφαιρική χρονιά μετά το νταμπλ που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός Τα σπάσαμε όλοι μας στα μπουζούκια (πριν πέσουν οι φάπες) και ευχηθήκαμε, περισσότερους τίτλους, παραμονή Πατέρα και μεταγραφές ουσίας για την σεζόν που έπεται. Καιρός για ξεκούραση, έργα και πάνω απ όλα πράσινη πολυμετοχική ηρεμία για το καλό της ομάδας!
Τα νταμπλούχα, σέβη μου!

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Λάθος επιλογές.


Δεν είναι δύσκολο να πέσεις στη λούμπα της λάθος επιλογής συντρόφου, μετά από μια έντονη απογοήτευση, και δεν αναφέρομαι μόνο σε απογοήτευση που αφορά σχέση. Κάθε μέρα όλοι μας βιώνουμε έντονες συγκινήσεις. Χαρά λύπη, απογοήτευση, που για μένα προσωπικά είναι πολύ χειρότερη από το να λυπάμαι. Διαρκεί στο μυαλό μου πολύ περισσότερο. Με μοναδική εξαίρεση το θάνατο. Αυτό δεν μπορώ ακόμη να το περιγράψω. Δεν έχω καταφέρει να βρω την ιδανική λέξη που να το περιγράφει. Και ίσως να μην την βρω και ποτέ.
Πρόσφατα είχα κουβέντα με φίλη η οποία προσπαθούσε να με πείσει ότι πάντα οδηγούμαι σε λάθος επιλογές μετά από μια περίοδο έντονης φόρτισης. Με λογικά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα της έδωσα να καταλάβει πόσο λάθος είναι, αν και δεν νομίζω ότι το πολύ αποδέχτηκε. Επέμενε να στρέψω αλλού το βλέμμα μου, εκεί που ξέρουν όπως είπε να σου φέρονται, σαν γυναίκα. Άκρη δεν βγάλαμε σαφώς 2 γυναίκες ισχυρογνώμονες

Πως ορίζεται άραγε η λάθος επιλογή? Τι είναι αυτό που πολλές φορές ενώ σε κάνει να ξέρεις ότι κάτι δεν προχωρά, δεν κάθετε, δεν αξίζει( διαλέξτε την κατάσταση σας) το διατηρούμε στο μυαλό μας ζωντανό, σαν τσιπούρα ημέρας. Ούτε καν σαν κατεψυγμένη, αρνούμαστε δηλαδή να δεχτούμε ότι έχει περάσει από επεξεργασία μέχρι να ρθει στο πιάτο μας. Ουτοπία, σαφώς δεν αντιλέγω,ή σκάλωμα εγκεφάλου όπως το χαρακτηρίζω εγώ

Η Έλντα έλεγε πάντα ότι τα κολλήματα του εγκεφάλου μας παραμένουν εκεί επειδή αρνούμαστε να ψάξουμε το ειδικό υλικό που τα "ξεκολλάει". Μπορεί να είχε και δίκιο. Στενόμυαλη δεν υπήρξα ποτέ,βλέπω και πέρα απο τη μύτη μου,ευτυχώς!

Άλλο θέμα είχα στο μυαλό μου όταν αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω το συγκεκριμένο κείμενο, αλλιώς μου βγήκε στην πορεία. Με επηρέασε η "σοφή φίλη", το ομολογώ. Ίσως και να χες δίκιο, η πραγματική ευτυχία μπορεί να είναι ακριβώς δίπλα μου και να μην τη βλέπω για τους δικούς μου λόγους...


Όλοι έχουμε περάσει από έναν "λάθος" άνθρωπο. Και επαναλαμβάνω ότι τη λέξη λάθος καθένας μπορεί να την προσδιορίσει όπως εκείνος θέλει. Λάθος περίοδος, λάθος συνθήκες, λάθος συμπεριφορές, λάθος, λάθος λάθος. Μικρή σημασία έχει, γιατί εκείνη την ώρα ουδείς μπορεί να το αντιληφθεί. Λίγο το πάθος, λίγο τα γιατί ρε γμτ να μην κάθεται όπως το θέλω, λίγο τα ερωτηματικά που πλανώνται στην ατμόσφαιρα σαν ενοχλητικό κουνούπι το καλοκαίρι, αρκούν για να μείνει ζωντανή στο μυαλό σου μια εκ των υστέρων σκεπτόμενη, λάθος επιλογή.

Αυτά τα τετριμμένα που λένε όλοι, του στυλ, "όλα για κάποιο λόγο γίνονται", ή "αν είναι να γίνει θα γίνει" κτλ, τα ακούω βερεσέ. Έχουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων που χώρισαν και ξανά έσμιξαν μετά από μικρό ή και μεγάλο χρονικό διάστημα και ήταν, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κατανόησαν, θυμήθηκαν , ξύπνησαν δεν ξέρω. Εκείνοι ξέρουν καλύτερα.

Καταλήγω στο γεγονός, πως ότι επιλογή και αν κάνουμε στη ζωή μας, πάντα κάτι μας αφήνει, μας διδάσκει. Έχω πάντα ζεστές αναμνήσεις στο μυαλό μου από όλους τους ανθρώπους που γνώρισα, ασχέτως πως μπορεί να ολοκλήρωσε το κύκλο της η σχέση μας. Οπότε δεν θέλω και αυτό είναι θέλω μου, να χαρακτηρίσω καμία σαν λάθος επιλογή. Στο συγχρονισμό του χρόνου και στα θέλω μας το χάναμε.

Μην σκέφτεσαι τα λάθη ή τα σωστά. Είναι τόσο υποκειμενικές λέξεις και οι δυο. Να σκέφτεσαι μόνο κατ' εμέ τα θέλω σου. Αυτά είναι σίγουρα δικά σου!Τα σέβη μου


ΥΓ: Ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια. Είναι πηγή ενέργειας για μένα σε πολλά δύσκολα βράδυα.

ΥΓ 2 Και ναι, η ευτυχία μπορεί ναναι και πολύ κοντά μου, "σοφή φίλη". Για την ακρίβεια ακριβώς δίπλα μου. Αλλά εμένα τα μάτια μου, προς το παρών, όπως μου σχολίασαν άτοπα, είναι ακόμη αλλού.



Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Σχεδιάζοντας πως να μην κάνω σχέδια!


"Μα καλά τίποτα δεν σχεδιάζεις εσύ", με ρώτησες.
"Πλέον τίποτα. Ότι σχεδιάζω γυρίζει τούμπα. Οπότε καλύτερα να βρίσκομαι προ εκπλήξεως". (εε δεν είναι...??)
Την τελευταία φορά που σχεδίασα, πληγώθηκα. Έπεσα, σηκώθηκα και τούμπαλιν Θύμωσα, ξέσπασα, έσπασα, καταχώνιασα, ηρέμησα και ξανά έκανα ρεαλιστικό rewind σε ότι πέρασα.

Το να σχεδιάζεις σαν γενικός όρος δεν ακούγεται άσχημο. Αντιθέτως ακούγεται και σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει σε καλό. Άλλες πάλι είναι εκεί όπου περιμένεις κάτι με λαχτάρα και όταν δεν έρθει σου φαίνεται σαν να ήλθε η συντέλεια . Δεν συζητώ για τις μόνιμες καταστροφικές συνέπειες σχεδίων. Αν είσαι δεν και λίγο πεσιμιστής, σου ρχεται να πηδηχτείς από το παράθυρο!!

Κάνω ένα φλας μπακ στον εαυτό μου και με φέρνω στο νου σε ηλικία 20 χρονών (όχι ότι είναι μακρυά, αλλά κουβέντα να κάνουμε). Θυμάμαι, πως ήθελα να ξέρω από την Δευτέρα ακόμα τι θα κάνω το Σάββατο την Κυριακή, ακόμη και την ερχόμενη εβδομάδα Άγχος ετοιμασίες, γκρίνιες και σχεδόν ποτέ τα πράγματα δεν έρχονταν όπως τα προγραμμάτιζα Και δεν συνέβαινε μόνο σε μένα. Αναρωτηθήκατε ποτέ, αν από το πολύ σας άγχος να προγραμματίσετε κάτι για να γίνει στην εντέλεια, σας ξέφυγε σε μεγάλο βαθμό ο αυθορμητισμός Μια εκδήλωση, ένα πάρτι, ένας γάμος, γενέθλια, γιορτές, μια απλή έστω έξοδος ή ακόμη και το μέλλον σας...

Αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, σίγουρα το αυθόρμητο έλειπε σε πολλές περιπτώσεις. Πιο στημένη με θυμάμαι, λιγότερο αυθόρμητη και σίγουρα κατά πολύ πιο αγχωμένη.
Πιάνω τον εαυτό μου, 7 χρόνια μετά τα 20 μου να κοροϊδεύει την Ναυσικά που κυκλοφορεί όλη μέρα με μια ατζέντα προκειμένου να μην της ξεφύγει κάτι, ή αφαιρεθεί και δεν ολοκληρώσει μια δουλειά της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ζήλεψα τον αδερφό μου και τον Τάσο που αν και νέοι, λειτουργούν αυθόρμητα με το πρώτο πράγμα που θα καταπιαστούν Απόφαση λέγεται, σχέση, δουλειά, δεν έχει σημασία. ΄

Κάποιοι το παραπάνω το ονομάζουν αστάθεια χαρακτήρα, κάποιοι ασοβαρότητα, κάποιοι άλλοι παιδιαρίσματα. Εγώ πάλι θεωρώ πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι απλά θέλουν να ζουν χωρίς πρέπει. Χωρίς μια τετριμμένη καθημερινότητα Και είμαι σίγουρη πως θα το καταφέρουν.

Γ' αυτό ονομαζόμαστε άνθρωποι. Για να είμαστε διαφορετικοί και να μαθαίνουμε. Νέες συμπεριφορές, νέους τρόπους σκέψης.

Μεταξύ μιας προγραμματισμένης ζωής και μια αυθόρμητης, θα πάρω το δεύτερο. Όχι γιατί μου λείπει η εμπειρία, όχι γιατί είμαι ανώριμη αλλά περνώντας και από τα δυο στάδια παρατήρησα πως ότι έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις, καλό ή κακό σε εκπλήσει διπλά.΄Οι έντονες συγκινήσεις για άλλους είναι αρεστές για άλλους κακός σύμμαχος. Για μένα σίγουρα η έκφραση "τα καλύτερα έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις ή όταν δεν τα σχεδιάζεις " νομίζω οτι μου ταιριάζει απόλυτα. Εσένα? Τα σέβη μου...


ΥΓ: Σε θαυμάζω γιατί ξέρεις πως να στηρίζεις τις επιλογές σου. Σε θαυμάζω γιατί παρότι σχεδιάζεις, ξέρεις και πως να το αναιρείς. Με θαυμάζω γιατί συμπληρώνω αυτό το παζλ. Μας θαυμάζω γιατί κάθε κοινό μας δευτερόλεπτο κρύβει και κάτι καινούργιο.




Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

θέλω να διαμαρτυρηθώ!!!




Η κατάσταση των ανθρώπων όσο πάει και χειροτερεύει! Τα λέγαμε και με τον σούπερ - μπάτσο εχθές. Από το κακό στο χειρότερο πάμε. Μην γελάτε καθόλου, αφορμή μου δόθηκε χθες για να καταλάβω πόσο σαλταρισμένος είναι ο κόσμος με όσα του συμβαίνουν καθημερινά. Λεφτά, δουλειές, ανεργία, γκρίνια. Σάμπως θέλει και πολύ το μυαλό να σαλτάρει?

Ώρα 20:15΄, οδός Ποσειδώνος, μετά την πλατεία του Φαλήρου. Κατηφορίζω στο ρεύμα προς Γλυφάδα, αφενός για να απολαύσω τη θάλασσα μου και αφετέρου να πάω και σε μια δουλεια, που εκκρεμούσε.. Ξαφνικά παρατηρώ από μακρυά ότι στην λωρίδα του δρόμου που το τραμ διασχίζει κάθετα την Ποσειδώνος, ένα αυτοκίνητο είναι παρατημένο πάνω στις ράγες. Το τραμ κόβει την λωρίδα της ανόδου και σταματάει κοντά στο αυτοκίνητο. Ωχ, μουρμουρίζω. Θα έμεινε ο άνθρωπος!

Λίγα λεπτά αργότερα και ενώ όλοι μας έχουμε σταματήσει, ένας κύριος πλησιάζει το αυτοκίνητο καθώς διακρίνεται μια γυναικεία φιγούρα μέσα.


- "Κυρία μου μείνατε" την ρωτάει


- Όχι κύριε.


- Και τότε τι κάνετε στη μέση του δρόμου?


- θέλω να διαμαρτυρηθώ, λέει!


Κατέβηκα κάτω, την πλησίασα Ένα βλέμμα στο άπειρο, γύρω στα 40. ΄


"Κυρία μου μετακινήστε το αυτοκίνητο, έχουμε να πάμε στις δουλειές μας" της λέω.


-Μας δεν σας ενοχλώ εγώ μου λέει Να κάνει το τραμ όπισθεν να φύγετε!


Ε,εεε "έφυγα" τελείως. Την παλεύεις κυρά μου? Έχω τριών μηνών παιδί στο σπίτι και περιμένει. (άκου τι σκέφτηκα),π ήγαινε σπίτι σου να διαμαρτυρηθείς της λέω, και μου κλείνει αμέσως το παράθυρο χωρίς να ασχοληθεί καθόλου, μουρμουρίζοντας, " δεν φεύγω. Θέλω να πάω φυλακή"!!!


Ένας κύριος που ήταν δίπλα μου μου λέει: "ο κόσμος 'έχει χαζέψει. Ποιός ξέρει τι της έχουν κάνει και πόσα χρωστάει για να θέλει να την πάνε μέσα".


Περιμένοντας περί τα 10 λεπτά να δούμε τι θα γίνει και πότε θα αποφασίσει η σαλταρισμένη να κάνει στην άκρη, με πλησιάζει ενας άλλος κύριος και λέει "εσείς χωράτε έστω και στριμωχτά να περάσετε να πάτε στο παιδί σας"Ποιο παιδί μου βρε άνθρωπε του λέω. Επίτηδες το πα μπας και σηκωθεί να φύγει!


- "Γιατί ελεύθερη είστε" ρωτάει?


-"Γιατί ρωτάς του λέω? Ενδιαφέρεσαι?Γελάσαμε όλοι μας, και εγώ ακόμη περισσότερο!


Στα 20 περίπου λεπτά που πέρασαν εκείνη δεν κουνήθηκε. Τελικά το τραμ έκανε όπισθεν!Αν έχετε το Θεό σας! Όπως είπε και ο Άρης, έπρεπε να ήταν εκείνος εκεί. Θα γελούσαμε διπλά με την τρέλα που κουβαλάει και εκείνος! Που να τις ενώσουμε κιόλας!!!!


Ο κόσμος έχει χάσει πλέον τα λογικά του. Λίγο το οικονομικό, λίγο αυτά που ακούμε δεξιά αριστερά, δεν θέλει και πολύ το μυαλό να γυρίσει ανάποδα! Και δεν έχουν έρθει τα χειρότερα. Άρα...δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη! Περαστικά μας!!!Τα σέβη μου!!!

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Καλότυχο ναναι!


Και ναι, τα κατάφερα! Μετά το εβδομαδιαίο άγχος και τις αναποδιές, και κάποια άσχημα μαντάτα, τελικά κατάφερα να είμαι αξιοπρεπής στην βάφτιση!


Και το όνομα αυτής...Χριστίνα!!

Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη στιγμή. Αν συγκινήθηκα μία, στο γάμο της μητέρας της αυτό, ήταν άλλο πράγμα! Μεταξύ φίλων συγγενών και διαφόρων νέων στην παρέα... η Χριστίνα πήρε το ονοματάκι της βαφτίστηκε Χριστιανή Ορθόδοξη και σκόρπισε χαρά και άπλετο γέλιο σε όλους μας. Τσαχπίνα σαν την μητέρα της, νευρική σαν τον πατέρα της και πλέον λόγω λαδιού επίμονη σαν την νονά της! Τα χει όλα αυτό το παιδί, τι άλλο θέλει!!!? Καλότυχο να ναι στη ζωή της, και πάντα χαμογελαστή!Όλα τα υπόλοιπα ξέρει αυτή πως θα τα αντιμετωπίσει!


Ένα από τα ωραιότερα και ουσιαστικά Σαββατοκύριακα που πέρασα μετά από πολλά χρόνια, αποτελεί πλέον παρελθόν.

Η Βάφτιση της μικρής συνδυάστηκε και με ένα ωραιότατο πρωτάθλημα που σκόρπισε χαρά σε όλους ακόμη και αν το αποτέλεσμα το γνωρίζαμε μέρες τώρα. Άλλο να το λες και άλλο να το ζεις. Κ' ας μου ψιθύρισε την ώρα του μυστηρίου ο πατέρας της "α ρε κουμπάρα, αν ήσουν και Ολυμπιακάρα θα είχες όλα τα καλά μαζεμένα". Συγκρατήθηκα λόγω της ημέρας και του Παπά για να μην απαντήσω!

Πολλά καλά μαζεμένα πέφτουν τελευταία και μου μυρίζει μπαρούτι. Δεν μπορεί τόση ξαφνική και καλή τύχη, κάτι με περιμένει στη γωνία. χαχαχαχα!!

Ευχαριστώ όλους σας για τις ευχές, αλλά για ακόμη μια φορά σας ενημερώνω ότι ο γάμος δεν είναι στα σχέδια μου. Προς το παρόν τουλάχιστον. Μελλοντικά το συζητάμε (?)...Το συζητάμε??

Ωριμότερη, σοφότερη και πιο ρεαλίστρια από ποτέ (σας το είχα υποσχεθεί και το τήρησα) , εύχομαι σε όλους σας να έχετε την πιο τέλεια εβδομάδα που μπορεί να σας τύχει! Για μένα θα είναι σίγουρα... μετά από αρκετό καιρό!! Τα φευγάτα σέβη μου!



ΥΓ: Περιμένετε μπηχτές?Μπάαααααααααααααααα!












Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Υπάρχω...Υπήρχες...


Υπάρχουν κάτι στιγμές μαγικές που ο κόσμος γυρίζει τούμπα!!!


Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ξέρουν να μοιράζονται αναμνήσεις και αλήθειες!


Υπάρχουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι που ξέρουν να μας κάνουν να "γελάμε" με την ψυχή μας.


Υπάρχει τροφή για πολλούς, λεκτική κυρίως.


Υπάρχουν σαρκοβόρα ζώα εκεί έξω, τα οποία σε περιμένουν στη γωνία να αποτελειώσουν ότι έχει απομείνει.


Αγάπη υπάρχει αρκεί να την ψάξεις σωστά. Την πόρτα δεν θα στην χτυπήσει να είσαι σίγουρος- ή, ούτε θα σε κάνει add στο facebook!!!!( τα λέω για να τα ακούω και εγώ)


Η Ευγένεια, από την Ευγενία απέχουν πολύ, κυρίως στην ορθογραφία...!!!Κατάντια...


Υπήρξες και εσύ, και εμφανίστηκες, από το πουθενά να δώσεις ζωή στη νεκρή σκέψη μου λόγω παράνοιας των διπλανών μου!Ήλθες απλά γιατί ξέρεις...


Υπήρχαν στιγμές που μου έλειψες...Οι κουβέντες μας, τα πράσινα μάτια σου, το οτι ξέρεις να μιλας χωρίς γρίφους!Εξω απο τα δόντια. Έπρεπε να σε είχα ακούσει τότε...Ποτέ δεν είναι αργά για να διορθώσεις τα λάθη σου!


Υπάρχει ζωή εκεί έξω ρε παιδιά...!ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗΝ!!!




ΥΓ Αυτό το κείμενο, το ότι ζούμε άρα υπάρχουμε, είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε σένα. Όσο μπόι σου λείπει, τόσο αληθινός είσαι τελικά!!Καλώς ήλθες ...

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Ενα διαφορετικό Πάσχα.



Δεν συνηθίζω να κάθομαι το Πάσχα, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με αυτή την περίοδο. Με χαλάνε τα αυγά μάλλον,ποιος ξέρει.


Το φετινό Πάσχα ήταν όντως πολύ διαφορετικό. Τα είχε όλα. Θλίψη, σκέψεις, εκπλήξεις, τηλεφωνήματα και μηνύματα από το παρελθόν και εξομολογήσεις που ειλικρινά δεν περίμενα να ακούσω. Τελικά όντως η ζωή είναι μια ατελείωτη έκπληξη. Και μ' αρέσει!!!!!


Τα συναισθήματα εναλλάσσονταν από τη θλίψη στη χαρά και καπάκι την έκπληξη! Το πρόσωπο άλλαζε φιγούρες και γκριμάτσες συνεχώς και δεν ήξερα τι να πρωτοκρατήσω. Τελικά εκεί που όλα μπορεί να φαίνονται μαύρα, όλο και κάποιο "χρώμα" θα σου χτυπήσει την πόρτα από το πουθενά...


Με ρώτησαν τι μου έλειψε το Πάσχα. Τίποτα αποκρίθηκα, είχα σχεδόν τα πάντα. Κυρίως αυτά που μου ήταν απαραίτητα. Όσα έλειπαν φρόντισα εγώ να μην με ξεχάσουν και να τα ξεχάσω.. Έκλαψα, γέλασα , περπάτησα κουβέντιασα. Είχα καιρό να νιώσω τόσο όμορφα, μετά από μια δύσκολη περίοδο, προσαρμογής σε νέα δεδομένα. Ο Πειραιάς ήταν χάρμα οφθαλμών 2 η ώρα το πρωί μετά την Ανάσταση και περπατώντας ανάμεσα στα φώτα και πλάι στο λιμάνι, γαλήνεψε το μάτι μου και η ψυχή μου.


Τα καλύτερα έρχονται μου ψιθύρισαν και είχαν δίκιο. Τουλάχιστον είναι σε καλό δρόμο, θέλω να πιστεύω.


Η δουλειά δεν με εμπόδισε να ξενυχτίσω όπως εγώ επιθυμούσα και να δω ανθρώπους που εγω ήθελα χωρίς άλλες σκέψεις, άλλα σενάρια και άλλες έγνοιες. Δεν δραπέτευσα, σε καμία περίπτωση. Δεν μ' αρέσει να δραπετεύω από τα προβλήματα. Προτιμώ την ευθεία αντιπαράθεση με αυτά. Είναι πικρή αλλά και τόσο γλυκειά συνάμα η αλήθεια όταν την ακούς.


Κυριακή και Δευτέρα ήταν αφιερωμένη σε σένα, από άποψη σκέψης. Είχες την τιμητική σου και ας δεν ήσουν μαζί μας στο εορταστικό τραπέζι. Σε θυμηθήκαμε, μιλήσαμε για σένα και γελάσαμε πολύ με τα καμώματα σου. Ήσουν πάντα τόσο ξεχωριστός.΄"Έναν τέτοιο να μην μπορώ να βρω ρε μάνα", αποκρίθηκα στην μητέρα μου και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά .


Επιστροφή στη δουλειά και στην καθημερινότητα από σήμερα. Το καλό είναι ότι θα περιλαμβάνει μόνο καθημερινές, γιατί για τα επόμενα 2 Σαββατοκύριακα, "το κλείνω το μαγαζί" λόγω υποχρεώσεων. Το αποφάσισα μόνη μου, μαζί με το Γιωργάρα βέβαια. Το άλλο μου επαγγελματικό μισό!


Μέσα στο Μάιο θα εξαφανιστώ και για μια εβδομάδα. Μόνη μου, εγώ και εγώ. Εχω τόσο ανάγκη για ξεκούραση όσο δεν φαντάζεστε "Φαίνεσαι κουρασμένη " μου είπες και είχες δίκιο. Είμαι, πολύ απ΄όλα. Αλλά δεν καταθέτω τα όπλα. ΠΟΤΕ!


Χρόνια πολλά σε όλους σας, ελπίζω να περάσατε έτσι ακριβώς θέλατε και του χρόνου εύχομαι ακόμη καλύτερα!Τα σέβη μου!!





ΥΓ: Δεν είναι ποτέ αργά να παραδεχθείς ότι έκανες λάθος. Και σ' ευχαριστώ που είχες το θάρρος να το πεις έστω μέσα απο ένα μήνυμα. Έχεις καταφέρει απο μόνος σου να ξεχωρίσεις στο μυαλό μου, μετά από ένα ξημέρωμα του Ιουλίου,που δεν θα ξεχάσω ποτε. Nα είσαι πάντα καλά!

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Χριστίνα...


Η Χριστίνα μπήκε στη ζωή μας σαν σκέψη εκεί γύρω στον Αύγουστο όταν η μαμά της ανακάλυψε ότι είναι ενός μηνός έγκυος, σύλληψη η οποία έγινε τη βραδιά της ονομαστικής εορτής μου. Είχαν κέφια τα παιδιά και καλά έκαναν. Μπορεί να μην ήταν στα σχέδια τους, αλλά ήταν δώρο ζωής για όλους μας.


Οι 9 περίεργοι μήνες πέρασαν, και η Χριστίνα άνοιξε τα μάτια της ένα μεσημέρι της 8ης Απριλίου Σαν χθες το φέρνω στη μνήμη μου. Συγκίνηση πολύ, αγκαλιές, φιλιά για ένα πλάσμα που ήρθε και συμπλήρωσε έναν όμορφο γάμο δυο ανθρώπων που κυριολεκτικά λατρεύω.


Ο Μιχάλης μου, έλεγε ότι μόλις μεγαλώσει λίγο τότε θα μπορείς να καταλάβεις πολύ περισσότερα πράγματα. Η πρώτη φορά που θα μιλήσει, η πρώτη φορά που θα ακούσεις το "νονά" στα αυτιά σου και θα σε κάνει να ξεχάσεις οτιδήποτε σε απασχολεί. Αυτή η μέρα έφτασε, ένα μήνα περίπου πριν, όπου ένα πολύ άσχημο προσωπικό συμβάν συπληρώθηκε με αυτή τη κουβέντα. Και ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να σταματά να σκέφτεται οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό το πλάσμα. Θέλεις να μην κλάψει ποτέ του, να μην πονέσει ποτέ του να μην την κοροϊδέψουν και να μην την πληγώσει κανένας. Μόνο να χαμογελάει. Πλέον τα θέλω μου έχουν ακόμη μια προσθήκη, αυτή της ομαλής ζωής της Χριστίνας.


Ξέρω ότι πρέπει να μάθει να ζει όπως όλοι. Να "πέσει" να κλάψει, να πληγωθεί για να μάθει και να ξανασηκωθεί όπως πράξαμε όλοι μας και πλέον φυλάμε όχι απλά τα ρούχα μας, αλλά ολόκληρη της "προίκα" της ζωής μας.


Τα παιδιά είναι πραγματική ευλογία. Μέσα από τα μάτια τους βλέπεις αλήθειες στις οποίες και η πιο σκληρή καρδιά ραγίζει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη Χριστίνα.


Ρώτησα την μητέρα μου χθες, γιατί ότι αγάπησα στη ζωή μου με εγκαταλείπει και μέσα από το θλιμμένο βλέμμα της άκουσα "μακάρι να είχα" μια απάντηση να σου δώσω". Και εκείνη το παιδί της έβλεπε στεναχωρημένο. Και εκείνη πονούσε όπως θα πονάω και εγώ αύριο μεθαύριο βλέποντας ήτε τη Χριστίνα ήτε το δικό μου παιδί, μελαγχολικό και προβληματισμένο Θέλεις πάντα να το βλέπεις να χαμογελά, να μην έχει έγνοιες και στενοχώριες όμως έτσι είναι ζωή. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Έχει τα απρόσμενα έχει και τα δεδομένα της. Το θέμα είναι τι δέχεσαι και τι απλά αποδέχεσαι. Σε τι κολλάς και σε τι προχωράς. Αποφάσεις ζωής ή αποφάσεις στιγμής. Όλα έχουν τα ωραία τους.


Όλα αυτά θα πρέπει να τα ζήσει η Χριστίνα, της οποίας τα πρώτα γενέθλια θα γιορτάσουμε σε 6 μέρες, από σήμερα. Μακάρι στην ζωή της να βρει τις δικές της απαντήσεις χωρίς να χρειαστεί να περάσει από χίλια κύματα.




ΥΓ: Εξαιρετικά αφιερωμένο: Throught the eyes of a child - Reamonn


Sweet innocent child,

with your open eyes,

you´ve seen us foul,

we really are



And I know

that we will be tomorrow to their

how can held this glory day?

And I wish that this world will embrace you

from magic stars and mystery.

My open heart...



Why did we make it so hard

this life is so complicated until we see it

through the eyes of a child.

Why did we make it so hard,

this life is so complicated until we see it

through the eyes of a child



I know you,

I´ve seen your face before

you brought me to this open door

afraid to walk through

Please take my hand



And I know that they'll be tomorrow

to their how can held this glory day?

And I wish that this world will embrace you

from magic stars and mystery.

My open heart...



Why did we make it so hard,

this life is so complicated until we see it

through the eyes of a child.

Why did we make it so hard,

this life is so complicated until we see it

through the eyes of a child.



Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Πρωταπριλιά!


Πρωταπριλιά...Έχω πολλές εικόνες σχολικές κυρίως από τη συγκεκριμένη ψευτο-μέρα. Μαζευόμασταν όλοι στο πρώτο διάλειμμα και προσπαθούσαμε να σκαρφιστούμε πλάκες για τα υποψήφια θύματα που δεν ήταν άλλοι από τους καθηγητές. Μεταξύ μας, όχι τόσο για να γελάσουμε όσο για να γλυτώσουμε κάνα δεκάλεπτο μαθήματος - υποψηφίου τεστ κτλ. Στο τέλος αντί να γελάσουμε τις περισσότερες φορές, γράφαμε όντως τεστ, ή φεύγαμε με καμιά αποβολή!!!
Αυτή την κυρία Λαγού, ακόμη τη θυμάμαι. Εξαίρετος άνθρωπος, λεπτεπίλεπτος ανάμεσα σε "ούνους"!!! Δέκα άτομα γύρω της να χορεύουν τσιρίζοντας καλό μήνα , εκείνη στη μέση να προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη, "φωνάζοντας" τόσο διακριτικά προκειμένου να μην ακουστεί και έρθει ο διευθυντής! Τι να πεις... μεγάλη σχολή καθηγητών μαζί με τη Σοφία. Από τους λίγους ανθρώπους και οι δυο τους που θα θυμάμαι για μια Ζωή Μακάρι οι μισοί εκπαιδευτικοί να μπορούσαν να τους μοιάσουν!Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Με ρώτησαν αν είπα ψέμματα την σημερινή ημέρα. Είπα ένα, τόσο αθώο όσο πατάει η γάτα, το οποίο μεταξύ μας το ψιλοπίστευα κιόλας. Αγχώθηκα, ναι! Το τι δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που ξέρω εγώ τις αλήθειες μου.

Αναρωτήθηκα χθες ανάμεσα σε χαρτιά και στίχους, πόσες αλήθειες ακούμε καθημερινά και πόσες από αυτές είναι ψεύτικες. Αναρωτήθηκα πόσα από αυτά που έχω ακούσει στη ζωή μου, εκείνοι που τα είπαν τα εννοούσαν Απάντηση δεν είχα και αυτό νομίζω λέει πολλά. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από χιλιάδες λέξεις, υποσχέσεις. Χάνουμε όμως την ουσία, την πράξη.

Κάποτε είχα γράψει ότι ευχαριστώ τον θεό που πρόλαβα να μοιραστώ λέξεις με τον πατέρα μου. Ναι με την διαφορά ότι τις εννοούσα, και ότι με άκουγε μετά από πολλά χρόνια. Δεν μετανιώνω, όπως και δεν μετάνιωσα ποτέ μου για όσα μοιράστηκα και είπα, ασχέτως αν στη πορεία δεν βγήκαν ανταπόκριση. Λάθη σωστά, Γιάννη μου στο είπα και χθες, είναι δικά μας! Κάτι παίρνουμε και από τις δυο πλευρές!

Δεν μ' αρέσουν τα ψέμματα, καθόλου. Ίσως επειδή μικρή έλεγα πολλά όπως λέει η μάνα μου. Εγώ δεν το θυμάμαι. Ίσως επειδή έχω ακούσει και πολλά ούτε και σε αυτό είμαι απόλυτα σίγουρη όμως. Απλά δεν μου αρέσουν ρε παιδί μου. Προτιμώ τον ευθύ δρόμο, ο οποίος βέβαια μέχρι και σήμερα μόνο αρνητικές επιδράσεις έχει, αλλά δεν πειράζει. Εμείς να μαστέ καλά!!


Η Κυριακή του Πάσχα, θα είναι μια πολύ ιδιαίτερη μέρα για μένα. 2 αγαπημένοι άνθρωποι γιορτάζουν. Ο ένας βρίσκεται ψηλά ο άλλος, προσπαθεί να πατήσει στη γη. Με τον ένα μοιράζομαι πνευματικά αναμνήσεις, με τον άλλο προσδοκώ γαλήνιες μέρες . Να σας χαίρομαι, κ' ας είστε μακρυά!!

Καλό Πάσχα, σε όλους εύχομαι και να προσέχετε στο δρόμο. Εμείς θα φυλάμε την Αθήνα απο το πόστο μας!