Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011



Γιατί αγαπάμε και τις Δευτέρες. Κυρίως όταν αφήνουν πίσω τους τον Οκτώβριο. Μπρρρ, ποτέ μου δεν τον χώνεψα.Αυτός και ο Σεπτέμβριος μονίμως μια αηδία μου φέρνουν. Προφανώς επειδή κουβαλάμε ακόμα επάνω μας τις εικόνες των διακοπών που δεν λένε να μείνουν πίσω.

Τελευταία μέρα του Οκτώβρη. Οι υποχρεώσεις μένουν ίδιες μην έχω και ψευδαισθήσεις. Μην σου πω και περισσότερες. Σε αυτές τις περιπτώσεις επαναλαμβάνουμε την ίδια λέξη: "Κολυμπάμε". Και μαζί με αυτό:
I turn the music up,
Got my records on
I shut the world outside until the lights come on
Maybe the streets alight,
Maybe the trees are gone
Ι feel my heart start beating to my favorite song



Πόσο αισιόδοξη μουσική σε μια κρύα και μουντή μέρα που μόλις ξεκίνησε. Διάθεση υπάρχει, για να την αλλάξουμε! Καλώς να μας έρθεις Νοέμβρη...!Τα σέβη μου!Guten Tag !


ΤΙP ΗΜΕΡΑΣ: "Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι"

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Καλημέρες!

Στις ήρεμες μέρες, στα όμορφα πρωϊνα, στις γλυκιές κουβέντες, στο χαμόγελο που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στους περίεργους καιρούς...Στα αληθινά σ'αγαπώ. Σέυχαριστώ, καλημέρα...!

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

OFFICE RULES

Ναι, ναι έχει άνεμο σήμερα! Καθαρίζει μυαλά. Τα περισσότερα τουλάχιστον γιατί στα ντουβάρια δουλειά δεν γίνεται.

Απέναντι μου κλαίνε από τα γέλια με ένα βίντεο στο you tube. Ο Ανδρίκος έχει τα δικά του τρεχάματα (βρε αγόρι μου και εσύ σταμάτα να σαι τόσο γοητευτικός και ευθύς... "στέλνοντας" κόσμο. Αφού ξέρεις, στις-στους δήθεν δεν αρέσει αυτό), ο Νικόλας έχει το μυαλό του στις εξόδους, ο Νίκος μου άνοιξε τα μάτια αναφορικά με την "μπουμπού" ο μόνος λόγος για τον οποίο θα κοιτούσα τόσο επίμονα άνδρα Ολυμπιακό και ο Άρης ασχολείται με το φαινόμενο Σουλτάν. Για  να μην να αναφερθώ στον μεγάλο απόντα της ημέρας, Πανάγαθο, που σέρνεται στους καναπέδες. Και μην ρωτήσετε πως το ξέρω, πάνε πολλά χρόνια που ξέρω να σε διαβάζω ρεεεεεεεε!

Ημέρα Τρίτη, τόπος γραφής Φάληρο. Διάθεση τέλεια, άγχη πολλά αλλά who gives a fuck. Ζούμε για να ασχολούμαστε με μαλακίες και κάπου αφήσαμε στην άκρη την ουσία του πράγματος.

Σταμάτησα για 10 λεπτά να ασχολούμαι με το οτιδήποτε και παρατηρούσα τους γύρω μου. Καθένας και μια ιστορία. Ένας χαβαλές, μια ερώτηση που ζητά απάντηση. Μια απορία, μια ατάκα, μια στιγμή, πολλές προσωπικότητες ανθρώπων. Ποτέ δεν κάθισα να ασχοληθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν με τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν στην δουλειά. Κ'άς είναι οι μόνοι άνθρωποι που βλέπω τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Αυτοί με τους οποίους θα τσακωθώ αληθινά, θα ηρεμήσουμε αμφότεροι λίγο αργότερα, που θα βγούμε και κάθε έξοδος θα αφήσει ιστορία ειδικά όταν είναι παρόν ο Νικόλας. Καταστάσεις του παρελθόντος ίσως δεν μου επέτρεπαν να αφεθώ παραπάνω από όσο προβλεπόταν. Ναι ζήλια λεγόταν της εκάστοτε σχέσης μου. Τόσο γελοίο που αγγίζει το γραφικό!

Οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν σε καθημερινή βάση στην εργασία μας είναι και αυτοί που ζούμε περισσότερο από όσο μπορεί να θέλαμε αλλά και προβλεπόταν. Γιατί έτσι είναι η δουλειά. Πολλές προσωπικότητες μαζί σε ένα μικρό χώρο, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικοί χαρακτήρες, άνθρωποι, ηλικίες, και αρμοδιότητες. Κολυμπάς, ακούς , συμμετέχεις , γίνεσαι μέρος μιας παρέας που αν είσαι τυχερός μπορεί να μείνει και μια ζωή. Καλή ώρα σαν και εμάς (κοντεύει 10ετία και συνεχίζουμε). Κ' ας γκρινιάζω συχνά. Κ' ας έχεις ακούσει τα απίστευτα από το στόμα μου!!!Για ακόμη μια φορά μου έκανε καλό να σε ακούω να "¨μου τα χώνεις". Δεν το γουστάρω γενικώς. Με νευριάζει, αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι είχες απόλυτο δίκιο.  Το στοίχημα τρέχει ακόμα. Και πίστεψέ με, θα το κερδίσω. Έναν καφέ είπαμε? Μπα.Θα σε χρεώσω φίλε μου...


TIP ΗΜΕΡΑΣ: "Ό,τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει..."- Αριστοτέλης

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Αξιοπρέπεια.Το 2011.

Βαρέθηκα να ακούω δίπλα , πίσω, δεξιά αριστερά: "Ώχου σιγά, έκανες ότι έκανες , έκανα ότι έκανε, και τι έγινε, χέστηκες, γύρνα σελίδα, σβήστα όλα , προχώρα, γραφτούς, μην ασχολείσαι, δεν βαριέσαι, λειτούργησε μια φορά χωρίς να σκέφτεσαι αν θα έχει το αποτέλεσμα που πρέπει, κεράτωσε είναι Must πλέον, μην απαντάς σε κανένα. Πιο απλά: Γίνε αναίσθητος.Ρε φίλε - η το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που το καλούπι τους δεν περιέχει την λέξη αναισθησία  το έχεις αναρωτηθεί ποτέ μέσα στο μυαλό σου? Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν την αδικία και ξεσπούν ? Το γεγονός ότι δεν θα γυρίσουν την πλάτη στα δύσκολα και τα θέλω από πότε μετονομάζεται σε αδυναμία? Ποιος σοφός το είπε για να του στείλω μια θεϊκή μούντζα?

Η εργασιακή καθημερινότητα όσο πάει και γίνεται χειρότερη. Για την ζωή μας δεν θα κάνω λόγο. Δεν πάει κατά διαόλου, απλά δεν πάει γενικώς. Χάσαμε αλλά δεν ξεχάσαμε, δυστυχώς. Και δυστυχώς στο τετράγωνο που δεν ξεχάσαμε. Θα ήταν πολύ βολικό και είναι και της μόδας. Αλλά με την μόδα ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά. Δεν είναι τυχαίο που κολλάμε στα ίδια αγαπημένα ρούχα που μας κάνουν να νοιώθουμε καλά. Καλά είπα?  Έχω χρόνια να το νιώσω και μου έλειψε σαν λέξη, μην λέω και ψέμματα.

Μέσα από χιλιάδες προβλήματα που περνούν από μπροστά μας πλέον ανα λεπτό και ζητούν λύση, μέσα από χιλιάδες λάθος συμπεριφορές που σε φέρνουν στα όρια σου και ξεσπάς σε λάθος ανθρώπους, όπως χθες πχ (λάθος που φώναξα το παραδέχτηκα) , νομίζω πως κάποιοι από εμάς , εσάς διατηρείτε το ίδιο προφίλ. Προσπαθούμε να βρούμε τις ισορροπίες μας. Όχι να σβήσουμε λάθη ή σωστά που τώρα μπορεί να μας φαίνονται "κάπως" , αλλά τουλάχιστον να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Να γελάμε, όχι απλά να χαμογελάμε γιατί πρέπει κάτι να αποδείξουμε. Να πράττουμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Αυτό ναι, είναι έχω αξιοπρέπεια. Σέβομαι τον εαυτό μου πρώτα και μετά τους γύρω μου. Γιατί αν δεν σέβομαι αυτό που κουβαλάω "πάνω μου" δεν μπορώ να σεβαστώ κανένα.

Σέβομαι, ζω, υπάρχω, είμαι.  Λέξεις που με δίδαξε "το άτομο" και που διατηρώ χρόνια στο λεξιλόγιο μου. Ναι, εγώ ξέρω να σέβομαι και μέσα από τα λάθη μου - άλλοτε χοντρά, 'άλλωτε πταίσματα.Να αγαπώ τους γύρω μου γι' αυτό που είναι. Έτσι έμαθα να ξεπερνώ και το θυμό μου, σε όλους τους τομείς της ζωής μου στους περισσότερους από τους οποίους αδικήθηκα, πατήθηκα, έπεσα. Κάτω. Πάτωμα. Πονάει, πολύ, ακόμα.

Η νύχτα πάντα λένε ότι κρύβει πολλά. Μυστικά, πάθη, ψέμματα, αλλά και αλήθειες. Διφορούμενη σε όλους τους τομείς. Εκεί πολλές φορές όμως μπορείς να βρεις και την ηρεμία που σου στερεί μια άκρως αρνητική μέρα στη δουλειά με φωνές. Εκεί στον γνωστό προορισμό , όπου ο καλύτερος φίλος σου είναι το σκοτάδι , το φεγγάρι και η αντανάκλαση του στο νερό. Εκεί που μπορείς να φωνάξεις δυνατά όλα όσα σε βαραίνουν. Μόνος σου. Γιατί απλά δεν θα χρειαστείς να εξηγήσεις σε κανένα τις σκέψεις σου. Εκεί να πας, βοηθάει. Τα σέβη μου.

ΥΓ: Στο κορίτσι "10 γραφεία πιο πίσω" που με ενέπνευσε. Να μείνεις πάντα τόσο ανθρώπινη και ζωντανή όσο σε γνώρισα! Που θα πάει θα βρούμε την ηρεμια μας.

TIP ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Μην χαίρεσαι όταν έχεις πολλές - ους να σε περιτριγυρίζουν !!!Τα φθηνά εμπορεύματα έχουν πολλούς καταναλωτές.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Καλημέρες!

Συγκλονιστικές καλημέρες! Παρασκευή ξημέρωσε ίσως η χειρότερη μέρα της εβδομάδας για εμένα, αλλά όταν η διάθεση πιάνει ταβάνι σου φαίνεται απλώς ένα παιχνίδι! Και έτσι θα είναι! Χαλάλι το ξενύχτι, χαλάλι όλα . Τόσο γέλιο είχα καιρό να ρίξω! Όλα τα καλά του θεού πάνω σας να πέσουν τόσο που μου φτιάξατε την διάθεση! Ρε την "Εύη", τι του έκανε του τύπου. Εδώ κολλάει γάντι η λέξη του  Τασάρα: "γυναίκες"! Να σαι καλά βρε κοπέλα μου μας έφτιαξες τη διάθεση!

Αντίστροφη μέτρηση. 5 εκπομπές και προετοιμασία για την εκτή! Αντέχουμε? Εννοείται, βλέπω φως στο τούνελ, αλλά από άλλο δρόμο! Δεν είναι φοβερό? Τα σέβη μου!

Αφιερωμένο, μαζί με τα ευχαριστώ μου!


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Ζέστη ή κρύο?

Χειμωνιάζει? Μπα,  κάποιος Σουλτάν εκεί πάνω μας δουλεύει, όπως και εδώ κάτω έχω μια αίσθηση!

Και μαζεύω που λες τα καλοκαιρινά μου πακετάρω ωραία , ωραία τα ρούχα μου κλείνοντας μαζί τους και το καλοκαίρι που μας πέρασε, ακόμη ένα που άφησε ζωντανές και όμορφες...εικόνες και λέω ωραία,  Χειμώνας. Ώρα για αλλαγές. Μπα, που, πως, πότε, γιατί και πως!!!

26 βαθμούς βάρεσε η "μπουμπού" σήμερα μπαίνοντας για την καθιερωμένη διαδρομή. Ρε θα μας τρελάνετε εντελώς? Αποφάσισε κυριε weather  ζέστη ή κρύο, να ξέρουμε και εμείς πως να αντιδράσουμε ρε αδερφέ...

Κλείνω βιβλία, με κούρασαν και αυτά. Τα χρόνια όντως φεύγουν , ήρεμα , αδιάφορα χωρίς ουσία την οποία χάνουμε μόνοι μας οι ίδιοι. Ναι, δεν ζούμε όπως θα θέλαμε , δεν μας αφήνουν οι πράξεις και συνθήκες των καιρών. Μια κρύο, μια ζέστη.  Και εμείς συνεχίζουμε να κολυμπάμε. Μια γρήγορα, μια αργά, μια υποτίθεται σταθερά. Όμως μετά από αρκετό κόπο βλέπουμε πως εξακολουθούμε να είμαστε στο ίδιο σημείο. Και τότε σιχτιρίζουμε τον εαυτό μας. Τους γύρω ποτέ.

Το διάβασα κάπου και με θυμήθηκα. Τουλάχιστον ότι το σκέφτηκα κάποτε δεν ήταν ένα ακόμα λάθος : Όταν ένας άντρας σε προσβάλει με τις πράξεις του, στρέψου προς τον εαυτό σου και σκέψου ποια είναι τα δικά σου λάθη και που έχεις αποτύχει να ανταποκριθείς, έτσι θα σου φύγει ο θυμός."

Τα λάθη πολλές φορές γίνονται και από τις 2 πλευρές. Άλλο αν φαίνεται τις περισσότερες να βαραίνει τη μια. Θέλει κότσια να παραδέχεσαι και ακόμα περισσότερο να πολεμάς για το ακατόρθωτο μέχρι τη στιγμή, που απλά αποσύρεσαι μαζί με  σπασμένα κομμάτια της αξιοπρέπειας σου. Είναι κάπου εκεί που δεν ξέρεις τι να πεις, που ο χώρος και ο κόσμος ολόκληρος δεν  σε χωράει που οι λυγμοί είναι σε καθημερινή βάση και το πάτωμα γίνεται ο αγαπημένος σου χώρος. Είναι εκεί που σε ρωτούν και δεν έχεις απαντήσεις , που γυρίζουν στο κεφάλι τα δικά σου θέλω που δεν πρόλαβαν να υλοποιηθούν. Τα γιατί που σε τρώνε, τα αν και τα αλλά που είναι πάντα ένα εμπόδιο για το παρόν που ξαφνικά φαίνεται αβάσταχτο. Για όλη την αγάπη που κρύβεις μέσα σου θαμμένη παλεύοντας να μην την αφήσεις να φανεί στον περίγυρο γιατί θα σου πουν και πάλι το δεδομένο: "Τι γυρεύεις στα χαλάσματα να βρεις?Κλείσε τις πληγές σου κάποια στιγμή". Κ'αν δεν με νοιάζει? Εκεί τι θα απαντήσετε όλοι εσείς οι ξερόλες?


Ναι οι άνθρωποι που γελούν πολύ και έντονα είναι αυτοί που τις περισσότερες φορές μη θέλοντας να επιβαρύνουν τους γύρω κλαίνε μόνοι. Κάπου που δεν μπορούν να τους δουν. Που δεν θα ρωτήσουν για μια ακόμη φορά το τετριμμένο: "Τι έχεις, εσύ?Ήσουν δυνατή - ος, τώρα γιατί?".

Ναι όλοι μας κρύβουμε βαθιά μέσα μας πληγές που δεν κλείνουν εύκολα. Δικαιολογούμε, δεν επιτρέπουμε αρνητικά σχόλια για εκείνον - η που κουβαλάμε κάθε λεπτό της ημέρας στο κεφάλι μας και γενικά πορευόμαστε σαν αγέρωχοι άνθρωποι χωρίς προβλήματα. Ουσιαστικά το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων το έχουμε εμείς οι ίδιοι.

Το να αγαπάς είναι χαρά. Σε πιάνω από το χέρι και περπατάμε χωρίς να ακούγεται η παρα μικρή λέξη και όμως είναι σαν να φλυαρείς ασταμάτητα. Το να κοιτάς αυτόν-η που έχεις δίπλα σου και όλα τα υπόλοιπα να μην έχουν καμία αξία, φαίνονται πολύ μικρά, μηδαμινά. Κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως η ζωή σου, απέκτησε ξανά νόημα...Τα σέβη μου. 




Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Οι πρίγκιπες δεν υπάρχουν πια!

Πιάνω την κούπα του καφέ. Ζεστός σαν την στιγμή και πικρός σαν τις λέξεις που ακούς από δεξιά  αριστερά. Άσχημη εβδομάδα ξεκίνησε , περίεργα ολοκληρώθηκε η περασμένη και κάθε φορά μου την δίνει ακόμα περισσότερο που προσμένουμε κάτι καλύτερο να χτυπήσει την πόρτα. "Ναι, τώρα θα σου στείλει την καλή είδηση ο ταχυδρόμος", γκρινιάζει ο "διπλανός" μου. "Ας είναι, απαντώ. Μπορεί να ναι κάνας  δίμετρος κούκλος και να φωτίσει την καθημερινότητα μου! Και δώστου οι τσιμπιές πηγαινοέρχονται, και δώστου πειράγματα από το περίγυρο!

Είμαι πεπεισμένη ότι ο πρίγκιπας που μας έλεγαν μαμάδες, θειάδες, και λοιποί συγγενείς όταν ακόμα ήμασταν παιδάκια δεν υπάρχει και είναι καρατσεκαρισμένο! Όπως δεν υπάρχουν και πριγκίπισσες με την ευρεία έννοια του φουστανιού που σέρνεται, οι καλόκαρδες που πριν από τον εκάστοτε πρίγκιπα το μόνο που έκαναν ήταν να πλέκουν! "Έλεος , ρε κοπελιά. 2011 προς 2012 έχουμε, σύνελθε", μουρμούραγε μια γνωστή μου ένα ηλιόλουστο μεσημέρι του Σεπτέμβρη όταν ανοίχτηκε ανάλογη κουβέντα!

Παρατηρώ φιλικά μου ζευγάρια που είναι άξια μνείας πραγματικά. Σε αυτές τις περίεργες εποχές που διανύουμε και οι 2 δίνουν αφενός αέρα στη σχέση και στον εαυτό τους  και αφετέρου υπάρχει εμπιστοσύνη και από τις 2 πλευρές.  Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο σημασία έχει ότι αποδίδει. Είμαι σίγουρη πως ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είχαν πριγκιπικές ή βασιλικές βλέψεις στην ζωή τους. Μάλλον ήταν λίγο πιο ρεαλιστές από τους υπόλοιπους που πετούσαν στα σύννεφα!

Ιδανική σχέση την σήμερον ημέρα δύσκολα βρίσκεται και όταν το καταφέρει αυτός-η μάλλον θα πρέπει να είναι εντελώς τρελός για την αφήσει. Τα λόγια είναι πολύ εύκολο να τα λέμε, στις πράξεις προχωρούμε χωρίς να σκεφτόμαστε και γενικά παρατηρώ πως ο κόσμος δύσκολα ασχολείται με κάτι πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό. Μέχρι εκεί μπορεί , έτσι πως κατάντησαν οι καιροί και το δικαιολογώ μέχρι σ'ενα σημείο. Τα προβλήματα είναι πολλά, το παρελθόν πολλές φορές "κολλάει" γιατί το παρόν δεν σε αφήνει να ασχοληθείς με κάτι παραπάνω και γενικά η ζωή κυλάει τόσο αδιάφορα που ούτε κ'εσυ ο ίδιος δεν θέλεις να παραδεχθείς.


" Άντε πότε θα βρεις; και εσύ ένα καλό παιδί, επιτέλους να προχωρήσεις την ζωή σου", αναρωτήθηκε λίγες μέρες πριν για ακόμη μια φορά η μητέρα μου.

"Δεν προλαβαίνω, έχει Σουπερλίγκα, Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, βίντεο, κείμενα κτλ κλτ", είπα εντελώς αυθόρμητα θέλοντας να αποφύγω ακόμα μια ατέρμονη συζήτηση που δεν καταλήγει ποτέ σε ήρεμο διάλογο.

"Όλο μια δικαιολογία μου βρίσκεις" απάντησε.

Αν το καλοσκεφτείς ναι, όλα αυτά είναι ένα μάτσο δικαιολογίες για να αποφύγεις να απαντήσεις το δεδομένο. Πως να ανοίξεις "σπίτι" το 2011 αν οι επιλογές σου για να μην γίνει "εξοχικό" είναι ελάχιστες, όπως και ο χρόνος σου? Και θα μου πεις, τον χρόνο μας , ελεύθερο και μη τον καθορίζουμε εμείς και δίκιο θα έχεις. Μάλλον τελικά μόνοι μας βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας. Γ' αυτό ας μην κλαιγόμαστε . Οι επιλογές μας χαρακτηρίζουν κατά πολύ και το μέλλον μας. Συναισθηματικό και μη. Ασ χαλαρώσουμε λιγάκι, ας βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας και ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να ανατραπεί το σκηνικό...Ξανθιά... "πρασινάδα" ακούς? Ακούω να λες...Οπότε άσε τους πρίγκιπες για τα παραμύθια! Τα σέβη μου!!


ΥΓ: Το μήνυμα σου με βρήκε πάνω από ένα σωρό χαρτιά , κάρτες και βίντεο που έπονται. Γέλασα αρκετά και δυνατά! Αυτή η μαμά ξέρει πάντα να πετάει ατάκες που αφήνουν ιστορία. Θα μπορούσε απλά να πει:  "Γιέ μου, εσύ είσαι ο ένας, ο μοναδικός, το βλαστάρι της οικογένειας, ο σούπερ - μαν! Πως να μην ψωνιστείς βρε πουλάκι μου μετά??χαχαχχαχαχαχα!

ΥΓ2: Υπομονή θα έρθουν πολύ καλύτερες μέρες, σε καμιά...10ριά χρόνια! Μέχρι τότε λέω να εξαφανιστώ το διήμερο από την Αθήνα μπας και πάρουν λίγο αέρα τα θολωμένα μου μυαλά!


ΥΓ3: Η "μικρή είχε δίκιο": Την αληθινή αγάπη είναι δύσκολο να την βρεις, εύκολο να την χάσεις, και ακατόρθωτο να την ξεχάσεις, για αυτό μην τα θεωρείτε όλα δεδομένα..ειδικά τα άτομα που σας την δίνουν....

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Πάντα και ποτέ

Η σβούρα δεν ήταν στα κέφια της, μαζί της και η κοπέλα που καθόταν ακριβώς απέναντι της. Πολλά παράπονα , πολλά γιατί και αποτέλεσμα μηδέν. Δεν θα ξαναπάρω, ποτέ, μονολόγησε.

Η μελαχρινή , είχε τις δικές της ανησυχίες και ανασφάλειες μαζί. Ακόμα περισσότερα τα γιατί της μέχρι τώρα ζωής που πέρασε και πολλά τα ερωτηματικά της ζωής που έρχεται. Ποτέ δεν θα ηρεμήσω, μονολόγησε.

Η ξανθιά βυθίστηκε στον εαυτό της. Αν μπορούσε δεν θα άφηνε ούτε τον αέρα να την πλησιάσει. Θα σ' αγαπώ για πάντα, είπε και ξανακλείστηκε στον εαυτό της.

Ο "ναύαρχος" παλεύει με τις αλήθειες της ζωής του. Τα πρέπει και τα θέλω του. Το χθες το άφησε, αλλά τελικά το παρών φαίνεται περισσότερο περίπλοκο από πριν. Αναρωτιέται, σε τι έφταιξε και η ζωή του παίζει τέτοιο περίεργο παιχνίδι. Μονολογεί: άλλα θέλω, άλλα κάνω και άλλα εννοώ. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του. Δεν θα αλλάξω ποτέ, το βλέπω είπε και έπεσε σιγή στην ατμόσφαιρα.

Η ψηλή, τα έχει μπλέξει χειρότερα από πριν. Και 15 φορές την μέρα μονολογεί: "Η ζωή μας μια βόλτα. "Και είχα πει η ηλίθια ότι δεν θα ξανακάνω ποτέ το ίδιο λάθος"

Η κυρία "τα οργανώνω όλα και συμφέρω" λύγισε. Και όμως, συμβαίνει και στις πιο ισχυρές προσωπικότητες. Να παλέψεις με το φυσιολογικό ακούγεται ρεαλιστικό να παλέψεις με την παράνοια όμως δεν ακούγεται γενικώς! Παράπονο μεγάλο και μαζί με αυτό και η έκπληξη ζωγραφισμένη στα μάτια του συνομιλητή της. Πρώτη φορά βλέπει τέτοια αλλαγή. "Τελικά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά", για να έρθει η πληρωμένη απάντηση της: "Στο λέω δεν πρόκειται να ξανά ασχοληθώ ποτέ με την ηλίθια"!

Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι οι άνθρωποι είναι πολύ μικροί για να λένε τις λέξεις πάντα και ποτέ. Και οι δυο αν το αναλύσεις, υποδηλώνουν διάρκεια την οποία σχεδόν ποτέ οι άνθρωποι δεν τηρούν. Γιατί οι καιροί αλλάζουν , όπως και οι υποσχέσεις, τα θέλω μας, οι ανάγκες , οι γύρω μας. Πάντα δηλώνουμε ότι θα θυμόμαστε μια εικόνα, ποτέ όμως δεν θα ξανα ζωντανέψει μπροστά μας, είναι μια έκφραση που θα χρησιμοποιούσα και τις δυο λέξεις μαζί, πιστεύοντας ότι ευσταθούν. Όχι από ανασφάλεια ή εμπειρία νομίζω από καθαρό ρεαλισμό. Το δικό μου υποτιθέμενο πάντα μπορεί να είναι δικό σου υποτιθέμενο ποτέ ή τούμπαλιν. Το υποτιθέμενο δικό μου ποτέ , καταρρέει μέσα σε δευτερόλεπτα όταν μιλάνε μέσα μας άλλοι παράγοντες, πιο ισχυροί.

Όλοι οι παραπάνω χαρακτήρες  φυσικά και είναι  υπαρκτά πρόσωπα. Άνθρωποι με αισθήματα, καρδιά, νεύρα, άγχη, βιώματα άσχημα αλλά και το αντίθετο, και ένα σωρό άλλα ακόμα χαρακτηριστικά τα οποία πολλές φορές θυμούνται και ξεσπούν. Μόνο που στην γωνία της πλατείας υπάρχει πάντα η περίπτωση να περιμένει η ευτυχία που έταξαν στον εαυτό τους.

Τελικά νομίζω πως πάντα θα αναρωτιόμαστε, αν ποτέ θα μάθουμε τι κρύβουμε πραγματικά στην ψυχή μας. Τα Φθινοπωρινά και γεμάτα όμορφες εικόνες από σένα, σέβη μου!


ΥΓ: Κοντεύουν 4 χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω την απουσία σου. Η ηρεμία της βραδιάς την κάνει πιο αισθητή από ποτέ, γιατί είμαι σίγουρη ότι κάτι πετυχημένο θα έβρισκες να πεις και να με κάνεις να γελάσω.  Είχες πάντα τον τρόπο σου. Τόσο περίεργος και τόσο μοναδικός. Είχα δίκιο, είναι αδύνατον να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο τελικά. Όπως σου είπα και στο όνειρο: "Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ και αντέχω όσο πατάω στα πόδια μου".


Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Σκαμπανεβάσματα...

Ξύπνησα στην καλύτερη κατάσταση που θα μπορούσα. Έβαλα τα καλοκαιρινά μου αποφασισμένη να απολαύσω στον μεγαλύτερο βαθμό την ημέρα. Ήλιο παρατήρησα ανοίγοντας δειλά το παράθυρο μου. Μυρίζει έξοδος. Και το έκανα. Ρούφηξα όσο περισσότερο ήλιο μπορούσα σαν να ήξερα πως θα ναι η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα. Τέτοια αίσθηση είχα. Λες και το ήξερα.

Τα σύννεφα έκαναν πολύ γρήγορα την εμφάνιση τους, μαζί και η γνωστή μυρωδιά της βροχής που φέρνει μια γλυκιά νοσταλγία, μελαγχολία, απομόνωση και σκέψη.Τραβάω μια γερή τζούρα από το τσιγάρο μου και σκέφτομαι: Αντίο καλοκαίρι. Καλώς ήλθες Φθινόπωρο.

 Έπεσε η νύχτα πλέον, τριγυρίζω στο μπαλκόνι, χαζεύω το τίποτα . Χιλιάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό. Φθινόπωρο, μετά χειμώνας, κρύο, ζεστές στιγμές, χουχουλιάσματα στο καναπέ ατελείωτες συζητήσεις, ατέρμονες και μη, εικόνες, φίλοι, εχθροί, διευθυντές, βίντεο, deadlines, φωνές, χαμόγελα. Στιγμές. Ανεκτίμητες.

Μέσα στο απόλυτο της ησυχίας, ακούγονται γέλια. Έντονα. Στο απέναντι σπίτι, έχουν ήδη αρχίσει να υλοποιούν τις σκέψεις μου. Χαμογελάω. Είναι ευτυχία, ψιθυρίζω. Χαρούμενοι άνθρωποι. Και όμως υπάρχουν ακόμα τριγύρω μας.

Τα σκαμπανευάσματα του καιρού, φέρνουν και σκαμπανευάσματα και στην ψυχολογία μας. Ξαφνικά η  Σαββατιάτικη έξοδος ακούγεται αστείο, και το σπίτι σε κάνει νιώθεις ασφάλεια. Σου λείπει, υπερβολικά...Το στενό μπαλκόνι μοιράζεται τις σκόρπιες σου κουβέντες, και απαντάει μόνο μιας στις σκέψεις σου. Έτσι, χωρίς πολλές κουβέντες, ξέρει τι θέλεις ακούσεις για να χαμογελάσεις:
"Αξίζει να ζεις για έναν όνειρο κ' ας είναι η φωτιά του να σε κάψει" Τα βροχερά σέβη μου.







Επηρεασμένη ακόμα από το καταπληκτικό live του στο Σταυρό του Νότου.  Πόσες αναμνήσεις, πόσα δάκρυα με το συγκεκριμένο τραγούδι. Ακόμη και τώρα επηρρεάζει τον αυθορμητισμό μας...Ναι, ακουγοντάς το "ταξίδεψα" μέχρι το...κέντρο.