Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Άμυνες...

Οι άμυνες δεν είναι μόνο αθλητικός όρος. Δυστυχώς δηλαδή. Θα μας έβγαζε όλους από πολλές δύσκολες στιγμές. Είναι και λέξη που χρησιμοποιείται κατά κόρον και στην καθημερινότητα μας...
"Γελάω" πολύ με τις άμυνες των ανθρώπων, αλλά τις καταλαβαίνω. Τις έζησα πιο μικρή έντονα. Μαζεμένη και χαμένη σε σκέψεις, να λύσω γρίφους να κατανοήσω, να βοηθήσω και παράλληλα να κρατήσω μια θέση η οποία δεν θα πιέζει τον άλλο. Μεγαλώνοντας κράτησα μόνο το βοηθήσω. Τα υπόλοιπα απλά κατάλαβα ό,τι αν δεν θέλει ο άλλος να βρει λύση στο πρόβλημα του, δεν θα την βρεις εσύ και κυρίως δεν θα τον φέρεις πιο κοντά σου με αυτόν τον τρόπο. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο θα γίνει. Και όπως εύστοχα είπε και το κορίτσι "αυτοκίνητο" , δεν θα γίνεις το αποκούμπι κανενός. Και επειδή από αποκούμπια χορτάσαμε, πάμε παρακάτω.

Η εβδομάδα που πέρασε είχε έντονα σκαμπανεβάσματα. Το να σε βάζουν σε διαδικασία  προβληματικής σκέψης μετά από καιρό ομολογώ δεν με χάλασε τόσο όσο το γεγονός να μην νοιώθω σταθερή στα πόδια μου. Μπερδεμένη ανάμεσα σε αποφάσεις που εκκρεμούν, κάποιες από αυτές είναι σαν την κολόνια. Κρατούν χρόνια και αιωρούνται στην ατμόσφαιρα όπως σχολίασε ένα ξημέρωμα Παρασκευής. Γιατί το έχουμε πει, τα ξημερώματα μας πάνε.Η μάλλον, μου πάνε.

Το να ακούς κάτι που δεν σου αρέσει από ανθρώπους που προσπάθησαν να εισβάλλουν στην ήρεμη και σταθερή κατά τα άλλα ζωή σου το ονομάζω παροδική στεναχώρια.Σε 2-3 μέρες θα γελάς με όσα διάβασες, είδες ή άκουσες. Γιατί απλά ποτέ δεν ήθελαν ουσιαστικά να μάθουν εσένα. Μάλλον έψαχναν εκείνους, Οπότε κάπου βοήθησες πάλι. Ως εδώ καλά. Όταν η σκέψη όμως επιστρέφει στις σταθερές αξίες της ζωής σου και της πραγματικής πηγής ενέργειας θυμάσαι έντονα τα λόγια εκείνων που σε περιτριγυρίζουν τόσο καιρό και στο φωνάζουν...Ξύπνα και κοίτα δίπλα σου. Γιατί δεν ξυπνάς όμως? Γιατί μάλλον κοιμάσαι και εσύ παρέα με την ωραία κοιμωμένη. Και από εξ ουρανού πρίγκιπες ξεμείναμε πατριώτη...Τα σέβη μου.

ΥΓ: Να οργανωθούμε, η πρώτη βουτιά έγινε. Άρα και το καλοκαίρι χτυπάει την πόρτα μας...



Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

32 χρόνια...λάθη!

Βαριέμαι να επαναλαμβάνομαι. Όπως βαριέμαι να πρέπει να με βάζει ο άλλος σε διαδικασία να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου και να αισθάνομαι ανασφαλής, ενώ τα έχω υπερβολικά καλά τόσο με τον εαυτό μου όσο και με την συνείδησή μου.

Μετρώντας ανασφαλείς στιγμές νούμερο - άστα να πάνε - πέρασαν και τα 32α γενέθλια μου. Ανάμεσά σε λίγους αλλά πολύτιμους. Κ'ας χρειαζόμασταν και "κάποιους"
 ακόμα.  Τελικά δεν γίνεται να έχεις τα πάντα όπως τα σχεδιάζεις στο μυαλό σου. (συμπέρασμα νούμερο 6,987,343)

Παρατηρήσεις του στυλ: ελπίζω να μην σε πιάσει ψυχολογικό που μεγαλώνεις, άντε και νυφούλα, και του χρόνου διπλή και άλλα τέτοια τετριμμένα δεν μπορώ να πω πως δεν τα περίμενα, αλλά όπως πάντα κάτι καινούργιο θα ακούσεις που θα σε κολλήσει στον τοίχο. Προχωράμε.

Εκείνο το βράδυ σίγουρα κάτι έλειπε , υπήρχε έντονα στο μυαλό όμως. Αρκεί?Όχι τελικά δεν αρκούσε. Είχες δίκιο....(Συμπέρασμα - άστο γιατί θα ξημερώσουμε)  

Προχωράμε, πάντα προχωράμε παρακάτω. Κάτι κλείνουμε, κάτι ανοίγουμε, κάτι πάντα υπάρχει στον αέρα.

Ευχαριστώ όλους όσους με τίμησαν εκείνο το βράδυ. Ευχαριστώ όσους με θυμήθηκαν το ξημέρωμα εκείνης της ημέρας, που με έκαναν να χαμογελάσω έστω και παροδικά. Ακόμα κι αν δεν είχε την ανάλογη συνέχεια. Και του χρόνου...πιο σοφή! Τα σέβη μου.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Γάμος?

Υπάρχουν φορές που η λατρεμένη κατά τα άλλα μητέρα μου ξεχνάει την ηλικία μου. Υπάρχουν και κάποιες άλλες όμως που την θυμάται ενώ δεν θα έπρεπε. Θα προτιμούσα να ήταν ανάποδα αυτά μεταξύ μας, αλλά δεν μου κάθεται. 

Το άγχος της μάνας για την κόρη μετά τα πρώτα αντα, ομολογώ μου το έλεγαν αλλά ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να το ψάξω. Βοήθησε πολύ ο πατέρας βλέπεις που φρόντισε να μου λέει από τα 20 χρόνια μου και μετά  την λέξη γάμος να την σκεφτώ μετά τα τριάντα πέντε. Με βόλεψε! Είχα άλλες προτεραιότητες τότε και πολύ λάθος συναισθηματικές επιλογές (όχι ότι άλλαξαν και πολύ τώρα, αλλά λέμε) οπότε τον δοξάζω ακόμα! 

Τα χρόνια πέρασαν ο μπαμπάς που ήθελε να μην χάσει την κόρη από παρέα σύντομα - όχι ότι δεν την είχε ικανή για γάμο (όπως παραδέχθηκε πολύ αργότερα σε κρίση ειλικρίνειας) - έφυγε και τώρα βρίσκεσαι μπροστά σε μια μαμά, υπέρ του δεόντως προστατευτική πετώντας κατά διαστήματα προτάσεις του στυλ "άντε να δω πότε θα αποφασίσεις να "δεσμευτείς σοβαρά" (όπου δεσμευτείς σοβαρά βάλε γάμο)
Για να έρθει η αυθόρμητη απάντηση:΅

- "Με λες ασόβαρη"
- "Όχι παιδί μου, καταλαβαίνεις πως το λέω"
- "Όχι δεν καταλαβαίνω, είμαι από χωριό"
- "Πρέπει πάντα να το ρίχνουμε στην πλάκα"
- "Μαμά δεν προλαβαίνω"
- Τι είναι παιδί μου για να μην προλάβεις, ραντεβού"
- "Όχι υποχρέωση και πρέπει δικό σου"
- "Και γιατί δεν προλαβαίνεις δηλαδή, για να το πάμε με την δική σου λογική?"
- "Εχει Σουπερλίγκα, και Μπουντεσλίγκα. Δεν προλαβαίνω"
- Σταματάω την συζήτηση , δε υποφέρεσαι! 

Και κάπως έτσι τελειώνει πάντα ακόμα ένας ωραιότατος διάλογος με την υπέρ αγχωμένη μαμά μου! Επανέρχεται πάντα στο φλέγον θέμα, μην νομίζετε πως γλυτώνεις! Δεν με απογοητεύει ποτέ!

Αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει η μέση μητέρα είναι ότι δεν υπάρχουν πρέπει τη σήμερον! Οι μισθοί έχουν πιάσει πάτο, οι σχέσεις το ίδιο, το άγχος ταβάνι, η ανασφάλεια πιο εμφανής από ποτε, γυναίκες και άνδρες σε  σύγχυση και για παιδιά ούτε λόγος! Εδώ δεν προλαβαίνουμε τα βασικά το παιδί που ακριβώς θα μπει στην ιστορία? Α, ναι ξέχασα! Εκεί που το μεγαλώνει η γιαγιά! Ευχαριστώ δεν θα πάρω! 

Ακούς παράλληλα δίπλα σου, δεξιά ,αριστερά τόσες ιστορίες πόνου, προδοσίας, άνθρωποι που έχτισαν ο ένας επάνω στον άλλο, λατρεύτηκαν,αγαπήθηκαν να χωρίζουν μισώντας ο ένας τον άλλο και αναρωτιέσαι. ΠΟΥ πήγε όλη εκείνη η αγάπη ρε παιδί μου?Βόλτα μάλλον...

Την ερώτηση την έκανε προχθές η "σβούρα" : "Έτσι είναι ο γάμος? Προδοσία, κέρατο, ψέμματα?" (μιλώντας για ένα περιστατικό που ακούσαμε). Δεν ξέρω τι είναι ο γάμος απαντάω. Υποθέτω , μισή ώρα στην εκκλησία και ένας μπουφές μετά με μπόλικους πεινασμένους καλεσμένους. Την επόμενη ημέρα θα είσαι εσύ και εκείνος. Γ'αυτό φρόντισε όταν έρθει η ώρα σου να μπορείς απλά να μπαίνεις στη θέση του και εκείνος στην δική σου...Τα σέβη μου...


ΥΓ: Ορισμένοι άνθρωποι είναι τόσο άνανδροι που αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο να τους το εκφράσεις. Μπορεί και να τους χαροποιήσει μέσα στην παράνοια τους...