Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Πτήσεις εσωτερικού ο "Kill" Βill!


Πτήσεις για όλα τα γούστα! Με οδηγό τον καλύτερο πιλότο της Αθήνας, ξεναγό τον Ρομπέν των δασών σε νέες συναρπαστικές περιπέτειες, και κομπάρσο γυναίκα με αρχ#$@α!
Το σενάριο πάει ως εξής: Κάθομαι στην αναπαυτική καρέκλα του γραφείου, όπου χτυπάει το τηλέφωνο και ένας ένοικος του Κορυδαλλού μας ενημερώνει οτι βλέπει μπροστά του να γίνεται απόδραση από τις φυκλακές με ελικόπτερο. Σκαμε στα γέλια μή γνωρίζοντας την πραγματικότητα ακόμα, και το μυαλό μας γυρίζει 3 χρόνια πίσω. Ναι ρε ο Παλαιοκώστας θα ναι, πάλι! Αυτό ξεκίνησε απο πλάκα, αλλά τελικά μόνο πλάκα δεν ήταν!
Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση σε αυτή τη κωμωδία είναι οτι: Ένας φυλακισμένος δραπετεύει απο τις φυλακές με ελικόπτερο(αυτό δεν μας εντυπωσιάζει πλέον), και όλος ο κόσμος ζητωκραυγάζει! Μπράβο, καλά τους έκανε, τους ξεφτίλισε, το facebook γεμίζει συνθήματα - groups - ανέκδοτα υμνώντας τον δραπέτη, τον οποίο συμπεριλαμβάνουν πλέον στους "μεγάλους έλληνες" ενώ παράλληλα τα ανέκδοτα κατά του κράτους και υπέρ του KILL BILL, αυξάνουν με γοργούς ρυθμούς. Εγω προσωπικά τον "πάω" τον τύπο. Έχει καταφέρει να αποδράσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο 2 φορές, έχει ξεφτιλίσει κάθε κρατική ασφάλεια και κάθε αστυνομικό, και πλέον θεωρείται ο νούμερο ένα καταζητούμενος στην Ελλάδα, ενώ παράλληλά έχει ανακηρυχθεί με το σπαθί του ο νέος ήρωας του λαού! Τα έχει όλα και συμφέρει! Διαλέγεις ποια πτυχή του εαυτού του σου ταιριάζει και τον κρίνεις ανάλογα!
Εγω πάλι το καταχάρηκα! όχι τόσο λόγω της γνωστής αδυναμίας μου στους οδηγούς του στρουμφοαυτοκινήτου, αλλά γιατί ο άνθρωπος το χει ρε παιδί μου μέσα στο αίμα του. Είναι ελεύθερο πνεύμα, δεν μπορείς να τον φυλακίσεις! Όπου και ακόμα αν το κάνεις, θα βρει τον τρόπο πάντα να επιστρέψει στο δικό του κόσμο και σημαντικό, χωρίς να αφαιρέσει ανθρώπινες ζωές! Απλά θέλει να την «κάνει» βρε αδερφέ. Αφού δεν μπορείς να τον εμποδίσεις , γιατί να μην το κάνει? Μα&&&ας είναι? Το σύνθημα λοιπόν παιδία είναι ένα: Ο Παλαιοκώστας είναι η αρχή, ένα ελικοδρόμιο σε κάθε φυλακή!
Έναν ήρωα ψάχνουν όλοι. Βαρέθηκαν τα θα τις ψεύτικες υποσχέσεις τους δήθεν τη μίρλα την οικονομική δυσχέρεια και τη μιζέρια. Αναζητούν και βρήκαν στο πρόσωπο του τον άνθρωπο που θα ξεφτιλίσει έναν κράτος το οποίο θέλει και προσπαθεί να αποδείξει το ανύπαρκτο. Οτι υπάρχει! Υπάρχει, όμως μόνο όταν είναι να πληρώσεις τα χρωστούμενα στην εφορία καμιά κλήση άντε και να μας υπενθυμίσει οτι οφείλουμε να ψηφίσουμε σε περιοδο εκλογών καθώς "υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε". Στα δύσκολα δεν βλέπω κυβέρνηση. Μόνο σωρεία λαθών, και ένα σωρό παρλαπίπες στην τηλεόραση να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Όχι οτι η άλλη πλευρά είναι καλύτερη, νομίζω ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν, απλά του ενός το καζάνι είναι πάνω σε ξύλα που πυρώνουν πιο γρήγορα! Άρα τρωει τη σούπα.. νωρίτερα!
Δεν ξέρω τι άλλο περιμένω να δώ σε αυτή τη χώρα. Νομίζω πως όσο έχω μάτια και βλέπω δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν.. Τα ελικοπτεράτα σέβη μου

YΓ: Νομίζω οτι η δήλωση του κρατούμενου στις φυλακές Κορυδαλλού Β. Στεφανάκου τα λέει ολα: Οποιος σημαντικός άνθρωπος θέλει να αποδράσει, θα αποδράσει!

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Κοινωνική-συζήτηση


Με αφορμή τη λέξη αντικοινωνική που μου χρέωσαν πρίν λίγες μέρες, αναρωτήθηκα κατά πόσο αυτό αγγίζει την πραγματικότητα και κατά πόσο αν την αγγίζει αυτό επηρεάζει τις σχέσεις, όχι μόνο τις δικές μου με τους γύρω, αλλά και γενικά όλων εκείνων που αποφεύγουν τα πολλά "φώτα".
Σε κάθε τι που χρεώνομαι και μου κάνει εντύπωση, δε συνηθίζω να το πετάω στο καλάθι των άχρηστων. Αντίθετα ψάχνω τη πηγή του κακού, και σαφώς τη βελτίωση του, αν και εφόσον βέβαια το αποδεχτώ και κολλάει στα stadar τα δικά μου.
Αντικοινωνικός= απρόσιτος, απλησίαστος, λιγομίλητος! Μεταξύ μας.. μεταξά!
Απλησίαστη θεωρούμε στη δουλειά μου, που λόγω ανδροκρατίας εχω καταντήσει σαν τον νταλικέρη! Μιλάω σαν όλους προκειμένου να συνεννοούμαι! Και μην απορήσεις γιατι κάνω ότι και οι υπόλοιποι. Εκεί χρειάζομαι τα νεύρα μου σε ισορροπία! Αλλιώς θα διαβώ την πύλη στο Δαφνή πολύ σύντομα!
Απρόσιτη μπα, δε θα το έλεγα. Όπου γάμος και χαρά η Βασίλο πρώτη, αρκεί να είναι με τους ανθρώπους που θέλω εγω! Τωρα αν αυτο θεωρείτε αντικοινωνικότητα, ε οκ πάω πάσο!
Λιγομίλητη? Πλάκα κάνουμε? «Ας τη κάνει κάποιος να σκάσει» είναι η μόνιμη έκφραση φίλων. Οχι γνωστών, φίλων! Καλά και η μάνα μου τα ίδια λέει!(κουράγιο για πόσο θα με αντέχεις)
Βασικά δεν ξέρω αν θεωρείται αντικοινωνικότητα η επιλογή πλέον. Επιλέγω που θέλω εγώ να πάω, και όχι επειδή πρέπει να πάω! Επιλέγω ποιους θα δω, και όχι επειδή μου το επιβάλλουν.
Όταν ήμουν μικρή σε ηλικία 10 - 12 ετών με θυμάμαι, έναν άνθρωπο αρκετά κλειστό. Οκ ναι παρέες είχα, φίλους αρκετούς απλά δεν θυμάμαι να ήμουν ποτέ το επίκεντρο της παρέας. Αυτό συνεχίστηκε σε λιγότερο βαθμό πάντα μέχρι το τέλος λυκείου. Απο εκεί και πέρα τη σκυτάλη πήραν οι σπουδές και παράλληλα η δουλειά! Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα σαν εργαζόμενη, και μου έρχεται να βγάλω σπυρια! Μαζεμένη, σε ενα χώρο άκρως ανδροκρατούμενο, η μικρή ψαρούκλα να προσπαθεί να καταλάβει σε τι νερά κολυμπάει! Το πρώτο τρίμηνο ήταν εφιάλτης. Μέχρι και να τα παρατήσω σκέφτηκα, όλα εκείνα τα οποία κατάφερα με πολύ κόπο. Έβριζαν με το χειρότερο τρόπο, τις γυναίκες τις έβλεπες σαν τη μύγα μες στο γάλα και εγω η παντελώς απο άλλο πλανήτη,, να πρέπει να αντεπεξέλθω σε μια εντελώς διαφορετική λογική και νοοτροπία!
Και όμως ούτε τα παράτησα ούτε έτρεξα να φύγω απο εκεί. Έμεινα, προσαρμόστηκα, και μπορώ να πω πως άλλαξα παντελώς λογική. Κοινώς άλλος άνθρωπος! Τώρα το γεγονός οτι βαριέμαι τις κοινωνικές εκδηλώσεις, τα δήθεν πάρτι που δεν έχουν ουσία, εε αυτό είναι κουσούρι απο αλλού.. Κατά τα άλλα, ακόμα κρατάμε την κοιλιά μας από τα γέλια σε περίπτωση μάζωξης της gate 4!(τώρα που το σκέφτομαι τομάρια, πρεπει να κανονιστεί ένα taboo night!Πάρτε και πάμπερς μαζί σας όμως γιατί βαριέμαι να σφουγγαρίζω)
Γνωρίζω αρκετό κόσμο που δεν μπορεί τα πολλά. Αρκείται στα λίγα και στην ουσία. Δεν ξέρω κατα πόσο είναι σώφρον ή όχι αυτο, εμένα με εκφράζει. Διαλέγω τους ανθρώπους που μοιράζομαι, και κρατώ επαφή - σε σημείο χαβαλέ με όλους τους υπόλοιπους!Αρα κολυμπάω σαν κανονική περίφανη - τσιπούρα! Το καλό της υπόθεσης είναι οτι δεν εφησυχάζομαι ποτέ. Αυτό το γουστάρω και στους γύρω μου. Γυρίζω γύρω, γύρω ψάχνοντας για κάτι άλλο, πιο.. δε ξέρω, σαν το προφιτερόλ της ταινίας μάλλον μέχρι να βρώ αυτο που δέχεται πιο εύκολα ο ουρανίσκος μου. Μωρέ λες?
Αντικοινωνική ή κοινωνική δε ξέρω, αυτό που σίγουρα ξέρω είναι οτι τουλάχιστον είμαι αληθινή, όπως και πολλοί άλλοι τριγύρω θέλω να πιστεύω με τους οποίους μοιράζομαι τον εαυτό μου "Βρε παιδί μου μην είσαι έτσι, έχε λίγο διπλωματία στη ζωή σου, για να μην την πατάς, σε όλους τους τομείς",σχολίασε η μανα μου ένα πρωϊνο.. Δεν μου αρέσει το θέατρο, απάντησα!!
Καταλήγω λοιπόν στο ότι, ναι όκ μπορεί να είμαι λίγο μαζεμένη, λίγο κάπως λίγο αλλιώς λίγο, λίγο..Μηπως τελικά να είχες δίκιο? Αλλά πάλι σκέφτομαι:Είναι ωραίο να είσαι παντού, αλλά ακόμη πιο ωραίο να είσαι εσύ! Τα σέβη μου!

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Αναζητώντας τον "δράστη"...


Ρε παιδάκι μου άσε κάτω τη σακούλα με τις καραμέλες, είναι μόνο δικές μου λεέμε!!!!!
Mετά απο καιρό αποφασίσαμε να δούμε ,το δίδυμο φωτιά, πως είναι να βγαίνεις έξω Σάββατο βράδυ τρομάρα μας! Οκ συμφωνήσαμε να μην το ρίξουμε πολύ έξω.Κάτι η απο κοινού κακή διαθεση, κάτι το ένα κάτι το άλλο..Μη ζητάς λεπτομέριες!Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα που είπε μια ψυχή..
Ο δρόμος μας έβγαλε στα ODEON! Επιστροφή στη "ποιότητα" και στο cinema, μετα την απουσία μου απο τις αίθουσες τους τελευταίους μηνες(Πλουμιδη μην βρίσεις). Η ώρα περασμένη, η golfo έχει και αυτή τα νεύρα της δεν υπακούει, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει μεταξύ μας! Τελευταία παράσταση, και έργο μόλις ένα! Νεύρα...αλλά ακολουθείς τι να κάνεις! 4 γυναίκες ψάχνουν απαντήσεις στα ερωτήματα της αισθηματικής τους ζωής! Γυρίζω στην διπλανή μου και της λεω: Ωραία ταινία διαλεξες να έρθουμε να δούμε, μωρή χαρχάλο!2 ποπ κόρν προσγειώνονται στο κεφάλι μου σήμα κατατεθέν του "σκάσε και κολύμπα".. Δε σκαω λέμε! Ειμαι αντιδραστική, και έχω δικό μου θεό, που έλεγες και εσυ..
Και κυλούσε το έργο, και καμία δεν έβγαζε άκρη. Τη μια την απέρριπτε ο γκόμενος και η φίλη της έλεγε, δεν πειράζει θα τηλεφωνήσει! Η άλλη εκλιπαρούσε για γάμο, ο φίλος αρνιόταν, το έκλεισε το "κομμωτήριο" και αυτή! Η τρίτη δε, έψαχνε τον ιδανικό άνδρα μέσω Internet! Το καλύτερο της το my space! H τέταρτη, έφαγε ένα ωραιότατο κέρατο και άλλαξε τα πλάνα της, κοιμήθηκε στη μάνα της! Εξαιρετική εμπειρία! Αλλά είθισται σε τέτοιες ταινίες όλες στο τέλος πήραν αυτό που ήθελαν! Κάθε μια έζησε με τέτοιο τρόπο, που της άρεσε η ιδέα!
Το θέμα μας είναι άλλο όμως! Οι κακές συνήθειες που σιγοντάρουν μια τέτοια βραδια!
Κακή συνήθεια 1: ΠΟΠ ΚΟΡΝ(ακόμα αλάτια έχω)
Κακή συνήθεια 2: Καραμέλες (η χειρότερη όλων)
Μια σακούλα να (με τα συγχωρήσεως) έφαγα! Εκείνη την ώρα όλα φαίνονται τέλεια! Έχεις πνίξει τα νεύρα σου στη ζάχαρη, το ευχαριστιέσαι κιόλας, λες και ένα "δε γαμιέται" θα τρέξω διάδρομο μια ώρα αύριο και θα επανέλθω", και είσαι κομπλέ! Όταν φτάνεις όμως το σπίτι είναι το θέμα! Έχεις βαρύνει τόσο που νομίζεις οτι κατάπιες μπουλντόζα, δεν μπορείς να χωνέψεις με τίποτα ούτε και με σόδα, και το στομάχι σου έχει βάλει στο συρτάρι τις πεταλούδες και διαμαρτύρεται έντονα από πόνο! Εδω να σε δώ μάστορα! Ποιος εφηύρε τις συγκεκριμένες καραμέλες να του κόψω τη καλημερα!
Α ρε μελαχροινή, πως είπαμε οτι λέγεται εκείνο το φάρμακο κατά των νεύρων? Γραψαρχιδισμ? Ε νομίζω το χρειαζόμαστε και οι δύο!
Προσθέτω στη βραδιά - όλα τα ευρώ τον τύπο με τη "περικεφαλαία"! Θυμάσαι? χαχα! Εκείνος που νόμιζες ότι από πίσω του θα εμφανιστεί ο Καραϊσκάκης και μάλιστα πάνω σε άλογο που θα εχει φιογκάκια!! Αλλά το κορμί.. κορμί πατριώτη!
Η μέρα φεύγει το Jonnie Walker δεν έρχεται, ευτυχώς το στομάχι πέρασε και είναι στην αρχική του μορφή, δόξα το θεο! Από μπούκωμα , καλά κρατάμε.. Τα μπασκετικά - σέβη μου!

ΥΓ. Να το επαναλάβουμε , αυτή τη φορά θα πάρω κάτι με γεύση επανάσταση!

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Φλεβάρης, μπλιάχ!


Σήμερα κατάλαβα για τα καλά, οτι τελικά αυτός ο μήνας δεν με πάει καθόλου! Επίσης έπιασα τον εαυτό μου να γκρινιάζει μετά απο πολλά χρόνια και αυτό με εκνεύρισε διπλά. Πέρα του γεγονότος οτι παρα φόρτωσα πολλά στη καμπούρα μου αυτό το διάστημα συνειδητοποίησα, οτι δεν έκανα απολύτως τίποτα εις γνώσην μου πάντα για να τα πετάξω απο πάνω μου.Άρα πως να μη γκρινιάξεις στο τέλος, μ'αρεσει που αναρωτιέμαι κιολας.
Σε επισκέφτηκα μετα απο αρκετό καιρό. Κάθησα εκεί δίπλα άφησα ενα τριαντάφυλλο, το ξέρεις είναι η αδυναμία μου. Προσπάθησα να ελαφρώσω τον εαυτό μου. Δεν έχω αλλου να τα πω βλέπεις, δεν μου βγαίνει, δεν μου το βγάζουν δεν ξέρω. Νομίζω οτι δε θα με ακούσουν, θα με προσπεράσουν, δε θέλω να γίνομαι και βάρος. Κάτι τέτοια κολλήματα τα τραβάω. Εσύ ξέρω θα με ακούσεις.Κ'ας σχολιασε μια περαστική "όσο και να μιλάς δεν σε ακουέι". Δεν νομίζω, πάντα ακουγε, θυμόταν ήταν εκέι.
Προσπάθησα μάταια να μιλήσω. Ηταν πολλά αυτα που ήθελα να μοιραστώ και να ζητήσω συμβουλή. Ξαφνικά ένα κενό. Το κρύο ήταν τσουχτερο, αλλά δεν νομίζω οτι ήταν αυτό η αιτία της παγωμάρας μου. Ηχούσαν στα αυτιά μου διαφορες φωνές. Το μισώ αυτό, ίσως γ'αυτο δεν σε επισκέπτομαι συχνά. Δεν θέλω τρίτους στη παρέα. Χάζευα το "κείμενο" μου, χάζευα εσένα και προσπαθούσα να πώ 2 κουβέντες, αλλά δεν έβγαινε τίποτα απο το στόμα μου. "Νοιώθω πολύ μονη μου" μόνο καταφερα να ψελλίσω μετά απο ενα τέταρτο, και δεν ήταν παράπονο, αλλά ανάγκη. Καθαρή αναγκη και μεγάλη αλήθεια.Όσο τελικά προσπαθώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου καταλαβαίνω οτι μου λείπουν πράγματα. Κάτι να λειτουργώ, και όχι να υπολειτουργώ.
"Μα να μην έχω τίποτα να σου πω", είπα. Πως είναι δυνατόν! Μετα απο 2 λεπτά εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια δακρυσμένη. Δε ξέρω τι απ'όλα που κουβαλάει η πλάτη με έκανε να δακρύσω, δε το πολυσκέφτηκα. Το άφησα να περάσει.Νομίζω οτι χρειάζομαι μια αλλαγή. Τα μαλλιά μου λες?Μπα.Ψευδαίσθηση είναι και αυτο οτι αλλάζεις κάτι επάνω σου, αλλά στην ουσία παραμένεις στην ίδια κατάσταση, απάντησα στη "σβούρα" που το πρότεινε.Τοτε άλλαξε κάτι που σου χαλάει την ιδανική εικόνα που έχεις στο κεφάλι σου.Λές λέω έ?Γιατι υπάρχει ιδανικό ρώτησα αργότερα τον εαυτό μου? Μάλλον όχι.
Και μέσα σε όλα έχω και το ριμαδο-μπούκωμα που δε λέει να με αφήσει!Τι αμαρτίες πληρώνω! Νομίζω πως χρειάζομαι επειγόντως ξεκούραση-ρεπο-ανακατασκευή=άδεια! Θα το προτείνω γιατι χλωμιάσαμε!Α και τώρα που το παρατηρώ, έχω ξεχάσει να ασχοληθώ λίγο και με μένα (και χαμογέλασε διαβολικά)!Τα softex σέβη μου!

Λέω να μην μείνω σπίτι σήμερα!Αν και το κρύωμα και η κακή διαθεση χτυπούν την πόρτα μου, θα το σκάσω απο το παράθυρο με το σκούφο μου τον μαύρο στο χέρι!Γιατί η επόμενη εβδομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολα, των παθών!Καλό σας Σ.Κ.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Περαστικά ναναι.


Περίεργη μέρα η σημερινή. Με γύρισε κάπως πίσω. Οπως εκεινο το Post που ανέφερα πόσο ώρες ώρες με εκνευρίζει το γεγονός οτι μπορεί ένα απλό τηλεφώνημα να σου γυρίσει τη ψυχολογία τούμπα, ή και ακόμα ενα απλό άρθρο πως μπορεί να σε προβληματίσει και να σε αγχώσει σε δευτερόλεπτα. Και όταν λέω τηλέφωνο και άρθρο δεν εννοώ απο έναν οποιοδήποτε. Απο συγκεκριμένους ανθρώπους μου τις σκιές τους τις νοιώθω στο σβέρκο μου σαν ριμαδιασμένη ψυξη που δεν σε εγκαταλείπει ποτε. Για λίγο ξαποστένει και ξανά προς τη δόξα τραβά!Και να φανταστείς οτι είναι απο διαφορετικούς κόσμους, και διαφορετικού φύλλου!Τι συνδιασμός!



ΥΓ. Περαστικά, να προσέχεις τον εαυτό σου τον οποίο προφανώς έχεις εγκαταλείψει. Δεν είναι θυμός . Καθαρό ανθρώπινο ενδιαφέρον, και τίποτα παραπάνω!

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Δεν είναι αυτό που νομίζεις..


Ποιος δεν έχει μπει στην διαδικασία να πει ψέματα στη ζωή του έστω και μια φορά? Σχεδόν όλοι νομίζω για να μην γίνω απόλυτη. Το ψέμα είναι πολυσχιδής λέξη. Χωρίζεται σε πολλές κατηγορίες όπου καθένας διαλέγει ποια του ταιριάζει καλύτερα και την δουλεύει όσο περισσότερο μπορεί προκειμένου να έχει και το ανάλογο αποτέλεσμα! Υπάρχουν ψέματα που λέγονται με δόλο, άλλα προκειμένου να γλιτώσουν την μουρμούρα, και άλλα σκόπιμε προκειμένου να προκαλέσουν ζήλια! Χιλιοειπωμένα αλλά πάντα επίκαιρα:

ΨΕΥΤΗΣ Α: Αγάπη μου θα μείνω μέχρι αργά στο γραφείο σήμερα! Έχουμε meeting(παλιό - καλό - αλλά φτάσαμε στο 2009 και δεν ξέρω κατά πόσο καταπίνεται πλέον)

ΨΕΥΤΗΣ Β: Μωρό μου μπορεί να πήρες 2-3 κιλά αλλά για μένα θα είσαι πάντα η πασχαλίτσα μου.(και από μέσα του: το μπούτι σου κοντεύει να πιάσει τη μισή πλευρά του κρεβατιού)

ΨΕΥΤΗΣ Γ: Αγαπη μου σου αρέσει το φορεμα-μαλλί-παπούτσι μου? Καταπληκτικό μωρό μου!Σε κάνει θεα!(μαλλί - χάλι, παπούτσι - γ'αυτη τη μαλακία της έδωσα 300 ευρώ, φόρεμα - πως θα την κυκλοφορήσω έτσι, μηπως να αρρωστήσω ξαφνικα?)

ΨΕΥΤΗΣ Δ: Ζουζουνάκι μου θα κοιμηθώ νωρίς σήμερα.(έλα Μήτσο την έβαλα για ύπνο πως το είπες εκείνο το στριπτιτζάδικο?) Α ρε Νίκο...!

ΨΕΥΤΡΑ Α: Δεν έχω κάνει καλύτερο κρεβάτι στη ζωή μου, είσαι θεός!(ρε τον ηλίθιο, ουτε να φιλήσει σωστά δεν ξέρει)

ΨΕΥΤΡΑ Β: Δεν πειράζει που είσαι κοντός, έχεις άλλα χαρίσματα!(ρε γμτ 10 πόντους παραπάνω να είχε. Ούτε τακούνι δεν μπορώ να βάλω)

ΨΕΥΤΡΑ Γ: Δεν μπορώ σήμερα. Έχω πονοκέφαλο-πονόλαιμο-πονόδοντο-περίοδο-πρίξιμο-κούραση-ψυχολογικά-πρεπει να πάω στη Σούλα που χώρισε να της συμπαρασταθώ - δεν εχω κάνει μπάνιο κτλ κτλ!(κοινώς δε σε θέλω)

ΨΕΥΤΡΑ Δ: Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου - θέλω λίγο χρόνο - μήπως να μείνουμε λίγο χώρια.(έχω βρεί ήδη τον επόμενο)


Λίγο πολύ πολλά απο αυτά σας φαίνονται οικεία. Κάποια τα έχετε χρησιμοποιήσει κάποιά όχι και κάποια θα τα εκφράσετε μελλοντικά, ανάλογα με τη φάση που περνάτε.
Λέγεται ότι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να λειτουργούν με ψέματα στη ζωή τους δεν το αποβάλλουν ποτέ. Όταν δε ανακαλύπτει το έτερο ήμισυ την πάσα αλήθεια νομίζει ότι έχει άλλον άνθρωπο μπροστά του. Στον αντίποδα υπάρχουν και τα αθώα ψέματα, που λεει και ένας φίλος μου, τα οποία δεν κρύβουν απιστία απλά λέγονται για να γλιτώσει ο/η την μουρμούρα - γκρίνια - μίρλα του άλλου για κάτι που έκανε και προφανώς άν το έλεγε θα χε "θέμα"! Σε όλες τις περιπτώσεις παρατηρώ ότι όλοι τους αθώοι ψεύτες ή πονηροί κρύβονται από τον εαυτό τους. Αν θες να βγεις πίσω από τη πλάτη του άλλου, θα το θες πάντα άρα για πόσο ακόμα θα γεννάς πειστικές δικαιολογίες. Και άντε και τις γεννάς άν σε πιάσει η άλλη -ος έξω τι θα πεις? Αγάπη μου δεν είναι αυτο που νομίζεις? Αν πάλι δε πεις την αλήθεια για να γλιτώσεις την κρεβατομουρμούρα, νομίζεις οτι δεν θα έρθει κάποια άλλη στιγμή που θα σου χτυπήσει την πόρτα? Εύκολα.. Να είσαι σίγουρος! Συμπέρασμα: Σταμάτα να κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό και να πιέζεσαι από μόνος σου για κάτι που αρνείται να σε δεχτεί γ' αυτό που είσαι εσυ!! Όσα ψέματα και να πεις δεν αλλάζεις σαν άνθρωπος! Τα μπριζολάτα (λόγω Τσικνοπέμπτης) σέβη μου


ΥΓ. Το οτι κάνω τον κινέζο, δεν σήμαίνει οτι είμαι κιόλας..

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Ο Άγιος Βαριε(ντίνος)


Άργησα, αλλά, όπως λένε ότι οι γιορτές κρατούν 40 μέρες κάπως έτσι λειτουργούν και τα blog, με συμφέρει να λέω!
Αυτον τον Βαλεντίνο του 2009 ή Βαριεντίνο που συνηθίζω να λεω όπως είχα προαναφέρει, τον πέρασα σε ένα γάμο. Όπως έμαθα εκ των υστέρων δεν ήμουν η μόνη που έδωσα το παρών μια τέτοια "ιστορική μέρα" σε γαμήλια τελετή, καθώς αρκετοί απο φίλους και γνωστούς είχαν επίσης από γάμους μέχρι βαφτίσια! Έχει πέραση βλέπω η μέρα!
Ο γάμος ήταν υπέροχος, τουλάχιστον για μένα, λόγω της αγάπης που τρέφω στα δύο παιδιά.
Το "και στα δικά" έδινε και έπαιρνε, και εγώ ως κλασσική ψαρούκλα κολυμπούσα σε μέρη που περνούσα απαρατήρητη, απέφευγα τα τραπέζια που με ρωτούσαν προσωπικές λεπτομέρειες και ζητούσαν επίμονα ένα όνομα, ημερομηνίες γάμου, αρραβώνα κτλ! Ανακατωσούρα! Ευτυχώς υπήρχε άνετη πεντακάθαρη τουαλέτα για να ξεφεύγεις και να αναπνέεις, καθαρό.. σαπούνι!
Γέλασα αρκετά, με τα ζευγάρια που έδωσαν το παρών, ενώ προφανώς θα ήθελαν να βρίσκονται σε κάποιο μαγαζί, ή σπίτι, ανταλλάσσοντας καρτούλες, αρκουδάκια, όρκους αγάπης φροντίδας κτλ κτλ και αυτό φαινόταν από τον τρόπο που λειτουργούσαν μέσα στο χώρο. Και μόνο που το γράφω, εξακολουθώ να γελάω. Οκ τα χω κάνει και εγώ αυτά, στο παρελθόν, και σε μικρή ηλικία. Έβαλα μετά μυαλό όμως, και χαίρομαι ιδιαιτέρως γ' αυτό! Γιατί? Γιατί πολύ απλά θεωρώ πως ο βαριεντίνος είναι μια ωραιότατη εμπορική και τίποτα άλλο, γιορτή! Η γιορτή των ανθοπωλείων, των μαγαζιών εσωρούχων, των κοσμημάτων και πολλών άλλων καταστημάτων που υμνούν τον έρωτα μέσα απο την τσέπη μας. Θα μου πείς, μην αγοράσεις τίποτα! Ποιος την ακούει όμως την άλλη.. Θα του φέρει το βάζο στο κεφάλι μόλις μπει το αγόρι από την πόρτα τον οποίο παρεμπιπτόντως θα κοιτάει στα χέρια και όχι στα μάτια!
Βαριέμαι πάντα εδώ και 2-3 χρόνια την συγκεκριμένη μέρα. Δεν διαφέρει τίποτα από τις υπόλοιπες. Αν αγαπάω, αγαπάω όλες τις ημέρες της εβδομάδας, όλον το μήνα, όλον το χρόνο! Αν θέλω να κάνω δώρο δε χρειάζεται να περιμένω γιορτές - γενέθλια- Βαριεντίνους κτλ. Θα πάω να πάρω ένα δώρο, τέλος! Δηλαδή που το περίεργο της υπόθεσης? Πρέπει εκείνη την συγκεκριμένη μέρα να εκφράσω τον έρωτα ή την αγάπη μου σε έναν άνθρωπο? Τις υπόλοιπες δηλαδή τι θα κάνω? Θα τον έχω γραμμένο στα παλιά μου prada?
Μια φίλη πρίν κάμποσα χρόνια χώρισε γιατί ο γκόμενος δεν τις πρόσφερε λουλούδια και δεν τις πήρε τίποτα απολύτως την συγκεκριμένη μέρα. Γελάω ακόμα που το σκέφτομαι. Είχε γίνει "βυσσινί" όταν ο δύσμοιρος άνοιξε τη πόρτα του σπιτιού και δεν κρατούσε απολύτως τίποτα! Καλά τότε ήταν 23. Για ρώτα την τώρα.
Αν με ρωτήσεις μια τέτοια μέρα τι θα ήθελα να κάνω, ειλικρινά δεν ξέρω να σου πω. Νομίζω ότι κάνω και τις υπόλοιπες. Δουλεύω, και ζώ όπως εγω θεωρώ ότι με καλύπτει και τους καλύπτω. Δεν μ' αρέσουν τα λόγια έχω ακούσει αρκετά, και πλέον πιστεύω ελάχιστα όσο και αν δείχνω το αντίθετο. Άρνηση νομίζω λέγεται? Ίσως. Άρα δεν θα εκφραστώ, ίσως δείξω, ίσως κοιμηθώ κιόλας. " Οταν νοιώσεις κάτι πολύ δυνατό τότε απο μόνη σου θα θελήσεις να κάνεις όσα χλευάζεις" σχολίασε μια φίλη πριν 2 μέρες. Τα έχω ξανά ακούσει αυτά και δεν πιάνουν, απάντησα. "Ξεροκέφαλη"!(γελάμε)
Δεν αδικώ τους ανθρώπους που λειτουργούν έτσι τέτοιες μέρες, κάποιοι απο αυτούς είναι πληγωμένοι, κάποιο θέλουν να ξεχάσουν την ημερομηνία, κάποιοι αρνούνται να βγουν απο το σπίτι για να μην βλέπουν παντού ζευγάρια. Στον αντίποδα δεν μπορώ να χλευάσω και την άλλη πλευρά. Καθένας όπως την βρίσκει!Τα χάπια μου παρακαλώ!


ΥΓ.Προσπαθώ μάταια να θυμηθώ την τελευταία συγκεκριμένη ημερομηνία που την πέρασα έτσι όπως πραγματικα ήθελα εγω. Νομίζω πως ισως να μην υπήρξε ποτέ δεν φταίει το αλσχάϊμερ. Δεν ξέρω τι εύχομαι για το μέλλον. Μάλλον περισσότερη ειλικρήνεια, λιγότερα ψέμματα, και αγάπη σε αυτο που είμαι εγω. Με τα ελλατώματα και τα προτερήματα μου.Είναι κάτι που πραγματικα μου λείπει.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Η rotring, εμείς και η τυρόπιτα!


Ποτέ δεν άντεχα τις "βαριές" συζητήσεις. Με κούραζαν νομίζω. Προτιμούσα να μη βαραίνω τον "ξανθό" εγκέφαλο μου με περιττά τα οποία μπορούν να με μελαγχολήσουν να μου χαλάσουν τη διάθεση να με φέρουν σε σημείο να δακρύσω. Αυτοάμυνα νομίζω λέγεται..
Χθες βρέθηκα με φίλους. Κάποιους απο το παρών, και κάποιους που είχα να δώ και 4 χρόνια όπως σωστά παρατήρησαν. Μικρή σημασία ο αριθμός των ετών. Το θέμα είναι και εκεί θα σταθώ , οτι ήταν "σαν να μη πέρασε μια μέρα". Αράξαμε στο καναπέ 10ετίας, άλλοι με τις φόρμες και το μισό κιλό "φέτα" σε κόντρα άνεμο", άλλοι με το φόβο της 20χρονης - καταδίωξης(θα τον δείρω εγώ αυτον) και άλλοι με "Σταματένιες" σκέψεις στο κεφάλι(ξεκόλα λέμε). Εγώ μονίμως στο δικό μου μικρό λευκό πλανήτη με ενδιαμεσες στάσεις στον διπλανό.. Έτσι, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα απο τότε που σε ηλικία 14 ετών, αδειάζαμε παρέα όλοι μας τα κουτιά απο τις rotring για να γεμίζουμε τα ράφια του μαγαζιού, ενώ παράλληλα ο στρογγυλός μουστακαλής φώναζε να γίνουν όλα στην εντέλεια γιατι πλησιάζει η σχολική περίοδος, ενώ παράλληλα το στομάχι, του ασκούσε ασφυχτική πίεση που τον έφερνε σε σημείο να ορέγεται τυρόπιτες απο το φούρνο της γωνίας. "Λοιπον, λοιπόν παιδιά stop για λίγο. Σφαίρα τυρόπιτες και Milko, όχι με φράουλα όμως. Αυτες τις μαλακίες που βγάζουν να τις πιείτε εσείς" Και δώστου γέλιο, φωνές, ατελείωτα κουτιά με μολύβια - γόμες - στυλό να σε κοιτούν αναζητώντας τη σωστή τους θέση στα καλογυαλισμένα ράφια του μαγαζιού.
Πόσο πίσω με γυρίσατε χθες να ξέρατε. Πόσα πράγματα ζωντάνεψαν στο μυαλό μου. Πόσες εικόνες με ουρές από κόσμο να περιμένουν στο ταμείο, και εμείς να τρέχουμε σαν τους τρελούς να προλάβουμε τη κάθε τους επιθυμία. Γουστάραμε όμως, αυτο μας κρατούσε όλους στα πόδια μας, μετά από 13 ώρες ορθοστασία. Γιατί κάλλιστα μπορούσαμε να το σκάσουμε για το κοντινό παιδότοπο. Αλλά μέναμε εκεί. Είχε μέλι ο άτιμος τώρα που το σκέφτομαι. Και εμείς οι μέλισσες που γυρίζαμε γύρω γύρω. Κολλούσαμε πάνω του, γυρίζαμε γύρω του.
Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, μα ποτέ την εικόνα της ανακαίνισης όταν πλέον η ιδιοκτησία πέρασε σε άλλα χέρια. Βρέθηκα εκεί ενα καλοκαιρινό μεσημέρι του Ιούνη. Δε θα αρνηθώ το σοκ που υπέστη όταν πέρασα την εξώπορτα και αυτό που αντίκρισα ήταν πεταμένα ράφια παντού, σκάλες, συνεργεία που έτρεχαν να προλάβουν το dead line, της παράδοσης των παραγγελιών του αφεντικού. Το μάτι του με είδε.. Διάβασε τη μελαγχολία μου. "Αν με είχες ακούσει, δε θα έβλεπες αυτή την εικόνα τώρα χαζή", φώναξε γελώντας. Και όμως ήξερα οτι πονούσε και εκείνος μαζί μου. Όχι γιατί άφηνε πίσω του ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του και των κόπων του για να ζήσει σαν φυσιολογικός άνθρωπος πλέον στη τρίτη δεκαετία της ζωής του, αλλά γιατί με διάβασε. Ποτέ δεν ήθελε να με βλέπει να μελαγχολώ. Στα αυτιά μου τα έχω ακόμα όλα: "Αν σε δω ποτέ να κλαις για άνδρα θα σε κράξω να ξέρεις" "άντε χαζή στεναχωριέσαι για βλακείες" " Ναι εντάξει, φοβάμαι τη μοναξιά, δεν φταις εσύ".
Υπό άλλες συνθήκες η χθεσινή βόλτα θα μου είχε προκαλέσει μεγάλο πόνο. Οι εικόνες από εκείνον θα μου θύμιζαν οτι δεν είναι πλέον ανάμεσα μας, να τον πειράξω. Να τον κοροϊδέψω όπως συνήθιζα. Να πάρω στα χέρια τα παπούτσια μου όπως όταν γύριζα από ξενύχτι για να μην αρχίσει να κουνάει κοροϊδευτικά το κεφάλι λέγοντας μου:" γιατί ήρθες? Καλύτερα να καθόσουν εκεί να γλιτώναμε το πρωινό σου"! Αντίθετα με έκαναν να χαμογελάσω, να αυτοσαρκαστώ, να ταξιδέψω και σε κάποιες στιγμές να γελάσω με την ψυχή μου.
Δεν ξέρω αν αποδέχομαι το θάνατο. Αυτό που ξέρω είναι οτι συμβιβάστηκα μαζί του πλέον. Κάποτε με τρόμαζε. Πλέον μου είναι αδιάφορος. Το να χάνεις έναν σημαντικό άνθρωπο της ζωής σου σε κάνει να αναθεωρείς πολλά. Να σκέφτεσαι πιο ώριμα πιο ρεαλιστικά. Αφήνεις τα πολλά μελλοντικά σχέδια και επικεντρώνεσαι στο τώρα. Συνειδητοποιείς οτι τελικά πρέπει κάθε στιγμή της ημέρας να την ζείς όσο περισσότερο μπορείς, να μιλάς να μοιράζεσαι να δίνεις, χωρίς απαραίτητα να περιμένεις αντάλλαγμα. Πράγματα που προσπερνούσες, δεν έδινες σημασία, ξαφνικά φαντάζουν τόσο σημαντικά για σένα. Και αναρωτιέμαι.. Γιατί πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο για να ξυπνήσεις από το λήθαργο? Γιατί πολύ απλά δεν πιστεύεις ότι θα συμβεί σε σένα που απάντησαν εύστοχα. Επαναπαύεσαι λοιπόν και αγχώνεσαι για μαλακίες προσπερνώντας πολύ σημαντικές στιγμές.
Δε νοιώθω θλίψη. Νοσταλγία ίσως. Μου χεις λείψει ψιθύρισα κατεβαίνοντας απο το αυτοκίνητο, και χαμογέλασα κοιτώντας ψηλά. Ένα ρίγος διαπέρασε όλο μου σώμα. "Ξέρω ότι με ακούς και χαμογελάς και ας μην συμφωνείς με όλα, αλλωστε ακόμα μαθαίνω, μέσα απο τα λάθη μου γίνομαι καλύτερη, σοφότερη και πιο γεμάτη.Θα τα καταφέρω, όπως μου είπες..Καληνύχτα"


ΥΓ: Σας ευχαριστώ για την κουβέντα και τις εικόνες που μου ξυπνήσατε. Για το γέλιο την νοσταλγία την παρέα. Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει παραμένουμε όλοι μας τα ίδια αθώα παιδιά της γειτονιάς. Τα καλύτερα έρχονται, αρκεί να το πιστέψουμε μέσα από τη ψυχή μας: Γιώργο Ρίτα,Δωράκι(φασόλια)

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Στον Δημήτρη και τη Στέλα.


Eίναι απο αυτές τις μέρες η σημερινή που το κεφάλι μου δε χωράει άλλες σκέψεις. Είναι τόσο γεμάτο σε σημείο που ακόμα και εγώ, δε μπορώ να το οργανώσω ετσι ώστε να μπω σε διαδικασία να δώσω λύσεις και απαντήσεις. Ακόμα μια Κυριακάτικη μέρα εργασίας βρίσκεται στο μέσω της. Οι προετοιμασίες για το βραδινό "μπουκέτο" άρχισαν από πλευράς μου από τη 13.30 που ήρθα. Κ'ας ξεκινούσε η βάρδια μου 14.30. Δεν μπορούσα να μείνω σπίτι, με πλάκωνε. Προτίμησα την ηρεμία του γραφείου. όσο ήρεμα μπορεί να είναι μέρα αγωνιστικής δράσης και μάλιστα ενός αγώνα, που πάντα περίμενα με λαχτάρα να έρθει. Λόγω καταγωγής οι αναμετρήσεις Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ, τραβούσαν το ενδιαφέρον μου, λες και ήταν ντέρμπι "αιωνίων". Και αυτή η κόντρα ξεκίνησe από έναν πλατωνικό έρωτα του λυκείου που τύχαινε να ήταν παοκτζης(τι θυμήθηκα θεέ μου). Τα χρόνια πέρασαν, η κόντρα με τα ασπρόμαυρα παρέμεινε.
Σήμερα ούτε όρεξη να δω τον αγώνα δεν έχω. Ψάχνω μάταια να βρω κάτι να μου φτιάξει τη διαθεση, όχι τιποτα άλλο να κάνω τουλάχιστον την δουλειά μου. Παλεύω 2 ώρες τώρα να τελειώσω ένα ριμαδοκείμενο, που υπό άλλες συνθήκες θα είχε τελειώσει στο πεντάλεπτο. Και όλα αυτά γιατί το κεφάλι μου ταξιδεύει αλλού. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες θα μου πεις. Εντάξει πάω πάσο, κατάφερες να με ηρεμήσεις σε ένα βαθμό. Είναι καθαρά εγκεφαλική - παροδική παράλυση που συνηθίζω να λεω και εγώ. Θα σηκωθεί ο εγκέφαλος που θα πάει.
Σε μια εβδομάδα παντρεύουμε τα "παιδάκια" μας. Από τώρα έχω αρχίσει να συγκινούμαι! Ανάθεμα την ευαισθησία μου! Το μόνο που θέλω να αποφύγω σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι το " και στα δικά σου, πότε με το καλό, κανα καλό παιδί βρήκαμε?" κτλ κτλ. Χαμογελάς αμήχανα, λες ένα «είμαι μικρή ακόμα» άλλο που δε σε πιστεύει κανείς και προσπερνάς τα σχόλια τύπου "έχετε γίνει παράξενη η νέα γενιά". Απο τώρα σκέφτομαι το ερχόμενο Σάββατο. Χαίρομαι αφάνταστα για τον Δημήτρη, γιατί τον έχω περισσότερο και από αδερφό μου. Μεγαλώσαμε μαζί, κάναμε τις τρέλες μας παρέα. Ακόμα μας θυμάμαι να σκαρφαλώνει στα ψυγεία, και εγω να τον ακολουθώ με τη γιαγιά μου να τραβάει τα μαλλιά της. Μεγαλώνοντας αφήσαμε τα ψυγεία τις κουζίνες και όλα τα είδη που πιάνουν χώρο σε ύψος στο σπίτι και πιάσαμε τα γήπεδα, τη θύρα 13 τις φωνές κτλ κτλ. Πάντως , δεν έχουν παράπονο οι μαμαδες μας, δεν ηρεμούσαν ποτέ μαζί μας!
Και τώρα τον βλέπω να αλλάζει σελίδα στη ζωή του. Προχωράει σε κάτι διαφορετικό. Δίπλα σε έναν άνθρωπο που όσο θυμάμαι τον Δημήτρη τα τελευταία χρόνια, θυμάμαι και τη Στέλα. Ο ένας για τον άλλο. Εκείνη μονίμως πονάει, εκείνος μονίμως έχει τη λύση. Αυτός παραμένει ένα αγαθό παιδί, εκείνη τον μαζεύει από τις τρέλες του, οι οποίες μετριάστηκαν βέβαια κατά πολύ. Η δική μας τρέλα μας ευτυχώς δεν άλλαξε, ούτε μετριάστηκε. Ακόμα χτυπιόμαστε, όταν χάνει γκόλ ο Σαλπιγγίδης και βαράμε καρέκλες και τραπέζια. Ακόμα βλέπουμε παρέα αγώνες, ακόμα και τώρα πάμε παρέα γήπεδο όταν τύχει, ακόμα μιλάμε ατελείωτες ώρες για το "αγαπημένο του θέμα"! Αυτές οι συνήθειες είναι το μόνο σίγουρο ότι δεν θα αλλάξουν ποτέ.
Δεν θα αγγίξω το θέμα γάμος και στέφανα όσον αφορά τη δική μου μεριά. Ακόμα βουίζουν στα αυτιά μου τα λόγια του πατέρα μου. Έχει και εκείνος μεγάλο μέρος ευθύνης στις απόψεις μου περί γάμου.. Τα σέβη μου.


*Εύχομαι πάντα η ζωή σας να είναι γεμάτη! Απο εμπειρίες, στιγμές, εικόνες! Να θυμάστε πως είμαι πάντα εδω, και ας λείπω συνέχεια!

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

Πάρε - δώσε..


Συνήθως στην παρέα είχα πάντα το ρόλο του ψυχολόγου. Σε μένα έτρεχαν όλοι για να βρούν τη λύση στο πρόβλημα τους. Ισως επειδη ποτέ μου δεν έδινα βεβιασμένες απαντήσεις και όσες έδινα ήταν πάντα αληθινές με βάση τον χαρακτήρα του ανθρώπου που είχα απέναντι μου. Ποτε δε ζητουσα ανταλάγματα, ποτε δεν απάιτησα να είναι εκεί κανεις. Ανιδιοτελής σε όλα μου. Δίνω χωρίς να περιμένω πάντα κάτι. Λάθος μου λένε πολλοί. Απλά "εγώ", απαντώ. "Ποτε δε θα το εκτιμήσει κανείς αυτο" λένε. Δε κοιτάω τι θα κάνει ο άλλος , απαντώ. Με ενδιαφέρει τι μπορώ να προσφέρω εγω. Πολλές φορές χάνουμε την ουσία του πράγματος κοιτώντας συνέχεια τι θα κάνει ο άλλος, πως θα αντιδράσει, πώς θα σκεφτεί, με αποτέλεσμα να μην λειτουργούμε αυθόρμητα. Να "κοπιάρουμε" συμπεριφορές, δίνοντας στον άλλο στην ουσία την εντύπωση ενος ανθρώπου απολυτα τέλειου, ενώ η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετικη. Πόσες φορές έχετε ακούσει απο το στόμα κάποιου: " Δεν πιστεύω οτι είναι ο άνθρωπος που αγάπησα", " δεν ήταν έτσι στην αρχη" κτλ κτλ. Δεν άλλαξε ο άνθρωπος. Γενικά ειμαι της άποψης οτι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Απλά προσαρμόζονται σε καταστάσεις επειδη θέλουν να πετύχουν τους στόχους τους, ή πολύ περισσότερο γιατι δεν αντέχουν τις αλλαγες. Και αυτο αφορά περισσότερο το κομμάτι σχέσεων. Αρνουμαι να ξεβολευτω..Λένε πολλοί: Ωχου μωρε αδερφε, που να ξανα ξεκινάω να γνωρίζω τον άλλο απο την αρχή?Οποτε τι κάνω?Μένω και αποδέχομαι μια κατάσταση - συμβιβάζομαι - και ζώ με την ελπίδα οτι θα αλλάξουν τα στραβα. Και ομως δυστηχώς τα στραβά δεν αλλάζουν. Γιατι δε γίνεται να αλλάξουν. Με αυτά μεγαλώσαμε, με αυτά γαλουχηθήκαμε, με αυτα θα πορευτούμε. Να μετριαστούν μπορει, εκεί αφήνω ενα παράθυρο έχοντας σαν παράδειγμα εμένα.
Μια φίλη, αρκετα ταλαιπωρημένη στη προσωπική της ζωή, προσφατα έβαλε τέλος σε μια ακόμη σχέση. Τωρα έβαλε εκείνη, έβαλε ο άλλος λίγη σημασία έχει για μένα. Αυτα είναι ερωτήματα που κατ 'εμε θα έπρεπε να μας απασχολούσαν μόνο στο δημοτικο, άντε και γυμνάσιο. Οταν ζητήθηκε η αποψη μου, της απάντησα απλα. "Αντέχεις την αναμονη που σου ζητήθηκε? Νομίζεις την αξίζεις? Μην απαντήσεις με γνώμονα το συναισθημα σου, προσπάθησε να βάλεις και τη λογικη σου". Σαφώς, και κατανοώ απόλυτα στη παρούσα φάση δεν μπορεί να σκεφτεί ήρεμα. Οταν ακουσα όμως την φράση: Μου έδωσε πράγματα που μου έλειπαν, εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά ήθελε και τα έβλεπε οτι της έλειπαν? Μηπως είχε τόση αναγκη να της δώσουν με αποτέλεσμα να πιέζει ακόμη και η ίδια τον εαυτό της να προχωρήσει κάτι, να πάρει γρήγορες απαντήσεις απο κάτι που είναι τόσο "φρέσκο" ενω στην ουσία έχανε πολύτιμες εικόνες απο τη κοινή τους καθημερινότητα? Εκείνη ξέρει καλύτερα νομίζω. Οπως ξέρω πως είναι τοσο καλό παιδι που αξίζει πολύ περισσότερα απο αυτα που περιμένει η ίδια. " Αγαπάμε τους λάθος ανθρώπους" μου είπε. Και μπορεί να έχει και δίκιο. Άλλωστε ποτέ δεν ορίζεις την καρδιά ποτε θα ερωτευτεί και ποιόν. Δε κυριαρχεί εκεί η λογική , εκτός άν υπάρχουν άλλοι "εξωτερικοί" παράγοντες. Τα λεγόμενα "λεφτά" αισθήματα. Και πιστεψτε με υπάρχουν, κυκλοφορούν ανάμεσα μας! Ο έρωτας λένε ξεφτίζει στο χρόνο, αυτό που μένει είναι η αγάπη. Και εγω θα ρωτήσω: Πως ορίζεται η αγάπη? Αν μπορεί να υπάρχει ορισμός για μια τόσο άγνωστη-τρυφερή λέξη..Τα σέβη μου



ΥΓ: Κοριτσάκι, εσύ και εγω μπορεί να μην βλεπόμαστε συχνα, να ξέρεις όμως πως ειμαι πάντα εδω, και ας δουλεύω σαν τρελλή.
Οσο για σένα, παιδί "ακτινογραφία" ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο και ας μην πρόλαβα να δώσω απολύτως τίποτα..

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Όταν το δήθεν συναντά..εμένα!


Γενικά, δε μου παίρνει πάνω απο δέκα λεπτά με ένα τέταρτο να ετοιμαστώ για έξοδο. Ότι έξοδος και αν είναι αυτή.. Έχω μάθει να μην εξαρτώμαι απο κομμωτήρια, ξαδέρφες που σε βάφουν στην εντέλεια, και ενα σωρό μπιχλιμπίδια και μπογιές τα οποία περισσότερο σε κάνουν να μοιάζεις με λατέρνα στην Πλάκα, παρα με τον εαυτό σου. Σαφώς και θα περιποιηθώ τον εαυτό μου, είπαμε. Δε θα βγώ και με τη φόρμα όπως συνηθίζει να κάνει ο ξάδερφος μου, τον οποίο παντρεύουμε παρεμπιπτόντως την άλλη εβδομάδα, και άπαντες φοβόντουσαν μην τυχών και σκάσει με την πιτζάμα του Donald Duck στην εκκλησία, και γελάει και το τελευταίο πετρόνι του ναού, οπότε 2 μήνες πρίν φρόντισαν να τον εφοδιάσουν με κουστούμι και παπιών παρακαλώ!(άμοιρε, εγώ πάντως θα γελάω να το ξέρεις)
Το λοιπόν πρίν περίπου 2 μήνες έπρεπε να δώσω το παρών σε μια απο αυτές τις εκδηλώσεις που θές σα τρελός να αποφύγεις, αλλά όσο και να κοπανιέσαι δε μπορεις! Μια απο αυτές που λές, πωπω ρε παιδί μου η άλλη αντί να κοιτάει να διασκεδάσει, κοιτάει το παπούτσι σου, το φόρεμα σου, μετά πόσο μεγαλύτερος είναι ο κώλος σου από τον δικο της(γιατί αποκλείεται να μην είναι), όπως και αυτόν που σε συνοδεύει.. Αν δε είναι και όμορφος, τότε σίγουρα μέχρι να τελειώσει η βραδιά έχεις φύγει ή με σπασμένο τακούνι, ή με σκισμένο καλτσόν απο τη γλωσσοφαγια! Ουτε το "μάτάκι" στο χέρι δε πιάνει!!!
Ο γολγοθάς ξεκίνησε από το πρωί εκείνης της ημέρας, όπου έκανα το λάθος να πω στον εαυτο μου, πήγαινε κομμωτήριο! Το ότι πήγα, πήγα! Πως έφυγα είναι το θέμα! Είχα μάθει γιατί ο κυρ Μήτσος δε "βολεύει" πια τη κυρά Σούλα, γιατί η Εβανθία έχει αρθριτικά, την άστατη ζωή μιας 70άρας όταν ήταν 25, ποικίλες απόψεις για την οικονομική κρίση, και σαφώς πια χρώματα "φοριούνται" τελευταίως! Εγώ ρε παιδιά τα μαλλιά μου ήθελα να φτιάξω, όχι τα μυαλά μου! ΔΗΛΑΔΗ ΣΚΑΣΤΕ ΛΙΓΟ!
Με το κεφάλι καζάνι μετά από 2 ώρες αναχώρησα από το κομμωτήριο - εξομολογητήριο για το σπίτι μου! Στις 10 είχαμε δώσει ραντεβού με το κολλητό να πάμε , στη κοινη μας γνωστή που οργάνωνε την εκδήλωση. Με την είσοδο στον χώρο, η ατμόσφαιρα μύριζε ήδη κουτσομπολιό!" Καλάαα θα περάσουμε του ψυθιρίζω" και ξεσπάσαμε σε γέλια! Στη γωνία ο μπουφές - υπερπαραγωγή, παραδίπλα ποτά για κάθε γούστο και ηλικία, και πιο δίπλα συνοδευτικά κρασιού για τους εκλεκτούς της βραδιάς! Δεν λέω άψογα οργανωμένη βραδιά από πλευράς οικοδεσποτών!
Στη μία ώρα, ως κλασσική Μαρίνα είχα βαρεθεί, αφού πρώτα είχα γνωρίσει όλες τις γωνίες του σπιτιού. Οι κυρίες χαζεύανε τον κολλητό και εγω του έλεγα "αντε θα σε παντρέψω σήμερα", με τη γκριμάτσα αηδίας στο πρόσωπο του να μου θυμίζει εμένα όταν βλέπω μπροστά μου πατσά! Δυο δε συγκεκριμένες με είχαν "σκαναρει" από πάνω μέχρι κάτω, προσπαθούσαν μάταια βέβαια να δούν τη πίσω πλευρά του σώματος μου, αλλά δεν τους είχα κάνει το χατήρι! Μπαστακώθηκα στη καρέκλα και δε σηκώθηκα! Έλα όμως που κάποια στιγμή με φώναξε η οικοδέσποινα και αναγκάστηκα να σηκωθώ. Ακόμα θυμόμαστε τη σκηνή με το κολλητο:Σα χορευτική φιγούρα έβλεπες 3 γυναίκες να γυρνούν ταυτόχρονα να καρφώνουν τα βλέμματα τους πάνω μου με το που σηκώθηκα απο τη καρέκλα.. Αποτέλεσμα αυτού? Μισή ώρα αργότερα να σπάσει το τακούνι μου από το πουθενά, και να πιαστεί η εσάρπα μου σε ένα άγκιστρο κουρτίνας! Λεπτομέριες θα μου πεις! Ε αυτό είπα και εγώ! Ένα τακούνι μείων, ακόμη μια γλωσσοφαγιά έπιασε τόπο. Λυσσάξτε μωρέ, περπατάω και χωρίς αυτά!
Όπως σωστά καταλάβατε, αναχώρησα χωρίς τα παπούτσια μου με ένα ζευγάρι παντόφλες της Χριστίνας! Ήταν και πορτοκαλί, ταίριαζαν με το μαύρο σύνολο μου, ε΄κακνα αντίθεση, όπως είπα φωναχτά όταν ένοιωσα όλα τα βλέμματα πάνω μου! Γελάσανε ομολογώ , μαζί και εγώ που ήξερα ότι είχα γίνει μεν ρεζίλι , αλλά το είχαμε διασκεδάσει τουλάχιστον!
Στη διαδρομή για το σπίτι πέταξα και τις παντόφλες. Είχα φύγει μέσα από κάτι το οποίο ήταν πολύ μακριά από αυτό που είμαι εγώ, και δεν ήθελα να κουβαλήσω τίποτα από εκεί μέσα μαζί μου. Το καταχάρηκα να οδηγώ ξυπόλητη, ένοιωσα ελεύθερη, ένοιωσα πιο ανθρώπινη και αληθινή από πολλούς εκεί μέσα οι οποίοι νόμιζαν ότι πίσω απο μια φανταχτερή τουαλέτα μπορούν να κρύψουν τη μιζέρια τους, την άδεια ζωή τους, την ουτοπία στην οποία θέλουν και ζουν μέσα. Αλλά στην ουσία τίποτα απ' όλα αυτά δε γεμίζει το απόλυτο κενό της ψυχής τους.
Εκείνο το βράδυ δε πήγα αμέσως σπίτι, πέρασα από το στέκι, οδήγησα μέχρι εκεί χωρίς παπούτσια, ήμουν όμως ο εαυτός μου! Τα σέβη μου

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Είμαι Δ.Υ και είμαι καλά!


Και όταν λεω Δ.Υ εννοώ πάντα τον κλασσικό δημόσιο υπάλληλο! Το τύπο που από το πολύ ξύσιμο, έχει ματώσει, αυτό που έχει ανάμεσα στα πόδια του.Ξυπνάει στις 7.30 το πρωί για να είναι στο γραφείο υποτίθεται στις 8.00 αλλά τελικά είναι στις 8.30, και τελικά ξεκινάει δουλεια στις 9 . Ε μέχρι τη μια που κλείνουν οι δημόσιες υπηρεσίες, έχει κάνει το μισάωρο διάλειμμα του, έχει πάει και 2-3 φορές στη τουαλέτα. Άρα υπολόγισε: Μια ώρα αργότερα στη δουλειά μισή ώρα το διάλειμμα και από 10 λεπτά η κάθε επίσκεψη στη τουαλέτα, γλιτώσαμε 2 ώρες και δουλεύουμε σύνολο μόλις δυο! Και γαμώ! Για να μην γίνω εντελώς κάφρος και υπολογίσω και το καμάκι στη πιτσιρίκα που έχει έρθει στην υπηρεσία σαν δόκιμη ή και ακόμα στην ξανθιά που βρίσκεται απέναντι και περιμένει να την εξυπηρετήσει..
Μετά το θάνατο του πατέρα μου είχα νομικά-λογιστικά–δημοσιουπαλληλίστικα τρεξίματα που σιχαίνομαι μέχρι αηδίας. Μέσα σε αυτό το διάστημα είδαν τα μάτια μου τα απίστευτα μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες που επισκέφτηκα. Ανθρώπους εν έξαλλο, υπαλλήλους σε φάση "όχου δε γαμιέσαι ρε φίλε, κοιμάμαι ακόμα". Και μέσα σε αυτό το χάος, να πρέπει να καταθέσω χαρτιά, να κλείσω και να ανοίξω προσωπικές υποθέσεις. Θεέ μου μονολόγησα μια μέρα στο ΤΕΒΕ, θα δείρω άνθρωπο εδώ μέσα! Μια ουρά πάνω απο πενήντα άτομα, μητέρες με παιδιά στην αγκαλιά όπου δεν τις υπολόγιζε κανένας, τις άφηναν και περίμεναν στις ατελείωτες ουρες. Για να μην μιλήσω για μια έγκυο η οποία ήταν λουσμένη στον ιδρώτα και κανείς, μα κανείς δεν της έδινε προτεραιότητα! Εγκεφαλικό με πιάνει με τέτοια! "Μα δε σεβόμαστε τίποτα ρε πούστη" μονολόγησα, με την διπλανή μου να κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και να μου λέει: Αχ κορίτσι μου σιγά μη σεβαστούν, όλοι βιάζονται να γίνει η δουλειά τους, δεν κοιτούν δίπλα τους!"
Η κυρία ήταν κοντά στα 65 με 70 όπως την έκοψε το μάτι μου. Περίμενε υπομονετικά στην ουρά για μια προσωπική της υπόθεση, παρότι φαινόταν να μην τη βαστούν τα πόδια της. Εγώ, ευτυχώς για μένα, δε χρειάστηκε να περιμένω στην ατελείωτη ουρά. Ένα άλλο γραφείο από τη μέσα πλευρά μπορούσε να λύσει το πρόβλημα μου. Πάλι καλά μονολόγησα, ωστόσο η ατελείωτη εικόνα του χάους δεν με άφησε αδιάφορη.
" Συγνώμη αλλά είναι ντροπή έγκυος γυναίκα να περιμένει στην ουρά! Αν πάθει τίποτα θα τρέχετε και δε θα φτάνετε" είπα στο καλό κυριούλη επιδεικνύοντας τη ταυτότητα μου.. Η κυρία εξυπηρετήθηκε άμεσα... Και σκέφτομαι με το ταπεινό ξανθό μου μυαλό: πρέπει να τους τρομοκρατείς αναφέροντας τους το επάγγελμα σου για να λειτουργεί το σύστημα ως οφείλει? Εκεί έχουμε φτάσει!Αίσχος που λέει και ένας παλαβιάρης. Φίλος δε θα το λέγα. Έχουμε διαφορετική οπαδική άποψη, όπως και πολλά άλλα "διαφορετικά", αλλά η ατάκα, έχει μείνει!
Επανέρχομαι στον κυριούλη, ο οποίος ομολογώ ενήργησε άμεσα και επανέφερε σε μια ισορροπία την κατάσταση του νευρικού μου συστήματος. Η ουρά μπορεί να παρέμενε αλλά μέσα στο απόλυτο χάος υπήρχε περίπτωση να μαζέψω και καμία οπότε δεν το συνέχισα παραπάνω. Ο κυριούλης λοιπόν, φρόντισε να με εξυπηρετήσει άμεσα, να μου αναφέρει την έκπληξη του για την εκλογή του πρώτου αφροαμερικάνου προέδρου των Η.Π.Α, να μου πει για τον Ολυμπιακό, για τη βία στα γήπεδα, για το Σωκράτη Κόκκαλη και πόσο έχει προσφέρει στην ομάδα, όπως και όλα όσα τον απασχολούσαν! Κατά τα άλλα ήταν εν ώρα εργασίας. Η δουλειά μου απαιτούσε την προσοχή του για 10 περίπου λεπτά. Η επαφή μας κράτησε μισή ώρα. Είχε απορίες ο άνθρωπος και οι μονολεκτικές απαντήσεις μου δεν τον κάλυπταν! Δηλαδή πόση υπομονη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος αναρωτιέμαι συχνα.. Δε φαντάζεσαι, μου απαντουν . Άβυσσος ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου. Άβυσσος και Ανάβυσσος, των άλλων! Η δική μου δεν κρατάει ούτε μέχρι το Καλαμάκι!
Αφού λοιπόν εκτέλεσε με το καλύτερο τρόπο το καθήκον του σαν σωστός και πάνω απ' όλα επαγγελματίας Δ.Υ, ο κυριούλης με παρέπεμψε σε μια ξινή στο απέναντι γραφείο για να μου βάλει μια υπογραφή.. Το λάθος μου ήταν ότι την πλησίασα να την ρωτήσω το αυτονόητο.. "Εδω θα μου υπογραψετε το χαρτί?", για να λάβω την απάντηση - Έβερεστ: "Περάστε απ' έξω κυρία μου, και θα σας υπογράψω" Μα δεν έχει χώρο δε βλέπετε λεω, το απ' εξω θα κάνει τη διαφορά της υπογραφής?", " Ναι το απ' έξω θα τη κάνει, απαντά" Θέλεις άμεσα άνδρα μονολόγησα.. Σ' έχει χτυπήσει στον εγκέφαλο! Τελικά η ξινή - αγαμ**η, υπέγραψε, σφράγισε και εγώ την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια, παρατηρώντας τον υπόλοιπο κόσμο να με κοιτά.. Ξέρω τι λετε από μέσα σας σκέφτηκα.." Τυχερή τελείωσες, εμείς πότε?"
Το σύστημα του δημοσίου δυστυχώς μπάζει από παντού. Δε λεω υπάρχουν και υπάλληλοι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, όπως ένας που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση στο ΙΚΑ της Δάφνης. Η μοναδική περίπτωση δημόσιου υπάλληλου - υπόδειγμα! Θα μου πείς παντού υπάρχει ένας μύθος.. Τα σέβη μου..