Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Gravity

Βαρύτητα =  Στη φυσική , βαρύτητα ονομάζεται η ιδιότητα των υλικών σωμάτων να έλκουν άλλα υλικά σώματα. Τα ελκόμενα σώματα κινούνται με επιταχυνόμενη κίνηση προς το έλκων σώμα. Οι έλξεις είναι αμοιβαίες.

Η βαρύτητα στη γη έλκει τα υλικά σώματα και προκαλεί την πτώση τους στην επιφάνειά της όταν αφεθούν ελεύθερα. Επιπροσθέτως, η βαρύτητα είναι η αιτία της ύπαρξης της γης, του ήλιου και των άλλων αστρικών σωμάτων. Χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε ζωή, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Η βαρύτητα είναι επίσης υπεύθυνη για την τροχιά της γης και των υπόλοιπων πλανητών γύρω από τον ήλιο , την τροχιά της σελήνης γύρω από τη γη τον σχηματισμό παλιρροιών και άλλα φυσικά φαινόμενα που παρατηρούμε.

Είπα να το ξεκινήσω λίγο επιστημονικά το θέμα, για τους γνώστες του είδους. Ποτέ μου δεν αγάπησα τα μαθηματικά την φυσική ή την χημεία, αλλά μιλάμε για εμένα τώρα. Μάλλον αναγούλα μου έφερναν. Ήμουν πάντα παιδί της σ(Σ)οφίας, και μεταφορικά και κυριολεκτικά μιλώντας. Να ναι καλά η γυναίκα μας έδειξε το σωστό δρόμο να βαδίσουμε, πράγμα που το κάνει ακόμα με τεράστιο ζήλο στις γενιές που ακολούθησαν την δική μας.
Το τραγούδι των coldplay τράβηξε την προσοχή μου για πολλούς λόγους. Αφενός για την φωnή του εκπληκτικού Chris Martin, αφετέρου για την υπέροχη μελωδία που την ντύνει και βέβαια για τον τόσο ταξιδιάρικο στίχο. 


It's been a long time coming,
Such a long, long time.
And I can't stop running,
Such a long, long time.
Can you hear my heart beating?
Can you hear that sound?
Cause I can't help thinking
And I won't stop now


And then I looked up at the sun and I could see
Oh, the way that gravity pulls on you and me,
And then I looked up at the sky and saw the sun,
And the way that gravity pushes on everyone,
On everyone...


Βαρύτητα , λοιπόν. Έλξη, προσμονή, ανάγκη , κτλ κλτ. Το ένα νομίζω φέρνει αυθόρμητα το άλλο, όταν πρόκειται για 2 ανθρώπους. Τον-την  βλέπεις απέναντι σου, έτσι ξαφνικά και χωρίς να χρειάζεσαι πολλές διευκρινήσεις απλά ξέρεις ότι αυτός ο άνθρωπος σου ταιριάζει. Σε ελκύει, σε τραβάει, για έναν ανεξήγητο λόγο, ο οποίος δεν σε πολύ ενδιαφέρει κιόλας. Εσύ κινείσαι προς τον στόχο σου. Χωρίς σχέδιο, χωρίς λύση στην εξίσωση, θεωρώντας δεδομένο ότι θα καταφέρεις να ξεπεράσεις τα όποια λάθος αποτελέσματα στις πράξεις του "κομπιούτερ" σου. Γλυκό συναίσθημα, το οποίο ακολουθεί μια ακόμα πιο γλυκιά προσμονή , όταν πλέον το μυαλό σου "κουμπώνει" με του - της απέναντι. Εκεί παίρνει θέση η προσμονή για την επόμενη φορά που θα τον-την δεις μπροστά σου.
Γενικά η λέξη βαρύτητα από όπου και αν την πιάσεις ή την χρησιμοποιήσεις έχει μια δόση αλήθειας. Από την έλξη μέχρι την λέξη που θα ξεστομίσεις. Το βάρος της ερμηνείας μια πρότασης έως το αυθόρμητο την πράξης.


Δεν ξέρω αν τέτοιου είδους αυθόρμητες κινήσεις έχουν πάντα θετικά αποτελέσματα. Ζούμε σε καιρούς που τον ρομαντισμό όσο και αν τον αγαπάμε μας εγκαταλείπει κάθε μέρα και περισσότερο. Την θέση του στη ζωή μας παίρνει ο ρεαλισμός. Όσο και αν δεν μας αρέσει (καθόλου για την ακρίβεια) αυτό αποτυπώνεται καθημερινά όλο και περισσότερο. Πάρα ταύτα καλό θα είναι να διατηρούμε το αυθόρμητο του χαρακτήρα μας. Κ'οταν η "βαρύτητα" χτυπήσει την πόρτα μας να ρισκάρουμε και λίγο τη βολή μας, Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατή και αποτελεσματική είναι η έλξη. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Βιργίλιος και μου έμαθε καλά ο "σοφός" : "η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς"! Τα "βαρύτατα" σέβη μου.


ΥΓ: Ευχαριστώ όλους που με τίμησαν στα γενέθλιά μου. Ακόμα και εκείνους που δεν το έκαναν. Για εμένα θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Με μερικούς μάλιστα μας δένουν πολλά περισσότερα από μια φιλία. Κάποιοι κύκλοι κλείνουν και κάποιοι ανοίγουν έτσι ξαφνικά. Κ' ας πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια. Όπως σου τόνισα, "κάποιοι άνθρωποι δεν παύουν ποτέ να είναι αληθινοί"



Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

30 χρόνια επιτυχίες...

Βασικά η αρχική σκέψη για το "moto" των 30 ετών ήταν "30 χρόνια μαλακίες", αλλά δεν νομίζω ότι κολλάει στη δική μου περίπτωση και πολύ.Εύστοχα λοιπόν ο Σπυράκος τόνισε, ότι οι επιτυχίες σε σχέση με τις μαλακίες μου τα 30 τελευταία χρόνια είναι περισσότερες. Οπότε και το αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά και ανακούφιση ταυτόχρονα.
Από τα σχολικά χρόνια και την πρώτη δεκαετία, στη δεύτερη με τις σπουδές και τις ατελείωτες ώρες δουλειάς. Από τις πολύ άσχημες στιγμές που συνάντησα στο διάβα, στις ηλιόλουστες μέρες του Μάρτη το 2011. Του δικού μου μήνα. Αυτός που πέρυσι φρόντισε να με αδειάσει, φέτος τον βλέπω πιο ζωηρό . Από το χιόνι σε ένα υπέρλαμπρο ήλιο, τόσο εκεί έξω όσο και στην ψυχή μου.
Λίγες ώρες πριν την δύση του αριθμού 2 μπροστά από τον αριθμό της ηλικίας μου, δεν έχω να παρατηρήσω πολλά. Αυτό που πριν λίγα χρόνια ακουγόταν καταστροφικό, πλέον φαίνεται πολύ πιο ώριμο και σταθερό. Πολύ πιο χαμογελαστό και ελεύθερο. Αποτελεσματικό και συνειδητοποιημένο. Όχι δεν φταίει κανένα μαγικό ραβδί, ούτε έχει επέλθει καμία συγκλονιστική αλλαγή στη ζωή μου. Απλά έμαθα να ακούω περισσότερο και να μιλάω λιγότερο.
Η Μαρία ευχόταν σήμερα να ήταν στα 25 της χρόνια με τα μυαλά των 33 που διαθέτει σήμερα. Λάθος της λέω. Και η τρέλα των 25 έχει και αυτή την γλύκα της. Αν δεν τα έκανες τότε, θα σου έβγαιναν αργότερα. Θα σουν στερημένη από στιγμές και μπόλικη δόση εφηβικών βλακειών τις οποίες έχουμε κάνει όλοι μας.
Οι εφηβικές βλακείες μετατράπηκαν σε ατελείωτες συζητήσεις που πολλές φορές ξεπερνούν και το φυσιολογικό. Ένας καφές πολλές φορές μπορεί και να μετατραπεί σε κατάθεση ψυχής, έτσι απλά. Χωρίς κανένα αλκοόλ που σου λύνει τα χείλη. Άπλα γιατι σε εμπνέουν να το κάνεις. Αθώα, ήρεμα, τρυφερά, αληθινά.
Νοιώθω απίστευτα τυχερή  που γνώρισα όλους αυτούς τους ανθρώπους στην δεύτερη δεκαετία της ζωής μου. Ακόμα και οι  πιο άσχημες εμπειρίες και εικόνες, βοήθησαν να γίνω όλο αυτό για το οποίο με εκτιμούν όλοι σήμερα. Έδωσα και πήρα, μίλησα και μου μίλησαν, είδα και έζησα , αγάπησα και αγαπήθηκα, ίσως όχι όπως ήθελα αλλά και πάλι μου αρκεί. 
Τον μόνο άνθρωπο που έχω πραγματικά ανάγκη να στολίζει με την φωνή και την παρουσία του την ζωή μου, δεν μπορώ να τον φέρω πίσω. Και αυτή είναι η μόνη μελανή σκέψη στις ζωηρές και πολύχρωμες σκέψεις μου.
Οι άνθρωποι που είχα και εξακολουθώ να έχω δίπλα μου φροντίζουν καθημερινά να μου υπενθυμίζουν πόσο τυχερή είμαι που μπορώ να χρησιμοποιώ την λέξη αισθάνομαι και να το εννοώ. Τελικά δεν θέλει κόπο...θέλει τρόπο! Να με χαίρεστε...! Τα 30άχρονα σέβη μου!


ΥΓ: Μέσα σε 8 ώρες μπορεί να είπα πολλά, αλλά μπορεί και τίποτα. Σου έχω εμπιστοσύνη για το συμπέρασμα! 






Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Βρες με στο facebook...

Καλή η αποκριά δεν λέω. Πέρασε και αυτή. Μετά απο πολλά χρόνια μασκαρευτήκαμε κιόλας και το ρίξαμε λίγο έξω. Η αληθεια είναι πως είχαμε σκουριάσει πολύ το τελευταίο δίμηνο. Μια οι αναποδιές μια τα απρόοπτα, το σπίτι είχε γίνει η καθημερινότητα μας. Αλλά, ποτέ δεν είναι  αργά να ξυπνάς απο το λίθαργο.

Ελπίζω να περάσατε όλοι σας όσο καλύτερα μπρορούσατε, να βάλατε στην άκρη - οπως όλοι μας - τις σκουτούρες και τις  αναποδιές και διασκαδάσατε με την ψυχή σας. Οι τυχεροί της υπόθεσης αν φύγατε απο το χάος της Αθήνας, ομολογώ πως σας ζηλεύω πολύ!
Εγώ ακόμα και σήμερα, Καθαρά Δευτέρα εργαζόμαι πυρετοδώς! Όπως είχε και πει και μια λατρεμένη ψυχή, η εργασιοθεραπεία βοηθάει να ξεφεύγεις λίγο από τα υπόλοιπα αναποδα της ζωής. Έλα όμως που όταν πέφτει το σκοτάδι, όλα γυρίζουν και πάλι στο μυαλό σου. Είναι αναπόφευχθο αλλά τις περισσότερες φορές ακρως ευχάριστο να φέρνεις στο μυαλό όμορφες εικόνες. 

Το θέμα μου ωστόσο δεν είναι η εργασιοθεραπεία, σίγουρα. Σε μια από τις εξόδους της εβδομάδας που πέρασε ο τύπος απο το διπλανό τραπέζι, πλησιαζει το "κορίτσι του ανέμου", η οποία παρεπιπτόντως είχε ντυθεί μπουγάδα!

"Σε βλέπω τόση ώρα, σε κοιτάω σε κοιτάω αλλά εσυ τίιιποτα."
"Ε, να εδω με την παρέα μου χαζολογάμε, δεν το πρόσεξα"
Αποφάσισα να έρθω να σου μιλήσω. Το όνομα μου είναι... για να μην σου δίνω τηλέφωνα τώρα γιατί είναι βαρετό, βρες με αν θες στο facebook"...

Χαμογελώντας το "κορίτσι του ανέμου" το μοιράζεται στην παρέα.Γέλασα και κατσούφιασα ταυτόχρονα...Αραγε πόσο της μοδας είναι τελευταία η προσωπική επαφή των ανθρώπων να έχει περιοριστεί στο facebook αντί είτε για το τηλέφωνο είτε απο κοντά? Και αν είναι τόσο, πειράζει που εγω δεν θέλω να είμαι της μόδας? 
 Το "ανεμοκόριτσο" , συμφώνησε, οι υπόλοιποι της παρέας, το βρήκαν φυσιολογικό, για να έρθει και πάλι η απορια της Μαρίνας να κάνει την εμφάνιση της..."Καλά ρε παιδιά, θα με τρελλάνετε. Δηλαδή πρίν 6 χρόνια που δεν υπήρχε αυτο το ρημάδι δεν σας άρεσε που είχατε πιο προσωπική επαφή με τον άλλο?
Άλλο τότε..., απάντησαν.

Δηλαδή πόσο μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια 5ετία, ο τρόπος προσέγγισης σε έναν άνθρωπο, απο το φεις του φεις στον ηλεκτρονικό υπολογιστή? Πολύ, παρατηρώ. Ανασφάλεια, βαρεμάρα, συνήθεια? Τι απ' όλα είναι τελικά και βάζει τους ανθρώπους σε διαδικασία ηλεκτρονικής ομιλίας?

Φυσικά έχω και εγω φέιμπουκ, και μάλιστα πολύ πριν γίνει ευρέως γνωστό στην Ελλάδα (ναναι καλά ο Βασίλης). Φυσικά και εχω γνωρίσει ανθρώπους απο εκει μέσα, αφήνοντας τους μάλιστα να εισβάλλουν και στην  καθημερινότητα μου. Ναι, είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, δεν λέω, αλλά όχι ο μόνος τρόπος. Νομίζω τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα ηλιοβασίλεμα, μια κουπα ζεστό καφέ και αφθονη κουβέντα ενω παρατηρείς τον άλλο να μοιράζεται μαζί σου στιγμές. Ο ήχος από το δυνατό γέλιο, η στιγμή που σου δίνει ενα γλυκό χαμόγελο, η αμηχανία της πιο προσωπικής απαντησης σε ένα ερώτημα.  Ναι, υπάρχουν  και αυτές  οι  εικόνες. Μηπως τις έχετε ξεχάσει? Τα σέβη μου...


ΥΓ: Τελικά στις απόκριες ντυνομαστε ότι έχουμε αποθημένο? Τροφή για σκέψη! Καλή σαρακοστή!