Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

If today was your last day,what?


Οι nickelback, μου έδωσαν να καταλάβω πως πολλές φορές οι στίχοι ενός τραγουδιού μπορεί να σημαίνουν πολλά παραπάνω, απο το απλά να ντύνουν μια υπέροχη μελωδία.
Ξεχωρίζω: do whatever it takes ' cause you can't rewind a moment in this life let nothing stand in your way cause the hands of time are never on your side

Κάνε ,ότι περνάει από το χέρι σου λοιπόν, γιατί δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω μια στιγμή σ'aαυτή τη ζωή. Μην αφήσεις τίποτα να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο σου , γιατί τα "χέρια του χρόνου" δεν θα είναι ποτέ με το μέρος σου.

Χρόνος : Ένα μη χωρικό γραμμικό συνεχές στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη".

Χρόνος : η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν , το παρόν , και το μέλλον , θεωρούμενη ως σύνολο".

Χρόνος, χρόνος, χρόνος. Καθόλου ελεύθερος χρόνος. Πήξιμο,τρέξιμο,δουλειές,ευθύνες, σκέψεις, εικόνες, αναμνήσεις. Κ'ομως όλα αυτά απαιτούν χρόνο, τον οποίο δεν καθόμαστε ποτέ να σκεφτούμε αν τον έχουμε, απλά τον παραχωρούμε απλόχερα βάση προτεραιοτήτων
Το τραγούδι λέει, αναρωτιέται προλαμβάνει: Αν ήταν η τελευταία σου μέρα αυτή που διανύεις, και για την αυριανή θα ήταν πολύ αργά, θα έλεγες αντίο στο χθες?Θα ζούσες την κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία?
Πόσοι από εμάς διαθέτουμε έστω και λίγο χρόνο από την μέρα μας, να σκεφτούμε όλα αυτά? Πόσοι ζούμε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία? Την απάντηση την αφήνω σε εσάς. Εγώ την έδωσα στον εαυτό κάποια χρόνια πίσω. Με λίγες στιγμές εξαιρέσεων...γιατί "λάθη είμαστε, άνθρωποι κάνουμε"(χεχε)"Μy nickel back,please..."

Would you find that one you’re dreamin’ of? Swear up and down to God above That you finally fall in love If today was your last day...

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Τι σου έμεινε απο το 2009?


Πλησιάζουν Χριστούγεννα, ακολουθεί η Πρωτοχρονιά, απολογισμοί περασμένου έτους, κτλ κτλ κτλ. Είναι 23/12, και μέσα στο φωτεινό γραφείο προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις χιλιάδες δουλειές που εκκρεμούν ενώ παράλληλα σκέφτομαι ότι πρέπει να ξεκουραστώ και λίγο! Ανέκδοτο ακούγεται, αλλά λόγω πείσματος, θα το καταφέρω και αυτό!
"Τι σου έμεινε τον χρόνο που έφυγε¨, με ρώτησε στα ερτζιανά, ο Κώστας.
"Πολλά και διάφορα! Θες σοβαρή απάντηση?"
Τι μου έμεινε άραγε απο το 2009?
1. Η δεύτερη απόδραση του τρελού, με το ελικόπτερο
2. Το ότι ο Πάσσαρης θέλει να γίνει μοναχός!
3. Η φυγή του Τεν Κάτε, η οποία κάνει τους μισούς "πράσινους" να διαφωνούν με τους άλλους μισούς.
4. Ένας μαλάκας που με τράκαρε και μετά εξαφανίστηκε, δηλώνοντας λίγο αργότερα οτι ψεύδομαι και θα μου κάνει μήνυση την οποία και έκανε!
5. Το τρελό μπάσκετ του Παναθηναϊκού στο Βερολίνο, και η φανέλα Σπανούλη στα χέρια μου ως δωρο, ένα βράδυ του Αυγούστου...
6. Τα λάθη μου!
Είδα:
5. Το golfaki να μετατρέπεται σε πατίνι!
6. Ανθρώπους να παίρνουν αποφάσεις και να τις μαθαίνω μέσω τρίτων!
7. Την εθνική να βουλώνει στόματα, και τους μισούς Έλληνες ξαφνικά να αγαπούν τον Ρεχάγκελ.
8. Την Μπάγερν να χάνει το πρωτάθλημα!Για τον παναθηναϊκό, δεν μου έκανε εντύπωση!
9. Την Έφη Θώδη να καταλήγει σε ψυχιατρείο και τα μισά κανάλια να ψάχνουν την αφορμή!!
10. Τον μισθό μου στα ίδια επίπεδα!(shit)
11. Εναν με βιολί να κάνει την πλάκα του και να κερδίζει την Γιουροβίζιον!
Άκουσα:
11. Πολλά, Νουνού όμως ένα!
12. Ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε οικονομική κρίση(σώωωωπα).
Οτι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης!
Τι περιμένω το 2010?
1. Λιγότερα ψέμματα.
2. Λιγότερες μαλακίες στο χαζοκούτι και οχι μόνο.
3. Καλή και ποιοτική μουσική!
4. Αποδείξεις,(μεταφορικά και κυριολεκτικά)
5. Καλούς διαιτητές, γιατι βαριέμαι τη γκρίνια και τις ανακοινώσεις!
5. Να γίνω "καλό" κορίτσι, μπας και πάω στον παράδεισο!
Εσένα τι σου έμεινε απο το 2009?

Χρόνια μας πολλά, με μυαλά ανοιχτά και πολλά χαμόγελα!! Ho,ho,ho, Merry Christmas, an a happy new year!

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

It's derby time, my love!


Τι κακό-κατάρα και αυτή. Χρόνια τώρα να μπλέκω αφενός μεν με λάθος ανθρώπους και αφετέρου οι συγκεκριμένοι να μην βλέπουν και μπάλα. Τώρα θα μου πεις, ποιος είναι ο μη φυσιολογικός, εδω? Καλά, οκ, εγω είμαι η ανώμαλη της υπόθεσης, που αντί να θέλω να απολαύσω Κυριακάτικους ή Σαββατιάτικους καφέδες, προτιμώ τη Σούπερλίγκα. Εντάξει το δέχομαι. Αμάρτησα για τον Καραγκούνη!Έχασα τέλεια ραντεβού για είχε τελικό Τσάμπιονς Λίγκ. Δεν πήγα εκδρομή με τον φίλο μου, γιατί θα έχανα το ντέρμπι στο γήπεδο! Ναι, ναι τα έχω κάνει όλα αυτά, και ακόμη χειρότερα!

"Και τι ζητάω, τι ζητάαααω, μια ευκαιρία στο γήπεδο να πάαααω. Ναι παραλήρημα λέγεται,ποδοσφαιρικό. Κ' ας σε κοιτούν οι 9 στους 10 άνδρες που δεν ξέρουν το επάγγελμα σου συνωμοτικά, βάζοντας στοίχημα μεταξύ τους ότι δεν γνωρίζεις καν τι είναι το οφσάιντ, και ότι ανήκεις στην γενιά γυναικών που αγάπησε την μπάλα μετά το Γιούρο του 2004, έτσι γιατι ήταν στη μόδα!

Οφσάιντ: Ένας παίχτης είναι σε θέση οφσάιντ εάν είναι πιο κοντά στη γραμμή του αντίπαλου τέρματος, και από τη μπάλα και από τον δεύτερο τελευταίο αντίπαλο.
Και το κόρνερ δεν βγαίνει από το κορνέ, αλλά από το ποδόσφαιρο! : Η μπάλα τοποθετείται μέσα στο γωνιαίο τόξο το πλησιέστερο προς το κοντάρι με σημαία της γωνίας (από όπου η μπάλα πέρασε έξω από τη γραμμή τέρματος).

Εξαιρέσεις υπάρχουν παντού...!

Σήμερα τα ντέρμπι είναι δις. Ποδόσφαιρο , μπάσκετ. Η μέρα έχει κάτι από το πρωί, η δουλειά είναι στο φουλ, εγώ παρότι έχω πήξει σκέφτομαι ότι ο τρίτος του γραφείου για το γούρι λείπει, και αγχώνομαι μην πάει γρουσουζιά! Ναι, ρε έχω διδαχθεί από τους καλύτερους, (βλέπε Ιωαννίδη)

Ένα είναι το σίγουρο, ότι μετά από μέρα ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, δεν έχεις αντοχές για τίποτα άλλο. Νοικοκυρές, μπορείτε να πάτε να απολαύσετε τον καφέ σας στην παραλία, οι υπόλοιποι...ανώμαλοι ποδοσφαιρόφιλοι, συντονιστείτε! It's derby time, my love!Ας κερδίσει ο καλύτερος!

ΥΓ: Τάσο, εστω και Ολυμπιακός, χαίρομαι που επιτέλους κάποιος θα βλέπει μπάλα μαζί μου!!

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Knocking on heaven's door...

Χάθηκα το ξέρω. Αλλά λίγο οι υποχρεώσεις οι εργασιακές, λίγο οι προσωπικές δεν μου έδιναν και πολύ χώρο και χρόνο να κάτσω να αναπτύξω τα όσα ζω το τελευταίο διάστημα Άσε που δεν ενδιαφέρουν και κανέναν. Κρατάμε το γεγονός ότι χαμογελάμε σε όλους τους τομείς, μετά από 2 περίπου χρόνια, και αυτό αρκεί. Δυο χρόνια πέρασαν, από τότε που ο πατέρας μου έφυγε από κοντά μας. Δυο δύσκολα χρόνια με πολλά ερωτηματικά, νεύρα και απορίες, αναποδιές, τραγελαφικές καταστάσεις, αλλά πολύ ένταση και ενέργεια για να συνεχίσεις παρακάτω. Ο Θάνατος σου, με πόνεσε, με λύγισε, αλλά με έμαθε να πατάω ακόμη πιο γερά στα πόδια μου. Να δέχομαι τα λάθη μου και να τα πληρώνω μόνη χωρίς το κατσάδιασμα σου, το οποίο ομολογώ πως μου έχει λείψει αρκετά. Και ναι, είναι αρκετά από τότε. Νομίζω πως περιπλανιόμουν μέσα σε έναν άδειο κόσμο προσπαθώντας βρω τα δικά μου πατήματα, ενώ παράλληλα η εικόνα σου ήταν πάντα τριγύρω, εκεί να θυμίζει πως τελικά για τα πάντα υπάρχει η πρώτη φορά. Πρώτη φορά χωρίς να υπάρχει "τετράδα" στο τραπέζι, πρώτα γενέθλια, γιορτή, Χριστούγεννα, Πάσχα, κτλ. Δεν περίμενα ποτέ να με καταλάβουν στην ζωή μου,δεν το επεδίωξα κιόλας Καθένας από εμάς κρύβει το δικό του γολγοθά, και όσο και να θέλει να τον μοιραστεί, πάντα ένα μέρος θα μένει βαθιά χαραγμένο στην ψυχή του. Και εσύ είσαι πάντα μέρος μου,κομμάτι μου. Η ζωή συνεχίζεται, ναι. Αυτό κάνω και εγώ, και αυτή τη φορά νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο!(?) Μεγάλες κουβέντες δεν λέω. Τις έκοψα καιρό τώρα. Άσε που ξεχνάω εύκολα. Υποσχέσεις, προγράμματα,ραντεβού. Για το επόμενο πεντάλεπτο, ότι θες. Από κει και πέρα, από εκεί και πίσω,λυπάμαι. Αλσχάιμερ με το ζόρι!
Είμαι η Μαρίνα, και μετά από 2 χρόνια χωρίς εσένα, είμαι καλά. Κράτησα την θετική σου πλευρα, τις όμορφες εικόνες σου. Σε χαρτί, αλλά κυρίως στο μυαλό μου! Κράτησα ότι με κάνει να χαμογελάω, και να σκέφτομαι πόσο περήφανη είμαι που σου έμοιασα! Μετά από δυο χρόνια, I'm knocking on heaven's door just to tell you, thank you....!
Μας λείπεις,πολύ!
Τα σέβη μου!

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

ΧαμοΓΕΛΑΤΕ, δεν κοστίζει!


Μέρα ηλιόλουστη μετά από ένα συνεχόμενο τριήμερο που δεν άφησε στεγνό τίποτα πάνω στην Αθήνα! Κατευθύνομαι προς Μαρούσι,μπας και τελειώσουν ποτέ αυτές οι ρημάδες οι φυσικοθεραπείες, και μαζί τελειώσω και εγώ τα δρομολόγια στα Β. προάστια που με αναγκάζουν να σηκώνομαι με τις κότες, καθημερινά. Το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι ότι ο γιατρός είναι πράσινων,αγωνιστικών φρονημάτων, και έτσι περνάει κάπως ευχάριστα η ώρα.

Η μέρα προβλεπόταν πιο τέλεια από ποτέ. Η διάθεση στο φουλ και εγώ μαζί με τη "ξαδέρφη" ανοίγουμε το κουτί με τις ιστορίες. Σύγχρονες, αρχαίες, παλιομοδίτικες, μοντέρνες...Απ όλα είχε ο μπαξές! Ανάμεσα στην ιστορία του Τραμ και της ντουντούκας, η Στέλλα γελάει με την ψυχή της... Από το βάθος του ηλεκτρικού ακούγεται μια φωνή "Κορίτσια στο σαλόνι σας, νομίζετε ότι βρίσκεστε?" Ένας ηλικιωμένος κύριος κοντά στα 70 μας κοιτούσε θυμωμένα, με βλέμμα που απαιτούσε να βγάλουμε το σκασμό. "Καθένας με τα προβλήματα του", μου λέει η Στέλλα "Μην δίνεις σημασία"!

Σημασία δεν έδωσα, αντιθέτως προβληματίστηκα Για το γεγονός πως σε ένα τρένο γεμάτο ανθρώπους ουδείς χαμογελούσε. Για γέλιο, κανένας λόγος. Αγριεμένες φάτσες, προβληματισμένοι άνθρωποι, κάποιοι εξ αυτών μεγάλης ηλικίας οι οποίοι και που αναπνέεις ακόμη ενοχλούνται!
Τι συμβαίνει ρε παιδιά? Γιατί τόση κατήφεια? Γιατί τόσα νεύρα? Και δεν αναφέρομαι μόνο σε ανθρώπους του ηλεκτρικού και του μετρό. Αλλά και για όλους αυτούς που μας περιτριγυρίζουν τους οποίους παρατηρώ καθημερινά με μια γκρίνια στο στόμα. Λέτε να είναι η περίοδος ή περίοδος με την κυριολεκτική της έννοια?

Για μένα το χαμόγελο-γέλιο είναι πηγή ζωής. Αν το έχανα ποτέ, θα έχανα και τον εαυτό μου. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ορισμένοι άνθρωποι το κλειδώνουν στο ντουλάπι της ψυχής τους, για αρκετά μεγάλο διάστημα, διαλέγοντας το πρόσωπο του προβληματισμού

Δεν ζω σε άλλο πλανήτη, σας προλαβαίνω. Εδώ, ζω, και εγώ!Όπως ακριβώς το έγραψα όμως. Ζω! Και το ζω περιλαμβάνει τα πάντα!!!Τα σέβη μου!

ΥΓ "Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες με την ψυχή σου?" Εγω πάλι την περασμένη Κυριακή! Και το καταχάρηκα!!! Και στα δικά σας...!

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Δεύτερη ευκαιρία...



Ήμουν μόλις 15 ετών. Το ίδιο και εκείνη. Μαζί μεγαλώσαμε. Παίζαμε "μήλα" και κρυφτό στην πλατεία. Εκείνη επαναστάτρια και ανεξάρτητη από μικρή. Το ίδιο και εγώ, σε μικρότερο βαθμό, βέβαια Ίδιες, και συνάμα τόσο διαφορετικές
Περνούσαμε τα καλοκαίρια παρέα, στο ίδιο σπίτι. Λόγω συγγένειας οι γονείς μας περνούσαν πολύ χρόνο μαζί.
Εγώ διστακτική αλλά εγωίστρια. Εγκλωβισμένη πίσω από τα πρέπει του πατέρα μου ακόμη. Εκείνη με πιο ελεύθερη βούληση, απίστευτα νευρική και εριστική. Κι όμως ήταν αίμα μου. Ήθελα να μπορούμε να συνεννοηθούμε,τουλάχιστον!
Θυμάμαι έντονα, τις στιγμές που ο πατέρας της, της επέτρεπε να βγει έξω να δει φίλους, ενώ εμένα όχι. Εκείνη μπορούσε να πηγαίνει σε πάρτι,ενώ εγώ όχι. Εκείνη μπορούσε να πάει διακοπές μόνη,εγώ όχι. Ήμουν μικρή κατά τη λογική του πατέρα μου. Τότε, αυτό με εκνεύριζε. Τώρα μπορώ να καταλάβω. Δεν ήμουν μικρή, ήμουν πολύ μικρή!
Τα χρόνια κύλισαν με μόνη διαφορά ότι τα κοινά μας καλοκαίρια έπαψαν να υπάρχουν. Μεγαλώσαμε. Άλλοι περισσότερο,άλλοι λιγότερο. Μέχρι εκείνο το απόγευμα. Που όλα άλλαξαν...
Η ανακάλυψη ότι ένας πολύ κοντινός σου συγγενής, είναι μπλεγμένος με ναρκωτικά, σε σοκάρει. Δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Όταν ανακάλυψα ότι εκείνη ήταν μπλεγμένη με ουσίες, δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Δεν μίλησα ποτέ στους γονείς της. Ούτε καν στους δικούς μου. Φοβήθηκα, το ομολογώ και παράλληλα δεν ήθελα να την προδώσω Τίποτα δεν μένει κρυφό όμως, ευτυχώς για εκείνη, όπως αποδείχτηκε.
Δεν άκουγε κανένα και τίποτα. Βούλιαξε βαθιά στο βούρκο και αρνιόταν να βγει από εκεί. Ήταν εντελώς άλλος άνθρωπος. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν πως θα εξασφαλίσει χρήματα. Με οποιοδήποτε κόστος, χωρίς να υπολογίζει.
"Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και δεν έβλεπα τίποτα διαφορετικό", λέει τώρα.
Τα χρόνια πέρασαν, η κατάσταση άρχισε να γίνεται μη αναστρέψιμη. ότι προσπάθειες έγιναν αποδείχτηκαν άκαρπες. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Φοβόμασταν όλοι το χειρότερο. Και ξαφνικά οι γονείς της μαθαίνουν για ένα χριστιανικό κέντρο απεξάρτησης. Το λεγόμενο ΡΕΤΟ με έδρα την Ισπανία. Ήταν η τελευταία ελπίδα...
01/10/09 (3,5 χρόνια αργότερα)

-Θα περάσω να σε πάρω από το μετρό του Πειραιά στις 14.00, να πάμε για καφέ!Οκ?
-Οκ?

Ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος ξεπρόβαλε μπροστά μου. Ένα κορίτσι γεμάτο ζωή. Γεμάτο ευγένεια, και όνειρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό που έβλεπα μπροστά μου, ήταν η ξαδέρφη μου. Η παρέα των παιδικών μου χρόνων. Πιο υγιής από ποτέ, πιο ζωντανή από ποτέ. Ήθελα να κλάψω, από χαρά!
Στις 4 ώρες που περάσαμε παρέα, μου είπε τα πάντα. Για τις δύσκολες πρώτες μέρες που έζησε στο Οβιέδο, για την περίοδο προσαρμογής, για το πόσο τυχερή είναι που είναι ζωντανή...Και εγω απλά παρατηρούσα, αμίλητη. Έναν εντελώς άλλον άνθρωπο μπροστά μου. Απεξερτημένο, χαμογελαστό,συνειδητοποιημένο, ελεύθερο, όπως είπε και εκείνη.
"Είχα μια δεύτερη ευκαιρία και την εκμεταλλεύτηκα Είμαι ελεύθερη!"
Η εξάρτηση ποτέ δεν ωφέλησε κανένα. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε ναρκωτικές ουσίες. Η.... κατάφερε να βρει τον δρόμο της. Δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω στην Ελλάδα, όπως μου τόνισε. "Δεν με κρατάει τίποτα εδώ. Εκεί έχω βρει τον δικό μου δρόμο, και σκοπεύω να τον ακολουθήσω".
Αξίζεις και εσύ..μια δεύτερη ευκαιρία..Στο χέρι σου είναι!


ΥΓ Για περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με το πρόγραμμα της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης "ΡΕΤΟ", μπορείτε να απευθυνθείτε: http://www.maranatha.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=166

Πληροφορίες: κιν. 6979808822 και σταθερό 210-6625096
21o ΧΛΜ. ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ- ΛΑΥΡΙΟΥ, ΘΕΣΗ ΚΑΡΕΛΑ 19400 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Ασθένεια φθινοπώρου


Aυτό με το φθινόπωρο, το είχα από παιδί ένα πράγμα. Αυτό το κλείνομαι λίγο σε μένα,χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, με το πρώτο κρύο αεράκι της εποχής Με τη πρώτη ζακέτα που θα κρατήσω στο χέρι μου.
Άρνηση νομίζω λέγεται να αφήσω πίσω μου το καλοκαίρι. Την εποχή που λατρεύω.
Το φετινό καλοκαίρι μπορεί να μην μου πρόσφερε απολύτως τίποτα θετικό αντίθετα ήταν ένα από τα πιο περίεργα καλοκαίρια της ζωής μου. Μου άφησε πολλά να σιχαίνομαι, αλλά τόσα να χαμογελάω, και αρκετά να θυμάμαι. Από "νωρίς" έδειξε τα δόντια του, απρόσμενα αφήνοντας στη ψυχή μου γλυκόπικρη γεύση. Ακολούθησαν πολλές αλλαγές σε όλους τους τομείς, θετικές ή αρνητικές δεν ξέρω. Δεν έχω καταλήξει.
Και τώρα, με μια ζακέτα αγκαλιά καλωσορίζω μια νέα εποχή, που κρύβει υπερβολικές ώρες δουλειάς, και ακόμη περισσότερες ώρες σκέψης. Καλά είναι και τα δυο, δεν με χαλάνε. Άλλωστε όπως λένε, όποιος δεν σκέπτεται, συσκέπτεται, και εγώ μισώ τις συσκέψεις!
Τα 1,6 κυβικά της " γερμανικής σοκολάτας" μου με συντροφεύουν στα νέα μου ταξίδια, τα βροχερά. Η θέση του συνοδηγού μπορεί να μην είναι γεμάτη, ίσως δεν θέλω να την γεμίσω ανούσια. Μου αρκεί που είναι εκεί,όμως.
Τα καλύτερα ταξίδια είναι τα μοναχικά, τελικά. Κρύβουν ουσία. Το κατάλαβα καλά σε εκείνο το 8άωρο ατελείωτο ταξίδι. Όσα δεν τολμούσα να ξεστομίσω, τα είπα εκείνη τη μέρα. Φωναχτά για να τα ακούω και ίδια. Πράγματα θαμμένα, γεγονότα, ειδήσεις. Φιγούρες ανθρώπων ταξίδεψαν μαζί μου, μεγαλύτερο μέρος των οποίων σταμάτησε και κατέβηκε στο μέσο της διαδρομής. Άλλοι χαμογέλασαν δίνοντας μου ένα γλυκό φιλί και άλλοι δεν γυρισαν ποτέ να κοιτάξουν πίσω. Δεν έχει νόημα, ίσως. Την δεύτερη βερσιόν, του συνταξιδιώτη, πολυ την εκτίμησα. Είναι πολύ πιο ντόμπρα από το φιλί του Ιούδα κ' ας πονάει.
Αύριο(σήμερα) έχω να κάνω μια εξέταση που με τρομάζει πολύ. Ίσως και γ'αυτο είμαι τόσο φορτισμένη, δεν ξέρω.
Φθινόπωρο. Συνήθως λένε ότι πέφτουν τα πρώτα φύλλα. Εγώ θα πω ξεκινά μια νέα εποχή...Τα σέβη μου!

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Υπομονή?Τί ναι αυτό?Τρώγεται?


Έχω ξεχάσει πόσες φορές έχω ακούσει ή και διαβάσει τη λέξη υπομονή αυτό το μήνα. Έχω επίσης ξεχάσει πως είναι να μην έχεις υπομονή δυο χρόνια τώρα. Επίσης έχω βαρεθεί να ακούω πόσο υπομονή κάνουν οι άλλοι μαζί μου (είμαι μια κατηγορία μόνη μου,το έχουμε χίλιο αναφέρει)
Ξυπνάς ένα πρωί, από αυτά τα πρωινά, που ευχαρίστως σπας 2-3 εύκαιρους στο ξύλο από τις τσαντίλες σου, όπου η μαλακία του καθένα πρέπει να ηχεί στα αυτιά σου και μετά ξεφυσώντας, σου λέει την κλασσική ατάκα - αηδία: "υπομονή, τι να κάνουμε. Μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς?".

Μπορούμε ,ρε μπορούμε. Κλείσε λίγο το στόμα σου εσύ, και λίγο εμείς οι υπόλοιποι, και η λέξη υπομονή δεν θα χρειαστεί να προστεθεί στο λεξιλόγιο του κεφαλιού μας. Τώρα από την άλλη θα μου πεις, εσύ που ζεις, δεν βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω, στον μικρό πλανήτη?Μωρέ βλέπω, το θέμα είναι ότι δεν αντέχω άλλο να βλέπω. Δεν χρειάζεται να έχω άποψη για όλα. Δεν χρειάζεται να το "ζω" ρε παιδί μου το θέμα στο έπακρο. Μπορώ να μην σκέφτομαι, να μην αγχώνομαι και να μην έχω εξωγενείς παράγοντες να με βγάζουν από την ηρεμία μου? Όχι δεν μπορώ ε? Μωρέ θα μπορέσω...Είναι να μην μπει στο κεφάλι μου. Όπως και στο "δικό σας"...
Δεν έχω άλλη υπομονή ακούω. Ε δεν πειράζει,ποιος σου είπε να έχεις? Και στην τελική ποιος σου είπε να μπεις στη διαδικασία να έχεις? Κάνε υπομονή διαβάζω...Εμ δεν θέλω. Άρα τι κάνω όταν δεν θέλω? Το ρίχνω στην τρελή? Δεν βγάζει τίποτα κ'αυτή η λύση. Υπάρχουν περισσότερο τρελοί από σένα εκεί έξω, δεν βγάζεις άκρη. Μην κάνεις απολύτως τίποτα, μου λένε. Και η επόμενη λέξη που ακούς είναι, "αναίσθητη". Από πότε η λέξη αναισθησία είναι συνηφασμένη με την υπομονή? Τρέλα παιδί μου,τρέλα!
Χαλαρότητα παίδες, και άσε τον τρελό στην τρέλα του. Είναι η μόνη λύση τελικά. Το "θέλω" θεωρείται πλέον αδυναμία, το "πρέπει" ταμπέλα, και το "γιατί", αδιακρισία Ότι να ναι που είπε και μια ψυχή, και πόσο δίκιο είχε, τελικά!
Δεν ξέρω αν με χαρακτηρίζει, ότι ο ίδιος χαρακτήρισε τον εαυτό του, μάλλον όχι θα έλεγα, το θέμα είναι ότι με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη με όσα βλέπω τριγύρω μου. Και να "κλείσω τα μάτια",δεν μπορώ. Είμαι ανήσυχο πνεύμα,τελικά!

ΥΓ: Δεν αφήσατε τίποτα όρθιο εκει έξω,πλέον. Και μετά σου λέει πήγαινε να ψηφίσεις...Τι? Αλητεία μεγάλη.

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Ένστικτο...


Έχω πει ουκ ολίγες φορές ότι το παρελθόν μου το σέβομαι απόλυτα αλλά το αφήνω εκεί που είναι. Πίσω δηλαδή. Πολλά από τα αρνητικά της πίσω πορείας μου διαπερνούν σπάνια τα αγγεία του εγκεφάλου μου και αυτό μόνο όταν κάτι τα τσιγκλίσει, ενώ βρίσκονται σε συνεχή χειμερία νάρκη.

Αυτό το ρημάδι το τσίγκλισμα δε, είναι που με ενοχλεί περισσότερο. Κ' αυτό γιατί δεν προέρχεται ποτέ από μένα αλλά από τρίτους παράγοντες, άθελα τους πάντα. Ίσως από υπερβολική αγάπη προς το πρόσωπό μου, θέλοντας να προλάβουν πιθανό ξάφνιασμα από μεριάς μου σε περίπτωση που ανακαλύψω την είδηση από μόνη μου.

Κάπως έτσι χτύπησε το τηλέφωνο χθές το βράδυ, αργά. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Το τηλέφωνο στην οθόνη ήταν πολύ oικείο για μένα, οπότε ουδόλως υπήρχε λόγος να μην απαντήσεις. Μεταξύ μπατσοσυζήτησης, η μελαχρινή κόμπιασε προς στιγμήν. "Ξέρεις θέλω να σου πω, αλλά καλύτερα από κοντά".

"Άσε τα από κοντά και λέγε ευθέως τι συμβαίνει"

" Να ξέρεις, ο ακατονόμαστος, αρραβωνιάστηκε, έμαθα"

"Ε, και?"

"Καλά δεν σε πείραξε"?

"Τι να με πειράξει ρε κορίτσι μου, έχουμε 2009..."

Το να μαθαίνεις ότι η μεγαλύτερη σχέση της ζωής σου, η οποία μάλιστα έληξε και με πολύ άσχημο τρόπο, προχωράει παρακάτω, ακούγεται κάπως. Κάπως περίεργο όντως, συμφωνώ μαζί σου... Ακόμα πιο περίεργη ακούστηκα στα αυτιά μου να προσπερνώ με περίσσια ευκολία αυτό που σε όλους΄φάνηκε εξωπραγματικό Ίσως τελικά να ξέρω καλά τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι Περισσότερο απ' όσο νομίζουν και οι ίδιοι. Κάπως έτσι ήξερα καλά και εκείνον, όπως και το αποτέλεσμα της μετέπειτα πορείας που διάλεξε. Για την οποία ναι, ομολογώ ότι είμαι πολύ χαρούμενη. Χαρούμενη που ένας χωρισμός έφερε χαρά κάπου

αλλού. Χαρούμενη που διακαιώθηκα για το αύριο που διάλεξα και εγώ, φεύγοντας από κάτι τόσο άρρωστο. Χαρούμενη που δεν επέμεινα...

Κάποια στιγμή ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος - για εμένα - με ρώτησε αυθόρμητα, αν κατάλαβα πριν χωρίσω ή μετά ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε για μένα.

Απάντησα το ίδιο αυθόρμητα όσο και η ερώτηση του εκείνο το βράδυ της ΤσικνοΠέμπτης, ότι το ήξερα πολύ νωρίτερα. Απλά εθελοτυφλούσα,προσπερνούσα.

Τελικά, νομίζω πως καμιά φορά πρέπει να ακολουθούμε νωρίτερα το ένστικτό μας. ''Μας ξέρει'' περισσότερο απ' ότι μπορεί εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό...

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Στο βόρειο χωρίο μου...


Πάνε κοντά στα 2 χρόνια από τότε που χάσαμε τον πατέρα μου. Από τότε κανείς από τους υπόλοιπους δεν θέλησε ποτέ να πατήσει στα πάτρια- δικά του- εδάφη. Ψυχολογικό νομίζω καθαρά. Άρνηση να μπεις σε ένα χώρο που ήταν το δεύτερο σπίτι του μια και αποτελούσε το δικό του προσωπικό καταφύγιο το οποίο επισκεπτόταν πολύ συχνά και ας απέχει 7,5 περίπου ώρες από τον μόνιμο τόπο διαμονής του.

Φέτος τα πράγματα άλλαξαν. Απρόσμενα, έτσι όπως τα λατρεύω όταν συμβαίνουν. Το ενδεχόμενο να επισκεφτούμε το χωριό στις αρχές του Απρίλη δεν ήταν καν μέσα στα σχέδια κανενός. Η μητέρα μου εξακολουθούσε να είναι διστακτική και εμείς σχεδιάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο! Εγώ και ο αδερφός μου αλλάξαμε ''πορείες'' και προτεραιότητες και μαζί συμπαρασύραμε και την μητέρα μου.

Καιρό τώρα άκουγα από παντού, "βγάλετε την από το σπίτι, πρέπει να ταξιδέψει λίγο μη μένει κλεισμένη". Ποτέ δεν ασχολήθηκα. Σέβομαι απόλυτα τις επιλογές της όπως εκείνη σέβεται τις δικές μου. Δεν την πίεσα ποτέ για τίποτα. Ήξερα ότι μόλις έρθει η κατάλληλη ώρα θα το τολμήσει από μόνη της. όπως και το έκανε.

Η αρχή έγινε στα τέλη Ιουλίου όπου λόγο κάποιου γεγονότος χρειάστηκε να ταξιδέψει στο χωριό Και το έπραξε χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αρχή είχε γίνει. Δεν χρειαζόταν να πω περισσότερα...

Είναι Τρίτη 4 Αυγούστου. Το αεράκι στην Αθήνα έχει εξαφανιστεί και στη θέση του βρίσκεται μια καυτή λάβα που αγγίζει και τους 40 βαθμούς. Όχι Μαρίνα κορίτσι μου, μονολογώ. Δεν θα μείνεις να πεθάνεις στη ζέστη. Θα ανηφορίσεις εκεί όπου την συγκεκριμένη περίοδο το βράδυ για να ξαπλώσεις χρειάζεσαι απαραίτητα πάπλωμα! Εκεί όπου ξέρω οτι θα ξαναπιάσω στυλό και χαρτί. Εκεί στο βόρειο χωριό μου...Τους ποταμούς!


ΥΓ: Μην φάτε...έρχομαι!Καλό καλοκαίρι σε όλους σας!

Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

''Ταξιδεύοντας'' βόρεια ...


Η τσάντα ήταν αρκετά βαριά. Το ίδιο και το κεφάλι μου εκείνο το πρωινό. Το Hangover της χθεσινής βραδιάς ξεπέρασε τα όρια του επιτρεπτού. "Δε γαμιέται, απο πότε έβαλα όρια σε κάτι και δεν το θυμάμαι?Πάντα του κεφαλιού μου έκανα", μονολόγησα. Ο σάκος αν είχε μιλιά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μου κατέβαζε ότι μπινελίκια του ερχόταν. Αδιαφορώ, καιρό τώρα.
Η πτήση είχε καθυστέρηση, τι πρωτότυπο για την "παλιά Ολυμπιακή". Εξακολουθώ να είμαι απαθής.
Μια ώρα αργότερα προσγειώνομαι στο Μακεδονία. Φυγή στο μέρος που με ηρεμεί. Την Θεσσαλονίκη. Με περίμεναν αγαπημένα πρόσωπα που γνωρίζω αλλά και άλλα που γνώρισα και επιβεβαιώθηκα για την άποψη που είχα σχηματίσει εξ αποστάσεως.
1,5 μέρα τριγύρω, πολλές εικόνες μαζεμένες επανέρχονται στο κεφάλι. Ο Λευτέρης, εκείνο το καλοκαίρι γεμάτο αυθορμητισμό που δεν το μετάνιωσα ποτέ, άνθρωποι που επανέφερα στη μνήμη 8 χρόνια μετά. Εξακολουθώ όμως να είμαι απαθής.
Το ταξίδι στην Χαλκιδική ήταν τόσο αυθόρμητο όσο και οι 3 ταξιδιώτες μέσα στο αυτοκίνητο. Κάθε μια είχε τη διαφορετικότητα της, κάθε μια το δικό της μοναδικό χαρακτήρα και όμως και οι 3 μαζί αποτελέσαμε το τέλειο συστατικό γιαυτό που λέμε ανέμελες διακοπές.
Τι κ'αν λέω στο εαυτό μου καθημερινά να πάψει ναναι τόσο αφηρημένος, τι και αν η "Νicole" κάνει ακριβώς το ίδιο με μικρότερη συχνότητα, τι κ'αν η ''Πομπιντού'' προσπαθούσε μάταια να μαζέψει την διάχυτη τρέλα μας, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο μοναδικό.
Δεν έχει καμία σημασία πόσο καιρό γνωρίζεις έναν άνθρωπο ή είσαι σε καθημερινή βάση κοντά του προκειμένου να περάσεις καλά. Μα καμία σημασία όμως. Όπως θεωρώ πλέον ανούσια τα σχέδια. Γίνονται για ανατρέπονται, οπότε μάταιο να κάνω Planing τελικά. Το έχω αποδεχτεί. Ίσως η περιπέτεια τελικά να με κυνηγά απο μόνη της.
Στις 5 μέρες διαμονής μου στη Χαλκιδική γνώρισα ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους που μέχρι χθες μας ένωνε μια συγγένεια εξ αποστάσεως. Από κοντά είστε χειρότερες, να ξέρετε...(χαχαχα)
Ένα περίεργο δέσιμο με κρατάει ακόμα στο Μαρμαρά. Εκεί όπου οι''ιστορίες'', έδιναν δυναμικό παρών. Εκεί όπου μέσα σε 5 μέρες ξετύλιξα όλο το κουβάρι της ζωής μου, με λέξεις μέσα από ιστορίες γεμάτες γέλιο. Και αυτό ήταν... Πλέον μου έφερναν γέλιο! Η καλύτερη απόδειξη για μένα ότι λυτρώθηκα από πολλά που με κυνηγούσαν. Εκεί δικαιολόγησα και την απάθεια η οποία μέσα σε 5 μέρες είχε μετατραπεί σε παιδικότητα!
Τι και αν άκουσα τα ''κουλά του αιώνα'' του στύλ έχετε κάνει κράτηση στις ξαπλώστρες'', τι και αν η Paris γκρίνιαζε όλη την ώρα που ξυπνάω 2-3 φορές μέσα στη νύχτα, τι και αν στα μισά των διακοπών είχαμε την απώλεια ενός συγγενικού προσώπου, εγώ τιμώ να πω ότι ήταν οι πιο γεμάτες της ζωής μου. Ελεύθερες χωρίς κανένα άγχος!
Στην επιστροφή έπιασα το βλέμμα μου να γυρίζει πίσω, ο περιφερειακός για ακόμη μια φορά είχε κίνηση, δεν με ένοιαζε καθόλου. Ήθελα να αργήσουμε να αφήσουμε τη συμπρωτεύουσα Πέταξα στα σκουπίδια το αεροπορικό, και προτίμησα να ταξιδέψω με τους συγγενείς μου. Αναζητούσα ακόμη ένα ταξίδι, ακόμη και αν ήταν της επιστροφής. Δεν πειράζει, αρκεί να ταξιδεύει το μυαλό...Τα σέβη μου!


ΥΓ... Ευχαριστώ όλους για τις ευχές λόγω της γιορτής μου,χθές 17/07. Όλες είχαν ξεχωριστή σημασία για μένα, και μου έδωσαν να καταλάβω πολλά. Ακόμα και το δικό σου απρόσμενο τηλέφωνο είχε τη δική του σημασία, ακόμα και εκείνο που δεν έγινε ποτέ είχε και εκείνο τη δική του...Και του χρόνου ακόμη πιο γελαστή εύχομαι στον εαυτό μου!

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Τελικά, η ζωή είναι όμορφη!


Ώρα12.10, τοποθεσία, Καλαμακίου. Ανέμελα χωρίς απολύτως καμία έγνοια στο κεφάλι ανεβαίνω την γνωστή και μη εξαιρετέα οδό που οδηγεί στη γνωστή party animal Ποσειδώνος. Μόνο που εγώ είχα την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Επέστρεφα για να συνεχίσω προς κέντρο. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Το smart πετάχτηκε στα 50 μέτρα μπροστά μου. Το γκολφ δεν υπάκουσε ποτέ στα φρένα. Προτίμησα να κάνω ελιγμό, από το να πέσω επάνω του και να τον κλαίμε. Αποτέλεσμα, να γνωριστώ για τα καλά με την απέναντι κολώνα και να εισπράξω έναν άκρως προκλητικό χαιρετισμό από εκείνον που τον έβλεπα να αναπτύσσει ταχύτητα και να εξαφανίζεται...
Τα θυμάμαι, όλα με κάθε λεπτομέρεια Την εικόνα εκείνου, τη στιγμή της σύγκρουσης και πολύ περισσότερο να εαυτό μου να του φωνάζει εν εξάλω να γυρίσει πίσω, χαρακτηρίζοντας τον δολοφόνο. Δεν ήταν πάνω από 23-24 χρονών. Λίγη σημασία νομίζω πως έχει,πλέον. Αυτό που θα θυμάμαι για πάντα είναι ότι λίγο πριν γίνουμε ένα με την κολώνα της ΔΕΗ, πέρασαν όλα από μπροστά μου κινηματογραφικά. Φυσιογνωμίες, στιγμές, εικόνες. Μέσα σε 3 δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω πως συνέβη αυτό. Πως μπορεί να χωρέσουν μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, τόσες εικόνες μαζεμένες.
Ανατρέχοντας τώρα, πολύ πιο ήρεμη, θυμάμαι ότι η πρώτη λέξη που πέρασε από το μυαλό μου κατά τη διάρκεια της "προβολής", είναι "σκοτωθήκαμε". Η σύγκρουση ήταν αρκετά ισχυρή, το αμάξι έχει σχεδόν διαλυθεί, και εγώ πιάνω το σώμα μου με τα δυο μου χέρια για να καταλάβω, αν είμαι ζωντανή. Τσεκάρω την διπλανή μου που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, ότι είναι καλά, και καρφώνω το βλέμμα μου στην πινακίδα του smart, την ώρα που το βλέπω να απομακρύνεται. Για καλή μου τύχη, τρία αξιαγάπητα παιδιά,τα οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ, έτυχε να διασχίζουν τον δρόμο εκείνη την ώρα. Αυτοί έκαναν όλη την δουλειά που χρειαζόταν. Από το να δουν πινακίδα, μέχρι και να περιμένουν 3 και πλέον ώρες για να δώσουν κατάθεση, μια και η διπλανή μου είχε χτυπήσει το κεφάλι της και υπήρχε εγκατάλειψη τραυματία.
Εγώ δεν ένοιωθα πόνο. Μόνο οργή. Σκεπτόμενη ότι, πως μπορεί ένας άνθρωπος να σε εγκαταλείπει με τόσο προκλητικό τρόπο, χαιρετώντας σε μάλιστα ενώ βλέπει τι έχει προκαλέσει. Η εικόνα του να με χαιρετάει, προκλητικά απομακρυνόμενος, δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Έχει καρφωθεί σαν ενοχλητικό τσιμπούρι.
Η αστυνομία, έκανε την δουλειά της, τουλάχιστον έτσι φάνηκε. Δεν είμαι και ειδήμων σε αυτά. Τα στοιχεία του τα βρήκαμε μέσα σε 10 λεπτά αφότου ήρθαν, όπως και την διεύθυνση του. Ψάξαμε, αλλά ήταν άφαντος. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, από έναν τέτοιο τύπο. Κρίμα τα παντελόνια μερικών ανθρώπων, τελικά. Τα φοράνε μόνο για μόστρα.
Η συνέχεια της ιστορίας , θα συνεχιστεί,στα δικαστήρια. Δεν έχω τιμωρήσει νοερά ή και στη πράξη κανέναν άνθρωπο ποτέ. Αυτή την φορά νομίζω, ότι οφείλω να το κάνω. Γιατί την Πέμπτη, ήμουν εγώ και είμαι ζωντανή. Την επόμενη που θα το προκαλέσει θα είναι κάποιος άλλος και ίσως νεκρός.
Το να εγκαταλείπεις έναν άνθρωπο δείχνει τουλάχιστον δειλία, άνθρωπο με απολύτως καμία παιδεία, και σίγουρα ένα τέρας. Αρνούμαι να δεχτώ το ενδεχόμενο φόβου, πανικού κλτ. Δεν θα του έκανα απολύτως τίποτα, αν ήταν τυπικός. Θα μου έκανε μια φιλική δήλωση, και θα τελείωνε το θέμα εκεί. Ατυχήματα συμβαίνουν καθημερινά Ο τρόπος όμως με έχει εξοργίσει Ρίσκαρα να σκοτωθώ εγώ για να μην σκοτώσω εκείνον και φέρεσαι και με τέτοιο, τρόπο? Σου αξίζουν τα χειρότερα, "φίλε μου". Για να μάθεις ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει λόγο ύπαρξης, δεν είναι παιχνίδι στα χέρια κανενός που παίρνει ένα τιμόνι και λειτουργεί όπως του κατέβει. Η επόμενη του συμβάντος με βρήκε με το κινητό σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπως και τον δικηγόρο και την ασφαλίστρια μου, αλλά και με ένα κολάρο στον αυχένα.
"Εμείς", δεν τελειώσαμε. Έχουμε να πούμε πολλά και να δώσεις ακόμη περισσότερα, τα οποία θα πάνε στο "χαμόγελο του παιδιού". Για να μάθεις να σέβεσαι, για να μάθεις να είσαι άνθρωπος...


ΥΓ. Μετά από τέτοια ατυχήματα σίγουρα, βγαίνεις κερδισμένος, αναφορικά με τη ζωή σου. Μέσα σε ένα βράδυ, εκτίμησα πόσο όμορφο είναι τελικά να ζεις Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, στον Άρη που έτρεξε, όπως εκείνος μπορούσε για να με βοηθήσει, σε αυτή την ιστορία. Σ' ευχαριστώ, που παρόλο τον πανικό σου, Άριους μπόρεσες να με "ξυπνήσεις, από την απάθεια μου". Επίσης οφείλω ένα ευχαριστώ, στον Ανδρέα, που παρόλο το χάλι μου μιλούσαμε για πάνω από 30 λεπτά στο τηλέφωνο, εγώ σε κατάσταση "ότι να ναι" και εκείνος κάπου χαμένος στα παρτέρια του Αμαρουσίου. Παρ' όλο το χάλι σου και το χάλι μου, τουλάχιστον η συζήτηση παρωδία, ωφέλησε και τους δυο. Αφενός εμένα να ηρεμήσω και να γελάω σαν να μου καθαρίζουν αυγά, 4 το πρωί, και αφετέρου εσένα, να προσανατολιστείς(όπου κάγκελα, Αττική οδός, μην το ξεχνάς. χαχα). Να ζητήσω (και ξέρω οτι θα με βρίσεις), ένα συγνώμη από την μελαχρινή, την οποία είδα σε κατάσταση ξεμαλλιάσματος την ώρα του συμβάντος, να ωρύεται και να ουρλιάζει από το φόβο της, και αυτή η εικόνα μου έμεινε έντονα στο μυαλό, όπως και από το κοριτσάκι στο πίσω κάθισμα, που δεν έφταιγε σε τίποτα να περάσει ότι πέρασε. Ένα ευχαριστώ στην μητέρα μου γιατί έχασε 40 χρόνια από τη ζωή της και φρόντισε να με ηρεμήσει με τον δικό της τρόπο, στον αδερφό μου που ώρες ώρες ενώ θες να τον πλακώσεις στα χαστούκια με τις βλακείες που κάνει, σου πετάει την πιο άκυρη ατάκα και κλαις από τα γέλια. Και σίγουρα σε όλα τα παιδιά που κάθισαν μαζί μου εκείνο το βράδυ, βοηθώντας να μεταφέρουμε το αυτοκίνητο, να μου κάνουν παρέα, ενώ θα μπορούσαν να ήταν στον αναπαυτικό τους καναπέ(και δεν μιλάω ποδοσφαιρικές προτιμήσεις). Ορισμένα, πράγματα και ανθρώπους απλά δεν μπορείς να τα ξεχάσεις, ποτέ. ΚΟιτάζω ψηλά, λέω ακόμη ένα ευχαριστώ, εκει πάνω σε σένα, και σου υπόσχομαι να μην ξανα στεναχωρηθώ για τίποτα. Τελικά η ζωή είναι όμορφη!

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Η ειλικρίνεια αγνοείται.


Aν υπάρχει ένα πράγμα που με θλίβει πολύ στους ανθρώπους, αυτό είναι η έλλειψη ειλικρίνειας σε συνδυασμό με το κλειστό του χαρακτήρα ενός ατόμου. Τώρα θα μου πεις, εσύ τα λες όλα? Όχι θα σου απαντήσω, τουλάχιστον λέω αυτά που νοιώθω. It's a start.
Εχω στύψει πολλάκις το κεφάλι μου σε θέματα ανδρών ήτε που αφορούσαν δική μου περίπτωση είτε φίλων, όπου μέσα σε ατελείωτα ξενύχτια προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε από που απορρέουν συγκεκριμένες αντιδράσεις και συμπεριφορές.
Ελάχιστες φορές ομολογώ πέσαμε μέσα, τουλάχιστον εγώ Η "σβούρα" λόγω ζωδίου ομολογώ μου ρίχνει στο να κατανοεί τους ομοίους της και όχι μόνο. Εγώ το έπιανα από την ρομαντική πλευρά του θέματος.
Το να μην θες να μοιραστείς, είναι κατανοητό απόλυτα, το να μην θες να μιλάς για τον εαυτό σου είναι επίσης κατανοητό. Δεκτό και το ότι θα θες να ωραιοποιείς ορισμένες καταστάσεις προκειμένου να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα (κοινώς να ζεις τη δική σου ουτοπία).
Δεν είναι δεκτό όμως να διαστρεβλώνεις λέξεις, εκφράσεις, καταστάσεις. Να συζητάς μόνο για ότι θεωρείς εσύ απαραίτητο, και βολικό ανάλογα με ποιον έχεις απέναντι σου βέβαια και να παρουσιάζεις με πονηρό - πλάγιο τρόπο την ζωή σου ένα απέραντο κωλοχανείο.
Τα παραπάνω, καταλήξαμε όλες -οι ότι μας ενοχλούν. Ακόμη και τα ωραιοποιημένα ψέμματα δεν μας "χάλασαν" . Είναι παραμυθένια και αυτά. "Ψάχνω να βρω ένα τρόπο να σου πω κάτι, χωρίς να θεωρηθεί ψέμα, αλλά στην ουσία δεν είναι και απόλυτα ειλικρινές ότι σου πασάρω". Έχει την πλάκα του αν το καλό σκεφτείς, αρκεί να μην σου τύχει θα μου πουν άλλοι. Εεε σίγουρα μου έχει τύχει. Δεν ζω σε συννεφάκι (ή μήπως ζω τελικά?)
Το να μην θες να είσαι ειλικρινείς στον άνθρωπο που είναι απέναντι σου, σίγουρα δεν είναι φυσιολογικό. Και δεν αναφέρομαι μόνο για ερωτικές σχέσεις. Συμβαίνει κατά κόρον και στις φιλικές σχέσεις δυο ανθρώπων. Το παρελθόν σε κυνηγά πολλές φορές, άθελα σου μετατρέποντας σαι, παροδικά ή και μόνιμα σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ήσουν πριν Μέχρι την ώρα που απλά καταλαβαίνεις ότι χάνεις το παιχνίδι, ταλαιπωρείς τους γύρω σου και στη ουσία κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Το ίδιο νομίζω ότι ισχύει και στις περιπτώσεις των "κλειστών ανθρώπων". "Έχω μάθει στα δύσκολα να είμαι μόνος - η". Κατηγορία ανθρώπων που μπορεί να "σκιστούν" για τον διπλανό τους, αλλά όταν έρχεται η ώρα να χρειαστούν εκείνοι βοήθεια την απορρίπτουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί απλά έτσι "έμαθαν". Ασχέτως αν τις περισσότερες φορές αυτό έχει αντίκτυπο στους τριγύρω.
Δεν τους αδικώ, είναι τρόπος συμπεριφοράς και αυτός. Κατ' εμέ όχι με την έννοια του "ξερόλα" , αλλά με εκείνη του "δεν θέλω να γίνομαι βάρος. Βέβαια για τα πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις.
Εμένα προσωπικά καμία από τις δυο συμπεριφορές δεν μου είναι αρεστή. Αντιθέτως με αποσυντονίζουν σε μεγάλο βαθμό. Δεν τα παρατάω όμως. Το παλεύω να "κατανοήσω", από που προέρχονται. Νομίζω ότι το πάρα ζορίζω τώρα που σκέφτομαι διπλά! Πάντα κάτι αποκομίζω στο τέλος, όμως. Όποιο τέλος κ' αν έχει το "παραμύθι". Ας ελπίσουμε μόνο να πάψει κάποια στιγμή να μας κυνηγά ο δράκος... Τα σέβη μου

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Ταξίδι...ψυχής.


Πάει αρκετός καιρός από τότε που εντελώς αυθόρμητα αποφάσισα να πάω στην εκκλησία. Κοντά στο Πάσχα ήταν και ο τελευταίος διάλογος που είχα ανοίξει για το θέμα της θρησκείας Μ. Παρασκευή, ήταν το θυμάμαι. Γενικά μετά το θάνατο του πατέρα μου απέφευγα να πλησιάσω. Δεν ξέρω αν είχα χάσει την πίστη μου ή ήταν απλά απογοήτευση γιατί ο θεός διαλέγει να πάρει από κοντά μας τους καλύτερους, ή απλά επειδή αρνιόμουν να βάλω τον εαυτό μου σε διαδικασία να δακρύσει για ακόμη μια φορά. Νομίζω ένα κράμα όλων. Όταν όμως το αποφάσιζα, η αίσθηση ήταν πάντα ξεχωριστή. Αγαλίαζε η ψυχή μου.
Κάπως έτσι αυθόρμητα, αποφάσισα να ταξιδέψω στην Τήνο το σαββατοκύριακο που μας πέρασε.
"Πας να μονάσεις"?, σχολίασε άστοχα ένας γνωστός.
"Η τελευταία που θα μπορούσε να μονάσει, πίστεψε με είμαι εγώ",αποκρίθηκα.
Η άφιξη στην Τήνο ήταν τόσο γαλήνια, όσο και η ηρεμία που σου αποπνέει το νησί. Ένας τρελός αέρας μας καλωσόρισε,έτοιμος να σηκώσει κάθε τι ανεπιθύμητο. Κάθε τι που δεν είναι έτοιμο να δεχτεί την διαφορετικότητα του νησιού. Και όταν λέω διαφορετικότητα μια ματιά τριγύρω αρκεί για να σε πείσει
Ένα νησί με μεγάλη θρησκευτική παράδοση στο οποίο συνυπάρχουν ορθόδοξοι αλλά καθολικοί. Ο αριθμός των εκκλησιών φτάνει τις χίλιες και πλέον οι οποίες είναι διάσπαρτες γύρω από το ναό της μεγαλόχαρης.
Ενοριακές, ιδιωτικές ή κοινοτικές, Ορθόδοξες και Καθολικές, μοναστηριακές, είναι μερικές από τις οποίες ξετρυπώνεις σε κορυφές λόφων, χαράδρες, κάμπους και ρεματιές, σε ελαιώνες ακόμη και σε απόκρημνες ακτές. Η αντιστοιχία για την Τήνο είναι μία εκκλησία ανά εννέα κατοίκους.
Το δωμάτιο,λιτό Χωρίς φανφάρες. Δεν τις ήθελα κιόλας Η θέα μαγευτική. Ο αέρας δεν σε άφηνε να καταφέρεις και πολλά, βγαίνοντας στο μπαλκόνι που σου έδινε στο πιάτο το απέραντο γαλάζιο. 2 καρέκλες στην γωνία με ένα μπλε τραπέζι σε βοηθούσαν να ταξιδέψεις το μυαλό σου.

Την επόμενη της άφιξης, αναχώρησα για την εκκλησία. Αρκετός κόσμος, κυρίως μεγάλης ηλικίας και όχι μόνο. Περίμενα υπομονετικά για αρκετή ώρα στην ουρά που είχε δημιουργηθεί για να μπεις μέσα. Όταν πλέον κατάφερα να μπω στο ναό, ως δια μαγείας ξέχασα ότι με απασχολούσε Λες και κάποιος πάτησε το "delete". Σε όλα! Προσκύνησα την εικόνα, άναψα αρκετά κεριά, καθένα από αυτά για κάποιους ανθρώπους κοντινούς ή μακρινούς που θέλω να είναι καλά. Κάθισα σε μια γωνία και παρατηρούσα το χώρο,ενώ παράλληλα άκουγα τον παπά να ψέλνει. Μην με ρώτησετε τι, δεν το κατέχω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ηρεμούσε τα αυτιά μου.
Έφυγα από εκεί εντελώς άλλος άνθρωπος. Γαλήνιος, χωρίς ίχνος από "μελανιές" του παρελθόντος. Και εκεί, κατεβαίνοντας τα σκαλιά κοντοστάθηκα. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου, ψελλίζοντας: "Τελικά δεν έχασες την πίστη σου. Μόνο πολύτιμο χρόνο από την ζωή σου να θυμώνεις". Αν και ακόμη κ'αυτό είναι συναίσθημα...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Καλό ταξίδι Αντώνη Μπόκτορ...


Νομίζω πως δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να αποχαιρετάς ένα φίλο σε ένα αψυχο μέρος, γνωρίζοντας ότι δεν θα τον ξαναδείς μπροστά σου έτοιμο να σε λιντσάρει για κάποια βλακεία που έκανες.. Δεν θα σου ξανά χαμογελάσει μιλώντας σε διάλεκτο - τεχνικών, φωνάζοντας γιατί πάλι κάποιο καλώδιο τράβηξες από την θέση του μέσα στην ατσαλοσύνη που σε διακατέχει. "Χέσε μας ρε Αντώνη,τελειομανή", ήταν η μόνιμη έκφραση στο στόμα μας, ειδικά όταν φώναξε σε ώρες αιχμής "αθλητικών βαρβάτων ημερών" όπου η μόνη μας έννοια ήταν να βγει η δουλειά με οποιοδήποτε κόστος.
Αυτή ήταν η διαφορά του Αντώνη. Ήθελε το τέλειο αποτέλεσμα οπτικό ή ακουστικό χωρίς να χρειάζεται να γυρίσει όλο το σύμπαν ανάποδα Και το κατάφερνε πάντα, βάζοντας ακόμη και εμάς τους ίδιους σε μια σειρά.
Τον Αντώνη τον γνώρισα το 1998, όταν εργαζόμουν στον sport fm, κάνοντας την πρακτική μου. Συναντιόμασταν τα πρωινά του Σαββατοκύριακου. Εκείνος πίσω από την κονσόλα - την μόνιμη αγάπη του και εγώ πίσω από μικρόφωνο..Σε αποσύνθεση και οι δυο από ξενύχτι,αλλά πάντα γεμάτοι όρεξη.
Την πρώτη μου μίνι εκπομπή στο ραδιόφωνο την μοιράστηκα μαζί του, μέσα στην δική του ραδιοφωνική ώρα. Ακομπλεξάριστος, σε βοηθούσε να στηθείς φροντίζοντας με τις συμβουλές του να βελτιώσεις τις αναπνοές σου ώστε να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα.
Οι επαγγελματικοί μας δρόμοι χώρισαν το 2000 και ξαναβρεθήκαμε έξη χρόνια, αυτή τη φορά όχι ραδιοφωνικά αλλά τηλεοπτικά, στον ΣΚΑΪ. Ο άνθρωπος για όλα, από το να φροντίσει για το τέλειο της μετάδοσης μέχρι να μιλήσει στον παρουσιαστή προκειμένου να ηρεμήσει το σύστημα το οποία ήταν έτοιμο να εκραγεί από την πίεση της δουλειάς.
Δεν μ' αρεσουν τα αντίο, δεν τα γούσταρα ποτέ. Άλλωστε το "ποτέ" είναι μια λέξη για να εμπλουτίζει όπως έχω πει το ελληνικό λεξιλόγιο. Δεν υπάρχουν ποτέ, υπάρχει θέλω και εμείς Αντώνη θέλουμε να σε θυμόμαστε έτσι πως τριγυρνούσες στα σκαλοπάτια. Πάνω κάτω σαν σβούρα, περήφανος, ζωντανός γεμάτος ενέργεια. Και να σαι σίγουρος πως κάπου στα σκαλιά του δευτέρου ορόφου και πάλι θα καπνίσουμε στη ζούλα μισό τσιγάρο. Πάλι εκεί θα σε βρω για να φτιάξεις το χαλασμένο μικρόφωνο...Καλή αντάμωση φίλε Αντώνη.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Προχωράμε...


Nα μαστε πάλι, μετά από αρκετό καιρό. Χρειαζόμουν αποσυμπίεση και όχι πίεση. Οπότε, δεν ασχολήθηκε με τίποτα άλλο πέρα από εμένα. Κατέβασα ταχύτητα και χαλάρωσα το "γκάζι". Δεν ηταν και άσχημα ομολογώ.
Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα,συνέβησαν πολλά. Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο - για μένα - έκλεισε, και μπήκε στο ντουλάπι των αναμνήσεων. Ελάχιστων και ανάμεικτων Πάμε παρακάτω μου έμαθαν να λέω και το κάνω. Παράλληλα πολλές ανακατατάξεις συνέβησαν στη δουλειά,πράγμα που με άγχωσε ολίγον αλλά κατάφερα να το κοντρολάρω. (απόρησα και εγώ με μένα)
Προχωράμε, πάντα προχωράμε. Είναι μια λέξη που μου έχει γίνει πια συνήθεια, καθημερινότητα. Υπάρχουν φορές που με μελαγχολεί και άλλες που μου δημιουργεί μια αισιοδοξία ότι ακόμα τα καλύτερα δεν έχουν χτυπήσει την πόρτα μου.
Πάντα οι καινούργιες αρχές με άγχωναν. Ήτε αφορούσαν σχέσεις, ήτε εργασία νέο περιβάλλον. Δεν ξέρω μπορεί να μην είχε τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μου τελικά, τώρα που το σκέφτομαι. Θυμάμαι πάντα να προσπαθώ να ψυχολογήσω τον ή τους απέναντι μου, έτσι ώστε να αποφεύγω καυγάδες και γκρίνιες. Ότι μ' έφερνε σε σημείο να γκρινιάζω με απωθούσε και μοιραία με οδηγούσε στην έξοδο, όσο και αν δεν το ήθελα κατά βάθος.
Οι καινούργιες αρχές σε οτιδήποτε πάντα μας δημιουργούν αφενός άγχη, αφετέρου όμως ανοίγουν καινούργια κεφάλαια στη ζωή μας. Για καλό υποθέτω πάντα. Άσχετα αν κάποιες φορές το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που προσδοκούμε. Σκοπός είναι να δεχόμαστε τα πράγματα ως έχουν χωρίς γκρίνιες και ηττοπάθειες και να προσδοκούμε σε κάτι ακόμα καλύτερο...Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολείσαι με μαμακίες!!!Τα σέβη μου.


Υγ: Μέσα σε όλα πρόλαβα να ασχοληθώ επιτέλους και με την αγορά του αυτοκινήτου. Σε λίγες μέρες ευελπιστώ να το χω στα χεράκια μου!!!

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Με "ένα" daquiri αγκαλιά!


Η σχέση μου με το ποτό δεν ήταν ποτέ καλή. Άντε στο τσακίρ κέφι την Ursus με sprite να συνόδευε και κάνα σφηνάκι μετά από έντονες πιέσεις! Την έκφραση, "πάλι με νερό θα την βγάλεις", την έχω ακούσει ουκ ο λίγες φορές από την παρέα μου η οποία είναι το ακριβώς αντίθετο από μένα και ακόμη περισσότερο!
"Δεν χρειάζομαι να μεθύσω καλέ, για να έρθω σε κέφι, είμαι σούργελο από μόνη μου", επαναλάμβανα συνεχώς προκειμένου να σταματήσει η καζούρα! Έκφραση που ομολογώ ποτέ δεν έπεισε κανέναν!
Όπως όμως για όλα τα πράγματα που λες όχι , έρχεται η ώρα που τα κάνεις, έτσι και εμένα ήρθε η δική μου. 4 daquiri φράουλα, και μάλιστα με την συγκατάθεση μου, γλύκαναν χθές τον ουρανίσκο μου και βεβαίως έλυσαν σε μεγάλο βαθμό την γλώσσα μου, η οποία άρχισε να λέει με περίσσια ευκολία, αλήθειες που κρατούσε προς έκπληξην όλων των παρευρισκομένων
"Τελικά έχεις πλάκα όταν πίνεις λίγο παραπάνω", ψέλλισες και μπορεί να μην έχεις άδικο. Αυτό που κρατάω από την χθεσινή βραδιά ήταν η απίστευτη όρεξη μετά από μέρες που ο μπάσταρδος ο ανάδρομος με έχει πεθάνει. Σε σημείο που διόλου με ενδιέφερε αν κάποια στιγμή η παρέα διασπάστηκε και έμεινα με το Ρουλάκι να κάνουμε ατελείωτες συζητήσεις περί σχέσεων - γουρουνιών - διακοπών. Οι τριγύρω δεν με απασχόλησαν, το μυαλό μου είναι σε σταθερή σκέψη πλανητικών ταξιδιών, έτσι λυπάμαι αν διαολόστειλα κανέναν.
Ο Μιχάλης απηύδησε, η Ντίνα με τον πόνο της, η Ρούλα ψάχνει να βρει απαντήσεις, ο πλανήτης ...στο δικό του πλανήτη και εγώ πιο χαλαρή από ποτέ, παρατηρούσα διαφορετικές αντιδράσεις ανθρώπων της διπλανής πόρτας.
Το daquiri το απήλαυσα μέχρι τελευταίας γουλιάς, και δικαίως βαφτίστηκε με δόξα και τιμή το ποτό του φετινού καλοκαιριού. Γιατί το περσινό καλοκαίρι στην πρώτη μου απόπειρα να γνωριστούμε τα δυο μας δεν μπορούσα να οδηγήσω για το σπίτι, μόλις με ένα. Το γεγονός ότι με τετράδα κατάφερα και να οδηγήσω και να μην με μαζεύουν νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή εξέλιξη!
Δεν μου αρέσουν οι φανφάρες και τα πολλά λόγια, έχω ακούσει πολλά στην ζωή μου. Αυτό που μου αρέσει ήταν αυτό που βλέπω τριγύρω, ανθρώπους γελαστούς και πρόθυμους, όπως αυτούς που παρατήρησα χθες Νομίζω πως το καλοκαίρι αλλάζει και τους πιο δύσπιστους Τους μεταμορφώνει σε ανθρώπους γεμάτους ενέργεια και πρόθυμους να μοιράζονται σκέψεις εμπειρίες και στιγμές. Δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει το ποτό σε αυτές τις περιπτώσεις. Στη δική μου, έπαιξε ένα ρόλο,χθες Νομίζω οτι απλά είμαστε όλοι σε διάθεση αλλαγών και καινούργιων , μα εντελώς καινούργιων εικόνων, ρεαλιστικών όμως και όχι ουτοπικών που λέει και η σβούρα!(καλά τα λες, να τα έπραττες κιόλας θα ήταν πολύ καλύτερα)
Κρατάω μια πολύ ζεστή εικόνα του χθες και προχωράω σε μια πιο ρεαλιστική του σήμερα. Και αυτό το κατάλαβα απολύτως νηφάλια! Τα σέβη μου



ΥΓ Το μαύρισμα είναι μέχρι στιγμής η αφορμή. Ας προχωρήσουμε στην ουσία, κάποια στιγμή...

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Να θυμάσαι...

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.
Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.
Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.
Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.
Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»
«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»

- Δώσε στον κόσμο περισσότερα από ότι περιμένει και κάντο με χαρά.
- Όταν λες «σε αγαπώ» να το λες με σοβαρότητα.
- Όταν λες «συγνώμη» κοίτα το άλλο άτομο στα μάτια.
- Μην περιγελάς τους άλλους για τα όνειρά τους.
- Μπορεί να βγεις πληγωμένος, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις την ΖΩΗ.
- Μην κρίνεις τους άλλους από αυτούς που τους περιτριγυρίζουν.
- Μίλα αργά, αλλά σκέψου γρήγορα.
- Αν κάποιος σου κάνει μια ερώτηση στην οποία δεν θέλεις να απαντήσεις, χαμογέλα και ρώτα τον : «Γιατί θέλεις να μάθεις;» .
- Να θυμάσαι ότι η πιο μεγάλη αγάπη και οι πιο μεγάλες επιτυχίες απαιτούν μεγάλα ρίσκα.
- Όταν χάνεις να μαθαίνεις το μάθημά σου.

Να θυμάσαι τα τρία Σ:
- Σεβασμός για τον εαυτό σου
-Σεβασμός για τους υπόλοιπους
-Σοβαρότητα στις πράξεις σου
- Μην επιτρέψεις μια μικρή παρεξήγηση να χαλάσει μια μεγάλη φιλία.
- Χαμογέλα όταν σηκώνεις το τηλέφωνο, έτσι ώστε το άτομο που τηλεφωνεί να το αισθανθεί από τον τόνο της φωνής σου.
- Να δίνεις σημασία στις λεπτομέρειες.
- Να θυμάσαι ότι το να μην αποκτάς πάντα αυτό που θέλεις, είναι μερικές φορές τυχερό.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Κάπου σε εχω ξαναδεί...



Και ξαφνικά τα πάντα σταματούν. Σαν το δείκτη του ρολογιού.Εκείνος προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί και εκείνη τον κοιτούσε σαν χαμένη. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη απο νωρίς. Τριγύρω κόσμος μαζεμένος, σε παραλήρημα, σε άλλη διάσταση Εκείνος όμως δεν έβλεπε τίποτα, δεν άκουγε τίποτα. Είχε χαθεί στα μάτια της. Χάζευε το απόλυτο του γαλάζιου στο βλέμμα της. Το σμιλεμένο σαν άγαλμα κορμί της που τον τραβούσε σαν μαγνήτης. Ήταν δώρο θεού. Λες και άκουσε την προσευχή του για το "καινούργιο", το άλλο, το διαφορετικό που το περίμενε χρόνια να φανεί.
Η στιγμή ήταν μαγική. Είχε χάσει την έννοια του χώρου του χρόνου. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Το μόνο που τον ενδιέφερε είναι να την σφίξει στην αγκαλιά του, και να την κρατάει μέχρι να της κοπεί η αναπνοή. Το sex του φαινόταν πολύ φτηνό. Δεν ήταν αυτό που ποθούσε απαραίτητα εκείνη την στιγμή.
Εκείνη πνιγμένη στην φλυαρία των καιρών. Αδιάφορη για τα πάντα. Υπέρμετρα φιλόδοξη στη ζωή της, και εγωίστρια μέχρι αηδίας. Και όμως, με ένα μαγικό ραβδάκι όλα ξαφνικά φαίνονταν τόσο μικρά. Μια στιγμή αρκεί για να παραμερίσεις ότι έχεις κάνει τρόπο ζωής μέσα από πείσμα.
Στέκονταν τόσο κοντά και ένοιωθαν ότι κάπου αλλού είχαν ιδωθεί. Ίσως σε άλλη ζωή. Η ψυχή δεν ξεχνάει. Ότι άφησε θα ξαναψάξει να το βρει, κάποια στιγμή. Η ψυχή ταξιδεύει, και η δική της σίγουρα μόλις είχε βρει σταθμό. Η δική του απλά είχε βρει το άλλο της μισό.
@"Μάνος"
@"Χριστίνα". Και ξαφνικά ο χώρος φαντάζει πολύ μικρός για να χωρέσει τόσο πάθος...

Την κατάληξη της ιστορίας του Μάνου και της Χριστίνας την ξέρω. Αυτό που επίσης ξέρω είναι ότι όταν κάτι το θες πραγματικά δεν σε σταματάει τίποτα. Το έχω βιώσει αρκετές φορές και όχι πάντα με το καλύτερο αποτέλεσμα. Ωστόσο δεν μετάνιωσα ποτέ και για τίποτα. Το ίδιο να κάνεις και εσύ,ποτέ δεν είναι αργά, ακόμη και για δάκρυα...!

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Το σύνδρομο της επανάληψης


"Η επανάληψη είναι η επαναληπτική επανάληψη επαναληπτικών μοτίβων, που μέσα από την επαναληπτική συμπεριφορά τους, επαναλαμβάνουν επανειλημμένα την επαναληπτική φύση τους".(Όσκαρ Ουάιλντ)
Επαναλαμβάνω, άρα αυτό απολαμβάνω. Την επανάληψη λαθών, όχι απαραίτητα αρνητικών εκείνη την δεδομένη στιγμή, ωστόσο ο εγκέφαλος αρνείται να δεχτεί το διαφορετικό με αποτέλεσμα οι ίδιες συμπεριφορές, αντιδράσεις, αποφάσεις να ανακυκλώνονται δημιουργώντας ένα παροδικό συναίσθημα, αρνητισμού το οποίο εν συνεχεία αποβάλλεται με ένα μοναδικά ανεξήγητο τρόπο. Αποτέλεσμα: Η επανάληψη να επανέρχεται πιο ακμαία από ποτέ.
Δεν χάζεψα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απλώς από χθες που έχει κολλήσει στο κεφάλι η συγκεκριμένη λέξη. Η οποία μπορεί να αποτελείται από μόλις εννέα γράμματα, ωστόσο έχει τεράστια δύναμη και επιρροή σε όλους.
Βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι κάτι θα σε σκοτώσει ήτε συναισθηματικά ήτε εργασιακά, ήτε σε επίπεδο ανθρωπίνων σχέσεων. Μέχρι εδώ όλα καλά Το καταλαβαίνεις. Βρίσκεις την δύναμη (αν την διαθέτεις) να το αποβάλεις, ακόμη και βαθιά μέσα σου δεν το θέλεις. Στον δρόμο σου κάτι αντίστοιχο θα βρεθεί και ενώ έχεις την προηγούμενη εμπειρία κατά νου, επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη. Πχ. Ξέρεις ότι ένας συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου - συντρόφου είναι έτη φωτός μακρυά από τα δικά σουτ στάνταρ, μια συγκεκριμένη δουλειά μπορεί να σε καταστρέψει οικονομικά και κοινωνικά, όπως και το να συγχωρέσεις έναν φίλο-η ο οποίος σε πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Και στις τρεις περιπτώσεις , τις οποίες λίγο πολύ όλοι μας έχουμε δώσει δυναμικό παρών, ο ζημιωμένος κατά ένα μεγάλο μέρος είσαι εσύ καθώς ενώ βλέπεις συνεχίζεις και συνεχίζεις και δυστυχώς δεν κερδίζεις σε αντίθεση με την durasell η οποία σύμφωνα με το διαφημιστικό, ακόμα και τώρα συνεχίζει(γαϊδουρινή αντοχή). άρα λαϊκιστή, τα θέλει ο "κ...ος" σου!
Ότι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει, κάτι παραπάνω ήξερε ο Αριστοτέλης. Οπότε άδικα πολλές φορές αρνούμαστε να δεχτούμε το αυτονόητο, το δεδομένο, δηλαδή κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κατανοώ. Κανέναν δεν ωφέλησε η επανάληψη. Αντίθετα πολλές φορές τον έφερε σε σημείο να προχωρά σε ακραίες συμπεριφορές, πολλές φορές "καταστροφικές". Στην ουσία όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να αποδεχτεί τον ίδιο του τον εαυτό οπως ακριβώς είναι. Προσπαθεί αν τον αλλάξει με μια σειρά απαγορεύσεων οι οποίες μένουν μόνο στα χαρτιά του μυαλού του. Με την πρώτη ευκαιρία θα επαναλάβει τις ίδιες συμπεριφορές και τα ίδια λάθη. Γιατί , έτσι του αρέσει! Δεν είναι στο χέρι του να το αλλάξει. Οτι άλλο και αν κάνει, θα ναι μισό, ποτέ ολοκληρωμένο
Οτι επαναλμβάνουμε , λοιπόν μας καθορίζει. Το κατάλαβα για τα καλά, λίγο πριν τα άντα (πάλι καλά). Ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν να αποδέχεται την αλήθεια ωμή, γυμνή, και ποτέ δεν είναι αργά να απολαύσει επαναλαμβάνοντας λάθη - σωστά. Γιατί η επανάληψη έχει και την θετική της πλευρά! Τα σέβη μου.

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Mαμά, μανούλα, "ήρωας"!


Αφανής ήρωας. Είναι η μόνη έκφραση που μου έρχεται, φέρνοντας στο μυαλό την μητέρα μου. Πάντα σωστή σε όλα της, λιονταρίνα. Όλα έπρεπε να είναι σε μια τάξη, όλοι μας έπρεπε να ήμασταν σοβαροί, μαζεμένοι, ηθικοί και επιτέλους να μάθουμε να μιλάμε χαμηλόφωνα Αδύνατον!
Μια τρελή οικογένεια ήμασταν, όλοι μας. Ζωντανοί, φωνακλάδες. Όλα τα είχαμε από πολύ! Πολύ χαμόγελο, πολύ δοτικοί, πολύ ανοιχτοχέριδες, πολύ δουλευταράδες, πολύ ανθρώπινοι..
Η μητέρα μου απλά, είχε μέτρο. Οι υπόλοιποι τρεις, λειτουργούσαμε αυθόρμητα. Οπότε ήταν πάντα εκεί μετά από κάθε στραβοπάτημα, αφενός να μας πετάξει την γνωστή ατάκα που μισώ "στα λεγα, δεν μ' άκουγες" και αφετέρου να μαζέψει τα διάσπαρτα κομμάτια όλων μετά από μια έντονη απογοήτευση.
Αυτή είναι η μαμά μου. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, πανέξυπνος γεμάτος θέληση για ζωή. Δεν της έμοιασα σχεδόν σε τίποτα. Όλα τα πήρα από το πατέρα μου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάποια χαρακτηριστικά της σίγουρα θα με βοηθούσαν πολύ περισσότερο στη ζωή μου.
Εκείνη έσβηνε τις "αναμμένες φωτιές" στο σπίτι. Εκείνη προσπαθούσε να με μάθει ότι το να κάνεις πίσω,δεν τσαλαπατάς απαραίτητα τον εγωισμό σου. Απλά μαθαίνεις και την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Άργησα να τα καταλάβω όλα όσα εκείνη με μάθαινε από παιδί Αγύριστο κεφάλι σαν τον πατέρα μου,. Περήφανη, ελεύθερη - πολιορκημένη ήμουν πάντα. Και αυτή πάντα εκεί. Ακούραστα να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα, και εγώ να τα προσπερνώ λέγοντας απλά: "κοίτα την δουλειά σου, εσύ".
Έχω πληγώσει με λέξεις πολλές φορές την μητέρα μου. Άλλες τόσες είμαι σίγουρη ότι την έχω απογοητεύσει. Ποτέ δεν μου το είπε. Ποτέ δεν με "τιμώρησε",έστω και στο ελάχιστο. Ήταν πάντα εκεί έτοιμη να με συμβουλέψει. Κ' ας είχα αδυναμία περισσότερη στον πατέρα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, την εβδομάδα μετά την κηδεία, που αγχωνόταν για το πως θα είμαι εγώ, βάζοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της τον δικό της πόνο. "Αγχώνομαι για σένα Μαρίνα. Σου έπεσαν όλα μαζί".Και ναι, μου είχαν πέσει όλα μαζί Αλλά έπρεπε να σταθώ και το έκανα. Και με βοήθησες, χωρίς να περιμένεις τίποτα. Άκουγες μόνο και στεκόσουν εκεί.
Τώρα μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά, κ' ας μην είμαι μητέρα. Νομίζω ότι εγώ θα είμαι χειρότερη με τα δικά μου παιδιά Το άγχος μου θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Τρελαίνομαι στη σκέψη ότι μπορεί κάποιος να τα πειράξει ή να τα κάνει να κλάψουν. Όμως μέσα από αυτά γίνονται πιο δυνατά,αν πάρω παράδειγμα από τον εαυτό μου.
Η μητέρα μου είναι βράχος που παρότι την χτυπά συνεχώς το κύμα στέκεται εκεί, αγέρωχη, υπερήφανη δεχόμενη κάθε είδους επιθέσεις, άδικες πολλές φορές.
Η μητέρα μου είναι, αυτή που μαζί με τον πατέρα μου για τον οποίο αψήφησε λογιών απαγορεύσεις, έφεραν εμένα στον κόσμο. Μου έδωσε ζωή. Και την ευχαριστώ πάνω απ'όλα γιατί παρότι είναι γκρινιάρα και μας φωνάζει ξέρει παράλληλα να μας καταλαβαίνει και να μην αντιδρά στα θέλω μας. Οτι "θέλω"κ' αν είναι αυτό που θα ξεστομίσω. "Αν αυτό σε γεμίζει, εγώ ακολουθώ εσένα".
Μαμά, μανούλα, μαμίτσα, μάνα, φίλη σ' ευχαριστώ που υπάρχεις. Σ' ευχαριστώ που χαμογελάς έστω κ' αν πολλές φορές το βλέπω ότι μέσα σου πονάς. Σ' ευχαριστώ που ποτέ δεν με εμπόδισες να φέρω εις πέρας τα σχέδια που είχα στο τρελό μυαλό μου,καλύπτοντας με άπειρες φορές , δείχνοντας μου εμπιστοσύνη. Μπορεί να μην στο λέω συχνά, αλλά για μένα είσαι κάτι πολύ ξεχωριστό...Χρόνια σου πολλά!


ΥΓ: Πόσο δίκιο είχες χθες "Μαρίνα σκέψου. Εσένα τα εύκολα δεν σου άρεσαν ποτέ. Γιατί να αρέσουν στους άλλους? Ακόμα γυρίζει στο κεφάλι μου. Αλλά είπαμε, δυστυχώς έμοιασα στον πατέρα μου!



Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο, σ'ενα πολυ καλό συνάδελφο, τον Σταύρο που ξέρω πόσο του λείπει η δική του μητέρα. "Για όσα δεν πρόλαβες να πείς, για όσα δεν πρόλαβες να εκφράσεις. Είμαι σίγουρη οτι σε καμαρώνει, απο εκεί ψηλά για όλα όσα έχεις καταφέρει και για όλα όσα θα καταφέρεις στο μέλλον"!

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Κάποτε...


@ Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.

@Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

@Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.

@Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

@ Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

@Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS.

@Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.

@Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμε
δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

@Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα
ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...

@Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
Σήμερα μας το λέει ο navigator.

@Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε
εμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.

@ Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.
Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα
για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

@ Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν
πάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και
επιχειρηματίες.

@Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να
δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

@Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και
αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του
δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...

@Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.

@Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από
τον Καρβέλα.

@Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνει
ο...Μακρόπουλος.

@Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα τραγουδούν με κάτι
άλλο.

@Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι
ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το
κεφάλι του άλλου.

@Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον
Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters
με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν...τους κακούς.

@Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της
γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζομε ένα
ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο
Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

@Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε
«Αυτός φταίει»...

@Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη
τηλεόραση από εμάς.

@Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

@Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι!
Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

@Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι
και κουτσομπολιό. Σήμερα...μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.

@Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις
απλά αναγνωρίσιμος.

@Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

@Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

@Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

@Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για
κανένα....

@Κάποτε λέγαμε, σ'αγαπώ, μου λείπεις, σε θέλω, σ'εχω αναγκη. Τώρα απλά περνάμε στον επόμενο - ή.

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή....

Fly to the moon and back.


To καλοκαίρι, άρχισε να μου μυρίζει από χθες το βράδυ. Χαμένη στο μπαλκόνι, απαραιτήτως μόνη με ένα αεράκι πιο διαφορετικό από ποτέ. Τον ουρανό με τ' άστρα(ή αλλιώς μια φανέλα - μπασκετική - του Παναθηναϊκού) να μου έταζες χθες για να βγω από το καβούκι μου ακόμη και ραντεβού με τον άνδρα των ονείρων μου , δεν υπήρχε περίπτωση να κουνηθώ από το σπίτι!
Είχα καιρό να νιώσω τέτοια αίσθηση, ανακούφισης, ελευθερίας, ανεξαρτησίας. Όχι ότι με εμπόδιζε τίποτα να το νιώσω πριν, αλλά κάτι τα απρόοπτα του μυαλού μου κάτι από δω κάτι από εκεί, ήμουν σε διαφορετικό Mοod.
Το μπαλκόνι φάνταζε ιδανικό, ο γείτονας ευτυχώς είχε πέσει για ύπνο, οπότε κανένας λόγος άγχους για πιθανή ανάκριση, έριξα και μια απαγόρευση στους λοιπούς εντός της οικείας να με πλησιάσουν, γιατι ρωτούσαν πολλά και "δεν κάνει" και αφέθηκα σε ένα τρελό χορό σκέψεων, ο οποίος κάποτε μου φάνταζε απίστευτα βαρετός. "Οι καιροί αλλάζουν, μαντάμ. Εσύ γιατί όχι", ψέλλισα. Επηρεασμένη, ακόμη από το όνειρο της περασμένης βραδιάς.
Στεκόσουν εκεί απέναντι, εμφανώς αδυνατισμένος και χωρίς το μουστάκι, χαμογελούσες. Πλησίασες μόλις με είδες. Έβγαλες ένα χαρτομάντιλο, σκουπίζοντας το δάκρυ που κυλούσε στα μάτια μου και ψιθύρισες, "Η ζωή έχει και δυσκολίες, πόνο και πολλά λάθη. Εσύ ήξερες πάντα πως να συνεχίζεις. Το ίδιο θα κάνεις και τώρα" Και έτσι απλά πετάχτηκα στον ύπνο μου. Δακρυσμένη ακόμα.
Το τελευταίο που θυμάμαι, είναι ένα χάδι στο μάγουλο, ξημερώματα. Τίποτα άλλο. Πάγωσαν όλα έπειτα. Τα έσβησε η μνήμη μου, με delete.
To επόμενο πρωί, μεταξύ κάποιων απρόοπτων η φιγούρα δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό. Είχε κολλήσει σαν τον πιο ζηλιάρη γκόμενο που μπορεί να σου τύχει ο οποίος δεν ξεκολλάει από πάνω σου, ούτε όταν πας στην τουαλέτα! Σιχαμένες και οι δυο εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό.
Το τηλέφωνο, χτύπησε περασμένες δυο. Αυτό το παιδί ξέρει πάντα πότε πρέπει να πάρει, του το είπα κιόλας με τον γνωστό αυθορμητισμό μου, που λατρεύει. Γέλασα, χαλάρωσα θυμήθηκα, θύμωσα, ηρέμησα, μίλησα, έβρισα, κοιτώντας ένα από τα πιο γεμάτα φεγγάρια που έχω δει ποτέ. Προφανώς έχουν υπάρξει και ωραιότερα, τα οποία είχα προσπεράσει.
Ετοιμάζομαι για ένα ωραιότατο ταξίδι το οποίο έχω πολύ ανάγκη και μαζί το πρώτο μου μπάνιο, καιρού θέλοντος και "παρέας" κρυουλιάρας επιτρέποντος! Το πολύ καλό νέο του ταξιδιού, ακολούθησε μια ακόμη καλύτερη είδηση για επιστροφή χρημάτων που είχα ξεχάσει καθώς επίσης ότι η "μικρή μου κόρη" άρχισε να "μιλάει" με τον δικό της μοναδικό τρόπο!!
"Καλά ρε Μαρίνα, κραυγές βγάζει, δεν είπα και τον ύμνο του Παναθηναϊκού", είπε γελώντας η κουμπάρα! "Αυτό το παιδί δεν θα επιτρέψω να κλάψει ποτέ "της είπα. "Όσο υπάρχω εγώ θα γελάει με την ψυχή της".
To ξημέρωμα με βρήκε αγκαλιά με μια φωτογραφία... Στα δύσκολα ξέρει ότι πρέπει να είναι εκεί και μέσα από ένα άψυχο τζάμι αντανακλά η πιο ζεστή φιγούρα όλης μου της ζωής. Και όπως σου έχω γράψει, είσαι και θα είσαι πάντα η μοναδική αλήθεια στη ζωή μου. Οι υπόλοιπες δεν άντεξα(ν) στον χρόνο. Τα σέβη μου.

ΥΓ: Εσένα πως σε επηρέασε το φεγγάρι?

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

"Μια νύχτα με τον εχθρό μου"



Πίστευα ότι το είχα αφήσει, πίσω μου. Αρνιόμουν να το επαναφέρω στην μνήμη μου. Λες και είχα κάνει Format σε εκείνη την άσχημη περίοδο. Ο σκληρός δίσκος πετάχτηκε και μαζί εκείνη η φρικτή βραδιά, του Νοέμβρη στα 21 μου χρόνια...
Πάλεψα πολύ να το ξεπεράσω, απείχα για καιρό από πράγματα που για τον περισσότερο κόσμο είναι ευλογία, ανάγκη, αίσθηση, ζωή. Αρνιόμουν πεισματικά να "απολαύσω", να μοιραστώ αισθήσεις και οτιδήποτε μπορούσε να μου επαναφέρει στο μυαλό εκείνες τις άσχημες και ίσως χειρότερες 2 και πλέον ώρες της ζωής μου οι οποίες μου στοίχησαν, αφήνοντας πληγές ανοιχτές για αρκετό καιρό τις οποίες θέλοντας και μη κουβαλούσα μαζί μου και στις μετέπειτα σχέσεις μου ερωτικές και μη.
Ούτε το όνομα δεν θυμάμαι, το έχω αποβάλει ακόμη και εκείνο. Ούτε καν τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Μια φιγούρα μόνο κοντή μέσα σε ένα σπίτι χωρίς ζεστασιά, γεμάτο από μυρωδιές που δεν δεχόταν η όσφρηση μου. Παγιδευμένη.
Και μετά, σιωπή, κλάμα, φόβος και "πόνος". Για τη χαμένη μου αθωότητα που δεν έμοιαζε σε τίποτα με το παραμύθι που είχα πλάσει στο μυαλό μου από παιδί. Τι να δικαιολογήσω τότε? Όλα ήταν πρωτόγνωρα, "καινούργια", διαφορετικά από ότι τα περίμενα. Ένα γιατί θυμάμαι μόνο να λέω συνέχεια στον εαυτό μου και μετά να κλαίω σαν μικρό παιδί.
Όταν πλέον στάθηκα στα πόδια μου, 2 χρόνια αργότερα το(ν) διέγραψα από την μνήμη μου. Με είχε καταστρέψει χωρίς να φταίω σε τίποτα. Είχε φροντίσει να με τιμωρήσει για πράγματα που προφανώς τον τιμώρησαν και εκείνον, ξεσπώντας σε ανθρώπους που δεν του έφταιξαν. "Αθώους", ανθρώπους. Χαμογελαστούς που το μόνο που πρόσφεραν ήταν αγάπη. Πόσο έξω είχα πέσει, τότε.
Δεν τον ξανά είδα ποτέ από τότε, και πάνε αρκετά χρόνια. Ευτυχώς δεν τον είδε επίσης ποτέ, κανένας από τους δικούς μου ανθρώπους γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να είχε γίνει. Δεν τον κυνήγησα ποτέ, επίσης αν και θα μπορούσα να το κάνω. Δεν ήθελα κ' ας φέρθηκε σαν το τελευταίο αλήτη της Ομόνοιας. Επικεντρώθηκα σε μένα και πως θα "γιατρέψω " τις δικές μου ανοιχτές πληγές, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η γυναικεία κακοποίηση δεν είναι απαραίτητα σωματική. Είναι και ψυχολογική. Υπάρχουν γυναίκες που κατηγορούν τον εαυτό τους γιατί έτσι γαλουχήθηκαν μέσα από διαλυμένες οικογένειες ή που είχαν τέτοιου είδους παραδείγματα μέσα στο σπίτι τους. Οι περισσότερες δε, δεν προχωρούν σε καταγγελία, θέλοντας να διαγράψουν από την μνήμη τους το περιστατικό φοβούμενες να μπουν στη διαδικασία να αντικρίσουν ξανά τον άνθρωπο που τις έφερε σε αυτό το σημείο. Άλλες πάλι έχουν την αίσθηση ότι θα κατηγορηθούν οι ίδιες οτι προκάλεσαν με την συμπεριφορά τους με αποτέλεσμα να χλευαστούν ή και να βρεθούν στη θέση της κατηγορουμένης αντί για αυτής του θύματος.
Μπορεί να αλλάξει όλο αυτό, και κατά πόσο είναι εφικτό να μετριαστούν τέτοιου είδους συμπεριφορές από το αντίθετο φύλο? Η καταγγελία είναι μια καλή αρχή κατ' εμέ σε συνεργασία πάντα με τις αστυνομικές αρχές . Το δεύτερο βήμα, κυρίως για γυναίκες ιδιαίτερα ευαίσθητες είναι η ψυχολογική υποστήριξη, ώστε να επουλώσουν τα τραύματα και να επανενταχθούν και πάλι ομαλά στο κοινωνικό σύνολο. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε: http://www.sapphogr.net/gynaika/w-orgs.html.Με ένα χαμόγελο, όλα μπορούν να διορθωθούν προς το καλύτερο...


ΥΓ: "Ένα δάκρυ έσταξε στο μάγουλο και κύλησε φτάνοντας μέχρι την καρδιά. Εκεί και έσβησε." Όπως εκείνο το ξημέρωμα του Νοέμβρη που έσβησε μια περίοδος της ζωής μου. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χρήστο που κατανόησε και είχε υπομονή έτσι ώστε να καταλάβω ότι η ζωή έχει και τις καλές πλευρές της. Που πίστεψε σε μένα και βοήθησε με τον δικό του τρόπο να προχωρήσω σε πράξεις, αφήνοντας πίσω μου μια πολύ άσχημη περίοδο της ζωής μου. Έστω και αν αυτή η ιστορία δεν είχε το happy end που ήθελα. "Χρήστους" μπορεί να μην βρω και μεταξύ μας , δεν θέλω κιόλας. Αυτό που σίγουρα έχουμε όλοι μας ανάγκη, είναι να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να μη σκοτώνουμε αυτούς που πραγματικά μας αγαπούν. Τα λέω για να τα ακούω και εγώ.