Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Άρπαξα την ευκαιρία ακούγοντας στην δουλειά την διπλανή μου να μετράει τα λάθη της. Ναι και όμως. Αράδιασε ιστορίες λυπητερές, απογοητεύσεις, κλάματα και ένα σωρό που όλοι μας έχουμε περάσει αλλά προσπεράσει.

-Κάναμε, λάθη, έ και τι έγινε και ποιος δεν έχει κάνει...' της απαντάω.
-Νατάσα μου λέει!
- Μέσα είσαι, αλλά κράτα την ουσία και πέτα τα υπόλοιπα. Προχώρα στο επόμενο, σίγουρα κάτι θα σε διδάξει μέχρι που το λάθος θα γίνει σωστό, έτσι ξαφνικά και μαγικά.
- Έχεις, δίκιο.
"Δεν θέλω να έχω δίκιο πια", αποκρίνομαι και ξεσπάμε όλοι σε γέλια.

Οι ιστορίες τις δεν διέφεραν σε πολύ από αυτές που όλοι έχουμε περάσει λίγο πολύ στην ζωή μας. Απλά εκείνη το έφερνε βαρέως. Μέχρι που άκουσε 2-3 δικές μου περιπτώσεις και δεν ξανά μίλησε. Γελάς με ρωτάει?Εγώ θα είχα σαλτάρει στην θέση σου. Τώρα , ναι γελάω. Τότε δεν γελούσα. Κλινική περίπτωση ήμουν και εγώ. Απλά πέρασα στο επόμενο και άφησα το προηγούμενο να με διδάξει όσα έπρεπε. Λάθη ή σωστά είναι όλα δικά μας. Είναι σαν να απαρνιέσαι τον εαυτό σου, αφού εσύ διαλέγεις τον τρόπο που ζεις, εσύ αποφασίζεις και όχι η τύχη σου που την σιχτιρίζουμε καθημερινά. Ας μην γελιόμαστε και ας προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές. Μέσα αό κάθε λάθος διδάσκεσαι τόσα όσα μπορείς να αντέξεις.Άλλωστε πιστεύω πως κάθε τι έχει την βάση του, τον ρόλο του. Μέρος του συστήματος και την ζωής που ζούμε. Καθένας κουβαλάει τις εμπειρίες του από τις οποίες μπορεί τουλάχιστον να μάθει.Ας το δει λίγο έτσι και όχι σαν βάρος. Είναι και αυτός ένας τρόπος...Τα  σέβη μου!

ΥΓ: Μια και μιλάμε για λάθη! Μας ταιριάζει!





Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

31 όπως λέμε 13...
















Και εννοώ και την θύρα 13 αλλά και τα 13 μου χρόνια που όσο πίσω και αν έχουν μείνει εγώ νοιώθω πως ακόμα δεν έχουμε τελειώσει με την τρέλα της νιότης. Είναι γλυκιά η ριμάδα, δεν ξεχνιέται. Όπως και η ομάδα που με κέρασε λίγο φαρμάκι παραμονή των γενεθλίων.


Το να σε περιτριγυρίζουν ανήμερα των γενεθλίων σου, οι δικοί σου άνθρωποι είναι θείο δώρο.  Στα φετινά γενέθλια δεν ήθελα αναφορές σε παρελθοντικές στιγμές, ή πρόσωπα που μπορεί να μου χαλάσουν την διάθεση με μια κουβέντα. Ναι και όμως μπορεί να συμβεί. Λίγοι, καλοί και λατρεμένοι όσοι με τίμησαν. Γελάσαμε αρκετά, θυμηθήκαμε αστείες και όχι στιγμές, πειράξαμε ο ένας τον άλλο και στο τέλος μείναμε να αναπολούμε την εφηβεία μας.  Τότε που όλα φαίνονταν τόσο απλά και η μόνη σου έγνοια ήταν αν έχεις τελειώσει τα μαθήματα σου, για να τρέξεις στην πλατεία όπου θα ξανά έβλεπες το αγόρι με τα μπλε μάτια.

Το αγόρι έφυγε, μαζί και οι αθώες έγνοιες τις νιότης. "Τα γιορτάζεις ακόμα τα γενέθλια σου", με ρώτησαν στην δουλειά το μεσημέρι της Δευτέρας. "Νομίζω πως μέχρι τα 35 θα συνεχίσω να το κάνω, από εκεί και μετά θα το κόψω το χόμπι..." , αποκρίθηκα γελώντας. Δεν το πίστευα ομολογώ. Νομίζω πως τα γενέθλια για εμένα τουλάχιστον θα είναι πάντα ξεχωριστά. Κάθε χρονιά και ακόμη ένα μάθημα, άσχημο ή όμορφο δεν έχει σημασία.  Αρκεί που σου δίνει κάτι παραπάνω για να σπάσει η μονοτονία της βλακείας που υπάρχει τριγύρω. Όχι ότι βλέπεις κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα, αλλά ας λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Οι φετινές ευχές σας να είστε σίγουροι ότι θα πιάσουν τόπο. Χρειάζεται θέληση για να αποδεχθείς ακόμα και το θετικό της ευχής που σου δίνουν, θετική ενέργεια και πίστη. Ναι επέστρεψε και να είστε σίγουροι πως εύκολα δεν θα φύγει. Μόνο Πέτρο, λυπάμαι, την δική σου ευχή δεν μπορώ να την πραγματοποιήσω. Δεν προλαβαίνω...Τα σέβη μου!

ΥΓ: Ευχαριστώ για τα "πακέτα". Ευχαριστώ για όλα γενικώς, αλλά μην με κάνεις να νοιώθω άσχημα. Ορισμένα πράγματα όταν "κλείνουν", κλείνουν, και δεν αλλάζουν...

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Αλήθειες...

Υπάρχουν άνθρωποι που σε κερδίζουν χωρίς να σε εντυπωσιάσουν και άλλοι που σε χάνουν τόσο εντυπωσιακά. Αλήθεια μεγάλη μου είπε η Γωγούλα και δεν θα διαφωνήσω μαζί της. Αλήθεια...Ωραία λέξη της αποκρίνομαι, όσο σπάνιο είναι να την πετύχεις, τόσο σπάνιο είναι και  να την ακούσεις. "Γυμνή" ειδικά, πρόκειται για "είδος" προς εξαφάνιση. Με το υπόλοιπο της πρότασης δεν πολύ ασχολήθηκα, δεν χρειαζόταν. Όποιος έχασε, έχασε, κάποιος άλλος κέρδισε. Έτσι είναι αυτά.

Η αλήθεια έχει και αυτή τον τρόπο της. Υπάρχει αυτή του , την λέω ευθέως χωρίς σάλτσες και αυτή του, λέω την μισή χωρίς πικάντικες ή μη λεπτομέρειες που γνωρίζω ότι θα ενοχλήσουν τον άλλο-η χωρίς να περιλαμβάνω ίχνος ψέματος στην πρόταση. Είναι και αυτός ομολογώ ένας τρόπος. Όλα εξαρτώνται από τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου και κατά πόσο μπορεί, έχει το θάρρος, το κουράγιο, την θέληση, το σθένος πολλές φορές και το θράσος να στην πει ολόκληρη αν όχι την μισή χωρίς τις επίμαχες λέξεις που θα σε εξοργίσουν. Το θέμα είναι κατά πόσο θέλεις να την ακούσεις και αν την αντέχεις?

Πολλοί άνθρωποι θέλουν να ζουν στο ψέμα τους. Βολεύει καλύτερα από το να αντικρίσουν κατάματα μια "αλήθεια' που θα τουμπάρει την καλοσχηματισμένη - βολεμένη ζωή τους. Δεν τους αδικώ, ξέρεις πόσα ζευγάρια ζουν το δικό τους ουτοπικό παραμύθι λέγοντας ο ένας στον άλλο αλήθειες που βολεύουν? Πολλά σίγουρα. Έχω πρόχειρα 4-5 παραδείγματα... Όταν όμως έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια καταρρέει το σύμπαν. Τυχαίο σίγουρα δεν είναι...Υποθέτω πως ανήκουν στην κατηγορία, δεν αντέχω να ακούω αλήθειες. Όλοι το έχουμε περάσει κάποια στιγμή στην ζωή μας, αλλά δεν το κάναμε βίωμα...Τα σέβη μου





ΤIP ΗΜΕΡΑΣ: Οι σκέψεις είναι οι σκιές των αισθημάτων μας. Πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες...









Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Όλα γίνονται για καλό...

"Όλα γίνονται για καλό", είπε και με έβαλε σε σκέψεις. "Πρέπει να μάθουμε να είμαστε δυνατοί για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες, να είμαστε έτοιμοι για τα αρνητικά που έρχονται στην ζωή μας, να ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι γιορτή".

Και όμως όλα αυτά τα είχα χιλιοακούσει, τα είχα χιλιογράψει. Όταν τα ακούς από στόμα ντόμπρου ανθρώπου νομίζεις πως τα ακούς για πρώτη φορά. Κάπως έτσι ένοιωσα και εγώ. Χάζευα και ρουφούσα λέξεις και για πρώτη φορά δεν συνδύασα εικόνες. Παράξενο και όμως συνέβη. Όλοι οι τοίχοι πέφτουν κάποια στιγμή, ακόμα και οι πιο γεροί ακόμα και αυτοί που στήθηκαν μέσα σε μια νύχτα και κράτησαν χρόνια. Και ναι, είχες απόλυτο δίκιο.

Ότι μας φαίνεται αδύνατο να ξεπεράσουμε μέσα στο θυμό και την απογοήτευση μας υπάρχει πάντα ο τρόπος να βρούμε τον δρόμο που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι βασικά, απλά αν δεν έχεις ανοιχτά "μάτια" δύσκολα θα βρεις έστω και τον ένα. Και στον απολογισμό σίγουρα κάτι θετικό θα βγει, για σένα και μόνο. Απλά ο απολογισμός αργεί να έρθει, όπως και η λύτρωση από αρρωστημένες καταστάσεις.

Πάντα γούσταρα τα ξεκάθαρα λόγια, αυτά που δεν χρειάζονται πολλές "σάλτσες" για να ζητήσεις αυτό που θέλεις. Δυστυχώς η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια που πολλές φορές γίνεται κατάχρηση των λέξεων. Μπουχτίζεις βρε αδερφέ. Σε τέτοιο βαθμού που αν ακούσεις ακόμα μια από δαύτες θα εκραγείς. Και όλες αυτές οι copy paste εκφράσεις έχουν πάντα το ίδιο νόημα. Δηλαδή, κανένα νόημα.

"Τελικά, ξέρεις τι συνειδητοποιώ και μπορεί να είμαι και λάθος δεν ξέρω. Δεν υπάρχει η έκφραση, ψάχνω ένα καλό παιδί. Όλοι μας ψάχνουμε κάποιον - α να ιντρικάρει το μυαλό μας" του αποκρίθηκα και δεν διαφώνησε. Νομίζω ότι η έκφραση "ψάχνω ένα καλό παιδί" είναι ακόμη μια από τις copy paste που στέλνουμε σε μήνυμα ή λέμε στην καθημερινότητα μας. Καλά παιδιά είμαστε σχεδόν όλοι, πολλοί δεν συμβιβάζονται, άλλοι πάλι αποδέχονται καταστάσεις και παραμένουν κάπου που δεν αντέχουν λόγω συνήθειας. Αργά ή γρήγορα πιστεύω πως και εκείνοι θα επαναστατήσουν.

Είναι όμορφο να ακούς λέξεις , όλοι μας πέσαμε σε τέτοιες παγίδες πολλάκις στην ζωή μας, πλέον αυτό δεν αρκεί. Όταν η χρήση γίνεται κατάχρηση παύεις να ασχολήσε. Ψάχνεις την ουσία. Και όταν την βρίσκεις κατά τύχη, τότε σκέφτεσαι ότι τελικά πραγματικά όλα γίνονται για καλό... Τα σέβη μου


ΥΓ: Μετά από ένα 4ημερο με 40άρι πυρετό που με διέλυσε νομίζω πως μπορώ τουλάχιστον να μιλήσω σαν άνθρωπος. Ευχαριστώ όλους για τα περαστικά αλλά και όσους μου κράτησαν παρέα και άκουγαν τα χειρότερα μέσα στην παραζάλη της αρρώστιας. Ναι, ναι σας αγαπώ πολύ!

YΓ: Σ' ευχαριστώ από καρδιάς για την τόσο όμορφη κουβέντα. Ανθρωποι σαν και εσένα, τόσο σπάνιοι αξίζουν μόνο τα καλύτερα και είμαι σίγουρη πως θα τα έχεις...

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

"Ξεγύμνωμα"...

Το να σε θυμούνται πάντα τις μεταμεσονύχτιες ώρες χρόνια τώρα, λέγεται αναλαμπή. Ίσως κάποιες φορές και ανασφάλεια. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για το καταλάβεις, απλά να αφήσεις για λίγο στην άκρη το συναίσθημα σου και να τα πεις λίγο με την λογική σου. Όταν δεν την βάζεις στην κουβέντα σίγουρα θα εξακολουθήσεις να πετάς στα ουτοπικά σου συννεφάκια.

Το να σε θυμάται κάποιος από το παρελθόν σου μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί και απολύτως τίποτα. Το πολλά πηγαίνει στο τι είδε εκεί έξω, το τίποτα στην αναλαμπή της βραδιάς. Οπότε δένει με το παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση μυρίζει πρόβλημα και... τούμπα το πρόγραμμα.

Το να μην σε ξεχνούν, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάτι το timing κάτι η τρέλα της  νιότης , κάτι το ένα κάτι το άλλο σε οδήγησαν να αφήσεις κάτι που φάνηκε εκ των υστέρων πολύτιμο στην ζωή σου, ή στην δική του. Το να το παρεδέχεσαι για μένα προσωπικά είναι μαγκιά. Το να το εκφράζεις κιόλας στον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει είναι κάτι παραπάνω από "ξεγύμνωμα". Και αυτό θέλει πολύ μαγκιά. Δυσεύρετη μαγκιά, σπάνια. Από αυτές που αναζητάς και ποτέ δεν βρίσκεις.

Ξέρω, κανένας δεν αγάπησε την φυγή κάποιου ιδιαίτερα όταν αυτή δεν συνοδεύεται από απόφαση και των δυο πλευρών. Το κατανοώ. Το να την παραδεχτεί δείχνει πολλά, σε μένα τουλάχιστον.

Αυτό που θα πει ακόμα περισσότερα στη ψυχή ωστόσο είναι να "ξεγυμνώνει" ο άλλος τον εαυτό του μπροστά σου, χωρίς εγωισμούς, δεύτερες σκέψεις και ένα σωρό άλλες παπαριές των καιρών που όλοι μας μπουχτίσαμε να βλέπουμε και να ακούμε. Ναι , το έχω ζήσει και το έχουν ζήσει και είμαι σίγουρη ότι θα το ξανα ζήσουν στο μέλλον. Όπως και εσείς εκεί έξω. Άλλες φορές έρχεται σε σωστό timing άλλες όχι.Αν συγχρονιστούν οι 2 πλευρές φυσικά και μιλάμε για ιδανικές συνθήκες. Ξέρω εδώ δεν έχουμε παραμύθια αλλά δράκους. Ποτέ δεν ξέρεις η ζωή πως μπορεί να στα φέρει. Εκείνη, αλλά πολλές φορές και εσύ ο ίδιος μπορείς να αντιστρέψεις ένα πολύ άσχημο κλίμα. Τα σέβη μου!


ΥΓ: Βραδιά με πανσέληνο, νίκη του Ολυμπιακού και μόλις τώρα ισοφαρίζεται και η Μάντσετσερ! Και μετά μιλάμε για τύχη...Στο γραφείο και γρήγορα!

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Kάτι τέτοιες βραδιές...

Που το μυαλό ταξιδεύει εκεί που δεν πρέπει

Που η καρδιά ξεχνάει ότι την πλήγωσε, την πόνεσε

Που τα θέλω υπερτερούν των χαρακτηρισμών

Που όλα φαίνονται πολύ μικρά για να μπορέσεις να τους δώσεις όγκο

Που η ηθική πάει βόλτα μπροστά σε μια ζωντανή εικόνα

Που ξαφνικά οι γνωστές 2 λέξεις φαντάζουν λίγες

Που τα λάθη είναι πολλά και οι άσχημες κουβέντες ακόμη περισσότερες

Που μιλάς με τον καλύτερο σου φίλο και του λες τι δεν πρέπει να κάνει ενώ ξέρεις ότι θα το κάνει

Που σου λένε "μη" και εσύ ακούς κάντο

Που θέλεις να εξαφανιστείς και λυπάσαι που αδυνατείς

Που οι πληροφορίες ήταν τόσες όσες χρειαζόταν για να παραδεχθείς ότι έκανες μεγάλο λάθος. Ακόμα ένα.

Που το κινητό ξαφνικά είναι βάρος γιατί το πιάνεις, το αφήνεις, το πιάνεις το αφήνεις...

Που η δουλειά είναι διέξοδος

Που το βάρος που κουβαλάς δεν το σηκώνεις πια

Που ο "ανταγωνισμός" σε κάνει να παραδέχεσαι πως προηγείται...

Που το ελαφρό αεράκι στο μπαλκόνι καθαρίζει τις "βρομιές" του μυαλού

Που τελικά καταλαβαίνεις πως δεν ζούσες για εσένα αλλά για τους άλλους, χωρίς να το βλέπουν

Που θες να είσαι αλλού, αλλά είσαι εδώ

Που τελικά, όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν και για κάποιο λόγο ξυπνάς ένα πρωι και αναρωτιέσαι : 'τι κάνω".

Γιατί όλα αυτά έχουν ταξιδέψει τα κεφαλάκια όλων μας κάτι τέτοιες νύχτες σαν και αυτή. Για όλους εσάς οι οποίοι μου τα μεταφέρατε. Για όλους εμάς που ξέρουμε να αγαπάμε, να ζούμε, να προχωράμε και να σκοντάφτουμε πάλι και πάλι και πάλι. Παραμένουμε όμως ζωντανοί. Τα σέβη μου