Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Summer rules..

Ανάσες, πολλές ανάσες οι φετινή άδεια. Και δεν έχει  τελειώσει ακόμα.Τόσες εικόνες, αλλές τόσες στιγμές, πολλά χαμόγελα, χαρές, φίλοι ακόμη και εχθροί. Από όλα έχει ο μπαξές ..

Λίγο πριν αναχωρήσει το καράβι για Χανιά, ο γαμπρός πλέον της δουλειάς ήταν κατηγορηματικός: Μην διανοηθείς να ασχοληθείς σε παρακαλώ με την δουλειά όσο θα λείψεις και κυρίως μην με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις ότι σου λείψαμε. Θα σε βρίσω.
Του χαμογέλασα
α γιατί με ήξερε και με ήξερα. Κι όμως, τον πήρα μόλις ένα τηλέφωνο και ασχολήθηκα με τα τηλέφωνα που χτύπησαν ελάχιστα από ότι  συνήθιζα στο παρελθόν κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Σημειώνω μια πρόοδο στα 33 μου χρόνια. Κάτι είναι κι αυτό.

Πολλά συναισθήματα ο φετινός καλοκαιρινός ήλιος, ο οποίος μπορεί αν άργησε κατά ένα μήνα μιας και ο Ιούνιος θύμιζε Νοέμβρη, αλλά μας αποζημίωσε κατά πολύ ο Ιούλιος και μέχρι στιγμής και ο Αύγουστος ξύλο να χτυπήσω.








Τα Χανιά μας καλωσόρισαν ακόμη και χωρίς τον δικό μου "ήλιο" στην παρέα και οι ολιγοήμερες διακοπές για πρώτη
 φορά φάνηκαν τόσο λίγες που δεν έφτασαν να γεμίσουμε όσες όμορφες εικόνες δίνει απλόχερα αυτή η πόλη και οι κάτοικοί της. Η ελληνογερμανίδα σπιτονοικοκυρά μας φέρθηκε άψογα (είπαμε παντού Γερμανοί) και  εμείς ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το μέλλον σε όσα δεν προλάβαμε να γευτούμε. Και ήταν πολλά μιας και η ζυγαριά φωνάζει!

Επιστροφή στην άδεια - δόξα το θεό - Αθήνα και η τελευταία εβδομάδα μακρυά από την ρουτίνα της δουλειάς για πρώτη φορά μου φαίνεται λίγη. Δεν τις χόρτασα τις φετινές διακοπές, όχι. Έπιασα τον εαυτό μου να μην θέλει να επιστρέψει, να μην θέλει να ασχοληθεί με Γερμανία, μουντομπάσκετ,ποδόσφαιρο κτλ. Μόνο να κοιτά ένα ταβάνι θέλει ή έναν ουρανό. Για πόσο δεν ξέρω. Ήταν ζόρικος χειμώνας τελικά. Τώρα το αντιλαμβάνομαι περισσότερο από ποτέ.

Από όλα όσα έζησα και ζω ακόμα ευγνωμονώ το θεό, για όσους αγαπώ και με αγαπούν το ίδιο. Ακόμα κι αν δεν είναι δίπλα μου, η αύρα τους είναι πάντα τριγύρω. Για εκείνον τον κύριο που γνώρισα όμως στον ΕΔΟΕΑΠ 2 ημέρες πριν οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ...Για εκείνον τον άνθρωπο που φρόντισε να μου δώσει να καταλάβω καλά ότι οι άνθρωποι που παλεύουν στην ζωή τους είναι οι πραγματικοί νικητές. Να σας έχει ο θεός καλά και να χαίρεστε τα αποτελέσματα των κόπων σας. Μπορεί να μην έμαθα το όνομα σας, θα μου μείνει όμως αξέχαστη η ιστορία σας...

Καλό υπόλοιπο Αυγούστου σε όλους μας...Τα σέβη μου. 

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

No more couch my friend...


Συμβαίνουν και αυτά. Κάθε 4 χρόνια Μουντιάλ δηλαδή. Γκρίνια, τρέξιμο, μπάνιο στην θάλασσα με το ρολόι στο χέρι για να είσαι και πάλι στο γραφείο στην ώρα σου. Δεν πειράζει, ένας μήνας είναι θα περάσει. Με πολύ μπάλα και ξενύχτι. Όχι ότι με χαλάει η πολύ μπάλα, το ξενύχτι όμως μου κάθεται λίγο βαρύ.. 

Ναι πάει καιρός, τα έχω ρίξει λίγο στο σορολόπ ομολογώ και απείχα από τις σκέψεις μου. Στρογγυλοκάθισα σήμερα όμως, που η μέση δεν βοηθάει πολύ στο να γυρνοβολήσουμε. Θα πούμε τις ιστορίες μας από εδώ.

Πολλά πράγματα δεν άλλαξαν από την τελευταία φορά, ίσως 2-3 επισκέψεις παραπάνω στους ιατρούς. Ωραία φάση. Φουλ στην συμβουλή, φάρμακα νεύρα και αποτέλεσμα μηδέν. Γαμώ λέω.Αυτά με τις συμβουλές τα ξέρω και εγώ. Από συμβουλές πήξαμε. Αλλά πάλι ξέρεις έχω και αυτόν τον ακάθιστο τον άτιμο. Δεν φταίω, η μαμά φταίει(κλασσική δικαιολογία) που μάλλον είχε νεύρα την ημέρα που έγινε το μοιραίο. Γαμώ και πάλι.

Πρόσφατα ένας φίλος μου θύμισε ό,τι όταν θες κάτι πολύ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Και πόσο δίκιο είχε. Πόσο με ξύπνησε από τον λήθαργο του, ώχου μωρέ, δεν γαμιέται,βαριέμαι,δουλεύω αύριο κτλ κτλ. Είναι ωραία ρε να σε ξυπνάνε και ακόμα πιο ωραία να σε αποστομώνουν  εκεί που νομίζεις πως δεν μπορεί να το καταφέρει κανείς. Έχει άλλη γλύκα και σίγουρα χασκογελάκι. Ναι,ναι από αυτά τα ωραία ρε φίλε που έχεις αφήσει στην άκρη γιατί πρέπει να μην χάσεις γκολ της Εθνικής Γερμανίας για να προλάβεις το άρθρο στο σάιτ, το βίντεο στην τηλεόραση, τις ειδήσεις στον διευθυντή. Γαμώ!

Καλοκαίριασε, κλασσική εποχή για λάθος επιλογές έλεγα πάντα και έξω δεν έπεφτα μεταξύ μας. Έχει μια μαλακια στον 'εγκέφαλο" που την κολλάς. Πρέπει να επηρεάζει το αλάτι μάλλον. Όχι πως τους χειμώνες ήμουν καλύτερη αλλά κουβέντα να κάνουμε. 

Ρε φίλε όμως δεν το αλλάζω. Αυτή η ριμάδα η εποχή έχει μια άλλη γλύκα. Ακόμα και η ζέστη δεν σε κρατάει μέσα στο σπίτι σε αντίθεση με το κρύο. Γελάς σαν χαζός απολαμβάνεις γέλια με φίλους περισσότερο, σκέφτεσαι το μισό από ότι τον χειμώνα και σηκώνεσαι από τον καναπέ σου τουλάχιστον τις μισές ημέρες της εβδομάδας. Εντάξει, πολυέξοδο θα μου πείτε, αλλά θα αγχωθώ για αυτό όταν θα έρθει η ώρα της εφορίας. Προς τον παρών την γράφω και αυτήν. 

Και που είστε, με μια βουτιά δεν έπαθε κανείς τίποτα..Ξεκουβαλάτε λοιπόν, να σκέφτεστε λιγότερο να αγαπάτε περισσότερο κι ας σας βγει και σε κακό που λέει και το άσμα. Έχει κι αυτό την γλύκα του. Ιστορίες να διηγούμαστε...Τα σέβη μου







Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Surprise! You're 33!

Ήταν ακόμη μια  από τις γνωστές ημέρες ατελείωτης δουλειάς. Γυρνώντας στο σπίτι ο "Πειρατής" και η "Πειρατίνα" του σπιτιού φρόντισαν να με ενημερώσουν ότι η έξοδος ίσχυε ακόμη. Έπρεπε να βγουμε παραμονές των γενεθλίων μου. Καινούργιος νόμος, αναρωτήθηκα, για τον οποίο δεν ενημερώθηκα με mail, μήνυμα κάτι που να περιέχει web βρε αδερφέ όπως επιτάσσει η μόδα.
"Που να τραβηχτούμε τώρα βρε παίδες, δεν καθόμαστε μέσα καλύτερα γιατί το πρωί έχω και προπόνηση?

"Όχι θα βγούμε, το είπαμε. Μην διαπραγματεύσιμο."

Όχι δεν λες. Απλά σέρνεις το κορμί σου στο δωμάτιο να ετοιμαστεί με την ελπίδα ότι με το πέρας της μίας ώρας στην έξοδο όλοι θα νυστάξουν και θα πάμε στα κρεβάτια μας. Απλά, όμορφα, γεροντοκορίστικα ρε παιδί μου!

Για έναν ανεξήγητο για εμένα λόγο, όλοι αργούσαν. Ο Νίκος, η Γεωργία, η Ρίτα δεν είχε επικοινωνήσει όλη μέρα  - πράγμα σπάνιο - οπότε κάτι δεν καθόταν καλά στο κόνσεπτ της βραδιάς. Δεν πολύ ασχολήθηκα απλά και μόνο γιατί η κούραση ξεπερνούσε την σκέψη. 

Λίγο μετά της 23.15 και ενώ έχουμε κάνει 500 στάσεις μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, ανεβαίνουμε τα σκαλιά του "MIND THE GAP"..Και εκεί απλά παγώνεις  ακριβώς όπως όταν χτυπάει ο ταχυδρόμος σου φέρνει το χαρτί της εφορίας. 

Το να βλέπεις μαζεμένους όλους σου τους φίλους να σου χαμογελούν και να σου εύχονται χρόνια πολλά, ήταν το καλύτερο δώρο του κόσμου. Η Αλεξάνδρα, ο Κωσταντίνος (το αγαπημένο μου ζευγάρι EVER)  η Ντίνα η σβούρα, η Μαρία (που δεν μπορεί να εκφραστεί όμως θέλει) ο Άρης μου (που θα πάει θα τα λύσουμε όλα τα προβλήματα βρε αγόρι μου) ο Σπύρος (σου ειπα ευχαριστώ για το βιβλίο???), ο Βασίλης η γλυκιά Αθανασία (ρε αλήθεια, σας αγαπώ πολύ) ο Γιάννης ο περίεργος η Νατάσα που αν και δεν κατάφερε να έρθει ήταν εκεί μαζί μας (του χρόνου θα κάνουμε χειρότερα θεά μου) αλλά και αρρωστούλα Τονάρα. Και φυσικά ο Νικόλας με τον Άκη που είναι οι καλύτεροι οικοδεσπότες και τα καλύτερα αδέρφια που θα μπορούσε να έχει η Ρίτα. Η Ρίτα, αυτή που επί 20 λεπτά άκουγα ότι έσπασε όλων τα νεύρα για να διοργανωθεί όλο αυτό. Η Ρίτα που 2 περίπου μήνες πριν κλείνοντας τα 33 μου είχε υποσχεθεί οτι θα πληρώσω ακριβά το δούλεμα που της έριξα. Και το πλήρωσα. Γιατί το να δακρίζεις από στεναχώρια το είχαμε ζήσει, από χαρά το είχαμε ξεχάσει πως ήταν. Το κατάφερε και την ευχαριστώ μέσα απότα βάθυ της ψυχής μου. Αυτή και τον Σπυράκλα μου μου έδωσαν τα καλύτερα δώρα που θα μπορούσα να πάρω. Και δεν ήταν υλικά. 
2 βιβλία με τυπωμένα όλα τα άρθρα αυτής εδώ της χαβαλετζίδικης προσπάθειας που ξεκίνησε κάτι χρόνια πίσω μετά από ιδέα του "ουρφ". 

Και ξαφνικά έχεις μια απίστευτη επίθεση αγάπης από ανθρώπους που είναι σαν οικογένεια για εσένα. Δικοί σου. Που ξέρεις καλά πως ότι και να γίνει όσες χαζομάρες και αν κάνεις είναι πάντα εκεί για να σου θυμίζουν πως είναι να σηκώνεσαι και πάλι και να πατάς στα πόδια σου. Όλοι αυτοί που δεν σε έχουν σιχτιρίσει ακόμη όταν τους λες "δουλεύω" σε τηλεφώνημα για καφέ και "είμαι πτώμα" σε ενδεχόμενη βόλτα.Όλοι αυτοί που μπορεί αν μην τους ξέρεις χρόνια αλλά τους κουβαλάς μέσα σου. Άλλωστε ο χρόνος δεν δένει τους ανθρώπους. Οι συνθήκες και οι συμπεριφορές τους φέρνουν κοντά. 

Σε όλους εσάς που μου χαρίσατε το ομορφότερο μέχρι σήμερα βράδυ της ζωής μου,αλλά και όλους όσους με τίμησαν με τις ευχές τους, εύχομαι ολόψυχα να έχετε υγεία, να χαμογελάτε πάντα , και η τύχη να είναι μόνιμος συνοδοιπόρος στην ζωή σας. Γιατί όπως λέω συχνά τελευταία: είναι όμορφο να σε αγαπούν και να στο δείχνουν...Εχουμε πολλά ταξίδια να κάνουμε παρέα, να είστε σίγουροι! Τα 33χρονα σέβη μου!

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Άνοιξη: coming soon!

Όταν αρχίζουν αυτές οι ηλιόλουστες μέρες στην Αθήνα να μας χτυπούν την πόρτα, όση γκρίνια ή γκίνια και κλεισούρα έφερε ο Χειμώνας ξεχνιέται αστραπιαία. Όταν σε όλη την Ευρώπη επικρατούν πολικές θερμοκρασίες και εσύ έχεις 19 βαθμούς Κελσίου ενώ παράλληλα παρατηρείς δειλά δειλά τους πρώτους λουόμενους στις παραλίες καταλαβαίνεις γιατί αυτή η χώρα είναι ευλογημένη. Όσα και αν περάσει όσα και αν τραβάει από εξωγενείς παράγοντες, την τρέλα που κουβαλάνε τόσο οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτή όσο και οι θερμοκρασίες δεν θα μπορέσουν να την αλλάξουν.
Γιατί, ναι. Έχουμε δικούς μας ρυθμούς. Ναι, αγαπάμε τον ήλιο μας, τις συνήθειες μας την τρέλα μας τις παρέες μας. Αγαπάμε να ζούμε για να βλέπουμε τους διπλανούς μας γελαστούς. Ίσως όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι από εμάς.

Χρόνια τώρα ο ήλιος όσο καταστροφικός κι αν ειναι για το δέρμα παράλληλα είναι και ένας είδος "αντιβίωσης" για αυτό τον πολύ περίεργο ιό που ονομάζεται πεσμένη διάθεση, αποξένωση και πολλά ακόμα. Γιατί όταν έχεις την δυνατότητα να μπεις στο αυτοκίνητο σου και να κάνεις μια βόλτα στην παραλία πλάι σε οικογένειες, αγαπημένα ζευγάρια και γενικά εικόνες αγάπης και γαλήνης ο ίδιος σου ο εαυτός γαληνεύει. Παροδικά?Έστω και παροδικά η γαλήνη που μπορεί να αποφέρει δεν συγκρίνεται με καμία βροχή. Ειδικά όταν αυτή φωλιάζει στην ψυχή.

Οι ηλιόλουστες μέρες ήρθαν νωρότερα από όσο περίμενα. Αχάριστη δεν είμαι, δεν θα γίνω τώρα. Καλοδεχούμενες να είναι και να μείνουν μαζί μας για καιρό. Γιατί ποιός δεν έχει ανάγκη από λίγο ανεμελιά περπατώντας σε μια ηλιόλουστη παραλία? Ποιος δεν είπε αλήθειες σε μια τέτοια βόλτα?Όλοι μας..Γιατί οι ιστορίες της Θάλασσας έχουν πάντα την δική σου χάρη. Ειδικά όταν συνοδεύονται από ηλιόλουστες ημέρες. ...Τα σέβη μου!