Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Αυτό το καλοκαίρι...


Πάνε δυο χρόνια και κάτι από την τελευταία φορά που είδα στον ύπνο μου τόσο ζωντανά τον πατέρα μου. Θυμάμαι ήταν πολύ έντονη περίοδος. Από πολλές απόψεις τότε. Μπερδεμένη πολύ, συναισθηματικά, εργασιακά και γενικά επικρατούσε μια έντονη αναμπουμπούλα.
Ήρθε ξάπλωσε πλάι μου, και στηρίζοντας και οι δυο τα κεφάλια μας στις ανοιχτές παλάμες, γυρμένοι στο πλάι, αρχίσαμε να μιλάμε.

"Τι έχεις μικρή?"
"Τι να έχω? Τίποτα. Όλα καλά μεγάλε"
"Γιατί μου λές ψέμματα μικρή?"
"Ε να μωρε, δεν ξέρεις όλο κάτι στραβώνει, όλο για κάτι πρέπει να τρέχω χωρίς να φταίω και αυτό με τσακίζει."
"Μην ανησυχείς μικρή. Το καλοκαίρι είναι κοντά...


Και ξαφνικά άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν ακριβώς στην ίδια θέση με εκείνη του ονείρου. Μόνο που δίπλα μου υπήρχε κενό. Και όμως ήταν τόσο ζωντανό!
Από τότε, ψάχνω στα καλοκαίρια μου, απαντήσεις. Στη θάλασσα, δίπλα. Σαν τον Πέτρο, τον πρωταγωνιστή από την συμπρωτεύουσα που διάβασα και θαύμασα και πρέπει να πω ένα πολύ μεγάλο μπράβο στον Έκτορα για το τόσο εξαιρετικό βιβλίο (εσύ είσαι και να το θυμάσαι, εκδόσεις Ζήτη) που έγραψε, αποσπάσματα του οποίου θα διαβάσω στην επίσημη παρουσίαση του στην Αθήνα.
Κάπου στην Θάλασσα αναζητούν πολλοί από εμάς τις απαντήσεις τους. Εγώ προσπαθούσα να βρω την απάντηση στα καλοκαίρια που μου έταξε ο πατέρας μου. Αγνώστου χρονολογίας. Και πάντα τα περίμενα με αγωνία, ψάχνοντας, αναζητώντας αλήθειες, ανθρώπινες εικόνες και στιγμές που δεν θα μου χαλούσαν αυτό που διατηρώ χρόνια στο κεφάλι μου και στην ψυχή μου. Την αυθεντικότητα
΄Το τρίτο καλοκαίρι της ζωής μου από τότε, ακόμα δεν έχει τελειώσει. Κάπου ανάμεσα σε κλάματα και άσχημες συναισθηματικά στιγμές, έντονες εικόνες που έφυγαν ανεπιστρεπτί, εγώ πάλευα να βρω απαντήσεις. Μάταια.
Και ξαφνικά, σαν να φαίνεται φως στο τούνελ... Είναι ιδέα μου λες? Γιατί έχω και αυτόν τον άτιμο τον αστιγματισμό που δεν με αφήνει να δω "καθαρά". Μπα δεν είναι οφθαλμαπάτη, είναι όντως φως. Και όσο πλησιάζω, γίνεται όλο και πιο φωτεινή η πλευρά του τούνελ. Λες να είναι το καλοκαίρι που μου έταξες αυτό? Το ελπίζω, με ηρεμεί, με κάνει καλύτερη! Τα σέβη μου...

ΥΓ: Προσπάθησα πολύ να ξορκίσω τα φαντάσματα που με κυνηγούν, χρόνια τώρα. Τις άσχημες εικόνες του παρελθόντος, και δεν εννοώ του κοντινού παρελθόντος για να μην παρεξηγηθώ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!!!Νομίζω πως το φετινό καλοκαίρι, όσο πάει και μου...πάει!

Για να ξέρεις!

1) ΚΑΛΑ: η λέξη που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να κλείσουν μια συζήτηση
όταν έχουν δίκιο, οπότε πρέπει να σωπάσεις.


2) 5 ΛΕΠΤΑ: αν είναι σε φάση που ετοιμάζεται για έξοδο σημαίνει μισή ώρα.
Σημαίνει όμως 5 λέπτα, και μονάχα 5, αν σου τα έδωσε προτού βγείτε ή κάνετε
ό,τιδήποτε άλλο μαζί, για να δεις ματς ή να παίξεις στον υπολογιστή.


3) ΤΙΠΟΤΑ: η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Θέλει να πει κάτι.και πρέπει να
είσαι πολύ προσεκτικός. Οι συζητήσεις που ξεκινούν με το τίποτα συχνά
τελειώνουν με ΚΑΛΑ (βλέπε 1).


4) ΑΝΤΕ ΚΑΝΤΟ: πρόκειται για πρόκληση και όχι για παρότρυνση. Μην το κάνεις.


5) ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ: είναι σαν λέξη, που συνήθως οι άνδρες κατανοούν λάθος.
Ένας μεγάλος αναστεναγμός σημαίνει ότι πιστεύει ότι είσαι ηλίθιος και
αναρωτιέται γιατί χάνει χρόνο και συζητάει μαζί σου για ΤΙΠΟΤΑ (βλέπε 3).


6) OK: μια απ'τις πιο επικίνδυνες λέξεις που μπορεί να πει μια γυναίκα
σ'έναν άνδρα. Σημαίνει πως θέλει να σκεφτεί πώς και πότε θα το πληρώσεις.


7) ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ: μια γυναίκα σε ευχαριστεί, μην αναρωτιέσαι και μην
λιποθυμήσεις, θέλει απλώς να σε ευχαριστήσει (εκτός κι αν σου πεί "ευχαριστώ
πολύ" που τις περισσότερες φορές είναι καθαρός σαρκασμός)


8) ΟΠΩΣ ΘΕΣ: είναι ένας τρόπος για μια γυναίκα να σου πει άντε γα....



9) ΑΣΤΟ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ: άλλη μια επικίνδυνη φράση. Σημαίνει πως μια γυναίκα
ζήτησε κατ'επανάληψιν από έναν άνδρα να κάνει κάτι που τελικά τώρα το κάνει
εκείνη. Ο άντρας θα ρωτήσει « συμβαίνει κάτι ; », για την απάντηση της
γυναίκας (βλέπε 3).


10) ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ;...: προσοχή, δεν είναι μια απλή ερώτηση....να θυμάσαι πάντα
πως κάθε φορά που μια γυναίκα σε ρώτα 'ποιά είναι;', θα ήθελε στην
πραγματικότητα να σε ρωτήσει : "Ποιό είναι αυτό το ξέκωλο, και από που την ξέρεις;...!!"

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Brain crisis


Και ενώ ξέρεις πως θα φας πάλι το κεφάλι σου, εσύ επιμένεις. Η μάλλον, το μυαλό σου επιμένει, γιατί τα πόδια σου αντιστέκονται Αλλάζουν δρόμο στη θέα.
Είναι σαν αυτό, που ενώ ξέρεις ότι κάποιον τον θες, αρνείσαι πεισματικά να το παραδεχτείς.Γιατί ξέρεις, πως θα μετρήσεις ακόμα ένα λάθος.
Και τώρα θα μου πεις, εσύ η ίδια είσαι αυτή που λέει ότι τα λάθη μας, είναι εντελώς δικά μας, και πρέπει να τα ζούμε μέχρι το τέλος. Ναι, εγώ ήμουν και εξακολουθώ να το πιστεύω Η μάλλον η αυθόρμητη πλευρά του εγκεφάλου μου το πιστεύει έντονα. Γιατί η άλλη πλευρά που περιέχει τη λογική σταματάει τα πάντα. Και κάπου εκεί αρχίζει ο πόλεμος.
Το έχω ξαναπεράσει το συγκεκριμένο όχι πολύ μακρυά από το 2010, και τότε υπερίσχυσε η τρελή πλευρά του μυαλού. Ποτέ δεν το μετάνιωσα αλλά θα μπορούσα και να το είχα αποφύγει.
Ευρισκομένη πάλι κάπου ανάμεσα στο δίλημμα, και τον αυθορμητισμό δεν ξέρω ποια από τις δυο πλευρές του εγκεφάλου να ακούσω. Ίσως τελικά να λειτουργήσω, όπως τότε, το 2006, όπου μια απόφαση που δεν μπόρεσε να παρθεί μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο, πάρθηκε μέσα σε ένα λεπτό, ένα πρωινό του Ιουλίου.
Γιατί μην ξεχνάς, εσύ αποφασίζεις. Τα άγρυπνα, σέβη μου!

Πως θα γίνει να κρατήσει το καλοκαίρι όλο το χρόνο, απλά να μην βαράει 43αρια η Αθήνα? Ειλικρινά είναι ανυπόφορο!!!

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Βack to reality (sucks)


Επιστρέψαμε στην σχεδόν άδεια τελικά Αθήνα. Περίεργο μου φαίνεται που εξακολουθώ και βλέπω αυτοκίνητα στους δρόμους τέτοια περίοδο. Αυτή η κρίση φαίνεται ότι μας χτύπησε την πόρτα για τα καλά. Περάσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, είδαμε φίλους και μη που μας είχαν λείψει πραγματικά αλλά το ομολογώ δεν πρόλαβα να ξεκουραστώ όσο το ήθελα. Παρά ήταν βαριά χρονιά ΚΑΙ αυτή για μένα. Να δω πως θα περάσει η επόμενη!
Θα το πιούμε και αυτό το ποτήριον, είπαμε είμαι δυνατή που λέτε
όλοι. Αντέχω. Για πόσο δεν ξέρω.
Τα έρημα τα παιδιά που ακολούθησαν πάντως διατηρούν τις επιφυλάξεις τους.Χαχαχαχα.
Για την βόρεια Ελλάδα δεν θα επεκταθώ, χιλιοειπωμένα. Για το χωριό τα ίδια. Κρύβει πάντα μέσα του ένα πολύ όμορφο μέρος της ζωής μου. Μην σου πω και δυο...(εσύ καλά τα λες, εμείς τι κάνουμε)

Πολλές βόλτες, εξαίρετη διοργάνωση του πάρτι από τα παιδιά και γενικά ένα άψογο διήμερο εκδηλώσεων που θα μας μείνει αξέχαστο. Από το παραλήρημα του Νικολάρα, την απουσία σου την δεύτερη μέρα (στο φυλάω αυτό), τον Καρρά που δεν αντέχω να ακούω άλλο, και τον DJ που πρέπει ναχε κατεβάσει την Αρτα και τα Γιάννενα. Τον Αντώνη, που για χάρη του επισκέφθηκα ΕΓΩ αστυνομικό τμήμα και ήταν εκτός υπηρεσίας, τον Άγγελο που αναγκάστηκε να γελάσει θέλει δεν θέλει στην φωτογραφία, την γλυκιά Άννα του που πάω και στοίχημα ότι δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να την αντιπαθεί, την Ελένη, τον τρελό Γιώργο στο net, που ακόμα αναρωτιέται "αυτή την ξανθιά κάπου την ξέρω" και και και. Είναι τόσα πολλά που χάνω τη μπάλα (τι πρωτότυπο).
Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για του χρόνου ίδια περίοδο. Same Bat time, same bat channel. Γιατί όπως εύστοχα είπε κάποιος Σάββατο βράδυ. Η μια φορά δεν αρκεί για τέτοιο τόπο. Δεν χορταίνεται!
Επιστρέψαμε με νέες ειδήσεις, μάθαμε ότι όσο λείπαμε κάποιοι δεσμεύτηκαν, και καλά έκαναν δηλαδή Αυτό κυνηγούσαν εξ αρχής. Απορώ ακόμα γιατί το ζούσαν το θέμα.
Άλλοι μας επιβεβαίωσαν ότι η μετανάστευση πρέπει να αρχίσει να μπαίνει για τα καλά στο μυαλό μας (μια πρόβα το καουμπόικο θα το κάνω, στο υποσχέθηκα) και χαρήκαμε που ένας δικός μας άνθρωπος επέστρεψε σπίτι του επιτέλους, και άρχισε πάλι να μας πειράζει όπως εμείς τον ξέραμε. Αυτή ήταν η ευχή μου για το καλοκαίρι, και πραγματοποιήθηκε, και ειλικρινά ευχαριστώ το θεό γ'αυτό. Τελικά κάπου μέσα βαθιά υπάρχει ακόμα πίστη.
Αρνούμαι να πω καλό χειμώνα από τώρα Από Οκτώβρη και βλέπουμε! Τα σέβη μου!

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Με διαφορά "ύψους".


Η Χαλκιδική έχει πάντα κάτι που μπορεί να σε μαγέψει. Λίγο η θάλασσα, λίγο οι χαλαροί ρυθμοί γενικά της βόρεια Ελλάδας σε αποφορτίζουν και σε κάνουν να ξεχνάς προβλήματα σκέψεις άγχη, τα πάντα. 6 μέρες στο δεύτερο πόδι ήταν αρκετές προκειμένου να μαζέψω ενέργεια για την σεζόν που πρόκειται να χτυπήσει την πόρτα μου σύντομα Η μάλλον πολύ πιο σύντομα απ' ότι περίμενα.
Το θέμα μου μου όμως δεν ήταν η Χαλκιδική, αυτή είναι σταθερή αξία για όποιον την επισκεφτεί μια φορά. Θέλει κάθε χρόνο να κάνει την βόλτα του από εκεί.
Στο ατελείωτο ταξίδι στο γαλάζιο της βορείου Ελλάδος μια ξαπλώστρα παραπέρα, μια ξανθιά κοπέλα είχε τις δικές της ανησυχίες..
"Μα, είναι δυνατόν? Είναι πάνω από 40 χρονών. Τι μπορώ να περιμένω από αυτόν? Πάρα είναι μεγάλη η διαφορά μας", έλεγε απευθυνόμενη στην διπλανή της.
"Είσαι υπερβολική, αφού το θες ζήστο, τι το αναλύεις τόσο πολύ?"
Ναι, το ξέρω αλλά...αυτή η διαφορά...
Χαμογέλασα, πονηρά...
Πριν λίγες μέρες είχα ακριβώς αυτή την κουβέντα με τον Γιάννη κάπου σε ένα μπαράκι στο κέντρο της Αθήνας. Μου εξηγούσε ,πόσο στενόμυαλη λογική είναι αυτή, το να έχει δηλαδή ταμπού τέτοιου είδους. Συμφώνησα, και πάλι γέλασα πονηρά...
Όσο και αν φρικάρει τον πατέρα σου και την μητέρα σου ένας υποψήφιος "γαμπρός" άνω των 12 χρόνων διαφοράς ηλικίας, μεταξύ σας εσύ εμμένεις και επιμένεις στην επιλογή σου. Λίγο το πρωτόγνωρο της επιλογής για κάποιες, λίγο η εμπειρία, λίγο οι τρόποι συμπεριφοράς του, λίγο εγώ λίγο εσύ λίγο και η κακιά στιγμή που λέει και ο τροβαδούρος Μακρόπουλος. Ποιός ασχολείται...Το θες το κάνεις. Και αν σου κάτσει σου αλλάζει την ζωή...
Αναζητώντας την πατρική φυγούρα στο πρόσωπο του Μάριου(42) η Χριστίνα (25) σύναψε σχέσεις μαζί του. Πέρασαν πολλά, γκρίνιες καυγάδες από το σπίτι και ένα σωρό άλλα που κατάφεραν μαζί να τα ξεπεράσουν. Τι και αν οι φίλοι και οι γνωστοί έβγαζαν ένα σωρό παρατσούκλια για την ηλικία του, εκείνη δεν πτοήθηκε ποτέ της. Το πίστευε, τον πίστευε και υλοποίησε την επιλογή της. Από τότε είναι μαζί και ευτυχισμένοι
Βέβαια υπάρχουν χιλιάδες άλλα τα οποία δεν έχουν τόσο ευτυχή κατάληξη, αλλά ποιός είπε ότι όλα τα παραμύθια έχουν happy end? Εγω πάντων όχι!
Ποιός ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον...Τα καλοκαιρινά σέβη μου!

ps σε λίγες ώρες θα διαβώ την πύλη των ποταμών.Φόρος τιμής σε εσένα εκεί πάνω. Γιατί τελικά τίποτα δεν αξίζει παραπάνω από σένα, από μένα και από την οικογένεια μας. Το έμαθα για τα καλά...