Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Φαίνεται αληθινό. Είναι?

Τελειώνοντας το τέταρτο μυθιστόρημα του καλοκαιριού, το οποίο μιλούσε για την σημασία της αλήθειας στον άνθρωπο, από μηνών μέχρι κι υπερήλικα, προβληματίστηκα αναφορικά με το τι αντέχουν να ακούν τελικά οι άνθρωποι. Την αλήθεια ή το ψέμα. Τι βολεύει στο "αυτί" της καρδιάς τους.
Το βιβλίο της γνωστής  συγγραφέως αρκετών παιδικών βιβλίων και μη, Ρένας Ρώσση - Ζαϊρη με τίτλο "Κόκκινο κοράλλι" έπεσε στα χέρια μου εντελώς τυχαία. Σ' ένα τοσοδούλι βιβλιοπωλείο λίγο έξω από την Αγία Μαρίνα Χανίων. Η μυρωδιά του χαρτιού με συνεπήρε με την είσοδό μου στο μαγαζί. Στο δικό μας βιβλιοπωλείο, χανόσουν από τις πολλές μυρωδιές. Κ' ας είχε τίτλο που παρέπεμπε σε βιβλία.
Αναζήτησα την γωνιά με τα μυθιστορήματα, μια και είναι το μόνο είδος που διαβάζω το καλοκαίρι, μιας και με χαλαρώνει με απίστευτη επιτυχία, και δεν άργησα να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με την νέα ανακάλυψη μου. Το έντονο καστανό μάτι της μελαχρινής κοπέλας στο εξώφυλλο παρέα με τον τίτλο, τράβηξαν αρχικά την προσοχή μου μέχρι που γύρισα στο πίσω μέρος για να πιαστώ με την περίληψη του περιεχομένου του. Δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να αποφασίσω. "Εξαιρετική επιλογή " μου λέει η κοπέλα στο ταμείο. Την γνωρίζετε την συγγραφέα?Όχι αποκρίθηκα. Είναι η πρώτη μου επαφή μαζί της. Με τράβηξε η λέξη αλήθεια για να είμαι ειλικρινής όπως αι το ερώτημα της συγγραφέως: "Ριζώνει άραγε η αγάπη χωρίς την αλήθεια?
Όταν "ήσουν μικρή έλεγε το ένα ψέμα μετά το άλλο", είπε η μητέρα μου σε μια από πάμπολλες διηγήσεις της για το πόσο την ταλαιπώρησα στη νεαρή μου ηλικία. "Αργότερα μαζεύτηκες αρκετά"
Δεν ξέρω αν μαζεύτηκα ή όχι όπως λέει η κυρία Γιάννα, αυτό που ξέρω όπως είναι ότι μεγάλωσα απότομα μέσα από πολλές αλήθειες που ήρθαν ουρανοκατέβατες στην ζωή μου. Ποιες δεν έχει σημασία, κάποιες μάλιστα από αυτές είναι προσωπικά δεδομένα άλλων ανθρώπων τον οποίων χρειάζεται συγκατάθεση για να αναφερθούν. Κάποιες από αυτές ωστόσο με σημάδεψαν για πολλά χρόνια στη ζωή μου.
Πορεύτηκα με την αλήθεια και συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Σε ορισμένες περιπτώσεις το παραδέχομαι, δεν την είπα ολόκληρη. Πιθανότατα γιατί πίστευα πως θα πλήγωνα τον άλλο και αυτό θα με σκότωνε δίπλα. Και αναφέρομαι για όλων των ειδών τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές, τα πάντα. Και με ένα μοναδικό τρόπο ποτέ δεν έπαιρνα αλήθειες. Από κανένα από όλους τους παραπάνω. Πιθανότατα γ' αυτό και την αγάπησα αυτή την λέξη τόσο πολύ στην ζωή μου. "Είμαι ειλικρινής σε σημείο, καφρίλας", έπιασα τον εαυτό μου να λέει  πολλές φορές στην ζωή μου. Το αν το άντεχε ο συνομιλητής μου ή όχι, δεν με ενδιέφερε πάντα. Ήθελα να ξέρω πως το βράδυ θα ξαπλώνω ήρεμη στο κρεβάτι μου, χωρίς ενοχές ή τύψεις οι οποίες πάντα μου χαλούσαν τον ύπνο. Με έβγαζαν από το πρόγραμμα ευθύνης μου προς τους γύρω και παράλληλα δεν με άφηναν να σκεφτώ σωστά. Κυρίως όταν επρόκειτο για ερωτική σχέση.
"Δεν μπορείς να πεις ψέμματα, δεν το' χεις, μην το παλεύεις", μου είπα κάποτε ο άσωτος και κούνησα καταφατικά ο κεφάλι μου. Είχε δίκιο. Δεν το είχα. Μαρτυρούσαν τα μάτια μου τα πάντα. Ποτέ μου δεν θα μπορούσα να γίνω καλή ηηθοποιός τελικά και μεταξύ μας δεν με χαλάει και καθόλου.
Η αλήθεια είναι επίπονη πολλές φορές. Ακόμα και για αυτούς που πίνουν νερό στο όνομα της και πορεύονται με αυτήν στην ζωή τους. Σερβίρεται με πολλούς τρόπους και ΄κρύβει πολλά από πίσω. Χρειάζεται ιδιαίτερο χειρισμό όταν πρόκειται για νεαρές ηλικίες και όχι μόνο τελικά. Είναι στο "κουφάρι" του καθένα μας, για το πως την θέλει ή αν θέλει στην τελική να την μάθει.
Πολλές φορές έχω ακούσει ατάκες από φίλους και μη όπως "καλύτερα να μην την είχα μάθει ποτέ ή καλύτερα να ζούσα στο ψέμα μου". Αυτή η κατηγορία ανθρώπων είναι που δεν την αντέχει την αλήθεια. Που είναι πάνω από της δύναμης της. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αποδεχτώ. Να ζω στο ψέμα μου δηλαδή, γιατί η αλήθεια θα με λυγίσει. Αργά ή γρήγορα θα μου χτυπήσει την πόρτα...Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως με αλήθειες οι σχέσεις των ανθρώπων θα ήταν αν όχι καλύτερες, σίγουρα πιο ξεκάθαρες και πιο αυθεντικές. Σέβομαι όμως και όσους δεν μπόρεσαν στην ζωή τους να πουν έστω και μια. Αυτό μπόρεσαν, αυτό έκαναν. Δεν τους αδικώ. Έτσι μεγάλωσαν, έτσι γαλουχήθηκαν από το σπίτι τους. Κάποια στιγμή θα καταλάβουν πόσο κακό έκαναν τόσο στο περίγυρο τους, όσο και στον ίδιο τους τον εαυτό. Κατ'εμε αγάπη χωρίς αλήθειες είναι αγάπη καταδικασμένη από όλες τις απόψεις. Τα σέβη μου

ΥΓ: Να πω ένα μεγάλο μπράβο στην συγγραφέα για τα όσα σοφά και μη μου δίδαξε. Όσα με προβλημάτισαν και όσα με ταξίδεψαν. Ουσιαστικά όλοι οι ήρωες της κυνηγούσαν την αλήθεια, λέγοντας όμως μικρά μικρά ψέμματα τα οποία πάντα είχαν ένα σκοπό. Να μην πληγώσουν τους γύρω τους. Ναι, το έκανα και εγώ κάποτε στην ζωή μου αλλά σχεδόν ποτέ κανείς δεν το έκανε σε μένα. Προτίμησαν όλοι το ψέμα χωρίς καμία ενοχή. Ίσως κι γ' αυτό κατάφεραν να με κάνουν τόσο σκληρή στις πράξεις μου, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να αλλάξουν αυτό που πραγματικά είμαι. Ένας άνθρωπος που ψάχνει την πραγματική αγάπη...



Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Κ'έχτιζα παλάτια...

Ξαπλωμένη κάτω από τον Χανιώτικο ήλιο, και μετά από μήνυμα που ήρθε στο κινητό μου ενω παρακολουθούσα αμέριμνη μια πιτσιρίκα να χτίζει καστράκια στην άμμο, έσκασε η βόμβα στο κεφάλι μου. Όλοι μας, ανασφαλείς και μη, αυτό που κυνηγάμε στην ζωή μας είναι η σταθερότητα στις σχέσεις μας. Ακόμα και στις ατερμονες, αυτές που φαίνονται τέλος πάντων να μην οδηγούν πουθενά για διάφορους λόγους. Εξακολουθούμε να ζούμε την ρομαντική πλευρά του θέματος ακόμα και όταν αυτή φαντάζει σαν Ελλάδα χωρίς μνημόνιο και παράλληλα σε άνθηση.

Κουβαλώντας ανασφάλειες καλά κρυμμένες, κρυφές πληγές που κλείσαμε για τα καλά σε ντουλάπια της ψυχής μας και ποτέ δεν γυρίσαμε πίσω να κοιτάξουμε.
Ξεκινώντας την νέα ιστορία μας λοιπόν, από την αρχή στοχεύουμε πάντα στο καλύτερο αποτέλεσμα. Τουλάχιστον έτσι λειτουργώ εγώ συνήθως.Ασχέτως αν εξωκύλω καμιά φορά. Ναι, ανασφάλεια λέγεται στην καλοφτιαγμένη ζωή μου η οποία μοιράζεται από την δουλειά στο σπίτι και τούμπαλιν.

Ναι, ομολογώ πως πολλές φορές το να βγω από το πρόγραμμα στο οποίο ανάγκασα τον εαυτό μου να μπει προκειμένου να αποφεύγει έντονες στιγμές συναισθηματισμού, μου προκαλεί έντονο άγχος. Θα μπορέσω, θα αντεπεξέλθω, θα είναι σωστός, θα πληγωθώ, να ξαναπέσω πάλι? Πολλά άσκοπα ερωτήματα τα οποία βρίσκουν πάντα απάντηση την λάθος ώρα. Και όταν έρχεται η ώρα που νομίζεις πως αισθάνεσαι ξανά, σε κυριεύει ο πανικός. Εξαφανίζεσαι, κλείνεσαι σε σένα και βασανίζεις ακόμα περισσότερο το κεφάλι σου. Η επιστροφές,  το έλεγα από παλιά, αν δεν είναι σε σύντομο διάστημα και να εννούνται,  δεν οδηγούν σχεδόν πάντα πουθενά. Ο άνθρωπος έχε πάρει τον δρόμο του και εσύ εμφανίζεσαι σαν αγκάθι που ματώνει το καθαρό δέρμα.

Για να επανέλθω στα της άμμου, κανείς δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερο αύριο αν δεν πιστέψει πως ακόμα και στο φαινομενικά  ετοιμόρροπο παλατάκι το οποίο έφτιαχνες για ώρες, μέρες , μήνες, υπάρχει ζωή. Ελπίδα. Αρκεί να το πιστέψεις.

Οι άνθρωποι δύσκολα επενδύουν σήμερα και εύκολα ανατρέπουν μια κατάσταση. Ειδικά όταν απέναντι τους συναντούν ακόμη περισσότερη ανασφάλεια. Η συνήθεια των καιρών. Εξαφανίζομαι γιατί δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το δύσκολο, το περίεργο, το υπερβολικά ασυνήθιστο. Κ' όμως ακόμα και εκείνο μπορεί να είναι πολύ πιο αδύναμο ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μάτια ανοιχτά χρειάζονται.

Τα γράφω για να τα διαβάσω ξανά κι ξανά, ώστε να αποφύγω στο μέλλον παρόμοια συμπεριφορά από την δική μου πλευρά, τουλάχιστον ή να μην ταλαιπωρώ τους γύρω μου με αμφιβολίεςγια το πρόσωπο μου.  Μπορεί η λέξη "σχέδια" να μου φέρνει αλλεργία, αλλά δεν την προκάλεσα μόνη μου. Σαν λέξη, αντιθέτως αν το καλοσκεφτείς είναι λατρεμένη. Ακόμα και αν ανατρέπεται καθημερινά. Σαν την ζωή. Δεν ξέρεις ποτέ που θα σε οδηγήσει...Τα σέβη μου


ΥΓ: Κάποτε μου υποσχέθηκες ένα χαρούμενο καλοκαίρι. Έλεγες να κάνω υπομονή, πλησιάζει. Πάνε 3 χρόνια και ακόμα αναρωτιέμαι αν ήταν απλά μια υπόσχεση για να μου ανεβάσει τον τσακισμένο μου ηθικό. Τότε το κατάφερες, τώρα λυπάμαι αλλά δεν μπορείς. Μου λείπεις αφάνταστα, κάθε λεπτό, και μάταια σε αναζητώ στα όνειρά μου. Εχεις σταματήσει πλέον να με συμβουλέψεις όπως έκανες πάντα. Να, ξέρω έχω κάνει λάθη, επιλογές που σίγουρα αν ήσουν πλάι μας θα αποδοκίμαζες. Αλλά αναζητώ την ίδια θαλπωρή που ένιωθα όταν με κοίταζες με εκείνο το παιδιάστικο βλέμμα λέγοντας πάντα "είσαι χαζή , στεναχωριέσαι για άνδρα?Για σοβαρέψου" Και ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα λυνόντουσαν. Εσύ τουλάχιστον με ξέρεις, έχω μάθει να παλεύω . Έστω και με λάθος όπλα πολλές φορές. Και μτά την χαμένη μάχη ξεκινάω και πάλι από την αρχή. Μου λείπεις πολύ...

ΥΓ: Τα Χανιά είναι πανέμορφα, έστω και αν τις 2 πρώτες μέρες η σκέψη μου ταξίδευε αλλού. Ταρακουνήθηκα λίγο και σκέφτηκα ότι όταν είσαι στο παράδεισο δεν μπορεί να σκέφετσαι πως μπορεί να είναι έξω από εκεί ειδικά όταν πλέον τα πράγματα είναι εντελώς άγνωστα για σένα. Καλό μας υπόλοιπο!

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Στοχεύω στην καρδιά...

"Όλα τα μονοπάτια οδηγούν στον ίδιο στόχο: Να εκφράσουμε στους άλλους αυτό που είμαστε. Πάμπλο Νερούντα

Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάτι πιο εύστοχο , τελευταία. Ότι ακολουθείς σε χαρακτηρίζει τελικά. Όσο και αν θες να το κρύψεις, στο τέλος ο δρόμος που θα ακολουθήσεις είναι πάντα ο ίδιος.
Ας πάρουμε παράδειγμα από το γεγονός, ότι στη προσωπική μου ζωή το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο. Η μια λάθος επιλογή ακολουθούσε την άλλη και όλα αυτά έκαναν έναν όμορφο κύκλο γύρω από μένα. Μην μπερδευτούμε. Η λέξη λάθος είναι υποκειμενική. Το δικό μου λάθος στο κεφάλι μου μπορεί να είναι το σωστό δικό σου και πάει λέγοντας. Άρα δεν υπάρχει ορισμός της λέξης. Δικαίως λοιπόν αναρωτιόμουν ένα βράδυ του Μαΐου, ότι το φταίξιμο είναι σε μεγαλύτερο βαθμό δικό μου. Κάθε μονοπάτι που ακολούθησα , έβγαλε σε αδιέξοδο. Και είχα την δύναμη να γυρίσω το κεφάλι , να γυρίσω πίσω και πάλι να ακολουθήσω λάθος διαδρομή. Χαλάλι. Λίγα πήρα, άρα δεν μου έμειναν και πολλά να θυμάμαι.
Kαι αν αυτό το μονοπάτι που ακολουθείς είναι "προϊόν" ανασφάλειας?Εκεί το χάνουμε το παιχνίδι. Γιατί λειτουργεί ο εγκέφαλος 200%. Βάζεις στην άκρη την ευαισθησία σου, καθότι στο 95% των  περιπτώσεων δεν σε ωφέλησε. Αντιθέτως. Και όλο αυτό οδηγεί σε χάβρα του μυαλού. Από την μια προσπαθείς με έντονο τρόπο να αποδείξεις ότι είσαι δυνατή, ότι δεν αισθάνεσαι, ότι μπορείς να λειτουργήσεις σαν ρομπότ, από την άλλη όμως πως μπορείς να αλλάξεις αυτό που πραγματικά είσαι? Δεν μπορείς.
Ο στόχος είναι λοιπόν σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο ίδιος. Να μπορέσει ο άνθρωπος που βρίσκεται πλάι μας να μπορέσει - και εμείς το ίδιο με την σειρά μας - να καταλάβει τι κρύβουμε μέσα μας. Ο άνθρωπος που θα το καταφέρει αυτό νομίζω δεν τον αφήνεις ποτέ να βγει από την ζωή σου. 

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, όσες ανασφάλειες, άγχη άσχημες εμπειρίες που σε πιθανόν να κουβαλά στην πλάτη ο καθένας από εμάς, ονομάζονται παρελθόν. Και αυτό το μόνο που μπορεί να κάνει και μόνο στην σκέψη του είναι να χαλάσει το μέλλον. Και το μέλλον ανήκει σε μας. Στα θέλω μας, στις μικρές και όμορφες στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάμε να αισθανόμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Γιατί ακόμα και ο πιο σκληρός χαρακτήρας έχει και το ευαίσθητο κουμπί του. Μπορεί να μην είναι "φάτσα κάρτα" αλλά πάντα με λίγη αναζήτηση θα καταφέρεις να το εντοπίσεις. Όχι δεν χρειάζεται κόπο, αλλά τρόπο. Εμένα τουλάχιστον κατάφεραν χωρίς να ιδρώσουν να το βρουν. Και στα δικά σας!

ΥΓ: Ευχαριστώ για τις ευχές ανήμερα στην γιορτή μου. Κάθε μια από αυτές να σας γυρίζει διπλά.


ΥΓ: Καλό καλοκαίρι να έχουμε, ακόμα και αν κάποιοι δεν θα είναι δίπλα μας. Ραντεβού στα Χανιά!

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Ιστορίες της καθημερινότητας...

Και η καθημερινότητα κυλάει. "Κοπελιά, είσαι καλά?" ακούστηκε από το διπλανό τραπέζι. Η μελαχρινή κοπέλα, μόλις είχε ακουμπήσει το κινητό της στο τραπέζι και έκλαιγε με λυγμούς, επαναλαμβάνοντας την ίδια λέξη . "Καθίκι". Σοκαριστική εικόνα, για μια τόσο όμορφη κοπέλα να τσαλακώνει σε τέτοιο σημείο τον εαυτό της...


Η "σβούρα" μονολογούσε: Πρέπει να προλάβω να τον σβήσω εγώ πρώτη από το φατσοβιβλίο. Αν το κάνει εκείνος θα πέσω σε καταθλιψη. Θα πέσω στα πατώματα πάλι και δεν θα ξέρω τι να κάνω...

Ο "αμερικανόφιλος" αναρωτιέται πως μπόρεσε να μπλέξει ΠΑΛΙ, με την λάθος γυναίκα. Πως κατάφερε να μπλεχτεί με έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ ήξερε πως πρέπει να τον έχει σε απόσταση, δεν κατάφερε να κρατήσει ούτε αυτή της βολής...Μάταιος κόπος να παραδεχτεί ότι δεν την ερωτεύτηκε παράφορα. Τον λάθος άνθρωπο...

Ο "πολυλογάς" ρώτησε την κοπέλα στο δίπλα γραφείο: Άραγε τι να κάνει η πρώην μου ?Της έχεις μιλήσει καθόλου?Λες να ζει τον έρωτα της ακόμα?Άχ, μονολόγησε. Πως καταντήσαμε έτσι? Περάσανε από πάνω μας - δίπλα μας, πλάι μας, τόσες και τελικά μόνο μια έχει καταφέρει να μείνει στο κεφάλι μας. Κρίμα...

Η "όμορφη", δάκρυσε. Αδυνατεί να πιστέψει, να δεχτεί, να αποδεχτεί να κάνει μια καινούργια αρχή. Η ζωή, και όχι μόνο την δίδαξε πως όσο περισσότερο κακιά και σκύλα γίνεσαι με τον άνθρωπο σου, τόσο πιο πολύ θα σε σεβαστεί. Άρα δεν αφήνουμε πολλά περιθώρια. Μια στραβή, αρκεί για να τινάξεις τα πάντα στον αέρα....

Η "κοντή", το πήρε απόφαση. Μια απόφαση ζωής, για εκείνη, επιτέλους. Άσχετα αν δίπλα της θέλησε συγκεκριμένους ανθρώπους και όχι αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται για αυτήν. Καθένας κάνει τις επιλογές του.

Η ξανθιά, αναρωτιέται. Επιστροφές, καταστροφές?Και αν όχι καταστροφές, πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το τοπίο?Η πόσο διαφορετικό μπορεί να φαίνεται? Ανασφάλεια λέγεται, μονολογεί.

Ο "πλανήτης", έκανε την αυτοκριτική του. Έκανα καλά που επέστρεψα στην πρώην μου? Αυτήν που αποκαλούσα τρελή και σχιζοφρενή? Μπα, του απαντούν. Ταιριάζετε...


**** Οι ιστορίες είναι πέρα για πέρα αληθινές. Και αυτά είναι μόνο ένα μέρος από όσα ακούω καθημερινά από γνωστούς και άγνωστους. "Μεταξύ" μας, έπρεπε να είχα κάνει άλλο επάγγελμα στην ζωή μου. Χαραμίζομαι, όπως λέω και σε μια ψυχή. Κάλιο αργά παρά ποτέ, όμως! Τα σέβη μου. 

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

...

Kαλό ταξίδι Σταμάτη...Θα περνάς σίγουρα καλύτερα εκεί πάνω ρε μπαγάσα...


Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

O βάτραχος, ο γορίλας, ο μπούμπης η Τζενιφερ και η ξελογιάστρα Χαλκιδική


Στην αρχή αναρωτήθηκα αν θα μπορώ να αντεπεξέλθω σε κάμπινγκ. Η Χριστίνα με έπεισε ότι μπορώ, έχει πάντα αυτό το γλυκό χαμόγελο που δεν μπορείς να αρνηθείς ποτέ τίποτα. Όπως και έγινε. Το κομβόι των τρελών ξεκίνησε με πρώτο σταθμό την πόλη που πάντα έχει να σου προσφέρει και μια έκπληξη! Είτε αφορά νέο ζευγάρι (βλέπε Λενάρα - Αριανάρας) είτε νέους τρόπους διασκέδασης όπως το να σε κυνηγάει όπου πας ο τρελός χορευταράς του μαγαζιού (και όμως ναι, σου έριχνα ρε μεγάλε). Και πολλά ακόμα. Γνώριμα - αγαπημένα - πρόσωπα, που κάθε φορά που βλέπεις νομίζεις δεν έχει περάσει χρόνος από πάνω τους. Ίδιο χαμόγελο, ίδια τρέλλα , ίδια συναισθήματα!

Αναχώρηση για τα πιο όμορφα νερά που έχω δει μέχρι σήμερα στην Χαλκιδική. Αυτά του Αρμενιστή! Πόσο δίκιο είχες ρε βάτραχε! Ηρεμία, φύση, καθαρός αέρας, διασκέδαση με μέτρο πολύ κολύμπι, ακόμα περισσότερο λιώσιμο στον ήλιο και γενικά μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας που για μένα τουλάχιστον ήταν πρωτόγνωρη. Την λάτρεψα. Τι κ' αν ο "γορίλλας" ήταν η ατραξιόν ειδικά στο κομμάτι χαρτιά, τι κ'αν και δεν χωρούσαν και οι 2 τους σε ένα κρεββάτι, τι και αν το δικό μου μου θύμιζε τα χρόνια μου στο δημοτικό όταν μέναμε τότε στο Καλαμάκι και κοιμόμουν σε κουκέτα, τα λάτρεψα! Όλα αυτά με έφεραν πολλά χρόνια πίσω ζωντανεύοντας όμορφες αναμνήσεις. Ναι, ήταν η καλύτερη εβδομάδα που έχω περάσει την φετινή χρονιά. Ήταν ότι χρειαζόμουν για να σβήσω  από το μυαλό μου ότι με χάλασε.
Η παρέα ήταν εξαιρετική, άνθρωποι καλοσυνάτοι, έξω καρδιά , μπόλικο χαβαλέ και μόνο θετική αύρα! Πόσο μου είχε λείψει αυτό...Πόσο δύσκολο φαντάζει να το βρεις στην Αθήνα. Λες και εκεί είναι άλλος κόσμος, άλλοι άνθρωποι σε σχέση με τους εδώ. Βλακείες ξέρω θα αναρωτηθείς "εσύ" που διαβάζεις τις σκέψεις μου. Μπορεί. Με επηρεάζει ο αέρας μάλλον. Το θέμα είναι ότι βοηθάει πολύ στο να αναθεωρεις, πράγματα καταστάσεις που "κουβάλησες" μαζί σου ή που ήρθαν και σε βρήκαν εκείνα. Έτσι απρόοπτα. Όπως πάντα. Χωρίς να ενημερώνουν, χωρίς να να σε ρωτούν αν ενδιαφέρεσαι να τα ακούσεις. Ποτέ δεν ρωτήθηκες. Θεωρείται περιττό. Ανάμεικτα συναισθήματα, αναμνήσεις, αρρωστημένες καταστάσεις που έχεις θάψει στο παλιοκούτι της ψυχής σου. Που σε χαλάνε, που πολέμησες και έχασες, αλλά το χάρηκες. Όπως η νίκη έτσι και η ήττα έχει το δίδαγμά της. Αλί σε εκείνον που αρνείται την ήττα στη ζωή του. Δεν θα χαρεί ποτέ του με τον σωστό τρόπο την νίκη του.
Οι ώρες για σκέψη ήταν ατελείωτες. Παραλία, δωμάτιο, διαδρομές στο κάμπινγκ. Παντού κάτι που παρατηρούσες σου ξυπνούσε και μια εικόνα. Όμορφη τις περισσότερες φορές. Άλλωστε, κρατώ μέσα μου μόνο τις θετικές εικόνες, Φρόντισα , με κόπο να πετάξω στο καλάθι τις άχρηστες. Εκείνες που πρόσφεραν άπλετο ψέμα, μπόλικο γέλιο πίσω από την πλάτη μου. Ας είναι τουλάχιστον γέλασαν . Αρκεί...
Η επιστροφή στην Αθήνα δεν συνδυάστηκε με τον καλύτερο τρόπο, καθώς υπήρξε μια απώλεια ενός κοντινού μας ανθρώπου. Τουλάχιστον ξεκουράστηκε.Αρκετά ταλαιπωρήθηκε. Μετράμε αντίστροφα για τα Χανιά και για το καλοκαίρι που μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και στην ψυχολογία μας. Μου το χρώσταγες...Τα σέβη μου

ΥΓ:
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Τέτοιες μέρες αν με βρουν
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Να γελάς και να σ’ ακούν
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
Είναι που δεν είσαι
Που δεν είσαι καν αλλού...

ΥΓ2:" Ήσουν" το μοναδικό τηλεφώνημα στην εβδομάδα που πέρασε που με έκανε να γελάσω με την ψυχή μου. Σου χρωστάω πολλά "δικηγόρε" , και δεν έχω προλάβει να "δώσω" τίποτα... Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις, που είσαι ΕΔΏ, που μιλάς με την ψυχή σου, που γελάς, που απολαμβάνω να σε βλέπω να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι γιορτή. Υπόσχομαι να σου μοιάσω σύντομα!

ΥΓ3: Απλά το αγαπώ!
 


(Γιατί όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.)