Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Υπομονή?Τί ναι αυτό?Τρώγεται?


Έχω ξεχάσει πόσες φορές έχω ακούσει ή και διαβάσει τη λέξη υπομονή αυτό το μήνα. Έχω επίσης ξεχάσει πως είναι να μην έχεις υπομονή δυο χρόνια τώρα. Επίσης έχω βαρεθεί να ακούω πόσο υπομονή κάνουν οι άλλοι μαζί μου (είμαι μια κατηγορία μόνη μου,το έχουμε χίλιο αναφέρει)
Ξυπνάς ένα πρωί, από αυτά τα πρωινά, που ευχαρίστως σπας 2-3 εύκαιρους στο ξύλο από τις τσαντίλες σου, όπου η μαλακία του καθένα πρέπει να ηχεί στα αυτιά σου και μετά ξεφυσώντας, σου λέει την κλασσική ατάκα - αηδία: "υπομονή, τι να κάνουμε. Μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς?".

Μπορούμε ,ρε μπορούμε. Κλείσε λίγο το στόμα σου εσύ, και λίγο εμείς οι υπόλοιποι, και η λέξη υπομονή δεν θα χρειαστεί να προστεθεί στο λεξιλόγιο του κεφαλιού μας. Τώρα από την άλλη θα μου πεις, εσύ που ζεις, δεν βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω, στον μικρό πλανήτη?Μωρέ βλέπω, το θέμα είναι ότι δεν αντέχω άλλο να βλέπω. Δεν χρειάζεται να έχω άποψη για όλα. Δεν χρειάζεται να το "ζω" ρε παιδί μου το θέμα στο έπακρο. Μπορώ να μην σκέφτομαι, να μην αγχώνομαι και να μην έχω εξωγενείς παράγοντες να με βγάζουν από την ηρεμία μου? Όχι δεν μπορώ ε? Μωρέ θα μπορέσω...Είναι να μην μπει στο κεφάλι μου. Όπως και στο "δικό σας"...
Δεν έχω άλλη υπομονή ακούω. Ε δεν πειράζει,ποιος σου είπε να έχεις? Και στην τελική ποιος σου είπε να μπεις στη διαδικασία να έχεις? Κάνε υπομονή διαβάζω...Εμ δεν θέλω. Άρα τι κάνω όταν δεν θέλω? Το ρίχνω στην τρελή? Δεν βγάζει τίποτα κ'αυτή η λύση. Υπάρχουν περισσότερο τρελοί από σένα εκεί έξω, δεν βγάζεις άκρη. Μην κάνεις απολύτως τίποτα, μου λένε. Και η επόμενη λέξη που ακούς είναι, "αναίσθητη". Από πότε η λέξη αναισθησία είναι συνηφασμένη με την υπομονή? Τρέλα παιδί μου,τρέλα!
Χαλαρότητα παίδες, και άσε τον τρελό στην τρέλα του. Είναι η μόνη λύση τελικά. Το "θέλω" θεωρείται πλέον αδυναμία, το "πρέπει" ταμπέλα, και το "γιατί", αδιακρισία Ότι να ναι που είπε και μια ψυχή, και πόσο δίκιο είχε, τελικά!
Δεν ξέρω αν με χαρακτηρίζει, ότι ο ίδιος χαρακτήρισε τον εαυτό του, μάλλον όχι θα έλεγα, το θέμα είναι ότι με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη με όσα βλέπω τριγύρω μου. Και να "κλείσω τα μάτια",δεν μπορώ. Είμαι ανήσυχο πνεύμα,τελικά!

ΥΓ: Δεν αφήσατε τίποτα όρθιο εκει έξω,πλέον. Και μετά σου λέει πήγαινε να ψηφίσεις...Τι? Αλητεία μεγάλη.

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Ένστικτο...


Έχω πει ουκ ολίγες φορές ότι το παρελθόν μου το σέβομαι απόλυτα αλλά το αφήνω εκεί που είναι. Πίσω δηλαδή. Πολλά από τα αρνητικά της πίσω πορείας μου διαπερνούν σπάνια τα αγγεία του εγκεφάλου μου και αυτό μόνο όταν κάτι τα τσιγκλίσει, ενώ βρίσκονται σε συνεχή χειμερία νάρκη.

Αυτό το ρημάδι το τσίγκλισμα δε, είναι που με ενοχλεί περισσότερο. Κ' αυτό γιατί δεν προέρχεται ποτέ από μένα αλλά από τρίτους παράγοντες, άθελα τους πάντα. Ίσως από υπερβολική αγάπη προς το πρόσωπό μου, θέλοντας να προλάβουν πιθανό ξάφνιασμα από μεριάς μου σε περίπτωση που ανακαλύψω την είδηση από μόνη μου.

Κάπως έτσι χτύπησε το τηλέφωνο χθές το βράδυ, αργά. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Το τηλέφωνο στην οθόνη ήταν πολύ oικείο για μένα, οπότε ουδόλως υπήρχε λόγος να μην απαντήσεις. Μεταξύ μπατσοσυζήτησης, η μελαχρινή κόμπιασε προς στιγμήν. "Ξέρεις θέλω να σου πω, αλλά καλύτερα από κοντά".

"Άσε τα από κοντά και λέγε ευθέως τι συμβαίνει"

" Να ξέρεις, ο ακατονόμαστος, αρραβωνιάστηκε, έμαθα"

"Ε, και?"

"Καλά δεν σε πείραξε"?

"Τι να με πειράξει ρε κορίτσι μου, έχουμε 2009..."

Το να μαθαίνεις ότι η μεγαλύτερη σχέση της ζωής σου, η οποία μάλιστα έληξε και με πολύ άσχημο τρόπο, προχωράει παρακάτω, ακούγεται κάπως. Κάπως περίεργο όντως, συμφωνώ μαζί σου... Ακόμα πιο περίεργη ακούστηκα στα αυτιά μου να προσπερνώ με περίσσια ευκολία αυτό που σε όλους΄φάνηκε εξωπραγματικό Ίσως τελικά να ξέρω καλά τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι Περισσότερο απ' όσο νομίζουν και οι ίδιοι. Κάπως έτσι ήξερα καλά και εκείνον, όπως και το αποτέλεσμα της μετέπειτα πορείας που διάλεξε. Για την οποία ναι, ομολογώ ότι είμαι πολύ χαρούμενη. Χαρούμενη που ένας χωρισμός έφερε χαρά κάπου

αλλού. Χαρούμενη που διακαιώθηκα για το αύριο που διάλεξα και εγώ, φεύγοντας από κάτι τόσο άρρωστο. Χαρούμενη που δεν επέμεινα...

Κάποια στιγμή ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος - για εμένα - με ρώτησε αυθόρμητα, αν κατάλαβα πριν χωρίσω ή μετά ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε για μένα.

Απάντησα το ίδιο αυθόρμητα όσο και η ερώτηση του εκείνο το βράδυ της ΤσικνοΠέμπτης, ότι το ήξερα πολύ νωρίτερα. Απλά εθελοτυφλούσα,προσπερνούσα.

Τελικά, νομίζω πως καμιά φορά πρέπει να ακολουθούμε νωρίτερα το ένστικτό μας. ''Μας ξέρει'' περισσότερο απ' ότι μπορεί εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό...

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Στο βόρειο χωρίο μου...


Πάνε κοντά στα 2 χρόνια από τότε που χάσαμε τον πατέρα μου. Από τότε κανείς από τους υπόλοιπους δεν θέλησε ποτέ να πατήσει στα πάτρια- δικά του- εδάφη. Ψυχολογικό νομίζω καθαρά. Άρνηση να μπεις σε ένα χώρο που ήταν το δεύτερο σπίτι του μια και αποτελούσε το δικό του προσωπικό καταφύγιο το οποίο επισκεπτόταν πολύ συχνά και ας απέχει 7,5 περίπου ώρες από τον μόνιμο τόπο διαμονής του.

Φέτος τα πράγματα άλλαξαν. Απρόσμενα, έτσι όπως τα λατρεύω όταν συμβαίνουν. Το ενδεχόμενο να επισκεφτούμε το χωριό στις αρχές του Απρίλη δεν ήταν καν μέσα στα σχέδια κανενός. Η μητέρα μου εξακολουθούσε να είναι διστακτική και εμείς σχεδιάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο! Εγώ και ο αδερφός μου αλλάξαμε ''πορείες'' και προτεραιότητες και μαζί συμπαρασύραμε και την μητέρα μου.

Καιρό τώρα άκουγα από παντού, "βγάλετε την από το σπίτι, πρέπει να ταξιδέψει λίγο μη μένει κλεισμένη". Ποτέ δεν ασχολήθηκα. Σέβομαι απόλυτα τις επιλογές της όπως εκείνη σέβεται τις δικές μου. Δεν την πίεσα ποτέ για τίποτα. Ήξερα ότι μόλις έρθει η κατάλληλη ώρα θα το τολμήσει από μόνη της. όπως και το έκανε.

Η αρχή έγινε στα τέλη Ιουλίου όπου λόγο κάποιου γεγονότος χρειάστηκε να ταξιδέψει στο χωριό Και το έπραξε χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αρχή είχε γίνει. Δεν χρειαζόταν να πω περισσότερα...

Είναι Τρίτη 4 Αυγούστου. Το αεράκι στην Αθήνα έχει εξαφανιστεί και στη θέση του βρίσκεται μια καυτή λάβα που αγγίζει και τους 40 βαθμούς. Όχι Μαρίνα κορίτσι μου, μονολογώ. Δεν θα μείνεις να πεθάνεις στη ζέστη. Θα ανηφορίσεις εκεί όπου την συγκεκριμένη περίοδο το βράδυ για να ξαπλώσεις χρειάζεσαι απαραίτητα πάπλωμα! Εκεί όπου ξέρω οτι θα ξαναπιάσω στυλό και χαρτί. Εκεί στο βόρειο χωριό μου...Τους ποταμούς!


ΥΓ: Μην φάτε...έρχομαι!Καλό καλοκαίρι σε όλους σας!