Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Τελικά, η ζωή είναι όμορφη!


Ώρα12.10, τοποθεσία, Καλαμακίου. Ανέμελα χωρίς απολύτως καμία έγνοια στο κεφάλι ανεβαίνω την γνωστή και μη εξαιρετέα οδό που οδηγεί στη γνωστή party animal Ποσειδώνος. Μόνο που εγώ είχα την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Επέστρεφα για να συνεχίσω προς κέντρο. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Το smart πετάχτηκε στα 50 μέτρα μπροστά μου. Το γκολφ δεν υπάκουσε ποτέ στα φρένα. Προτίμησα να κάνω ελιγμό, από το να πέσω επάνω του και να τον κλαίμε. Αποτέλεσμα, να γνωριστώ για τα καλά με την απέναντι κολώνα και να εισπράξω έναν άκρως προκλητικό χαιρετισμό από εκείνον που τον έβλεπα να αναπτύσσει ταχύτητα και να εξαφανίζεται...
Τα θυμάμαι, όλα με κάθε λεπτομέρεια Την εικόνα εκείνου, τη στιγμή της σύγκρουσης και πολύ περισσότερο να εαυτό μου να του φωνάζει εν εξάλω να γυρίσει πίσω, χαρακτηρίζοντας τον δολοφόνο. Δεν ήταν πάνω από 23-24 χρονών. Λίγη σημασία νομίζω πως έχει,πλέον. Αυτό που θα θυμάμαι για πάντα είναι ότι λίγο πριν γίνουμε ένα με την κολώνα της ΔΕΗ, πέρασαν όλα από μπροστά μου κινηματογραφικά. Φυσιογνωμίες, στιγμές, εικόνες. Μέσα σε 3 δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω πως συνέβη αυτό. Πως μπορεί να χωρέσουν μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, τόσες εικόνες μαζεμένες.
Ανατρέχοντας τώρα, πολύ πιο ήρεμη, θυμάμαι ότι η πρώτη λέξη που πέρασε από το μυαλό μου κατά τη διάρκεια της "προβολής", είναι "σκοτωθήκαμε". Η σύγκρουση ήταν αρκετά ισχυρή, το αμάξι έχει σχεδόν διαλυθεί, και εγώ πιάνω το σώμα μου με τα δυο μου χέρια για να καταλάβω, αν είμαι ζωντανή. Τσεκάρω την διπλανή μου που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, ότι είναι καλά, και καρφώνω το βλέμμα μου στην πινακίδα του smart, την ώρα που το βλέπω να απομακρύνεται. Για καλή μου τύχη, τρία αξιαγάπητα παιδιά,τα οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ, έτυχε να διασχίζουν τον δρόμο εκείνη την ώρα. Αυτοί έκαναν όλη την δουλειά που χρειαζόταν. Από το να δουν πινακίδα, μέχρι και να περιμένουν 3 και πλέον ώρες για να δώσουν κατάθεση, μια και η διπλανή μου είχε χτυπήσει το κεφάλι της και υπήρχε εγκατάλειψη τραυματία.
Εγώ δεν ένοιωθα πόνο. Μόνο οργή. Σκεπτόμενη ότι, πως μπορεί ένας άνθρωπος να σε εγκαταλείπει με τόσο προκλητικό τρόπο, χαιρετώντας σε μάλιστα ενώ βλέπει τι έχει προκαλέσει. Η εικόνα του να με χαιρετάει, προκλητικά απομακρυνόμενος, δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Έχει καρφωθεί σαν ενοχλητικό τσιμπούρι.
Η αστυνομία, έκανε την δουλειά της, τουλάχιστον έτσι φάνηκε. Δεν είμαι και ειδήμων σε αυτά. Τα στοιχεία του τα βρήκαμε μέσα σε 10 λεπτά αφότου ήρθαν, όπως και την διεύθυνση του. Ψάξαμε, αλλά ήταν άφαντος. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, από έναν τέτοιο τύπο. Κρίμα τα παντελόνια μερικών ανθρώπων, τελικά. Τα φοράνε μόνο για μόστρα.
Η συνέχεια της ιστορίας , θα συνεχιστεί,στα δικαστήρια. Δεν έχω τιμωρήσει νοερά ή και στη πράξη κανέναν άνθρωπο ποτέ. Αυτή την φορά νομίζω, ότι οφείλω να το κάνω. Γιατί την Πέμπτη, ήμουν εγώ και είμαι ζωντανή. Την επόμενη που θα το προκαλέσει θα είναι κάποιος άλλος και ίσως νεκρός.
Το να εγκαταλείπεις έναν άνθρωπο δείχνει τουλάχιστον δειλία, άνθρωπο με απολύτως καμία παιδεία, και σίγουρα ένα τέρας. Αρνούμαι να δεχτώ το ενδεχόμενο φόβου, πανικού κλτ. Δεν θα του έκανα απολύτως τίποτα, αν ήταν τυπικός. Θα μου έκανε μια φιλική δήλωση, και θα τελείωνε το θέμα εκεί. Ατυχήματα συμβαίνουν καθημερινά Ο τρόπος όμως με έχει εξοργίσει Ρίσκαρα να σκοτωθώ εγώ για να μην σκοτώσω εκείνον και φέρεσαι και με τέτοιο, τρόπο? Σου αξίζουν τα χειρότερα, "φίλε μου". Για να μάθεις ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει λόγο ύπαρξης, δεν είναι παιχνίδι στα χέρια κανενός που παίρνει ένα τιμόνι και λειτουργεί όπως του κατέβει. Η επόμενη του συμβάντος με βρήκε με το κινητό σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπως και τον δικηγόρο και την ασφαλίστρια μου, αλλά και με ένα κολάρο στον αυχένα.
"Εμείς", δεν τελειώσαμε. Έχουμε να πούμε πολλά και να δώσεις ακόμη περισσότερα, τα οποία θα πάνε στο "χαμόγελο του παιδιού". Για να μάθεις να σέβεσαι, για να μάθεις να είσαι άνθρωπος...


ΥΓ. Μετά από τέτοια ατυχήματα σίγουρα, βγαίνεις κερδισμένος, αναφορικά με τη ζωή σου. Μέσα σε ένα βράδυ, εκτίμησα πόσο όμορφο είναι τελικά να ζεις Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, στον Άρη που έτρεξε, όπως εκείνος μπορούσε για να με βοηθήσει, σε αυτή την ιστορία. Σ' ευχαριστώ, που παρόλο τον πανικό σου, Άριους μπόρεσες να με "ξυπνήσεις, από την απάθεια μου". Επίσης οφείλω ένα ευχαριστώ, στον Ανδρέα, που παρόλο το χάλι μου μιλούσαμε για πάνω από 30 λεπτά στο τηλέφωνο, εγώ σε κατάσταση "ότι να ναι" και εκείνος κάπου χαμένος στα παρτέρια του Αμαρουσίου. Παρ' όλο το χάλι σου και το χάλι μου, τουλάχιστον η συζήτηση παρωδία, ωφέλησε και τους δυο. Αφενός εμένα να ηρεμήσω και να γελάω σαν να μου καθαρίζουν αυγά, 4 το πρωί, και αφετέρου εσένα, να προσανατολιστείς(όπου κάγκελα, Αττική οδός, μην το ξεχνάς. χαχα). Να ζητήσω (και ξέρω οτι θα με βρίσεις), ένα συγνώμη από την μελαχρινή, την οποία είδα σε κατάσταση ξεμαλλιάσματος την ώρα του συμβάντος, να ωρύεται και να ουρλιάζει από το φόβο της, και αυτή η εικόνα μου έμεινε έντονα στο μυαλό, όπως και από το κοριτσάκι στο πίσω κάθισμα, που δεν έφταιγε σε τίποτα να περάσει ότι πέρασε. Ένα ευχαριστώ στην μητέρα μου γιατί έχασε 40 χρόνια από τη ζωή της και φρόντισε να με ηρεμήσει με τον δικό της τρόπο, στον αδερφό μου που ώρες ώρες ενώ θες να τον πλακώσεις στα χαστούκια με τις βλακείες που κάνει, σου πετάει την πιο άκυρη ατάκα και κλαις από τα γέλια. Και σίγουρα σε όλα τα παιδιά που κάθισαν μαζί μου εκείνο το βράδυ, βοηθώντας να μεταφέρουμε το αυτοκίνητο, να μου κάνουν παρέα, ενώ θα μπορούσαν να ήταν στον αναπαυτικό τους καναπέ(και δεν μιλάω ποδοσφαιρικές προτιμήσεις). Ορισμένα, πράγματα και ανθρώπους απλά δεν μπορείς να τα ξεχάσεις, ποτέ. ΚΟιτάζω ψηλά, λέω ακόμη ένα ευχαριστώ, εκει πάνω σε σένα, και σου υπόσχομαι να μην ξανα στεναχωρηθώ για τίποτα. Τελικά η ζωή είναι όμορφη!

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Η ειλικρίνεια αγνοείται.


Aν υπάρχει ένα πράγμα που με θλίβει πολύ στους ανθρώπους, αυτό είναι η έλλειψη ειλικρίνειας σε συνδυασμό με το κλειστό του χαρακτήρα ενός ατόμου. Τώρα θα μου πεις, εσύ τα λες όλα? Όχι θα σου απαντήσω, τουλάχιστον λέω αυτά που νοιώθω. It's a start.
Εχω στύψει πολλάκις το κεφάλι μου σε θέματα ανδρών ήτε που αφορούσαν δική μου περίπτωση είτε φίλων, όπου μέσα σε ατελείωτα ξενύχτια προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε από που απορρέουν συγκεκριμένες αντιδράσεις και συμπεριφορές.
Ελάχιστες φορές ομολογώ πέσαμε μέσα, τουλάχιστον εγώ Η "σβούρα" λόγω ζωδίου ομολογώ μου ρίχνει στο να κατανοεί τους ομοίους της και όχι μόνο. Εγώ το έπιανα από την ρομαντική πλευρά του θέματος.
Το να μην θες να μοιραστείς, είναι κατανοητό απόλυτα, το να μην θες να μιλάς για τον εαυτό σου είναι επίσης κατανοητό. Δεκτό και το ότι θα θες να ωραιοποιείς ορισμένες καταστάσεις προκειμένου να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα (κοινώς να ζεις τη δική σου ουτοπία).
Δεν είναι δεκτό όμως να διαστρεβλώνεις λέξεις, εκφράσεις, καταστάσεις. Να συζητάς μόνο για ότι θεωρείς εσύ απαραίτητο, και βολικό ανάλογα με ποιον έχεις απέναντι σου βέβαια και να παρουσιάζεις με πονηρό - πλάγιο τρόπο την ζωή σου ένα απέραντο κωλοχανείο.
Τα παραπάνω, καταλήξαμε όλες -οι ότι μας ενοχλούν. Ακόμη και τα ωραιοποιημένα ψέμματα δεν μας "χάλασαν" . Είναι παραμυθένια και αυτά. "Ψάχνω να βρω ένα τρόπο να σου πω κάτι, χωρίς να θεωρηθεί ψέμα, αλλά στην ουσία δεν είναι και απόλυτα ειλικρινές ότι σου πασάρω". Έχει την πλάκα του αν το καλό σκεφτείς, αρκεί να μην σου τύχει θα μου πουν άλλοι. Εεε σίγουρα μου έχει τύχει. Δεν ζω σε συννεφάκι (ή μήπως ζω τελικά?)
Το να μην θες να είσαι ειλικρινείς στον άνθρωπο που είναι απέναντι σου, σίγουρα δεν είναι φυσιολογικό. Και δεν αναφέρομαι μόνο για ερωτικές σχέσεις. Συμβαίνει κατά κόρον και στις φιλικές σχέσεις δυο ανθρώπων. Το παρελθόν σε κυνηγά πολλές φορές, άθελα σου μετατρέποντας σαι, παροδικά ή και μόνιμα σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ήσουν πριν Μέχρι την ώρα που απλά καταλαβαίνεις ότι χάνεις το παιχνίδι, ταλαιπωρείς τους γύρω σου και στη ουσία κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Το ίδιο νομίζω ότι ισχύει και στις περιπτώσεις των "κλειστών ανθρώπων". "Έχω μάθει στα δύσκολα να είμαι μόνος - η". Κατηγορία ανθρώπων που μπορεί να "σκιστούν" για τον διπλανό τους, αλλά όταν έρχεται η ώρα να χρειαστούν εκείνοι βοήθεια την απορρίπτουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί απλά έτσι "έμαθαν". Ασχέτως αν τις περισσότερες φορές αυτό έχει αντίκτυπο στους τριγύρω.
Δεν τους αδικώ, είναι τρόπος συμπεριφοράς και αυτός. Κατ' εμέ όχι με την έννοια του "ξερόλα" , αλλά με εκείνη του "δεν θέλω να γίνομαι βάρος. Βέβαια για τα πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις.
Εμένα προσωπικά καμία από τις δυο συμπεριφορές δεν μου είναι αρεστή. Αντιθέτως με αποσυντονίζουν σε μεγάλο βαθμό. Δεν τα παρατάω όμως. Το παλεύω να "κατανοήσω", από που προέρχονται. Νομίζω ότι το πάρα ζορίζω τώρα που σκέφτομαι διπλά! Πάντα κάτι αποκομίζω στο τέλος, όμως. Όποιο τέλος κ' αν έχει το "παραμύθι". Ας ελπίσουμε μόνο να πάψει κάποια στιγμή να μας κυνηγά ο δράκος... Τα σέβη μου

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Ταξίδι...ψυχής.


Πάει αρκετός καιρός από τότε που εντελώς αυθόρμητα αποφάσισα να πάω στην εκκλησία. Κοντά στο Πάσχα ήταν και ο τελευταίος διάλογος που είχα ανοίξει για το θέμα της θρησκείας Μ. Παρασκευή, ήταν το θυμάμαι. Γενικά μετά το θάνατο του πατέρα μου απέφευγα να πλησιάσω. Δεν ξέρω αν είχα χάσει την πίστη μου ή ήταν απλά απογοήτευση γιατί ο θεός διαλέγει να πάρει από κοντά μας τους καλύτερους, ή απλά επειδή αρνιόμουν να βάλω τον εαυτό μου σε διαδικασία να δακρύσει για ακόμη μια φορά. Νομίζω ένα κράμα όλων. Όταν όμως το αποφάσιζα, η αίσθηση ήταν πάντα ξεχωριστή. Αγαλίαζε η ψυχή μου.
Κάπως έτσι αυθόρμητα, αποφάσισα να ταξιδέψω στην Τήνο το σαββατοκύριακο που μας πέρασε.
"Πας να μονάσεις"?, σχολίασε άστοχα ένας γνωστός.
"Η τελευταία που θα μπορούσε να μονάσει, πίστεψε με είμαι εγώ",αποκρίθηκα.
Η άφιξη στην Τήνο ήταν τόσο γαλήνια, όσο και η ηρεμία που σου αποπνέει το νησί. Ένας τρελός αέρας μας καλωσόρισε,έτοιμος να σηκώσει κάθε τι ανεπιθύμητο. Κάθε τι που δεν είναι έτοιμο να δεχτεί την διαφορετικότητα του νησιού. Και όταν λέω διαφορετικότητα μια ματιά τριγύρω αρκεί για να σε πείσει
Ένα νησί με μεγάλη θρησκευτική παράδοση στο οποίο συνυπάρχουν ορθόδοξοι αλλά καθολικοί. Ο αριθμός των εκκλησιών φτάνει τις χίλιες και πλέον οι οποίες είναι διάσπαρτες γύρω από το ναό της μεγαλόχαρης.
Ενοριακές, ιδιωτικές ή κοινοτικές, Ορθόδοξες και Καθολικές, μοναστηριακές, είναι μερικές από τις οποίες ξετρυπώνεις σε κορυφές λόφων, χαράδρες, κάμπους και ρεματιές, σε ελαιώνες ακόμη και σε απόκρημνες ακτές. Η αντιστοιχία για την Τήνο είναι μία εκκλησία ανά εννέα κατοίκους.
Το δωμάτιο,λιτό Χωρίς φανφάρες. Δεν τις ήθελα κιόλας Η θέα μαγευτική. Ο αέρας δεν σε άφηνε να καταφέρεις και πολλά, βγαίνοντας στο μπαλκόνι που σου έδινε στο πιάτο το απέραντο γαλάζιο. 2 καρέκλες στην γωνία με ένα μπλε τραπέζι σε βοηθούσαν να ταξιδέψεις το μυαλό σου.

Την επόμενη της άφιξης, αναχώρησα για την εκκλησία. Αρκετός κόσμος, κυρίως μεγάλης ηλικίας και όχι μόνο. Περίμενα υπομονετικά για αρκετή ώρα στην ουρά που είχε δημιουργηθεί για να μπεις μέσα. Όταν πλέον κατάφερα να μπω στο ναό, ως δια μαγείας ξέχασα ότι με απασχολούσε Λες και κάποιος πάτησε το "delete". Σε όλα! Προσκύνησα την εικόνα, άναψα αρκετά κεριά, καθένα από αυτά για κάποιους ανθρώπους κοντινούς ή μακρινούς που θέλω να είναι καλά. Κάθισα σε μια γωνία και παρατηρούσα το χώρο,ενώ παράλληλα άκουγα τον παπά να ψέλνει. Μην με ρώτησετε τι, δεν το κατέχω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ηρεμούσε τα αυτιά μου.
Έφυγα από εκεί εντελώς άλλος άνθρωπος. Γαλήνιος, χωρίς ίχνος από "μελανιές" του παρελθόντος. Και εκεί, κατεβαίνοντας τα σκαλιά κοντοστάθηκα. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου, ψελλίζοντας: "Τελικά δεν έχασες την πίστη σου. Μόνο πολύτιμο χρόνο από την ζωή σου να θυμώνεις". Αν και ακόμη κ'αυτό είναι συναίσθημα...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Καλό ταξίδι Αντώνη Μπόκτορ...


Νομίζω πως δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να αποχαιρετάς ένα φίλο σε ένα αψυχο μέρος, γνωρίζοντας ότι δεν θα τον ξαναδείς μπροστά σου έτοιμο να σε λιντσάρει για κάποια βλακεία που έκανες.. Δεν θα σου ξανά χαμογελάσει μιλώντας σε διάλεκτο - τεχνικών, φωνάζοντας γιατί πάλι κάποιο καλώδιο τράβηξες από την θέση του μέσα στην ατσαλοσύνη που σε διακατέχει. "Χέσε μας ρε Αντώνη,τελειομανή", ήταν η μόνιμη έκφραση στο στόμα μας, ειδικά όταν φώναξε σε ώρες αιχμής "αθλητικών βαρβάτων ημερών" όπου η μόνη μας έννοια ήταν να βγει η δουλειά με οποιοδήποτε κόστος.
Αυτή ήταν η διαφορά του Αντώνη. Ήθελε το τέλειο αποτέλεσμα οπτικό ή ακουστικό χωρίς να χρειάζεται να γυρίσει όλο το σύμπαν ανάποδα Και το κατάφερνε πάντα, βάζοντας ακόμη και εμάς τους ίδιους σε μια σειρά.
Τον Αντώνη τον γνώρισα το 1998, όταν εργαζόμουν στον sport fm, κάνοντας την πρακτική μου. Συναντιόμασταν τα πρωινά του Σαββατοκύριακου. Εκείνος πίσω από την κονσόλα - την μόνιμη αγάπη του και εγώ πίσω από μικρόφωνο..Σε αποσύνθεση και οι δυο από ξενύχτι,αλλά πάντα γεμάτοι όρεξη.
Την πρώτη μου μίνι εκπομπή στο ραδιόφωνο την μοιράστηκα μαζί του, μέσα στην δική του ραδιοφωνική ώρα. Ακομπλεξάριστος, σε βοηθούσε να στηθείς φροντίζοντας με τις συμβουλές του να βελτιώσεις τις αναπνοές σου ώστε να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα.
Οι επαγγελματικοί μας δρόμοι χώρισαν το 2000 και ξαναβρεθήκαμε έξη χρόνια, αυτή τη φορά όχι ραδιοφωνικά αλλά τηλεοπτικά, στον ΣΚΑΪ. Ο άνθρωπος για όλα, από το να φροντίσει για το τέλειο της μετάδοσης μέχρι να μιλήσει στον παρουσιαστή προκειμένου να ηρεμήσει το σύστημα το οποία ήταν έτοιμο να εκραγεί από την πίεση της δουλειάς.
Δεν μ' αρεσουν τα αντίο, δεν τα γούσταρα ποτέ. Άλλωστε το "ποτέ" είναι μια λέξη για να εμπλουτίζει όπως έχω πει το ελληνικό λεξιλόγιο. Δεν υπάρχουν ποτέ, υπάρχει θέλω και εμείς Αντώνη θέλουμε να σε θυμόμαστε έτσι πως τριγυρνούσες στα σκαλοπάτια. Πάνω κάτω σαν σβούρα, περήφανος, ζωντανός γεμάτος ενέργεια. Και να σαι σίγουρος πως κάπου στα σκαλιά του δευτέρου ορόφου και πάλι θα καπνίσουμε στη ζούλα μισό τσιγάρο. Πάλι εκεί θα σε βρω για να φτιάξεις το χαλασμένο μικρόφωνο...Καλή αντάμωση φίλε Αντώνη.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Προχωράμε...


Nα μαστε πάλι, μετά από αρκετό καιρό. Χρειαζόμουν αποσυμπίεση και όχι πίεση. Οπότε, δεν ασχολήθηκε με τίποτα άλλο πέρα από εμένα. Κατέβασα ταχύτητα και χαλάρωσα το "γκάζι". Δεν ηταν και άσχημα ομολογώ.
Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα,συνέβησαν πολλά. Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο - για μένα - έκλεισε, και μπήκε στο ντουλάπι των αναμνήσεων. Ελάχιστων και ανάμεικτων Πάμε παρακάτω μου έμαθαν να λέω και το κάνω. Παράλληλα πολλές ανακατατάξεις συνέβησαν στη δουλειά,πράγμα που με άγχωσε ολίγον αλλά κατάφερα να το κοντρολάρω. (απόρησα και εγώ με μένα)
Προχωράμε, πάντα προχωράμε. Είναι μια λέξη που μου έχει γίνει πια συνήθεια, καθημερινότητα. Υπάρχουν φορές που με μελαγχολεί και άλλες που μου δημιουργεί μια αισιοδοξία ότι ακόμα τα καλύτερα δεν έχουν χτυπήσει την πόρτα μου.
Πάντα οι καινούργιες αρχές με άγχωναν. Ήτε αφορούσαν σχέσεις, ήτε εργασία νέο περιβάλλον. Δεν ξέρω μπορεί να μην είχε τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μου τελικά, τώρα που το σκέφτομαι. Θυμάμαι πάντα να προσπαθώ να ψυχολογήσω τον ή τους απέναντι μου, έτσι ώστε να αποφεύγω καυγάδες και γκρίνιες. Ότι μ' έφερνε σε σημείο να γκρινιάζω με απωθούσε και μοιραία με οδηγούσε στην έξοδο, όσο και αν δεν το ήθελα κατά βάθος.
Οι καινούργιες αρχές σε οτιδήποτε πάντα μας δημιουργούν αφενός άγχη, αφετέρου όμως ανοίγουν καινούργια κεφάλαια στη ζωή μας. Για καλό υποθέτω πάντα. Άσχετα αν κάποιες φορές το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που προσδοκούμε. Σκοπός είναι να δεχόμαστε τα πράγματα ως έχουν χωρίς γκρίνιες και ηττοπάθειες και να προσδοκούμε σε κάτι ακόμα καλύτερο...Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολείσαι με μαμακίες!!!Τα σέβη μου.


Υγ: Μέσα σε όλα πρόλαβα να ασχοληθώ επιτέλους και με την αγορά του αυτοκινήτου. Σε λίγες μέρες ευελπιστώ να το χω στα χεράκια μου!!!