Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Surprise! You're 33!

Ήταν ακόμη μια  από τις γνωστές ημέρες ατελείωτης δουλειάς. Γυρνώντας στο σπίτι ο "Πειρατής" και η "Πειρατίνα" του σπιτιού φρόντισαν να με ενημερώσουν ότι η έξοδος ίσχυε ακόμη. Έπρεπε να βγουμε παραμονές των γενεθλίων μου. Καινούργιος νόμος, αναρωτήθηκα, για τον οποίο δεν ενημερώθηκα με mail, μήνυμα κάτι που να περιέχει web βρε αδερφέ όπως επιτάσσει η μόδα.
"Που να τραβηχτούμε τώρα βρε παίδες, δεν καθόμαστε μέσα καλύτερα γιατί το πρωί έχω και προπόνηση?

"Όχι θα βγούμε, το είπαμε. Μην διαπραγματεύσιμο."

Όχι δεν λες. Απλά σέρνεις το κορμί σου στο δωμάτιο να ετοιμαστεί με την ελπίδα ότι με το πέρας της μίας ώρας στην έξοδο όλοι θα νυστάξουν και θα πάμε στα κρεβάτια μας. Απλά, όμορφα, γεροντοκορίστικα ρε παιδί μου!

Για έναν ανεξήγητο για εμένα λόγο, όλοι αργούσαν. Ο Νίκος, η Γεωργία, η Ρίτα δεν είχε επικοινωνήσει όλη μέρα  - πράγμα σπάνιο - οπότε κάτι δεν καθόταν καλά στο κόνσεπτ της βραδιάς. Δεν πολύ ασχολήθηκα απλά και μόνο γιατί η κούραση ξεπερνούσε την σκέψη. 

Λίγο μετά της 23.15 και ενώ έχουμε κάνει 500 στάσεις μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, ανεβαίνουμε τα σκαλιά του "MIND THE GAP"..Και εκεί απλά παγώνεις  ακριβώς όπως όταν χτυπάει ο ταχυδρόμος σου φέρνει το χαρτί της εφορίας. 

Το να βλέπεις μαζεμένους όλους σου τους φίλους να σου χαμογελούν και να σου εύχονται χρόνια πολλά, ήταν το καλύτερο δώρο του κόσμου. Η Αλεξάνδρα, ο Κωσταντίνος (το αγαπημένο μου ζευγάρι EVER)  η Ντίνα η σβούρα, η Μαρία (που δεν μπορεί να εκφραστεί όμως θέλει) ο Άρης μου (που θα πάει θα τα λύσουμε όλα τα προβλήματα βρε αγόρι μου) ο Σπύρος (σου ειπα ευχαριστώ για το βιβλίο???), ο Βασίλης η γλυκιά Αθανασία (ρε αλήθεια, σας αγαπώ πολύ) ο Γιάννης ο περίεργος η Νατάσα που αν και δεν κατάφερε να έρθει ήταν εκεί μαζί μας (του χρόνου θα κάνουμε χειρότερα θεά μου) αλλά και αρρωστούλα Τονάρα. Και φυσικά ο Νικόλας με τον Άκη που είναι οι καλύτεροι οικοδεσπότες και τα καλύτερα αδέρφια που θα μπορούσε να έχει η Ρίτα. Η Ρίτα, αυτή που επί 20 λεπτά άκουγα ότι έσπασε όλων τα νεύρα για να διοργανωθεί όλο αυτό. Η Ρίτα που 2 περίπου μήνες πριν κλείνοντας τα 33 μου είχε υποσχεθεί οτι θα πληρώσω ακριβά το δούλεμα που της έριξα. Και το πλήρωσα. Γιατί το να δακρίζεις από στεναχώρια το είχαμε ζήσει, από χαρά το είχαμε ξεχάσει πως ήταν. Το κατάφερε και την ευχαριστώ μέσα απότα βάθυ της ψυχής μου. Αυτή και τον Σπυράκλα μου μου έδωσαν τα καλύτερα δώρα που θα μπορούσα να πάρω. Και δεν ήταν υλικά. 
2 βιβλία με τυπωμένα όλα τα άρθρα αυτής εδώ της χαβαλετζίδικης προσπάθειας που ξεκίνησε κάτι χρόνια πίσω μετά από ιδέα του "ουρφ". 

Και ξαφνικά έχεις μια απίστευτη επίθεση αγάπης από ανθρώπους που είναι σαν οικογένεια για εσένα. Δικοί σου. Που ξέρεις καλά πως ότι και να γίνει όσες χαζομάρες και αν κάνεις είναι πάντα εκεί για να σου θυμίζουν πως είναι να σηκώνεσαι και πάλι και να πατάς στα πόδια σου. Όλοι αυτοί που δεν σε έχουν σιχτιρίσει ακόμη όταν τους λες "δουλεύω" σε τηλεφώνημα για καφέ και "είμαι πτώμα" σε ενδεχόμενη βόλτα.Όλοι αυτοί που μπορεί αν μην τους ξέρεις χρόνια αλλά τους κουβαλάς μέσα σου. Άλλωστε ο χρόνος δεν δένει τους ανθρώπους. Οι συνθήκες και οι συμπεριφορές τους φέρνουν κοντά. 

Σε όλους εσάς που μου χαρίσατε το ομορφότερο μέχρι σήμερα βράδυ της ζωής μου,αλλά και όλους όσους με τίμησαν με τις ευχές τους, εύχομαι ολόψυχα να έχετε υγεία, να χαμογελάτε πάντα , και η τύχη να είναι μόνιμος συνοδοιπόρος στην ζωή σας. Γιατί όπως λέω συχνά τελευταία: είναι όμορφο να σε αγαπούν και να στο δείχνουν...Εχουμε πολλά ταξίδια να κάνουμε παρέα, να είστε σίγουροι! Τα 33χρονα σέβη μου!