Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009



Αρκετά μουντή και μελαγχολική μέρα.Εξω βρέχει ασταμάτητα, και παρότι σε κρατά κλεισμένη στο σπίτι,η ατμόσφαιρα έχει μια διαφορετική αύρα. Μια δόση αισιοδοξίας. Μ'αρεσει η βροχή, με ταξιδεύει.Βλέποντας το νερό να αγκαλιάζει οτι βρεί στο πέρασμα του, ανθρώπους που τρέχουν πανικόβλητοι στο δρόμο με πολυχρωμες ομπρέλες,παιδάκια με σκουφιά κασκόλ,γενικά μια ακρως χειμερινή εικόνα ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Χαζεύοντας απο το μπαλκόνι τις χοντρές στάλες τις βροχής, ακούγοντας τον ήχο στα κάγκελα του σπιτιου, το μυαλό μου φεύγει τελείως. Αδειάζει απο σκέψεις. Τα μάτια παρατηρούν, ρουφούν μυρωδιά βροχής, και κρατούν εικόνες απο ότι τους προξενησει το ενδιαφέρον.
Μια τέτοια εικόνα, που αποτύπωσα στο μυαλό μου σήμερα, ήταν οταν ενα αυτοκίνητο κοντοστάθηκε δίπλα μου σε ενα φανάρι στο δρόμο της επιστροφής μου, στο σπίτι."Για εθνική απο δω πως θα βγούμε?Πάμε Αράχωβα για σκί, φώναξαν εν χορό οι υπόλοιποι στο αυτοκίνητο,και άρχισαν να τσιρίζουν απο χαρα..Γέλασα, γιατι είδα τη λαχτάρα ζωγραφισμένη στα μάτια τους να φύγουν απο την ανία που τους έδερνε. Και μιλάμε για ενα ταξίδι, αρκετά κοντινο. Αλλα θα μου πείς η απόσταση κάνει το ταξίδι?Οχι. Η σκέψη και μόνο οτι θα ζήσεις κάτι διαφορετικο, σε βάζει στη μπρίζα πρίν καλα καλα ξεκινήσεις. Οταν φτάσεις δε, ε εκέι ξεφεύγεις παντελώς.
Τελευταίο ταξίδι - αστραπή που ακομα θυμάμαι έντονα, ήταν προπερσυ τις γιορτές. Ταξίδι-οτι ναναι που λέω και εγω. Θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης ήμουν σε κάτι γενέθλια, οποτε επέστρεψα σπίτι,περασμένες 5, με το ραντεβού για να φύγουμε το "γκρούπ τρέλας" να είναι στις 6 το πρωί. Κανένα πρόβλημα..Αν και άυπνη, πήρα το καφεδάκι μου, έφτιαξα πρόχειρα ενα σάκο με τα απαραίτητα, και αναχώρησα για το σημείο συνάντησης..Παρότι άυπνη η λαχτάρα ήταν μεγάλη για να φύγω.Αυτο με κρατούσε και ζωντανή! Μετα απο περίπου τρείς ώρες, βρισκόμουν στον Παρνασσό. Ακομα γελάω με τις τούμπες στο χιονοδρομικο. Ακομα θυμάμαι τα πειράγματα μεταξύ της παρεάς για το ποιος θα καταφέρει να μείνει όρθιος με τα πέδιλα. Ακομα θυμάμαι τον άμοιρο το δάσκαλο του σκί, να προσπαθεί να ξεμπλέξει το πέδιλο μου απο τα προστατευτικα δυχτάκια, και την παρεα μου απο πίσω να γελάει πονηρά νομίζοντας οτι έπεσα επίτηδες μπροστά του!Εεε εντάξει μπορεί και να το κανα επίτηδες τώρα που το σκέφτομαι..
Εκείνο το ταξίδι,κράτησε ελάχιστα..Μείναμε μόλις μια ημέρα,και την επόμενη το πρωί,αναχωρήσαμε για Αθήνα. Είμασταν όμως όλοι χορτάτοι. Ειχαμε γελάσει,είχαμε περπατήσει όσο δεν περπατάμε μια ολοκληρη εβδομάδα στην Αθήνα, ίσως και μήνα, είχαμε φορτώσει μπαταρίες. Ειμασταν άλλοι άνθρωποι ρε παιδί μου!
Λατρεύω τα ταξίδια,ειδικά τα απρόσμενα, αυτα που δεν έχουν κανένα απολύτως πρόγραμμα. Αυτα που ξεκινάς χύμα, χωρίς σχέδια, τα οποία σου βγαίνουν στη πορεία. Ωραιο και το πρόγραμμα δε λέω, αλλά καμια φορά το αυθόρμητο είναι πολύ καλύτερο. Δεν ξέρω πιο θα είναι το επόμενο μου ταξίδι αστραπή. Το μόνο που ξέρω είναι οτι έχω αρχίσει να στερεύω απο εικόνες, και νομίζω οτι είναι ώρα να αρχίσω να ζώ λίγο και το..εκει έξω. Τα σέβη μου

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Μαζί μου ασχολείσαι..πόσο βλάκας είσαι!



Δε φημίζομαι για την ηρεμία μου, αυτό οι εκ των "έσω" το ξέρουν καλά! Επίσης δεν έχω καθόλου καλή σχέση με το δήθεν και αυτούς που το πρεσβεύουν. Γιατί να είσαι ξερόλας, το καταλαβαίνω, είναι στη φύση σου ρε παιδί μου, αλλά να είσαι μαλακοντρομποκαραγκιοζόβλακας και να πουλάς τον εαυτό σου για "παιδί" με IQ, που αγγίζει του Αϊνστάιν, εε αυτό είναι απο τ'αγγραφα!
Θα μου πείς τι λες τώρα ρε κορίτσι μου, που ζείς? Οκ ναι, ζώ στην Αθήνα. Ζω στο δικό μου σύννεφο προφανώς, και ναι ρε, εκεί θα μείνω! Δεν αλλάζω στέγη γιατί η βλακεία ορισμένων έχει πάρει την ανιούσα, και καλπάζει με αμείωτη ένταση!
Σκέφτομαι πολλές φορές αν μπορεί να μετρηθεί το μέγεθος της βλακείας, αλλά δυστυχώς συνειδητοποιώ πως δεν υπάρχει όριο στη συγκεκριμένη πάθηση, και φυσικά δεν υπάρχει γιατρειά! Δυο πράγματα είναι ατελείωτα, είπε ο Αϊνστάιν: το σύμπαν και η βλακεία του ανθρώπου, όμως για το σύμπαν δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Και νομίζω πως είχε απόλυτο δίκιο. Η βλακεία, μπορεί να μην μετριέται, αλλά ευτυχώς αναγνωρίζεται, τουλάχιστον από κάποιους που έχουν ανοιχτά τα μάτια τους. Άρα εκεί κάπως σώζεις τον εαυτό σου!
Αναρωτιέμαι πραγματικά αν ποτέ θα υπάρξει μια πιστική ερμηνεία του όρου βλάκας. Ο ιστορικός Κάρλο Τσιπόλα είπε οτι: βλάκας είναι αυτός που προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα και υφίσταται ζημιά και ο ίδιος. Και ναι, μπορεί να ζημιώνεται και ο ίδιος, γιατί νομίζοντας ότι πέτυχε το στόχο του, ζημιώνοντας κάποιον άλλο, στην ουσία δεν είχε κανένα προσωπικό όφελος σαν άνθρωπος, παρέμεινε βλάκας όπως πρίν.
Ένας τέτοιου είδους άνθρωπος μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικός. Γιατί τη κακία π.χ μπορείς να την ελέγξεις, να αντιδράσεις, τη βλακεία όμως? Δεν μπορείς! Δε ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας τέτοιος άνθρωπος, τι σενάριο έχει πλάσει το βλακώδες κεφάλι του.
Και θα μου πείς, μύγα σε τσίμπησε βραδιάτικα? Όχι τόσο τρελή δεν είμαι, έχω και εγω τους λόγους μου. Να αλλάξω ανθρώπους δεν το κάνω, δε μου αρέσει άλλωστε. Καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Να αντιδράσω όμως ναι, ακόμα και στη βλακεία, ίσως καταφέρω τουλάχιστον να έχω την ηρεμία μου..Χωρίς σέβη..

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Επισκέψεις απο το χθές.


Και εκεί που οι πόρτες με το χθές έχουν κλείσει,τουλάχιστον στο μυαλό σου τις έχεις κλείσει εσύ ο ίδιος, ω σαν το φαντομά το κινητό σου χτυπάει.Μήνυμα,τηλέφωνο κάτι απ'όλα αυτα θα ταράξει την ηρεμία σου,και θα φέρει αναμνήσεις απο το χθές που χες αποφασίσει να πετάξεις στα σκουπίδια,γιατι δε γουστάρεις ρε αδερφε.Έκλεισες τους λογαριασμούς σου.
Εχω ξανα αναφέρει, το κοιτάμε μπροστά,και το πρεσβεύω μέχρι εκεί που δε πάει,το θέμα είναι ποσο έτοιμος είναι ένας άνθρωπος για να φτάσει σε σημείο να το αποδεχτεί,έπειτα να το εκφράσει,και εν συνεχεία, να το πράξει. Βρίσκομαι αναμεσα σε ανθρώπους καθημερινά,καθένας έχει το δικό του τρόπο λειτουργίας, αντίδρασης, σκέψης και πράξης.Όλοι πέρασαν απο το ίδιο στάδιο. Κάποιοι "σκάλωσαν",κάποιοι σκόνταψαν και σηκώθηκαν,καποιοι απλά προσπέρασαν. Όλοι αισθάνθηκαν όμως.
Απο τότε που ανακαλύφθηκε η κινητή τηλεφωνία,είσαι εκτεθημένος παντού.Αναπάσα ώρα και στιγμή αυτός που θέλει να σε βρεί,θα σε βρεί. Αν πάλι το έχεις κλειστό,ή γκόμενα-γκόμενος,θα εκνευριστεί, η μάνα σου θα ανυσηχήσει,και οι φίλοι σου απλα,θα αρχίσουν τη γκρίνια οτι έχεις εξαφανιστεί σε τέτοιο σημείο που κλείνεις και τα τηλέφωνα!Και μέσα σε όλα άνθρωποι που άφησες πίσω, μπορούν οτι ώρα τους καπνίσει να εισβάλουν και πάλι μέσα στη ζωή σου, έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε! Εκείνοι οκ,ναι το κάνουν,το θέμα είναι τι κάνεις εσύ. Κατα πόσο την λέξη παρελθόν την εννοείς,ή εξακολουθείς να την συγχέεις με το παρών,ή ακόμα καλύτερα επιτρέπεις να σου διαλύει το τωρα? Κάποτε,κάποιος μου είπε εύστοχα όπως παρατήρησα μέσα το χρόνο, οτι ακόμα και το μίσος, η λύπη, η εκδίκηση,είναι συναισθήματα,άρα ακομα κουβαλάς συναισθήματα για το παρελθόν, ενώ ζείς το παρών. Ναι και είχε δίκιο.
Ενα μήνυμα απο το χθές σε άλλους θα έφερνε χαρά,σε άλλους θυμό,σε άλλους περιέργεια.Εμένα με άφησα παγερά αδιάφορη,αναίσθητη.Νομίζω πως είναι η καλύτερη απόδειξη οτι "πλήρωσα" τους λογαριασμούς μου και με το παραπάνω,και πήγα σε καινούργιο "πακέτο". Άγνωστο για τις υπηρεσίες και τις λειτουργίες που μπορεί να προσφέρει, αλλά καινούργιο. Οταν φτάνεις σε σημείο, να μην απορείς,να μην αγχώνεσαι να μην αισθάνεσαι,είναι η καλύτερη απόδειξη για σένα οτι άλλαξες σελίδα. Δεν είναι εύκολο,το ξέρω.Άλλωστε τα πάντα χρειάζονται προσπάθεια, κυρίως απο σένα, μαζί με εσένα!Δεν ήμουν ποτε της αποψης αλλαξε τηλέφωνο,για να μην σε βρίσκουν οι ανεπιθύμητοι. Δεν κρύβομαι ποτέ στη ζωή μου. Θέλω τα πάντα να τα αντιμετωπίζω καταματα. Λίγο μαζοχιστικό αυτο, να λειτουργείς σαν "Αγγλος" σε τέτοιου είδους ραντεβού, αλλα το μετα ειναι αυτο που σε αποζημιώνει. Η ωμή αλήθεια,είναι αυτη που τελικά κερδίζει. Δεν την αποδέχονται πολλοί, το ξέρω. Στην ουσία φοβούνται ,καθένας για τους δικούς του λόγους. Στη σκέψη όμως να ζώ κάτι,ουτοπικά γιατι αρνούμαι να αποδεχτώ την αλλαγή μου έρχεται να ξεράσω-λαϊκιστή. Χίλιες φορές το κουβαδάκι μου και σε άλλη παραλία, παρά εγώ και το κουβαδάκι μου "μόνοι μας"στην ίδια μονότονη παραλία, χωρίς κανένα χρώμα με μουντές ξεθωριασμένες εικόνες.
Εγω την μάχη με το παρελθόν την έδωσα, τις απορίες μου τις έλυσα μόνη μου, δεν φοβάμαι, έχω μάθει να επιβιώνω στα δύσκολα εστω και αν κάποιες φορες η δύναμη που δείχνω,δεν ανταποκρίνεται πάντα στη πραγματικότητα αυτού που αντέχω..Στην ατελείωτη ευθεία του δρόμου, βρήκα έξοδο διαφυγής. Γιατί απλά, ειναι πολύ πιο όμορφο το "τώρα", το "αύριο" απο το χθές!Σκέψου το..Τα σέβη μου.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Ραντεβού με το χρόνο


Όταν ήμουν μικρή, βιαζόμουν να μεγαλώσω. Οταν μπήκα στην εφηβεία βιαζόμουν να "φύγω", να αλλάξω παραστάσεις, να τελειώσω το σχολείο, να γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου. Μετα την ενηλικίωση βιαζόμουν να πετύχω στα σχέδια μου, να φτάσω τους στόχους μου.Μετα απλά βιαζόμουν,γιατι έτσι έμαθα.
Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το "τρέχω" ήταν η λέξη που με χαρακτήριζε. Τρέχω να προλάβω τα dead lines, εμένα, τη τεχνολογία ,τα όνειρα μου έτσι ώστε να μην μείνουν ανεκπλήρωτα, τη ζωή την ίδια μέσα απο μια καθημερινότητα που απο τότε μέχρι και σήμερα είχε πάντα συγκεκριμένους στόχους, με τον εαυτό μου να τους κλοτσά, και να κάνει τα δικά του. Κάποτε με ρωτησαν στο πλαίσιο ενος χαζού τεστ, από αυτά που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο, ποιος ειναι ο αγαπημένος μου αριθμός. Το "ενα" απάντησα, και όταν μου ζητήθηκε το γιατί, χωρίς να το πολυσκεφτώ είπα: "Γιατι βαριέμαι να περιμένω το δύο". Ανυπόμονη σε όλο μου το μεγαλείο. Αν μπορούσα την δουλειά μου να την είχα τελειώσει απο χθές, θα ημουν πολυ ευτυχισμένη. Με τις όποιες συνέπειες μπορεί να έχει ενας τέτοιου είδους χαρακτήρας. Και έχει, αρκετές. Απλά εσυ δε μπορείς να τις διακρύνεις μέσα στο πανικό σου και την τελειομανία που σε πιάνει πολλές φορές προκειμένου όλα να είναι σε μια σειρά.
Ο καιρός περνάει. Και περνάει γοργά χωρίς να το καταλαβαίνεις. Οι εποχές αλλάζουν σαν τις σελίδες ενός βιβλίου το οποίο τελείωσες σε χρόνο ρεκόρ. Τρέχουν τα πάντα με ταχύτητα φωτός, και εσύ είσαι απλός θεατής των γεγονότων. Ζεις μέσα στο χάος. Δεν παρατηρείς, απλά τρέχεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο επειδη το ίδιο κάνουν και οι άλλοι. Είσαι μέρος της κοινωνίας βλέπεις. Βλέπεις το διπλανό σου, τον μιμείσαι που βουλιάζει στην ανία του και στα "πρέπει" της καθημερινότητας του. Εχει ξεχάσει να χαμογελάει, βαριέται αλλά δε τολμάει να το ξεστομίσει. Γιατί έτσι έμαθε να ζεί, έμαθε να υπολειτουργεί έμαθε να συμβιβάζεται. Δεν του αρέσει, αλλά δεν μπορεί να επαναστατήσει κιόλας. Οι υποχρεώσεις τρέχουν. Δεν είναι ώρα για επαναστάσεις, εχω να ξυπνήσω στις επτά αυριο..
Δε θα το παίξω "ξερόλας" ούτε και "επαναστάτης χωρίς αιτία". Δε μου έλειψε ποτέ σχεδόν τίποτα. Φρόντισαν καλά οι δικοί μου άνθρωποι γ' αυτο και τους ευχαριστώ. Ποτέ μου όμως δε μπορούσα να συμβιβαστώ με τα καθώς πρέπει, και τα δήθεν. Παλιά έκρινε η καρδιά, πλέον κρίνει το μυαλό, σε συνάρτηση με το συναίσθημα. Η Ελντα, είπε κάποτε πως η απόλυτη ισορροπία για εναν ανθρωπο, είναι όταν καταφέρνει να ισορροπεί τη λογική του με το συναίσθημα. Νομίζω πως είμαι κοντά. Με ξέρω, το συναίσθημα για μένα, έπαιζε και θα παίζει πάντα σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Μα πάνω και από αυτό για μένα, το σημαντικότερο ρόλο θα παίζει η αξιοπρέπεια μου και αυτό το διδάχτηκα, μέσα απο σημαντικούς ανθρώπους που θαύμασα. Πριν αρκετά χρόνια σε ηλικία 17 χρονών ταξίδεψα μόνη μου στο Λονδίνο για να παρακολουθήσω έναν αγώνα. Τότε δε θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ οτι θα μου επιτρεπόταν να το κάνω, σε τέτοια κιολας ηλικία, απο το σπίτι μου. Και όμως, την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν τότε δε θα τη ξεχάσω ποτε στη ζωή μου. Ηταν οι κόποι μου,η επανάσταση μου και η σιγουριά που έβλεπαν στον ίδιο μου τον εαυτό. Και δεν τον μετάνιωσαν ποτε..
Πλέον οι ρυθμοί έπεσαν. Παρατηρώ απλά τις μέρες να κυλούν. Ζω με τέτοιο τρόπο που να μου αρέσει η ιδεά,που λέει και ο Ιrvin Yalom, στο εξαιρετικό αλλα περίεργο "Όταν Έκλαψε ο Νίτσε. Η τελειομανία μετριάστηκε, οι τάσεις για φυγή παραμένουν, τα ταξίδια βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού, ο έρωτας χτυπάει τη πόρτα, και εγώ θέλω σε όλα να είμαι εκει..Τα σέβη μου

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

"Φιλικές" κουβέντες..


Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι.. Κλισέ μεν, αλλά έχει και τη βάση του.Στο δημοτικό ξεκινάς με τους φίλους της τάξης σου. Στο γυμνάσιο, έχεις φίλους απο τη τάξη σου,αλλα και απο τις διπλανές.Στο λύκειο δέ, έχεις χεσμένη τη τάξη σου, ασχολείσαι με τον ξανθό γκόμενο του δίπλα τμήματος,και τους εξοσχολικούς και αναμένεις την πενταήμερη για να "μεγαλώσεις", απότομα, γιατί αυτό είναι trendy!. Ε μετά το σχολείο,στο πανεπιστημίο - σχολή, κρατάς 2-3 φίλους το πολύ απο τα θρανία της γειτονιάς,και πλέον στις εξόδους σου το παρών δίνουν, συμφοιτητές, προέδροι φοιτητικών παρατάξεων.Έχεις κάνει "κονέ" με πορτιέρηδες σε μπάρ, και pr απο νυχτερινά μαγαζια, γιατί αυτό επιτάσσει η ηλικία. Τωρα απο τα 26-27 και μετά, οι μισοί απο εμας έχουμε μείνει στην λογική του πανεπιστημίου, και οι υπόλοιποι, έχουν διαλέξει δυο -τρεις ανθρώπους να πορεύονται να συμβουλεύουν και να συμβουλεύονται,και οι άλλοι είναι παντελώς απών,οποτε δεν ξέρεις απολύτως τίποτα για τη πορεία τους.
Στο Δημοτικό, ομολογώ είχα 2-3 φίλες όλες κ'ολες. Στο γυμνάσιο νόμιζα οτι όλο το σχολείο ήταν φίλοι, στο λύκειο τα ίδια, μόνο που εκεί βλεφάριαζα και τον ψηλό απο το πάνω σχολείο, οπου φίλο τον ανέβαζα φίλο τον κατέβαζα. !Στη σχολή έπειτα γνώρισα ακομα περισσότερο κόσμο, οπότε ο κύκλος των "φίλων" έγινε τεράστιος.
Σε 1,5 περίπου μήνα, θα μπώ στα 28 έτη(τρομάρα μου).Αν με ρωτήσεις τώρα, τι απέγινε όλος εκείνος ο όχλος των φίλων, των κολλητών, θα βάλω τα γέλια!Τα χρόνια περνούν, αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν οι προτεραιότητες. Ο φίλος της εφηβείας, έχει παντρευτεί – αρραβωνιαστεί - χαθεί -μετακομίσει, ή απλά δεν σε εκφράζει πλέον οπότε δικαίως πήρε την άγουσα για τα «αποδυτήρια». Η λέξη "φίλος" αντικαταστάθηκε σε γνωστός, και εσύ μεγαλώνοντας έχεις ήδη μπει στη διαδικασία, ξεσκαρταρίσματος. Κρατάς αυτό που σε εκφράζει, αυτον που θές εσύ να πορεύεσαι. Γυρνώντας το χρόνο πίσω σκέφτομαι,οτι απο το Δημοτικό, μια φίλία που είχα δυνατή την έχω ακόμα,οι υπόλοιπες σκορπίστηκαν μέσα στο χρόνο. Φαινεται δεν ήταν τόσο δυνατές όσο πίστευα. Με την συγκεκριμένη ,την οποία θα χαρακτηρίσω αδερφή μου, πλέον μας δένουν πολλά περισσότερα απο μια φιλία. Είχα τη χαρά να την παντρέψω πέρυσι,και να τη δώ τώρα να "φουσκώνει",όπου σε λίγο καιρό θα φέρει στο κόσμο,μια μικρή "μπουμπού",την οποία θα βαφτίσω.Και ναι,το χαίρομαι ιδιαίτερα που μετα απο τόσα χρόνια είναι πάντα εδω,δίπλα μου σε όλα.Στο γάμο της δάκρυσα. Εκλεινε ενας κύκλος τρέλλας και άνοιγε γ’αυτην ένας πολύ διαφορετικός. Και σε όλους τους κύκλους ήμουν και ήταν εκεί .Και χαίρομαι γ’αυτό. Τώρα το πόσες φορές άκουσα «και στα δικά σου», δε θα το σχολιάσω!
Το καλεντάρι των φίλων λοιπόν, όσο περνάει ο καιρός μικραίνει.Πλέον μετράει φίλους στα δάχτυλα των χεριών,και περισεύουν κιολας. Δε θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω για φιλίες,που πίστεψα και προδόθηκα,με το χειρότερο τρόπο,ουτε για εκείνες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν ποτέ, γιατί απλά ήταν υπερεκτιμημένες .Όλα ένα μαθημα είναι,αν είσαι τυχερός και βρίσκεσαι στη παράδοση και διαβάζεις, το μαθαίνεις απο νωρίς.. Αν έλειπες..θα χρειαστεί να το "δωσεις" χωρίς βοήθεια. Δε θα πω το" όλα για καλό γίνονται", γιατί και αυτό κλισέ μου ακούγεται, προκειμένου να ηρεμείς τον εαυτό σου απο τις ασχημες εικόνες του παρελθόντος, ή και του παρόντος. Θα πω πως χαίρομαι που στη ζωή μου υπήρξα έντιμη, ειλικρινής, σκληρή, αληθινή, και με θυμούνται ακόμα ετσι. Δε θα πω επίσης λυπάμαι για ορισμένες συμπεριφορές, γιατί ανήκουν στο παρελθόν, και εμένα μου αρέσει να κοιτάω το τώρα, το αύριο, το πάμε παρακάτω βρε αδερφε. Άλλωστε με τη κακία και την εκδίκηση δε βγήκε ποτε τίποτα καλό. Εκδικείσαι για να ικανοποιήσεις το εγώ σου. Αρνείσαι οτι έπεσες. Πολύ εγωιστικό, πολύ ξεπερασμένο.
Και πάλι θα σκοντάψω το ξέρω, γιατί έτσι είμαι εγώ. Αυτό που επίσης ξέρω όμως είναι οτι θα ξανασηκωθώ, ακόμα κ'αν χρειάζεται να έχω μαγκούρα για να περπατήσω. Γιατι?Για μ'αρέσει να μαθαίνω..Τα σέβη μου!



**Ευχαριστώ εσένα τρελή μελαχρινή υδροχόα , και εσένα παιδί «καρφί»,και εσένα ξανθιά κοντή σβούρα,που είστε πάντα εδω, που με ακούτε, που υπάρχετε χωρίς να περιμένετε!Όσο για το ζεύγος του Πειραιά,έρχεται και η δική σας ώρα..Απλά ενημερώστε με να κάνω τα κουμάντα μου..

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Μπλά..μπλά..μπλά..


Καλά απο λόγια θα μου πείς μπουχτίσαμε όλοι.Εχω και έχετε ακούσει τα απίστευτα που ποτέ σαφώς δε μετουσιώθηκαν σε πράξεις,ή αν κάποια απο αυτά πλησίασαν στο να πάρουν σάρκα και οστά,αποδείχθηκαν στη συνέχεια μια φτηνή απομίμηση απο το πεζόδρομο της Ερμού. Δε μου αρέσουν τα λόγια,δε τα συμπάθησα ποτέ,αν και είμαι αρκετά ομιλητικός άνθρωπος. Η όποια εμπειρία μπορώ να πώ ότι έχω μέχρι στιγμής απέδειξε οτι οι πολλές κουβέντες κρύβουν παγίδες, όπως και οι πολλές εξηγήσεις.
Πρόσφατα βρέθηκα με μια παρέα φίλων, οπου η κουβέντα είχε επικεντρωθεί στο τι φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες μπορεί να πουλήσει ένας άνδρας σε μια γυναίκα προκειμένου να τη "ρίξει". Σημειώνω πως στη παρέα υπήρχαν περισσότεροι άνδρες απ'ότι γυναικές.Η συζήτηση κατέληξε σε παρωδία, σε σημείο να μη μπορείς να κρατήσεις τη κοιλιά σου απο τα γέλια.
"Είσαι η ηλιαχτίδα στη μουντή ζωή μου, ήρθες και έφερες την άνοιξη στη ζωή μου, Μωρό μου είσαι ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί, μου δίνεις ανάσα να συνεχίσω να αναπνέω, αρχισα να ζώ απο τότε που σε γνώρισα, ξανθέ - μελαχρινέ-κοκκινόμαλε μου άγγελε,και προχωρησαν στα τετριμμένα ειμαι ερωτευμένος μαζί σου, μου λειψες (άλλο που χθές ήταν με τη Σούλα ανάσκελα)".Οι περισσότεροι απο τους παρευρισκομένους είχαν πουλήσει ένα "παπά" που λέω και εγω τουλάχιστον 5-6 φορές στη μέχρι τώρα ζωή τους, και ναι δε το είχαν μετανιώσει και καθόλου να σου πω. Άλλοι για εκδίκηση, άλλοι γιατί τους ήταν παντελώς αδιάφορη η γκόμενα και ηθελαν να παίξουν, άλλοι γιατί βρίσκονταν στη περίοδο του "είμαι στο κόσμο μου, και κάνω οτι μου γουστάρει"ή απλα στο κοσμο της μερέντα, "αλείφω" τη φέτα και τη τρώω. Μια στο τόσο όμως γιατί παχαίνει!
Εγω που τους ξέρω όλους απο τη καλή και την ανάποδη, μπορώ να τους χαρακτηρίσω καλα παιδια, αντικειμενικά. Είμαι όμως φίλη.Τους ζώ καθημερινά, ξέρω τις αναποδιές, τα καλα και τα κακά τους. Οπως επίσης ξέρω και τους «γολγοθάδες» που πέρασαν σε κάποια φάση της ζωής τους απο κάποια που τους "εκαψε" για τα καλά,και μετα ταξιδεύαμε όλο το team σε παραλίες προσπαθώντας να ανεβάσουμε το κέφι του εκάστοτε πληγωμένου κολλητού. Μεγάλωσαν, έμαθαν όμως,και μπήκαν και αυτοί με τη σειρά τους στη λίστα των "ωχου μωρε αδερφέ,και τι έγινε,μια ακόμα".Τωρα αν τους ρωτήσεις αν αυτό τους καλύπτει, όλοι τους θα σου απαντήσουν όχι..Απλά δεν έχουμε βρεί τη καταλληλη, οπότε κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς. Σαφώς είναι καλύτερα απο τη τουαλέτα!
Λόγια ακούς καθημερινα, στο σπίτι, στη δουλεια, στο δρόμο, απο διάφορες κατηγορίες ανθρώπων. Γνωστών σου ή όχι. Χιλιάδες λέξεις που άλλες φορές μπαίνουν απο το ένα αυτί και βγαίνουν απο το άλλο, και άλλες που τις συγκρατείς επειδη ταιριάζουν η φάση που βρίσκεσαι,ή μαλλον σε βολεύει να τις συγκρατείς, για να δικαιολογείς ..τα αδικαιολόγητα.
Τελικά μας αρέσει να ζούμε με πράξεις,ή με λόγια?Τι 'ναι αυτό που γεμίζει τον εγκέφαλο μας περισότερο και μας εκτοξεύει στα ουράνια, φτιάχνοντας μας τη μέρα? Κατ'εμε είναι ενα κράμα μεταξύ των δυο. Ωραία τα λόγια χρειάζονται και αυτα, αλλά χωρίς πράξεις εξαφανίζονται, σαν το εραστή της μιας νύχτας που όταν ξυπνήσεις την έχει "κάνει" και μετα τραβάς τα μαλλιά σου γιατι ίπιες δυο ποτηράκια παραπάνω το περασμένο βράδυ σ'εκείνο το τρισάθλιο μπαράκι. Αρκεί ομως αυτα που λές,να είναι και αυτά που νοιώθεις.Καθένας έχει τον τρόπο του θα μου πείτε, το ξέρω. Αλλωστε αν ήμασταν όλοι ίδιοι και λειτουργούσαμε το ίδιο,νομίζω πως θα ήταν πολύ κουραστικό!Ισως όλα αυτα υπάρχουν για να μας διδάσκουν να μας δυναμώνουν και να μπορούμε να αντέχουμε και να δεχόμαστε,οτι ναι μας κορόιδεψαν, χωρίς να χτυπιέσαι στο ξύλινο ή με πλακάκια πάτωμα, γεμίζοντας το με σωρό απο δάκρυα.
Κάποτε κάποιος μου είχε πεί το εξής.Στη ζωή σου θα περάσουν πολλοί άνθρωποι. Άλλοι θα έρθουν θα περάσουν απαρατήρητοι και θα φύγουν.Αλλοι θα έρθουν θα σου διδάξουν κάτι και θα φύγουν, και άλλοι θα έρθουν και θα μείνουν..Αν δε περάσεις τα δυο πρώτα στάδια δε μπορείς να φτάσεις στο τρίτο..Τα σέβη μου..

**Σήμερα πρόσθεσα ακόμη εναν άνθρωπο στη λίστα με τους "φευγάτους".Κ'οσο και αν με ενοχλεί που μια φιλία τελειωσε άσχημα,σηκώνω το κεφάλι ψηλά σκεπτόμενη οτι δε χρωστάω τίποτα και σε κανένα.Παρα μόνο στον εαυτό μου.Γ'ακόμη μια φορά η αλουμινένια μικρή - αλλα τόσο ψυχρή - πόρτα του Φαλήρου θα κλείσει και εγω θα βρεθώ εκεί που ξέρω πως δε υπάρχουν έννοιες,πρέπει,γιατί,και πώς.Σήμερα θα τα πουμε τα δυο μας χωρίς μπλά..μπλά..

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Ιστορίες της Κυριακής..



Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ιδιωτικό υπάλληλο, γιατί αλλιώς δε μπορώ να το χαρακτηρίσω, αν και δεν μοιάζω σχεδόν σε τίποτα με δαύτον, η Κυριακή ήταν ένα όνειρο απατηλό. Βλέπεις η δική μου δουλειά, έχει βάση του Σαββατοκύριακο, πράγμα που αμέσως ,αμέσως σε κάνει να ξεχνάς εκδρομές - Κυριακάτικες βόλτες για καφέ,ή χουχούλιασμα ωρών στο κρεβάτι που τόσο το χουμε ανάγκη, άλλο αν είμαστε νευρόσπαστα και δε βάζουμε κώλο κάτω!
Απο το 1999 και μετά, το "άδειο" απο δουλειά Σαββατοκύριακο έχω ξεχάσει πως είναι,ή πως μπορείς αν το περνάς. Μικρά διαλείμματα υπήρχαν δε λέω, γιατί δουλειά απο δουλειά διαφέρει, αλλά κατά βάση ήξερα πως Κυριακή μεσημεράκι το αργότερο, έπρεπε να βρίσκομαι σε κάποιο γραφείο. Αποτέλεσμα, οι Σαββατιάτικες κραιπάλες μετριάστηκαν, και η ώρα άφιξης στο σπίτι άλλαξε απο 6.00 το πρωί σε 3.00,γιατι "δε θα σηκώνομαι ρε παιδία αύριο". Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στο αθλητικό τμήμα, σαν "νέοπας" τότε, θυμάμαι να έχω σε ραδιοφωνικό σταθμό τα πρωινά δελτία του Σαββατοκύριακου.. Του τέστην, επτά το πρωί έπρεπε να βρίσκεσαι εκεί, μέχρι και της 14.00 το αργότερο. Τον πρώτο καιρό, είχα κλειστεί στο σπίτι,19 χρονών τότε παιδούλα, μην τυχόν και αργήσω στην εργασία μου την επόμενη μέρα!Ο χρόνος περνούσε, και εγώ είχα αρχίσει να τσακώνομαι με φίλους, γνωστούς κτλ, για το ότι έχω χαθεί από προσώπου γής.. Οκ ναι ξύπνησα έστω και αργά! Όντως δε γινόταν εφόρου ζωής να μένω κλεισμένη μέσα, γιατι έτσι πρέπει! Οπότε, ή που πήγαινα απ'ευθείας για δουλεια, με αποτέλεσμα μετά το πρώτο δελτίο, να κοιμάμαι για 30 περίπου λεπτά στον υπολογιστή, καθώς το καφενείο της γωνίας δεν είχε ανοίξει ακόμη και το μάτι επίσης, ή που θα σερνόμουν μέχρι να τελειώσει η βάρδια! Και τα χρόνια κύλησαν κάπως έτσι...
Ακομη και σήμερα,10 χρόνια μετα,η ιστορία παραμένει ίδια..Κάθε Κυριακή το γραφείο σε περιμένει να τα πείτε οι δύο σας,οι συνάδελφοι το ίδιο..στη γωνία για καζούρα, αν έχει χάσει η ομάδα σου, μόνο που οι αντοχές μειώθηκαν το ίδιο και η όρεξη. Τα ξενύχτια μετριάστηκαν κατά πολύ, το κρεβάτι σε βλέπει πολύ περισσότερο, τώρα αν είναι δικό σου ή άλλου, δεν έχει σημασία, αρκέι να νοιώθεις ασφάλεια, και να χαμογελάς φτιάχνοντας κατά κάποιο τρόπο τη διάθεση σου, για την επόμενη μέρα που θα ξημερώσει, και θα νοιώθεις ότι πετάς με τα φτερά της «πεταλούδας».
Πολλοί με ρωτούν, δεν κουράστηκες? Παλιά απαντούσα μονολεκτικά και με πιο σταθερή και σίγουρη φωνή από ποτέ, ΟΧΙ. Πλέον στην ίδια ερώτηση θα κομπιάσω λίγο, εε νά θα θελα και λίγο περισσότερο χρόνο για μένα, κανα Σαββατοκύριακο ξεκούρασης κλτ. Οπότε το απόλυτο όχι, μετατράπηκε σε πρόταση.. Αυτό που σίγουρα δεν αλλάζω όμως είναι η αγάπη μου για τη δουλειά μου,για την οποία κόπιασα πολύ τόσα χρόνια.Τσακώθηκα γ’αυτή, έκλαψα,νευριασα,φώναξα!Και αν ποτέ σταματήσω,είμαι σίγουρη πως θα μου λείψει..Ακόμα και αν αρχίζω να απολαμβάνω, τον ήλιο που τόσο λατρεύω,το μεσημεριανό καφε με τον δικό μου άνθρωπο ή με τους φίλους που τόσο αναζητώ πολλές φορές, την τρέλλα της φυγής σε άσχετο και απρογραμμάτιστο χρονικό διαστημα που τόσο με κάνει να νοιώθω ζωντανή,το μπαλκόνι μου με το βιβλίο αγκαλιά..Ξερω πολλούς που μισούν την Κυριακή."Ειναι η μέρα πρίν την Δευτέρα μου λένε"ή όπως εύστοχα είπε και ένας φίλος το σήμα έναρξης της "Αθλητικής Κυριακής" σε κάνει να νοιώθεις έντονα στο πετσί σου,ότι η Δευτέρα σου χτυπάει τη πόρτα πιο απειλητικά απο ποτέ,ακόμα και αν απο το πρωί αναμένεις σα τρελλός το ντέρμπι..Ανωμαλία,γιατι στην ουσία δεν έχεις καταλάβει απολύτως τίποτα απο τη μέρα που πέρασε,και ζείς απο την αρχή..το τέλος της.
Εγώ απλά την έχω αποδεχτεί ως έχει,με το σήμα της αθλητικής Κυριακής,με το άγχος του ξυπνήματος της Δευτέρας,με τα αρνητικά και τα θετικά της.Τελικά.. τραβάτε με κ'ας κλαίω! Τα Κυριακάτικα σέβη μου..

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Ιδιόκτητη κατανάλωση υπαλλήλου.



Εντάξει το δέχομαι όλοι έχετε να κάτι να αναφέρετε.Με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη,του πωλητή,του καταναλωτή.Και όλοι σαφώς έχετε δίκιο(ειναι ελληνικό προνόμιο αυτό)
Ο άμοιρος ιδιοκτήτης,άνοιξε το μαγαζάκι του έβαλε απο τη τσεπούλα του καμια 200αριά χιλιάρικα ευρώπουλα,ή τα δανείστηκε με επιτόκιο που χαρακτηρίζεται και ως "τσεκούρομα" για πιο λόγο βρε αδερφε?Να βγάλει τα προς το ζήν του, και να γλυτώσει απο το αφεντικό που του τα πρηζε καθημερινά.Αφεντικό του εαυτού μου θέλω να είμαι, κλασσική και χιλιο-ειπωμένη ατάκα,αλλο που στο τέλος επιστρέφει στο αφεντικό και πάλι λόγω καταρρευσής ονείρου.
Ο/Η άμοιρος-ή υπάλληλος απο την άλλη, καμία όρεξη δεν έχει να τρώει στα μούτρα κάθε μέρα το αφεντικό,καθώς και τις γεροντοκόρες - μπάκουρες στο απέναντι γραφείο,αλλα τι να κάνει,εχει πόσα στόματα να θρέψει(αναλογα με τη περίσταση).Άρα, γράφει το αφεντικό αν δε θέλει να αναλώνεται σε καθημερινούς καυγάδες και παίρνει με το μέρος του - της τις γεροντοκόρες - μπακούρες,Επίσης αν και θέλει να σπάσει στο ξύλο τον ηλίθιο πελάτη που δε ξέρει που πάνε τα τέσσερα,ή έχει κακογ@@@θει οποτε του φταίνε όλα,του μιλάει πιο ευγενικά απο ποτέ,αν δε θέλει να χάσει και πάλι τη δουλεια του..Το οτι φεύγοντας του απονείμει το βραβείο της ανοιχτής παλάμης(ποσο να αντέξει ο άνθρωπος),είναι άλλου παπά ευαγγέλιο που έλεγε και ο πατέρας μου!
Ο καταναλωτ(ούλης) απο την άλλη,τι θέλει κ'αυτός?Να ψωνίσει βρε αγάπη μου,όχι γ'αυτόν,για τη φουκαριάρα τη μανουλα του,αλλα όλα ειναι πανακριβα!Κόψτε κάτι επιτέλους,δεν εχουμε να φάμε!Η κλάψα πάει συνεφο,οποτε κάτι γλυτώσαμε και σήμερα.Η καταναλώτρια δέ(η κυρία του κυρίου με τη φορολογική-βιβλίο) αα όλα κ'ολα.Θέλει κάτι που να μην έχει στην ντουλάπα της η Σία η Κάθι η κυρία στρατηγού και η κυρία γιατρού!Δε θα ξεφτιλιστώ εγω αγάπη μου!Αλλο αν ο κυριος στρατηγός έχει βγάλει καπνούς απο τα αυτιά!
Μεγάλωσα σε βιβλιοπωλείο..Θυμάμαι τον εαυτό μου να κοιμάται σε ενα δωμάτιο στο δεύτερο όροφο του μαγαζιού το μεσημέρι,καθώς οι γονείς μου το κρατούσαν ανοιχτό και τα μεσημέρια .Εκεί διαβαζα,εκεί φωναζα,εκεί παρατηρούσα, εκεί σχεδόν τα πάντα.Εξυπηρετούσα απο τα δωδεκά μου χρονια,και απορούσα με τη διαφορετικότητα των ανθρώπων.Άλλος δεν κοιτούσε ποτε τη τιμή,άλλος εκπληπαρούσε για εκπτωση,άλλος περίφανος,άλλος κουβαρντάς.Τοσες διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων. Πέρασα και απο τα τρία "πόστα".Και καναλωτή και ιδιοκτήτη,και υπαλλήλου.Κατέληξα στο γεγονός πως τελικα και στις τρεις κατηγορίες, μιλάμε για ανθρώπους.Το θέμα ειναι κατα πόσο μπορείς να διατηρείς εσυ τις ισορροπίες σε οποια κατηγορία και αν ανήκεις.Τα σέβη μου

Περι-στολής-λόγος


Δεν τα πήγα και ποτέ καλα, με την εξουσία, ίσως γιατι μισώ τη προσταχτική και ότι περιλαμβάνει τη λέξη πρέπει. Σε καυγάδες - φασαρίες δεν έμπλεξα ποτέ μου, και απορώ τώρα που το σκέφτομαι πως τη γλυτωσα σε μερικές περιπτώσεις που μου έρχονται πρόχειρα τώρα στο μυαλό. Προφανώς, κάποιος άγγελος θα με φύλαγε ποιος ξέρει.
Με τα όργανα της τάξης, θα έλεγα πως έχουμε μια σχέση, αναρχικού - αστυνομικού, δηλαδή ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί και στους δυο,ή μηπως με τα όσα παρακολουθήσαμε το τελευταίο διαστημα στην Αθήνα, υπάρχουν και χειρότερα? Τελικά δε ξέρεις ποιοί τους μισούν περισσότερο, ή ποιοι απλά αντιτίθεται στη λογική του "ειμαι το κράτος μέσα στα μπλέ και αν σου αρέσει".
Σε παλαιότερο forum,που έδινα το παρών συστηματικά, είχα τη δική μου στηλη,με ιστορίες της "στολής", όπως την είχα ονομάσει. Εχω ξέχάσει πόσες απο δαύτες διαβασα,και πόσο πικρόχολα σχόλια είδα εκει μέσα απο πολύ κόσμο,ανώνυμο και επώνυμο. Δε θα πώ ποιος φταίει και γιατι έχουν φτάσει τα πράγματα σε τόσο άσχημο σημείο, θα μιλήσω για τις δικές μου προσωπικές εμπειρίες με τα αστυνομικά όργανα. Ιστορίες κυριολεκτικά, τρέλας!Θα μπορούσα να γράφω για μέρες, έχω τόσα να αναφέρω ,που αμφιβάλλω αν και εγω η ίδια μπορώ να τα θυμηθώ με τη κάθε λεπτομέρεια. Σιγουρα δε θα ξεχάσω με τίποτα ένα βράδυ στη παραλιακή λεωφόρο, και ωρα 4.00 το πρωί, όταν με σταμάτησαν για αλκοτέστ(ποιον εμένα) οπου η διαδικασία εξελίχθηκε σε,αν εχω περάσει ΚΤΕΟ(που δεν το χα περάσει),για να καταλήξουν να με ρωτάνε τι ομάδα είμαι προκειμένου να με αφήσουν να φύγω.Οκ γκόμενα θα μου πείτε, αν ήταν άνδρας θα την είχε φάει.. Πιθανώς θα απαντήσω. (τη κλήση τη γλίτωσα, δόξα τη πανάθα).
Μικρολίμανο, ένα χρόνο πρίν όπου φεύγοντας απο μια τρισάθλια βραδιά, παρατηρώ ενα περιπολικό, να έχει κλίσει το αυτοκίνητο μου.. Ωραια λέω.. δέσαμε τώρα! Συγκρατώντας τα νεύρα μου, ζήτησα οσο πιο ευγενικά μπορούσα(το βλέμμα μου με μαρτύρησε ωστόσο),να μετακινήσουν το περιπολικό, προκειμένου να φύγω.. "Α μια και σε βρήκαμε, δε μου δίνεις και τα χαρτιά σου για έναν έλεγχο ",λέει ο μίστερ ξερόλας. Για να μην πολυλογώ, εδωσα αναγκαστικά τα χαρτιά, οπου μετα η συζήτηση πήγε στο τι δουλεια κάνεις, και πότε θα πιούμε καφε(κατα τ'άλλα..εν ώρα εργασίας)
Καραϊσκάκη, τελικός κυπέλλου Ελλάδος Παναθηναϊκός-Πανιώνιος(αναθεματισμένε Ναλιτζή),και εγω αν και με 39,5 πυρετό, βρισκόμουν εκεί. Στη δίπλα θύρα μετά το γκόλ, τα πράγματα αγρίεψαν και μαζί ξύπνησαν και τα όργανα της τάξης, τα οποία για να μπούν στη διπλανή θύρα, πέρασαν απο αυτή στην οποία βρισκόμουν και εγω.. Αποτέλεσμα, οι ψιλές.. να πέφτουν βροχή, ακομα και σε μικρά παιδια. Ακόμα νοιώθω το ρημάδι το γκλόμπ στη πλάτη μου(εσένα στη φυλάω).Κυριολεκτικά ένα αίσχος και μισό.
Οδός Σουλίου,και ώρα 2.00 επιστρέφοντας στο σπίτι, μέσα σε ενα απο τα πιο σκοτεινα στενά του Αγίου Δημητρίου βλέπω με δυσκολία(καθότι έχουμε και έναν αστιγματισμό βρε αδερφέ) ένα χέρι να γνέφει. Ε ρε γλέντια λέω πάλι αποψε.. Σημειώνω ότι τα μαλλιά μου ήταν λιτά κάτω. Αφού μου άδειασαν όλο το αυτοκίνητο, λές και ήμουν ξάδερφη του Μπίν Λάντεν ένα πράγμα, άρχισαν τη γνωστή καραμέλα οι δύο από τους τρεις, τι δουλειά κάνεις κτλ κτλ. Μετά απο τις απαραίτητες διευκρινήσεις ,μου ζητήθηκε σε απόλυτα σοβαρό ύφος το τηλέφωνο μου. Αδαής τότε έδωσα το σταθερό του σπιτιού μου, και έπειτα με άφησαν να φύγω. Την επόμενη ακριβώς ημέρα όπου ξαναπέρασα απο το ίδιο σημείο, και πάλι το ίδιο μπλόκο, με τους ίδιους ανθρώπους. Αυτή τη φορά τα μαλλιά ήταν πιασμένα. Πάλι απο την αρχή η ίδια διαδικασία, πάλι οι ίδιες ερωτήσεις, μέχρι που φτάσαμε και πάλι στη δουλειά. Ρε παιδια λέω,κάθε μέρα τα ίδια θα σας λέω... Αααα είσαι η δημοσιογράφος.. Ναι ναι, με μπέρδεψαν τα μαλλιά σου και δε σε γνώρισα. Και κάτσε να δεις που το χω που το χω, μονολογεί ο αρχίμπατσος. Α να το. Και βγάζει τον οδηγό πόλης όπου είχε σημειώσει το τηλέφωνο του σπιτιού μου...
Και πόσα ακόμα..Και ναι οκ θα μου πείς και αυτοί άνθρωποι είναι, όταν τους συμφέρει όμως θα απαντησω!Τα σέβη μου

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Του "κουτιού" τα παραμύθια


Απο μικρή είχα μια μανία να κρατάω τα πάντα,ακόμα και τα πιο άχρηστα,τα θεωρούσα σημαντικά.Οποτε πάντα γραφείο και συρτάρια του δωματίου ήταν γεμάτα απο κουτάκια, σακουλάκια,λευκώματα,τετράδια και ένα σωρό πράγματα που αρνιόμουν να αποχωρηστώ. Και πάντα η μαμά είχε κάτι να πεί,κάτι να σχολιάσει,γκρινιάζοντας για το ότι το τόσο μικρό δωμάτιο μου δε μπορεί να χωρέσει όλες τις τρέλλες μου.
Εδω και 1,5 περίπου χρόνο άλλαξε όλη μου η ζωή, προς καλύτερο δε θα το λεγα,έγινε πιο ρεαλίστρια όμως ναί.Μεγάλωσα απότομα,διδάχτηκα,λυτρώθηκα,έζησα τη τρέλλα και τα "ποτέ δε θα το κανα" των παλαιότερων ημερών. Και ήταν όλα εις γνώσην μου. Κάποια στιγμή ένας φίλος με ρώτησε,τιμωρείς τον εαυτό σου?Οχι απάντησα,τον αφήνω να ζήσει ότι δε κατάφερε στο παρελθόν,ή μάλλον οτι νόμιζε οτι ζούσε μέσα σε ουτοπικες καταστάσεις.
Ο δικός μου τρόπος να φυλάω το παρελθόν,ήταν το μυστικό κουτί.
Ενα χάρτινο άψυχο πράγμα το οποίο αν είχε στόμα θα μπορούσε να σου διηγηθεί πολλές ιστορίες.Εκεί μέσα χώρεσε μια ζωή.Πάντα λέω κοιτάμε μπροστά,είναι θετική σκέψη καθαρά,ακομη κ'αν δεν το πιστεύεις και μόνο που το ξεστομίζεις σε βάζει στη διαδικασία,να το σκεφτείς μια δεύτερη φορα. Αυτο το ριμαδοκούτι δεν κατάφερα ωστόσο,ποτέ να το πετάξω.Πάντα ήταν φυλαγμένο σε μια γωνία.Προσπαθούσε να μιλήσει πολλές φορές, το καταλαβαίνεις.Το παίρνει το βλέμμα σου.Αλλά γυρίζεις το κεφάλι απο την άλλη.Ισως να μην μπορούσες να αντιμετωπίσεις αυτά που έκρυβε.Τόσα ανάμεικτα συναισθήματα, εικόνες, φωτογραφίες,εισητήρια,κάρτες και ευχές.Είχα απλά σταματήσει το χρόνο.Νόμιζα πως πετώντας το είναι σαν να πετάω ένα κομμάτι από τον εαυτό μου.Οπότε,όταν οι ματιες μας συναντιόντουσαν,εγώ κοιτούσα αλλού,και εκείνο περίμενε,σκονισμένο στη γωνία την επόμενη μας συνάντηση.
Με το κουτί,συναντηθήκαμε πρόσφατα και πάλι,μετά απο αρκετό καιρό.Η ζωή μου ναι ομολογώ έχει αλλάξει το τελευταίο διάστημα,σε σημείο που κ'εγω η ίδια πολλές φορές τρομάζω.Άρχισα να μοιράζομαι,να διεδικώ και πάλι,να κάνω όνειρα,σχέδια.Σαφώς κάτι βοήθησε σε αυτό,και το ευχαριστώ. Στη τελευταία μας λοιπόν συνάντηση με το "κουτι",είχα το θάρρος να του γνέψω καταφατικά,στην ερώτηση "μπορείς να με αντιμετωπίσεις"?Και το έκανα,γύρισα πίσω το χρόνο διαβασα ιστορίες απο τα παλια,και γέλασα.Δεν μελαγχόλησα.Και αυτο ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη,οτι όντως πήγα παρακάτω.
Το κουτί το πέταξα.Χωρίς καμία τύψη.Πέταξα το χθές καλοσωρίζοντας το αύριο.Ενα αύριο που για πρώτη φορά με γεμίζει,που με έκανε να κοιτάξω στα μάτια ότι με πλήγωνε,ότι αρνιόμουν,που με κάνει να θέλω να μοιραστώ,να μιλήσω,να ζήσω και να αγαπήσω ξανα από την αρχή.Για μένα που "με γνωρίζω"σημαίνει πολλά,να αισθάνομαι και πάλι.Είχα ξεχάσει τη συγκεριμένη λέξη.Ταχα βάλει με το θεό.Μ'εχεις εγκαταλείψει του έλεγα.Το να παραδέχεσαι είναι δύσκολο,αλλα πάντα τα δύσκολα ήταν αυτά που μου τραβούσαν τη προσοχή. Και ναι παραδέχομαι,οτι οι πεταλούδες εμφανίστηκαν και πάλι.Τα σέβη μου.


ΥΓ.Ποτέ μη φοβηθείς να παραδεχτείς,να νοιώσεις,να χαρείς αυτά που σου δίνει απλόχερα η ζωή.Ίσως πέσεις,αλλα έχεις πόδια να ξανασηκωθείς και να περπατήσεις,αρκεί να το πιστέψεις.Σε σένα Τάνια,που φοβάσαι το αύριο.Έχεις μπροστά σου ενα ολοζώντανο παράδειγμα..

Under-water.


Δεν είναι τυχαίο οτι η ονομασία αυτού του blog,έχει σχέση με τη θάλασσα.Storie di mare λοιπόν κοινώς ιστορίες της θάλασσας.Της δικής μου θάλασσας όπως την έχω στο μυαλό μου.
Σαν γνήσιο "ψάρι"το νερό ήταν το Α και το Ω για μένα.Κολύμπησα σε εξαιρετικά μικρή ηλικία,έκλαιγα όταν έπρεπε να φύγουμε νωρίς απο τη παραλία και ανυπομονούσα για το πότε θα επιστρέφαμε περίσσότερο απ'οτι ανυπομονούσα για να πάρω ένα παιχνίδι ή για να πάω να παίξω στο πάρκο. Ιστορίες της θάλασσας λοιπόν.Της δικής μου θάλασσας όπως την έχω στο μυαλό μου. Αυτή την οποία φοβάμαι αλλά σέβομαι.Αυτή που μπορεί να σε καταπιεί,αυτή που μπορεί να κάνει να νοιώσεις σαν παιδί,αυτή που μπορεί να σου προσφέρει στιγμές.
Μεγάλωσα πλέον(όπως το πάρει κανείς) το κόλλημα παρέμεινε κόλλημα,ίσως και το μοναδικό που είμαι σίγουρη οτι δε θα αποβάλλω ποτε.Εκεί πλάϊ στη θάλασσα θα τα πώ με μένα, εκεί θα κλάψω,εκεί μιλήσω και θα πώ πράγματα που δε μπορώ να εκφράσω σε ανθρώπους για διάφορους λόγους,εκεί θα γελάσω,εκεί θα πάω όταν θέλω να αποβάλλω τη χολέρα της ημέρας και να αδειάσω το μυαλό μου απο σκέψεις,εκέι θα περάσω ατελειωτες ώρες το καλοκαίρι στη παραλία,με τον ήλιο να μπάινει ευχάριστα στη παρέα μας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σηκώνεται στο μέσο της νύχτας,να παίρνει το αυτοκίνητο και να εξαφανίζεται,εκεί στις στροφές στα λιμανάκια,στο δεύτερο παράδρομο,αμέσως μετα το στέκι των "γρήγορων".Εκεί σε μια συγκεκριμένη γωνία,οπου έχει κυριολεκτικά "πιάτο" τα πάντα,εκεί οπου το γυμνό μάτι φτάνει Σούνιο,εκεί έχω περάσει ατελείωτες ώρες μοναξιάς,εξομολογήσεων,και συζητήσεων με τον εαυτό μου.Εκεί βρήκα πολλές λύσεις,εκεί πήρα αποφάσεις,εκεί έκανα λάθη.Πάντα όμως, βάζοντας μπροστά τη μηχανή είχα αδειάσει το κεφάλι μου,είχα σκουπίσει τα δάκρυα μου,πετόντας τα χαρτομάντιλα,και αφήνοντας στη θάλασσα να πάρει όλες τις αρνητικές σκέψεις της ημέρας.Εκεί γελάσαμε παρέα με τη Τάνια,εκεί κλάψαμε με την Αθηνά,εκεί τσακώθηκα με το Χρήστο,εκεί γνώρισα το Γιάννη,εκεί γυρισα και πάλι έχοντας πολλές εικόνες να ζωντανεύουν μπροστά μου.Και δεν ήταν όλες θετικές,ήταν όμως βιώματα.Ενα παρελθόν που αφήνεις για να γυρίσεις σελίδα.

Στο "στέκι" μου όπως το αποκαλώ,το οποίο γνωρίζουν ελαχιστοι δικοί μου άνθρωποι,πήγα λίγο πρίν τα Χριστούγεννα.Εκείνη τη μέρα το είχα πραγματικά ανάγκη.Χρειαζόμουν να πάρω μια απόφαση,και ήμουν σίγουρη ότι,ουτε ο υπολογιστής μου,ούτε οι φίλοι μου,ούτε κανείς θα μπορούσε να με βοηθήσει σε αυτή Άλλωστε στις μεγάλες αποφάσεις θεωρώ πως καλό είναι να σαι μόνος,εσύ και ο εαυτός σου.Εσείς οι δύο θα το υποστείτε,εσείς θα είστε υπεύθυνοι για το οποιο αποτέλεσμα.Δεν μοιράζομαι εύκολα τις σκέψεις μου,και δε "διαβάζομαι" ευκολα. Οι κοντινοί μου άνθρωποι απο την άλλη λένε οτι είμαι ανοιχτό βιβλίο.Εχω διαφωνήσει άπειρες φορές με αυτό,ίσως γιατι μάλλον με ξέρω καλύτερα,και εκείνοι ίσως διαβάζουν την ευαίσθητη πλευρά μου,που πολλές φορές κρύβω καλα.Κάπου στο μέσο θα συνενοηθούμε πάντως.Θέλω όταν θα μιλήσω,αυτό που θα πω,να είναι και αυτό που θα γίνει.Ντόμπρα ξεκάθαρα πράγματα χωρίς πισωγυρίσματα,και υποσχέσεις που ποτέ δε θα πραγματοποιηθούν.Δεν μπορώ τις ουτοπίες,και τα ψεύτικα παραμύθια.
Εκείνο το βράδυ,έκλαψα,είχα καιρό να το κάνω,πιθανόν να το είχα αναγκη,κ'ας είχα ορκιστεί στον εαυτό μου ένα βράδυ πρίν 1,5 χρόνο οτι δε θα του επετρεπα να ξανακλάψει.Πιθανόν το είχα αναγκη,και τελικά η λέξη "ποτέ" υπάρχει απλά για να εμπλουτίζει το ελληνικό λεξιλόγιο.Ειναι θέμα ωρών,μερών έστω και μηνών,να δείς τα πρέπει να καταρρεόυν σαν χάρτινος πύργος.Ισως γιατι ήταν "χτισμένα" τα περισσότερα σε θεμέλια που δε τα αντέξαν. Εκλαψα λοιπόν,ναι αλλα όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων,βοήθησε να δωσω μια απαντηση σε μένα νωρίτερα απ'οτι περίμενα.Εκεί πλάϊ στη θάλασσα.Στη δική μου θάλασσα,που πάντα είναι εκεί,χωρίς να ρωτάει,χωρίς να απαιτεί.
Όσα χρόνια κ'αν περάσουν είμαι σίγουρη οτι πάντα τυφλά ο δρόμος θα με οδηγεί εκεί.Στα εύκολα ή στα δύσκολα,στο γελιο ή στο δάκρυ.Οι εποχές της "καντίνας",και του να μπαίνεις με 100km στη στροφή, μπορεί να πέρασαν και να τα κρατάω σαν γλυκιά ανάμνηση,ωστόσο το στέκι θα είναι πάντα εκεί.Με νέες ιστορίες,χαμόγελα και δάκρυα.Και πάλι θα δώσω το παρών,και που ξέρεις μπορεί να σου φέρω και παρέα,μπορεί να ξαναπατήσω το γκάζι στη στροφή και να γυρίσω να σου χαμογελάσω,όπως παλια.Τα σέβη μου.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Σύνδρομο delivery


Δε λέω,καλά τα delivery. Ειναι εκεί οταν τα χρειάζεσαι(πάλι δε μαγείρεψες Κούλαα - δε παραγγέλνουμε τίποτα κτλ) και πάντα πρόθυμα χωρίς να ζητάνε "μπουρμπούρι" αν και εμμέσως το περιμένουν οταν ενώ βγάζεις να πληρώσεις κάνουν πάνω απο ενα πεντάλεπτο να σου δώσουν τα ρέστα,μετρώντας ένα ένα τα δεκάλεπτα,κάνοντας μικρές διακοπές κοιτώντας σε,μπάς και τους γνέψεις οτι δε θές ρέστα και σταματήσει το θέατρο του παραλόγου.
Το delivery με την έννοια οπως μου τη μετέφερε πρόσφατα ένας φίλος,ομολογώ οτι την άκουσα για πρώτη φορά,αλλα με έκανε να γελάσω με τη ψυχή μου.
Συζητώντας για σχέσεις,και τα προβλήμα που μονίμως επιφέρει μια τέτοιου είδους κίνηση,μου λέει: Εγω το προβλημα μου το έχω λύσει.Εχω τη Σούλα,το delivery.Δηλαδη τι ακριβώς εννοώ.Την παίρνω τηλέφωνο όποτε έχω ορέξεις,περνάει απο το σπίτι οπότε..κοβω τη σοκολάτα,καταλαβαίνεις.Και την έχω ονομάσει delivery!Ερχεται,κάνει οτι πρεπει να κάνει,και φεύγει.Ασε που πρίν φύγει,μαζεύει κιολας,πλένει κανα πιάτο,στρώνει το κρεβάτι,αα κυρία!Η κοπέλα μου σίγουρα δεν θα τα εκανε όλα τόσo καλα.Και γκρίνια μηδέν παρακαλώ,απαιτήσεις μηδέν.Οπότε γιατι να αγχωθώ όπως βλέπω όλους τους άλλους να αγώνονται όλη μέρα,γιατι είπε το ένα-το άλλο,το παρ'αλλο?Κυρία με τα όλα της!
Πρίν η συζήτηση καταλήξει σε παρωδία,γελάσαμε με τη ψυχή μας.Κ'ας ήξερα κ'ας ήξερε καλά μέσα του οτι δεν τον κάλυπτε κανενα "delivery" τέτοιου είδους.Πονεμένος - απογοητευμένος ήταν που αρνιόταν πεισματικά να το παραδεχτεί.
Σε πολλούς απο εμάς έχει συμβεί μέτα απο μια έντονη απογοήτευση,να κλειστούμε στον εαυτό μας, να αρνιόμαστε να δεχτούμε το πάμε παρακάτω,και εννοείτε οτι η έκφραση "θαρθουν και καλύτερες μέρες" μας κάνει να ξεσπάμε σε γέλια,τα οποία περισσότερο νευρικότητας είναι,παρά μέσα απο ψυχή μας.Ο πολύ καλός μου φίλος,ναι είχε πράσει μια πολύ άσχημη περίοδο,ήταν και εξακολουθεί να είναι η ψυχή και ο ψυχολόγος της παρέας,το παιδί που πάντα ήθελε η μητέρα σου να παντρευτείς,απλά εκείνος δεν μπορεί πλέον να το αποδεχτεί .Συσσωρευμένη ανασφάλεια,απο μια σχέση που πίστεψε και δεν τσούλισε όπως περίμενε,και αυτό δεν τον αφήνει να συνεχίσει λειτουργεί με τον ίδιο αυθορμητισμό όπως στο παρελθόν. Σιγουρα το delivery,δεν τον καλύπτει,αλλά για την περίοδο αρνητικότητας που διανύει, του αρκεί.
Ο φίλος μου θα τα καταφέρει,είμαι σίγουρη γ'αυτόν.Το θέμα είναι κατα πόσο αλλάζουμε ή διαμορφώνουμε το χαρακτήρα μας μετα απο μια έντονη ερωτική απογοήτευση που ζήσαμε.Κλείνεσαι,δε μιλάς πολύ,βλέπεις το αντίθετο φύλο σαν εχθρό και όχι σαν γλυκό του κουταλιού που συνήθιζες να το αποκαλείς,και αναλώνεσαι σε σχέσεις χωρίς ουσία,απλά για την απολαυση ή την ανάγκη. Περνάει ενα "σεβαστό" διάστημα οπου βγαίνεις τις τριπλάσιες φορές απ'οτι στο παρελθόν,τα σπάς, και γενικά είσαι σε μια φάση ¨γιουχου" που λέω και εγω,οπου δεν σε ενδιαφέρει τίποτα αλλο απο το να περνάς καλα.Και εννοείτε πως η ποιότητα σου είναι εντελώς αδιάφορη,σε απασχολεί μόνο η ποσότητα,και σαφως η πλήρης ελευθερία.Το μόνο δεδομένο στην όλη υπόθεση είναι πως όταν είσαι σε τέτοια περίοδο της ζωής σου,όταν η ποιότητα περάσει απο μπροστά σου,μπορεί να μην την καλημερίσεις και καθόλου,κ'ας καυχιόταν η μητέρα σου μια ζωή για τους καλούς σου τρόπους. Δεν είναι θέμα τρόπων,όμως.Είναι καθαρά θέμα κακής ψυχολογικής κατάστασης,και απογοήτευσης.
Την αρνητικότητα την έζησα και εγώ, δε θα βγάλω την ουρά μου απ'έξω.Το delievery όχι,γιατι πολύ απλά δε μπορεί να καλύψει τα θέλω μου.Εγκεφαλικός άνθρωπος βλέπεις,και αισθηματίας.Απλα τότε.. ήμουν πολύ μικρή για να κρίνω τι είναι ποιότητα.Είχα το νταλκά μου με τον mr aerozol, οπου δε μπορούσα να κατανοήσω γιατι δεν μπορεί να είναι απλα εκεί..χωρίς να μου σπάει τα νεύρα όλη την ώρα.Και σαφώς ο Γιαννάκης φαινόταν απλά ως σπυρί ανεπιθύμητο σε μέρα ραντεβού. Εκείνος πλησίαζε και εγώ απλα προσπερνούσα.
Αραγε κατα πόσο αξίζει το κόπο,να σπαταλάς πολύτιμες ώρες,μέρες ,μήνες ίσως και χρόνια,απο τη ζωή σου,να θρηνείς το μακαρίτη που λέει και μια φίλη,αδειάζοντας τόσο πολύ τον εαυτό σου?Να προσπερνάς ανθρώπους που μπορεί να σε κάνουν να χαμογελάσεις και πάλι,να σου προσφέρουν ευτυχία και νέες εικόνες?
Κάθε λεπτό που περνάει,σου διδάσκει και κάτι και δε χρειάζεσαι να είσαι σοφός για να το καταλάβεις.Απλά να μην είσαι τυφλός..
Στις καλύτερες μέρες που υποσχέθηκα στον εαυτό μου..και στον "Μινάρα" που είναι ψυχούλα..Τα σέβη μου

Βέβαια υπάρχει πάντα και η περίπτωση του αιώνιου εργένη.Εκείνος αγαπάει μόνο τον εαυτό του!

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Strange - lonely(ness) - Days..

Σίγουρα σε πολλούς απο εμάς έχει τύχει,αφού ξυπνήσουμε,και μετα το καθιερωμένο τέντωμα,να γνωρίζουμε αμέσως πως θα κυλήσει πάνω - κάτω η μέρα!Και σαφως η παροιμία "η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται",δεν είναι καθόλου τυχαία.
Σήμερα, η μέρα ήταν περίεργη απο το πρωι..Η διαθεση πεσμένη με το που άνοιξα τα μάτια μου,και κατάλαβα οτι η σημερινή μέρα δεν ενδείκνυται για τρελά κέφια - ουάου εξόδους και Party animal καταστάσεις για να αρχίσω να ασχολοούμαι με το μετα..So..what.Θα ασχοληθώ λίγο με εμένα,ψιθύρισα..Και οταν λές στον εαυτό σου θα ασχοληθείς μαζί του..παίζει και να κάνει το δικό του party απο μέσα του..(ναι ναι επιτέλους θα ασχοληθεί μαζί μου)
Μια τέτοιου είδους μέρα,αν δεν μπορείς να μείνεις σπίτι λόγω δουλειας-γκομενας - ου γκρινιάρη,κτλ κτλ,οκ ακολουθείς μέν το πρωτόκολο,αλλα όχι με την ίδια ευλάβεια όπως τις προηγούμενες ημέρες..Για παράδειγμα,θα σηκωθείς μέν..αλλα όχι ω σαν τον άλλο Superman των προηγούμενων ημερών(πεταγομαι ντύνομαι-φευγω σε 10 λεπτα)..Βαριέσαι να φτιάξεις καφέ,βαριέσαι να ντυθείς,βαριέσαι να πληθείς,κοινώς βαριέσαι τα πάντα και τους πάντες!
Οπότε η δική μου σημερινή - βαρετή-μουντή-ημέρα,περιείχε χουζούρι που ποτε δεν κάνω,κρεββάτι άστρωτο,και προετοιμασία για δουλεια που άγγιξε τη μία ώρα..Ρυθμοί χελώνας..Κάθε ώρα που περνούσε απο τη στιγμή που μπήκα στο "oρυχείο"του Φαλήρου,φαινοταν αιώνας.Οποτε αποφάσισα, με το δικό μου τρόπο να δώσω έστω και χωρίς να έχω την απόλυτη ελευθερία,χρόνο στον εαυτό μου...
Όσοι έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν την μέρα της απόλυτης ελευθερίας, είναι τυχεροί.Ξυπνημα,καφές,χουζούρι,βόλτα και μια καλή κουβέντα με τον εαυτό τους,που σίγουρα θα τους έχει πολλά μαζεμένα,γιατι δεν του δίνουν τη πρεπουσα σημασία.Στο τέλος της ημέρας σίγουρα θα έχει βγεί κάτι θετικό απο την όλη ιστορία..(ή μήπως όχι?)
Για όλους τους υπόλοιπους που πρέπει να ζούμε τις ανιαρές μέρες μέσα στη καθημερινότητα που επιβάλλει το πρόγραμμα,νομίζω πως το να μάθουμε πως να κοντρολαρουμε τον εαυτό μας καλύτερα,βοηθάει στην ανόρθωση(οχι της Κυπρου) αλλα του ηθικού μας..Κάπως έτσι λειτούργησα και εγω σήμερα.Έκλεισα το τηλέφωνο,χουχουλιασα στην καρέκλα της δουλειας(ο διευθυντής ευτυχώς έλειπε),είδα όσα greys anatomy επεισόδια είχα χάσει μέσα στην εβδομάδα(νάναι καλα τα παιδιά απο το ΙT) και έκανα μια πολύ καλή κουβέντα με εμένα που είχα κοντέψει να ξεχάσω πόσο εποικοδομητική μπορεί να γίνει.
Λίγο πρίν το ρολόϊ,χτυπήσει "ώρα για αναχώρηση",ψήνομαι μέχρι και να βγώ βόλτα.. Τα σέβη μου.

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

"Απώλεια" λέξεων..


Μεγάλωσα σε μια αρκετά πατριαρχική οικογένεια.Μπαμπάς αυστηρός(εχω κούτελο εγώ στη κοινωνία)η μαμά συνήθως έπαιζε το ρόλο του σωσίβιου της υποθεσης(κανε λίγο πίσω πατέρας σου ειναι).Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια,τελείωσα το λύκειο με εναν αξιόλογο βαθμό,τινάζοντας στον αέρα τις πανελλήνιες,γράφωντας στα παλιά των υποδημάτων μου τα "επαγγελματικά ονειρα" του πατέρα μου για εμένα,θέλωντας να ζήσω το δικό μου ταξίδι.Και το θέμα δεν ήταν τόσο τα διαφορετικά επαγγελματικά θέλω τα δικά μου,όσο το να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω σε δικά μου μονοπάτια,στα οποία δε θα νοιώθω το πατρικό βλέμμα να με ακολουθεί δίνοντας εντολές και μιλώντας στη προστακτική. Και ναι, το καταφερα.Σπούδασα στη σχολή που ήθελα,αποκόπηκα απο τα πολλά πολλά οικογενειακά βάρη και αφοσιώθηκα σε μένα.Εκανα μια σοβαρή(φαινόταν στην αρχή τουλάχιστον),σχέση,και πορεύτηκα όπως εγώ επιθυμούσα!
Δέκα χρόνια αργότερα,αυτό που βλέπω στο καθρέφτη μου,είναι κάτι τελείως διαφορετικό,απο εκείνο που πίστευα,σαν αιώνια εφηβη.Άλλαξαν πολλά.Οι φίλοι,η καθημερινότητα,οι αναγκες.Εκείνα που θεωρούσα δεδομενα στο φτωχό - ρομαντικό μυαλό μου,αντικαταστάθηκαν απο μια τελείως ρεαλιστική εικόνα,που στην αρχή με πάγωσε αλλά αργά ή γρήγορα την ασπάστικα.Είπα..it's reality.
Η υποτιθέμενη "σοβαρή σχέση" έλαβε τέλος,μετα απο ενα ωραιότατο "κέρατο",και ο πατέρας μου έφυγε απο κοντά μας ένα μήνα αργότερα, ενα πρωινό του Νοέμβρη..Και εκεί είναι που γυρίζει ο κόσμος αναποδα.Πιάνεις τον εαυτό σου να τον αναζητά,εκεί που προσπαθούσες να αποδράσεις απο εκείνον.Ανατρέχεις σε εικόνες του παρελθόντος γεμάτες οικογενειακές στιγμές,χαμόγελα,αναπλάθεις κουβέντες του,του μιλάς καθημερινά στη φαντασία σου,και εκνευρίζεσαι με σένα.Εκει αρχίζεις να αναρωτιέσαι,μήπως τελικά του μοιάζεις τόσο που δε το αντέχεις?
Άραγε πόσοι απο μας,προσπαθήσαμε να ξεφύγουμε απο κάτι που μας βάραινε το πετύχαμε,και έπειτα μεγαλώνοντας, ψελλίσαμε μέσα απο τα δόντια μας "ποσο δίκιο είχε".Ποσο δίκιο είχε εκείνος που τότε μας φαινόταν υπερβολικός και εκτός πραγματικότητας?Πολλοί υποθέτω.
Η απώλεια πάντα σε κάνει να αναθεωρείς,να σκεφτείς αν πρόλαβες να εκφράσεις με λέξεις όλα όσα ήθελες.Συγνώμη,σ'αγαπώ,σε χρειάζομαι,μου λείπεις,σε θέλω.Λέξεις,λέξεις λέξεις,θα πείς,και όμως.Ειναι τόσο απλές και συνάμα τόσο σύνθετες να τις ξεστομίσεις.Τις κρατάς μέσα σου με το φόβο οτι μπορεί να βαρύνουν τον διπλανό σου.Και όμως πολλές φορές και ο διπλανός σου μπορεί να σκέφτεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.Οποτε καλό ειναι πολλές φορές να βγάζουμε και τίποτα απο αυτή την "πλάτη",που τ κουβαλάει όλα και συμφέρει!
Στις ατελείωτες βόλτες πλάϊ,στη θάλασσα,ανατρέχω στο κοντινό παρελθόν και λέω..Σ'ευχαριστώ που πρόλαβες να μου δώσεις και να σου δώσω απλές λέξεις,αλλά τόσο δυνατές.Καλό σου ταξίδι "φίλε μου"..Σε μέρες πιο φωτεινές..γεμάτες ζωή!

Αφιερωμένο στον πατέρα μου,την μοναδική-μέχρι στιγμής- αλήθεια στη ζωή μου..