Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Σεβασμός...

Όχι δεν είναι γλυκό. Όχι δεν είναι φαγητό, δεν τρώγεται και δεν πίνεται. Συναίσθημα είναι και δυστυχώς σπάνιο ενώ θα έπρεπε να είναι ευρέως γνωστό. Το να σέβεσαι έναν άνθρωπο είναι να το έχεις στο χαρακτήρα. Δεν χτίζεται δυστυχώς, δεν μεταφέρεται δια του λόγου, και δεν εξηγείται. Είναι να το έχεις ρε παιδί μου. Να σε δίδαξαν τι σημαίνει στα πρώτα σου χρόνια. Γιατί μετά και ανάλυση να σου γίνει δεν παίρνεις από λόγια. Ντουβάρι. Άρα τι να αναλύουμε.

Και μέσα σε όλη την κατάσταση που παρατηρώ και μου σηκώνεται το μαλλί και κρεπάρεται με φυσικό τρόπο, χτυπάω και το πόδι το χειρουργειμένο, υπογράφει και ο προπονητής τον οποίο περιλαμβάνω σε ένα από τα αφιερώματα σε άλλη ομάδα. Πάει το αφιέρωμα, εκτός εαυτού η ξανθιά τούμπανο το αριστερό πόδι!  Ωραία, πράγματα! Αυτή η χρονιά πάλι δεν παλεύεται με τίποτα!

Και εντάξει ο ηλίθιος ο Βίλας Μπόας μεγαλοπιάστηκε και μου θέλει τις βίλες του Τσέλσι, η ριμάδα η κατσαρίδα τι δουλειά είχε στο μπάνιο μου και με έκανε να χοροπηδώ σαν κατσίκι με αποτέλεσμα να ριμάξω και την πόρτα και την κουπαστή και εντέλει και το πόδι μου? Τι να πεις... Άμα είσαι γκαντέμο παιδί μου όλα σε εσένα καταλήγουν.

Αρνούμαι να πέσω. Θα αρχίσω να βγαίνω από το σπίτι μου. Αρκετά κλείστηκα μέσα. Αρνούμαι το πόδι να γίνει η αιτία να μου χαλάσουν οι διακοπές. Αρνούμαι να σε βρίσω "εσένα" που χαβαλεδιάζεις με τόσο σοβαρά θέματα που με πονάνε όπως είναι η γενέτηρά του πατέρα μου. Κοινώς σε γράφω στα παλιά μου υποδήματα. Δεν ξέρεις τι σημαίνει να νιώθεις την παρουσία του. Προφανώς μεγάλωσες με λάθος τρόπο και χωρίς καθόλου αγάπη...

Τα σέβη μου!Αρμενιστή σου έρχομαι!