Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Ταξίδι στο..Λασίθι.


Επτά μέρες ήταν και πέρασαν. Σαν νερό Ούτε που τις κατάλαβα για να πω την μαύρη μου αλήθεια. Αλλιώς τα χα σχεδιάσει αλλιώς προέκυψαν Άλλωστε αυτή δεν είναι η μαγεία του απρόβλεπτου που λέγαμε στο παρελθόν? Ναι αυτή είναι τολμώ να απαντήσω. Η μαγεία του σχεδιάζω πράγματα που ποτέ δεν παίρνουν σάρκα και οστά και στην θέση τους μπαίνουν άλλα πλάνα, άλλες εικόνες άλλοι άνθρωποι, άλλες απαντήσεις.
Την άδεια μου την περίμενα μήνες τώρα. "Θα φύγω, θα ταξιδέψω, θα , θα ,θα" Σαν πολιτικός ένα πράγμα μιλούσα. Τελικά ένα ατύχημα στο πόδι με κράτησε στην Αθήνα, τα εισιτήρια έμειναν open(ναναι καλα ο πράκτορας) και εγώ μετά από πολλούς μήνες απήλαυσα μια Κυριακή στην Αθήνα όλο δική μου, χωρίς ποδόσφαιρο , έννοιες, γκρίνια και τρέξιμο! Και δεν με χάλασε καθόλου ομολογώ! Απόλαυσα πλάι στη θάλασσα τον πιο ωραίο καφέ, σε εκείνο το γνωστό μέρος που δεν αλλάζω με καμία καφετέρια στο πλανήτη. Εκεί, στο καβούρι..Θυμάσαι? Εκεί που το κύμα σκάει πάνω στη ξύλινη κατασκευή, εκεί όπου ο διπλανός μοιράζεται ακόμη και με σένα τους προβληματισμούς του. Εκεί που γίνεστε όλοι μια παρέα! Σε εκείνη την καφετέρια έχω περάσει πολλές φάσεις τις ζωής μου, και με διαφορετικά πρόσωπα. Φιλικά και μη. Είχα καιρό και να πάω , αλλά και απλά να περάσω! Νομίζω αρνιόμουν βαθιά μέσα μου, αλλά τελικά, όπως πάντα καταλήγω, "όλα είναι θέμα μυαλού"! Η τρίωρη συζήτηση με το "καρφί" αποδείχτηκε αρκετά εποικοδομητική Πέρα από τις πλάκες και το γνωστό καθημερινό πείραγμα, σε όσα είπε δεν είχε άδικο. Κ' ας μη του το παραδέχομαι σχεδόν ποτέ, ξέρω πως κατά βάθος με ξέρει πολύ περισσότερο απ' οτι μπορεί εγώ τον εαυτό μου! That's friends for άλλωστε δεν λένε!Για να παρατηρούν αυτά που δεν μπορείς εσυ να δεις καθαρά!
Η μέρα κύλησε τόσο αργά, που οι ελάχιστες ώρες που βολοδέρναμε φάνηκαν, μέρες! Γέλασα πολύ ένοιωσα παιδί, κόντεψα να γκρεμοτσακιστώ στα βράχια του "καταφύγιου" , έβγαλα τις πιο άκυρες φωτογραφίες που μπορούσα να βγάλω, αλλά το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου!
Στο γυρισμό ένοιωθα ότι είχα πάει ένα ταξίδι, τόσο γεμάτο και ευχάριστο ενώ στη πραγματικότητα ήμουν μόλις λίγα χιλιόμετρα απο το σπίτι μου!
Οι τελευταίες δυο μέρες πριν την επιστροφή στην μουντή καθημερινότητα είχα προαποφασίσει πως θα είναι για μένα! "Σπιτώθηκα" για τα καλά, είδα τα dvd που τόσο καιρό μου φώναζαν "μας έχει παρατήσει" , ασχολήθηκα με το δωμάτιο μου, πράγμα εξαιρετικά επίπονο, έβαψα τα μαλλιά μου και είδα και την μητέρα μου επιτέλους να χαμογελάει καθώς με είδε για παραπάνω από μια ώρα που συνήθιζα να βρίσκομαι στο σπίτι!
Συμπέρασμα? Τελικά δεν είναι τόσο το ταξίδι στη κυριολεκτική του έννοια που σε χαλαρώνει και σε κάνει να ξεφεύγεις, όσο το ταξίδι που επιτρέπεις στο μυαλό σου να κάνει! Ακόμη και αυτο, θα το δεχτεί με χαρά, έστω και αν η απόσταση που θα διανύσει είναι ελάχιστη..Τα σέβη μου.

ΥΓ. Δεν θα ξεχάσω πως πρέπει να μεγαλώσω, αυτό στο υπόσχομαι! Άντε και στο γάμο σου εγώ, τα καλύτερα!χεχε

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Λίγο πρίν τη δύση ο αέρας φυσούσε δυνατά.Τα μαλλιά της ανέμιζαν στο κρύο βοριαδάκι, που της διαπερνούσε όλο το κορμί. Στάθηκε στην άκρη του γκρεμού παρατηρώντας τη Θάλασσα. Τα κύμματα εσκαγαν επάνω στα βράχια σαν να τα κατάπιναν. "Όμορφο θέαμα",σκέφτηκε. Όμως το μυαλό της γυρνούσε τριγύρω απο την ίδια σκέψη. Πατέρας της ήταν άλλωστε. Ήδη της έλλειπε πολύ. Όσα και άν είχαν συμβεί ήταν αίμα της δικός της άνθρωπος. Κομμάτι του εαυτού της. Ξαφνικά ήρθαν στο νού της τόσες στιγμές, σαν ενας σωρός φωτογραφίες που όσο τις κοιτάς τόσο σου φέρνουν στο νού εμπειρίες ιστορίες με φώς, αλλα και σκοτάδι. Στη δική της περίπτωση όλα φώτισαν. Μια σκέψη ακολούθησε το χαμογελό της. Μια έκφραση που συνήθηζε να της λέει μια σοφή φίλη της. "Χριστίνα, όταν επέλθει χωρισμός μετα απο μια μεγάλη σχέση, θα καταλάβεις το μέγεθος της αγάπης που της είχες, οταν σου έρχονται στο νού μόνο οι χαρούμενες στιγμές.Οι θετικές στιγμές, τα γέλια οι χαρές". Ενοιωθε μπερδεμένη..Για ακόμη μια φορα τα είχε τσουκρίσει με το Μάκη. ΄
Καθισμένη στο παγκάκι της πλατείας προσπαθούσε να ρουφήξει όσο περισσότερη ενέργεια μπορούσε. Ενοιωθε τόσο μπερδεμένη. Τι πραγματικά είναι αυτό που νοίώθει ή μαλλον τι πραγματικά είναι αυτό που έχει ανάγκη να νοιώσει αυτή τη στιγμή?Ειναι ώρες που σκέφτεται τόσο έντονα την ασφάλεια που της δίνει η σχέση της με το Μάριο, αλλα και πάλι είναι τόσο έντονη η επιθυμία της να νοιώσει το παράνομο το όποίο της ξυπνάει εποχές ελευθερίας. Τι ναι άραγε αυτό που την έκανε σε μια τόσο ήρεμη περίοδο της ζωής της να να αναστατωθεί τόσο ώστε να προχωρήσει σε άγνωστα μονοπάτια?. Το πρόσωπο του, το μυστήριο που κρύβουν τα μάτια του, το συναίσθημα του ανακαλύπτωι, κάτι που έχει ξέχασει να κάνει με το Μάριο έδω και πολύ καιρό. Ειναι σαν να είχε δυο φωνές μέσα της να της λένε δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.Δυο τελέιως διαφορετικά συναισθήματα.Απο τη μια η ασφάλεια η οποία πάντα δεν είναι και δεδομένη, και απο την άλλη το άγνωστο..Σ'αγαπάω ψυθίρησε, και αμέσως μετά χαμογελασε..Ειμαι ερωτευμένη.Ηταν τόσο δυφορούμενο, τόσο δύσκολο να το βάλει σε μια σειρα..Αναστέναξε!Μόλις είχε βρεί δουλεια για το μυαλό της για τις επόμενες ημέρες ίσως και μήνες...Αστραπιαία όμως το μυαλό της γύρισε στο βλέμμα του Νίκου.Αυτός ο άνθρωπος τελικά ήρθε στη ζωη της για κάποιο λόγο την δεδομένη στιγμή, δεν μπορεί να ναι τυχαίο, μονολόγησε.Η το άλλο σενάριο λέει και ότι ο Θεός δοκιμάζει την ψυχή της.
Με αργές κινήσεις έσφιξε πάνω της το παλτό της και αγκαλιασε με τα χέρια της το σώμα της.Μια στάλα βροχής έσταξε στο μέτωπο.Όμορφη αίσθηση. Πήρε μια βαθιά ανάσα,ρουφόντας τόσο οξυγόνο όσο είχε ανάγκη το σώμα της για να χαλαρώσει.Λάτρευε την βροχή όσο τίποτα!
Σηκώθηκε..Ενοιωσε τόση ανακούφυση και χαμογελώντας μονολόγησε "κάθε λεπτό μας αξίζει οσο τίποτα άλλο, αν ρωτήσεις έναν ανθρωπο μεγάλης ηλικίας, καθε λεπτό που περνά μας διδάσκει κατι περισσότερο απ'οτι γνωρίζουμε, καθε λεπτό, μας δίνει περισσότερο καιρό για όνειρα και φιλοδοξίες, καθε λεπτό..λοιπόν αξίζει να το ζείς για τον εαυτό σου" Και αυτό αποφάσισε να κάνει, να ζήσει για τον εαυτό της..
Αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο περίπατο, ενοιωθε γεμάτη ξαφνικά.Απο εικόνες απο ερωτηματικά απο πολλά. Δίνει παντού και δεν κρατάει τίποτα για εκείνη. "Αρα πώς είναι να παίρνεις, άρα πως είναι να μην δίνεις?" μονολόγησε και αμέσως τη διαπέρασε ρίγη. Πως μπορούν οι άνθρωποι να μη δίνουν, πως μπορούν να μήν αγαπούν όλοκληρωτικα.Εκείνη δεν μπορούσε να σκεφτεί πως είναι να μην δίνεις ψυχή και σώμα εκεί που λατρεύεις.Εκείνοι όμως μπορούν. Σε τι ωμό απο συναισθήματα κόσμο ζούμε, πόσο μακρυα είναι οι άνθρωποι απο την αίσθηση, απο την αναζήτηση του εαυτού τους οτιδήποτε και αν περιλαμβάνουν αυτες οι δυο λέξεις ."Αίσθηση, αναζήτηση"
Περπατώντας , η βροχή όλο και δυνάμωνε, και εκείνη όσο δυνατή και αν προσπαθούσε να πίσει το εαυτό της οτι είναι, κάτι εξακολουθούσε να τη κρατάει, κάτι, κάτι της έλειπε. Είπε οτι θα ζήσει για εκείνη, αλλα δεν είναι τελικά στο αίμα της. Δε το αντέχει, θέλει να μοιράζεται, να γέλαει να κλαίει, να αγαπάει και να την αγαπούν. Δεν είναι τόσο απλό, και αυτό είναι που την πονά περισσότερο απ'ολα. "Αχ κορίτσι μου" μονολόγησε, "Γιατι ναναι τόσο περίπλοκα όλα, γιατι". Όταν ήταν ήταν μικρή της φαίνονταν όλα τόσο απλά, τελικά είναι τόσο δύσκολα.Η ζωή είναι βουτηγμένη στο ψέμα και την ουτοπία. Λές οτι αγαπάς αλλα κάτι σου λείπει, λές οτι νοιάζεσαι αλλα πάντα κάποιος θα σου αποδείξει το αντίθετο, λές οτι αφήνεις πίσω ότι σε ενοχλεί αλλα πάντα, κατι θα βρεθεί να σου θυμήσει εικόνες του παρελθόντος γεμάτες πόνο και οργή .
Στάθηκε στη μέση της πλατείας, η ώρα κόντευε δωδεκάμιση, ούτε που καταλαβε πως πέρασε η ώρα. Ένοιωσε την ανάγκη να ουρλιάξει, για τα χάμενα νιατα της, για τις λάθος επιλογές της, για τα γιατί της, για εκείνη.ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ. Το ουρλιαχτό, της μαλάκωσε τη ψυχή. Αλλη αίσθηση..Λές και ήταν γυμνή, λές και δεν φορούσε τίποτα.Ένοιωσε απελευθερωμένη απ'ολα και απο όλους, και ετσι αργα, αργα..επέστρεψε στη οδό, ελευθερίας,στη δική της ελευθερία, του σπιτιού της.
Μετα απο μια τόσο έντονη βραδιά, σειρά πήρε η ηρεμία, άφησε πίσω της τον πατέρα της, το Μάριο το Νίκο, θα τα ανέλυε σε άλλο κεφάλαιο της μοναξιάς της. Τώρα θέλει να ζήσει λίγο για εκέινη. Θα αφησει πίσω τα μυστικά, δεν ηταν έτοιμη να τα μοιραστεί με κανένα. Τώρα θα μοιράζεται μόνο στιγμές. Και με τους δυο μονολόγησε ξυπνώντας μέσα στα σατέν κοκκινα σεντόνια. Για μια φορά θα κάνω αυτό που θέλω και όχι αυτό που πρέπει. Μαμααααααααααααα καφεεεεεεε!!!Με φουντούκι εεεεε!!!
Αχ αυτή η μαμα της Αγγελος σωστός, βράχος δίπλα στα παιδιά της μετα το θάνατο του πατέρας της. Τον έχασε όταν η Χριστινά ήταν μόλις 15 χρονών και ο Βασίλης ο αδερφός της 12. Θα μπορούσε να είχε ξαναπαντρευτεί την καλοκοίταγαν πολλοί, αλλα εκείνη ήταν ανένδοτη. Άλλον απο το αρκουδακι της όπως αποκαλούσε χαριτολογώντας το Γιάννη, το πατέρα των παιδιών της δε θα έβαζε ούτε στο σπίτι της αλλα περισσότερο στη ψυχή της.
"Ναι παιδάκι μου ναι, στα έχω έτοιμα.Σήκω"..
Χαμογέλασε η Χριστίνα...Η σημερινή μέρα θα ήταν αφιερωμένη στον εαυτό της.Πετάχτηκε απο το κρεβάτι, φόρεσε τη ρόμπα της και κατευθύνθηκε προς τη κουζίνα.Η μυρωδιά του ζεστού καφέ την οδηγούσε μηχανικα προς το τραπέζι.Απόλαυσε μαζί με τη μητέρα της το πιο ωραίο και γαλήνιο πρωινό της ζωής της.
"Θα πάω στο κέντρο για ψώνια μαμα, θα τα πάρω όλα, ότι έχασα θα το κερδίσω ξανα"
"Να πάς παιδί μου, αχ να σε έβλεπα να χαμογελάς πάντα έτσι. Ποναει η ψυχή μου όταν είσαι θλιμμένη..
Έσκυψε και τη φίλησε τρυφερα η Χριστίνα..Σα τα μάτια της θα την πρόσεχε.Πάντα δίπλα της.Ειναι κάτι τελείως δικό της, ο μόνος άνθρωπος που τη στήριζε πάντα, εστώ και αν δεν ήταν απόλυτα ειληκρινής απέναντι της στο παρελθόν.Πολύ αργότερα κατάλαβε πως δεν το έκανε επίτηδες...


ΥΓ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε δύο περίπου χρόνια πρίν. Αποτελεί φανταστική ιστορία που τελικά όπως αποδείχτηκε πολλά απο εκείνα που γράφτηκαν τότε ήταν προφητικά για τον άνθρωπο που τα έγραψε. Το τέλος της πορείας της Χριστίνας είναι αποφασισμένο, ευτυχώς δεν μοιάζει σε τίποτα με την πορεία της ψυχής και της καθημερινότητας της δικής μου που την εμπνεύστηκα Μέχρι στιγμής τουλάχιστον...

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Ο νόμος του "Ζέπελιν"


Ωραίο πράγμα το μπαλκόνι στα σπίτια.. Αααα όλα κ'ολα. Είμαι φαν και δεν σηκώνω κουβέντα! Κάθεσαι αραχτός κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες στο μπαμπού(καλά και χωρίς μπαμπού πάλι κάθεσαι) απλώνεις και τα πόδια στο σκαμπό, ποτάκι στο χέρι, καλή παρέα, αεράκι και δεν πάνε πνιγούν τα πάντα! Ο "Παναθηναϊκός και η Μάντσεστερ να κερδίζουν, οι άλλοι να πάνε τα γαμηθούν (ναι εντάξει οκ, το έγραψα όπως με βολεύει, πειράζει??)
Και εκεί που με περίσσια χάρη αερίζεις τις πατούσες σου(χμμ) απολαμβάνεις το τσιγαράκι σου , το ποτάκι σου και λές τις μαλακίες του αιώνα με τους κολλητούς σου, τσούπ πετάγεται σαν να μην πω τι ο γείτονας απο το απέναντι μπαλκόνι και σε καρφώνει ενώ παράλληλα προσπαθεί να ακούσει τι θα πεις, μπας και βγάλει και καμία είδηση να χει να πορεύεται με τους υπόλοιπους της γειτονιάς στην επόμενη μάζωξη tea hour σε κάποιο από τα γνωστά σπίτια της γειτονιάς!Kαι όλα αυτα ενώ ποτίζει..καθαρίζει κτλ κτλ!
Και να ήταν μόνο το καλοκαίρι..Είναι πάντος καιρού και εποχών ο mr Ζέπελιν γείτονας! Ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, ξέρει πότε φεύγεις πότε έρχεσαι με ποιον τα χεις, πώς είναι ο συγκεκριμένος, τι αμάξι οδηγεί, πάνω κάτω την ηλικια του(κόβει βρε το μάτι) και ποιες είναι οι φίλες σου - φίλοι σου! Ότι πάλι δεν γνωρίζει γιατι δεν έχει πηγή για πληροφόρηση, ααα δεν πτοείται Σε ρωτάει..Σιγά μην δεν κάνει ρεπορτάζ..Πως θα έχει μια εμπεριστατωμένη άποψη..Τι, μεσοβέζικα πράγματα?Οοοοοοοοχι, καλέ μου! Ή κάνουμε σωστές δουλειές ή δεν κάνουμε!
Και το μεγάλο γέλιο της υπόθεσης γείτονας, είναι ότι ενώ ξέρει πως γνωρίζεις οτι σε παρακολουθεί, προσπαθεί να το καλύψει κοιτώντας αδιάφορα προς άλλη κατεύθυνση την ώρα που φεύγεις ή καλύπτεται πίσω από ένα παντζούρι το οποίο ίσα ίσα που ανοίγει για να μπορεί να παρακολουθεί με την ηρεμία του χωρίς να δίνει στόχο! Λες και εσύ δεν τον βλέπεις..Εντάξει έναν αστιγματισμό τον έχω αλλά εντελώς γκαβή δεν είμαι!
Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση? Σαφώς και δεν αμπαρώνεσαι μέσα, σαφώς και δεν πας στην άλλη γωνία για να σε πάρει ο φίλος ή η φίλη σου με το αυτοκίνητο!Λειτουργείς σαν να μην υπάρχει, απλά την κατάλληλη ώρα, του δίνεις να καταλάβει με τον δικό σου μοναδικό τρόπο πόσο τρόμπας είναι ενώ παράλληλα πουλάς και το παραμύθι του αιώνα το οποίο (στανταρ άσσος), θα μάγευε ακόμη και το Φώσκολο!
Π.χ Στη δική μου περίπτωση μια μέρα ο περίεργος γείτονας είχε λυσσάξει για τον τόπο προορισμού του αδερφού μου καθώς παρατήρησε έντονη κινητικότητα στο σπίτι και βαλίτσες στο αυτοκίνητο!
Σενάριο Α' :"Αναχωρεί για Αμερική, καθώς θα διαπραγματευτεί την εξαγορά ενός σπιτιού γιατί κατά ένα μεγάλο μέρος θα χρειαστεί να μετακομίσει εκεί, λόγω εργασίας..Ασε άσε, πάει να σκάσει η μάνα μου"
Σενάριο Β: Αποφάσισε να μετακομίσει σε δικό του σπίτι!
Σενάριο Γ: Και εσένα ρε μεγάλε τι σε νοιάζει που θα πάει?Έχεις σκοπό να καλύψεις τα έξοδα( αυτό το σενάριο παίζει να εκφραστεί μόνο σε περίπτωση έντονων νεύρων, όπου το τελευταίο που σε απασχολεί είναι να ασχοληθείς με το γείτονα. Εκεί ούτε με σένα δεν ασχολείσαι καλά καλά! Ε εκείνη τη μέρα δούλεψε το σενάριο Α το οποίο τον άφησε μαλάκα!
Η ονομασία Ζέπελιν βγήκε εντελώς αυθόρμητα μια μέρα και τελικά για την συγκεκριμένη περίπτωση των γειτόνων μου τουλάχιστον ταιριάζει γάντι! Δεν θα μου κάνει εντύπωση αν ξέρουν και λεπτομέρειες από την φορολογική μου δήλωση!Για την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου πχ, γνωρίζουν τα πάντα! Επειδή όμως είναι γνωστό πόσο μου τη δίνει η αδιακρισία στον άνθρωπο καθώς επίσης πόσο με εκνευρίζει το πισώπλατο κουτσομπολιό και επειδή το στόμα μου δεν μένει για κανένα λόγο κλειστό όταν μιλάμε για τέτοιους ανθρώπους, ααα μια καφρίλα ενίοτε την βγάζω! Όχι ότι αγχώνονται, μπα..Από το ένα αυτί μπαίνει και από άλλο βγαίνει, αλλά τουλάχιστον τους δείχνεις ότι "ρε μεγάλε σε έχω πάρει χαμπάρι, μην μου κρύβεσαι πίσω από τα στόρια) Πράγμα που εξέφρασα μια μέρα όταν παρατήρησα το κεφάλι να κρύβεται πίσω από την μπαλκονόπορτα! "Εεεε, καλησπέρα,φώναξα. Καλέ έχει τόσο καλό καιρό έξω μην κάθεσαι πίσω από το παντζούρι, κρίμα είναι"!!Έμα...
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ανθρώπων η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, γιατί τα "πόδια" για κανένα λόγο πιστέψτε με! Τα σέβη μου!


Υγ: Ενημερωτικά, αν δεν με δείς στο Σ.Κ, έχω πάει να παραλάβω τα κλειδιά του νέου διαμερίσματος στα Καλάβρυτα.. Αν αργήσω φάτε!

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Η παρέλαση του σήμερα!

"Όσοι από εσάς σκοπεύετε να παρελάσετε, να κατεβείτε στο προαύλιο για πρόβες", φροντοφώναζε η διευθύντρια σε όλες τις τάξεις, προκειμένου να μαζευτούμε όλοι όσοι είχαμε έναν Ανδρούτσο - Κολοκοτρώνη (διαλέξτε έναν ήρωα ρε παιδί μου) μέσα μας και καλα για παρέλαση! Και βουρ η μισή τάξη στο προαύλιο! Ειδικά αν ήταν την ώρα της Χημείας ή της φυσικής, πρώτη έσερνα χορό στο μπουλούκι μου μαζευόταν στην πόρτα μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα!Να χάσουμε μάθημα θέλαμε βασικά, αλλά μην το κάνουμε θέμα! Ρε παιδί μου ένα μόνιμο παράπονο το είχα. Όλο στην τρίτη σειρά από το τέλος με έβαζαν, γαμώτο! Προφανώς το 1,65 μου δεν έφτανε για πιο μπροστά! Αλλά, " θα σας φτιάξω εγω, θα δείτε τι έχετε να πάθετε" ψιθύριζα!Θα βάλω τακούνι και θα είμαι ξεκάρφωτη σε αυτή την σειρά!
Όσο τακούνι και να έβαζα όμως, που δεν επιτρεπόταν
κιόλας, πάντα μια χαρά ήμουν εκεί που με είχαν, οπότε ποτέ δεν κατάφερα να πάρω το αίμα μου πίσω! Άτιμη κοινωνία!
Έτσι έχω τις παρελάσεις στο μυαλό μου. Αθώες, όπως και τα τότε χρόνια!Γελούσαμε πολύ, κοροιδεύαμε την καθηγήτρια και παράλληλα την πειράζαμε που έτρεχε σαν παλαβή και μας φώναζε να είμαστε σε μια σειρά. Δεν μας απασχολούσε τι μάρκα παπούτσι ή πόσο κοντή ήταν η φούστα της διπλανής μας. Καμάκι σαφώς κάναμε, αυτό δεν θα αλλάξει όσο και αν προχωρήσουν τα χρόνια, ή όσο πίσω αν ανατρέξω ρωτώντας κόσμο πιο μεγάλης ηλικίας. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια!
Σ' ένα mail που μου έστειλαν άνοιξα μια φωτογραφία που απεικόνιζε μια κοπέλα με τόσο κοντή φούστα η οποία με δυσκολία έκρυβε τα απόκρυφα σημεία της. Το μπλουζάκι δε, είχε τόσο βαθύ ντεκολτέ που σε έκανε να πιστεύεις ότι πιο πιθανό ήταν να πηγαίνει στα μπουζούκια παρά στην παρέλαση!Η λεζάντα από κάτω τα έλεγε όλα." Η γυμνή αλήθεια της πατρίδας μας, ζήτω το έθνος". Απο τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά. Για να λάβεις μέρος στην παρέλαση πρέπει, κατά τους μαθητές πάντα, η φούστα σου να είναι καλύτερη απο της διπλανής, όπως και το παπούτσι!Το κομμωτήριο είναι ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΟ, και το νύχι στην εντέλεια!Αλλιώς, που πας ρε κοπελιά ξυπόλυτη στα αγγούρια? Θα σαι το θέμα συζήτησης για κάνα μήνα, άπαξ και δεν πληρής το κώδικα ενδιατολογικής δεοντολογίας της παρέλασης.

Ποια σημαία και μπούρδες! Ζήτω ο PRADA! Αλλάξαν οι καιροί πατριώτη! Σε λίγο θα υψώσουμε τη σημαία του Dolce(για τον Gabbana δεν ξέρω, κάτι πήρε το αυτί μου ότι χώρισαν. Γμτ, κρίμα!),και θα βγάλουμε ύμνο για την louis vuitton! Άσε που θα υπάρχει ξεχωριστό μάθημα στα σχολεία με τίτλο "fashion victim" το οποίο θα διδάσκουν με τεράστια επιτυχία ο Μάρκελλος Νυκτας, και o Τάσος Ρούσσος! Σας κάνει εντύπωση?Εμένα πάλι καθόλου! Αχ Ελλαδίτσα..τι σου έμελε να..ψάλεις!Τα γαλανόλευκα σέβη μου!

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Γυναικεία διαίσθηση..


"Το μυρίζομαι από μακρυά", είχε πει κάποτε μια φίλη σε μια κουβέντα , θεωρώντας δεδομένο το κέρατο που έτρωγε, έφαγε ή που θα της χτυπούσε την πόρτα στο μέλλον. Γιατί ένα κέρατο είναι αναπόφευκτο, θα σου χτυπήσει την πόρτα ακόμα και αν δεν ξέρει την διεύθυνσή σου..Άλλωστε το google πλέον όπως ανέφερα και παλαιότερα μπορεί να σου ανοίξει για τα καλά τα μάτια. Δεν χρειάζεται να ρωτήσεις και πολλά. "Γυναικεία διαίσθηση" μου σχολίασε κάποια στιγμή ένας φίλος. Τα μυρίζεται όλα, δεν χρειάζεται να πεις και πολλά. Μαλακίες θα σου πω εγώ. Γυναικεία περιέργεια λέγεται, άγχος για το τι θα της ξημερώσει το αύριο, με αποτέλεσμα να τρώγεται με τα ρούχα της και να ψάχνεται για να δώσει απαντήσεις στα πολλές φορές εντελώς παιδιάστικα ερωτηματικά της. Άλλες πάλι έχει πληροφορίες, είδε όνειρο, αισθάνεται περίεργα, έχει προαίσθημα (κτλ κτλ) προκειμένου να καλύψει την κουτσομπόλα που κρύβει μέσα της. Και μια κουτσομπόλα την κρύβουμε όλες μας, ακόμα και οι άνδρες δεν είναι απαραίτητα γυναικείο προνόμιο, και δεν είναι απαραίτητα τόσο άσχημο όσο ακούγεται . Άλλες μ'αυτό οδηγήθηκαν στην καταστροφή και σ' άλλες τους άνοιξε τα μάτια γιατί προφανώς ζούσαν στο δικό τους μοναδικό συννεφάκι και δεν ήθελαν να το πιστέψουν. Πρίν λίγο καιρό αναζητώντας, ανακάλυψα κάποια πράγματα και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν εκείνη η έκφραση "Γυναικεία διαίσθηση", και λέω: "Ωραία δικαιολογία". Γέλασα γιατί, εμένα καμία γυναικεία διαίσθηση και καμιά χαρτορίχτρα δεν με οδήγεισαι στο να αναζητήσω. Η κοινή λογική ήταν πόσο μάλλον όταν έχεις φάει ψέμματα με το κουτάλι, ίσως και μια δόση περιέργειας.
Πλέον γελάω, παρατηρώ και σκέφτομαι πως από τότε που γεννήθηκαν οι δικαιολογίες από τότε που μπήκε σαν λέξη στο κοινό ελληνικό λεξικό (και όχι στο "ιδιαίτερο" του Μπαμπινιώτη) ξεχάσαμε τι σημαίνει αυθεντικότητα. Καμία γυναικεία διαίσθηση δεν σε οδηγεί να παρακολουθήσεις τον σύντροφό σου ή τον φίλο σου, τον κολλητό σου, το αδερφό σου για να δεις αν σου έχει πει την αλήθεια. Περισσότερο είναι η ανασφάλεια την οποία έχεις αποκομίσει μέσα από κάποιες τραυματικές εμπειρίες της ζωής σου
Βέβαια κάποιοι άνθρωποι έχουν μια τάση να "υπερφουσκώνουν" καταστάσεις στον εγκέφαλο τους με αποτέλεσμα ,χωρίς λόγο, να τρώγονται με τα ρούχα τους, τα καλλυντικά τους, τα έπιπλά τους κτλ. Εκεί είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο που έλεγε και ο πατέρας μου. "Έχω ένα τηλέφωνο μιας καλής ψυχολόγου" θα πω εγώ. Χρήζουν παρακολούθησης γιατί η ζήλια τους αγγίζει το απαγορευμένο - αρρωστημένο άρα μη φυσιολογικό Δεν την γούσταρα ποτέ μου την ζήλια. Σε φθείρει απίστευτα και συν της άλλοις σε οδηγεί πολλές φορές σε λάθος συμπεράσματα και βεβιασμένες παιδιάστικες κινήσεις. Προτιμώ αν και πάντα δεν είναι εφικτό να τα ακούω ευθέως τα "κακά" μαντάτα και να τα λέω επίσης. Δεν θα αρνηθώ ότι ζηλεύω, αλλά πάντα μέσα σε λογικά όρια, αν έχει όριο η ανθρώπινη συμπεριφορά!
'Αποφεύγεις " μου είχε πει πριν κάποια χρόνια το "καρφί", γιατί κατά βάθος ξέρεις πως κάτι θα ανακαλύψεις και το αρνείσαι. Μα η ιστορία σε δικαιώνει πάντα στο τέλος. Καθένας παίρνει ότι του αξίζει, και έτσι έγινε.
Καταλήγω στο εξής:Δεν χρειάζεται καμία διαίσθηση και κανένα όνειρο και καμία χαρτορίχτρα για να σου επιβεβαιώσουν ότι ο γκόμενος - α σου είναι πιθανό να έχει ακόμη "σχέσεις" με τον πρώην ή την πρώην του και να μην στο λέει, γιατί ξέρει ότι θα λυσάξεις. Επίσης δεν χρειάζεται ιδιαίτερο μυαλό για να καταλάβεις ότι όταν δεν θα είσαι μαζί του το μάτι του θα πέσει στον κώλο της ξανθιάς απέναντι. (Το κορμί του πατριώτη που λέγαμε) Και να σου πω και κάτι, χαλάρωσε! Καθένας έχει τις ιδιαιτερότητες του, αν δεν μπορείς μάζεψε τα και αναχώρησε για αλλού. Αυτό βέβαια είναι το εύκολο της υπόθεσης όπως είχε πει εύστοχα κάποτε ένας φίλος. Το δύσκολο είναι να είσαι εκεί. Γιατι αν δεν χτυπήσεις δεν θα μάθεις ποτέ πώς είναι να σηκώνεσαι! Ρώτα και εμάς! Τα σέβη μου

ΥΓ Τα ακούς λέω?Τ' ακούω να λες! Ευχαριστώ για την κουβέντα. Πολλά φώτα, κρύο αλλά ζεστές καρδιές και τρυφερά λόγια από ανθρώπους που ξέρω και ξέρουν ότι μια "εικόνα" δεν είναι ποτέ αρκετή!Κeep up the good work!

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Η βροχή και ο ταξιδιώτης


H μέρα από μόνη της έχει μια μελαγχολία. Το ήξερα από το πρωί που άνοιξα τα μάτια μου. Διαφορετική αίσθηση, διαφορετική ώρα διαφορετική υποτίθεται εποχή. Και όμως όλα τόσο ίδια. Μουντά, ρηχά και μελαγχολικά. Στο δρόμο για τη δουλειά το ραδιόφωνο του διπλανού παίζει στη διαπασών. Γελάει με την συνταξιδιώτη .Κάτι της λέει προφανώς και από την έκφραση του προσώπου της καταλαβαίνεις πως κρέμεται από τα χείλη του. Σηκώνει με αργές κινήσεις το χέρι του και της χαϊδεύει τα μαλλιά. Τρυφερή εικόνα μέσα σε μια άκρως βροχερή και μουντή μέρα η οποία με έκανε να αναρωτηθώ ποσό καιρό έχω να νιώσω τέτοιο συναίσθημα. Σιγουριάς και ασφάλειας. Δεν ξέρω, με τα από 5 λεπτά το παράτησα και ει μαι σίγουρη πως δεν φταίει το αλσχάϊμερ. Ει ναι νωρίς για τέτοιες ασθένειες ακόμη.
Η δουλειά παρέμεινε στους ίδιους ρυθμούς της, ακόμα και αυτή αρνείται αυτή την περίοδο αλλαγές Επαναπαύθηκε και αυτή στην ηρεμία και την άπνοια των καιρών που διανύουμε. Μια συνεχής επανάληψη των ίδιων πραγμάτων. Μόνο ο Λέτο πήγε να δημιουργήσει μια μπόρα, αλλά ακόμα και εκεί βρέθηκε λύση. Είναι αυτό που έλεγα για τον Μάρτιο. Από τη μία σε ταξιδεύει με τα πρώτα χρώματα της Άνοιξης, και από την άλλη σε βάζει σε σκέψεις κάτι τέτοιες μέρες όπως η σημερινή στις οποίες το μυαλό σου γεμίζει ερωτήματα στα οποία δεν μπορείς να απαντήσεις, άλλωστε πάντα όλα δεν είναι στο χέρι σου.
Πήρα το αμάξι και περιπλανήθηκα λίγο. Ετοιμάζομαι να το δώσω και ακόμα και αυτό νοιώθω ότι λυπάται μαζί με μένα που δεν έχω να του δώσω μια απάντηση. Ωστόσο είναι πάντα εκεί να με ταξιδέψει όπου του ζητήσω και μάλιστα χωρίς να βγάλει κουβέντα. Παρκάρω στην άκρη του γκρεμού, ο ήλιος ξεπρόβαλε με τα από μια άκρως βροχερή μέρα. "Τι ανωμαλία αυτός ο καιρός" μονολογώ. Κατεβαίνω χαμηλά και αρχίζω να περπατάω δίπλα στη Θάλασσα, ρουφάω όσο περισσότερο καθαρό αέρα μπορώ, με μανία. Λες και κάποιος ξαφνικά θα κατεβάσει το διακόπτη και πρέπει να πάρω όση "καθαρότητα" μπορώ. "Όλα τα λεφτά της γης για τη σκέψη σας". Του χαμογελάω και συνεχίζω να περπατάω. "Να συνεχίσετε να χαμογελάτε, κάνετε τους γύρω σας ευτυχισμένους" Θα προσπαθήσω, αλλά δεν με βοηθάνε πάντα για να το πράξω", απαντώ και γυρίζω μια και καλή το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά της αμμουδιάς Είδες τελικά δεν είναι όλοι τόσο απόμακροι, τόσο κλειστοί και μυστήριοι. Μου χει λείψει λίγο η τρέλα και ο αυθορμητισμός. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να θέλει να πει και να μοιραστεί πράγματα και δεν το κάνει. "Μπα σε καλό σου, που είναι το νεύρο που κρύβεις, το πήρε το ρέμα?(Ο υπόλοιπος στίχος από το τραγούδι δεν μου ταιριάζει καθόλου).
Στο τέρμα της παραλίας ένας σκύλος παλεύει με ένα κόκκαλο, μια κοπέλα φωνάζει κλαίγοντας στον φίλο της και εγώ νοιώθω τις πρώτες στάλες τις βροχής στο πρόσωπο μου, σήμα κατατεθέν ότι πρέπει να πάρω του δρόμο του γυρισμού, πριν γίνω "παπί". Μαύρισε ο ουρανός και πάλι, η μέρα δεν έχει κέφια καθόλου και παρασύρει και εμάς μαζί της σε ένα χορό αμφισβήτησης των πάντων.
Γυρίζω στη "Γκόλφω", ο παράξενος ταξιδιώτης συνεχίζει να μου χαμογελάει από μακρυά Δεν έχω ώρα για τέτοια σκέφτομαι, στο μπαμπρίζ όμως ένα κολλημένο χαρτί με ζωγραφισμένη μια γελαστή φα τσούλα,και ένα μήνυμα, έρχεται να με αποστομώσει. "Ήταν το πρώτο πράγμα που με έκανε να χαμογελάσω σήμερα" του φώναξα και μπήκα στο αυτοκίνητο, ξεκινώντας για το δρόμο της επιστροφής. Πιάνω το τηλέφωνο στα χέρια μου.."Έλα, για εκείνη τη βόλτα που λέγαμε, να με υπολογίζεις" Καιρός να θυμηθώ λίγο τα παλία. Τώρα που το σκέφτομαι λίγα πράγματα άλλαξαν από τότε. Στους "τίτλους" μείναμε, καιρός να προχωρήσουμε στις πράξεις..Καλό Σαββατόβραδο, τα σέβη μου.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Happy μου birthday!


Πάει καιρός απο τότε που γεννήθηκα για να σε βασανίζω όπως είπες πρόσφατα! Πάει καιρός από τότε που έπαιρνα τα τακούνια σου και κυκλοφορούσα στο μπαλκόνι σαν κοκέτα. Τότε ήμουν μόλις 3ων χρονών! Στο πρώτο χρόνο της ζωής μου είχα φροντίσει να σας φωνάζω με τον δικό μου τρόπο (μα, μπα), να καταλαβαίνω τα πάντα, να περπατάω και να μην έχετε κλείσει μάτι από το πολύ κούνημα του καροτσιού και της κούνιας και να θέλω σοκολάτα (καταστροφή)! Στα 2 μου χρόνια είχα φροντίσει να μιλάω κανονικά, να γκρινιάζω, να πειράζω τους πάντες και να θέλω να πηγαίνω βόλτα με όποιον τύχαινε να έρθει στο σπίτι(οι τάσεις φυγής που λέγαμε ήταν από τότε).Στο τρίτο έτος η κατάσταση νομίζω είχε απλά ξεφύγει.. Τσιμπούσα τον αδερφό μου γιατί μου την έδινε που μπήκε στην οικογένεια χωρίς να με ρωτήσουν αν θέλω, δεν τον άφηνα σε ησυχία, τον έδερνα κιολας καθώς μόνο εγω είμαι το αφεντικό στο σπίτι και ετοιμαζόμουν για την πρώτη επαφή με το νηπιαγωγείο! Ε από τα τέσσερα και μετά άρχισα να γκομενίζω κιόλας! Αχ αυτόν τον Χρήστο με τα μπλε μάτια ακόμα τον θυμάμαι! Έπαιζα κουκλοθέατρο στο νηπιαγωγείο μόνο για να του τραβάω την προσοχή, και δώστου το χαμόγελο του Γκάρφιλντ η Μαρίνα..!
Απο τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Διδάχτηκα, γέλασα , πόνεσα, έκλαψα, έπεσα, σηκώθηκα, ταξίδεψα. Ξέρεις κάτι, είμαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος! Δεν άλλαξε τίποτα! Ο αδερφός μου εξακολουθεί να με εκνευρίζει, η μαμά εξακολουθεί να παραπονιέται που βγήκα τόσο ανεξάρτητη, οι φίλοι γκρινιάζουν που δεν προλαβαίνω να τους βλέπω και εγώ πάντα είμαι εκεί να θυμίζω σε όλους πως τα χρόνια περνούν οι άνθρωποι δεν αλλάζουν οι αναμνήσεις μας συντροφεύουν, καλές ή κακές και αυτό που μας μένει είναι οι στιγμές και οι εικόνες. Και έχω πολλές..

Από όλους σας, φίλους και γνωστούς, ανθρώπους δικούς μου, συνεργάτες, περαστικούς, παιδιά της " καλοκαιρινής παραλιακής", κόντρες στο ξέφωτο με ολόγιομο φεγγάρι, ταξίδια τελευταίας στιγμής,επανάσταση κάτα πράσινων παικτών μέσω μακό, γέλια και πολλά ακόμη που δεν χωρούν μεσα σε μια αράδα.. Τα κρατώ φυλαγμένα στη ψυχή μου και στο μυαλό μου!
Και σήμερα..28! Χωρίς φανφάρες. Ναι, μεγαλώνω το ξέρω! Όπως έλεγε και η μελαχρινή: "θα ερθει και η ώρα σου, και μετα να δω τι θα λές"! Και ναι ήρθε. 2 χρόνια πριν τα "άντα" αλλά μεταξύ μας δεν μου καίγεται καρφί!
Δεν θα πω τη γνωστή πιπίλα, "σημασία έχει το πόσο νοιώθεις", θα πω πως, σημασία έχει το πως ζεις! Γιατί αν ζεις, τότε μπορείς και να νοιώθεις πραγματικά! Και εγώ ζω με τέτοιο τρόπο που να μου να μου αρέσει η ιδέα! Και επειδή η ζωή από μόνη της είναι μια ιδέα σκοπεύω να συνεχίσω να ζω έτσι ακριβώς όπως άρχισα! Άλλωστε πλέον έχω δικά μου τακούνια, αν και η μαμα βρήκε άλλους λόγους να γκρινιάζει, πηγαίνω βόλτες μόνη μου χωρίς να περιμένω κάποιον να έρθει στο σπίτι, και ο αδερφός μου παρ' ότι εξακολουθεί να με ζαλίζει, ξέρω πως κατα βάθος έχει και αυτός τον δικό του τρόπο σκέψης ο οποίος είναι παντελώς διαφορετικός από τον δικό μου, αλλά τι να τον κάνω? Αμπαλιστάν με μπέρμπερι, παρακαλώ!

Για όλα αυτά και ακόμη περισσότερα που θα ζήσουμε όλοι παρέα, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Σε αυτούς που αγαπώ και μ' αγαπούν, στους εχθρούς μου, που με έμαθαν να προσέχω περισσότερο και να σκέφτομαι διπλά, σε αυτούς που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, στους φίλους που με κάνουν να γελάω μέσα απο την ψυχή μου, σε αυτούς που με εμπνέουν και συνεχίζω να ονειρεύομαι και σε αυτούς που χωρίς να απαιτούν και να γκρινιάζουν βρίσκονται πάντα εδω με τον «δικό» τους τρόπο χαμογελαστοί με μια ανοιχτή αγκαλιά! Έχετε όλοι μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου! Να με χαίρεστε.. Τα σέβη μου!


ΥΓ.. Για σένα «μικρή με το καπέλο» που θα σχολιάσεις, να ξέρεις ότι 28=2Χ14 και 36=2Χ18!Ούτε το γυμνάσιο δεν έχω τελειώσει ακόμη, και εσυ να ετοιμάζεσαι για πανελλήνιες!Πουρόγρια..Χρόνια σου πολλά, και να θυμάσαι πως οτι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!Σ'αγαπάω πολυ και ας σε ξέρω ελάχιστα!Πολλές φορές δεν χρειάζονται αποδείξεις για να δέσεις με εναν άνθρωπο και να τον εκτιμήσεις! Αρκεί μια κουβέντα, και εγώ τις δικές σου τις θυμάμαι ακόμα!Και για τους περίεργους..δίκροκα ακόμα δεν κατάφερα να κάνω!Επιφυλάσομαι!3-2-1 φούυυυυυυυυυυυυυυυ!

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Το ποτήρι είναι μισογεμάτο..


Τις δευτέρες πάντα τις μισούσα, ήταν αρχή της εβδομάδας, αρχή για το σχολείο, αρχή στην δουλεία, όλα από την αρχή γενικώς. Για να αποφύγω την αρνητική της αύρα το έβλεπα αλλιώς το θέμα, εβδομάδα είναι θα περάσει, έλεγα! Άλλες φορές κυλούσε τόσο αργά που ήταν πιο αργή και από την καθυστέρηση και άλλες σαν νερό, το οποίο απολαμβάνεις με μεγάλη ευχαρίστηση μετα απο 2 ώρες "χτυπήματος" στο γυμναστήριο.
Σήμερα ξύπνησα με περίεργη διάθεση, μουντή! Aρνητική ενέργεια και όρεξη μηδέν. "Ωραία λεω, καλά ξεκινήσαμε, και είναι ακόμα Δευτέρα". Είχα αρκετό καιρό να ξεστομίσω τη συγκεκριμένη έκφραση, και αυτό με προβλημάτισε. Σηκώθηκα έστω και δύσκολα, καθώς μάτι και σώμα(δεν είναι απο πυλό, ενημερωτικά) αρνιόντουσαν επίμονα να με υπακούσουν. Σύρθηκα λοιπόν να ετοιμάσω εναν καφέ, μπας και ανατρέψω την κατάσταση! Τελείωσε ο εσπρέσο? Α.. το σύμπαν συνωμοτεί σήμερα! Όχι, δεν θα περάσει το δικό σου!
Νές, νές!οκ, κανένα πρόβλημα! Ανοίγω την tv, πέφτω πάνω στα ζώδια στον ANT1. " Δεν θα ήθελα να είμαι ιχθύς αυτήν την εβδομάδα", ακούω τη Λίτσα να λέει.." Ααααα δεν θα με τρελάνετε εσείς σήμερα, δεν μπορεί κάτι θα βρεθεί να μου φτιάξει τη διάθεση. Εξακολουθώ να ελπίζω σε κάτι θετικό!
Χτυπάει το τηλέφωνο, αυτό μου έλειπε τώρα! Πρέπει να πάς για τα χαρτιά φωνάζει η μαμά.. Χριστέ μου, έλεος! Μα βαλτοί είστε όλοι? Σήμερα κιόλας? Συγκρατούμαι.. Τελικά έχω υπομονή που ούτε εγω δεν ξέρω που την είχα αποθηκευμένη! Με εκπλήσσω ώρες ώρες!
Ωραία, και τώρα τι? Αράζω στο κρεβάτι.. Η ώρα είναι 9.30, δίπλα στο κομοδίνο το μάτι μου πέφτει σε μια φωτογραφία. Απέραντο γαλάζιο και 4 άνθρωποι σε μια παραλία έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια. Χαμογέλασα, και ταξίδεψα. Πάνε και 7 χρόνια! Ωραίες στιγμές. Πέρασε ο καιρός σαν νεράκι τρέχει. Ούτε κατάλαβα πότε φτάσαμε εδώ. Άλλαξαν πολλά, και θα αλλάξουν ακόμη περισσότερα. Και τότε έψαχνα, και ακόμη ψάχνω. Διέξοδο, χρόνο, στιγμές, αλήθειες! Δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει τόσο η ανακάλυψη ή το ταξίδι σε αυτή την αναζήτηση. Νομίζω πως διαρκώς αναζητώ κάτι, που δεν θα μοιάζει με τίποτα απ’ όσα βλέπω τριγύρω. Τότε ήμασταν ελεύθεροι, δεν μας ένοιαζε τίποτα, μόνο να περνάμε καλά. Πλέον μαζευτήκαμε κάπως, άλλαξαν οι συνήθειες η καθημερινότητα, οι άνθρωποι που ήταν τριγύρω σου. "Άλλαξες και εσύ ,φίλη. Μην το αρνείσαι", φωνάζει ο άλλος μου εαυτός. "Δεν το αρνούμαι. Ορισμένες φορές νομίζω πως αντικρίζω άλλον άνθρωπο απέναντι. Βλέπεις η "πείρα" όπως όλοι μας θέλουμε να ονομάζουμε τα λάθη μας, σε αλλάζει. Σε κάνει πιο σκληρό, πιο προσεχτικό, πιο καχύποπτο, πιο.. πιο!
Παρ'ολα αυτά κατάφερα να διατηρήσω ανέπαφη την ψυχή μου. Για την δική σου δεν ξέρω, ψάξτο λίγο, όχι μέσα στα καλώδια γιατί είσαι και αφηρημένος"
Απλώνω το χέρι μου και παίρνω την φωτογραφία στα χέρια μου. Πόσο ανέμελες μέρες..! Ρωτάω τον εαυτό μου, "αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω το χρόνο θα το έκανες"? Μπα..
Κάθε ηλικία έχει τα καλά και τα κακά της. Τότε ήταν διαφορετικές οι μαλακίες από τις τωρινές. Πιο αθώες! Οι τωρινές είναι μαλακίες μέν αλλά συνειδητοποιημένες οι περισσότερες. Τα παραμύθια που άκουγες τότε ήταν διαφορετικά απο αυτά που σου πουλάνε στις μέρες μας. Τότε είχες μια αλάνα να κάτσεις στο παγκάκι να τα πείς με σένα, με την κολλητή σου με όποιον σου έκανε κέφι.. Τώρα άντε και βρίσκεις, που θα παρκάρεις, θα μπορεί ο εαυτός σου ή θα είναι κουρασμένος? Ο κολλητός μπορεί ή δουλεύει?
Πετάχτηκα πάνω, πετώντας στο πάτωμα το πάπλωμα, κίνηση η οποία εξοργίζει την μαμά, αλλά δεν με απασχολεί ιδιαίτερα! Πήγα την κούπα του καφέ στο νεροχύτη, και φρόντισα να βάλω την φωτογραφία στη θέση της. Την ώρα που πήγα να κλείσω το κινητό, βλέπω τον αριθμό του ζεύγους απέναντι, "κερνάμε εσπρέσο, σε περιμένουμε και σου έχουμε και μια έκπληξη"! "Τελικά.. πρέπει να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο 'φίλη'" μονολογώ.. Καλή μας εβδομάδα!

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

O μικρός λευκός πλανήτης της "τσιπούρας"


Κόλυμπαμε, κόλυμπάμε.. Το έλεγε η αγαπημένη μου Ντόρις στο Νέμο. Νομίζω οτι μας ταιριάζει απόλυτα..
Αφού κολυμπήσεις, πεις τα δικά σου και εσυ σαν και αυτήν, ξεχάσεις τα άλλα μισά που θές να εκφράσεις και κάνεις την παρέα με τις τσιπούρες να ξεκαρδιστεί στα γέλια, αποφασίζεις έτσι στα ξαφνικά, γιατί σου ήρθε πάνω στη τρέλα σου να σηκωθείς να φύγεις. Πλήττεις ρε αδερφέ τώρα, άλλωστε δεν είσαι και για χόρταση! Και αύριο μέρα ηλιόλουστη είναι, θα τα ξαναπείτε με την τσίπουρο-παρέα κάπου στα ανοιχτά της Βουλιαγμένης! Αναχωρείς κουνάς νευρικά την ουρά, καθώς φημίζεσαι για το πόσο νευρόσπαστο είσαι και βγάζοντας τα γνωστά φτερά που μόνο εσυ μπορείς να έχεις, πετάς για το γνωστό μικρό λευκό πλανήτη! Κάθεσαι στο γνωστό καναπέ, αναπαυτικά δεν νομίζω γιατί εντός ο λίγου πάλι θα σηκωθείς οποτε μην σπαταλάς και τσαμπα ενέργεια για να βολευτείς! Και απο εκεί, παρατηρείς.. Βλέπεις την αδικία, τον πόνο, την θλίψη. Την φτώχεια, τους δήθεν, τους ματσωμένους, τους ψεύτες. Και δακρύζεις. Γιατί ο κόσμος χάλασε τόσο? Εσυ στο κεφάλι σου τα βλέπεις ολα ρομαντικά! Η αλήθεια όμως δεν ήταν ποτέ ρομαντική, το ίδιο και η πραγματικότητα. Είναι σκληρές και άδικες. Και αυτό σε ενοχλεί! Πολύ όμως!

Θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, θες να βλέπεις τους πάντες να γελούν, μα σιγά σιγά με τα χρόνια έχεις καταλάβει οτι αυτό δεν είναι στο "χέρι σου". Αυτό σε χαλάει.
Παρατηρείς πιο βαθιά, βλέπεις χωρισμούς κλαμένους ανθρώπους. Γιατί έχουν γίνει ολα τόσο περίπλοκα άραγε? Γιατί οι άνθρωποι κολυμπούν σε βαθιά νερά διαλέγοντας άλλους ωκεανούς. Η περιέργεια έχει και αρνητικά σημεία φωνάζει η διπλανή τσιπούρα που διάβασε την, μόνιμα ανοιχτό βιβλίο, σκέψη σου. Άτιμη περιέργεια, ψιθυρίζεις.
Στο διπλανό κόκκινο πλανήτη έχει στηθεί ένα πάρτι. Σίγουρα η παρέα της τσιπουροπούλας έχει κέφια πάλι. Δεν είναι ανάδρομος ο Ερμής ευτυχώς. Γέλια, χαρές μουσική, χορός, ανέκδοτα για "ροφούς" ακούγονται μέχρι τον λευκό πλανήτη. Η μικρή τσιπούρα αναρωτιέται: Μήπως να πάω, να δοκιμάσω λίγο την τρέλα της στιγμής? Δεν της πήρε πάνω απο 1 δευτερόλεπτο να αποφασίσει.. Τα φτερά άνοιξαν και ετοιμάζονται για νέες περιπέτειες. Μπορεί το χρώμα του πλανήτη να μην της αρέσει καθόλου, μπορεί εκεί να βρει "ψάρια" που δεν τα γουστάρει, μπορεί να έχουν ελληνική βραδιά που την βαριέται απίστευτα, μπορεί να έχουν γαύρο για δείπνο, αλλά θα το ρισκάρει. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου ξημερώσει.. Τα πελαγίσια σέβη μου!


ΥΓ. Ακόμη αναρωτιέστε τι είναι αυτός ο λευκός πλανήτης? Οι "τσιπούρες" θα καταλάβουν αμέσως! Οι υπόλοιποι ανήκετε στην γή ή τον αέρα! Καλό και αυτό, αλλά θα πάρω το κολύμπι! Φτιάχνει μεταξύ άλλων και κορμί!Ακούς πατριώτη?

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Γυναίκα..


Ημέρα της γυναίκας σήμερα. Βασικά από την τηλεόραση το είδα, για να πω την μαύρη μου αλήθεια. Έχω χάσει λίγο τις μέρες. Χρόνια πολλά.. Αλλά απο την άλλη σκέφτηκα και το εξής: Δηλαδή τι ακριβώς πρέπει να γιορτάσω σήμερα? Οτι είμαι γυναίκα? Αυτό δηλαδή είναι θέμα για εορτασμού, ή αφορμή για έξοδο? Δηλαδή αν θέλω να βγω με τις φίλες μου έξω πρέπει να περιμένω την 8η Μαρτίου? Μπα..Σκέφτομαι: Εμείς εδώ, στις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκά χώρες ζούμε ανεξάρτητα. Δουλεύουμε ψηφίζουμε, ζούμε! Απο την άλλη υπάρχουν και κάποιες άλλες χώρες όπου η γυναίκα δεν έχει απολύτως καμία υπόσταση και απλά θεωρείται "μέσο" αναπαραγωγής και τίποτα παραπάνω! Αυτό σαφώς και δεν το δέχομαι και για αυτό ναι, οφείλω να γιορτάσω!
Το 1910 στην Κοπεγχάγη καθιερώθηκε η συγκεκριμένη ημέρα, ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Από τότε γιορτάζεται κάθε χρόνο σε όλο τον πλανήτη, ακόμα και σε χώρες - περιοχές όπου το γυναικείο φύλλο ζει υπό καταπίεση, χωρίς να έχει κανένα απολύτως δικαίωμα.
Μεταξύ μας η γυναίκα είναι περίεργο όν, μοναδικό! Ζει για τον άνδρα και παράλληλα προσπαθεί να είναι ανεξάρτητη από αυτόν. Αρνείται την καταπίεση και διώχνει την προσφορά. Ζητάει το δύσκολο και πετάει το εύκολο. Δεν δέχομαι την ισότητα των δυο φύλλων για την οποία πολλές κοπιάζουν. Εξακολουθώ να πιστεύω πως ο άνδρας επιβάλλεται να είναι ένα σκαλί πάνω από την γυναίκα όχι γιατί είναι άνδρας, και "πρέπει" αλλά γιατι επιβάλλεται να είναι ο αρχηγός, ο κυνηγός το κάτι παραπάνω που θα αγκαλιάσει το "αδύναμο" φύλλο, δίνοντας του σιγουριά και ασφάλεια. Οι ρόλοι μοιραστηκαν στο πολύ μακρινο παρελθόν. Οι καιροί το ξέρω αλλάζουν, οι άνθρωποι δεν θα το έλεγα , αλλά πάντα κατ' εμε η γυναίκα θα παίζει τον δικό της μοναδικό ρόλο σε όποια κοινωνία και αν ανήκει και με όποια ταμπέλα της έχουν κρεμάσει. Είτε είναι μάνα, αδερφή, σύντροφος, επιχειρηματίας, φεμινίστρια, εργαζόμενη, νοικοκυρά. Κάθε μια απο αυτές έχει ανάγκες , θέλω , συναισθήματα τα οποία χρειάζεται να μοιράζεται. Να δίνει και να της δίνουν. Οπότε σίγουρα χρειάζεται τον άνδρα να την συμπληρώνει.

Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα γυναικών που δηλώνουν οτι ζουν πολύ καλύτερα χωρίς τους άνδρες, και ακόμα περισσότερα που εξαρτώνται από αυτούς. Καθένας ακολουθεί τον δικό του τρόπο σκέψης και ακολουθεί τον δρόμο που τον βολεύει περισσότερο ή που τον καλύπτει περισσότερο.
Κάποια στιγμή ήρθε ενα e-mail, το οποίο δεν σταματούσε να μου υπενθυμίζει πόσα πράγματα καλείται να κάνει μια μητέρα. Στην αρχή μου φάνηκε αστείο, εν συνεχεία ομως κατάλαβα πόσο ρεαλιστικό ήταν. Και είναι πολλά! Αλλά αυτός δεν είναι και ο ρόλος της? Οι γυναίκες γεννιόμαστε με το μητρικό φίλτρο μέσα μας, αναζητάμε μόνες μας την φροντίδα και την προστασία κάτι που ο άνδρας το έχει σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Εκείνος θέλει μόνιμη φροντίδα! Παιδί είναι και αυτός. Αρα λειτουργείς ανάλογα!
Δεν ξέρω τι θα κάνω σήμερα, βασικά το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει. Μπορεί να αγκαλιάσω ένα "παιδί", μπορεί να κουρνιάσω στη γωνιά μου διαβάζοντας κάτι που θα με ταξιδέψει. Το καλό είναι οτι μετράω αντίστροφα για την άδεια. Αυτή είναι η μόνη την οποία θα γιορτάσω! Χρόνια πολλά σε όλες, όπως την εκφράζουν την κάθε μια! Τα σέβη μου

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Γεροντο - έρωτες..


Απο παλιά, (οχι την εποχή της Χούντας, ηρέμησε) ο Μάρτης ήταν ο αγαπημένος μου μήνας. Κάτι τα γενέθλια, κάτι η Άνοιξη την οποία ακολουθεί το καλοκαίρι, διακοπές, τρέλες και θαλασσα! Αλλά πολύ θάλασσα όμως! Μούλιασμα!
Ετσι μπήκε ο αγαπημένος μου μήνας προάγγελος ηλιόλουστων ημερών, την πρώτη απο τις οποίες έζησα χθές. Άλλος άνθρωπος, άλλη διάθεση με γραμμένα τα πάντα στα παλιά μου υποδήματα! Ακόμα και τους γεροντο - έρωτες που εύστοχα σχολίασες. Γιατί ζούν τελικά ανάμεσα μας.. Κυριολεκτικά στην διπλανή πόρτα..
Και όταν λέω γεροντο - έρωτες αναφέρομαι στους γνωστούς , ξέρεις μωρέ. Η κρίσιμη ηλικία από 45 - 55 όπου ο άνδρας αναζητά "φρέσκο οξυγόνο" γιατί το δικό του αρχίζει να σώνεται. Και αρχίζει να βγαίνει εκει έξω ψάχνοντας τις χαμένες εμπειρίες της νιότης τις οποίες δεν πρόλαβε να ζήσει.
Δυο τα τινα: Η τις ζεί απλά και επιστρέφει στο σπίτι, ή τις ζεί ολοκληρωτικά και γαμιέται - με το παρντόν - το σύμπαν ολόκληρο. Και όταν λέω "γαμιέται" εννοώ διαλύει το σπίτι, την οικογένεια έχει χεσμένα τα παιδια, και φεύγει με την γκόμενα να ζήσει καρδούλες κυνηγητό στην άμμο, γλειφιτζούρι απο τον πλανόδιο, και σέξ μέχρι τελικής πτώσης το οποίο προφανώς είχε ξεχάσει πως είναι καθώς η κυρα Δέσποινα έφτασε τα 90 κιλά και δεν μπορεί τα αεροπλανικα πλέον. Ασε που έχει να σιδερώσει να πλύνει να μαζέψει να καθαρίσει και μετα, "είναι πολυ κουρασμένη". Τα παραδείγματα που κουβαλάω στο κεφάλι μου είναι αρκετά. Κάποια απο αυτά με εξέπληξαν, κάποια με εκνεύρισαν αφάνταστα, και κάποια άλλα με άφησαν παγερά αδιάφορη.
Δεν έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία για να μπορώ να μπω στην ψυχολογία ενός άνδρα, κάτι το οποίο ούτως ή άλλως είναι και δύσκολο. Ούτε έχω παντρευτεί ποτέ για να έχω μια εμπεριστατωμένη άποψη για το τι μπορεί να σε οδηγήσει να διαλύσεις την οικογένεια σου για κάτι άλλο. Το να δένεις το γαϊδαρο σου, μετα το στεφάνι κατ' εμέ είναι οτι χειρότερο. Τίποτε δεν θεωρείται δυστυχώς ή ευτυχώς δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Και όταν το θεωρήσεις νομίζω οτι αργά ή γρήγορα θα χάσεις το τρένο. Θα σε αφήσει στην στάση να ψάχνεις απεγνωσμένα να εξηγήσεις το γιατι. Γιατι εκείνος σε έκανε "μπουκαμβίλια"(φωτο). Και σαφώς για κάθε γυναίκα φταιει ο άνδρας, και το αντίστροφο. Νομίζω οτι σε τέτοιες ιστορίες το φταίξιμο είναι απο κοινού. Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, δεν θα κολλήσουμε στο πόσο παραπάνω ζύγιζε το φταίξιμο του καθένα. Λύση δεν ξέρω αν υπάρχει, από την στιγμή που χάσεις το τρένο. Οκ, θα τρέξεις να το προλάβεις στην επόμενη στάση, αλλά το θέμα είναι, η θέση σου θα σε περιμένει ή θα την έχει πάρει άλλος, καθώς ήταν κενη..? Δικαιολογημένα δηλαδή..
Καταλήγω στο εξής, και παράλληλα ρωτάω: Γιατί πρέπει να φτάσει στο κέρατο ένας άνδρας για να καταλάβει η σύντροφος του οτι έχει αρχίσει να είναι ελλειπής στις υποχρεώσεις της? Γιατί πρέπει να δένουμε το γάιδαρο μας μετά απο μια μεγάλη σχέση ή ακόμα και έναν γάμο νομίζοντας οτι αυτό που έχουμε δίπλα μας, αρκείται πλέον στα βασικά? Που πήγε η φαντασία μας των πρώτων ετών? Άραγε αναρωτιόμαστε ποτέ τι μπορεί να οδήγησε έναν άνθρωπο που είναι δίπλα μας να στραφεί αλλού για να βρει την τρυφερότητα που του λείπει, την γυναίκα, την ερωμένη?
Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που το έχουν στο αίμα τους. Αυτές οι περιπτώσεις δεν αλλάζουν ποτέ, και μοιραία δεν στεριώνουν και πουθενά. Ελεύθερα πνεύματα που λεει και μια φίλη. Μακριά απο αυτόν.. Ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι νομίζω πως ακόμα ψάχνουν το τι, το ξέρουν καλύτερα απο μας. Απλά δεν το βρίσκουν, και πιθανότατα να μην το βρουν ποτέ γιατί απλά δεν το θέλουν πραγματικά. Δεν γεννηθήκαμε όλοι για οικογένεια - σπίτι - και "τάξης και ηθική" που λεει και ο "Δήμαρχος". Άλλοι προσπάθησαν δεν πέτυχαν και προχώρησαν, άλλοι δε το έκαναν επειδή "πρέπει" και επειδή αυτό ειναι το σωστό με αποτέλεσμα να πνίγονται και να ψάχνουν διεξόδους ή "εξοκοινοβουλευτικές εμπειρίες", όπως το χαρακτηρίζει ενας φίλος. Αλλοι δεν το προσπάθησαν καθόλου, αυτό δεν σημαίνει οτι είναι και ανώριμοι όμως. Αντιθέτως κατ' εμε είναι ρεαλιστές, και αναφέρομαι και στις γυναίκες. Κάποτε μια θεία μου μου είπε το εξής όταν την ρώτησα, γιατί δεν παντρεύτηκες ποτέ ή γιατί δεν έκανες ένα παιδί: "Δεν μπορούσα να μοιράζομαι τον εαυτό μου με κανέναν, και αν έκανα παιδί, έπρεπε να ζούσα γ'αυτο και μόνο". Τότε σοκαρίστηκα. Τώρα μπορώ να καταλάβω τι εννοούσε. Ήταν κάτι που δεν μπορείς να κατανοήσεις εύκολα όταν η οικογένεια σου σε μεγαλώνει με συγκεκριμένες αντιλήψεις και θέλει να οδεύσεις προς τον δρόμο που ορίζει το "σωστό".
Στις συγκεκριμένες ιστορίες που μου ήρθαν στο μυαλό, κάποιες είχαν θετική έκβαση, κάποιες είναι ακόμη ανοιχτές και κάποιες μόλις ξεκίνησαν.. Ας αναρωτηθεί ο καθένας που έσφαλε, και ας προσπαθήσει όσο μπορεί να καλύψει το χαμένο έδαφος αν αυτό είναι ακόμη εφικτό. Γιατί η εύκολη λύση όπως είπες και εσυ είναι να τα ρίχνουμε στους άλλους. Η δύσκολη είναι να τα πούμε με τον εαυτό μας.. ειλικρινά όμως! Τα σέβη μου...

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Ανασφάλεια ή άρνηση?


Σάββατο βράδυ. Μόλις τελείωσα απο έναν εξαιρετικό απο άποψη παρέας- καφέ. Γέλασα αρκετά, όχι οτι ήμουν άκεφη αλλά οταν είσαι γύρω απο θετικούς ανθρώπους πάντα η ενέργεια σου εκτοξεύεται. Στο δρόμο για την "ευτυχία" χτυπάει το κινητό. Η μελαχρινή έχει τις κλειστές της. "Πάλι μόνη μου" γράφει. Γενική επιστράτευση ενέργειας προκειμένου να ανεβάσουμε την άκρως πεσμένη μελαχρινή, δεν χρειαζόταν. Δυο κουβέντες αληθινές αρκούσαν.
"Βγές για σένα, για να γουστάρεις εσυ. Μάθε να μην εξαρτάσαι απο κανένα προκειμένου να περνάς καλά και χαμογελάς" μιλώντας καθαρά για φιλικές σχέσεις. "Ξέρεις πόσες φορές το έχω κάνει και πέρασα αληθινά?"
Η περίεργη διάθεση της φαινόταν απο τον καφέ. Λιγομίλητη για την κοπέλα που ξέρω τόσα χρόνια. Πιεσμένη απο πολλά, αλλά πάντα εκεί για όλους. Προδομένη απο "λέξεις" σιχτιρίζει που ακούει και δεν την ακούν. Εικόνες βουβές απο το παρελθόν της τρυπούν ενίοτε το μυαλό, και δεν την αφήνουν σε ησυχία. Και μέσα σε όλα ο έρωτας που "ψάχνει" μέσα σε ανθρώπους που δεν μπορούν να νοήσουν το μέγεθος της ευαισθησίας του συγκεκριμένου ανθρώπου. Πολλά λάθη συσσωρευμένα, για να μπορείς να βρείς την ισορροπία σου. Δεν είσαι μόνη, ποτέ δεν ήσουν. Την μοναξιά την διαλέγουμε μόνοι μας, και δεν θα βρείς πολλούς να βάζουν σε ισχύ τέτοιο σχέδιο. Δεν αντέχεται αφενός και αφετέρου δεν γεννήθηκε κανείς που να θέλει να πορεύεται μόνος του, πόσο μάλλον εσυ που έχεις να προσφέρεις να μοιραστείς να μιλήσεις και αγαπήσεις και δεν στο "επιτρέπουν".
Νομίζω οτι δεν είναι καθαρά θέμα εμφάνισης, να ξέρεις. Ίσως ένα ρολάκι κομπάρσου να παίζει, εκεί έχεις δίκιο. Επίσης νομίζω πως στην ουσία κανείς δεν σε καταλαβαίνει, γιατί πιθανόν ποτέ να μην μπήκε στη διαδικασία να το κάνει. Θεωρείσαι "δεδομένη" στο έχω ξανα τονίσει. Οχι με την κακή την έννοια, αλλά με εκείνη που φωνάζει, είμαι πάντα εδω πρόθυμη και έτοιμη να δώσω ότι έχω και δεν έχω. Είτε σε φιλικές σχέσεις είτε σε προσωπικές. Κάτσε και σκέψου, όπως σου ξανα ανέφερα, σε κάθε σχέση παίρνεις και ένα μάθημα. Οποιαδήποτε σχέση είναι αυτή. Σκοπός του μαθήματος είναι να σε διδάξει. Όπως και στο σχολείο. Μαθαίνεις και στο τέλος εξετάζεσαι. Αν ήσουν καλός μαθητής και ακροατής, θα περάσεις. Αλλιώς θα ξαναπεράσεις μια βόλτα το Σεπτέμβρη.. Στη δική σου περίπτωση δίνεις το παρών κάθε χρόνο , στην ίδια τάξη, με διαφορετικό "τμήμα" βέβαια, αλλά πάντα με τα ίδια αποτελέσματα. Άρα: Η αποφασίζεις να ακούσεις.. ή συνεχίζεις να διδάσκεσαι τα ίδια πράγματα με κλειστά αυτιά και με τα ίδια πάντα αποτελέσματα!
Να θυμάσαι πως μόνη σου δεν είσαι και ούτε ήσουν ποτέ. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκει έξω που σ' αγαπούν και που θα σε αγαπούν ακόμα και αν δουν έναν διαφορετικό άνθρωπο στη συμπεριφορά του. Αλλαγμένο. Αυτόν που θα ανοίξει τον κάδο των σκουπιδιών και θα πετάξει το δικό του "κουτί" που θα τον απαλλάξει απο το παρελθόν, την ανασφάλεια και τα γιατι που ξέρω καλά οτι ακόμα σε βασανίζουν.
Με προβλημάτισες χθές. Και νομίζω οτι είναι καιρός να προβληματιστείς και εσυ. Οχι για το τι έγινε, αλλά για το τι φταίει και το τι κάνουμε απο δώ και πέρα. Κοίταξε τη φωτογραφία του γάμου, με το κεραμυδι φουστάνι, και κοίταξε με τώρα 2 χρόνια μετα. Μέτρα διαφορές! Νομίζω οτι είναι καιρός να αρχίσεις να δουλεύεις την επόμενη πιο λαμπερή σου φωτογραφία.. Είμαι πάντα εδω, χωρίς να κρίνω. Καθένας κρατάει τη ζωή στα χέρια του αρκεί να τα έχει «γυμνάσει» σωστά.. Τα σέβη μου


ΥΓ. Μοναξια= έλλειψη παρουσίας του ανθρώπου(ων) που μπορεί(ουν) να γεμίσει(ουν) τη ζωή σου. Νομίζω οτι αυτό φταίει για πολλά απο οσα νοιώθεις.Και νομίζω οτι διορθώνεται.. 1 Μαρτίου σήμερα και οι "πεταλούδες" βρίσκονται παντού, και πολυ περισσότερο στο στομάχι μου. Η Ανοιξη μπήκε για τα καλά, ο ήλιος δίνει το δικό του ρεσιτάλ γεμίζοντας φως τις καρδιές όλων και εμένα έχει αρχίσει να μου μυρίζει καλοκαίρι! Άνοιξε καλά τα μάτια σου!Καλό μας μήνα!