Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Μερικές φορές...

"Μερικές φορές οι άνθρωποι κλαίνε. Όχι γιατί είναι αδύναμοι, αλλά γιατί ήταν για πολύ καιρό δυνατοί"
Πρόσφατα το άκουσα κάπου. Χαμογέλασα πονηρά βρίσκοντας επιτέλους την δικαιολογία στα κατά καιρούς περίεργα βράδια με δάκρυα στην κρυψώνα του δώματος. Για όλα υπάρχει μια δικαιολογία ψιθυρίζω.

Υπάρχουν διαφόρων ειδών άνθρωποι. Εκείνοι που δεν αντέχουν, εκείνοι που νομίζουν ότι αντέχουν και οι αναίσθητοι.(αυτό πάλι δυσκολεύομαι να το πιστέψω). Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις έχουν μια κοινή συνιστώσα. Την καρδιά. Εκεί στοχεύουν όλα τα συναισθήματα. Αρνητικά ή θετικά. Απλά κάποιοι μπορούν να τα κοντρολάρουν, κάποιοι δεν θέλουν και κάποιοι απλά τα προσπερνούν. Οι τελευταίοι, πιθανότατα να είναι και οι πιο πληγωμένοι της υπόθεσης.

Σκαλίζοντας πίσω στις ιστορίες φίλων, αναρωτιέμαι τι από όλα θα ήταν καλύτερο. Να δείχνεις άτρωτος ή να είσαι? Να παριστάνεις τον αναίσθητο ή να είσαι πραγματικά? Να ζεις στο δικό σου καβούκι αρνούμενος να δεχτείς επίθεση που πιθανότατα να σε βγάλει από εκεί ή να το γυροφέρνεις κοιτάζοντας στα μάτια τον αντίπαλο?Να κοιτάς ρε παιδί μου κατάματα το πρόβλημα ή να διυλίζεις τον κώνωπα και να καταπίνεις την κάμηλον, χωρίς ουσιαστικά να βρίσκεις λύση στο θέμα σου? Να ξεσπάς ή να βαραίνεις ακόμα περισσότερο την πλάτη σου βάζοντας κάθε μέρα και ένα 'σακι' με προβλήματα? Να κλαις μπροστά σε όλους αδιαφορώντας για το τι θα σκεφτούν ή να χάνεσαι στην γωνιά σου για να μην σε χαρακτηρίσουν αδύναμο.

Όχι. Ακόμα και οι πιο δύσκολοι άνθρωποι έχουν ψυχή. Ακόμα και οι πιο απόμακροι έχουν τον τρόπο τους για να τους φέρεις κοντά σου. Και οι πιο ανεξάρτητοι μπορούν να εξαρτηθούν σε έναν βαθμό από το άνθρωπο που θα τους το "γεννήσει". Ακόμα και οι πιο άπιαστοι στόχοι, μπορούν να γίνουν εφικτοί... Ακόμα και οι πιο δυνατοί, μπορούν να κλάψουν λοιπόν. Όχι γιατί είναι αδύναμοι όπως πιθανότατα θα χαρακτηριστούν, αλλά επειδή για πολύ καιρό ήταν πολύ δυνατοί...
Τα σέβη μου.


Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Money...money ...money!

 - Τον βλέπεις αυτόν εκεί?Δεν έχεις ιδέα πόσο ιδιόρρυθμος είναι. Πολλά λεφτά, από καλή οικογένεια του New York ,ουσιαστικά "κλειδωμένος" στην προσωπική του ζωή.
- Ποιος αυτός ο αχώνευτος? Αυτός για να γελάσει πρέπει να φτάσει η δευτέρα παρουσία. Και τι εννοείς "κλειδωμένος".
- Εσωτερικοί κανόνες , πλουσίων. Σημαίνει κάνει τώρα την ζωή του γιατί αργότερα θα πρέπει να παντρευτεί αυτή που διάλεξαν ουσιαστικά οι γονείς του. Γιατί έτσι πρέπει.
Ντοινγκ(καμπάνα στο κεφάλι). Τε λε ρε!!!Ποιος τα λέει αυτά?
- Ααα έτσι είναι, τα λεφτά πάνε με τα λεφτά. Άγραφος νόμος.
- Ευτυχώς δεν ήμουν ποτέ μου τόσο πλούσια, μουρμουρίζω και επίσης δεν είχε τέτοιους γονείς.

Ο παραπάνω διάλογος είναι πέρα για πέρα αληθινός, μεταξύ εμού και ενός καλού φίλου. Όχι ότι μου έκανε εντύπωση ο τρόπος σκέψης ή με εξέπληξε το γεγονός ότι ακόμα και τώρα κάποιοι άνθρωποι σκέφτομαι με  βάση το συμφέρον και όχι το καλό του παιδιού τους. Τι σημαίνει πρέπει?

Τέτοιες περιπτώσεις συνοικεσίων καταλήγουν σχεδόν πάντα σε μια ωραιότατη ουτοπία. Εκείνος αλλού και εκείνη αλλού. Όταν δεν καλύπτεσαι λογικό να γυρίσεις το κεφάλι σου και να ψάξεις κάτι που σε γεμίζει. Συμβατικοί γάμοι, παιδιά που γυρεύουν την προσοχή των δικών τους την οποία ποτέ δεν θα έχουν στο βαθμό που εκείνα χρειάζονται. Τίποτα δεν συγκρίνεται από μια πραγματικά ενωμένη και ειλικρινή οικογένεια - σχέση. Εκεί που ξέρεις ότι θα χαμογελάσεις και θα το εννοείς και όχι για να αποφύγεις την κρεβατομουρμούρα. Εκεί που το δώρο που θα λάβεις θα είναι από καρδιάς και όχι για να καλύψει ο σύζυγος την εκάστοτε "κουτσουκέλα" του προκειμένου να σου κλείσει το στόμα. Και εσύ το κλείνεις, γιατί έμαθες να κάνεις την ζωή σου, εκτός οικογένειας.

Ξέρω αρκετές περιπτώσεις τέτοιων ζευγαριών, ευτυχώς όχι δικών μου ανθρώπων, αλλιώς τώρα κάποιον από τους δυο θα τον είχα σκοτώσει, στη σκέψη ότι θα παραμελούσε το παιδί του για να πηδιέται(με το μπαρδόν) δεξιά αριστερά και μετά με ένα μπουκέτο λουλούδια και μια ψεύτικη υπόσχεση για ηρεμία , όλα θα ήταν όπως πριν. Μια ουτοπία δηλαδή.

Οχι, οι οικονομικά εύρωστοι άνθρωποι δεν είναι οι μόνοι που φτάνουν σε τέτοιους ακραίους οικογενειακούς δεσμούς. Φυσικά είναι και προνόμιο της μεσαίας τάξης. Απλά εκεί είναι και καθαρά θέμα ανθρώπου. Τώρα βέβαια με την κρίση υπάρχει και η νέα μόδα που ακούω δεξιά αριστερά από ανδρικά στόματα: Λεφτά έχει? Θέλω να βρω μια πλούσια γυναίκα. Καλά για τις γυναίκες δεν θα πω πολλά, οι περισσότερες αναζητούν τον τέλειο σύζυγο, άνδρα, εραστή, "καβαλάρη", λεφτά, καθόλου τσιγκούνη, έτοιμο για όλα, να μαγειρεύει, να πλένει κιόλας, να μην ρωτάει πολλά, να μην κοιτάει, να μην βγαίνει και κυρίως να δίνει περισσότερα από όσα παίρνει. Ρε κορίτσια, εσείς οι απαιτητικές, θέλω να ρωτήσω κάτι: Εσείς τι ακριβώς προσφέρετε?  Σεξ?Αυτό πάρα είναι εύκολο, προσβάσιμο όπου θέλουν και ότι ώρα θέλουν εκεί έξω. Από που@@ γεμίσαμε πια. Μήπως , λέω μήπως πρέπει να κατεβάσετε λίγο τα στάνταρ σας?

Ναι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία κατε εμέ. Απλά την συμπληρώνουν, γιατί πρέπει και κάτι να φάμε ρε αδερφέ. Ας μάθουμε και στα λίγα, αρκεί να έχουμε ο ένας τον άλλο, και κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό.

Τα σέβη μου.

ΥΓ: Πστ: Εσύ η ψηλή η μαυρομάλλα, χωρίς να το καταλάβεις έχεις αρχίσει και βάζεις εκείνο το νερό στο κρασί σου που λέγαμε. Μάλλιασε η γλώσσα μου!

ΥΓ 2: Ντινάκι, ή σφούρα, ή άσυλο, ή όπως αλλιώς θες, ότι είναι να γίνει, θα γίνει. Κανείς δεν γλύτωσε από την μοίρα του. Οπότε απλά χαλάρωσε.  

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Πλανήτες...

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με δαύτους. Κυρίως όταν ήταν ανάδρομοι όπως γλαφυρά τους περιέγραφαν οι κολλητές μου που έπαιζαν τέτοια θέματα στα χαρτιά. Ανάδρομος Ερμής, Αφροδίτη, Κρόνος. Της θείας τους έλεγα αφοπλιστικά. Fich dich θα πω τώρα. (γιατί ως γνωστόν οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Η Μπάγερν δηλαδή γιατί την κυρά μαλλί κουνουπίδι την γράφω στα All star μου)

- Τι μου λέτε ρε παιδιά ανάποδοι οι πλανήτες μου?Συνουσιάζονται όλοι μαζί ε?Κάτι σαν πάρτυ οργίων?Σώπα, συμβαίνουν και τέτοια πράγματα ε?Γιατί εγώ νόμιζα με το φτωχό πλην τίμιο μυαλουδάκι μου πως εμείς βάζουμε συνήθως το χεράκι μας για να τα κάνουμε όλα ρόιδο. 

- Όχι, Μαρίνα. Απλά οι πλανήτες σου, το ζώδιο σου, ο ωροσκόπος σου (και τα παιδιά του την διακόπτω) είναι σε ανάποδη περίοδο. Και μην κοροϊδεύεις.

- Μάλιστα κυρία Λίτσα μου. Απλά όταν τους μιλήσετε, ενημερώστε τους ότι και όλα τούμπα να έρθουν εγώ απλά θα κάνω του κεφαλιού μου. Γιατί έτσι είμαι. 

- Είσαι αδιόρθωτη το ξέρεις?

- Το ξέρω . Και μ' αρέσει. 

- Δεν βγάζω άκρη.

- Και δεν θα βγάλεις.Μην το παλεύεις. 

- Fich κάτι, πως το λές. 

- Μαθαίνεις γρήγορα καλή μου παρατηρώ!

Σουρεαλιστικός διάλογος μεταξύ μια υδροχόου και ενός ψαριού όπως εύστοχα παρατήρησε στη συνέχεια η μελαχρινή κολλητή μου. Στο τέλος απλά αποδέχτηκε την διαφορετικότητα μας. Την αγαπώ όμως.Είναι η φωνή της συνείδησής μου όταν όλα στο μυαλό γυρίζουν πιο γρήγορα και από την ταχύτητα φωτός. Όχι ότι βγάζει άκρη ποτέ ή καταφέρνει κάτι, αλλά τουλάχιστον το παλεύει και αυτό την βάζει ακόμη πιο ψηλά στην λίστα των ανθρώπων που εκτιμώ. Και δεν είναι και μεγάλη μεταξύ μας. 

Τι σημαίνει άραγε όλοι οι πλανήτες σου είναι σε άσχημη τροχιά?Έχουν νεύρα δηλαδή?Περίοδο?Τσακώνονται για την πρωτιά στη σειρά? Είχαν κακή βραδιά?Hang over? Γελάω. Πλανήτες υπάρχουν πολλοί, "νουνού"...όμως ένα μελαχρινή μου θεά!

Κανένας πλανήτης δεν συνομοτεί, καμία κακή ενέργεια σύμπαντος δεν καταφέρνει να μας διαλύει αν δεν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι. Όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου βρίσκεις πάντα τρόπους να ξεπεράσεις τις αναποδιές σου και να τις κάνεις "γλυκιές ευχές"... Το μόνο εύκολο είναι να παραδίνεσαι, να πετάς λευκή πετσέτα και να βολεύεσαι βάζοντας στο repeat το πρόβλημα. Ξεκόλα. Προχώρα στην λύση του.  Αλλιώς για μια ζωή θα είσαι το αντικείμενο συμπόνιας.  

Σαββατόβραδο, χωρίς καμία όρεξη για έξοδο. Λες να είναι ανάδρομος πάλι κανας πλανήτης?Μπα. Του δικού μου του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, είναι "αετός". Που δεν φυλακίζεται. Μου μοιάζει!

Τα σέβη μου. 


Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Αγαπώ τη γη...

Αν κάτι αγαπώ στους ανθρώπους είναι ευθύτητα. Στα καλά και στα άσχημα. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Ειδικά όταν βρίσκεσαι στα πατώματα να έχουν το θάρρος να σου πουν την πάσα αλήθεια χωρίς να θέλουν να σε προστατέψουν. Η ιστορία πάντα τους δικαιώνει. Ακόμα και όταν φάνηκαν σκληροί σε ευαίσθητους ανθρώπους. Πάντα όμως.

Αν κάτι μισώ θανάσιμα στους ανθρώπους είναι η εκμετάλλευση.Κυρίως των ευαίσθητων ανθρώπων.  Γιατί οι σκληρόπετσοι δεν τους καίγεται καρφί. Πόσο τους ζηλεύω. Ξέρουν να ζουν τελικά.
Εκμεταλλεύομαι μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο για εμένα σημαίνει αγαπάω θανάσιμα τον εαυτό μου. Αρνούμαι να σκεφτώ οτιδήποτε μπορεί να τον βλάψει και κάνω ότι περνάει από το χέρι μου προκειμένου να φαίνομαι άτρωτος - η στον περίγυρο μου, επαγγελματικό και μη. Εκμεταλλεύομαι την αδυναμία του άλλου για να πάρω δύναμη επειδή νοιώθω ότι ακολουθεί η κατάρρευση. Ενός ονείρου πραγματοποιήσιμου  ή μιας ονείρωξης, θα φανεί στο χειροκρότημα. Η ιστορία είπαμε δικαιώνει, σε όλες τις περιπτώσεις.

Σε τέτοιες περιπτώσεις η αδυναμία είναι πιο εμφανής από ποτέ, κυρίως όταν χάνονται τα κεκτημένα. Τα δεδομένα. Αυτά που θεωρούνται  ότι βρίσκονται πάντα στην γωνία περιμένοντας ένα νεύμα. Ο παράγοντας δυσπιστία σε έναν άνθρωπο πάρα είναι καταστροφικός. Καταφέρνει να χάσει ακόμα και τα δεδομένα. Μην με ρωτάτε πως, απλά το καταφέρνει.

Η ζωή το έχουμε πει - και ζήσει εκ των έσω, είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Ακόμα πιο μικρή για να ξεχνάμε πως είναι να χαμογελάς με την ψυχή σου, χωρίς να αγχώνεσαι τι θα ξημερώσει το επόμενο πρωί. Και τόσο πολύτιμη για να αρνηθείς την ευτυχία που απλώνεται μπροστά σου, χωρίς να ζητά, να απαιτεί, να δυσπιστεί. Απλά να σε ακούει και να σε ακολουθεί. Συνήθως αυτές οι περιπτώσεις είναι αυτές που κερδίζουν, κυρίως όταν οι άνθρωποι πατούν στα πόδια τους και δεν είναι σαν τον άνεμο. Κρύοι, αδέσμευτοι, ελεύθεροι και ασταθείς. Καλός ο αέρας, αλλά αγαπώ περισσότερο την γη.

Τα σέβη μου. 

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Ήλιε, ήλιε είσαι εδώ?

Μακρύ ζεστό καλοκαίρι μας σέρβιραν. Δεν λέω μακρύ ήταν από πολλές απόψεις και ακόμα δεν μας έχει εγκαταλείψει, αλλά και ζεστό παράλληλα. Μας ήρθε νωρίς, μας πάγωσε ενδιάμεσα, μας πέθανε στη συνέχεια και από εχθές φυσάει παπάδες! Δεν είναι κατάσταση αυτή, θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω πριγκίπισσα που έλεγε και μια βόρεια φίλη. Τι ανωμαλία και τούτη!!

Ονειρευόμουν μπάνιο σήμερα και μάλιστα εκτός πισίνας! Αλλά έμεινα με το όνειρο στο...σβέρκο. Συννεφιά και μπόλικος αέρας ήταν τα δυο πράγματα που παρατήρησα ανοίγοντας το παράθυρο το πρωί. Ωραία πράγματα. Σφουγγάρισε να σου περάσουν τα νεύρα και μην μιλάς, που θες και θάλασσα. Καλύτερος τρόπος για να ξεφύγει ο εγκέφαλος δεν υπάρχει. 

Κατηφορίζω προς την οικία (πολλά ρωτάτε και δεν κάνει, μην είστε κουσκουσιάριδες) τσουπ, κάτι φαίνεται να βγαίνει στον ορίζοντα από αυτό που ονομάζουμε ήλιο. Δεν σφάξαν, έχω βγει από το mood της θάλασσας, να φύγετε κύριε τώρα, να πάτε αλλού. Δεν θα παίζετε εσείς με την ψυχοσύνθεση μου! 

Καλοί φίλοι, μπόλικο..."ηλικιακό" πείραγμα (ρε κωλόπαιδα, δεν θα βρεθείτε στην θέση μου, θα πεθάνετε) και καφεδάκι σε μια Κυριακή που απρόσμενα μου δόθηκε σαν ρεπό. Πως το πάθανε! Ρε Πανάγο αγόρι μου, γύρνα πίσω γιατί χωρίς εσένα στο γραφείο τα νεύρα μου δεν θα είναι για καιρό σε χειμερία νάρκη. Άντε αρκετά μαύρισες!

Το "ζέπελιν" στο απέναντι μπαλκόνι σταθερή αξία. Αααα, όλα και όλα. Να μην ενημερωθεί για τα τεκταινόμενα της Κυριακής?Να μην μάθει ποιος μπήκε, που μπήκε γιατί μπήκε, ΑΝ μπήκε και αν μπήκε τι έκανε εκεί που μπήκε ή τι θέλει να κάνει εκεί που μπαίνει. Κουράστηκα εγώ με τόσα ερωτήματα, απορώ εκείνος πως δεν κουράζετε. Αλλά θα μου πείτε, παντού υπάρχει ένας μύθος. Να τον πιούμε αλλά και να τον ακούσουμε ενίοτε!

Και μετά στην μελαχρινή που όλο γελάει. Εκεί στον ασύρματο. Πολλές φορές απορώ πως δεν έχει ξεριζωθεί η μασέλα της με εμάς τα όργια που κάνει παρέα. Χαρά της ζωής, γελαστή, φιλόξενη, ανθρώπινη. Πόσο σπάνια τα βρίσκεις όλα τούτα την σήμερον ημέρα, και πόσο τυχερός μπορεί να νοιώθει ένας άνθρωπος όταν τα εισπράττει. Προσωπικά ή σε φιλικό επίπεδο. 

Ναι, αυτή την περίοδο νοιώθω ευλογημένη. Οι χαρούμενες ειδήσεις είναι για πρώτη φορά περισσότερες από τις αρνητικές(πάμε πάλι όλοι μαζί παιδιά να φτυστούμε, ναι,ναι με τον παραδοσιακό τρόπο) και με εκπλήσσει ευχάριστα όλο αυτό. Μου δίνει διπλάσια ενέργεια και θετική αύρα να μοιράσω και να μοιραστώ. Όχι επειδή ότι δώσεις θα πάρεις, αυτά είναι για τους εγωιστές, αλλά επειδή το νοιώθω σε τριπλάσιο βαθμό από ότι πριν. Είπαμε, μην είστε κουσκουσιάριδες!

Και τώρα μπαλκονάκι, μουσική ,ηρεμία. Μόνο ένα πράγμα λείπει για να ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο η βραδιά. Ένα χαμόγελο, ξέρεις εσύ. Από εκείνα τα γνωστά που λατρεύω...Τα σέβη μου!

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Back but not toο black...

Τώρα Πίου δεν με λες φέτος. Μάλλον έχω ένα αχνό μαυριδερό χρώμα που μαρτυρά τον προορισμό των φετινών μου διακοπών. Ότι δηλαδή ήταν βουνίσιες. Και ναι, δεν το μετανιώνω. Είχα καιρό να τιμήσω τον μπαμπά και το έπραξα φέτος. Πολύς κόσμος, καλοί φίλοι, παλιοί και νέοι. Όλα ήταν τόσο ζεστά σαν να ήταν εκεί και ο μπαμπάς μαζί μας. Σε όλες τις στιγμές.

Νωρίτερα την τιμητική τους είχαν τα εξοχικά. φίλων. Σαλαμίνα και Κόρινθος. Κρίση γαρ, αλλά και πολύ γέλιο στο τέλος. Και τώρα πίσω στην Αθήνα, στην όμορφη Αθήνα. Οχι μόνο από άποψη κόσμου, αλλά και από άποψη ανθρώπων που σε περιμένουν καρτερικά. Και μετά από πολλά χρόνια δεν ήρθα με μαυρισμένη διάθεση. Και φταις εσύ γ'αυτό...Σ'ευχαριστώ!

Το έγραψα στο facebook και θα το γράψω και εδώ γιατί ειλικρινά το πιστεύω. "Σε όσους έδωσα και δεν το εκτίμησαν χαλάλι τους. Ήρθε όμως η ώρα να τα πάρω εις διπλούν πίσω..." Και μέχρι στιγμής λαμβάνω ότι μου έχει λείψει όλα αυτά τα χρόνια. Κυρίως ειλικρίνεια. Τα άλλα για εμένα έρχονται με τον καιρό ή μήπως και πολύ νωρίτερα από όσο τα περίμενα...:?-)

Η ζωή κυλάει και μαζί και εμείς. Ποτέ μην τα παρατάς για τίποτα, ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην γωνία τελικά...Καλή διάθεση χρειάζεται και σωστό timing που ειπε και μια ψυχή η οποία θα βρει και εκεινη με την σειρά της τον δρόμο της, είμαι σίγουρη.

Να πω ένα χρόνια πολλά σε όλους όσους γιορτάζουν αύριο. Όλοι εσείς, να είστε τόσο ευτυχισμένοι όσο νοιώθω και εγω αυτή την περίοδο. Και κυρίως χαμογελαστοί. Όλοι όσοι λείπετε κάντε μια βουτια και για εμένα που θα κρατάω όρθια και ζωντανή την Αθήνα με τα πολλά μυστικά της. Τα μπόλικα φώτα της και τις άπειρες ήρεμες γωνιές της τον Αύγουστο. Κάπου εκεί θα βρίσκομαι και εγώ. Καλά να περάσετε.! Τα σέβη μου


ΥΓ: "Σωτήρη" σε βλέπω!

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Είσαι άνεργος?Είσαι και γαϊδούρι!

Ναι, πάει καιρός. Άκουσα μπόλικη γκρίνια και το κατάλαβα. Όπως λέει και μια ψυχή, λίγο η ζέστη λίγο τα λόγια του παπά δεν θες και πολύ να ξεφύγεις.

Και εγώ αυτό το διάστημα ξέφυγα.Το ομολογώ. Θυμήθηκα πως είναι να βγαίνεις έξω και να ξεχνάς να γυρίσεις σπίτι σου. Κακό δεν μου φάνηκε μεταξύ μας, πολυέξοδο ναι. Το καλοκαίρι έχει την αύρα του την ταξιδιάρα. Ξεκινάς για κάπου, καταλήγεις αλλού και δεν σε απασχολεί καθόλου αν το πρωί σε περιμένουν ένα σωρό υποχρεώσεις, φωνές, δουλειές, αρχισυντάκτες κτλ κτλ. Ζωή λέγεται και αυτό και συνεχίζεται δεν σταματάει, απλά το δέχεσαι με περισσότερη υπομονή.

Βγήκα πολύ, άκουσα "πολλά" δεν πίστεψα τίποτα και πολύ καλά έκανα δηλαδή. Μαζί με την αύρα του καλοκαιριού έρχονται και οι υπερμπούρδες. Ναι, συμφωνώ αυτές είναι παντός καιρού, απλά το καλοκαίρι λέγονται σε ασύδοτο βαθμό! Είπαμε, η ζέστη τα λόγια του παπά κτλ κτλ

Έψαχνα όμως το κάτι διαφορετικό για μπορέσω να το μοιραστώ. Όλα τα υπόλοιπα των τελευταίων ημερών τα έχω υπέρ - αναλύσει.

Ημέρα Τρίτη, θέατρο βράχων. Ένα ζευγάρι κάθεται δίπλα από την Νατασούλα η οποία κάθεται δίπλα σε εμένα. Γαλάνη - Αλεξίου live. Δεν χάνεται.
Ο τύπος έχει ακουμπήσει το κράνος του πιάνοντας ελάχιστο χώρο στο ξύλινο δάπεδο. Και ξαφνικά πλησιάζει μια κυρία.


"Βγάλτο να καθίσω"
"Κυρία μου δεν χωράτε"
"Βγάλτο χωράω σου λέω" (του ποτέ δεν χωρούσε εγγυημένα)
"Μα δεν χωράτε σας λέω, ήρθατε αργά (21:20 άφιξη 21:30 έναρξη συναυλίας) και δεν φταίω αν δεν μπορείτε να βρείτε θέση. Εμείς είμαστε χαζοί που περιμένουμε τόση ώρα?
"Είσαι άνεργος και γαϊδούρι προφανώς νέε μου για να έρχεσαι μιάμιση ώρα νωρίτερα, ντροπή σου"...

Είσαι άνεργος και γαϊδούρι λοιπόν. Νέα ατάκα in town!Όσοι δηλαδή πράξαμε το φυσιολογικό - να είμαστε τουλάχιστον 1 ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας εκεί - είμαστε άνεργοι και γαϊδούρια κιόλας!

Γελούσαμε όταν έφυγε η εν λόγο "κυρία".Και όλοι μας ήμασταν περίπου κοντά στα 30.Άραγε αναρωτήθηκε η "κυρία" για πιο λόγο μπορεί και κάποιοι από τον χώρο να είναι άνεργοι? Μήπως επειδή  κάποιοι σαν και αυτή βολεύτηκαν εις βάρος της δικιάς μας γενιάς? Και είναι τόσο προκλητική που μας αποκαλεί και γαϊδούρια? Μετά αναρωτιόμαστε γιατί φτάσαμε ως εδώ. Λυπάμαι για ορισμένους ανθρώπους που έμαθαν στα έτοιμα, τα βολεμένα και τα δήθεν. Μεγάλε, πέθανες και δεν το ξέρεις! Τα λέμε!


ΥΓ: Ψηλούλα μου, ναι εσύ με το κατάμαυρο μαλλί επανέλαβε το πολλές φορές στον εαυτό σου: I'm not giving up...Just starting over!Περαστικούλια!


ΥΓ: Nατασάκι μου, ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα! :-)

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Περί Κινέζων ο λόγος...

Πιο βαρετά πεθαίνεις τις τελευταίες μέρες. Κ'ας τρέχουν οι υποχρεώσεις και ας μας εκνευρίζει που το σχεδόν όλο το καλοκαίρι με κάτι θα ασχολούμαστε.! Κ'ας μην ξέρουμε αν θα καταφέρουμε να αδειεύσουμε σαν άνθρωποι. Γκρίνια δεν έχω τουλάχιστον δουλεύω, εκεί φτάσαμε πλέον. Να χαιρόμαστε που μετά από 12 χρόνια σκληρής δουλειάς και ατελείωτων υπερωριών έχουμε έναν μισθό να τρέχει, έστω και κουτσουρεμένο. Αλλά τι μαλακίες λέω. Υπάρχουν συνάδελφοι με τα διπλάσια χρόνια από εμένα εκεί έξω , με οικογένεια και παιδιά που βιώνουν την ανεργία.  Άρα σκάσε και κολύμπα κοπελιά!

Μέσα στην περίεργη περίοδο που βιώνουμε όλοι μας η ψυχολογία βαράει και εκείνη τα δικά της "εγκεφαλικά". Μια πάνω μια κάτω , ασανσέρ. Εικόνες από το παρελθόν συγκρούονται με το παρόν με την λογική να υψώνει το δικό της τείχος μετά από χρόνια. Και εσύ απλά κάνεις τον κινέζο - "νασουσύρωτοκασόνι"!

Σκατά είπες? Όχι, ποτέ. Δοκιμασίες , ακόμα και τώρα. Αυτός εκεί πάνω δεν ξέρει τι να κάνει και δοκιμάζει τα νεύρα μας. Άγνωστο μέχρι πότε. Τι φεγγάρια και εκλείψεις μου λες, πραγματικότητα ρε συ. Ζήσε την, αντέχεις, μπορείς... Κ'ας κάνεις λάθη κ'ας βρίσκεσαι στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή. Ή μήπως ήταν τελικά η σωστή? Ποτέ δεν θα μάθουμε...Τα σέβη μου.

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Καθημερινότητα.

Σίγουρα κάτι το ιδιαίτερο πρέπει να είχε η χθεσινή ημέρα, δεν εξηγείται αλλιώς. Στραβή ήταν από την γέννηση της, στραβή μέχρι και πριν από λίγο που μας άφησε. Και καλά μας έκανε δηλαδή. Μπόλικες σκέψεις και ο μπαμπάς μου "ζωντανός" μπροστά μου καθ όλη την διάρκεια της. Πολλές αναμνήσεις, άπειρες.

Φλασιά?Μπα αυτός ποτέ δεν φεύγει από το μυαλό μου. Απλά κάθετε στην άκρη αφήνοντας την μονότονη καθημερινότητα  με τις άπειρες δουλειές να μπαίνει σε προτεραιότητα. Πόσο ηλίθιο μου ακούγεται που την ψιθυρίζω?Πόσο ηλίθιο και που την διαβάζω. Καθημερινότητα. Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου την τελευταία φορά που βγήκα από δαύτη. Που θέλησα να το κάνω για την ακρίβεια. Πάει καιρός. Χρειάζεται καλός συμπαίκτης όπως εύστοχα μου είπε και μια ψυχή. 

Πόσο μονότονη καταντάμε πολλές φορές εμείς οι ίδιοι την καθημερινότητα μας? Αποδεχόμενοι τον ρόλο που μας βάζουν να παίξουμε με το ίδιο πάντα σενάριο, το οποίο και θεατρικό έργο να ήταν όσο και να σου άρεσε κάποια στιγμή και εσύ ο ίδιος θα αγανακτούσες με την εμμονή σου. Βάζουμε και εμείς το χεράκι μας σε όλο αυτό, δεν διαφωνώ, όσο αισιόδοξοι και αν είμαστε υπάρχουν στιγμές που κλεινόμαστε στο καβούκι μας χωρίς απαραίτητα να μας ταλανίζει κάτι. Μάλλον τρωγόμαστε με τα ίδια μας τα ρούχα. Αν είσαι από τους ανθρώπους που την επόμενη ημέρα τα αλλάζουν είσαι τυχερός. Αν πάλι η αλλαγή είναι μόνο στα λόγια, λυπάμαι χάνεις χρόνο και ηρεμία. Κοίταξε το!

Κλείνοντας να ευχαριστήσω ακόμη μια φορά την καλή μου την Μύρα (και όχι την μοίρα μου η οποία είναι ότι να ναι) για την όμορφη έκπληξη που με περίμενε. " Δεν τον ήξερα,αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα". Ο μπαμπάς μου, ήταν κάτι ιδιαίτερο όντως θα έχω να το λέω. Τα σέβη μου.


TIP ΗΜΕΡΑΣ: Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανένας τον εαυτό του.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Καλοκαίριασε...?

Πάει καιρός που είχα κάτι να μοιραστώ μαζί σας. Τόσος όσος χρειάστηκε να το ρίξω στην εργασιοθεραπεία χωρίς σκέψεις πέρα από μικρές ανούσιες παρενθέσεις ουτοπίας.  Δεν έκανα και κάτι πρωτότυπο θα πείτε όσοι με ξέρετε. Εγώ που με ξέρω παραπάνω θα πω ότι πάρα ήταν αυτή την φορά.

Η σεζόν ολοκληρώθηκε στο πρώτο της κομμάτι - αυτό που αφορά τα πρωταθλήματα δηλαδή - και πλέον οι ρυθμοί έπεσαν. Όταν λέμε έπεσαν,  μην φανταστείτε και τίποτα το ιδιαίτερο απλά η λέξη ρεπό την Κυριακή μπήκε και πάλι στην ζωή μας από τον περασμένο Αύγουστο. Κόντεψε να περάσει χρόνος.Έρχεται το Γιούρο και θα μου κοπεί ο βύχας και πάλι! Δώσε, αντέχω!

Αθλητικά ας μην επεκταθώ,  τίποτα δεν πήγε όπως θα θέλαμε σε ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο αλλά δεν πτοούμαστε. Τα καλύτερα ακόμα δεν έχουν έρθει κ' ας αργούν. Κάπου θα χουν κολλήσει υποθέτω και αρνούμαι να δεχτώ ότι έχουν χάσει τον δρόμο. Ναι, θετική αύρα. Κ' ας πάνε όλα από το κακό στο χειρότερο. Κ' ας υπάρχει βομβαρδισμός αρνητικών ειδήσεων καιρό τώρα. Αν αφήσουμε να μας επηρεάσουν, καλύτερα να φουντάρουμε πριν πέσουμε σε κατάθλιψη. Γλιτώνουμε και τα ψυχοφάρμακα!

Έχω γελάσει - κλάψει  απίστευτα με όλη αυτή την "φάση" που επικρατεί τον τελευταίο καιρό ελέω εκλογών. Λέγανε, λέγανε, αερολογίες ως συνήθως χωρίς ουσία και χωρίς καμία έγνοια για τους  ανθρώπους που υποφέρουν από την ανεργία τις μειώσεις μισθών την πείνα, τις οικογένειες που δεν μπορούν όχι απλά να σιτίσουν το σπιτικό τους αλλά ούτε καν τον ίδιο τους τον εαυτό. Προσωπικά μεγάλωσα χωρίς να μου έχει λείψει τίποτα. Φρόντιζε πάντα ο μπαμπάς και η μαμά, όχι ότι μου λείπει κάτι τώρα, δόξα το θεό η δουλειά μου είναι εκεί και με περιμένει. Αλλά δεν μου αρέσει να κοιτάω την πάρτη μου. Δεν με έμαθαν έτσι στην ζωή μου. Έμαθα να είμαι εκεί να βοηθώ όσο μπορώ τους γύρω μου προκειμένου να βλέπω γελαστά πρόσωπα.

Ξέρω, οι καλές εποχές της αλάνας και την ανεμελιάς, έχουν περάσει προ πολλού, το άγχος έχει μπει για τα καλά στις ζωές όλων μας, πράγμα που μας κάνει να είμαστε διπλά  ψιλιασμένοι για ότι ακούμε από τον διπλανό μας. Παλαιότερα όλα ήταν πολύ πιο απλά έχω μια αίσθηση. Οι γυναίκες ήταν λιγότερο "αντράκια" και οι άνδρες τιμούσαν τα παντελόνια που φορούσαν. Το χουμε χάσει λίγο ομολογώ. Κάπου στο δρόμο. Και δεν φταίει μόνο το ένα από τα 2 φύλα για την όλη κατάσταση. Ποτέ δεν φταίει γενικά μόνο ένας. Νόμος για εμένα. Απλά στο τέλος μιλάει πάντα αυτός που κουβαλάει λιγότερο εγωισμό μέσα του. Ναι και όμως υπάρχουν ακόμα εκεί έξω άνθρωποι που βάζουν το μυαλό, την ανθρωπιά πάνω από τον εγωισμό. Και πόσο τους θαυμάζω!

Υποτίθεται πως μπαίνει καλοκαίρι, υποτίθεται λέω και σήμερα το θερμόμετρο έδειξε και πάλι 14 βαθμούς. Ανώμαλη περίοδος, ανώμαλος καιρός. Πακέτο δεν πάνε αυτά...?Μοναδική χαραμάδα στην μουντή σημερινή μέρα, η παράδοση της Ολυμπιακής φλόγας. Γιατί οι Έλληνες δεν είναι ούτε τεμπέληδες, ούτε αργόσχολοι, ούτε του πεταματού. Η Ελλάδα είναι πρώτα από όλα ιστορία! Ελλάδα, μπορείς να κάνεις περισσότερα από όσα και εσύ η ίδια πιστεύεις. Τα σέβη μου.




Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Σε βλέπω, που με βλέπεις...

Δεν είναι λίγο αστείο και συνάμα τρομακτικό να νιώθεις ότι παρακολουθείσαι? Τώρα μην με ρωτάς πως συνδέονται αυτά τα 2 ούτε εγώ έχω καταλήξει πως κατάφερα να τα συνδέσω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πολλές φορές μου φέρνουν έντονο γέλωτα.Ειδικά όταν μοιράζομαι τις σκέψεις μου με ανθρώπους που γνωρίζουν. Εκεί πάει καλύτερα και από ανέκδοτο. Όχι δεν με λες ειρωνική, με λες προληπτική. Αρκετά με την γλωσσοφαγιά, με κούρασε. Ας ασχοληθείτε με κάτι άλλο εκτός από εμένα σας παρακαλώ, εγώ το έληξα το θέμα...Ζαμπόν να ήταν τόσο καιρό θα είχε καταλήξει στην χωματερή!
   Επιθετική ?Όχι καλέ. Απλά εγώ τουλάχιστον έχω το θάρρος να λέω τι με ενοχλεί και τι όχι. Τι δεν αντέχω και τι ανέχομαι, ποια είμαι απλά. Δεν είναι της μόδας, το ξέρω, αλλά who gives a fuck? Όποιος έχει την μύγα ας την πάρει στην πλάτη την ώρα που απομακρύνεται...
   Του αγίου Γεωργίου σήμερα, να χαίρομαι έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχω στην ζωή μου. Γερός να είναι πάνω από όλα, δυνατός να συνεχίσει να με ανέχεται, αν και ξέρω πως χωρίς εμένα δεν μπορεί κατά βάθος (τέρμα βάθος) ούτε εγ΄'ω χωρίς εκείνον. Να τα λέμε αυτά, κυρίως εκεί που τα εκτιμούν!
  Αναμένοντας την άδεια μου να χαθώ στο πουθενά, χωρίς πλάνο, σχέδια, προορισμό. Όπου μας βγάλει...Τα σέβη μου

  

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Χρόνια πολλά

Χρόνια πολλά σε όλους. Αγαλλίαση στις καρδιές μας εύχομαι, ηρεμία, χαρές και μπόλικες εκπλήξεις από τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Ελπίζω να περάσατε όμορφα όσοι γυρίσατε και να το ρίχνετε για δεύτερη μέρα έξω όσοι είστε ακόμα εκτός Αθήνας.

Το φετινό Πάσχα για μένα ήταν για ακόμη μια φορά περίεργο. Αλλιώς τα σχεδίαζα αλλιώς μου βγήκαν. Τι πρωτότυπο για σένα θα πείτε και άδικο δεν θα έχετε. Τα σχέδια για Ανάσταση στο βόρειο χωριό μου πήγαν περίπατο ελέω δουλειάς και ομολογώ πως μετά από καιρό χαλάστηκα αρκετά. Αυτή η ειλικρίνεια μου ώρες ώρες καταντά σπαστική.

Έμεινα Αθήνα δεν σούβλισα κανένα αρνί - όχι ότι το τρώω κιόλας - και πέρασα μια όμορφη Κυριακή του Πάσχα στο γραφείο να αναλύω γιατί η φετινή  - βλαμμένη Μπάγερν έχασε το πρωτάθλημα. Είναι και αυτός ένας τρόπος θα μου πεις, ποιο Πάσχα?Τι να το κάνεις το Πάσχα?Χοληστερίνες, λίπη, μακρυά από εμάς. 40 μέρες χωρίς κρέας τις κράτησα και  φέτος πριν κοινωνήσω και αφού έπραξα ως όφειλα ζητώντας την συγνώμη της χρονιάς, περίμενα το φετινό Πάσχα να έχει διαφορετική εξέλιξη. Άμα δεν σε θέλει ρε κορίτσι μου τι το ζορίζεις το θέμα.?

Ευτυχώς οι καλοί φίλοι να με αποζημιώσουν στην συνέχεια. Βόλτα στην Σαλαμύκονο, ανάβεις το τελευταίο τζάκι της χρονιάς με λίγους και καλούς φίλους  και ψήνεις μια μέρα μετά. Δεν το λες και κακό. Γκρίνια να μην υπάρχει!Ακούς?

Χρόνια πολλά για ακόμη μια φορά σε όλους, μέσα από την καρδιά μου. Κυρίως σε αυτούς που είναι χιλιόμετρα μακρυά μας και μελαγχολούν μέρες σαν την χθεσινή...Και του χρόνου εκεί που όλοι ονειρευόμαστε. Στην δική μας Ιθάκη...Τα σέβη μου.


Ps: Αυτές τις μέρες να μην ξεχάσω να πω στους ανθρώπους που αγαπώ όσο πολύ τυχερή είμαι που είναι δίπλα μου.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Περί αρνητισμού ο λόγος.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει τρυφερά λόγια? Λόγια που θέλαμε απεγνωσμένα να ηχήσουν στα αυτιά μας σαν μελωδία που μας ηρεμεί μετά από μια έντονη ημέρα και όχι μόνο?Πολλές, ή μάλλον άπειρες και θα ακούσουμε ακόμα περισσότερες. Είναι στο αίμα των περισσότερων να μιλούν παραπάνω από το πρέπον.  Άλλοι πετυχημένα, άλλοι αποτυχημένα. Άλλοι με την ψυχή άλλοι με το μυαλό. Άλλοι με σκοπό άλλοι χωρίς να περιμένουν απολύτως τίποτα.

Έχω αναλύσει με τον δικό μου - περίεργο - τρόπο σκέψης πολλές φορές πως τα λόγια είναι όμορφα να τα ακούς αλλά κάποια στιγμή και οι πιο ρομαντικοί άνθρωποι σταματούν να ακούν. Όχι δεν παρατάνε την ζωή, ούτε δηλώνουν αρνητικοί σε οτιδήποτε ακούσουν από τον περίγυρο, νομίζω ότι απλά θέλουν να αρχίσουν να λειτουργούν το κομμάτι "βλέπω".Παρατηρώ, περιμένω πράξεις και όχι λόγια που πολλές φορές μένουν μόνο λόγια.

Μετά από πολλά χρόνια χάρηκα ιδιαιτέρως όταν είδα πράξεις, από έναν πολύ δικό μου άνθρωπο που αγνοούσα το που βρισκόταν επί 8 συναπτά έτη. Το ξεγύμνωμα της ψυχής που λέγαμε σε άλλο ποστ, χωρίς να περιμένει ανταπόκριση. Το αίσθημα του να ακούς το "δεν άξιζες να σου φερθούν έτσι", που σιγοψιθύριζες χρόνια από μέσα σου και αναρωτιόσουν γιατί ενώ εσύ δίνεις καλό, παίρνεις σχεδόν πάντα αρνητικές συμπεριφορές. Γ' αυτό και μόνο το λόγο δεν αξίζεις μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά πολλές παραπάνω. Και σ' ευχαριστώ που είχες το σθένος να το παραδεχθείς.

Για να επιστρέψω στον αρνητισμό που με περιτριγυρίζει τελευταία στους ανθρώπους να τονίσω σε εσένα που είμαι σίγουρη ότι σε νευριάζω καθημερινά, ότι δεν γεννήθηκα έτσι, ούτε ήρθε ουρανοκατέβατο. Πολλές καταστάσεις μαζεμένες σε κάνουν να σταματήσεις να είσαι τόσο "χαλβάς" που λένε και οι κολλητοί μου και να κοιτάς 2 φορές παραπάνω από ότι πριν. Γιατί την ανθρωπιά σου δεν θα την χάσεις, φροντίζεις τουλάχιστον να μην χάσεις και πάλι την ηρεμία σου. Και για να σε προλάβω, δεν συγκρίνω. Τα σέβη μου...

TIP ΗΜΕΡΑΣ: Τα καλύτερα αισθήματα είναι αυτά που νοιώθουμε... και όχι αυτά που προσπαθούμε με λέξεις να περιγράψουμε.

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Άρπαξα την ευκαιρία ακούγοντας στην δουλειά την διπλανή μου να μετράει τα λάθη της. Ναι και όμως. Αράδιασε ιστορίες λυπητερές, απογοητεύσεις, κλάματα και ένα σωρό που όλοι μας έχουμε περάσει αλλά προσπεράσει.

-Κάναμε, λάθη, έ και τι έγινε και ποιος δεν έχει κάνει...' της απαντάω.
-Νατάσα μου λέει!
- Μέσα είσαι, αλλά κράτα την ουσία και πέτα τα υπόλοιπα. Προχώρα στο επόμενο, σίγουρα κάτι θα σε διδάξει μέχρι που το λάθος θα γίνει σωστό, έτσι ξαφνικά και μαγικά.
- Έχεις, δίκιο.
"Δεν θέλω να έχω δίκιο πια", αποκρίνομαι και ξεσπάμε όλοι σε γέλια.

Οι ιστορίες τις δεν διέφεραν σε πολύ από αυτές που όλοι έχουμε περάσει λίγο πολύ στην ζωή μας. Απλά εκείνη το έφερνε βαρέως. Μέχρι που άκουσε 2-3 δικές μου περιπτώσεις και δεν ξανά μίλησε. Γελάς με ρωτάει?Εγώ θα είχα σαλτάρει στην θέση σου. Τώρα , ναι γελάω. Τότε δεν γελούσα. Κλινική περίπτωση ήμουν και εγώ. Απλά πέρασα στο επόμενο και άφησα το προηγούμενο να με διδάξει όσα έπρεπε. Λάθη ή σωστά είναι όλα δικά μας. Είναι σαν να απαρνιέσαι τον εαυτό σου, αφού εσύ διαλέγεις τον τρόπο που ζεις, εσύ αποφασίζεις και όχι η τύχη σου που την σιχτιρίζουμε καθημερινά. Ας μην γελιόμαστε και ας προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές. Μέσα αό κάθε λάθος διδάσκεσαι τόσα όσα μπορείς να αντέξεις.Άλλωστε πιστεύω πως κάθε τι έχει την βάση του, τον ρόλο του. Μέρος του συστήματος και την ζωής που ζούμε. Καθένας κουβαλάει τις εμπειρίες του από τις οποίες μπορεί τουλάχιστον να μάθει.Ας το δει λίγο έτσι και όχι σαν βάρος. Είναι και αυτός ένας τρόπος...Τα  σέβη μου!

ΥΓ: Μια και μιλάμε για λάθη! Μας ταιριάζει!





Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

31 όπως λέμε 13...
















Και εννοώ και την θύρα 13 αλλά και τα 13 μου χρόνια που όσο πίσω και αν έχουν μείνει εγώ νοιώθω πως ακόμα δεν έχουμε τελειώσει με την τρέλα της νιότης. Είναι γλυκιά η ριμάδα, δεν ξεχνιέται. Όπως και η ομάδα που με κέρασε λίγο φαρμάκι παραμονή των γενεθλίων.


Το να σε περιτριγυρίζουν ανήμερα των γενεθλίων σου, οι δικοί σου άνθρωποι είναι θείο δώρο.  Στα φετινά γενέθλια δεν ήθελα αναφορές σε παρελθοντικές στιγμές, ή πρόσωπα που μπορεί να μου χαλάσουν την διάθεση με μια κουβέντα. Ναι και όμως μπορεί να συμβεί. Λίγοι, καλοί και λατρεμένοι όσοι με τίμησαν. Γελάσαμε αρκετά, θυμηθήκαμε αστείες και όχι στιγμές, πειράξαμε ο ένας τον άλλο και στο τέλος μείναμε να αναπολούμε την εφηβεία μας.  Τότε που όλα φαίνονταν τόσο απλά και η μόνη σου έγνοια ήταν αν έχεις τελειώσει τα μαθήματα σου, για να τρέξεις στην πλατεία όπου θα ξανά έβλεπες το αγόρι με τα μπλε μάτια.

Το αγόρι έφυγε, μαζί και οι αθώες έγνοιες τις νιότης. "Τα γιορτάζεις ακόμα τα γενέθλια σου", με ρώτησαν στην δουλειά το μεσημέρι της Δευτέρας. "Νομίζω πως μέχρι τα 35 θα συνεχίσω να το κάνω, από εκεί και μετά θα το κόψω το χόμπι..." , αποκρίθηκα γελώντας. Δεν το πίστευα ομολογώ. Νομίζω πως τα γενέθλια για εμένα τουλάχιστον θα είναι πάντα ξεχωριστά. Κάθε χρονιά και ακόμη ένα μάθημα, άσχημο ή όμορφο δεν έχει σημασία.  Αρκεί που σου δίνει κάτι παραπάνω για να σπάσει η μονοτονία της βλακείας που υπάρχει τριγύρω. Όχι ότι βλέπεις κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα, αλλά ας λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Οι φετινές ευχές σας να είστε σίγουροι ότι θα πιάσουν τόπο. Χρειάζεται θέληση για να αποδεχθείς ακόμα και το θετικό της ευχής που σου δίνουν, θετική ενέργεια και πίστη. Ναι επέστρεψε και να είστε σίγουροι πως εύκολα δεν θα φύγει. Μόνο Πέτρο, λυπάμαι, την δική σου ευχή δεν μπορώ να την πραγματοποιήσω. Δεν προλαβαίνω...Τα σέβη μου!

ΥΓ: Ευχαριστώ για τα "πακέτα". Ευχαριστώ για όλα γενικώς, αλλά μην με κάνεις να νοιώθω άσχημα. Ορισμένα πράγματα όταν "κλείνουν", κλείνουν, και δεν αλλάζουν...

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Αλήθειες...

Υπάρχουν άνθρωποι που σε κερδίζουν χωρίς να σε εντυπωσιάσουν και άλλοι που σε χάνουν τόσο εντυπωσιακά. Αλήθεια μεγάλη μου είπε η Γωγούλα και δεν θα διαφωνήσω μαζί της. Αλήθεια...Ωραία λέξη της αποκρίνομαι, όσο σπάνιο είναι να την πετύχεις, τόσο σπάνιο είναι και  να την ακούσεις. "Γυμνή" ειδικά, πρόκειται για "είδος" προς εξαφάνιση. Με το υπόλοιπο της πρότασης δεν πολύ ασχολήθηκα, δεν χρειαζόταν. Όποιος έχασε, έχασε, κάποιος άλλος κέρδισε. Έτσι είναι αυτά.

Η αλήθεια έχει και αυτή τον τρόπο της. Υπάρχει αυτή του , την λέω ευθέως χωρίς σάλτσες και αυτή του, λέω την μισή χωρίς πικάντικες ή μη λεπτομέρειες που γνωρίζω ότι θα ενοχλήσουν τον άλλο-η χωρίς να περιλαμβάνω ίχνος ψέματος στην πρόταση. Είναι και αυτός ομολογώ ένας τρόπος. Όλα εξαρτώνται από τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου και κατά πόσο μπορεί, έχει το θάρρος, το κουράγιο, την θέληση, το σθένος πολλές φορές και το θράσος να στην πει ολόκληρη αν όχι την μισή χωρίς τις επίμαχες λέξεις που θα σε εξοργίσουν. Το θέμα είναι κατά πόσο θέλεις να την ακούσεις και αν την αντέχεις?

Πολλοί άνθρωποι θέλουν να ζουν στο ψέμα τους. Βολεύει καλύτερα από το να αντικρίσουν κατάματα μια "αλήθεια' που θα τουμπάρει την καλοσχηματισμένη - βολεμένη ζωή τους. Δεν τους αδικώ, ξέρεις πόσα ζευγάρια ζουν το δικό τους ουτοπικό παραμύθι λέγοντας ο ένας στον άλλο αλήθειες που βολεύουν? Πολλά σίγουρα. Έχω πρόχειρα 4-5 παραδείγματα... Όταν όμως έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια καταρρέει το σύμπαν. Τυχαίο σίγουρα δεν είναι...Υποθέτω πως ανήκουν στην κατηγορία, δεν αντέχω να ακούω αλήθειες. Όλοι το έχουμε περάσει κάποια στιγμή στην ζωή μας, αλλά δεν το κάναμε βίωμα...Τα σέβη μου





ΤIP ΗΜΕΡΑΣ: Οι σκέψεις είναι οι σκιές των αισθημάτων μας. Πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες...









Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Όλα γίνονται για καλό...

"Όλα γίνονται για καλό", είπε και με έβαλε σε σκέψεις. "Πρέπει να μάθουμε να είμαστε δυνατοί για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες, να είμαστε έτοιμοι για τα αρνητικά που έρχονται στην ζωή μας, να ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι γιορτή".

Και όμως όλα αυτά τα είχα χιλιοακούσει, τα είχα χιλιογράψει. Όταν τα ακούς από στόμα ντόμπρου ανθρώπου νομίζεις πως τα ακούς για πρώτη φορά. Κάπως έτσι ένοιωσα και εγώ. Χάζευα και ρουφούσα λέξεις και για πρώτη φορά δεν συνδύασα εικόνες. Παράξενο και όμως συνέβη. Όλοι οι τοίχοι πέφτουν κάποια στιγμή, ακόμα και οι πιο γεροί ακόμα και αυτοί που στήθηκαν μέσα σε μια νύχτα και κράτησαν χρόνια. Και ναι, είχες απόλυτο δίκιο.

Ότι μας φαίνεται αδύνατο να ξεπεράσουμε μέσα στο θυμό και την απογοήτευση μας υπάρχει πάντα ο τρόπος να βρούμε τον δρόμο που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι βασικά, απλά αν δεν έχεις ανοιχτά "μάτια" δύσκολα θα βρεις έστω και τον ένα. Και στον απολογισμό σίγουρα κάτι θετικό θα βγει, για σένα και μόνο. Απλά ο απολογισμός αργεί να έρθει, όπως και η λύτρωση από αρρωστημένες καταστάσεις.

Πάντα γούσταρα τα ξεκάθαρα λόγια, αυτά που δεν χρειάζονται πολλές "σάλτσες" για να ζητήσεις αυτό που θέλεις. Δυστυχώς η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια που πολλές φορές γίνεται κατάχρηση των λέξεων. Μπουχτίζεις βρε αδερφέ. Σε τέτοιο βαθμού που αν ακούσεις ακόμα μια από δαύτες θα εκραγείς. Και όλες αυτές οι copy paste εκφράσεις έχουν πάντα το ίδιο νόημα. Δηλαδή, κανένα νόημα.

"Τελικά, ξέρεις τι συνειδητοποιώ και μπορεί να είμαι και λάθος δεν ξέρω. Δεν υπάρχει η έκφραση, ψάχνω ένα καλό παιδί. Όλοι μας ψάχνουμε κάποιον - α να ιντρικάρει το μυαλό μας" του αποκρίθηκα και δεν διαφώνησε. Νομίζω ότι η έκφραση "ψάχνω ένα καλό παιδί" είναι ακόμη μια από τις copy paste που στέλνουμε σε μήνυμα ή λέμε στην καθημερινότητα μας. Καλά παιδιά είμαστε σχεδόν όλοι, πολλοί δεν συμβιβάζονται, άλλοι πάλι αποδέχονται καταστάσεις και παραμένουν κάπου που δεν αντέχουν λόγω συνήθειας. Αργά ή γρήγορα πιστεύω πως και εκείνοι θα επαναστατήσουν.

Είναι όμορφο να ακούς λέξεις , όλοι μας πέσαμε σε τέτοιες παγίδες πολλάκις στην ζωή μας, πλέον αυτό δεν αρκεί. Όταν η χρήση γίνεται κατάχρηση παύεις να ασχολήσε. Ψάχνεις την ουσία. Και όταν την βρίσκεις κατά τύχη, τότε σκέφτεσαι ότι τελικά πραγματικά όλα γίνονται για καλό... Τα σέβη μου


ΥΓ: Μετά από ένα 4ημερο με 40άρι πυρετό που με διέλυσε νομίζω πως μπορώ τουλάχιστον να μιλήσω σαν άνθρωπος. Ευχαριστώ όλους για τα περαστικά αλλά και όσους μου κράτησαν παρέα και άκουγαν τα χειρότερα μέσα στην παραζάλη της αρρώστιας. Ναι, ναι σας αγαπώ πολύ!

YΓ: Σ' ευχαριστώ από καρδιάς για την τόσο όμορφη κουβέντα. Ανθρωποι σαν και εσένα, τόσο σπάνιοι αξίζουν μόνο τα καλύτερα και είμαι σίγουρη πως θα τα έχεις...

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

"Ξεγύμνωμα"...

Το να σε θυμούνται πάντα τις μεταμεσονύχτιες ώρες χρόνια τώρα, λέγεται αναλαμπή. Ίσως κάποιες φορές και ανασφάλεια. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για το καταλάβεις, απλά να αφήσεις για λίγο στην άκρη το συναίσθημα σου και να τα πεις λίγο με την λογική σου. Όταν δεν την βάζεις στην κουβέντα σίγουρα θα εξακολουθήσεις να πετάς στα ουτοπικά σου συννεφάκια.

Το να σε θυμάται κάποιος από το παρελθόν σου μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί και απολύτως τίποτα. Το πολλά πηγαίνει στο τι είδε εκεί έξω, το τίποτα στην αναλαμπή της βραδιάς. Οπότε δένει με το παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση μυρίζει πρόβλημα και... τούμπα το πρόγραμμα.

Το να μην σε ξεχνούν, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάτι το timing κάτι η τρέλα της  νιότης , κάτι το ένα κάτι το άλλο σε οδήγησαν να αφήσεις κάτι που φάνηκε εκ των υστέρων πολύτιμο στην ζωή σου, ή στην δική του. Το να το παρεδέχεσαι για μένα προσωπικά είναι μαγκιά. Το να το εκφράζεις κιόλας στον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει είναι κάτι παραπάνω από "ξεγύμνωμα". Και αυτό θέλει πολύ μαγκιά. Δυσεύρετη μαγκιά, σπάνια. Από αυτές που αναζητάς και ποτέ δεν βρίσκεις.

Ξέρω, κανένας δεν αγάπησε την φυγή κάποιου ιδιαίτερα όταν αυτή δεν συνοδεύεται από απόφαση και των δυο πλευρών. Το κατανοώ. Το να την παραδεχτεί δείχνει πολλά, σε μένα τουλάχιστον.

Αυτό που θα πει ακόμα περισσότερα στη ψυχή ωστόσο είναι να "ξεγυμνώνει" ο άλλος τον εαυτό του μπροστά σου, χωρίς εγωισμούς, δεύτερες σκέψεις και ένα σωρό άλλες παπαριές των καιρών που όλοι μας μπουχτίσαμε να βλέπουμε και να ακούμε. Ναι , το έχω ζήσει και το έχουν ζήσει και είμαι σίγουρη ότι θα το ξανα ζήσουν στο μέλλον. Όπως και εσείς εκεί έξω. Άλλες φορές έρχεται σε σωστό timing άλλες όχι.Αν συγχρονιστούν οι 2 πλευρές φυσικά και μιλάμε για ιδανικές συνθήκες. Ξέρω εδώ δεν έχουμε παραμύθια αλλά δράκους. Ποτέ δεν ξέρεις η ζωή πως μπορεί να στα φέρει. Εκείνη, αλλά πολλές φορές και εσύ ο ίδιος μπορείς να αντιστρέψεις ένα πολύ άσχημο κλίμα. Τα σέβη μου!


ΥΓ: Βραδιά με πανσέληνο, νίκη του Ολυμπιακού και μόλις τώρα ισοφαρίζεται και η Μάντσετσερ! Και μετά μιλάμε για τύχη...Στο γραφείο και γρήγορα!

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Kάτι τέτοιες βραδιές...

Που το μυαλό ταξιδεύει εκεί που δεν πρέπει

Που η καρδιά ξεχνάει ότι την πλήγωσε, την πόνεσε

Που τα θέλω υπερτερούν των χαρακτηρισμών

Που όλα φαίνονται πολύ μικρά για να μπορέσεις να τους δώσεις όγκο

Που η ηθική πάει βόλτα μπροστά σε μια ζωντανή εικόνα

Που ξαφνικά οι γνωστές 2 λέξεις φαντάζουν λίγες

Που τα λάθη είναι πολλά και οι άσχημες κουβέντες ακόμη περισσότερες

Που μιλάς με τον καλύτερο σου φίλο και του λες τι δεν πρέπει να κάνει ενώ ξέρεις ότι θα το κάνει

Που σου λένε "μη" και εσύ ακούς κάντο

Που θέλεις να εξαφανιστείς και λυπάσαι που αδυνατείς

Που οι πληροφορίες ήταν τόσες όσες χρειαζόταν για να παραδεχθείς ότι έκανες μεγάλο λάθος. Ακόμα ένα.

Που το κινητό ξαφνικά είναι βάρος γιατί το πιάνεις, το αφήνεις, το πιάνεις το αφήνεις...

Που η δουλειά είναι διέξοδος

Που το βάρος που κουβαλάς δεν το σηκώνεις πια

Που ο "ανταγωνισμός" σε κάνει να παραδέχεσαι πως προηγείται...

Που το ελαφρό αεράκι στο μπαλκόνι καθαρίζει τις "βρομιές" του μυαλού

Που τελικά καταλαβαίνεις πως δεν ζούσες για εσένα αλλά για τους άλλους, χωρίς να το βλέπουν

Που θες να είσαι αλλού, αλλά είσαι εδώ

Που τελικά, όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν και για κάποιο λόγο ξυπνάς ένα πρωι και αναρωτιέσαι : 'τι κάνω".

Γιατί όλα αυτά έχουν ταξιδέψει τα κεφαλάκια όλων μας κάτι τέτοιες νύχτες σαν και αυτή. Για όλους εσάς οι οποίοι μου τα μεταφέρατε. Για όλους εμάς που ξέρουμε να αγαπάμε, να ζούμε, να προχωράμε και να σκοντάφτουμε πάλι και πάλι και πάλι. Παραμένουμε όμως ζωντανοί. Τα σέβη μου

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Έτσι ξαφνικά.

Η ώρα ήταν  δυο παρά κάτι το μεσημέρι. Ακόμα είχε έντονη την οσμή των δακρυγόνων το κέντρο της Αθήνας. Περπατάς και δεξιά αριστερά το μόνο που παρατηρείς είναι πεσμένα κεφάλια. Σκυφτά, αγέλαστα. Ξαφνικά νόμιζα πως βρισκόμουν σε ταινία φαντασίας, με πρωταγωνιστές ρομπότ. Καλοκουρδισμένα κιόλας, που το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι χρήματα σε εκείνους που τα εκμεταλλεύονται και ίσως μια νέα τεχνολογία που υποτίθεται ότι θα βοηθήσει την ανθρωπότητα, αλλά στην ουσία θα την κάνει ακόμα χειρότερη.

Αγέλαστη και επηρεασμένη από τον περίγυρο μπαίνω με μηχανικές, σχεδόν τέλειες κινήσεις στο μετρό που θα με οδηγούσε στην δουλειά που με περίμενε κοντά στον μέγαρο μουσικής. Σκυφτή βγήκα από το μετρό, γρήγορο βήμα, γρήγορα να προλάβω το επόμενο,  γρήγορα να τελειώσω, γρήγορα να γυρίσω να είμαι στην ώρα μου στην εργασία. Ρομπότ, μονολογώ. Και εσύ . Και μάλιστα χιλιοκουρδισμένο, φθαρμένο από τα πρέπει που επιβάλλονται από τον περίγυρο.

Ακόμα και το μετρό ρομπότ. Στην ώρα του και αυτό. Σπρωξιές από παντού, βιαστικές φιγούρες που δεν σκέπτονται. Απλά συσκέπτονται με τον δικό τους κόσμο. Περιμένω να μπει ο όχλος για να ακολουθήσω παρατηρώντας τριγύρω. Αγέλαστη, σκεπτόμενη την γεμάτη από βίντεο και κείμενα μέρα που περιμένουν. Ναι, κατά κάποιο τρόπο, μπορείς να τον ονομάσεις και "δικό μου κόσμο".

Κρατιέμαι γερά από την λαβή και αναζητώ τον πρόλογο που θα ξεκινήσει το κείμενο για τον Ρεχάγκελ. Ναι , πρέπει να είναι κάτι ιδιαίτερο ή μήπως όχι. Μου έλειψε η Μπεάτε, μου έλειψε ο ίδιος, ωραίες στιγμές το 2004, αθώες, ήρεμες χωρίς πονοκεφάλους.

Πολλές σκόρπιες σκέψεις ταλάνιζαν το κεφάλι μου μέχρι που το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν παππούλη, ο οποίος πρέπει να ξεπερνούσε τα 70. Ντυμένος άψογα με το κασκόλ να αγκαλιάζει το λαιμό του και το σικ καπέλο του σε καφέ αποχρώσεις να βρίσκεται στο χέρι του. Ξαφνικά, σηκώνεται από την θέση του και κάθεται ακριβώς απέναντι,  δίπλα σε μια γιαγιά περίπου ίδιας ηλικίας. Γυρίζει την κοιτάζει της χαμογελά και της πιάνει με τόσο τρυφερότητα το χέρι το οποίο κούρνιασε απαλά στο δικό του. Χαμογέλασαν και οι 2 και εκείνη έγειρε στον ώμο του.

Έτσι ξαφνικά έλαμψε και το δικό μου πρόσωπο. Η λογική του "ρομπότ" αντικαταστάθηκε με μια τόσο όμορφη , τρυφερή και συνάμα προστατευτική εικόνα που με έκανε να χαμογελάσω σε δευτερόλεπτα. Με είδαν και χαμογέλασαν και εκείνοι μαζί μου. Είμαι σίγουρη πως κατάλαβαν τον λόγο. Διάβασαν την σκέψη μου, κ' ας ήταν δυο ξένοι. Κατάφεραν να με βγάλουν από το "πρόγραμμα" μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς. Κ'ας μην τους γνώρισα ποτέ, ήταν ότι πιο ανθρώπινο έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια. Ναι ξέρω η ανθρωπιά πλέον δεν είναι μια από εμάς. Τα σέβη μου.

ΤΙΠ ΗΜΕΡΑΣ: Φρόντισε να φεύγεις εγκαίρως. Καλύτερα να λείπεις παρά να  περισσεύεις.



Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Γιατί, έτσι μας αρέσει!




Γερμανός: Σοβαρά ; Απίστευτο ! Εντυπωσιακό!
Έλληνας:Πω , πω κουφάθηκα ρε πουστη!

Γερμανός:Δε με απασχολεί ιδιαίτερα το συγκεκριμένο ζήτημα
Έλληνας: Στ' αρχιδια μου !

Γερμανός: Μου αρέσουν οι προκλήσεις
Έλληνας:  Γαμώ την τύχη μου! Κι άλλη στραβή!

Γερμανός: Δεν είχα σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα
Έλληνας: Τι στο διάολο έχω να κάνω εγώ με αυτή την παπαριά !

Γερμανός: Θα είναι δύσκολο να συντονίσουμε τις ενέργειές μας
Έλληνας: Να πάει να γαμηθεί και να το κάνει μόνος του ο καριολης!

Γερμανός: Ναι , οπωσδήποτε σήμερα θα μπορέσω να δουλέψω μερικές ώρες παραπάνω
Έλληνας: Ωραία ! Και κερατάς και δαρμένος !

Γερμανός: Δε γνωρίζει ο συνάδελφος το συγκεκριμένο πρόβλημα
Έλληνας: Είναι εντελώς μαλάκας !

Γερμανός: Με συγχωρείτε
Έλληνας: ΕΕ ! Εσύ !

Γερμανός: Με συγχωρείτε, Κ ύριε !
Έλληνας: ΕΕ ! Εσύ ! Ναι , ΕΣΥ ρε μαλάκα!

Γερμανός: Ο προϊστάμενος δεν έμεινε ιδιαίτερα ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα
Έλληνας: Είστε όλοι άχρηστοι !

Γερμανός: Λυπάμαι αλλά δε μπορώ να σε εξυπηρετήσω
Έλληνας: Δε γαμιεσαι λέω εγώ!

Γερμανός: Επιτέλους αναγνωρίστηκαν οι προσπάθειές της
Έλληνας: Τι ; Πήρε προαγωγή ; Αναρωτιέμαι πόσους από το διοικητικό συμβούλιο έχει τσιμπουκώσει

Γερμανός: Μήπως θυμάσαι που τοποθέτησες τα έγγραφα που σου έδωσα ;
Έλληνας: Τι τα έκανες τα κωλόχαρτα;

Γερμανός: Νομίζω πως η πρότασή σου είναι ανεφάρμοστη
Έλληνας: Καλά , σκατά έχεις στο μυαλό σου;

Γερμανός: Το νέο αίτημα του για αύξηση απορρίφθηκε
Έλληνας: Πάλι τα αρχιδια μου πήρε!

Γερμανός: Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω ανέλιξη
Έλληνας: Θα ψοφήσεις και θα είσαι ακόμα κλητήρας !

Γερμανός: Το φωτοτυπικό έχει τεθεί εκτός λειτουργίας
Έλληνας: Πάλι χάλασε η μπαχατέλα!

Γερμανός: Οι συνθήκες εργασίας δεν είναι οι ιδανικότερες
Έλληνας: Μπουρδέλο έχουμε καταντήσει!

Γερμανός: Ο ανελκυστήρας δε λειτουργεί
Έλληνας: Από τα σκαλιά και άμα σ' αρέσει !


Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Tα ζώδια πάνε στα καράβια!







Άντε να γελάσουμε και λιγάκι!!!Μα πόσο μέσα πέφτει οεο!


ΚΡΙΟΣ: Γιέ μου που πας?

- Μάνα θα πάω στα κρουαζιερόπλοια! Δεν είσαι μάνα εσύ, βασιλομήτωρ είσαι!!

ΤΑΥΡΟΣ: Γιέ μου που πας?

- Μάνα, δεν πάω πουθενά, και όπως θα έρχεσαι φέρε και τα καράβια.

ΔΙΔΥΜΟΣ: Γιέ μου που πας?

- Μάνα, θα πάω με τα παιδιά στα καράβια, γουστάρω.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ: Γιέ μου που πας?

- Μανούλα μου, θα πάω στα καράβια, όπως έκανε ο πατερούλης μου και ο παππούς μου, και τα καράβια ψυχή εχουν και αυτά.

ΛΙΟΝΤΑΡΙ: Γιέ μου που πάς?

- Μάνα θα πάω στα Καράβια να γίνω καπετάνιος.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ: Γιέ μου που πας?

- Μάνα θα πάω στα καράβια να τα απολυμάνω.

ΖΥΓΟΣ: Γιέ μου που πας?

- Μάνα θα πάω στα καράβια. Ή να μην πάω? ή να πάω? ρε μάνα τι να κάνω τελικά?

ΣΚΟΡΠΙΟΣ: Γιέ μου που πας?

- Μάνα, γιατί ρωτάς?

ΤΟΞΟΤΗΣ: Γιέ μου που πας?

- Μάνα όπου να 'ναι φεύγω, αρκεί να πάω κάπου..

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ: Γιέ μου που πας?

- Μάνα θα πάω στα καράβια, όλος ο καλός ο κόσμος εκεί πάει.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ: Γιέ μου που πας?

- Μάνα, όταν εγώ γύρναγα απο τα καράβια, οι άλλοι πήγαιναν.

ΙΧΘΕΙΣ : Γιέ μου που πας?

- Μάνα, που πάω?

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Για την Καρολίνα...

Το Καρολινάκι μου το γνώρισα εντελώς τυχαία. Κοινή παρέα , φίλοι και συνεργάτες. Χαμογελαστό παιδί, μέχρι να την πιάσουν τα εσωστρεφικά της και λίγο η ανασφάλεια της. Όχι άδικα θα τονίσω.

Ο καιρός πέρασε δεθήκαμε καθεμιά με τις δικές της ιστορίες, τραγελαφικές και μη, έρωτες ατέρμονοι που μένουν στο κεφάλι και δεν ξεκολλούν με τίποτα. Στιγμές, χαμόγελα, διακοπές, καμάκια, ξενύχτια και κυρίως έχει την αποκλειστική ευθύνη που ξεκίνησα να γνωρίζομαι με την λέξη ξενύχτι, ποτό κτλ κτλ. (Ακόμα στην χρεώνω την βραδιά του LIVE, θα ήμουν πολύ καλύτερα χωρίς αυτή την άσχημη ανάμνηση που ακολούθησε 2 βράδια μετά). Χαλάλι της όμως, ακόμα και εκείνος ο Γολγοθάς που ακολούθησε 2 μήνες μετά και εξακολουθώ να βιώνω βαθιά μέσα μου, το μοιράστηκα για πρώτη φορά και με κάποιον άλλο.

Η Καρολίνα είναι αυτό που λες, κορίτσι με φαινομενική υπομονή. Αφήνει να φαίνεται ότι αντέχει αλλά πιθανότατα στα μέσα της διαδρομής να εχει καταρρεύσει χωρίς φυσικά να το έχεις πάρει γραμμή. Γελάω απίστευα όταν σε βομβαρδίζει με αυτές τις απίστευτες ερωτήσεις ανασφάλειας, που όσο και να της εξηγείς αρνείται να κατανοήσει. Και πάμε πάλι από την αρχή!

Καρολινάκι μου, ξέρω πως περάσαμε όλοι μας δύσκολες στιγμές το 2011, ακούσαμε πολλές ιστορίες και κουβαλήσαμε ακόμα περισσότερες πίκρες στις πλάτες μας, ωστόσο να θυμάσαι αυτό: Οι καλοί φίλοι είναι πάντα εδώ και ας μην τους βλέπεις. Είναι πάντα εδώ κυρίως στα δύσκολα. Τα εύκολα τα αφήνουμε για εκείνους που μπορούν.

Σε θαυμάζω απεριόριστα που κάνεις το βήμα να προσφέρεις εργασία εκεί στα βουνά και τα λαγκάδια της Ουγγαρίας. Είμαι σίγουρη πως θα έχεις πολλά να διηγηθείς όταν με το καλό επιστρέψεις! Μέχρι τότε, άσε τις ιστορίες του παρελθόντος στο συρτάρι και μάζεψε όσες περισσότερες καινούργιες μπορείς! Θα σε περιμένουμε όλοι μας με μια ανοιχτή αγκαλιά όταν επιστρέψεις! Καλό ταξίδι!!!
Πόσο το λατρεύω, αναρωτιέμαι και εγώ. Καλό βροχερό και ταξιδιάρικο απόγευμα...



Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

BLACK LIST - S

Αναρωτιέμαι ποια είναι η τελευταία φορά που έριξα "μαύρο" σε κάποιον-α. Πάει καιρός αρκετός, νομίζω η αχαριστία ήταν ένας καλός λόγος που το έπραξα τότε σε μια υποτιθέμενη φίλη - φίδι. Είχαν προηγηθεί ατελείωτα ψέμματα, δολοπλοκίες και μπόλικα κλάματα - ala Μάρθα Βούρτση που πλέον τώρα που τα σκέφτομαι μου φέρνουν τόσο έντονο γέλωτα όσο δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Εκείνης, ναι της χρειαζόταν να μπει στην μαύρη μου...λίστα! Είχε όλα τα κομφόρ για να το καταφέρει. Τα ήθελε όλα δικά της, όλους γύρω της, τα δικά μου δικά της, τον χρόνο όλων μας δικό της, τον γκόμενό μου δικό της, τα λεφτά μου δικά της, την τύχη μου δική της, και αν μπορούσε και την ανάσα μου να την έχει υπό την κατοχή της θα την βόλευε. Κατάφερε και τα είχε για ένα διάστημα, ομολογώ πως το επέτρεψα θέλοντας να δώσω σε έναν άνθρωπο πνιγμένο στην ανασφάλεια να καταλάβει πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι όπως τους είχε στο μυαλό της. Λάθος μου να πιστεύω πως ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να έχει συναισθήματα, καρδιά, το αίσθημα του τι σημαίνει φιλία. Όταν έχεις γεννηθεί παρτάκιας στην ζωή σου, όταν κουβαλάς χιλιάδες ανασφάλειες και κόμπλεξ στην ζωή σου δυστυχώς όλη την ασφάλεια του κόσμου να σου παρέχουν, θα ψάχνεις και τον διπλανό πλανήτη για ακόμα περισσότερη. Αχορταγιά, απληστία, αγνωμοσύνη, και μυαλό ελάχιστον.

Όταν βρίσκεται ξαφνικά από το τίποτα με κάτι στα χέρια, ομολογώ πως πρέπει να διαθέτεις και το ανάλογο balance για να το ελέγξεις. Λυπάμαι που τότε δεν το είχα παρατηρήσει νωρίτερα.

Όλοι μας έχουμε μια μαύρη λίστα.  Καθένας με την γεμίζει με τον δικό του τρόπο. Έμπρακτα ή και γραπτά. Ως ψευδώνυμο... ή ως υποκοριστικό.Με "θύματα" ή με "αποβράσματα". Το επάγγελμα του καθενός ή ο τόπος διαμονής του δεν παίζει ρόλο.Το μυαλό είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει πρωταγωνιστή στο "μαύρο χαρτί", του εγκεφάλου ή ενός απλού τετραδίου. Μικρή σημασία έχει.

Ξαφνικά νοιώθω έντονη την ανάγκη να παραδεχτώ πως το δικό μου τετράδιο διαθέτει και δεύτερο όνομα στην λίστα. Για ακόμη μια φορά, η λέξη εκμετάλλευση ακούστηκε έντονα στον χώρο κ' ας λέχθηκε χαμηλόφωνα. Ήταν τόσο δυνατό το νόημα της που νόμιζες πως καθόσουν δίπλα από καμπάνα που χτυπά άκοπα  θέλοντας να σε ξυπνήσει από έναν λήθαργο που μόνο εσύ θα μπορούσες να είχες πέσει.

Καμιά φορά οι "πληροφορίες" όσο και ας σε ξαφνιάζουν, ενδόμυχα τις περίμενες. Άρα γιατί απορείς? Μήπως τελικά η περίπτωση σου θυμίζει πολύ την παραπάνω ιστορία? Τυχαίο...δεν νομίζω! Μήπως τελικά θα ήταν πιο φρόνιμο να σταματήσεις να "ακούς" και να αρχίσεις να "βλέπεις"? Είναι όπως το είπε και ο σοφός : Αυτου του ανθρώπου 10 να του δώσεις...θα ψάχνει για την ενδέκατη...Τα σέβη μου..

ΥΓ: Όταν γινόμαστε πολλές...με κουράζει. Έχω ένα θέμα με την πολυκοσμία...Πιες και ένα στην υγειά μου!Από το κερασμένο του νέου έτους...

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Μερικές φορές...

Συνήθως η παραπάνω εικόνα θα μπορούσε να είναι μια ακόμη από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν στο  ίντερνετ. Χιουμοριστικές και μη, αγαπησιάρες, λουλουδάτες, επετειακές κτλ κτλ. Χάνω το μπούσουλα με την κατηγοριοποίηση τα τελευταία χρόνια. Όχι άλλες κατηγορίες!

Η συγκεκριμένη έφτασε στο mail μου από έναν καλό φίλο που με ξέρει χρόνια. Άρα ήξερε ότι θα με αγγίξει. "Λες και φτιάχτηκε για σένα. Ξέρω ότι τώρα θα σουφρώσεις το κάτω χείλος σου παραπονιάρικα", έγραφε η σημείωση και δεν έπεσε έξω στα προγνωστικά. Το κάτω χείλος σούφρωσε, και τα μάτια βούρκωσαν .

Όχι δεν θυμάμαι να το έχει κάνει ποτέ κανείς το συγκεκριμένο. Όχι γιατί δεν το ήθελαν αλλά πιθανότατα γιατί ήξερα να κρύβομαι καλά πίσω από ένα λαμπερό χαμόγελο. Ποτέ δεν ήθελα να είμαι βάρος σε κανένα  και εξακολουθώ και το πράττω μέχρι σήμερα. Ακούω πολλά από τους τριγύρω, είμαι πάντα εκεί για όλους αλλά στα δικά μου σκούρα θα εξαφανιστώ. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει όσα χρόνια και αν περάσουν!

Αυτό δεν λέγεται εσωστρέφεια. Αυτό δεν λέγεται "δεν σου έχω εμπιστοσύνη", ούτε δεν είσαι ο κατάλληλος - η να σου ανοίξω την ψυχή μου. Αυτό λέγεται, "θέλω να κλειστώ στο δωμάτιο μου, να κλάψω, να τα βάλω με τον εαυτό μου για τις μαλακίες μου, να ορκιστώ για ακόμη μια φορά ότι δεν θα τις ξανά κάνω, και την επόμενη της εφιαλτικής βραδιάς να ξέρω ότι μου τα έχωσα τα είπα στο καθρέφτη και ξαλάφρωσα. Οπότε μην μου θυμώνετε.:)

Οι πολλές απόψεις πάντα με μπέρδευαν. Οι διαφορετικές γνώμες και λύσεις σε ένα θέμα πάντα δημιουργούσαν ένα τεράστιο κουβάρι στο μυαλό μου και συνήθως δεν μπορούσα από μόνη μου να βρω μια λύση σε ένα  πρόβλημα. Έτσι έπαψα να μοιράζομαι εύκολα ένα πρόβλημα. Ακόμα έχω ζωντανή στο κεφάλι μου εκείνη την ημέρα της απόλυτης ελευθερίας άποψης. Εκείνο το πρωινό του 2006 ήταν η αρχή μιας εντελώς διαφορετικής προσέγγισης στην λέξη πρόβλημα. Και όμως μια ηλίθια τυχαία στιγμή μπορεί να αλλάξει πολλά.

Φωτογραφίες σαν την παραπάνω λοιπόν σε βγάζουν από το πρόγραμμά σου. Καταλαβαίνεις ότι όσο και προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από  ένα λαμπρό χαμόγελο για να μην στεναχωρήσεις κανένα έχεις ανάγκη το χάδι που θα σε κάνει να λυθείς εντελώς. Όσο και αν προσπαθείς να το αποφύγεις...

Δευτέρα βράδυ. Μετά από αρκετό καιρό κλείνω την πόρτα του σπιτιού σε φυσιολογική ώρα. Κάνει κρύο ναι, άλλαξε απότομα ο καιρός. Ταιριάζει στην ψυχολογία μας. Μια κρύο μια ζέστη...Τα σέβη μου.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Πίστη...

Πίστη, πιστεύω, θέλω να πιστεύω πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Δεν το βλέπω. Χάνω την πίστη μου, την αισιοδοξία μου?Μπα..

Το τελευταίο διάστημα οι άσχημες ειδήσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Το μόνο πράγμα που ακούω και βλέπω σε φίλους αλλά και απλούς ανθρώπους που περνούν απλά από δίπλα σου, στο δρόμο το μετρό, στο γραφείο, είναι αρνητική διάθεση, στεναχώρια και μια μόνιμη έκφραση στα χείλη: " Δεν υπάρχει μέλλον".

Αν με ρωτούσες 4 χρόνια πίσω αν υπάρχει μέλλον σε μένα θα σου έλεγα, όχι. Τα έχασα όλα μαζί και εμένα και την πίστη μου ότι μπορώ να ισορροπήσω τον εαυτό μου. Δεν έβρισκα κάτι θετικό τριγύρω δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα βρω τα πατήματα μου να προχωρήσω ως όφειλα για εμένα αλλά και για την οικογένεια μου.

4 χρόνια μετά εξακολουθώ να μην έχω την είδηση "της ζωής μου" η οποία να μπορούσε να τουμπάρει τα αρνητικά που έφεραν όλα αυτά τα χρόνια. Βρήκα όμως πολλά άλλα που αγνοούσα σαν άνθρωπος, ή προσπερνούσα χωρίς να ακουμπώ, χωρίς να αγγίζω, χωρίς να ασχολούμαι όχι ως όφειλα άλλα ως θα ήταν φρόνιμο.Η απώλεια του πατέρα μου παρατήρησα πως με έκανα 10 φορές καλύτερο άνθρωπο, πολύ πιο ανεκτικό σε καταστάσεις, με μπόλικη δόση υπομονής και θετικής ενέργειας. Δεν περιμένω να ακούσω για να "μιλήσω", δεν περιμένω να ζήσουν για να ζήσω, να βγουν για να βγω. Απλά μιλάω, ζω, βγαίνω, υπάρχω. Ασχολούμαι με τον εαυτό μου περισσότερο από ποτέ.

Αν τότε με ρωτούσες για την πίστη μου, θα σου έλεγα την έχασα. Τώρα απλά θα σου πω, ότι την είχα αφήσει στην άκρη προκειμένου να μπορέσω να κατανοήσω το νόημα της λέξης που την χαρακτηρίζει. Πιστεύω σε κάτι, οτιδήποτε είναι αυτό που θα μου δώσει κουράγιο να συνεχίζω να παλεύω. Να προχωράω, να χαμογελάω να υπάρχω. Χρειάζεται και την δική σου θέληση, το δικό σου "χεράκι" προκειμένου να έρθουν θετικά πράγματα στην ζωή σου, να αλλάξει η τύχη σου. Ουρανοκατέβατα, ποτέ δεν ήρθε τίποτα. Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο της λατρεμένης σκορπίνας μου, η οποία ορθά έγραφε:


"Θεωρώ πως είναι κάποιος τυχερός όταν πιστεύει στην τύχη. Όταν θελήσεις κάτι, πρέπει να το πιστέψεις με όλη σου τη δύναμη και να το κάνεις να συμβεί. Δεν πιστεύω ότι θα σου έρθει ουρανοκατέβατα ένα λαχείο που να κερδίζει. Για να κερδίσεις το λαχείο πρέπει πρώτα να το αγοράσεις."

Ναι, όντως. Ένα "λαχείο" δεν μπορεί να σου "κάτσει" αν δεν βγεις να το αγοράσεις. Όπου "λαχείο" βάλτε ο καθένας από εσάς ότι είναι αυτό που έχει ανάγκη. Όταν κλείνεσαι στον εαυτό σου, και δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις να γελάσεις να ζήσεις... Αν δεν προχωρήσεις. 

Κάθε μέρα που περνάει καταλαβαίνω, πόσο πολύ έχουν κλειστεί στον εαυτό τους όλοι. Το παρατηρώ, από φίλους συγγενείς, ανθρώπους που τους αισθάνομαι για άγνωστο λόγο κοντά μου, αλλά είναι μίλια μακρυά. Να θυμάστε απλά πως κάθε μέρα που περνά, μας δίνει τόσα πολλά που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να φανταστούμε. Στιγμές, χαρές, λύπες, συναίσθημα. Έντονο και μη, έρωτα, αγάπη. Και όταν έχουμε "μάτια ανοιχτά" είναι χαρά θεού να μπορούμε να τα ζούμε όλα. Κάθε μέρα που περνάει δεν γυρίζει πίσω. Πιστεύουμε όλοι σε ένα καλύτερο αύριο , πάντα με δική μας βοήθεια. Τα σέβη μου...



TIP ΗΜΕΡΑΣ : «Έπρεπε να "γεράσω" αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια...
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.
Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν...

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Aνέκδοτα της εποχής...

1. ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ είναι φίλοι μας.

2. Δεν είναι θέμα χρέους,αλλά ανταλλαγής οργάνων.Τους χρωστάμε τ΄αντερα μας-Θα πάρουν τ΄αρ**ια μας !!!

3.Γνωρίζω οικογένεια με 2 συνταξιούχους και 2 εργαζόμενους. Που κάνω καταγγελία ?.

4.Τις προάλλες ένα αυτοκίνητο στούκαρε στην βιτρίνα ενός καταστήματος ,και φώναξε ο καταστηματάρχης
-Επιτέλους,μπήκε ένας άνθρωπος στο μαγαζί.

5.Γιατί πήγε στο Κατάρ ο Πρωθυπουργός? Εμείς στο Σιχτιρ τον στείλαμε.

6.Αν το Ελληνικό κράτος αναλάβει την έρημο Σαχάρα,σε λίγα χρόνια θα υπάρχει έλλειψη άμμου !!!!.
7.Μη κλέβεται,μη λέτε ψέματα,
η κυβέρνηση δε γουστάρει ανταγωνιστές.

8.Έβγαλα το Δημοτικό...Έβγαλα το Γυμνάσιο και το Λύκειο...Έβγαλα και το Πανεπιστήμιο...Και τώρα για να βρω δουλειά πρέπει να βγάλω ΔΙΑΒΑΤΉΡΙΟ !!!.

9.Ένας μέσος εργαζόμενος παίρνει τη μέρα 23 ευρώ...
Τα 2 πάνε στο ΙΚΑ,2 στα κοινόχρηστα,6 στη ΔΕΗ και 10 η εφορία. Μένουν 3 !
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΕΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ !!!.

10.Σκέφτονται να κατέβουν στο Σύνταγμα για διαμαρτυρία οι ληστές και οι λωποδύτες.
Κατηγορούν την Κυβέρνηση για μονοπωλιακές τακτικές στο επάγγελμα.


...και που είστε ακόμα!! 'Αντε καλό μας Σαββατοκύριακο!

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Πίστη...

Λοιπόν πιστεύεις στον Θεό??

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου, για την σχέση μεταξύ...
επιστήμης και πίστης στον Θεό.

Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.

Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.

Καθ.: Είναι ο......

Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι

Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: ..

Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε νεαρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.

Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: ο.. .. Θεός..

Καθ.: Σωστά.. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;
Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: ...

Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.

Καθ..: Λοιπόν, ποιος τα δημιούργησε;
Φοιτ.: ...

Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.

Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ..: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.

Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.

Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.

Φοιτ: Κύριε καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναι.

Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.

Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.

Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...

Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;
Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;

Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως.. Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ μου;

Φοιτ.: Κύριε, θέλω να καταλήξω ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική...
Καθ..: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;

Φοιτ.: Κύριε καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε καθηγητά, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα, αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου κάτι, κύριε καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.

Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: ..

Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: ..

Φοιτ.(προς την τάξη): Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του κ.καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του κ.καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.

Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε.. Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά..

Το όνομα του νεαρού φοιτητή ήταν ALBERT EINSTEIN..




ΥΓ: Είναι το τελευταίο πράγμα που μας έμεινε, έστω και αν κάποια στιγμή εγώ προσωπικά την έχασα. Νομίζω οτι απλά την τιμωρούσα, για ότι μου πήρε.