Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Με "ένα" daquiri αγκαλιά!


Η σχέση μου με το ποτό δεν ήταν ποτέ καλή. Άντε στο τσακίρ κέφι την Ursus με sprite να συνόδευε και κάνα σφηνάκι μετά από έντονες πιέσεις! Την έκφραση, "πάλι με νερό θα την βγάλεις", την έχω ακούσει ουκ ο λίγες φορές από την παρέα μου η οποία είναι το ακριβώς αντίθετο από μένα και ακόμη περισσότερο!
"Δεν χρειάζομαι να μεθύσω καλέ, για να έρθω σε κέφι, είμαι σούργελο από μόνη μου", επαναλάμβανα συνεχώς προκειμένου να σταματήσει η καζούρα! Έκφραση που ομολογώ ποτέ δεν έπεισε κανέναν!
Όπως όμως για όλα τα πράγματα που λες όχι , έρχεται η ώρα που τα κάνεις, έτσι και εμένα ήρθε η δική μου. 4 daquiri φράουλα, και μάλιστα με την συγκατάθεση μου, γλύκαναν χθές τον ουρανίσκο μου και βεβαίως έλυσαν σε μεγάλο βαθμό την γλώσσα μου, η οποία άρχισε να λέει με περίσσια ευκολία, αλήθειες που κρατούσε προς έκπληξην όλων των παρευρισκομένων
"Τελικά έχεις πλάκα όταν πίνεις λίγο παραπάνω", ψέλλισες και μπορεί να μην έχεις άδικο. Αυτό που κρατάω από την χθεσινή βραδιά ήταν η απίστευτη όρεξη μετά από μέρες που ο μπάσταρδος ο ανάδρομος με έχει πεθάνει. Σε σημείο που διόλου με ενδιέφερε αν κάποια στιγμή η παρέα διασπάστηκε και έμεινα με το Ρουλάκι να κάνουμε ατελείωτες συζητήσεις περί σχέσεων - γουρουνιών - διακοπών. Οι τριγύρω δεν με απασχόλησαν, το μυαλό μου είναι σε σταθερή σκέψη πλανητικών ταξιδιών, έτσι λυπάμαι αν διαολόστειλα κανέναν.
Ο Μιχάλης απηύδησε, η Ντίνα με τον πόνο της, η Ρούλα ψάχνει να βρει απαντήσεις, ο πλανήτης ...στο δικό του πλανήτη και εγώ πιο χαλαρή από ποτέ, παρατηρούσα διαφορετικές αντιδράσεις ανθρώπων της διπλανής πόρτας.
Το daquiri το απήλαυσα μέχρι τελευταίας γουλιάς, και δικαίως βαφτίστηκε με δόξα και τιμή το ποτό του φετινού καλοκαιριού. Γιατί το περσινό καλοκαίρι στην πρώτη μου απόπειρα να γνωριστούμε τα δυο μας δεν μπορούσα να οδηγήσω για το σπίτι, μόλις με ένα. Το γεγονός ότι με τετράδα κατάφερα και να οδηγήσω και να μην με μαζεύουν νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή εξέλιξη!
Δεν μου αρέσουν οι φανφάρες και τα πολλά λόγια, έχω ακούσει πολλά στην ζωή μου. Αυτό που μου αρέσει ήταν αυτό που βλέπω τριγύρω, ανθρώπους γελαστούς και πρόθυμους, όπως αυτούς που παρατήρησα χθες Νομίζω πως το καλοκαίρι αλλάζει και τους πιο δύσπιστους Τους μεταμορφώνει σε ανθρώπους γεμάτους ενέργεια και πρόθυμους να μοιράζονται σκέψεις εμπειρίες και στιγμές. Δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει το ποτό σε αυτές τις περιπτώσεις. Στη δική μου, έπαιξε ένα ρόλο,χθες Νομίζω οτι απλά είμαστε όλοι σε διάθεση αλλαγών και καινούργιων , μα εντελώς καινούργιων εικόνων, ρεαλιστικών όμως και όχι ουτοπικών που λέει και η σβούρα!(καλά τα λες, να τα έπραττες κιόλας θα ήταν πολύ καλύτερα)
Κρατάω μια πολύ ζεστή εικόνα του χθες και προχωράω σε μια πιο ρεαλιστική του σήμερα. Και αυτό το κατάλαβα απολύτως νηφάλια! Τα σέβη μου



ΥΓ Το μαύρισμα είναι μέχρι στιγμής η αφορμή. Ας προχωρήσουμε στην ουσία, κάποια στιγμή...

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Να θυμάσαι...

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.
Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.
Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.
Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.
Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»
«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»

- Δώσε στον κόσμο περισσότερα από ότι περιμένει και κάντο με χαρά.
- Όταν λες «σε αγαπώ» να το λες με σοβαρότητα.
- Όταν λες «συγνώμη» κοίτα το άλλο άτομο στα μάτια.
- Μην περιγελάς τους άλλους για τα όνειρά τους.
- Μπορεί να βγεις πληγωμένος, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις την ΖΩΗ.
- Μην κρίνεις τους άλλους από αυτούς που τους περιτριγυρίζουν.
- Μίλα αργά, αλλά σκέψου γρήγορα.
- Αν κάποιος σου κάνει μια ερώτηση στην οποία δεν θέλεις να απαντήσεις, χαμογέλα και ρώτα τον : «Γιατί θέλεις να μάθεις;» .
- Να θυμάσαι ότι η πιο μεγάλη αγάπη και οι πιο μεγάλες επιτυχίες απαιτούν μεγάλα ρίσκα.
- Όταν χάνεις να μαθαίνεις το μάθημά σου.

Να θυμάσαι τα τρία Σ:
- Σεβασμός για τον εαυτό σου
-Σεβασμός για τους υπόλοιπους
-Σοβαρότητα στις πράξεις σου
- Μην επιτρέψεις μια μικρή παρεξήγηση να χαλάσει μια μεγάλη φιλία.
- Χαμογέλα όταν σηκώνεις το τηλέφωνο, έτσι ώστε το άτομο που τηλεφωνεί να το αισθανθεί από τον τόνο της φωνής σου.
- Να δίνεις σημασία στις λεπτομέρειες.
- Να θυμάσαι ότι το να μην αποκτάς πάντα αυτό που θέλεις, είναι μερικές φορές τυχερό.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Κάπου σε εχω ξαναδεί...



Και ξαφνικά τα πάντα σταματούν. Σαν το δείκτη του ρολογιού.Εκείνος προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί και εκείνη τον κοιτούσε σαν χαμένη. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη απο νωρίς. Τριγύρω κόσμος μαζεμένος, σε παραλήρημα, σε άλλη διάσταση Εκείνος όμως δεν έβλεπε τίποτα, δεν άκουγε τίποτα. Είχε χαθεί στα μάτια της. Χάζευε το απόλυτο του γαλάζιου στο βλέμμα της. Το σμιλεμένο σαν άγαλμα κορμί της που τον τραβούσε σαν μαγνήτης. Ήταν δώρο θεού. Λες και άκουσε την προσευχή του για το "καινούργιο", το άλλο, το διαφορετικό που το περίμενε χρόνια να φανεί.
Η στιγμή ήταν μαγική. Είχε χάσει την έννοια του χώρου του χρόνου. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Το μόνο που τον ενδιέφερε είναι να την σφίξει στην αγκαλιά του, και να την κρατάει μέχρι να της κοπεί η αναπνοή. Το sex του φαινόταν πολύ φτηνό. Δεν ήταν αυτό που ποθούσε απαραίτητα εκείνη την στιγμή.
Εκείνη πνιγμένη στην φλυαρία των καιρών. Αδιάφορη για τα πάντα. Υπέρμετρα φιλόδοξη στη ζωή της, και εγωίστρια μέχρι αηδίας. Και όμως, με ένα μαγικό ραβδάκι όλα ξαφνικά φαίνονταν τόσο μικρά. Μια στιγμή αρκεί για να παραμερίσεις ότι έχεις κάνει τρόπο ζωής μέσα από πείσμα.
Στέκονταν τόσο κοντά και ένοιωθαν ότι κάπου αλλού είχαν ιδωθεί. Ίσως σε άλλη ζωή. Η ψυχή δεν ξεχνάει. Ότι άφησε θα ξαναψάξει να το βρει, κάποια στιγμή. Η ψυχή ταξιδεύει, και η δική της σίγουρα μόλις είχε βρει σταθμό. Η δική του απλά είχε βρει το άλλο της μισό.
@"Μάνος"
@"Χριστίνα". Και ξαφνικά ο χώρος φαντάζει πολύ μικρός για να χωρέσει τόσο πάθος...

Την κατάληξη της ιστορίας του Μάνου και της Χριστίνας την ξέρω. Αυτό που επίσης ξέρω είναι ότι όταν κάτι το θες πραγματικά δεν σε σταματάει τίποτα. Το έχω βιώσει αρκετές φορές και όχι πάντα με το καλύτερο αποτέλεσμα. Ωστόσο δεν μετάνιωσα ποτέ και για τίποτα. Το ίδιο να κάνεις και εσύ,ποτέ δεν είναι αργά, ακόμη και για δάκρυα...!

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Το σύνδρομο της επανάληψης


"Η επανάληψη είναι η επαναληπτική επανάληψη επαναληπτικών μοτίβων, που μέσα από την επαναληπτική συμπεριφορά τους, επαναλαμβάνουν επανειλημμένα την επαναληπτική φύση τους".(Όσκαρ Ουάιλντ)
Επαναλαμβάνω, άρα αυτό απολαμβάνω. Την επανάληψη λαθών, όχι απαραίτητα αρνητικών εκείνη την δεδομένη στιγμή, ωστόσο ο εγκέφαλος αρνείται να δεχτεί το διαφορετικό με αποτέλεσμα οι ίδιες συμπεριφορές, αντιδράσεις, αποφάσεις να ανακυκλώνονται δημιουργώντας ένα παροδικό συναίσθημα, αρνητισμού το οποίο εν συνεχεία αποβάλλεται με ένα μοναδικά ανεξήγητο τρόπο. Αποτέλεσμα: Η επανάληψη να επανέρχεται πιο ακμαία από ποτέ.
Δεν χάζεψα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απλώς από χθες που έχει κολλήσει στο κεφάλι η συγκεκριμένη λέξη. Η οποία μπορεί να αποτελείται από μόλις εννέα γράμματα, ωστόσο έχει τεράστια δύναμη και επιρροή σε όλους.
Βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι κάτι θα σε σκοτώσει ήτε συναισθηματικά ήτε εργασιακά, ήτε σε επίπεδο ανθρωπίνων σχέσεων. Μέχρι εδώ όλα καλά Το καταλαβαίνεις. Βρίσκεις την δύναμη (αν την διαθέτεις) να το αποβάλεις, ακόμη και βαθιά μέσα σου δεν το θέλεις. Στον δρόμο σου κάτι αντίστοιχο θα βρεθεί και ενώ έχεις την προηγούμενη εμπειρία κατά νου, επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη. Πχ. Ξέρεις ότι ένας συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου - συντρόφου είναι έτη φωτός μακρυά από τα δικά σουτ στάνταρ, μια συγκεκριμένη δουλειά μπορεί να σε καταστρέψει οικονομικά και κοινωνικά, όπως και το να συγχωρέσεις έναν φίλο-η ο οποίος σε πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Και στις τρεις περιπτώσεις , τις οποίες λίγο πολύ όλοι μας έχουμε δώσει δυναμικό παρών, ο ζημιωμένος κατά ένα μεγάλο μέρος είσαι εσύ καθώς ενώ βλέπεις συνεχίζεις και συνεχίζεις και δυστυχώς δεν κερδίζεις σε αντίθεση με την durasell η οποία σύμφωνα με το διαφημιστικό, ακόμα και τώρα συνεχίζει(γαϊδουρινή αντοχή). άρα λαϊκιστή, τα θέλει ο "κ...ος" σου!
Ότι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει, κάτι παραπάνω ήξερε ο Αριστοτέλης. Οπότε άδικα πολλές φορές αρνούμαστε να δεχτούμε το αυτονόητο, το δεδομένο, δηλαδή κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κατανοώ. Κανέναν δεν ωφέλησε η επανάληψη. Αντίθετα πολλές φορές τον έφερε σε σημείο να προχωρά σε ακραίες συμπεριφορές, πολλές φορές "καταστροφικές". Στην ουσία όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να αποδεχτεί τον ίδιο του τον εαυτό οπως ακριβώς είναι. Προσπαθεί αν τον αλλάξει με μια σειρά απαγορεύσεων οι οποίες μένουν μόνο στα χαρτιά του μυαλού του. Με την πρώτη ευκαιρία θα επαναλάβει τις ίδιες συμπεριφορές και τα ίδια λάθη. Γιατί , έτσι του αρέσει! Δεν είναι στο χέρι του να το αλλάξει. Οτι άλλο και αν κάνει, θα ναι μισό, ποτέ ολοκληρωμένο
Οτι επαναλμβάνουμε , λοιπόν μας καθορίζει. Το κατάλαβα για τα καλά, λίγο πριν τα άντα (πάλι καλά). Ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν να αποδέχεται την αλήθεια ωμή, γυμνή, και ποτέ δεν είναι αργά να απολαύσει επαναλαμβάνοντας λάθη - σωστά. Γιατί η επανάληψη έχει και την θετική της πλευρά! Τα σέβη μου.

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Mαμά, μανούλα, "ήρωας"!


Αφανής ήρωας. Είναι η μόνη έκφραση που μου έρχεται, φέρνοντας στο μυαλό την μητέρα μου. Πάντα σωστή σε όλα της, λιονταρίνα. Όλα έπρεπε να είναι σε μια τάξη, όλοι μας έπρεπε να ήμασταν σοβαροί, μαζεμένοι, ηθικοί και επιτέλους να μάθουμε να μιλάμε χαμηλόφωνα Αδύνατον!
Μια τρελή οικογένεια ήμασταν, όλοι μας. Ζωντανοί, φωνακλάδες. Όλα τα είχαμε από πολύ! Πολύ χαμόγελο, πολύ δοτικοί, πολύ ανοιχτοχέριδες, πολύ δουλευταράδες, πολύ ανθρώπινοι..
Η μητέρα μου απλά, είχε μέτρο. Οι υπόλοιποι τρεις, λειτουργούσαμε αυθόρμητα. Οπότε ήταν πάντα εκεί μετά από κάθε στραβοπάτημα, αφενός να μας πετάξει την γνωστή ατάκα που μισώ "στα λεγα, δεν μ' άκουγες" και αφετέρου να μαζέψει τα διάσπαρτα κομμάτια όλων μετά από μια έντονη απογοήτευση.
Αυτή είναι η μαμά μου. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, πανέξυπνος γεμάτος θέληση για ζωή. Δεν της έμοιασα σχεδόν σε τίποτα. Όλα τα πήρα από το πατέρα μου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάποια χαρακτηριστικά της σίγουρα θα με βοηθούσαν πολύ περισσότερο στη ζωή μου.
Εκείνη έσβηνε τις "αναμμένες φωτιές" στο σπίτι. Εκείνη προσπαθούσε να με μάθει ότι το να κάνεις πίσω,δεν τσαλαπατάς απαραίτητα τον εγωισμό σου. Απλά μαθαίνεις και την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Άργησα να τα καταλάβω όλα όσα εκείνη με μάθαινε από παιδί Αγύριστο κεφάλι σαν τον πατέρα μου,. Περήφανη, ελεύθερη - πολιορκημένη ήμουν πάντα. Και αυτή πάντα εκεί. Ακούραστα να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα, και εγώ να τα προσπερνώ λέγοντας απλά: "κοίτα την δουλειά σου, εσύ".
Έχω πληγώσει με λέξεις πολλές φορές την μητέρα μου. Άλλες τόσες είμαι σίγουρη ότι την έχω απογοητεύσει. Ποτέ δεν μου το είπε. Ποτέ δεν με "τιμώρησε",έστω και στο ελάχιστο. Ήταν πάντα εκεί έτοιμη να με συμβουλέψει. Κ' ας είχα αδυναμία περισσότερη στον πατέρα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, την εβδομάδα μετά την κηδεία, που αγχωνόταν για το πως θα είμαι εγώ, βάζοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της τον δικό της πόνο. "Αγχώνομαι για σένα Μαρίνα. Σου έπεσαν όλα μαζί".Και ναι, μου είχαν πέσει όλα μαζί Αλλά έπρεπε να σταθώ και το έκανα. Και με βοήθησες, χωρίς να περιμένεις τίποτα. Άκουγες μόνο και στεκόσουν εκεί.
Τώρα μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά, κ' ας μην είμαι μητέρα. Νομίζω ότι εγώ θα είμαι χειρότερη με τα δικά μου παιδιά Το άγχος μου θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Τρελαίνομαι στη σκέψη ότι μπορεί κάποιος να τα πειράξει ή να τα κάνει να κλάψουν. Όμως μέσα από αυτά γίνονται πιο δυνατά,αν πάρω παράδειγμα από τον εαυτό μου.
Η μητέρα μου είναι βράχος που παρότι την χτυπά συνεχώς το κύμα στέκεται εκεί, αγέρωχη, υπερήφανη δεχόμενη κάθε είδους επιθέσεις, άδικες πολλές φορές.
Η μητέρα μου είναι, αυτή που μαζί με τον πατέρα μου για τον οποίο αψήφησε λογιών απαγορεύσεις, έφεραν εμένα στον κόσμο. Μου έδωσε ζωή. Και την ευχαριστώ πάνω απ'όλα γιατί παρότι είναι γκρινιάρα και μας φωνάζει ξέρει παράλληλα να μας καταλαβαίνει και να μην αντιδρά στα θέλω μας. Οτι "θέλω"κ' αν είναι αυτό που θα ξεστομίσω. "Αν αυτό σε γεμίζει, εγώ ακολουθώ εσένα".
Μαμά, μανούλα, μαμίτσα, μάνα, φίλη σ' ευχαριστώ που υπάρχεις. Σ' ευχαριστώ που χαμογελάς έστω κ' αν πολλές φορές το βλέπω ότι μέσα σου πονάς. Σ' ευχαριστώ που ποτέ δεν με εμπόδισες να φέρω εις πέρας τα σχέδια που είχα στο τρελό μυαλό μου,καλύπτοντας με άπειρες φορές , δείχνοντας μου εμπιστοσύνη. Μπορεί να μην στο λέω συχνά, αλλά για μένα είσαι κάτι πολύ ξεχωριστό...Χρόνια σου πολλά!


ΥΓ: Πόσο δίκιο είχες χθες "Μαρίνα σκέψου. Εσένα τα εύκολα δεν σου άρεσαν ποτέ. Γιατί να αρέσουν στους άλλους? Ακόμα γυρίζει στο κεφάλι μου. Αλλά είπαμε, δυστυχώς έμοιασα στον πατέρα μου!



Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο, σ'ενα πολυ καλό συνάδελφο, τον Σταύρο που ξέρω πόσο του λείπει η δική του μητέρα. "Για όσα δεν πρόλαβες να πείς, για όσα δεν πρόλαβες να εκφράσεις. Είμαι σίγουρη οτι σε καμαρώνει, απο εκεί ψηλά για όλα όσα έχεις καταφέρει και για όλα όσα θα καταφέρεις στο μέλλον"!

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Κάποτε...


@ Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.

@Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

@Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.

@Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

@ Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

@Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS.

@Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.

@Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμε
δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

@Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα
ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...

@Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
Σήμερα μας το λέει ο navigator.

@Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε
εμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.

@ Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.
Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα
για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

@ Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν
πάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και
επιχειρηματίες.

@Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να
δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

@Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και
αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του
δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...

@Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.

@Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από
τον Καρβέλα.

@Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνει
ο...Μακρόπουλος.

@Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα τραγουδούν με κάτι
άλλο.

@Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι
ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το
κεφάλι του άλλου.

@Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον
Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters
με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν...τους κακούς.

@Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της
γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζομε ένα
ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο
Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

@Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε
«Αυτός φταίει»...

@Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη
τηλεόραση από εμάς.

@Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

@Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι!
Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

@Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι
και κουτσομπολιό. Σήμερα...μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.

@Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις
απλά αναγνωρίσιμος.

@Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

@Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

@Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

@Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για
κανένα....

@Κάποτε λέγαμε, σ'αγαπώ, μου λείπεις, σε θέλω, σ'εχω αναγκη. Τώρα απλά περνάμε στον επόμενο - ή.

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή....

Fly to the moon and back.


To καλοκαίρι, άρχισε να μου μυρίζει από χθες το βράδυ. Χαμένη στο μπαλκόνι, απαραιτήτως μόνη με ένα αεράκι πιο διαφορετικό από ποτέ. Τον ουρανό με τ' άστρα(ή αλλιώς μια φανέλα - μπασκετική - του Παναθηναϊκού) να μου έταζες χθες για να βγω από το καβούκι μου ακόμη και ραντεβού με τον άνδρα των ονείρων μου , δεν υπήρχε περίπτωση να κουνηθώ από το σπίτι!
Είχα καιρό να νιώσω τέτοια αίσθηση, ανακούφισης, ελευθερίας, ανεξαρτησίας. Όχι ότι με εμπόδιζε τίποτα να το νιώσω πριν, αλλά κάτι τα απρόοπτα του μυαλού μου κάτι από δω κάτι από εκεί, ήμουν σε διαφορετικό Mοod.
Το μπαλκόνι φάνταζε ιδανικό, ο γείτονας ευτυχώς είχε πέσει για ύπνο, οπότε κανένας λόγος άγχους για πιθανή ανάκριση, έριξα και μια απαγόρευση στους λοιπούς εντός της οικείας να με πλησιάσουν, γιατι ρωτούσαν πολλά και "δεν κάνει" και αφέθηκα σε ένα τρελό χορό σκέψεων, ο οποίος κάποτε μου φάνταζε απίστευτα βαρετός. "Οι καιροί αλλάζουν, μαντάμ. Εσύ γιατί όχι", ψέλλισα. Επηρεασμένη, ακόμη από το όνειρο της περασμένης βραδιάς.
Στεκόσουν εκεί απέναντι, εμφανώς αδυνατισμένος και χωρίς το μουστάκι, χαμογελούσες. Πλησίασες μόλις με είδες. Έβγαλες ένα χαρτομάντιλο, σκουπίζοντας το δάκρυ που κυλούσε στα μάτια μου και ψιθύρισες, "Η ζωή έχει και δυσκολίες, πόνο και πολλά λάθη. Εσύ ήξερες πάντα πως να συνεχίζεις. Το ίδιο θα κάνεις και τώρα" Και έτσι απλά πετάχτηκα στον ύπνο μου. Δακρυσμένη ακόμα.
Το τελευταίο που θυμάμαι, είναι ένα χάδι στο μάγουλο, ξημερώματα. Τίποτα άλλο. Πάγωσαν όλα έπειτα. Τα έσβησε η μνήμη μου, με delete.
To επόμενο πρωί, μεταξύ κάποιων απρόοπτων η φιγούρα δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό. Είχε κολλήσει σαν τον πιο ζηλιάρη γκόμενο που μπορεί να σου τύχει ο οποίος δεν ξεκολλάει από πάνω σου, ούτε όταν πας στην τουαλέτα! Σιχαμένες και οι δυο εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό.
Το τηλέφωνο, χτύπησε περασμένες δυο. Αυτό το παιδί ξέρει πάντα πότε πρέπει να πάρει, του το είπα κιόλας με τον γνωστό αυθορμητισμό μου, που λατρεύει. Γέλασα, χαλάρωσα θυμήθηκα, θύμωσα, ηρέμησα, μίλησα, έβρισα, κοιτώντας ένα από τα πιο γεμάτα φεγγάρια που έχω δει ποτέ. Προφανώς έχουν υπάρξει και ωραιότερα, τα οποία είχα προσπεράσει.
Ετοιμάζομαι για ένα ωραιότατο ταξίδι το οποίο έχω πολύ ανάγκη και μαζί το πρώτο μου μπάνιο, καιρού θέλοντος και "παρέας" κρυουλιάρας επιτρέποντος! Το πολύ καλό νέο του ταξιδιού, ακολούθησε μια ακόμη καλύτερη είδηση για επιστροφή χρημάτων που είχα ξεχάσει καθώς επίσης ότι η "μικρή μου κόρη" άρχισε να "μιλάει" με τον δικό της μοναδικό τρόπο!!
"Καλά ρε Μαρίνα, κραυγές βγάζει, δεν είπα και τον ύμνο του Παναθηναϊκού", είπε γελώντας η κουμπάρα! "Αυτό το παιδί δεν θα επιτρέψω να κλάψει ποτέ "της είπα. "Όσο υπάρχω εγώ θα γελάει με την ψυχή της".
To ξημέρωμα με βρήκε αγκαλιά με μια φωτογραφία... Στα δύσκολα ξέρει ότι πρέπει να είναι εκεί και μέσα από ένα άψυχο τζάμι αντανακλά η πιο ζεστή φιγούρα όλης μου της ζωής. Και όπως σου έχω γράψει, είσαι και θα είσαι πάντα η μοναδική αλήθεια στη ζωή μου. Οι υπόλοιπες δεν άντεξα(ν) στον χρόνο. Τα σέβη μου.

ΥΓ: Εσένα πως σε επηρέασε το φεγγάρι?

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

"Μια νύχτα με τον εχθρό μου"



Πίστευα ότι το είχα αφήσει, πίσω μου. Αρνιόμουν να το επαναφέρω στην μνήμη μου. Λες και είχα κάνει Format σε εκείνη την άσχημη περίοδο. Ο σκληρός δίσκος πετάχτηκε και μαζί εκείνη η φρικτή βραδιά, του Νοέμβρη στα 21 μου χρόνια...
Πάλεψα πολύ να το ξεπεράσω, απείχα για καιρό από πράγματα που για τον περισσότερο κόσμο είναι ευλογία, ανάγκη, αίσθηση, ζωή. Αρνιόμουν πεισματικά να "απολαύσω", να μοιραστώ αισθήσεις και οτιδήποτε μπορούσε να μου επαναφέρει στο μυαλό εκείνες τις άσχημες και ίσως χειρότερες 2 και πλέον ώρες της ζωής μου οι οποίες μου στοίχησαν, αφήνοντας πληγές ανοιχτές για αρκετό καιρό τις οποίες θέλοντας και μη κουβαλούσα μαζί μου και στις μετέπειτα σχέσεις μου ερωτικές και μη.
Ούτε το όνομα δεν θυμάμαι, το έχω αποβάλει ακόμη και εκείνο. Ούτε καν τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Μια φιγούρα μόνο κοντή μέσα σε ένα σπίτι χωρίς ζεστασιά, γεμάτο από μυρωδιές που δεν δεχόταν η όσφρηση μου. Παγιδευμένη.
Και μετά, σιωπή, κλάμα, φόβος και "πόνος". Για τη χαμένη μου αθωότητα που δεν έμοιαζε σε τίποτα με το παραμύθι που είχα πλάσει στο μυαλό μου από παιδί. Τι να δικαιολογήσω τότε? Όλα ήταν πρωτόγνωρα, "καινούργια", διαφορετικά από ότι τα περίμενα. Ένα γιατί θυμάμαι μόνο να λέω συνέχεια στον εαυτό μου και μετά να κλαίω σαν μικρό παιδί.
Όταν πλέον στάθηκα στα πόδια μου, 2 χρόνια αργότερα το(ν) διέγραψα από την μνήμη μου. Με είχε καταστρέψει χωρίς να φταίω σε τίποτα. Είχε φροντίσει να με τιμωρήσει για πράγματα που προφανώς τον τιμώρησαν και εκείνον, ξεσπώντας σε ανθρώπους που δεν του έφταιξαν. "Αθώους", ανθρώπους. Χαμογελαστούς που το μόνο που πρόσφεραν ήταν αγάπη. Πόσο έξω είχα πέσει, τότε.
Δεν τον ξανά είδα ποτέ από τότε, και πάνε αρκετά χρόνια. Ευτυχώς δεν τον είδε επίσης ποτέ, κανένας από τους δικούς μου ανθρώπους γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να είχε γίνει. Δεν τον κυνήγησα ποτέ, επίσης αν και θα μπορούσα να το κάνω. Δεν ήθελα κ' ας φέρθηκε σαν το τελευταίο αλήτη της Ομόνοιας. Επικεντρώθηκα σε μένα και πως θα "γιατρέψω " τις δικές μου ανοιχτές πληγές, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η γυναικεία κακοποίηση δεν είναι απαραίτητα σωματική. Είναι και ψυχολογική. Υπάρχουν γυναίκες που κατηγορούν τον εαυτό τους γιατί έτσι γαλουχήθηκαν μέσα από διαλυμένες οικογένειες ή που είχαν τέτοιου είδους παραδείγματα μέσα στο σπίτι τους. Οι περισσότερες δε, δεν προχωρούν σε καταγγελία, θέλοντας να διαγράψουν από την μνήμη τους το περιστατικό φοβούμενες να μπουν στη διαδικασία να αντικρίσουν ξανά τον άνθρωπο που τις έφερε σε αυτό το σημείο. Άλλες πάλι έχουν την αίσθηση ότι θα κατηγορηθούν οι ίδιες οτι προκάλεσαν με την συμπεριφορά τους με αποτέλεσμα να χλευαστούν ή και να βρεθούν στη θέση της κατηγορουμένης αντί για αυτής του θύματος.
Μπορεί να αλλάξει όλο αυτό, και κατά πόσο είναι εφικτό να μετριαστούν τέτοιου είδους συμπεριφορές από το αντίθετο φύλο? Η καταγγελία είναι μια καλή αρχή κατ' εμέ σε συνεργασία πάντα με τις αστυνομικές αρχές . Το δεύτερο βήμα, κυρίως για γυναίκες ιδιαίτερα ευαίσθητες είναι η ψυχολογική υποστήριξη, ώστε να επουλώσουν τα τραύματα και να επανενταχθούν και πάλι ομαλά στο κοινωνικό σύνολο. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε: http://www.sapphogr.net/gynaika/w-orgs.html.Με ένα χαμόγελο, όλα μπορούν να διορθωθούν προς το καλύτερο...


ΥΓ: "Ένα δάκρυ έσταξε στο μάγουλο και κύλησε φτάνοντας μέχρι την καρδιά. Εκεί και έσβησε." Όπως εκείνο το ξημέρωμα του Νοέμβρη που έσβησε μια περίοδος της ζωής μου. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χρήστο που κατανόησε και είχε υπομονή έτσι ώστε να καταλάβω ότι η ζωή έχει και τις καλές πλευρές της. Που πίστεψε σε μένα και βοήθησε με τον δικό του τρόπο να προχωρήσω σε πράξεις, αφήνοντας πίσω μου μια πολύ άσχημη περίοδο της ζωής μου. Έστω και αν αυτή η ιστορία δεν είχε το happy end που ήθελα. "Χρήστους" μπορεί να μην βρω και μεταξύ μας , δεν θέλω κιόλας. Αυτό που σίγουρα έχουμε όλοι μας ανάγκη, είναι να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να μη σκοτώνουμε αυτούς που πραγματικά μας αγαπούν. Τα λέω για να τα ακούω και εγώ.

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Κάθε "λιμάνι" και καημός.


Το έλεγα από καιρό."Είσαι ανάποδο , πλάσμα κορίτσι μου". Κολλάς εκεί που δεν πρέπει, ξεκολλάς από εκεί που πρέπει, έχεις μαυρίλες όταν όλοι είναι μέσα στην τρελή χαρά, και χοροπηδάς σαν κατσίκι όταν το 90%του πλανήτη έχει κατεβάσει ρολά λόγω κακής διάθεσης! Τι να πει κανείς για την περίπτωση σου, σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι ο έχων θετική ενέργεια - καλή διάθεση βοηθά τους υπόλοιπους οι οποίοι νομίζουν ότι ήρθε το τέλος του κόσμου! Όχι ρε παιδιά, δεν ήρθε. Πιστέψτε με θα το είχα καταλάβει! Δεν θα μπορούσα να φάω τοστ!(ο μόνιμος πόνος μου)
Θα μπορούσα να απαριθμήσω αρκετούς λόγους οι οποίοι σήμερα θα μπορούσαν άνετα να μου ρίξουν την διάθεση. Άσχημος χθεσινός ύπνος, και παράλληλα τραγικό ξύπνημα, για αρχή. Τα υπόλοιπα δεν είναι άξια λόγου. Κάποιοι άνθρωποι σημαντικοί για μένα με είχαν ανάγκη. Πραγματική ανάγκη και όχι πλασματική. Αυτό από μόνο του ήταν ισχυρό κίνητρο για να χαμογελάσω πονηρά και συνάμα ανακουφισμένα μετά από αρκετό καιρό.
Στο δρόμο για την δουλειά τα πρώτα μαντάτα έφτασαν σε μορφή μηνύματος "Ωραία, λέω καλά πάμε, να δούμε η συνέχεια αν θα ναι ανάλογη" . Στην δουλειά, παραδόξως τα πράγματα ήταν ήρεμα και εξακολουθούν να είναι, χωρίς γκρίνιες! Λες και όλο το σύμπαν συνωμότησε, για να πιάσει η ευχή που έκανα πριν με πάρει ο Μορφέας αγκαλιά, ξημερώματα μετά από ένα αρκετά φορτισμένο βράδυ. Προφανώς κάτι ξέρει παραπάνω το "σύμπαν".
Η Μαρία, άνοιξε καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή της, τελικά μια ημέρα νωρίτερα(όσο γρηγορότερα, τόσο καλύτερα) και η "Σβούρα" επιτέλους κατάλαβε ότι αυτό το άγιο παιδί που έχει δίπλα της, είναι καιρός να του δώσει την πρέπουσα σημασία! (Νωρίς το θυμήθηκες, άτιμη τοξοτίνα - πεισματάρα). Όσο για εμένα είχα να ασχοληθώ με την ευρωλίγκα( εε παιδιά, 5 αστέρια είναι αυτά, θα το αναφέρω για πολύ καιρό ακόμη)
Όλα λοιπόν πήραν τον δρόμο τους. Εκείνες νομίζω, βρήκαν το μονοπάτι που έψαχναν, το λιμάνι που αναζητούσαν καιρό. Πέρασαν πολλά δεν αντιλέγω, αλλά και στις 2 περιπτώσεις το αποτέλεσμα τους αποζημιώνει. Είναι πιο γεμάτες από εικόνες. Σκόνταψαν, έπεσαν , πόνεσαν, ένιωσαν, γέλασαν, έκλαψαν. Άρα, έζησαν! (Σβούρα θυμάσαι? Πως να ξεχαστεί, τέτοια έκφραση για αντίο...)
Δεν ξέρω αν όλα αυτά συνέβησαν όχι τυχαία, αυτή την περίοδο προκειμένου να μην σκέφτομαι. Μπορεί και να είναι συμπτώσεις. Επαναλαμβανόμενες, αλλά συμπτώσεις θα πω. Προς το παρών αφήνω την "ελληνική αστυνομία" να κάνει τη δουλειά της όπως ξέρει αυτή καλύτερα...(λέμε τώρα) ή τουλάχιστον να προσπαθήσει! Την Μαρία να ξεκινήσει να χτίζει από το μηδέν το δικό της παρόν και μέλλον, και την σβούρα να το "ζήσει" στον μέγιστο βαθμό. Όσο για μένα, θα είμαι κάπου τριγύρω! Έχω σχέδια...!Τα σέβη μου


ΥΓ: Σ'ευχαριστώ, όχι μόνο γιατι βοήθησες να καταλάβω αυτά που αρνιόμουν να δω, αλλά και γιατί μπόρεσα επιτέλους να παραμερήσω τον εγωισμό μου χωρίς να με πειράξει. Ακόμη και εγώ, μπορώ να αλλάξω τελικά.

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

A night to remember...


Είχα καιρό να περάσω τόσο καλά, ομολογώ. Η παρέα ήταν τόσο τρελή όσο χρειαζόταν, και η αυθόρμητη απόφαση για έξοδο με την Μαρία, κατέληξε σε ξενύχτι μέχρι πρωίας. Αυτά τα απρόσμενα ρε παιδί μου είναι ότι χρειάζεσαι για να ξεχνιέσαι από την καθημερινότητα. Τα μάτια μου είδαν πολλά χθες βράδυ, σε σημείο που η Μαρία μου έγνεψε με τον δικό της τρόπο να ηρεμήσω πριν πάθω κανένα πρόωρο εγκεφαλικό.
Την σέβομαι και την θαυμάζω. Θα στα πει σταράτα χωρίς μισόλογα "Έχω γίνει σαν άνδρας, πλέον", μονολογεί μετά την 4η γύρα βότκας με λεμόνι από τον ξανθό κούκλο του μπαρ που γλυκοιτάζει όλο το βράδυ. "Πονάω ακόμη, και δεν μπορώ να ξεχάσω. Γιατί τόση κακία"?
Τι μπορείς να συμβουλέψεις έναν άνθρωπο που χώρισε 4 μήνες μετά τον γάμο του?Τι μπορείς να πεις σε μια κοπέλα τόσο ευαίσθητη, που στο μπάτσελορ της, έμεινα κάγκελο όταν μου είπε, "παντρεύομαι έναν άνθρωπο που με βάζει για ύπνο και είναι πάντα εκεί"
Και τώρα σιωπή. Η Πέμπτη της "αλλαγής πλησιάζει απειλητικά .Έτσι το βλέπει αυτή στο κεφάλι της, θεωρώ. Λύτρωση κατ' εμέ. .
Αλλαγή πλεύσης, αλλαγή συμπεριφοράς. Εμπιστοσύνη υπό το μηδέν, αρνητισμός, τείχη παντού και συμπεριφορά που σίγουρα δεν αρμόζει στον γλυκό και συνάμα αγαθό παιδί που κρύβει μέσα της. Γιατί αυτό είσαι κατά βάθος και το ξέρεις. Ένα αγαθό παιδί, γεμάτο ενέργεια, μπόλικη δόση τρέλας , αγάπη για τους γύρω σου και ας τους ξέρεις ελάχιστα.
Η περίπτωση της Μαρίας δεν είναι μοναδική. Ένα έντονο ψυχολογικό σοκ με καταθλιπτικές τάσεις, πολλές φορές φτάνει το άτομο στο σημείο να λειτουργεί εντελώς αντίθετα από αυτό που πρεσβεύει. Καλή άμυνα και επίθεση είναι τα συστατικά της νίκης, λένε. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο αποτελεσματικό και στη ζωή.
Μετά το έκτο ποτό στη σειρά , η γλώσσα είχε λυθεί για τα καλά. Πολλά από αυτά που άκουγα με θύμωσαν και για κάποια άλλα το δάκρυ δικαίως θα ήταν δικαιολογημένο. Τα πε και ξαλάφρωσε. Λες και έβλεπες ένα παιδί που θέλει να το πιάσουν από το χέρι προκειμένου να το πάνε στην δική του ευτυχία. Την παιδική χαρά.
Η "παιδική χαρά" της Μαρίας είναι στο κεφάλι της μέσα. Εκεί θα βρει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που μου έθεσε. Εκεί, καμία βοήθεια δεν χωράει. "Μίλα με σένα, μαζί με σένα όμως". 10 διαφορετικούς ανθρώπους να ρωτήσεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πάρεις δέκα διαφορετικές απαντήσεις. Οπότε μαζί με τις δικές σου σκέψεις, το κουβάρι μεγαλώνει. Αυτό που ειλικρινά πιστεύω είναι ότι πρέπει αρχικά να εμπιστευτείς εσένα. Έπειτα θα καταφέρεις να ακούς και τις σκέψεις των άλλων και να νοιώσεις πάλι από την αρχή.
Συγκινήθηκα αρκετά, χθες Είναι και η περίοδος περίεργη, ωστόσο καταφέραμε το "greek parody" να το μετατρέψουμε σε μια εξαιρετική βραδιά η οποία μας βρήκε 8 η ώρα το πρωί σπίτι να τρέχουμε πανικόβλητες προκειμένου να προλάβουμε το deadline της Χρύσας.
To έγραψα, άλλωστε και στο μήνυμα: Είχα καιρό να περάσω τόσο καλά, σ' ευχαριστώ". Η απάντηση ήταν κατατοπιστική...Τα σέβη μου



ΥΓ Η μέρα περιείχε και μωρό. Μεγάλωσε το σκατό! Αλλά, γμτ μοιάζει στον γαύρο τον πατέρα της!

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Στον δρόμο για την κορυφή...


Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω την κούραση που έχω τραβήξει τρεις μέρες τώρα, λόγω μπάσκετ. Η λέξη "άκοπα" ακούγεται στα αυτιά μου πολύ φτωχή. Τουλάχιστον η Αρμάδα του Βυσσινί έφτασε στον τελικό και σε λιγότερο από 2 ώρες θα δώσει την δική της μάχη για να φτάσει στον στόχο της, την κορυφή της Ευρώπης!
Γενικά το να αγγίξεις την κορυφή χρειάζεται προσπάθεια, πείσμα, ισχυρή θέληση και πάνω απ' όλα ανοιχτά αυτιά και μάτια. Γιατί στην κορυφή δεν χωράνε όλοι. Φτάνουν μόνο οι ικανοί, και δεν μιλάω μόνο για το αθλητικό κομμάτι. Από κάπου πρέπει να πιαστώ και εγώ και νομίζω ο Παναθηναϊκός είναι και θα ναι πάντα ένα καλό lead in για μια τέτοια λέξη.
Η τεράστια θέληση του Σπανούλη, η τρέλα του Γιατσικεβίτσιους, το αυθόρμητο του Πέκοβιτς και η εμπειρία του Ομπράντοβιτς, βοήθησαν να φτάσει ο Παναθηναϊκός στο σημείο να διεκδικεί με αξιώσεις τον πέμπτο τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης στο μπάσκετ.
Κρατάω τις λέξεις: Θέληση, τρέλα, αυθορμητισμός, εμπειρία Καθημερινές λέξεις που χρησιμοποιούμε στο λεξιλόγιο μας, αλλά σπάνια τις "φοράμε" στον εαυτό μας προκειμένου να αγγίξουμε το δικό μας pick. Αυτό της ευτυχίας. Γιατί η κορυφή, κρύβει πάντα και τις μεγαλύτερες συγκινήσεις. Όλοι την κυνηγούν, όλοι την βάζουν σαν στόχο αλλά ελάχιστοι καταφέρνουν να την αγγίξουν "πραγματικά" και όχι απλά στην φαντασία τους.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν κατάφερα ποτέ μου να την αγγίξω. Και ακόμη πιο αυθόρμητα θα πω, ότι δεν ξέρω αν ποτέ μου τελικά κατάφερα να βρω έστω τον δρόμο που οδηγεί προς τα εκεί. Ενθουσιάζομαι με την σκέψη της διαδρομής αλλά πάντα στην πορεία κάτι απρόσμενο θα συμβεί και αλλάξει τα πλάνα μου, οπότε ξανά αρχίζω την αναζήτηση του μονοπατιού από το σημείο εκκίνησης. Απορώ δηλαδή, τόσες διαδρομές και ακόμα βρίσκομαι στα 53 κιλά!Τι στο καλό...Μήπως με χαρακτηρίζει τελικά η έκφραση που έλεγαν στο χωριό μου "αργά τα ζα" ή σαν γνήσια γλωσσοπλάστης που είμαι να το διαμορφώσω σε "αργά τα μυαλά από τα ζα"? Η ιστορία αδερφές μου, η ιστορία. (Τη Μόσχα δεν την αγγίζω σήμερα, για να μην χαλάσει το γούρι!)
Η γωνία του γραφείου, είναι πιο ζεστή από ποτέ. Πιο γνώριμη και πιο αναπαυτική. Δεν νομίζω ότι θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού, σήμερα. Έξω ο ουρανός παίζει με τα νεύρα όλων όσων ήθελαν να απολαύσουν έναν καφέ παραλιακά, πριν ξεκινήσει ακόμη μια δύσκολη εργάσιμη εβδομάδα. Δεν πειράζει. Και στο σπίτι ο καφές είναι το ίδιο ζεστός, αρκεί να τον φτιάξεις με μεράκι και όχι επειδή επιβάλλεται. Εγώ απολαμβάνω ήδη τον δεύτερο, κ' ας μην έφτιαξα κανένα από τους δυο η ίδια. Σημασία έχει, ότι και στους δυο είχα την διάθεση να "ξυπνήσω".Τα σέβη μου.