Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Παραμονές...χειμώνα. "

Ποτέ μου δεν αρνήθηκα ό,τι το καλοκαίρι με κάνει πιο "ζωντανή". Πιο κινητική, πιο εύθυμη, πιο ρε παιδί μου! Κάθε φορά που νοιώθω ό,τι χάνεται στον ορίζοντα κάτι μου λείπει, πριν ακόμα αρχίσει να φαίνεται στην πράξη. Άμυνες και εκεί. Πρόληψη πριν ακόμα κλειστούμε στην καθημερινότητα του Χειμώνα. Γιατί κάπως έτσι τον έχω στο μυαλό μου. Με τα καλά και τα άσχημα του. Κρύο, βροχές,νεύρα στην κίνηση, νύχτα από της 18:00, βαρεμάρα να κουνηθείς από τον καναπέ σου. Αλλά και χουχούλιασμα, αγάπες και λουλούδια, πάπλωμα, Τσάμπιονς Λιγκ και κάμποσα ακόμα καλά που όσο και αν μου φαίνονται μακρινά (με εξαίρεση το "σεντόνι" στα ευρωπαϊκά γήπεδα") σύντομα νοιώθω πως θα μας χτυπήσουν την πόρτα.

Θες δεν θες, ο περίγυρος σε βάζει σε αυτή την νοοτροπία. Τα καλοκαιρινά ρούχα εξαφανίζονται τα χειμερινά είναι παντού στις βιτρίνες, τα αντίστοιχα μαγαζιά που έπινες τις κοκτειλάρες σου που λέει και μια ψυχή κλείνουν για να σε μεταφέρουν στο κέντρο, η παραλιακή αρχίζει να χάνει την ζωντάνια της και εσύ κάνει σχέδια για το τι θα μπορέσει να σε ξεσηκώσει από τον καναπέ σου προκειμένου να μην σαπίσεις εκεί και σε βρουν σε αποσύνθεση. (σκέφτομαι πολλά, αλλά ποιος τα προλαβαίνει δεν ξέρω)

Το ραβασάκι της εφορίας σου υπενθυμίζει ό,τι όσες κρεπάλες έκανες μέσα στο καλοκαίρι πρέπει να τις αφήσεις πίσω σου, το αυτοκίνητο σου ζητάει και αυτό τα..."σχολικά" του, οι Κυριακές σου πλέον αποτελούν παρελθόν και τις περνάς παρέα με τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και τα άλλα παιδιά της Σουπερλίγκας, τους διαιτητές, τις εκπομπές τα σούπερ, τις κάρτες τις φωνές και τα αφιερώματα. Ε ναι ρε παιδιά για εμένα Χειμώνιασε από αρχές Σεπτέμβρη, δεν θα το κρύψω. Στο μυαλό μου, όχι στην γκαρνταρόμπα μου.Καθημερινότητα θα μου πεις και δίκιο θα έχεις...

Ας μην γκρινιάζουμε λοιπόν για την κυρία...Τις περισσότερες φορές το ίδιο μας το κεφάλι πλάθει εκτός από ιστορίες για αγρίους και μη και τις εποχές. Αν έχεις χειμώνα στην ψυχή σου και 40 βαθμούς να κάνει έξω εσύ θα ψάχνεις για το "παπλωματάκι σου" και δυστυχώς ξέρω - γνωρίζω - θυμάμαι πολλές τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Ας κοιτάξουμε λίγο ψηλά λοιπόν. Ο ουρανός δεν είναι πάντα τόσο συννεφιασμένος...Τα σέβη μου.

ΥΓ: Σαν να μην πέρασε μια ημέρα από τότε που χτίζαμε το δικό σου " παλατάκι".Από τότε πέρασαν χρόνια μα οι εικόνες μου παραμένουν πάντοτε ίδιες. Ακόμα και το μαγνητάκι στο ψυγείο μου χαμογέλεασε από μακρυά...Για να δεις ό,τι τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο!

ΥΓ: Πστ εσύ, το πνεύμα αντιλογίας. Για εσένα μιλάω. Χαμογέλα μου λίγο! Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα...Στο υπόσχομαι!