Τρίτη 14 Απριλίου 2020

Αναβλητικότητα...

Πάνε σχεδόν δυο χρόνια από την τελευταία φορά.

Η Ζωή μεγαλώνει (το έχουμε νοιώσει για τα καλά), ο μικρός Γιάννης που ακολούθησε έχει παρατσούκλι "ταλιμπάν" και όπως όλοι καταλαβαίνουμε η ζωή της μητρότητας έχει πολλά όμορφα κομμάτια και πολλά ζόρικα.

Η δουλειά, η καθημερινότητα, οι ανάγκες μας, τα πρέπει τα γιατί, οι απορίες η κούραση, οι μικρές ανάσες στη θάλασσα που πια έχουν γίνει ανάσες στο μπαλκόνι, τα εγώ φταίω, εσύ κτλ και γενικά όλα αυτά που μετράμε οι περισσότεροι, σε κάνουν λίγο αντικοινωνικό. Ναι, εσένα που ήσουν ο καραγκιόζης της παρέας. Το party animal.
Καραγκιόζης παραμένεις και τώρα κι ας κοντεύεις τα σαράντα. Απλά το θυμάσαι πιο σπάνια. Προέχουν τα παιδιά.

Εκείνη τη βόλτα που λέγαμε πάντα με τη Ριτούλα (αλήθεια, πρέπει να την έχουμε αναβάλλει άπειρες φορές 2 χρόνια τώρα ). Ή, και χωρίς τη Ριτούλα. Εκείνη τη βόλτα που κάνεις πια μόνο όταν επιστρέφεις αξημέρωτα μετά από Champions League από την Κηφισιά στα νότια.

Αυτή που βάζεις τέρμα τη μουσική γιατί "χέστηκες" κιόλας. Ποιος θα σε παρεξηγήσει 3 ή 4 το πρωί στην Εθνική οδό; Εσύ κάνα 2 νταλίκες είστε και 5-6 ακόμα. Κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει. Γιατί όπως έγραψα και παραπάνω, "χέστηκες κιόλας".

Εκείνη λοιπόν η διαδρομή που διαρκεί το πολύ 30 λεπτά. Που ανοίγεις το παράθυρο με 4 βαθμούς και μπαίνει κρύος αέρας και ξυπνάνε "τα όλα σου". Αυτή είναι η δική σου απόδραση από τα πρέπει της καθημερινότητας.

Και ξαφνικά, μία επιδημία. Ένας πόλεμος χωρίς όπλα, χωρίς αντιπάλους από διαφορετικές εθνικότητες. Ένας αντίπαλος κοινός για όλους μας που τον ψάχνεις διαρκώς. Που σε κλείνει σπίτι. Που δεν σου επιτρέπει να αγκαλιάσεις, να νοιώσεις, να μοιραστείς. Αυτός ο ίδιος που δεν σε αφήνει να μοιραστεί το σώμα σου, το βλέμμα σου τη χαρά της νέας γνωριμίας, έστω την απλή χειραψία. Αόρατο θαρρώ τον ονομάζουν.

Και αναρωτιέσαι, γιατί ήμουν τόσο αναβλητική στο παρελθόν με τις μικρές χαρές;
Γιατί είχες παιδιά και αρκετή δουλειά απαντάς.
Μήπως τελικά έχεις βουλιάξει σε αυτή την τόσο copy paste δικαιολογία σου;
Ίσως, ξανά απαντάς στον εαυτό σου με την αφέλεια που σε διακρίνει.

Σίγουρα κάθε ημέρα δεν είναι ίδια. Όπως και η διάθεση μας. Αλλά ας μην ξεχνάμε τα απλά. Αυτά που λες... "άστο μωρέ αύριο", "άλλη ημέρα", "θα το δούμε", "θα μιλήσουμε". Βρες χρόνο για το τώρα σου φίλε... αύριο δεν ξέρεις τι μπορεί να ξημερώσει...

Τα σέβη μου.



Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Πέρασε καιρός...

Oυάου, πέρασαν σχεδόν 3 χρόνια από την τελευταία φορά που τα είπαμε...

Πολλές εξελίξεις, πολλές αλλαγές. Ένα μικρό θαύμα στο σπίτι μας έχει φέρει ανατροπές. Ζωή λέγεται και είναι ασταμάτητη, σαν τη μητέρα της.

Ο Τάσος μας αντέχει και τις 2 πλέον.

Η νέα μου δουλειά, με τα σκαμπανεβάσματα της. Πλέον, που όλα έστρωσαν, μαζί και εγώ μπορώ να πω ότι απολαμβάνω περισσότερο από ποτέ αυτό που λέγεται Δημοσιογραφική παραγωγή. Πολλά νέα project, νέοι στόχοι οι οποίοι κάθε ημέρα που περνά διαφέρουν. Γιατί κάθε ημέρα είναι διαφορετική. Το γνωρίζαμε, το εμπεδώσαμε για τα καλά.

Με την μικρή στο σπίτι σίγουρα η ανεμελιά πέρασε αλλά έχει δώσει τη σειρά της σε άλλες νέες μαμαδοεμπειρίες. Τρέξιμο αρκετό, ατελείωτες κουβέντες με τον μικρό μου μπελά που μπορεί να μην μιλάει καλά αλλά καταλαβαίνει τα ΠΆΝΤΑ. Έτσι δεν γίνεται πάντα με τα παιδιά άλλωστε;

Πέρασα μια βόλτα γιατί μου έλειψες, τόσο καιρό τα έλεγα στον τοίχο μου. Εκεί έλεγα τα παράπονά μου, τα στραβά μου και τα καλά μου. Γιατί; Έτυχε αλλά φίλε πέτυχε!

Τα σέβη μου...Και τα δικά της σίγουρα. 

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Γυριστρούλα...

Πάει καιρός, κοντεύει χρόνος. Συνήθως κάπως έτσι, πίσω από δικαιολογίες όπως δουλειά, παιδιά σκυλιά κρύβουμε σχεδόν όλοι μας την βαρεμάρα και την βολεψάρα μας στα προβλήματα της καθημερινότητας. Ναι, δουλειά μωρή αχλάδο, ξεχνάς να ζεις όμως, τα έχουμε πει.Εσύ...στο πλανήτη σου.

Η ζωή κυλάει, πάντα. Προχωράει. Έχει δικούς της ρυθμούς, δικό της ρολόι το οποίο ο καθένας ρυθμίζει με βάση τα θέλω του. Άλλοι προλαβαίνουν 400 δουλειές σε μια ημέρα και άλλοι πελαγώνουν με το 1/3. Για αυτό λατρεύω τους ανθρώπους. Γιατί δεν σε κάνουν να βαριέσαι ποτέ. Καθένας και μια ιστορία. Ένα τούνελ με διεξόδους και μη. Όμως, όταν υπάρχει πείσμα για ζωή ακόμα και στα καταγώγια θα βρεις τον τρόπο να σκάψεις προς στο φως...Τα χέρια και η θέληση να είναι καλά. 
Μέσα σε αυτό το διάστημα έγιναν πολλά. Έφυγα από μια οικογένεια για να πάω σε μια άλλη. Λίγο πιο αθλητική και καινούργια στα χαρτιά. Οι θέσεις δεν μετρούν, η ψυχή και το ρίσκο για εμένα περισσότερο. Για πρώτη φορά έπρεπε να αποφασίσεις την αλλαγή. Να φύγεις από κάπου που είναι - μετά από χρόνια - σαν οικογένεια και να πας κάπου αλλού που όσο και αν δεν φαίνεται άγνωστο στα χαρτιά εσένα σε φοβίζει. Όχι η δουλειά τόσο όσο οι συνθήκες. 

Τόλμησα, έπρεπε να το κάνω για εμένα. Δεν μου αρέσει να βολεύομαι στην ζωή μου, νομίζω μέχρι τώρα δεν το έχω κάνει ποτέ. Ούτε και πρόκειται. Θέλω να πιστεύω δηλαδή γιατί με τους ανθρώπους δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρη. Με τα θέλω σου, ίσως κάτι να γίνεται. Με τις συνθήκες όχι. 

Δεν μπορώ να παραβλέψω πόσο με βοήθησαν συγκεκριμένοι άνθρωποι στην αλλαγή επαγγελματικής στέγης. Αρχισυντάκτες, διευθυντές, φίλοι. Έλεγαν, άκουγα, φίλτραρα  Για να φτάσουμε στο deadline και να χρειαστεί μόλις 1 λεπτό για να πω, προχώρα. Τόλμα. Κάνε αυτό που φοβάσαι και όπου βγει. 

Ο Άγγελος,  είναι δύσκολος χαρακτήρας. Απαιτητικός, με μπουκάλια του στα νεύρα του, με τις ειρωνείες του πολλές φορές. Αλλά δίκαιος. Σε όλα. Στα μπράβο του, στα "καντήλια" του, σε όλα του. Γυρίζεις πίσω και σκέφτεσαι, τα ατελείωτα ξενύχτια για να μπορέσεις να βρεις στην σωστή εισαγωγή που ταιριάζει στο θέμα σου. Την ψυχανάλυση που έχεις κάνει στον καθένα ξεχωριστά προκειμένου να μπορέσεις να ακουμπήσεις έστω αυτό που θέλουν. Τα μπουκάλια που πέρασαν ξυστά γιατί κάποια κάρτα θα σου έχει ξεφύγει ή θα έχεις γράψει ανάποδα μια ενδεκάδα (ναι, ναι και αυτό το έχω κάνει). Και λες...άξιζε ρε φίλε. Έγινες καλύτερη! Πιο δυνατή, με γερά νεύρα, αντοχές και σεβασμό σε αυτόν τον άνθρωπο που σήκωνε - σε αντίθεση με πολλούς ντεμέκ αρχισυντάκτες -  το τηλέφωνο έτοιμος να σου λύσει κάθε απορία και ας τον είχες κόψει δεν ξέρω και εγώ από τι. Για όλα αυτά άξιζε ρε φίλε. Για όλα αυτά θα σε σέβομαι μέχρι να πεθάνω. Γιατί ο σεβασμός σε έναν άνθρωπο κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Γιατί τελικά όσο σε πιέζουν τόσο γίνεσαι καλύτερος. Γιατί η προσωπική σου ζωή μπορεί να περιμένει και αν δεν μπορεί να πάει από εκεί που ήρθε όταν δεν σέβεται τις αγωνίες σου και αυτά που αγαπάς. Για όλα αυτά αγαπημένε Αγγελε, σε ευχαριστώ και σε  περιμένω σύντομα σε νέες εμπειρίες με μπουκάλια...

Η νέα οικογένεια με καλοδέχτηκε, με πίστεψε όπως και η προηγούμενη. Και αυτό ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Για την συζήτηση ένα απόγευμα του Ιούνη φίλε, Κώστα και για τα δάκρυα στην ομολογία μιας αλήθειας στο Μαρούσι,. εσένα ξανθιά. Στους ανθρώπους, το έχω ξανα πει, είναι καλό να δίνεις χώρο. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο πολύ μπορούν να σε εκπλήξουν.


180 μοίρες στροφή, με έναν άνθρωπο δίπλα που σέβεται την τρέλα μου και εγώ τις δικές του. Μια νέα αρχή και εκτός δουλειάς και ένα μικρό θαύμα στα σκαριά...

Ναι, η ζωή είναι γυριστρούλα...Κάνει τα "κουμάντα" της και ένα πρωί αποφασίζει για εσένα όσα δεν μπορούσε χρόνια τώρα...Την γουστάρω. Δεν με αφήνει να βαλτώνω ποτέ. 

Τα σέβη μου...


Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

2015 ευχές αγαπης

Μονολογούσαμε στο σπίτι με την "κοντή".

Μ: Δεν το λες και κακό το 2014. Σε σχέση με άλλες χρονιές πιο "ζεστό" μου φάνηκε.

 Ρ: Τρελή θα είσαι, χειρότερο δεν γινόταν για εμένα.






Μ: Κάθε χρόνο να φύγει δεν λέμε και να μην ξανά γυρίσει η χρονιά που μας αφήνει; Έ άστην την ριμάδα πίσω σου μαζί με όλα εκείνα που δεν μπορέσαμε να αντέξουμε και οι 2...

Γέλασε η κοντή. Ήξερε πως ήταν πολλά όλα αυτά που αφήσαμε μαζί με το 2014. Στιγμές, χαμόγελα, αναπολήσεις σε μέρη έξω από την Αθήνα, στιγμές σε παραλίες, διαζύγια φίλων, καινούργια ξεκινήματα άλλων, άπειρες σκανταλιές, φωνές, δουλειά, βόλτες το χάραμα, εξομολογήσεις έστω και αργοπορημένες  και πολλά ακόμη που δεν χωρούν σε μια σελίδα. Τα έχουμε όλα στο κεφάλι μας κλεισμένα , σαν να μην πέρασε μια ημέρα από δαύτα. Γιατί ήταν όλα δικά μας.

Σε κάθε χρόνο που μας αφήνει φρόντιζα ανέκαθεν να πετάω τα αρνητικά και να βελτιώνω τα θετικά. Πολλές φορές αδυνατούσα ελέω εξωτερικών παραγόντων αλλά έστω και σε έναν μικρό βαθμό κάτι κατάφερνα. Τα γνωστά: λιγότερες χαζομάρες, περισσότερες στιγμές με δικούς μου ανθρώπους, λιγότερη δουλειά κτλ κτλ. Με το που τελείωναν οι σκέψεις έπιανα τον υπολογιστή για να γράψω ακόμη ένα 600 λέξεις για την Γερμανία. Καμία τύχη μονολογούσα στην συνέχεια. Αυτό δεν θα πάρει ποτέ βελτίωση.

Πήραν πολλά άλλα βελτίωση όμως. Κρυμμένες εξομολογήσεις που τις χρωστούσα στον εαυτό μου, λίγη παραπάνω δόση λογικής και να μαστέ το 2015 σε μια εντελώς διαφορετική φάση. Ένα βήμα την φορά. Στα πολλά χάνουμε λίγο την μπάλα.


Δεν έχω να πω πολλά για την χρονιά που μας άφησε,ήταν γεμάτη νέες εμπειρίες πολύ αγάπη από φίλους και όχι μόνο, ανθρώπους που ήρθαν και έφυγαν όπως έκαναν πάντα άλλωστε,φίλους που άντεξαν για ακόμη μια χρονιά τις ατέλειωτες κουβέντες μαζί μου, "Καρακάξες" που μας σημάδεψαν με τον τρόπο τους και απρόσμενη επαγγελματική επιτυχία που για εμένα είναι δικαίωση  των κόπων, των ατελείωτων χαμένων οικογενειακών στιγμών, των διαλυμένων σχέσεων και πολλών πολλών ακόμα 15 χρόνια τώρα. Και  σας ευχαριστώ όλους γ' αυτό, φίλους και  συνεργάτες.Χωρίς εσάς τίποτα από όλα αυτά δεν θα γινόταν ή θα γινόταν ίσως χωρίς επιτυχία...Ποιος ξέρει.

Εύχομαι ολόψυχα τα νέα βήματα όλως σας, οι επιλογές ζωής σας να έχουν επάνω τους μόνο τύχη. Δεν ξέρω αν την ορίζουμε εμείς ή όχι, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι μπορούμε να την σπρώξουμε...Καλή χρονιά σε όλους μας.

ΥΓ: Ψηλή σε ευχαριστώ που με μαζεύεις...
ΥΓ:2 Σπύρο απορώ πως με αντέχεις!
ΥΓ3: Έναν ανιψιό ΝΑ γεννήσαμε!
ΥΓ4: Μόνο αγάπη ρε!Ακούς;

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Summer rules..

Ανάσες, πολλές ανάσες οι φετινή άδεια. Και δεν έχει  τελειώσει ακόμα.Τόσες εικόνες, αλλές τόσες στιγμές, πολλά χαμόγελα, χαρές, φίλοι ακόμη και εχθροί. Από όλα έχει ο μπαξές ..

Λίγο πριν αναχωρήσει το καράβι για Χανιά, ο γαμπρός πλέον της δουλειάς ήταν κατηγορηματικός: Μην διανοηθείς να ασχοληθείς σε παρακαλώ με την δουλειά όσο θα λείψεις και κυρίως μην με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις ότι σου λείψαμε. Θα σε βρίσω.
Του χαμογέλασα
α γιατί με ήξερε και με ήξερα. Κι όμως, τον πήρα μόλις ένα τηλέφωνο και ασχολήθηκα με τα τηλέφωνα που χτύπησαν ελάχιστα από ότι  συνήθιζα στο παρελθόν κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Σημειώνω μια πρόοδο στα 33 μου χρόνια. Κάτι είναι κι αυτό.

Πολλά συναισθήματα ο φετινός καλοκαιρινός ήλιος, ο οποίος μπορεί αν άργησε κατά ένα μήνα μιας και ο Ιούνιος θύμιζε Νοέμβρη, αλλά μας αποζημίωσε κατά πολύ ο Ιούλιος και μέχρι στιγμής και ο Αύγουστος ξύλο να χτυπήσω.








Τα Χανιά μας καλωσόρισαν ακόμη και χωρίς τον δικό μου "ήλιο" στην παρέα και οι ολιγοήμερες διακοπές για πρώτη
 φορά φάνηκαν τόσο λίγες που δεν έφτασαν να γεμίσουμε όσες όμορφες εικόνες δίνει απλόχερα αυτή η πόλη και οι κάτοικοί της. Η ελληνογερμανίδα σπιτονοικοκυρά μας φέρθηκε άψογα (είπαμε παντού Γερμανοί) και  εμείς ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το μέλλον σε όσα δεν προλάβαμε να γευτούμε. Και ήταν πολλά μιας και η ζυγαριά φωνάζει!

Επιστροφή στην άδεια - δόξα το θεό - Αθήνα και η τελευταία εβδομάδα μακρυά από την ρουτίνα της δουλειάς για πρώτη φορά μου φαίνεται λίγη. Δεν τις χόρτασα τις φετινές διακοπές, όχι. Έπιασα τον εαυτό μου να μην θέλει να επιστρέψει, να μην θέλει να ασχοληθεί με Γερμανία, μουντομπάσκετ,ποδόσφαιρο κτλ. Μόνο να κοιτά ένα ταβάνι θέλει ή έναν ουρανό. Για πόσο δεν ξέρω. Ήταν ζόρικος χειμώνας τελικά. Τώρα το αντιλαμβάνομαι περισσότερο από ποτέ.

Από όλα όσα έζησα και ζω ακόμα ευγνωμονώ το θεό, για όσους αγαπώ και με αγαπούν το ίδιο. Ακόμα κι αν δεν είναι δίπλα μου, η αύρα τους είναι πάντα τριγύρω. Για εκείνον τον κύριο που γνώρισα όμως στον ΕΔΟΕΑΠ 2 ημέρες πριν οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ...Για εκείνον τον άνθρωπο που φρόντισε να μου δώσει να καταλάβω καλά ότι οι άνθρωποι που παλεύουν στην ζωή τους είναι οι πραγματικοί νικητές. Να σας έχει ο θεός καλά και να χαίρεστε τα αποτελέσματα των κόπων σας. Μπορεί να μην έμαθα το όνομα σας, θα μου μείνει όμως αξέχαστη η ιστορία σας...

Καλό υπόλοιπο Αυγούστου σε όλους μας...Τα σέβη μου. 

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

No more couch my friend...


Συμβαίνουν και αυτά. Κάθε 4 χρόνια Μουντιάλ δηλαδή. Γκρίνια, τρέξιμο, μπάνιο στην θάλασσα με το ρολόι στο χέρι για να είσαι και πάλι στο γραφείο στην ώρα σου. Δεν πειράζει, ένας μήνας είναι θα περάσει. Με πολύ μπάλα και ξενύχτι. Όχι ότι με χαλάει η πολύ μπάλα, το ξενύχτι όμως μου κάθεται λίγο βαρύ.. 

Ναι πάει καιρός, τα έχω ρίξει λίγο στο σορολόπ ομολογώ και απείχα από τις σκέψεις μου. Στρογγυλοκάθισα σήμερα όμως, που η μέση δεν βοηθάει πολύ στο να γυρνοβολήσουμε. Θα πούμε τις ιστορίες μας από εδώ.

Πολλά πράγματα δεν άλλαξαν από την τελευταία φορά, ίσως 2-3 επισκέψεις παραπάνω στους ιατρούς. Ωραία φάση. Φουλ στην συμβουλή, φάρμακα νεύρα και αποτέλεσμα μηδέν. Γαμώ λέω.Αυτά με τις συμβουλές τα ξέρω και εγώ. Από συμβουλές πήξαμε. Αλλά πάλι ξέρεις έχω και αυτόν τον ακάθιστο τον άτιμο. Δεν φταίω, η μαμά φταίει(κλασσική δικαιολογία) που μάλλον είχε νεύρα την ημέρα που έγινε το μοιραίο. Γαμώ και πάλι.

Πρόσφατα ένας φίλος μου θύμισε ό,τι όταν θες κάτι πολύ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Και πόσο δίκιο είχε. Πόσο με ξύπνησε από τον λήθαργο του, ώχου μωρέ, δεν γαμιέται,βαριέμαι,δουλεύω αύριο κτλ κτλ. Είναι ωραία ρε να σε ξυπνάνε και ακόμα πιο ωραία να σε αποστομώνουν  εκεί που νομίζεις πως δεν μπορεί να το καταφέρει κανείς. Έχει άλλη γλύκα και σίγουρα χασκογελάκι. Ναι,ναι από αυτά τα ωραία ρε φίλε που έχεις αφήσει στην άκρη γιατί πρέπει να μην χάσεις γκολ της Εθνικής Γερμανίας για να προλάβεις το άρθρο στο σάιτ, το βίντεο στην τηλεόραση, τις ειδήσεις στον διευθυντή. Γαμώ!

Καλοκαίριασε, κλασσική εποχή για λάθος επιλογές έλεγα πάντα και έξω δεν έπεφτα μεταξύ μας. Έχει μια μαλακια στον 'εγκέφαλο" που την κολλάς. Πρέπει να επηρεάζει το αλάτι μάλλον. Όχι πως τους χειμώνες ήμουν καλύτερη αλλά κουβέντα να κάνουμε. 

Ρε φίλε όμως δεν το αλλάζω. Αυτή η ριμάδα η εποχή έχει μια άλλη γλύκα. Ακόμα και η ζέστη δεν σε κρατάει μέσα στο σπίτι σε αντίθεση με το κρύο. Γελάς σαν χαζός απολαμβάνεις γέλια με φίλους περισσότερο, σκέφτεσαι το μισό από ότι τον χειμώνα και σηκώνεσαι από τον καναπέ σου τουλάχιστον τις μισές ημέρες της εβδομάδας. Εντάξει, πολυέξοδο θα μου πείτε, αλλά θα αγχωθώ για αυτό όταν θα έρθει η ώρα της εφορίας. Προς τον παρών την γράφω και αυτήν. 

Και που είστε, με μια βουτιά δεν έπαθε κανείς τίποτα..Ξεκουβαλάτε λοιπόν, να σκέφτεστε λιγότερο να αγαπάτε περισσότερο κι ας σας βγει και σε κακό που λέει και το άσμα. Έχει κι αυτό την γλύκα του. Ιστορίες να διηγούμαστε...Τα σέβη μου







Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Surprise! You're 33!

Ήταν ακόμη μια  από τις γνωστές ημέρες ατελείωτης δουλειάς. Γυρνώντας στο σπίτι ο "Πειρατής" και η "Πειρατίνα" του σπιτιού φρόντισαν να με ενημερώσουν ότι η έξοδος ίσχυε ακόμη. Έπρεπε να βγουμε παραμονές των γενεθλίων μου. Καινούργιος νόμος, αναρωτήθηκα, για τον οποίο δεν ενημερώθηκα με mail, μήνυμα κάτι που να περιέχει web βρε αδερφέ όπως επιτάσσει η μόδα.
"Που να τραβηχτούμε τώρα βρε παίδες, δεν καθόμαστε μέσα καλύτερα γιατί το πρωί έχω και προπόνηση?

"Όχι θα βγούμε, το είπαμε. Μην διαπραγματεύσιμο."

Όχι δεν λες. Απλά σέρνεις το κορμί σου στο δωμάτιο να ετοιμαστεί με την ελπίδα ότι με το πέρας της μίας ώρας στην έξοδο όλοι θα νυστάξουν και θα πάμε στα κρεβάτια μας. Απλά, όμορφα, γεροντοκορίστικα ρε παιδί μου!

Για έναν ανεξήγητο για εμένα λόγο, όλοι αργούσαν. Ο Νίκος, η Γεωργία, η Ρίτα δεν είχε επικοινωνήσει όλη μέρα  - πράγμα σπάνιο - οπότε κάτι δεν καθόταν καλά στο κόνσεπτ της βραδιάς. Δεν πολύ ασχολήθηκα απλά και μόνο γιατί η κούραση ξεπερνούσε την σκέψη. 

Λίγο μετά της 23.15 και ενώ έχουμε κάνει 500 στάσεις μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, ανεβαίνουμε τα σκαλιά του "MIND THE GAP"..Και εκεί απλά παγώνεις  ακριβώς όπως όταν χτυπάει ο ταχυδρόμος σου φέρνει το χαρτί της εφορίας. 

Το να βλέπεις μαζεμένους όλους σου τους φίλους να σου χαμογελούν και να σου εύχονται χρόνια πολλά, ήταν το καλύτερο δώρο του κόσμου. Η Αλεξάνδρα, ο Κωσταντίνος (το αγαπημένο μου ζευγάρι EVER)  η Ντίνα η σβούρα, η Μαρία (που δεν μπορεί να εκφραστεί όμως θέλει) ο Άρης μου (που θα πάει θα τα λύσουμε όλα τα προβλήματα βρε αγόρι μου) ο Σπύρος (σου ειπα ευχαριστώ για το βιβλίο???), ο Βασίλης η γλυκιά Αθανασία (ρε αλήθεια, σας αγαπώ πολύ) ο Γιάννης ο περίεργος η Νατάσα που αν και δεν κατάφερε να έρθει ήταν εκεί μαζί μας (του χρόνου θα κάνουμε χειρότερα θεά μου) αλλά και αρρωστούλα Τονάρα. Και φυσικά ο Νικόλας με τον Άκη που είναι οι καλύτεροι οικοδεσπότες και τα καλύτερα αδέρφια που θα μπορούσε να έχει η Ρίτα. Η Ρίτα, αυτή που επί 20 λεπτά άκουγα ότι έσπασε όλων τα νεύρα για να διοργανωθεί όλο αυτό. Η Ρίτα που 2 περίπου μήνες πριν κλείνοντας τα 33 μου είχε υποσχεθεί οτι θα πληρώσω ακριβά το δούλεμα που της έριξα. Και το πλήρωσα. Γιατί το να δακρίζεις από στεναχώρια το είχαμε ζήσει, από χαρά το είχαμε ξεχάσει πως ήταν. Το κατάφερε και την ευχαριστώ μέσα απότα βάθυ της ψυχής μου. Αυτή και τον Σπυράκλα μου μου έδωσαν τα καλύτερα δώρα που θα μπορούσα να πάρω. Και δεν ήταν υλικά. 
2 βιβλία με τυπωμένα όλα τα άρθρα αυτής εδώ της χαβαλετζίδικης προσπάθειας που ξεκίνησε κάτι χρόνια πίσω μετά από ιδέα του "ουρφ". 

Και ξαφνικά έχεις μια απίστευτη επίθεση αγάπης από ανθρώπους που είναι σαν οικογένεια για εσένα. Δικοί σου. Που ξέρεις καλά πως ότι και να γίνει όσες χαζομάρες και αν κάνεις είναι πάντα εκεί για να σου θυμίζουν πως είναι να σηκώνεσαι και πάλι και να πατάς στα πόδια σου. Όλοι αυτοί που δεν σε έχουν σιχτιρίσει ακόμη όταν τους λες "δουλεύω" σε τηλεφώνημα για καφέ και "είμαι πτώμα" σε ενδεχόμενη βόλτα.Όλοι αυτοί που μπορεί αν μην τους ξέρεις χρόνια αλλά τους κουβαλάς μέσα σου. Άλλωστε ο χρόνος δεν δένει τους ανθρώπους. Οι συνθήκες και οι συμπεριφορές τους φέρνουν κοντά. 

Σε όλους εσάς που μου χαρίσατε το ομορφότερο μέχρι σήμερα βράδυ της ζωής μου,αλλά και όλους όσους με τίμησαν με τις ευχές τους, εύχομαι ολόψυχα να έχετε υγεία, να χαμογελάτε πάντα , και η τύχη να είναι μόνιμος συνοδοιπόρος στην ζωή σας. Γιατί όπως λέω συχνά τελευταία: είναι όμορφο να σε αγαπούν και να στο δείχνουν...Εχουμε πολλά ταξίδια να κάνουμε παρέα, να είστε σίγουροι! Τα 33χρονα σέβη μου!