Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Σε βλέπω, που με βλέπεις...

Δεν είναι λίγο αστείο και συνάμα τρομακτικό να νιώθεις ότι παρακολουθείσαι? Τώρα μην με ρωτάς πως συνδέονται αυτά τα 2 ούτε εγώ έχω καταλήξει πως κατάφερα να τα συνδέσω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πολλές φορές μου φέρνουν έντονο γέλωτα.Ειδικά όταν μοιράζομαι τις σκέψεις μου με ανθρώπους που γνωρίζουν. Εκεί πάει καλύτερα και από ανέκδοτο. Όχι δεν με λες ειρωνική, με λες προληπτική. Αρκετά με την γλωσσοφαγιά, με κούρασε. Ας ασχοληθείτε με κάτι άλλο εκτός από εμένα σας παρακαλώ, εγώ το έληξα το θέμα...Ζαμπόν να ήταν τόσο καιρό θα είχε καταλήξει στην χωματερή!
   Επιθετική ?Όχι καλέ. Απλά εγώ τουλάχιστον έχω το θάρρος να λέω τι με ενοχλεί και τι όχι. Τι δεν αντέχω και τι ανέχομαι, ποια είμαι απλά. Δεν είναι της μόδας, το ξέρω, αλλά who gives a fuck? Όποιος έχει την μύγα ας την πάρει στην πλάτη την ώρα που απομακρύνεται...
   Του αγίου Γεωργίου σήμερα, να χαίρομαι έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχω στην ζωή μου. Γερός να είναι πάνω από όλα, δυνατός να συνεχίσει να με ανέχεται, αν και ξέρω πως χωρίς εμένα δεν μπορεί κατά βάθος (τέρμα βάθος) ούτε εγ΄'ω χωρίς εκείνον. Να τα λέμε αυτά, κυρίως εκεί που τα εκτιμούν!
  Αναμένοντας την άδεια μου να χαθώ στο πουθενά, χωρίς πλάνο, σχέδια, προορισμό. Όπου μας βγάλει...Τα σέβη μου

  

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Χρόνια πολλά

Χρόνια πολλά σε όλους. Αγαλλίαση στις καρδιές μας εύχομαι, ηρεμία, χαρές και μπόλικες εκπλήξεις από τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Ελπίζω να περάσατε όμορφα όσοι γυρίσατε και να το ρίχνετε για δεύτερη μέρα έξω όσοι είστε ακόμα εκτός Αθήνας.

Το φετινό Πάσχα για μένα ήταν για ακόμη μια φορά περίεργο. Αλλιώς τα σχεδίαζα αλλιώς μου βγήκαν. Τι πρωτότυπο για σένα θα πείτε και άδικο δεν θα έχετε. Τα σχέδια για Ανάσταση στο βόρειο χωριό μου πήγαν περίπατο ελέω δουλειάς και ομολογώ πως μετά από καιρό χαλάστηκα αρκετά. Αυτή η ειλικρίνεια μου ώρες ώρες καταντά σπαστική.

Έμεινα Αθήνα δεν σούβλισα κανένα αρνί - όχι ότι το τρώω κιόλας - και πέρασα μια όμορφη Κυριακή του Πάσχα στο γραφείο να αναλύω γιατί η φετινή  - βλαμμένη Μπάγερν έχασε το πρωτάθλημα. Είναι και αυτός ένας τρόπος θα μου πεις, ποιο Πάσχα?Τι να το κάνεις το Πάσχα?Χοληστερίνες, λίπη, μακρυά από εμάς. 40 μέρες χωρίς κρέας τις κράτησα και  φέτος πριν κοινωνήσω και αφού έπραξα ως όφειλα ζητώντας την συγνώμη της χρονιάς, περίμενα το φετινό Πάσχα να έχει διαφορετική εξέλιξη. Άμα δεν σε θέλει ρε κορίτσι μου τι το ζορίζεις το θέμα.?

Ευτυχώς οι καλοί φίλοι να με αποζημιώσουν στην συνέχεια. Βόλτα στην Σαλαμύκονο, ανάβεις το τελευταίο τζάκι της χρονιάς με λίγους και καλούς φίλους  και ψήνεις μια μέρα μετά. Δεν το λες και κακό. Γκρίνια να μην υπάρχει!Ακούς?

Χρόνια πολλά για ακόμη μια φορά σε όλους, μέσα από την καρδιά μου. Κυρίως σε αυτούς που είναι χιλιόμετρα μακρυά μας και μελαγχολούν μέρες σαν την χθεσινή...Και του χρόνου εκεί που όλοι ονειρευόμαστε. Στην δική μας Ιθάκη...Τα σέβη μου.


Ps: Αυτές τις μέρες να μην ξεχάσω να πω στους ανθρώπους που αγαπώ όσο πολύ τυχερή είμαι που είναι δίπλα μου.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Περί αρνητισμού ο λόγος.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει τρυφερά λόγια? Λόγια που θέλαμε απεγνωσμένα να ηχήσουν στα αυτιά μας σαν μελωδία που μας ηρεμεί μετά από μια έντονη ημέρα και όχι μόνο?Πολλές, ή μάλλον άπειρες και θα ακούσουμε ακόμα περισσότερες. Είναι στο αίμα των περισσότερων να μιλούν παραπάνω από το πρέπον.  Άλλοι πετυχημένα, άλλοι αποτυχημένα. Άλλοι με την ψυχή άλλοι με το μυαλό. Άλλοι με σκοπό άλλοι χωρίς να περιμένουν απολύτως τίποτα.

Έχω αναλύσει με τον δικό μου - περίεργο - τρόπο σκέψης πολλές φορές πως τα λόγια είναι όμορφα να τα ακούς αλλά κάποια στιγμή και οι πιο ρομαντικοί άνθρωποι σταματούν να ακούν. Όχι δεν παρατάνε την ζωή, ούτε δηλώνουν αρνητικοί σε οτιδήποτε ακούσουν από τον περίγυρο, νομίζω ότι απλά θέλουν να αρχίσουν να λειτουργούν το κομμάτι "βλέπω".Παρατηρώ, περιμένω πράξεις και όχι λόγια που πολλές φορές μένουν μόνο λόγια.

Μετά από πολλά χρόνια χάρηκα ιδιαιτέρως όταν είδα πράξεις, από έναν πολύ δικό μου άνθρωπο που αγνοούσα το που βρισκόταν επί 8 συναπτά έτη. Το ξεγύμνωμα της ψυχής που λέγαμε σε άλλο ποστ, χωρίς να περιμένει ανταπόκριση. Το αίσθημα του να ακούς το "δεν άξιζες να σου φερθούν έτσι", που σιγοψιθύριζες χρόνια από μέσα σου και αναρωτιόσουν γιατί ενώ εσύ δίνεις καλό, παίρνεις σχεδόν πάντα αρνητικές συμπεριφορές. Γ' αυτό και μόνο το λόγο δεν αξίζεις μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά πολλές παραπάνω. Και σ' ευχαριστώ που είχες το σθένος να το παραδεχθείς.

Για να επιστρέψω στον αρνητισμό που με περιτριγυρίζει τελευταία στους ανθρώπους να τονίσω σε εσένα που είμαι σίγουρη ότι σε νευριάζω καθημερινά, ότι δεν γεννήθηκα έτσι, ούτε ήρθε ουρανοκατέβατο. Πολλές καταστάσεις μαζεμένες σε κάνουν να σταματήσεις να είσαι τόσο "χαλβάς" που λένε και οι κολλητοί μου και να κοιτάς 2 φορές παραπάνω από ότι πριν. Γιατί την ανθρωπιά σου δεν θα την χάσεις, φροντίζεις τουλάχιστον να μην χάσεις και πάλι την ηρεμία σου. Και για να σε προλάβω, δεν συγκρίνω. Τα σέβη μου...

TIP ΗΜΕΡΑΣ: Τα καλύτερα αισθήματα είναι αυτά που νοιώθουμε... και όχι αυτά που προσπαθούμε με λέξεις να περιγράψουμε.