Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Ασθένεια φθινοπώρου


Aυτό με το φθινόπωρο, το είχα από παιδί ένα πράγμα. Αυτό το κλείνομαι λίγο σε μένα,χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, με το πρώτο κρύο αεράκι της εποχής Με τη πρώτη ζακέτα που θα κρατήσω στο χέρι μου.
Άρνηση νομίζω λέγεται να αφήσω πίσω μου το καλοκαίρι. Την εποχή που λατρεύω.
Το φετινό καλοκαίρι μπορεί να μην μου πρόσφερε απολύτως τίποτα θετικό αντίθετα ήταν ένα από τα πιο περίεργα καλοκαίρια της ζωής μου. Μου άφησε πολλά να σιχαίνομαι, αλλά τόσα να χαμογελάω, και αρκετά να θυμάμαι. Από "νωρίς" έδειξε τα δόντια του, απρόσμενα αφήνοντας στη ψυχή μου γλυκόπικρη γεύση. Ακολούθησαν πολλές αλλαγές σε όλους τους τομείς, θετικές ή αρνητικές δεν ξέρω. Δεν έχω καταλήξει.
Και τώρα, με μια ζακέτα αγκαλιά καλωσορίζω μια νέα εποχή, που κρύβει υπερβολικές ώρες δουλειάς, και ακόμη περισσότερες ώρες σκέψης. Καλά είναι και τα δυο, δεν με χαλάνε. Άλλωστε όπως λένε, όποιος δεν σκέπτεται, συσκέπτεται, και εγώ μισώ τις συσκέψεις!
Τα 1,6 κυβικά της " γερμανικής σοκολάτας" μου με συντροφεύουν στα νέα μου ταξίδια, τα βροχερά. Η θέση του συνοδηγού μπορεί να μην είναι γεμάτη, ίσως δεν θέλω να την γεμίσω ανούσια. Μου αρκεί που είναι εκεί,όμως.
Τα καλύτερα ταξίδια είναι τα μοναχικά, τελικά. Κρύβουν ουσία. Το κατάλαβα καλά σε εκείνο το 8άωρο ατελείωτο ταξίδι. Όσα δεν τολμούσα να ξεστομίσω, τα είπα εκείνη τη μέρα. Φωναχτά για να τα ακούω και ίδια. Πράγματα θαμμένα, γεγονότα, ειδήσεις. Φιγούρες ανθρώπων ταξίδεψαν μαζί μου, μεγαλύτερο μέρος των οποίων σταμάτησε και κατέβηκε στο μέσο της διαδρομής. Άλλοι χαμογέλασαν δίνοντας μου ένα γλυκό φιλί και άλλοι δεν γυρισαν ποτέ να κοιτάξουν πίσω. Δεν έχει νόημα, ίσως. Την δεύτερη βερσιόν, του συνταξιδιώτη, πολυ την εκτίμησα. Είναι πολύ πιο ντόμπρα από το φιλί του Ιούδα κ' ας πονάει.
Αύριο(σήμερα) έχω να κάνω μια εξέταση που με τρομάζει πολύ. Ίσως και γ'αυτο είμαι τόσο φορτισμένη, δεν ξέρω.
Φθινόπωρο. Συνήθως λένε ότι πέφτουν τα πρώτα φύλλα. Εγώ θα πω ξεκινά μια νέα εποχή...Τα σέβη μου!