Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

2011 στιγμές


Καλά δεν θα πω ότι το 2011 ήταν το καλύτερο μου, αλλά κομμάτια να γίνει. Υπήρξαν και κάποιες - ελάχιστες στιγμές υπερβολικής χαράς. Το μόνο κακό της υπόθεσης στις συγκεκριμένες είναι, ότι πάντα ακολουθούσαν ίδιας βαρύτητας αρνητικές. Έτσι υπήρχε μια ισορροπία. Ααα, όλα κ' όλα. Απαγορεύεται να έχεις ή το ένα ή το άλλο σε ποσότητα και διάρκεια στην δική μου περίπτωση. Τσεκαρισμένο και πλέον αποδεκτό.

Έχασα ανθρώπους που λάτρεψα, έζησα έντονες στιγμές γέλιου και κλάμματος, άστοχες έξοδοι, απώλεια χρημάτων ελέω κρίσης, μια έxtra δουλειά στα τέλη της σεζόν και μπόλικα μηνύματα που μπορεί να γνώριζα ότι δεν έχουν ουσιαστική απάντηση, αλλά όταν μιλάει η καρδιά όλα τα πρέπει πάνε βόλτα στα βουνά και τα λαγκάδια. Στιγμές, πολλές, ανεκτίμητες οι περισσότερες, μέρος της ζωής μας σε μια χρονιά η οποία δεν μου άφησε πολλά να θυμάμαι αλλά δίδαξε πολύ περισσότερα από ότι περίμενα. Κυρίως στο τέλος της. Γιατί ως γνωστόν τα "καλύτερα" τα αφήνουμε για το τέλος.

Σταθερές αξίες οι άνθρωποι που γεμίζουν καθημερινά την ζωή μας και στέκονται δίπλα μας σε όλες τις φάσεις μας. Αρνητικές και θετικές. Όπως εκείνο το βράδυ, όπου μετά από 2 ποτάκια στο Live , προσπαθούσα να μαζ΄ψω τον εαυτό μου από τα πατώματα. ΄Μου πήρε μήνες, αλλά το πάλεψα. Και ευχαριστώ όλους για την γκρίνια σας. Σας έγραψα στα παλιά μου παπούτσια το ξέρω, αλλά όσα πρέπει μου λέτε, τόσο θα κάνω αυτό που θέλω εγώ. Οπότε μην με ζορίζετε.!:)Απλά να με αγαπάτε, αρκεί.

Για τους δικούς μου ανθρώπους λοιπόν, αυτούς που είναι δίπλα αλλά και εκείνους που είναι μακρυά μόνο σαν παρουσία να θυμάστε πως σας αγαπώ πολύ, σας ευχαριστώ για όσα περάσαμε παρέα το 2011, άσχημα και καλά, για όσα μου δώσατε και σας έδωσα. Ακόμα περισσότερες μέρες θα ζήσουμε παρέα το 2012, ακόμα περισσότερες βλακείες θα κάνουμε γιατί, έτσι μας αρέσει... Έτσι αγαπάμε, εμείς. Ολοκληρωτικά και για μια ζωή.

Καλή χρονιά να έχουμε όλοι μας. Δημιουργική με υγεία, χαμόγελα και για το τέλος μια ευχή : Η νέα χρονιά αργά ή γρήγορα να φέρει δίπλα μας τους ανθρώπους που πραγματικά λείπουν από την ζωή μας. Μέχτι τότε θα ταξιδεύουμε με το μυαλό μας...Καλή μας χρονιά!

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Να σας χαίρομαι ζουζούνες μου.

Λαμπάκια, δρόμοι στολισμένοι, παιδάκια με στέκες που πάνω τους υπάρχουν από ελαφάκια μέχρι Αγιο Βασιλάκια, Χριστούγεννα , ναι. Πότε έφτασαν δεν κατάλαβα. Ακόμα και τώρα, κινούμαι στους ίδιους ρυθμούς. Ψάχνω να βρω τι δουλειά έχω να κάνω , γιατί σίγουρα κάτι θα έχω που το ξέχασα. Ανωμαλία, δεν είναι. Διαφυγή είναι, να μην σκέφτεται το μυαλό πράγματα που πληγώνουν, τα οποία τέτοιες μέρες πάντα τα γιγαντώνονται.

Η μικρή μου ξαδέρφη φρόντισε νωρίς , νωρίς να με βάλει στο κλίμα λέγοντας μου τα κάλαντα. Την συγχωρώ,έχει από το δικό μας αίμα, οπότε λίγη τρέλα παραπάνω, δικαιολογείται.

Ξύπνησα νωρίς, αναπόλησα στο κρύο μπαλκόνι μου, πόσο δύσκολη περίοδος είναι αυτή που πέρασε, πόσες άσχημες ειδήσεις άκουσα και πόσες δύσκολες μέρες περιείχε ο Δεκέμβριος. Και δυστυχώς, ήταν πολλές. Η παρέα του τσιγάρου ξάφνου φαντάζει τόσο βαρετή και κυρίως επικίνδυνη. Το παρατάω και μεταφέρομαι στην αγαπημένη μου γωνιά, που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα σταματήσω να "κρύβομαι" εκεί. Παίρνω αγκαλιά το καλοριφέρ, και φέρνω στο νου τις πηγές ενέργειας μου, τις βαφτιστήρες μου. Η μια γιορτάζει σήμερα και η άλλη αύριο. Τα τελευταία χρόνια ήταν ο μόνος λόγος που μου θύμιζαν ότι μπαίνουν τα Χριστούγεννα. Νονά, δηλαδή δεύτερη μαμά, δηλαδή ευθύνη τεράστια για μένα. Τις λατρεύω τόσο, όσο ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να καταλάβω. Η μια, είναι πλέον δεσποινίδα, ζητάει, ρωτάει, σε πουλάει και σε αγοράζει που λέει και η μαμά της. Ας με πουλήσει λέω, χαλάλι της.
Η άλλη, μεγαλώνει, γρήγορα η άτιμη. Περπατήσαμε , βέβαια, είπαμε και νονά, κυνηγιόμαστε στο σπίτι της μαμάς, πετάμε τα πάντα κάτω, νευριάζουμε κιόλας, απαιτούμε. Ποιος είπαμε ότι έβαλε λάδι σε αυτό το παιδί? Γκου χου γκούχου! Εγω, ναι, εεε δεν πειράζει μόλις μεγαλώσει θα ηρεμήσει και αυτή, σαν την νονά της. Κάντε λίγο υπομονή και ρωτήστε για λεπτομέρειες την μάνα μου, για το τι τράβηξε! :)

Μεγάλωσαν και αυτές, μεγάλωσε και η νονά μαζί τους. Χαμογελάνε αυτές, χαμογελάει και η νονά, κλαίνε αυτές, κομματιάζεται η νονά, λέει ναι, συνέχεια,  φωνάζουν οι μανάδες τους, εεε?Κάπως έτσι δεν γίνεται πάντα?

Να είστε πάντα γελαστές, ευτυχισμένες, 10 φορές πιο τυχερές στην ζωή σας από εμένα, υγιείς , και να θυμάστε πάντα, πως είμαι πάντα εδώ για ότι μα ότι συμβεί. Κυρίως σε αυτά που ίσως σας πονέσουν. Σας αγαπάω υπερβολικά πολύ και τις δυο σας! Η νονά...

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

καλό σου ταξίδι...




Καλό σου ταξίδι Πόντιε...Να δώσεις χαιρετίσματα στον λατρεμένο μου

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Βιάζομαι...

Τελευταία το ακούω όλο και περισσότερο αλλά το παρατηρώ και στον εαυτό μου. Αν πριν βάδιζα γρήγορα, τώρα το κάνω ακόμα πιο γρήγορα. Αν πριν έπινα τον καφέ μου μέσα σε μισή ώρα, τώρα το δεκάλεπτο φαίνεται αργοπορία. Ακόμα και οι μικρές στιγμές ηρεμίας στο σπίτι διακόπτονται σχεδόν πάντα από τηλέφωνα, mail, μηνύματα, υποχρεώσεις που πριν μπορεί να αγνοούσες επιδεικτικά.

Η ζωή όλων μας άλλαξε ριζικά. Οι υποχρεώσεις έγιναν δεκαπλάσιες και οι απολαβές μας έπιασαν πάτο. Και εμείς βιαζόμαστε... Βιαζόμαστε να φύγουμε, να γυρίσουμε, να πάρουμε, να δώσουμε, να μοιραστούμε, να αγαπήσουμε, να μιλήσουμε, να βαδίσουμε, να γράψουμε (το επάγγελμα βλέπεις). Και κυρίως, βιαζόμαστε να ζήσουμε...

Αν ανήκεις στην κατηγορία τη δική μου, του αγχωτικού ανθρώπου τότε σίγουρα θα έχεις ξεφύγει ΚΑΙ εσύ μαζί με εμένα. Νοσταλγείς τις ανέμελες στιγμές της εφηβείας σου, που τους έγραφες όλους στα παλιά ...reebok σου ή στις γκέτες σου, αναπολείς την αγωνιώδη προσπάθεια σου να φτάσεις σε ένα εργατικό επίπεδο που απλά δουλεύεις για να ζεις και όχι το αντίστροφο, που τελείωνες τις υποχρεώσεις σου σε χρόνο ντε τε και αφοσιωνόσουν στον ανέμελο έρωτα που σου είχε πάρει τα μυαλά.

Ξαφνικά μέσα σε τόσο μικρό διάστημα η ζωή όλων μας έχει αλλάξει 180 μοίρες. Ξαφνικά δεν μπορείς να σχεδιάσεις ούτε την πάρα μικρή  λεπτομέρεια που πριν φάνταζε ηλίθια που ούτε την ανέφερες. Η ζωή σου μοιράζεται ανάμεσα στην  δουλειά και το σπίτι , στους τσακωμούς σου εκεί, και στο επόμενο χαράτσι που θα σου χτυπήσει την πόρτα και εσύ πρέπει να το καλοδεχτείς γιατί...κρίση έχουμε ρε αδερφέ.

Και ξάφνου, συνειδητοποιείς ότι έχεις μπει στο τρυπάκι που θέλουν. Να μην λες πολλά, να μην σκέφτεσαι, να μην ζεις. Μόνο να πράττεις και να βιάζεσαι! Να τα εκπληρώσεις όλα! Να είσαι σωστός, να μην ζητάς, να μην γελάς, να μην να μην να μην . Πιόνι λέγεται νομίζω...Πιόνι που καθοδηγούν όλοι αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση και τώρα μας μιλούν για σωτηρία. Όλοι αυτοί που ρίχνουν ο ένας το φταίξιμο στον άλλο και στο τέλος δεν φταίει κανένας. Μόνο τα πιόνια...

Ξαφνικά, δεν βιάζομαι καθόλου. Αράζω σπίτι, χαμογελάω πολύ ανάβω το τζάκι μου χαλαρώνω. Κρίση είναι ρε αδερφέ, θα περάσει. Κείμενο είναι μωρέ, που θα πάει θα το τελειώσει, υποχρεώσεις είναι ρε άνθρωπε, οκ θα γίνουν. Ζωή δεύτερη δεν θα έχω, και δεν έχω σκοπό να την χαραμίσω. Χαλαρά που λένε και στο βόρειο χωριό μου!Τα σέβη μου.





TIP Ημέρας: "Θα αποτύχεις και στο 100% των προσπαθειών που ποτέ δε θα κάνεις"



Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Bad mood sucks.



Trust I seek and I find in you 
Every day for us something new 
Open mind for a different view 
and nothing else matters... 







We've been through this such a long long time
Just tryin' to kill the pain
But lovers always come and lovers always go
An no one's really sure who's lettin' go today
Walking away...








Ps : Κακή διάθεση, μελαγχολική μουσική. Σαββατόβραδο, "κλείνω" απλά τα μάτια, ταξιδεύω. Εξακολουθώ να είμαι "πεσμένη", κακοδιάθετη. Κάτι φταίει, το ψάχνω ακόμα. Κουνάω το χέρι, αριστερά δεξιά να διώξω τις κακές σκέψεις, έχω πολλά να δώσω ακόμα. Το υπόσχομαι...



Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Οι άσχημες ειδήσεις δεν σταματούν. Αναρωτιέμαι αν ο Θεός εκεί πάνω έχει βαλθεί να μαζέψει ότι καλύτερο υπάρχει σε τούτο τον κόσμο εδώ κάτω. Σε αυτό το χάλι το οποίο έχει περιέλθει αυτός ο κόσμος εδώ κάτω. Ξέρω, δεν φταίει αυτός θα μου πεις και θα έχεις τα δίκια σου, φίλε - η αναγνώστη - ρια. Μόνοι μας τα κάναμε σκατά!Αλλά δεν μπορείς να μένεις απαθείς μπροστά σε μια άσχημη είδηση που αφορά φιλικό σου πρόσωπο. Θυμίζει πολύ από...σένα και παράλληλα σε ρίχνει ακόμα περισσότερο.
Δεν αντέχω να βλέπω αγαπημένα μου πρόσωπα στεναχωρημένα. Πόσο μάλλον ανθρώπους που λατρεύω, κοντινούς, ανθρώπους με όλη την σημασία της λέξης. Που μόχθησαν στην ζωή τους για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον τα παιδια τους τα εγγόνια τους , και να χαμογελούν.

Δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους να δακρύζουν, πόσο μάλλον ανθρώπους που έχω σαν αδέρφια μου. Που ήταν δίπλα μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου, εκεί που πολλοί λάκισαν, δεν άντεξαν, δεν ήθελα, δεν με ενδιαφέρει. Δεν κρατάω κακίες στην ζωή μου. Όχι γιατί είμαι αναίσθητη, αλλά επειδή ο θυμός, οι κακίες, και η λέξη εκδίκηση είναι λέξεις που μετά τον χαμό του πατέρα μου ορκίστηκα να μην βάλω ποτέ στο στόμα μου.

Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Καθένας έχει την δική του προσωπικότητα , κάθε μία μοναδική. Σε μας μπορεί κάποιες συμπεριφορές να φαίνονται παράξενες. Είναι απλά διαφορετικές. Γιατί είμαστε και εμείς διαφορετικοί. Μοναδικοί, με τα πάνω μας και τα κάτω μας.


Γ' αυτό στεναχωριέμαι για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Θυμίζει πολύ τον πατέρα μου, ήταν φίλος του άλλωστε. Αγνός άνθρωπος, άκακος, λεβέντης, ειλικρινής, Πόντιος και πάνω από όλα ήταν άνθρωπος. Με όλη την σημασία της λέξης.

Να μην ανησυχείς για τίποτα, "καλέ μου άνθρωπε". Έχεις αφήσει πίσω σου αξιόλογους  ανθρώπους σαν και εσένα και μια φίλη που θα είναι πάντα δίπλα στην οικογένεια σου. Κυρίως στα δύσκολα.  Όσο για το δικό σου μοναδικό ταξίδι, δώσε ένα γλυκό φιλί από εμένα στο λατρεμένο μου.Ξέρει πόσο μου λείπει. Τα λυπημένα σέβη μου.



Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Kρύο κρύο καιρός για...σπίτι!

Καλά όχι ότι κάναμε και κάτι διαφορετικό πριν το κρύο αλλά λέμε τώρα! Απλά ρε παιδί μου, αυτός ο καιρός πέρα του ότι σου δείχνει αλλαγή σκηνικού, σε προδιαθέτει να πάρεις τον καλό - η σου μια τεράστια αγκαλιά και να χουχουλιάσετε λέγοντας ιστορίες. Ατελείωτες, οι οποίες δε χρειάζεται να έχουν "προορισμό".  "Ιστορίες χωρίς σύνορα"!
Κάνεις τα μπανιερά σου, αφήνεις εντελώς χύμα στο κύμα τα μαλλιά σου, βάζεις το aircondition και μέχρι να ζεστάνει ο χώρος (γιατί αδέρφια μην γελιόμαστε, ποιος τρελός έχει γεμίσει πετρέλαιο τέτοια εποχή) φτιάχνεις έναν αχνιστό καφέ και περιμένεις να χτυπήσει το κουδούνι...! Το ραδιόφωνο παίζει σιγά, η τηλεόραση κλειστή και η φαντασία ταξιδεύει.

Ο Χειμώνας έχει την δική του ομορφιά. Η ζεστασιά του σπιτιού, η παρέα δίπλα στο τζάκι, τα ταξίδια σε χειμερινούς προορισμούς που σπάνε την μονοτονία της υπερβολικής πλέον δουλειάς για όλους μας. Αναζητάς την πρώτη ευκαιρία να εξαφανισθείς από τα πάντα και να ταξιδέψεις έστω και για λίγο. Εμένα τα ταξίδια με τραβάνε περισσότερο μόλις αρχίσει να κρυώνει ο καιρός παρά το καλοκαίρι. Γιατί? Ίσως γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι περισσότερο δεδομένες από ότι οι χειμερινές. Είναι πιο απρόσμενες, πιο τρυφερές, πιο "χουχουλιάρικες". Το καλοκαίρι θέλουμε όλοι μας να ξεπορτίζουμε. Που μυαλό για μέσα...

Χουχουλιάζεις στον δερμάτινο καναπέ του σπιτιού τον οποίο να ναι καλά ο θεός, όταν χρειάστηκε να τον πάρεις είχες λεφτά και  δεν στα έφαγε η κυβέρνηση, συνεργασίας ή μή. Ρίχνεις μια ματιά στα κλεφτά. Εκεί στην γωνίτσα η σκόνη έχει κάνει την εμφάνιση της. "Ρε δεν μας χαιρετάς ας περιμένεις την σειρά σου".

Σάββατο, σκοτείνιασε. Νιώθεις πως είναι 9 η ώρα το βράδυ και όμως είναι ακόμα 18:00. Καλό αυτό. Προλαβαίνω να χαζέψω τα γερμανικά μου πριν χουχουλιάσω στην "ζεστασιά μου". Τα σέβη μου!

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Μυρωδάτες αλλαγές!

Τα καινούργια ξεκινήματα πάντα με άγχωναν. Σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Σχέσεις, δουλειά κτλ κτλ. Θέλω να ξέρω με τι έχω να κάνω πάντα κ' ας πέφτω έξω σε ορισμένες περιπτώσεις. Κοιτάς διπλά την επόμενη φορά. Μέχρι το επόμενο λάθος που θα σου στερήσει μερικές ,ώρες, μέρες, μήνες ηρεμίας. Για καλό συμβαίνει και αυτό. Προσπαθούμε πάντα να βλέπουμε τα πράγματα θετικά.
Ο μήνας μπήκε αγχωτικά. Το χαρτί από εκείνο το ριμαδοδικαστήριο έφτασε και μαζί με αυτό και ένα χαράτσι στο συνεργείο. Η μπουμπού αρρώστησε και θέλει "γιατρό". Καινούργιο "γιατρό".Ας είναι , χαλάλι της. Τουλάχιστον αυτή αξίζει να ασχολείσαι μαζί της. Δεν μιλάει, δεν λαλάει, μόνο σε πάει όπου ...η καρδιά ορίζει.

Μονολογούσα: Κ' άλλος μήνας περίεργος μόλις "ξύπνησε". Μήνας αναμνήσεων που θα φορτίσει εμένα προσωπικά αρνητικά σε 16 μέρες. Τέταρτος χρόνος χωρίς εσένα στο σπίτι μας. Φαίνεται τόσο άδειο. Ας είναι , δεν πληγώνεσαι πλέον, δεν στεναχωριέσαι, δεν τρέχεις, δεν τσακώνεσαι μαζί μου για το τι έχει το αυτοκίνητο, για την Ζωή μου που είναι περίεργη και διαφορετική από αυτή που περίμενες. Αγχώνεται η μαμά για σένα. Κ' ας είναι εντελώς διαφορετικό. Η δική σου μουρμούρα, πάντα θα μου λείπει. Ευτυχώς πρόλαβα και την έζησα γελώντας μαζί σου. Ανταλλάσσοντας απόψεις. Με άκουσες μια φορά και προλάβαμε και ζήσαμε μαζί την σχέση που θέλαμε τόσα χρόνια και οι δυο μας αλλά ήμασταν τόσο ίδιοι χαρακτήρες για να μπορέσουμε να το παραδεχθούμε και οι 2, πατέρα. Ανεκτίμητες στιγμές, ζωντανές στο κεφάλι μου. Σε άκουσα και εγώ. Κανένα θυμό δεν κρατάω πλέον ότι αρνητικό και να συμβεί. Κ' ας λυγίζω καμία φορά. Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν. Θα έδινα τα πάντα για να μπορώ να περάσω μαζί σου, ακόμα μια συνάντηση διαλόγου. Περίεργου σαν τον δικό μας. Να μου λες, "μην παντρευτείς σε μικρή ηλικία" να παραδέχεσαι ότι δεν θες να μείνεις μόνος σου, να μου χαμογελάς, να μου φωνάζεις όταν στεναχωριέμαι για μια ατέρμονη σχέση λέγοντας "Καλά είσαι χαζή?Κλαις για άνδρα?Ντροπή!". Όλα αυτά λείπουν. Όλα.

Τα παραπάνω τριγύριζαν στο μυαλό μου όταν πήγα να παραλάβω τη "μπουμπού" από τον γιατρό. Γιατί για αυτά τα θέματα έτρεχες μόνο εσυ΄. Τώρα σειρά μου. Ευτυχώς ο "γιατρός" μου έφτιαξε την μέρα μέσα σε δευτερόλεπτα. "Για να μην μας ξεχάσεις" Κ' ήταν τόσο όμορφο, όσο και η κίνηση..!Τελικά οι αλλαγές πολλές φορές ωφελούν!  Τα σέβη μου!

TIP ΗΜΕΡΑΣ: "Να θυμάσαι πως το να μην παίρνεις αυτό που θέλεις, είναι συχνά ένα θαυμάσιο 'χτύπημα της τύχης'"

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011



Γιατί αγαπάμε και τις Δευτέρες. Κυρίως όταν αφήνουν πίσω τους τον Οκτώβριο. Μπρρρ, ποτέ μου δεν τον χώνεψα.Αυτός και ο Σεπτέμβριος μονίμως μια αηδία μου φέρνουν. Προφανώς επειδή κουβαλάμε ακόμα επάνω μας τις εικόνες των διακοπών που δεν λένε να μείνουν πίσω.

Τελευταία μέρα του Οκτώβρη. Οι υποχρεώσεις μένουν ίδιες μην έχω και ψευδαισθήσεις. Μην σου πω και περισσότερες. Σε αυτές τις περιπτώσεις επαναλαμβάνουμε την ίδια λέξη: "Κολυμπάμε". Και μαζί με αυτό:
I turn the music up,
Got my records on
I shut the world outside until the lights come on
Maybe the streets alight,
Maybe the trees are gone
Ι feel my heart start beating to my favorite song



Πόσο αισιόδοξη μουσική σε μια κρύα και μουντή μέρα που μόλις ξεκίνησε. Διάθεση υπάρχει, για να την αλλάξουμε! Καλώς να μας έρθεις Νοέμβρη...!Τα σέβη μου!Guten Tag !


ΤΙP ΗΜΕΡΑΣ: "Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι"

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Καλημέρες!

Στις ήρεμες μέρες, στα όμορφα πρωϊνα, στις γλυκιές κουβέντες, στο χαμόγελο που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στους περίεργους καιρούς...Στα αληθινά σ'αγαπώ. Σέυχαριστώ, καλημέρα...!

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

OFFICE RULES

Ναι, ναι έχει άνεμο σήμερα! Καθαρίζει μυαλά. Τα περισσότερα τουλάχιστον γιατί στα ντουβάρια δουλειά δεν γίνεται.

Απέναντι μου κλαίνε από τα γέλια με ένα βίντεο στο you tube. Ο Ανδρίκος έχει τα δικά του τρεχάματα (βρε αγόρι μου και εσύ σταμάτα να σαι τόσο γοητευτικός και ευθύς... "στέλνοντας" κόσμο. Αφού ξέρεις, στις-στους δήθεν δεν αρέσει αυτό), ο Νικόλας έχει το μυαλό του στις εξόδους, ο Νίκος μου άνοιξε τα μάτια αναφορικά με την "μπουμπού" ο μόνος λόγος για τον οποίο θα κοιτούσα τόσο επίμονα άνδρα Ολυμπιακό και ο Άρης ασχολείται με το φαινόμενο Σουλτάν. Για  να μην να αναφερθώ στον μεγάλο απόντα της ημέρας, Πανάγαθο, που σέρνεται στους καναπέδες. Και μην ρωτήσετε πως το ξέρω, πάνε πολλά χρόνια που ξέρω να σε διαβάζω ρεεεεεεεε!

Ημέρα Τρίτη, τόπος γραφής Φάληρο. Διάθεση τέλεια, άγχη πολλά αλλά who gives a fuck. Ζούμε για να ασχολούμαστε με μαλακίες και κάπου αφήσαμε στην άκρη την ουσία του πράγματος.

Σταμάτησα για 10 λεπτά να ασχολούμαι με το οτιδήποτε και παρατηρούσα τους γύρω μου. Καθένας και μια ιστορία. Ένας χαβαλές, μια ερώτηση που ζητά απάντηση. Μια απορία, μια ατάκα, μια στιγμή, πολλές προσωπικότητες ανθρώπων. Ποτέ δεν κάθισα να ασχοληθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν με τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν στην δουλειά. Κ'άς είναι οι μόνοι άνθρωποι που βλέπω τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Αυτοί με τους οποίους θα τσακωθώ αληθινά, θα ηρεμήσουμε αμφότεροι λίγο αργότερα, που θα βγούμε και κάθε έξοδος θα αφήσει ιστορία ειδικά όταν είναι παρόν ο Νικόλας. Καταστάσεις του παρελθόντος ίσως δεν μου επέτρεπαν να αφεθώ παραπάνω από όσο προβλεπόταν. Ναι ζήλια λεγόταν της εκάστοτε σχέσης μου. Τόσο γελοίο που αγγίζει το γραφικό!

Οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν σε καθημερινή βάση στην εργασία μας είναι και αυτοί που ζούμε περισσότερο από όσο μπορεί να θέλαμε αλλά και προβλεπόταν. Γιατί έτσι είναι η δουλειά. Πολλές προσωπικότητες μαζί σε ένα μικρό χώρο, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικοί χαρακτήρες, άνθρωποι, ηλικίες, και αρμοδιότητες. Κολυμπάς, ακούς , συμμετέχεις , γίνεσαι μέρος μιας παρέας που αν είσαι τυχερός μπορεί να μείνει και μια ζωή. Καλή ώρα σαν και εμάς (κοντεύει 10ετία και συνεχίζουμε). Κ' ας γκρινιάζω συχνά. Κ' ας έχεις ακούσει τα απίστευτα από το στόμα μου!!!Για ακόμη μια φορά μου έκανε καλό να σε ακούω να "¨μου τα χώνεις". Δεν το γουστάρω γενικώς. Με νευριάζει, αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι είχες απόλυτο δίκιο.  Το στοίχημα τρέχει ακόμα. Και πίστεψέ με, θα το κερδίσω. Έναν καφέ είπαμε? Μπα.Θα σε χρεώσω φίλε μου...


TIP ΗΜΕΡΑΣ: "Ό,τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει..."- Αριστοτέλης

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Αξιοπρέπεια.Το 2011.

Βαρέθηκα να ακούω δίπλα , πίσω, δεξιά αριστερά: "Ώχου σιγά, έκανες ότι έκανες , έκανα ότι έκανε, και τι έγινε, χέστηκες, γύρνα σελίδα, σβήστα όλα , προχώρα, γραφτούς, μην ασχολείσαι, δεν βαριέσαι, λειτούργησε μια φορά χωρίς να σκέφτεσαι αν θα έχει το αποτέλεσμα που πρέπει, κεράτωσε είναι Must πλέον, μην απαντάς σε κανένα. Πιο απλά: Γίνε αναίσθητος.Ρε φίλε - η το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που το καλούπι τους δεν περιέχει την λέξη αναισθησία  το έχεις αναρωτηθεί ποτέ μέσα στο μυαλό σου? Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν την αδικία και ξεσπούν ? Το γεγονός ότι δεν θα γυρίσουν την πλάτη στα δύσκολα και τα θέλω από πότε μετονομάζεται σε αδυναμία? Ποιος σοφός το είπε για να του στείλω μια θεϊκή μούντζα?

Η εργασιακή καθημερινότητα όσο πάει και γίνεται χειρότερη. Για την ζωή μας δεν θα κάνω λόγο. Δεν πάει κατά διαόλου, απλά δεν πάει γενικώς. Χάσαμε αλλά δεν ξεχάσαμε, δυστυχώς. Και δυστυχώς στο τετράγωνο που δεν ξεχάσαμε. Θα ήταν πολύ βολικό και είναι και της μόδας. Αλλά με την μόδα ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά. Δεν είναι τυχαίο που κολλάμε στα ίδια αγαπημένα ρούχα που μας κάνουν να νοιώθουμε καλά. Καλά είπα?  Έχω χρόνια να το νιώσω και μου έλειψε σαν λέξη, μην λέω και ψέμματα.

Μέσα από χιλιάδες προβλήματα που περνούν από μπροστά μας πλέον ανα λεπτό και ζητούν λύση, μέσα από χιλιάδες λάθος συμπεριφορές που σε φέρνουν στα όρια σου και ξεσπάς σε λάθος ανθρώπους, όπως χθες πχ (λάθος που φώναξα το παραδέχτηκα) , νομίζω πως κάποιοι από εμάς , εσάς διατηρείτε το ίδιο προφίλ. Προσπαθούμε να βρούμε τις ισορροπίες μας. Όχι να σβήσουμε λάθη ή σωστά που τώρα μπορεί να μας φαίνονται "κάπως" , αλλά τουλάχιστον να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Να γελάμε, όχι απλά να χαμογελάμε γιατί πρέπει κάτι να αποδείξουμε. Να πράττουμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Αυτό ναι, είναι έχω αξιοπρέπεια. Σέβομαι τον εαυτό μου πρώτα και μετά τους γύρω μου. Γιατί αν δεν σέβομαι αυτό που κουβαλάω "πάνω μου" δεν μπορώ να σεβαστώ κανένα.

Σέβομαι, ζω, υπάρχω, είμαι.  Λέξεις που με δίδαξε "το άτομο" και που διατηρώ χρόνια στο λεξιλόγιο μου. Ναι, εγώ ξέρω να σέβομαι και μέσα από τα λάθη μου - άλλοτε χοντρά, 'άλλωτε πταίσματα.Να αγαπώ τους γύρω μου γι' αυτό που είναι. Έτσι έμαθα να ξεπερνώ και το θυμό μου, σε όλους τους τομείς της ζωής μου στους περισσότερους από τους οποίους αδικήθηκα, πατήθηκα, έπεσα. Κάτω. Πάτωμα. Πονάει, πολύ, ακόμα.

Η νύχτα πάντα λένε ότι κρύβει πολλά. Μυστικά, πάθη, ψέμματα, αλλά και αλήθειες. Διφορούμενη σε όλους τους τομείς. Εκεί πολλές φορές όμως μπορείς να βρεις και την ηρεμία που σου στερεί μια άκρως αρνητική μέρα στη δουλειά με φωνές. Εκεί στον γνωστό προορισμό , όπου ο καλύτερος φίλος σου είναι το σκοτάδι , το φεγγάρι και η αντανάκλαση του στο νερό. Εκεί που μπορείς να φωνάξεις δυνατά όλα όσα σε βαραίνουν. Μόνος σου. Γιατί απλά δεν θα χρειαστείς να εξηγήσεις σε κανένα τις σκέψεις σου. Εκεί να πας, βοηθάει. Τα σέβη μου.

ΥΓ: Στο κορίτσι "10 γραφεία πιο πίσω" που με ενέπνευσε. Να μείνεις πάντα τόσο ανθρώπινη και ζωντανή όσο σε γνώρισα! Που θα πάει θα βρούμε την ηρεμια μας.

TIP ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Μην χαίρεσαι όταν έχεις πολλές - ους να σε περιτριγυρίζουν !!!Τα φθηνά εμπορεύματα έχουν πολλούς καταναλωτές.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Καλημέρες!

Συγκλονιστικές καλημέρες! Παρασκευή ξημέρωσε ίσως η χειρότερη μέρα της εβδομάδας για εμένα, αλλά όταν η διάθεση πιάνει ταβάνι σου φαίνεται απλώς ένα παιχνίδι! Και έτσι θα είναι! Χαλάλι το ξενύχτι, χαλάλι όλα . Τόσο γέλιο είχα καιρό να ρίξω! Όλα τα καλά του θεού πάνω σας να πέσουν τόσο που μου φτιάξατε την διάθεση! Ρε την "Εύη", τι του έκανε του τύπου. Εδώ κολλάει γάντι η λέξη του  Τασάρα: "γυναίκες"! Να σαι καλά βρε κοπέλα μου μας έφτιαξες τη διάθεση!

Αντίστροφη μέτρηση. 5 εκπομπές και προετοιμασία για την εκτή! Αντέχουμε? Εννοείται, βλέπω φως στο τούνελ, αλλά από άλλο δρόμο! Δεν είναι φοβερό? Τα σέβη μου!

Αφιερωμένο, μαζί με τα ευχαριστώ μου!


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Ζέστη ή κρύο?

Χειμωνιάζει? Μπα,  κάποιος Σουλτάν εκεί πάνω μας δουλεύει, όπως και εδώ κάτω έχω μια αίσθηση!

Και μαζεύω που λες τα καλοκαιρινά μου πακετάρω ωραία , ωραία τα ρούχα μου κλείνοντας μαζί τους και το καλοκαίρι που μας πέρασε, ακόμη ένα που άφησε ζωντανές και όμορφες...εικόνες και λέω ωραία,  Χειμώνας. Ώρα για αλλαγές. Μπα, που, πως, πότε, γιατί και πως!!!

26 βαθμούς βάρεσε η "μπουμπού" σήμερα μπαίνοντας για την καθιερωμένη διαδρομή. Ρε θα μας τρελάνετε εντελώς? Αποφάσισε κυριε weather  ζέστη ή κρύο, να ξέρουμε και εμείς πως να αντιδράσουμε ρε αδερφέ...

Κλείνω βιβλία, με κούρασαν και αυτά. Τα χρόνια όντως φεύγουν , ήρεμα , αδιάφορα χωρίς ουσία την οποία χάνουμε μόνοι μας οι ίδιοι. Ναι, δεν ζούμε όπως θα θέλαμε , δεν μας αφήνουν οι πράξεις και συνθήκες των καιρών. Μια κρύο, μια ζέστη.  Και εμείς συνεχίζουμε να κολυμπάμε. Μια γρήγορα, μια αργά, μια υποτίθεται σταθερά. Όμως μετά από αρκετό κόπο βλέπουμε πως εξακολουθούμε να είμαστε στο ίδιο σημείο. Και τότε σιχτιρίζουμε τον εαυτό μας. Τους γύρω ποτέ.

Το διάβασα κάπου και με θυμήθηκα. Τουλάχιστον ότι το σκέφτηκα κάποτε δεν ήταν ένα ακόμα λάθος : Όταν ένας άντρας σε προσβάλει με τις πράξεις του, στρέψου προς τον εαυτό σου και σκέψου ποια είναι τα δικά σου λάθη και που έχεις αποτύχει να ανταποκριθείς, έτσι θα σου φύγει ο θυμός."

Τα λάθη πολλές φορές γίνονται και από τις 2 πλευρές. Άλλο αν φαίνεται τις περισσότερες να βαραίνει τη μια. Θέλει κότσια να παραδέχεσαι και ακόμα περισσότερο να πολεμάς για το ακατόρθωτο μέχρι τη στιγμή, που απλά αποσύρεσαι μαζί με  σπασμένα κομμάτια της αξιοπρέπειας σου. Είναι κάπου εκεί που δεν ξέρεις τι να πεις, που ο χώρος και ο κόσμος ολόκληρος δεν  σε χωράει που οι λυγμοί είναι σε καθημερινή βάση και το πάτωμα γίνεται ο αγαπημένος σου χώρος. Είναι εκεί που σε ρωτούν και δεν έχεις απαντήσεις , που γυρίζουν στο κεφάλι τα δικά σου θέλω που δεν πρόλαβαν να υλοποιηθούν. Τα γιατί που σε τρώνε, τα αν και τα αλλά που είναι πάντα ένα εμπόδιο για το παρόν που ξαφνικά φαίνεται αβάσταχτο. Για όλη την αγάπη που κρύβεις μέσα σου θαμμένη παλεύοντας να μην την αφήσεις να φανεί στον περίγυρο γιατί θα σου πουν και πάλι το δεδομένο: "Τι γυρεύεις στα χαλάσματα να βρεις?Κλείσε τις πληγές σου κάποια στιγμή". Κ'αν δεν με νοιάζει? Εκεί τι θα απαντήσετε όλοι εσείς οι ξερόλες?


Ναι οι άνθρωποι που γελούν πολύ και έντονα είναι αυτοί που τις περισσότερες φορές μη θέλοντας να επιβαρύνουν τους γύρω κλαίνε μόνοι. Κάπου που δεν μπορούν να τους δουν. Που δεν θα ρωτήσουν για μια ακόμη φορά το τετριμμένο: "Τι έχεις, εσύ?Ήσουν δυνατή - ος, τώρα γιατί?".

Ναι όλοι μας κρύβουμε βαθιά μέσα μας πληγές που δεν κλείνουν εύκολα. Δικαιολογούμε, δεν επιτρέπουμε αρνητικά σχόλια για εκείνον - η που κουβαλάμε κάθε λεπτό της ημέρας στο κεφάλι μας και γενικά πορευόμαστε σαν αγέρωχοι άνθρωποι χωρίς προβλήματα. Ουσιαστικά το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων το έχουμε εμείς οι ίδιοι.

Το να αγαπάς είναι χαρά. Σε πιάνω από το χέρι και περπατάμε χωρίς να ακούγεται η παρα μικρή λέξη και όμως είναι σαν να φλυαρείς ασταμάτητα. Το να κοιτάς αυτόν-η που έχεις δίπλα σου και όλα τα υπόλοιπα να μην έχουν καμία αξία, φαίνονται πολύ μικρά, μηδαμινά. Κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως η ζωή σου, απέκτησε ξανά νόημα...Τα σέβη μου. 




Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Οι πρίγκιπες δεν υπάρχουν πια!

Πιάνω την κούπα του καφέ. Ζεστός σαν την στιγμή και πικρός σαν τις λέξεις που ακούς από δεξιά  αριστερά. Άσχημη εβδομάδα ξεκίνησε , περίεργα ολοκληρώθηκε η περασμένη και κάθε φορά μου την δίνει ακόμα περισσότερο που προσμένουμε κάτι καλύτερο να χτυπήσει την πόρτα. "Ναι, τώρα θα σου στείλει την καλή είδηση ο ταχυδρόμος", γκρινιάζει ο "διπλανός" μου. "Ας είναι, απαντώ. Μπορεί να ναι κάνας  δίμετρος κούκλος και να φωτίσει την καθημερινότητα μου! Και δώστου οι τσιμπιές πηγαινοέρχονται, και δώστου πειράγματα από το περίγυρο!

Είμαι πεπεισμένη ότι ο πρίγκιπας που μας έλεγαν μαμάδες, θειάδες, και λοιποί συγγενείς όταν ακόμα ήμασταν παιδάκια δεν υπάρχει και είναι καρατσεκαρισμένο! Όπως δεν υπάρχουν και πριγκίπισσες με την ευρεία έννοια του φουστανιού που σέρνεται, οι καλόκαρδες που πριν από τον εκάστοτε πρίγκιπα το μόνο που έκαναν ήταν να πλέκουν! "Έλεος , ρε κοπελιά. 2011 προς 2012 έχουμε, σύνελθε", μουρμούραγε μια γνωστή μου ένα ηλιόλουστο μεσημέρι του Σεπτέμβρη όταν ανοίχτηκε ανάλογη κουβέντα!

Παρατηρώ φιλικά μου ζευγάρια που είναι άξια μνείας πραγματικά. Σε αυτές τις περίεργες εποχές που διανύουμε και οι 2 δίνουν αφενός αέρα στη σχέση και στον εαυτό τους  και αφετέρου υπάρχει εμπιστοσύνη και από τις 2 πλευρές.  Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο σημασία έχει ότι αποδίδει. Είμαι σίγουρη πως ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είχαν πριγκιπικές ή βασιλικές βλέψεις στην ζωή τους. Μάλλον ήταν λίγο πιο ρεαλιστές από τους υπόλοιπους που πετούσαν στα σύννεφα!

Ιδανική σχέση την σήμερον ημέρα δύσκολα βρίσκεται και όταν το καταφέρει αυτός-η μάλλον θα πρέπει να είναι εντελώς τρελός για την αφήσει. Τα λόγια είναι πολύ εύκολο να τα λέμε, στις πράξεις προχωρούμε χωρίς να σκεφτόμαστε και γενικά παρατηρώ πως ο κόσμος δύσκολα ασχολείται με κάτι πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό. Μέχρι εκεί μπορεί , έτσι πως κατάντησαν οι καιροί και το δικαιολογώ μέχρι σ'ενα σημείο. Τα προβλήματα είναι πολλά, το παρελθόν πολλές φορές "κολλάει" γιατί το παρόν δεν σε αφήνει να ασχοληθείς με κάτι παραπάνω και γενικά η ζωή κυλάει τόσο αδιάφορα που ούτε κ'εσυ ο ίδιος δεν θέλεις να παραδεχθείς.


" Άντε πότε θα βρεις; και εσύ ένα καλό παιδί, επιτέλους να προχωρήσεις την ζωή σου", αναρωτήθηκε λίγες μέρες πριν για ακόμη μια φορά η μητέρα μου.

"Δεν προλαβαίνω, έχει Σουπερλίγκα, Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, βίντεο, κείμενα κτλ κλτ", είπα εντελώς αυθόρμητα θέλοντας να αποφύγω ακόμα μια ατέρμονη συζήτηση που δεν καταλήγει ποτέ σε ήρεμο διάλογο.

"Όλο μια δικαιολογία μου βρίσκεις" απάντησε.

Αν το καλοσκεφτείς ναι, όλα αυτά είναι ένα μάτσο δικαιολογίες για να αποφύγεις να απαντήσεις το δεδομένο. Πως να ανοίξεις "σπίτι" το 2011 αν οι επιλογές σου για να μην γίνει "εξοχικό" είναι ελάχιστες, όπως και ο χρόνος σου? Και θα μου πεις, τον χρόνο μας , ελεύθερο και μη τον καθορίζουμε εμείς και δίκιο θα έχεις. Μάλλον τελικά μόνοι μας βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας. Γ' αυτό ας μην κλαιγόμαστε . Οι επιλογές μας χαρακτηρίζουν κατά πολύ και το μέλλον μας. Συναισθηματικό και μη. Ασ χαλαρώσουμε λιγάκι, ας βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας και ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να ανατραπεί το σκηνικό...Ξανθιά... "πρασινάδα" ακούς? Ακούω να λες...Οπότε άσε τους πρίγκιπες για τα παραμύθια! Τα σέβη μου!!


ΥΓ: Το μήνυμα σου με βρήκε πάνω από ένα σωρό χαρτιά , κάρτες και βίντεο που έπονται. Γέλασα αρκετά και δυνατά! Αυτή η μαμά ξέρει πάντα να πετάει ατάκες που αφήνουν ιστορία. Θα μπορούσε απλά να πει:  "Γιέ μου, εσύ είσαι ο ένας, ο μοναδικός, το βλαστάρι της οικογένειας, ο σούπερ - μαν! Πως να μην ψωνιστείς βρε πουλάκι μου μετά??χαχαχχαχαχαχα!

ΥΓ2: Υπομονή θα έρθουν πολύ καλύτερες μέρες, σε καμιά...10ριά χρόνια! Μέχρι τότε λέω να εξαφανιστώ το διήμερο από την Αθήνα μπας και πάρουν λίγο αέρα τα θολωμένα μου μυαλά!


ΥΓ3: Η "μικρή είχε δίκιο": Την αληθινή αγάπη είναι δύσκολο να την βρεις, εύκολο να την χάσεις, και ακατόρθωτο να την ξεχάσεις, για αυτό μην τα θεωρείτε όλα δεδομένα..ειδικά τα άτομα που σας την δίνουν....

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Πάντα και ποτέ

Η σβούρα δεν ήταν στα κέφια της, μαζί της και η κοπέλα που καθόταν ακριβώς απέναντι της. Πολλά παράπονα , πολλά γιατί και αποτέλεσμα μηδέν. Δεν θα ξαναπάρω, ποτέ, μονολόγησε.

Η μελαχρινή , είχε τις δικές της ανησυχίες και ανασφάλειες μαζί. Ακόμα περισσότερα τα γιατί της μέχρι τώρα ζωής που πέρασε και πολλά τα ερωτηματικά της ζωής που έρχεται. Ποτέ δεν θα ηρεμήσω, μονολόγησε.

Η ξανθιά βυθίστηκε στον εαυτό της. Αν μπορούσε δεν θα άφηνε ούτε τον αέρα να την πλησιάσει. Θα σ' αγαπώ για πάντα, είπε και ξανακλείστηκε στον εαυτό της.

Ο "ναύαρχος" παλεύει με τις αλήθειες της ζωής του. Τα πρέπει και τα θέλω του. Το χθες το άφησε, αλλά τελικά το παρών φαίνεται περισσότερο περίπλοκο από πριν. Αναρωτιέται, σε τι έφταιξε και η ζωή του παίζει τέτοιο περίεργο παιχνίδι. Μονολογεί: άλλα θέλω, άλλα κάνω και άλλα εννοώ. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του. Δεν θα αλλάξω ποτέ, το βλέπω είπε και έπεσε σιγή στην ατμόσφαιρα.

Η ψηλή, τα έχει μπλέξει χειρότερα από πριν. Και 15 φορές την μέρα μονολογεί: "Η ζωή μας μια βόλτα. "Και είχα πει η ηλίθια ότι δεν θα ξανακάνω ποτέ το ίδιο λάθος"

Η κυρία "τα οργανώνω όλα και συμφέρω" λύγισε. Και όμως, συμβαίνει και στις πιο ισχυρές προσωπικότητες. Να παλέψεις με το φυσιολογικό ακούγεται ρεαλιστικό να παλέψεις με την παράνοια όμως δεν ακούγεται γενικώς! Παράπονο μεγάλο και μαζί με αυτό και η έκπληξη ζωγραφισμένη στα μάτια του συνομιλητή της. Πρώτη φορά βλέπει τέτοια αλλαγή. "Τελικά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά", για να έρθει η πληρωμένη απάντηση της: "Στο λέω δεν πρόκειται να ξανά ασχοληθώ ποτέ με την ηλίθια"!

Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι οι άνθρωποι είναι πολύ μικροί για να λένε τις λέξεις πάντα και ποτέ. Και οι δυο αν το αναλύσεις, υποδηλώνουν διάρκεια την οποία σχεδόν ποτέ οι άνθρωποι δεν τηρούν. Γιατί οι καιροί αλλάζουν , όπως και οι υποσχέσεις, τα θέλω μας, οι ανάγκες , οι γύρω μας. Πάντα δηλώνουμε ότι θα θυμόμαστε μια εικόνα, ποτέ όμως δεν θα ξανα ζωντανέψει μπροστά μας, είναι μια έκφραση που θα χρησιμοποιούσα και τις δυο λέξεις μαζί, πιστεύοντας ότι ευσταθούν. Όχι από ανασφάλεια ή εμπειρία νομίζω από καθαρό ρεαλισμό. Το δικό μου υποτιθέμενο πάντα μπορεί να είναι δικό σου υποτιθέμενο ποτέ ή τούμπαλιν. Το υποτιθέμενο δικό μου ποτέ , καταρρέει μέσα σε δευτερόλεπτα όταν μιλάνε μέσα μας άλλοι παράγοντες, πιο ισχυροί.

Όλοι οι παραπάνω χαρακτήρες  φυσικά και είναι  υπαρκτά πρόσωπα. Άνθρωποι με αισθήματα, καρδιά, νεύρα, άγχη, βιώματα άσχημα αλλά και το αντίθετο, και ένα σωρό άλλα ακόμα χαρακτηριστικά τα οποία πολλές φορές θυμούνται και ξεσπούν. Μόνο που στην γωνία της πλατείας υπάρχει πάντα η περίπτωση να περιμένει η ευτυχία που έταξαν στον εαυτό τους.

Τελικά νομίζω πως πάντα θα αναρωτιόμαστε, αν ποτέ θα μάθουμε τι κρύβουμε πραγματικά στην ψυχή μας. Τα Φθινοπωρινά και γεμάτα όμορφες εικόνες από σένα, σέβη μου!


ΥΓ: Κοντεύουν 4 χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω την απουσία σου. Η ηρεμία της βραδιάς την κάνει πιο αισθητή από ποτέ, γιατί είμαι σίγουρη ότι κάτι πετυχημένο θα έβρισκες να πεις και να με κάνεις να γελάσω.  Είχες πάντα τον τρόπο σου. Τόσο περίεργος και τόσο μοναδικός. Είχα δίκιο, είναι αδύνατον να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο τελικά. Όπως σου είπα και στο όνειρο: "Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ και αντέχω όσο πατάω στα πόδια μου".


Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Σκαμπανεβάσματα...

Ξύπνησα στην καλύτερη κατάσταση που θα μπορούσα. Έβαλα τα καλοκαιρινά μου αποφασισμένη να απολαύσω στον μεγαλύτερο βαθμό την ημέρα. Ήλιο παρατήρησα ανοίγοντας δειλά το παράθυρο μου. Μυρίζει έξοδος. Και το έκανα. Ρούφηξα όσο περισσότερο ήλιο μπορούσα σαν να ήξερα πως θα ναι η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα. Τέτοια αίσθηση είχα. Λες και το ήξερα.

Τα σύννεφα έκαναν πολύ γρήγορα την εμφάνιση τους, μαζί και η γνωστή μυρωδιά της βροχής που φέρνει μια γλυκιά νοσταλγία, μελαγχολία, απομόνωση και σκέψη.Τραβάω μια γερή τζούρα από το τσιγάρο μου και σκέφτομαι: Αντίο καλοκαίρι. Καλώς ήλθες Φθινόπωρο.

 Έπεσε η νύχτα πλέον, τριγυρίζω στο μπαλκόνι, χαζεύω το τίποτα . Χιλιάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό. Φθινόπωρο, μετά χειμώνας, κρύο, ζεστές στιγμές, χουχουλιάσματα στο καναπέ ατελείωτες συζητήσεις, ατέρμονες και μη, εικόνες, φίλοι, εχθροί, διευθυντές, βίντεο, deadlines, φωνές, χαμόγελα. Στιγμές. Ανεκτίμητες.

Μέσα στο απόλυτο της ησυχίας, ακούγονται γέλια. Έντονα. Στο απέναντι σπίτι, έχουν ήδη αρχίσει να υλοποιούν τις σκέψεις μου. Χαμογελάω. Είναι ευτυχία, ψιθυρίζω. Χαρούμενοι άνθρωποι. Και όμως υπάρχουν ακόμα τριγύρω μας.

Τα σκαμπανευάσματα του καιρού, φέρνουν και σκαμπανευάσματα και στην ψυχολογία μας. Ξαφνικά η  Σαββατιάτικη έξοδος ακούγεται αστείο, και το σπίτι σε κάνει νιώθεις ασφάλεια. Σου λείπει, υπερβολικά...Το στενό μπαλκόνι μοιράζεται τις σκόρπιες σου κουβέντες, και απαντάει μόνο μιας στις σκέψεις σου. Έτσι, χωρίς πολλές κουβέντες, ξέρει τι θέλεις ακούσεις για να χαμογελάσεις:
"Αξίζει να ζεις για έναν όνειρο κ' ας είναι η φωτιά του να σε κάψει" Τα βροχερά σέβη μου.







Επηρεασμένη ακόμα από το καταπληκτικό live του στο Σταυρό του Νότου.  Πόσες αναμνήσεις, πόσα δάκρυα με το συγκεκριμένο τραγούδι. Ακόμη και τώρα επηρρεάζει τον αυθορμητισμό μας...Ναι, ακουγοντάς το "ταξίδεψα" μέχρι το...κέντρο.



Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Blame September

Αν εξαιρέσεις τον τραγουδιστή που μου gay - φέρνει κατά τα άλλα, οι στίχοι είναι λατρεία! Εξαιρετικά αφιερωμένο στα καλοκαίρια που έφυγαν, σε εκείνα που ψάχναμε , σε αυτά που θα έρθουν και θα φέρουν με το τέλος τους έναν πιο χαρούμενο Σεπτέμβρη. Σε μας που πρέπει να βάλουμε τον εγωισμό μας στην άκρη. Σε σένα που ταξιδεύεις παντού και όχι, εδώ...

Ξεκίνησα την μέρα ακούγοντας, τυχαία πάλι το παρακάτω κομμάτι. Τελικά για μερικά πράγματα στη ζωη αξίζει να ρισκάρεις. Κ' ας πέσεις, κ' ας ποδοπατηθείς κ' ας κλάψεις με μαύρο δάκρυ για αποφάσεις που έπρεπε να πάρεις για το καλό σου. Για το καλό όλων..."Κοίτα, λοιπόν, πως Φθινοπώριασες και εσύ...σε διαδρομές που δεν αντέχεις..."





ΥΓ: Ναι, η καρδιά είναι τρελή, αλλά πλέον είναι και μισή. Καλές διαδρομές...Εμείς δεν θα τελειώσουμε ποτε.

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Λατρεύω!

Λατρεύω τις απρόβλεπτες ειδήσεις. Σε βγάζουν πάντα τόσο εύκολα από την δύσκολη θέση και το ξαφνικό κομπόδεμα στο οποίο έχει περιέλθει ο εγκέφαλος σου λύνεται με ένα μαγικό τρόπο. Έτσι από το πουθενά.Tα τυχαία που λέγαμε!

Λατρεύω να μπορείς να αποφασίζεις αυθόρμητα ότι κάτι είναι "για τα πανηγύρια". Τόσο η κατάσταση όσο και οι άνθρωποι που την περικλείουν.

Λατρεύω και νευριάζω μαζί ακούγοντας ή διαβάζοντας την γνωστή έκφραση μπάρμπι :" Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς", ενώ είναι δεδομένο ότι αποφεύγει την απάντηση ρωτώντας κάτι που και η πιο σύγχρονη ξανθιά έχει αντικαταστήσει στο λεξικό του εγκεφάλου της με το" :αν κατάλαβα καλά..."

Λατρεύω να μαθαίνω ότι θεωρούμαι δεδομένη. Με εξιτάρει να νομίζουν ότι με ξέρουν!!

Λατρεύω να διαβάζω "τι το πίνεις το ποτό, αφού σε πίνει" καταλαβαίνοντας πόσο δίκιο είχα τελικά.

Λατρεύω να μου στέλνεις σπίτι πακέτα με τα οποία καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχα που σε άφησα και έφυγα.

Λατρεύω τον κόσμο που ζω! Δεν με κάνει να βαριέμαι ποτέ! Και λατρεύω και εσένα , που ξέρεις να διαφέρεις από την μπουρδελομάζα! Τα σέβη μου.



Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Τυχαίο?Δεν νομίζω!

Τα περισσότερα θετικά πράγματα στην ζωή μου, συνέβησαν τυχαία. Έτσι στα ξαφνικά. Όπως σκαλίζεις την τσάντα σου μέσα στη μέση του δρόμου ψάχνοντας για κάτι και ξαφνικά παρατηρείς 2 πόδια να κάθονται μπροστά σου. Και σηκώνεις το κεφάλι  και βλέπεις κάτι που σε ξαφνιάζει εντελώς. Άλλοτε ευχάριστα άλλοτε δυσάρεστα.
Τυχαία γνώρισα τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου, αυτοί που πέρασαν , ακούμπησαν και έμειναν. Τυχαία και πολλούς από εκείνους που έφυγαν νύχτα. Με φεγγάρι. Σαν κλέφτες. Ανήμποροι να σηκώσουν το βάρος των πραγμάτων που οι ίδιοι απαίτησαν. Ναι είναι τραγελαφικό, το ξέρω. Σαν τις επιλογές μου! Τώρα είναι πιο εμφανές από ποτέ.
Τυχαία μας έφερε η μοίρα μαζί με τον καλύτερο συνεργάτη που θα μπορούσα να έχω ποτέ μου. Που ξέρει να ακούει, να αντιλαμβάνεται την τρέλα μου, την τελειομανία στη δουλειά, τις φωνές μου σε αναβλητικούς ανθρώπους , τα μούτρα μου το πρωί μετά από ένα αποτυχημένο ραντεβού, το έντονο χαμόγελο μετά από μια μεγάλη επιτυχία, το γαργάλημα σε αυτόν που τόσο μου φτιάχνει τη διάθεση. 

Τυχαία έπεσα σε καταπληκτικούς καθηγητές στην εφηβεία μου που με δίδαξαν να σέβομαι και να αγαπώ. Να φοβάμαι και να τιμώ , να μιλάω και να ακούω. Να ζω.

Τυχαία κάθισε δίπλα μου η κουμπάρα μου στην πρώτη δημοτικού, καθόλου τυχαίο όμως το γεγονός ότι καμαρώνω και αυτή και την Χριστινούλα να μεγαλώνουν.

Τυχαία έπεσα και στην μεγαλύτερη "καψούρα" τη ζωής μου ένα φεγγάρι καλοκαιρινό που τότε προσπέρασα χωρίς να ασχοληθώ, κάτι που μετάνιωσα πικρά λίγα χρόνια αργότερα. Γιατί άλλο περίμενα και άλλο έζησα. 

Τυχαία πέτυχα και "εκείνον" έναν χρόνο μετά το χωρισμό μας και δεν τον κράτησα . Το μετάνιωσα. 

Όχι, δεν άφηνα ποτέ μου στην τύχη τα πράγματα. Με έβρισκε συνέχεια εκείνη. Λες και ήξερε πως τα συμβατικά ποτέ δεν ήταν του γούστου μου. Λες και ήξερε πως η περιπέτεια κυλούσε στο αίμα μου με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό όμως από αυτό που "ακούγεται".
Με την τύχη τα πάω καλά. Κ' ας με έχει πουλήσει αρκετές φορε΄ς. Κ' ας την έχω σιχτιρίσει άλλες τόσες. Οι περισσότερες εικόνες στο μυαλό μου είναι γελαστές και ελάχιστες μισές και αρνητικές. Μπορεί και να είναι άμυνα του οργανισμού για να αποφύγει τον αρνητισμό που εκπέμπουν. Την αρνητική αύρα και τις σκόρπιες υποσχέσεις που τις πήρε το πρώτο αεράκι του Φθινόπωρου. Τόσο εύθραυστες ήταν.

Τελικά μπορεί και την προκαλώ την τύχη μου, ποιός ξέρει. Αφού μονίμως είναι γεμάτη εκπλήξεις.Τυχαίο? Δεν νομίζω! Τα σέβη μου


ΥΓ: Kοντέ, πιο βλάκας ...πεθαίνεις! Δεν πάει πιο κάτω!


Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Πρώτο"βρόχια"

Η πρώτη βροχή ήταν γεγονός στην αρχή της εβδομάδας. Ξέπλυνε ότι άφησε πίσω του το αλλόκοτο καλοκαίρι που πέρασε. Θυμούς, γέλια, εκδρομές, ειδήσεις και πολλά ακόμα. Η αλήθεια είναι πως αρνούμαι να πιστέψω πως μια ηλιόλουστη μέρα με 30 βαθμούς θα αποτελέσει πολύ σύντομα παρελθόν σαν εικόνα που βλέπω καθημερινά καθήμενη στο μπαλκόνι μου. "Θα διατηρήσεις το καλοκαίρι στην ψυχή σου", μονολόγησα. Όσο δύσκολο κ' αν φαίνεται όσο δύσκολο κ' αν ακούγεται με τις νέες συνθήκες ζωής που έχουν μπει στην ζωη μας.
Οι πολλές ώρες δουλειάς δεν με φόβισαν ποτέ, όπως και η παρουσία νέων ανθρώπων στην εργασία που σίγουρα σε βγάζει από την σταθερή γραμμή πλεύσης σου. Νέες προσωπικότητες , νέοι άνθρωποι νέα δεδομένα. Αντέξαμε 2 μήνες τώρα και έτσι θα συνεχίζουμε.
Αυτό που σίγουρα με φοβίζει αρκετά είναι οι ώρες μοναξιάς. Αν και δεν είναι αρκετές σίγουρα όταν τις νιώθεις στην ατμόσφαιρα σου δημιουργούν ένα κόμπο στο λαιμό. Θέλεις να μοιραστείς να δώσεις, να φωνάξεις τα λάθη, να παραδεχθείς τα δικά σου, να ξεχάσεις, να προσπεράσεις, Κάποιες εικόνες αναπόφευκτα δεν προσπερνιούνται και δεν ξεχνιούνται. Κάποιες γλυκιές κουβέντες και υποσχέσεις μένουν στο μυαλό και κολλάνε. Και θέλεις και να μείνουν και να κολλάνε, οπότε αποδέξου το. Ας είναι. Σε ταξιδέυουν ακόμα κ'αν η διπλανή καρέκλα είναι κενή. Την γεμίζεις με σκέψεις και φαντασία! Χαμογελάς στον αέρα , στον απέναντι που τυχαίνει να βγαίνει στο δικό του μικρό μπαλκόνι, στην χαβούζα της ατμόσφαιρας και της ζωής που μας έβαλαν με το ζόρι να ζούμε. Είμαστε "αντράκια" όλοι μας, θα τα καταφέρουμε. Ακόμα κ'αν εμφανιστεί το...ποντίκι εμείς θα παραμείνουμε στη θέση μας σταθεροί. Έχουμε μάθει να πολεμάμε και θα συνεχίσουμε. Για τα θέλω μας. ΌΛΑ τα θέλω μας...
Κυριακή σήμερα. Μια μέρα που ο κόσμος απολαμβάνει οικογενειακά, μια μέρα που 10 χρόνια τώρα έχω συνδέσει με την δουλειά. Μ' αρέσει δεν λέω αλλά έχει και τα στραβά της. Θέλεις να πάρεις την παρέα σου, τους δικούς σου ανθρώπους και να τριγυρνάτε παντού, χωρίς άγχος!! Δεν πειράζει, οι επιλογές της ζωής μας καμιά φορά έχουν και το λόγο τους.
Κοιμήθηκα από νωρίς πετάχτηκα κάπου στα μέσα της νύχτας και ξανακοιμήθηκα αυτή την φορά πιο χαμογελαστή και ήρεμη. Ναι, θυμήθηκα μια αγαπημένη εικόνα, που ουσιαστικά ζει και βασιλεύει... Τα σέβη μου!

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Επιστροφή!

Διακοπές ήταν και έφυγαν. Πέρασαν, και άφησαν μια γλυκιά  γεύση στο στόμα μας.
Χαθήκαμε ουκ ο λίγες φορές στα σοκάκια των Χανίων και όχι μόνο, παίξαμε ατελείωτες φάπες μεταξύ μας για το ποιος θα κάνει το τελευταίο σκούντημα στον άλλο, γελάσαμε υπερβολικά, γνωρίσαμε ανθρώπους που αξίζουν 10 φορές το σεβασμό μας συναντήσαμε φίλους , γνωστούς, άγνωστους. Γενικά κάναμε κάτι εντελώς διαφορετικό, την φετινή χρονιά. Αφεθήκαμε στις διακοπές μας , χωρίς άγχος!Μάθαμε πως η εμπιστοσύνη χτίζεται και δεν δωρίζεται, πως ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός, (μπορεί και ασήμι πολλές φορές) και γενικά ότι οι δυνατές φιλίες κρατούν και θα κρατούν για πάντα , στα εύκολα, στα δύσκολα. Κυρίως στα δύσκολα...
Δεν έχω λόγια για να χαρακτηρίσω το Μαριώ. Δεν θα σταθώ στην φιλοξενία της, αλλά στο πόσο γλυκός άνθρωπος είναι με θετική ενέργεια , καλή καρδιά , ανοιχτόχερα, κάτι βρε παιδί μου έξω από εμάς. Ουρανοκατέβατη ένα πράμα. Σπάνιο την σήμερον ημέρα, αλλά απίστευτα όμορφο!Να ναι καλά όπου και αν είναι και την ευχαριστώ εγώ προσωπικά από καρδιάς για όλα όσα μας πρόσφερε.

Τι και αν ο νους ταξίδευε μακρυά, τι και αν το έκανα για δυο, τι και αν πολλές φορές η "μοναξιά" φαίνεται δυσβάστακτη,  πάντα στους νυχτερινούς περιπάτους άφηνα τη  σκέψη να ταξιδεύει εκεί που εκείνη όριζε. Χωρίς πρέπει. Άλλωστε ποτέ δεν ωφέλησαν πουθενά. Αντιθέτως, με πρόσφατο παράδειγμα, φέρνουν διαφορετικά αποτελέσματα από αυτά που προδοκάς.

Επιστροφή στην μίζερη πραγματικότητα λοιπόν, αλλά στην λατρεμένη (αυτή την περίοδο ) Αθήνα. Όπου μπορείς να βγεις για ποτό, χωρίς:
1. Να αγχώνεσαι για την πολυκοσμία
2. Για το που θα παρκάρεις
3. Για το που θα βρεις να κάτσεις
4. Για το που θα πας, καθότι όλα είναι άδεια!
5. Γιατί εντός των πυλών είναι ελάχιστοι, οπότε δεν θα σε βρίζουν όλοι μαζί για το που έχεις χαθεί!
6. Γιατί πληρώνεις υποχρεώσεις σε χρόνο μπίπ μπίπ!
7. Όλα υπολειτουργούν και μαζί τους και εσύ!
8. Το καλοκαίρι είναι ακόμα ζωντανό! Σπαρταράει!
Μα δεν είναι χάρμα?Τα σέβη μου!

ΥΓ: Ριμάδα μπαταρία αυτοκινήτου, θα τα πούμε τα δυο μας μετά την αλλαγή σου!

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Φαίνεται αληθινό. Είναι?

Τελειώνοντας το τέταρτο μυθιστόρημα του καλοκαιριού, το οποίο μιλούσε για την σημασία της αλήθειας στον άνθρωπο, από μηνών μέχρι κι υπερήλικα, προβληματίστηκα αναφορικά με το τι αντέχουν να ακούν τελικά οι άνθρωποι. Την αλήθεια ή το ψέμα. Τι βολεύει στο "αυτί" της καρδιάς τους.
Το βιβλίο της γνωστής  συγγραφέως αρκετών παιδικών βιβλίων και μη, Ρένας Ρώσση - Ζαϊρη με τίτλο "Κόκκινο κοράλλι" έπεσε στα χέρια μου εντελώς τυχαία. Σ' ένα τοσοδούλι βιβλιοπωλείο λίγο έξω από την Αγία Μαρίνα Χανίων. Η μυρωδιά του χαρτιού με συνεπήρε με την είσοδό μου στο μαγαζί. Στο δικό μας βιβλιοπωλείο, χανόσουν από τις πολλές μυρωδιές. Κ' ας είχε τίτλο που παρέπεμπε σε βιβλία.
Αναζήτησα την γωνιά με τα μυθιστορήματα, μια και είναι το μόνο είδος που διαβάζω το καλοκαίρι, μιας και με χαλαρώνει με απίστευτη επιτυχία, και δεν άργησα να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με την νέα ανακάλυψη μου. Το έντονο καστανό μάτι της μελαχρινής κοπέλας στο εξώφυλλο παρέα με τον τίτλο, τράβηξαν αρχικά την προσοχή μου μέχρι που γύρισα στο πίσω μέρος για να πιαστώ με την περίληψη του περιεχομένου του. Δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να αποφασίσω. "Εξαιρετική επιλογή " μου λέει η κοπέλα στο ταμείο. Την γνωρίζετε την συγγραφέα?Όχι αποκρίθηκα. Είναι η πρώτη μου επαφή μαζί της. Με τράβηξε η λέξη αλήθεια για να είμαι ειλικρινής όπως αι το ερώτημα της συγγραφέως: "Ριζώνει άραγε η αγάπη χωρίς την αλήθεια?
Όταν "ήσουν μικρή έλεγε το ένα ψέμα μετά το άλλο", είπε η μητέρα μου σε μια από πάμπολλες διηγήσεις της για το πόσο την ταλαιπώρησα στη νεαρή μου ηλικία. "Αργότερα μαζεύτηκες αρκετά"
Δεν ξέρω αν μαζεύτηκα ή όχι όπως λέει η κυρία Γιάννα, αυτό που ξέρω όπως είναι ότι μεγάλωσα απότομα μέσα από πολλές αλήθειες που ήρθαν ουρανοκατέβατες στην ζωή μου. Ποιες δεν έχει σημασία, κάποιες μάλιστα από αυτές είναι προσωπικά δεδομένα άλλων ανθρώπων τον οποίων χρειάζεται συγκατάθεση για να αναφερθούν. Κάποιες από αυτές ωστόσο με σημάδεψαν για πολλά χρόνια στη ζωή μου.
Πορεύτηκα με την αλήθεια και συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Σε ορισμένες περιπτώσεις το παραδέχομαι, δεν την είπα ολόκληρη. Πιθανότατα γιατί πίστευα πως θα πλήγωνα τον άλλο και αυτό θα με σκότωνε δίπλα. Και αναφέρομαι για όλων των ειδών τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές, τα πάντα. Και με ένα μοναδικό τρόπο ποτέ δεν έπαιρνα αλήθειες. Από κανένα από όλους τους παραπάνω. Πιθανότατα γ' αυτό και την αγάπησα αυτή την λέξη τόσο πολύ στην ζωή μου. "Είμαι ειλικρινής σε σημείο, καφρίλας", έπιασα τον εαυτό μου να λέει  πολλές φορές στην ζωή μου. Το αν το άντεχε ο συνομιλητής μου ή όχι, δεν με ενδιέφερε πάντα. Ήθελα να ξέρω πως το βράδυ θα ξαπλώνω ήρεμη στο κρεβάτι μου, χωρίς ενοχές ή τύψεις οι οποίες πάντα μου χαλούσαν τον ύπνο. Με έβγαζαν από το πρόγραμμα ευθύνης μου προς τους γύρω και παράλληλα δεν με άφηναν να σκεφτώ σωστά. Κυρίως όταν επρόκειτο για ερωτική σχέση.
"Δεν μπορείς να πεις ψέμματα, δεν το' χεις, μην το παλεύεις", μου είπα κάποτε ο άσωτος και κούνησα καταφατικά ο κεφάλι μου. Είχε δίκιο. Δεν το είχα. Μαρτυρούσαν τα μάτια μου τα πάντα. Ποτέ μου δεν θα μπορούσα να γίνω καλή ηηθοποιός τελικά και μεταξύ μας δεν με χαλάει και καθόλου.
Η αλήθεια είναι επίπονη πολλές φορές. Ακόμα και για αυτούς που πίνουν νερό στο όνομα της και πορεύονται με αυτήν στην ζωή τους. Σερβίρεται με πολλούς τρόπους και ΄κρύβει πολλά από πίσω. Χρειάζεται ιδιαίτερο χειρισμό όταν πρόκειται για νεαρές ηλικίες και όχι μόνο τελικά. Είναι στο "κουφάρι" του καθένα μας, για το πως την θέλει ή αν θέλει στην τελική να την μάθει.
Πολλές φορές έχω ακούσει ατάκες από φίλους και μη όπως "καλύτερα να μην την είχα μάθει ποτέ ή καλύτερα να ζούσα στο ψέμα μου". Αυτή η κατηγορία ανθρώπων είναι που δεν την αντέχει την αλήθεια. Που είναι πάνω από της δύναμης της. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αποδεχτώ. Να ζω στο ψέμα μου δηλαδή, γιατί η αλήθεια θα με λυγίσει. Αργά ή γρήγορα θα μου χτυπήσει την πόρτα...Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως με αλήθειες οι σχέσεις των ανθρώπων θα ήταν αν όχι καλύτερες, σίγουρα πιο ξεκάθαρες και πιο αυθεντικές. Σέβομαι όμως και όσους δεν μπόρεσαν στην ζωή τους να πουν έστω και μια. Αυτό μπόρεσαν, αυτό έκαναν. Δεν τους αδικώ. Έτσι μεγάλωσαν, έτσι γαλουχήθηκαν από το σπίτι τους. Κάποια στιγμή θα καταλάβουν πόσο κακό έκαναν τόσο στο περίγυρο τους, όσο και στον ίδιο τους τον εαυτό. Κατ'εμε αγάπη χωρίς αλήθειες είναι αγάπη καταδικασμένη από όλες τις απόψεις. Τα σέβη μου

ΥΓ: Να πω ένα μεγάλο μπράβο στην συγγραφέα για τα όσα σοφά και μη μου δίδαξε. Όσα με προβλημάτισαν και όσα με ταξίδεψαν. Ουσιαστικά όλοι οι ήρωες της κυνηγούσαν την αλήθεια, λέγοντας όμως μικρά μικρά ψέμματα τα οποία πάντα είχαν ένα σκοπό. Να μην πληγώσουν τους γύρω τους. Ναι, το έκανα και εγώ κάποτε στην ζωή μου αλλά σχεδόν ποτέ κανείς δεν το έκανε σε μένα. Προτίμησαν όλοι το ψέμα χωρίς καμία ενοχή. Ίσως κι γ' αυτό κατάφεραν να με κάνουν τόσο σκληρή στις πράξεις μου, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να αλλάξουν αυτό που πραγματικά είμαι. Ένας άνθρωπος που ψάχνει την πραγματική αγάπη...



Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Κ'έχτιζα παλάτια...

Ξαπλωμένη κάτω από τον Χανιώτικο ήλιο, και μετά από μήνυμα που ήρθε στο κινητό μου ενω παρακολουθούσα αμέριμνη μια πιτσιρίκα να χτίζει καστράκια στην άμμο, έσκασε η βόμβα στο κεφάλι μου. Όλοι μας, ανασφαλείς και μη, αυτό που κυνηγάμε στην ζωή μας είναι η σταθερότητα στις σχέσεις μας. Ακόμα και στις ατερμονες, αυτές που φαίνονται τέλος πάντων να μην οδηγούν πουθενά για διάφορους λόγους. Εξακολουθούμε να ζούμε την ρομαντική πλευρά του θέματος ακόμα και όταν αυτή φαντάζει σαν Ελλάδα χωρίς μνημόνιο και παράλληλα σε άνθηση.

Κουβαλώντας ανασφάλειες καλά κρυμμένες, κρυφές πληγές που κλείσαμε για τα καλά σε ντουλάπια της ψυχής μας και ποτέ δεν γυρίσαμε πίσω να κοιτάξουμε.
Ξεκινώντας την νέα ιστορία μας λοιπόν, από την αρχή στοχεύουμε πάντα στο καλύτερο αποτέλεσμα. Τουλάχιστον έτσι λειτουργώ εγώ συνήθως.Ασχέτως αν εξωκύλω καμιά φορά. Ναι, ανασφάλεια λέγεται στην καλοφτιαγμένη ζωή μου η οποία μοιράζεται από την δουλειά στο σπίτι και τούμπαλιν.

Ναι, ομολογώ πως πολλές φορές το να βγω από το πρόγραμμα στο οποίο ανάγκασα τον εαυτό μου να μπει προκειμένου να αποφεύγει έντονες στιγμές συναισθηματισμού, μου προκαλεί έντονο άγχος. Θα μπορέσω, θα αντεπεξέλθω, θα είναι σωστός, θα πληγωθώ, να ξαναπέσω πάλι? Πολλά άσκοπα ερωτήματα τα οποία βρίσκουν πάντα απάντηση την λάθος ώρα. Και όταν έρχεται η ώρα που νομίζεις πως αισθάνεσαι ξανά, σε κυριεύει ο πανικός. Εξαφανίζεσαι, κλείνεσαι σε σένα και βασανίζεις ακόμα περισσότερο το κεφάλι σου. Η επιστροφές,  το έλεγα από παλιά, αν δεν είναι σε σύντομο διάστημα και να εννούνται,  δεν οδηγούν σχεδόν πάντα πουθενά. Ο άνθρωπος έχε πάρει τον δρόμο του και εσύ εμφανίζεσαι σαν αγκάθι που ματώνει το καθαρό δέρμα.

Για να επανέλθω στα της άμμου, κανείς δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερο αύριο αν δεν πιστέψει πως ακόμα και στο φαινομενικά  ετοιμόρροπο παλατάκι το οποίο έφτιαχνες για ώρες, μέρες , μήνες, υπάρχει ζωή. Ελπίδα. Αρκεί να το πιστέψεις.

Οι άνθρωποι δύσκολα επενδύουν σήμερα και εύκολα ανατρέπουν μια κατάσταση. Ειδικά όταν απέναντι τους συναντούν ακόμη περισσότερη ανασφάλεια. Η συνήθεια των καιρών. Εξαφανίζομαι γιατί δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το δύσκολο, το περίεργο, το υπερβολικά ασυνήθιστο. Κ' όμως ακόμα και εκείνο μπορεί να είναι πολύ πιο αδύναμο ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μάτια ανοιχτά χρειάζονται.

Τα γράφω για να τα διαβάσω ξανά κι ξανά, ώστε να αποφύγω στο μέλλον παρόμοια συμπεριφορά από την δική μου πλευρά, τουλάχιστον ή να μην ταλαιπωρώ τους γύρω μου με αμφιβολίεςγια το πρόσωπο μου.  Μπορεί η λέξη "σχέδια" να μου φέρνει αλλεργία, αλλά δεν την προκάλεσα μόνη μου. Σαν λέξη, αντιθέτως αν το καλοσκεφτείς είναι λατρεμένη. Ακόμα και αν ανατρέπεται καθημερινά. Σαν την ζωή. Δεν ξέρεις ποτέ που θα σε οδηγήσει...Τα σέβη μου


ΥΓ: Κάποτε μου υποσχέθηκες ένα χαρούμενο καλοκαίρι. Έλεγες να κάνω υπομονή, πλησιάζει. Πάνε 3 χρόνια και ακόμα αναρωτιέμαι αν ήταν απλά μια υπόσχεση για να μου ανεβάσει τον τσακισμένο μου ηθικό. Τότε το κατάφερες, τώρα λυπάμαι αλλά δεν μπορείς. Μου λείπεις αφάνταστα, κάθε λεπτό, και μάταια σε αναζητώ στα όνειρά μου. Εχεις σταματήσει πλέον να με συμβουλέψεις όπως έκανες πάντα. Να, ξέρω έχω κάνει λάθη, επιλογές που σίγουρα αν ήσουν πλάι μας θα αποδοκίμαζες. Αλλά αναζητώ την ίδια θαλπωρή που ένιωθα όταν με κοίταζες με εκείνο το παιδιάστικο βλέμμα λέγοντας πάντα "είσαι χαζή , στεναχωριέσαι για άνδρα?Για σοβαρέψου" Και ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα λυνόντουσαν. Εσύ τουλάχιστον με ξέρεις, έχω μάθει να παλεύω . Έστω και με λάθος όπλα πολλές φορές. Και μτά την χαμένη μάχη ξεκινάω και πάλι από την αρχή. Μου λείπεις πολύ...

ΥΓ: Τα Χανιά είναι πανέμορφα, έστω και αν τις 2 πρώτες μέρες η σκέψη μου ταξίδευε αλλού. Ταρακουνήθηκα λίγο και σκέφτηκα ότι όταν είσαι στο παράδεισο δεν μπορεί να σκέφετσαι πως μπορεί να είναι έξω από εκεί ειδικά όταν πλέον τα πράγματα είναι εντελώς άγνωστα για σένα. Καλό μας υπόλοιπο!

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Στοχεύω στην καρδιά...

"Όλα τα μονοπάτια οδηγούν στον ίδιο στόχο: Να εκφράσουμε στους άλλους αυτό που είμαστε. Πάμπλο Νερούντα

Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάτι πιο εύστοχο , τελευταία. Ότι ακολουθείς σε χαρακτηρίζει τελικά. Όσο και αν θες να το κρύψεις, στο τέλος ο δρόμος που θα ακολουθήσεις είναι πάντα ο ίδιος.
Ας πάρουμε παράδειγμα από το γεγονός, ότι στη προσωπική μου ζωή το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο. Η μια λάθος επιλογή ακολουθούσε την άλλη και όλα αυτά έκαναν έναν όμορφο κύκλο γύρω από μένα. Μην μπερδευτούμε. Η λέξη λάθος είναι υποκειμενική. Το δικό μου λάθος στο κεφάλι μου μπορεί να είναι το σωστό δικό σου και πάει λέγοντας. Άρα δεν υπάρχει ορισμός της λέξης. Δικαίως λοιπόν αναρωτιόμουν ένα βράδυ του Μαΐου, ότι το φταίξιμο είναι σε μεγαλύτερο βαθμό δικό μου. Κάθε μονοπάτι που ακολούθησα , έβγαλε σε αδιέξοδο. Και είχα την δύναμη να γυρίσω το κεφάλι , να γυρίσω πίσω και πάλι να ακολουθήσω λάθος διαδρομή. Χαλάλι. Λίγα πήρα, άρα δεν μου έμειναν και πολλά να θυμάμαι.
Kαι αν αυτό το μονοπάτι που ακολουθείς είναι "προϊόν" ανασφάλειας?Εκεί το χάνουμε το παιχνίδι. Γιατί λειτουργεί ο εγκέφαλος 200%. Βάζεις στην άκρη την ευαισθησία σου, καθότι στο 95% των  περιπτώσεων δεν σε ωφέλησε. Αντιθέτως. Και όλο αυτό οδηγεί σε χάβρα του μυαλού. Από την μια προσπαθείς με έντονο τρόπο να αποδείξεις ότι είσαι δυνατή, ότι δεν αισθάνεσαι, ότι μπορείς να λειτουργήσεις σαν ρομπότ, από την άλλη όμως πως μπορείς να αλλάξεις αυτό που πραγματικά είσαι? Δεν μπορείς.
Ο στόχος είναι λοιπόν σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο ίδιος. Να μπορέσει ο άνθρωπος που βρίσκεται πλάι μας να μπορέσει - και εμείς το ίδιο με την σειρά μας - να καταλάβει τι κρύβουμε μέσα μας. Ο άνθρωπος που θα το καταφέρει αυτό νομίζω δεν τον αφήνεις ποτέ να βγει από την ζωή σου. 

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, όσες ανασφάλειες, άγχη άσχημες εμπειρίες που σε πιθανόν να κουβαλά στην πλάτη ο καθένας από εμάς, ονομάζονται παρελθόν. Και αυτό το μόνο που μπορεί να κάνει και μόνο στην σκέψη του είναι να χαλάσει το μέλλον. Και το μέλλον ανήκει σε μας. Στα θέλω μας, στις μικρές και όμορφες στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάμε να αισθανόμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Γιατί ακόμα και ο πιο σκληρός χαρακτήρας έχει και το ευαίσθητο κουμπί του. Μπορεί να μην είναι "φάτσα κάρτα" αλλά πάντα με λίγη αναζήτηση θα καταφέρεις να το εντοπίσεις. Όχι δεν χρειάζεται κόπο, αλλά τρόπο. Εμένα τουλάχιστον κατάφεραν χωρίς να ιδρώσουν να το βρουν. Και στα δικά σας!

ΥΓ: Ευχαριστώ για τις ευχές ανήμερα στην γιορτή μου. Κάθε μια από αυτές να σας γυρίζει διπλά.


ΥΓ: Καλό καλοκαίρι να έχουμε, ακόμα και αν κάποιοι δεν θα είναι δίπλα μας. Ραντεβού στα Χανιά!

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Ιστορίες της καθημερινότητας...

Και η καθημερινότητα κυλάει. "Κοπελιά, είσαι καλά?" ακούστηκε από το διπλανό τραπέζι. Η μελαχρινή κοπέλα, μόλις είχε ακουμπήσει το κινητό της στο τραπέζι και έκλαιγε με λυγμούς, επαναλαμβάνοντας την ίδια λέξη . "Καθίκι". Σοκαριστική εικόνα, για μια τόσο όμορφη κοπέλα να τσαλακώνει σε τέτοιο σημείο τον εαυτό της...


Η "σβούρα" μονολογούσε: Πρέπει να προλάβω να τον σβήσω εγώ πρώτη από το φατσοβιβλίο. Αν το κάνει εκείνος θα πέσω σε καταθλιψη. Θα πέσω στα πατώματα πάλι και δεν θα ξέρω τι να κάνω...

Ο "αμερικανόφιλος" αναρωτιέται πως μπόρεσε να μπλέξει ΠΑΛΙ, με την λάθος γυναίκα. Πως κατάφερε να μπλεχτεί με έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ ήξερε πως πρέπει να τον έχει σε απόσταση, δεν κατάφερε να κρατήσει ούτε αυτή της βολής...Μάταιος κόπος να παραδεχτεί ότι δεν την ερωτεύτηκε παράφορα. Τον λάθος άνθρωπο...

Ο "πολυλογάς" ρώτησε την κοπέλα στο δίπλα γραφείο: Άραγε τι να κάνει η πρώην μου ?Της έχεις μιλήσει καθόλου?Λες να ζει τον έρωτα της ακόμα?Άχ, μονολόγησε. Πως καταντήσαμε έτσι? Περάσανε από πάνω μας - δίπλα μας, πλάι μας, τόσες και τελικά μόνο μια έχει καταφέρει να μείνει στο κεφάλι μας. Κρίμα...

Η "όμορφη", δάκρυσε. Αδυνατεί να πιστέψει, να δεχτεί, να αποδεχτεί να κάνει μια καινούργια αρχή. Η ζωή, και όχι μόνο την δίδαξε πως όσο περισσότερο κακιά και σκύλα γίνεσαι με τον άνθρωπο σου, τόσο πιο πολύ θα σε σεβαστεί. Άρα δεν αφήνουμε πολλά περιθώρια. Μια στραβή, αρκεί για να τινάξεις τα πάντα στον αέρα....

Η "κοντή", το πήρε απόφαση. Μια απόφαση ζωής, για εκείνη, επιτέλους. Άσχετα αν δίπλα της θέλησε συγκεκριμένους ανθρώπους και όχι αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται για αυτήν. Καθένας κάνει τις επιλογές του.

Η ξανθιά, αναρωτιέται. Επιστροφές, καταστροφές?Και αν όχι καταστροφές, πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το τοπίο?Η πόσο διαφορετικό μπορεί να φαίνεται? Ανασφάλεια λέγεται, μονολογεί.

Ο "πλανήτης", έκανε την αυτοκριτική του. Έκανα καλά που επέστρεψα στην πρώην μου? Αυτήν που αποκαλούσα τρελή και σχιζοφρενή? Μπα, του απαντούν. Ταιριάζετε...


**** Οι ιστορίες είναι πέρα για πέρα αληθινές. Και αυτά είναι μόνο ένα μέρος από όσα ακούω καθημερινά από γνωστούς και άγνωστους. "Μεταξύ" μας, έπρεπε να είχα κάνει άλλο επάγγελμα στην ζωή μου. Χαραμίζομαι, όπως λέω και σε μια ψυχή. Κάλιο αργά παρά ποτέ, όμως! Τα σέβη μου. 

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

...

Kαλό ταξίδι Σταμάτη...Θα περνάς σίγουρα καλύτερα εκεί πάνω ρε μπαγάσα...


Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

O βάτραχος, ο γορίλας, ο μπούμπης η Τζενιφερ και η ξελογιάστρα Χαλκιδική


Στην αρχή αναρωτήθηκα αν θα μπορώ να αντεπεξέλθω σε κάμπινγκ. Η Χριστίνα με έπεισε ότι μπορώ, έχει πάντα αυτό το γλυκό χαμόγελο που δεν μπορείς να αρνηθείς ποτέ τίποτα. Όπως και έγινε. Το κομβόι των τρελών ξεκίνησε με πρώτο σταθμό την πόλη που πάντα έχει να σου προσφέρει και μια έκπληξη! Είτε αφορά νέο ζευγάρι (βλέπε Λενάρα - Αριανάρας) είτε νέους τρόπους διασκέδασης όπως το να σε κυνηγάει όπου πας ο τρελός χορευταράς του μαγαζιού (και όμως ναι, σου έριχνα ρε μεγάλε). Και πολλά ακόμα. Γνώριμα - αγαπημένα - πρόσωπα, που κάθε φορά που βλέπεις νομίζεις δεν έχει περάσει χρόνος από πάνω τους. Ίδιο χαμόγελο, ίδια τρέλλα , ίδια συναισθήματα!

Αναχώρηση για τα πιο όμορφα νερά που έχω δει μέχρι σήμερα στην Χαλκιδική. Αυτά του Αρμενιστή! Πόσο δίκιο είχες ρε βάτραχε! Ηρεμία, φύση, καθαρός αέρας, διασκέδαση με μέτρο πολύ κολύμπι, ακόμα περισσότερο λιώσιμο στον ήλιο και γενικά μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας που για μένα τουλάχιστον ήταν πρωτόγνωρη. Την λάτρεψα. Τι κ' αν ο "γορίλλας" ήταν η ατραξιόν ειδικά στο κομμάτι χαρτιά, τι κ'αν και δεν χωρούσαν και οι 2 τους σε ένα κρεββάτι, τι και αν το δικό μου μου θύμιζε τα χρόνια μου στο δημοτικό όταν μέναμε τότε στο Καλαμάκι και κοιμόμουν σε κουκέτα, τα λάτρεψα! Όλα αυτά με έφεραν πολλά χρόνια πίσω ζωντανεύοντας όμορφες αναμνήσεις. Ναι, ήταν η καλύτερη εβδομάδα που έχω περάσει την φετινή χρονιά. Ήταν ότι χρειαζόμουν για να σβήσω  από το μυαλό μου ότι με χάλασε.
Η παρέα ήταν εξαιρετική, άνθρωποι καλοσυνάτοι, έξω καρδιά , μπόλικο χαβαλέ και μόνο θετική αύρα! Πόσο μου είχε λείψει αυτό...Πόσο δύσκολο φαντάζει να το βρεις στην Αθήνα. Λες και εκεί είναι άλλος κόσμος, άλλοι άνθρωποι σε σχέση με τους εδώ. Βλακείες ξέρω θα αναρωτηθείς "εσύ" που διαβάζεις τις σκέψεις μου. Μπορεί. Με επηρεάζει ο αέρας μάλλον. Το θέμα είναι ότι βοηθάει πολύ στο να αναθεωρεις, πράγματα καταστάσεις που "κουβάλησες" μαζί σου ή που ήρθαν και σε βρήκαν εκείνα. Έτσι απρόοπτα. Όπως πάντα. Χωρίς να ενημερώνουν, χωρίς να να σε ρωτούν αν ενδιαφέρεσαι να τα ακούσεις. Ποτέ δεν ρωτήθηκες. Θεωρείται περιττό. Ανάμεικτα συναισθήματα, αναμνήσεις, αρρωστημένες καταστάσεις που έχεις θάψει στο παλιοκούτι της ψυχής σου. Που σε χαλάνε, που πολέμησες και έχασες, αλλά το χάρηκες. Όπως η νίκη έτσι και η ήττα έχει το δίδαγμά της. Αλί σε εκείνον που αρνείται την ήττα στη ζωή του. Δεν θα χαρεί ποτέ του με τον σωστό τρόπο την νίκη του.
Οι ώρες για σκέψη ήταν ατελείωτες. Παραλία, δωμάτιο, διαδρομές στο κάμπινγκ. Παντού κάτι που παρατηρούσες σου ξυπνούσε και μια εικόνα. Όμορφη τις περισσότερες φορές. Άλλωστε, κρατώ μέσα μου μόνο τις θετικές εικόνες, Φρόντισα , με κόπο να πετάξω στο καλάθι τις άχρηστες. Εκείνες που πρόσφεραν άπλετο ψέμα, μπόλικο γέλιο πίσω από την πλάτη μου. Ας είναι τουλάχιστον γέλασαν . Αρκεί...
Η επιστροφή στην Αθήνα δεν συνδυάστηκε με τον καλύτερο τρόπο, καθώς υπήρξε μια απώλεια ενός κοντινού μας ανθρώπου. Τουλάχιστον ξεκουράστηκε.Αρκετά ταλαιπωρήθηκε. Μετράμε αντίστροφα για τα Χανιά και για το καλοκαίρι που μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και στην ψυχολογία μας. Μου το χρώσταγες...Τα σέβη μου

ΥΓ:
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Τέτοιες μέρες αν με βρουν
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Να γελάς και να σ’ ακούν
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
Είναι που δεν είσαι
Που δεν είσαι καν αλλού...

ΥΓ2:" Ήσουν" το μοναδικό τηλεφώνημα στην εβδομάδα που πέρασε που με έκανε να γελάσω με την ψυχή μου. Σου χρωστάω πολλά "δικηγόρε" , και δεν έχω προλάβει να "δώσω" τίποτα... Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις, που είσαι ΕΔΏ, που μιλάς με την ψυχή σου, που γελάς, που απολαμβάνω να σε βλέπω να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι γιορτή. Υπόσχομαι να σου μοιάσω σύντομα!

ΥΓ3: Απλά το αγαπώ!
 


(Γιατί όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.)

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Σεβασμός...

Όχι δεν είναι γλυκό. Όχι δεν είναι φαγητό, δεν τρώγεται και δεν πίνεται. Συναίσθημα είναι και δυστυχώς σπάνιο ενώ θα έπρεπε να είναι ευρέως γνωστό. Το να σέβεσαι έναν άνθρωπο είναι να το έχεις στο χαρακτήρα. Δεν χτίζεται δυστυχώς, δεν μεταφέρεται δια του λόγου, και δεν εξηγείται. Είναι να το έχεις ρε παιδί μου. Να σε δίδαξαν τι σημαίνει στα πρώτα σου χρόνια. Γιατί μετά και ανάλυση να σου γίνει δεν παίρνεις από λόγια. Ντουβάρι. Άρα τι να αναλύουμε.

Και μέσα σε όλη την κατάσταση που παρατηρώ και μου σηκώνεται το μαλλί και κρεπάρεται με φυσικό τρόπο, χτυπάω και το πόδι το χειρουργειμένο, υπογράφει και ο προπονητής τον οποίο περιλαμβάνω σε ένα από τα αφιερώματα σε άλλη ομάδα. Πάει το αφιέρωμα, εκτός εαυτού η ξανθιά τούμπανο το αριστερό πόδι!  Ωραία, πράγματα! Αυτή η χρονιά πάλι δεν παλεύεται με τίποτα!

Και εντάξει ο ηλίθιος ο Βίλας Μπόας μεγαλοπιάστηκε και μου θέλει τις βίλες του Τσέλσι, η ριμάδα η κατσαρίδα τι δουλειά είχε στο μπάνιο μου και με έκανε να χοροπηδώ σαν κατσίκι με αποτέλεσμα να ριμάξω και την πόρτα και την κουπαστή και εντέλει και το πόδι μου? Τι να πεις... Άμα είσαι γκαντέμο παιδί μου όλα σε εσένα καταλήγουν.

Αρνούμαι να πέσω. Θα αρχίσω να βγαίνω από το σπίτι μου. Αρκετά κλείστηκα μέσα. Αρνούμαι το πόδι να γίνει η αιτία να μου χαλάσουν οι διακοπές. Αρνούμαι να σε βρίσω "εσένα" που χαβαλεδιάζεις με τόσο σοβαρά θέματα που με πονάνε όπως είναι η γενέτηρά του πατέρα μου. Κοινώς σε γράφω στα παλιά μου υποδήματα. Δεν ξέρεις τι σημαίνει να νιώθεις την παρουσία του. Προφανώς μεγάλωσες με λάθος τρόπο και χωρίς καθόλου αγάπη...

Τα σέβη μου!Αρμενιστή σου έρχομαι!



 

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Πότε ήταν η τελευταία φορά?

*Που χαμογέλασες και το έκανες με την ψυχή σου?
*Που αγκάλιασες και το έκανες τόσο σφιχτά σε σημείο πνιγμού?
*Που δεν κορόιδεψες τον εαυτό σου?
*Που είπες δεν γυρίζω πίσω, και το εννοούσες?
*Που κρύφτηκες από κάποιον που ήθελες να αποφύγεις ενώ εκείνος ταξίδεψε αρκετά χιλιόμετρα για να σε βρει?
*Που δήλωσες αλήτης στην συμπεριφορά, και το εννοούσες πραγματικά?
*Που γύρισες την "πλάτη σου στο μέλλον', αδιαφορώντας προκλητικά?
*Που 'ταξίεψες" με το μυαλό στο πιο εξωτικό μέρος της γης, και γυρνώντας το κεφάλι σου, είδες δίπλα σου τον άνθρωπο με τον οποίο θα ταξίδευες ακόμα και στο καφέ της γωνίας?
*Που είπες "σ' αγαπώ" και το εννοούσες?
*Που ένιωσες το στομάχι σου να "ανακατεύεται" όταν αντίκρισες απέναντι σου, αυτό που σε γεμίζει πραγματικά?
*Που έσβησες τηλέφωνο από το κινητό σου για να μην παρασυρθεις να επικοινωνήσεις με κάποιον? 
*Που είπες ψέμματα για να συναισθήματα σου?
Όλα τα παραπάνω, δεν είναι τίποτα από μια στιγμιαία σκέψη. Μια λειτουργία του μυαλού την οποία ορίζει ο καθένας μας. Ανέξοδα, και ταχύτατα! Κ'ομως τόσο δύσκολα!
Ουσιαστικά τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό το μικρό - μεγάλο αναλογα τον άνθρωπο (τα μεγέθη είναι μεταφορικά) πράγμα , αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι που βρίσκεται μέσα στο κεφαλάκι του καθένα από εμάς.
Το να ταξιδέψεις π.χ με το μυαλό προϊόν θέλησης και επίσης και ανθρώπου . Ζωδιακά τα ψάρια, ζουν και αναπνέουν που λέει ο λόγος για ταξίδι. Κυρίως εγκεφαλικό. Ασχέτως αν είναι σε καλή ή άσχημη περίοδο της ζωής τους, πάντα κάπου θα βρίσκονται. Πάντως σίγουρα όχι δίπλα σας.

*Την μέρα, λοιπόν που θα αποφασίσουμε όλοι μας, να πούμε την αλήθεια στον μίζερο εαυτό μας, και θα βγούμε από το λίθαργο της ουτοπικής ζωης που ζούμε, μπορεί και να είναι αργά.
*Την μέρα που θα σταματήσουμε να ζητάμε από δεξια και αριστερά βοήθεια στο να λύσουμε το υπαρξιακό μας πρόβλημα, το οποίο ούτε εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχόμαστε, τότε μπορεί και να καταφέρουμε να αποφύγουμε όλα τα παραπάνω.
*Την μέρα, που θα αφήσουμε τον συσσωρευμένο αέρα να βγει στην επιφάνεια, τότε ίσως μπορέσουμε να παραδεχτούμε τα λάθη μας, και τα κοιτάξουμε μπροστά σε πιο υγιείς καταστάσεις και ανθρώπους.
*Την μέρα που θα χαμογελάσουμε και θα το εννοούμε πραγματικά, τότε πιθανότατα να βρούμε και αυτό που ψάχνουμε.
*Την μέρα που θα "πιάσω" το χέρι σου και θα σου πω, περπάτα πλάι μου τότε να ξέρεις πως θα είναι για πάντα. Και αυτή η μέρα, είμαι σίγουρη πως δεν αργήσει.
Τα σέβη μου.


ΥΓ: εξαιρετικά αφιερωμένο στην κοντούλα μου, που ολο μου στεναχωριέται τελευταία, αλλά εμπνέει εμένα!
ΥΓ: Ευχαριστώ για την υπομονή σου...