Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Μερικές φορές...

"Μερικές φορές οι άνθρωποι κλαίνε. Όχι γιατί είναι αδύναμοι, αλλά γιατί ήταν για πολύ καιρό δυνατοί"
Πρόσφατα το άκουσα κάπου. Χαμογέλασα πονηρά βρίσκοντας επιτέλους την δικαιολογία στα κατά καιρούς περίεργα βράδια με δάκρυα στην κρυψώνα του δώματος. Για όλα υπάρχει μια δικαιολογία ψιθυρίζω.

Υπάρχουν διαφόρων ειδών άνθρωποι. Εκείνοι που δεν αντέχουν, εκείνοι που νομίζουν ότι αντέχουν και οι αναίσθητοι.(αυτό πάλι δυσκολεύομαι να το πιστέψω). Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις έχουν μια κοινή συνιστώσα. Την καρδιά. Εκεί στοχεύουν όλα τα συναισθήματα. Αρνητικά ή θετικά. Απλά κάποιοι μπορούν να τα κοντρολάρουν, κάποιοι δεν θέλουν και κάποιοι απλά τα προσπερνούν. Οι τελευταίοι, πιθανότατα να είναι και οι πιο πληγωμένοι της υπόθεσης.

Σκαλίζοντας πίσω στις ιστορίες φίλων, αναρωτιέμαι τι από όλα θα ήταν καλύτερο. Να δείχνεις άτρωτος ή να είσαι? Να παριστάνεις τον αναίσθητο ή να είσαι πραγματικά? Να ζεις στο δικό σου καβούκι αρνούμενος να δεχτείς επίθεση που πιθανότατα να σε βγάλει από εκεί ή να το γυροφέρνεις κοιτάζοντας στα μάτια τον αντίπαλο?Να κοιτάς ρε παιδί μου κατάματα το πρόβλημα ή να διυλίζεις τον κώνωπα και να καταπίνεις την κάμηλον, χωρίς ουσιαστικά να βρίσκεις λύση στο θέμα σου? Να ξεσπάς ή να βαραίνεις ακόμα περισσότερο την πλάτη σου βάζοντας κάθε μέρα και ένα 'σακι' με προβλήματα? Να κλαις μπροστά σε όλους αδιαφορώντας για το τι θα σκεφτούν ή να χάνεσαι στην γωνιά σου για να μην σε χαρακτηρίσουν αδύναμο.

Όχι. Ακόμα και οι πιο δύσκολοι άνθρωποι έχουν ψυχή. Ακόμα και οι πιο απόμακροι έχουν τον τρόπο τους για να τους φέρεις κοντά σου. Και οι πιο ανεξάρτητοι μπορούν να εξαρτηθούν σε έναν βαθμό από το άνθρωπο που θα τους το "γεννήσει". Ακόμα και οι πιο άπιαστοι στόχοι, μπορούν να γίνουν εφικτοί... Ακόμα και οι πιο δυνατοί, μπορούν να κλάψουν λοιπόν. Όχι γιατί είναι αδύναμοι όπως πιθανότατα θα χαρακτηριστούν, αλλά επειδή για πολύ καιρό ήταν πολύ δυνατοί...
Τα σέβη μου.