Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Φωτιά στα "πατζάκια μας"


Σαν χθες μου φαίνεται... Το τηλέφωνο χτυπάει ξημερώματα παραμονής πρωτομαγιάς. Βρισκόμασταν στο εξοχικό. "Από το σπίτι βγαίνουν καπνοί. Κάτι συμβαίνει", φωνάζει το "ζέπελιν" στην μητέρα μου. Σε λιγότερο από μια ώρα βρισκόμασταν εκεί. Το σπίτι δυστυχώς είχε πάρει φωτιά. Η μητέρα μου να ουρλιάζει ο πατέρας μου να προσπαθεί να την ηρεμήσει και εμείς να κοιτάζουμε σαν χαμένοι τους "κόπους τους" να είναι γεμάτοι μαυρίλα.
Η πυροσβεστική απεφάνθη: Είχατε αφήσει την τηλεόραση στην πρίζα Προφανώς έγινε διακοπή και όταν επανήλθε το ρεύμα λόγω ενός σπινθήρα πήρε φωτιά το καλώδιο". Και αναρωτιέμαι, πόσοι από εσάς όταν φεύγετε από το σπίτι βγάζετε όλες τις ηλεκτρικές συσκευές από την πρίζα? Ελάχιστοι. Στην κατηγορία των πολλών, λοιπόν ήμασταν και εμείς.
Για καλή μας τύχη, η φωτιά είχε περιοριστεί στην κουζίνα, ωστόσο μέχρι και η τελευταία γωνία του 120 τετραγωνικών σπιτιού ήταν κατάμαυρη!Και ήταν λίγο πριν τις πανελλήνιες...
Τα βιβλία ήταν αδύνατον να τα καθαρίσεις, οι σημειώσεις μου ήταν για τα σκουπίδια, προσωπικά αντικείμενα και πολλά άλλα πράγματα που τα φύλαγα σαν κόρη οφθαλμού τα έβλεπα να πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Ρούχα δεν υπήρχαν, ότι είχαμε πάρει μαζί μας στο εξοχικό τότε, για μια εκδρομή 2 ημερών. Στην ταράτσα στήθηκε ένα ατελείωτο παζάρι με το σόι να μοιράζει δεξιά και αριστερά ρούχα και έπιπλα τα οποία μπορούσαν να καθαριστούν, ενώ από την άλλη ένα φορτηγό μετέφερε τα άχρηστα αντικείμενα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται σε ένα πεζούλι και να αναρωτιέται, τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Ήμουν σε κατάσταση σοκ, το οποίο έκρυβα με τεράστια επιτυχία για να μην φρικάρουν και οι δικοί μου, ακόμη περισσότερο. Για τον επόμενο 1 μήνα ζούσα φιλοξενούμενη. Όλα ξεκίνησαν από την αρχή. Βιβλία, σημειώσεις, ρούχα, ψυχολογία. Δεν μου ειχε ξανασυμβεί, δεν ήξερα πως μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Τελικά 1,5 μήνα αργότερα όλα ήταν πάλι στη φυσιολογική τους θέση, όσο γινόταν δηλαδή.(πόρτες έλειπαν όπως και κάποια έπιπλα). Ευτυχώς οι μάστορες αποδείχτηκαν σπαθί στις υποσχέσεις τους απέναντι στους γονείς μου και μέσα σε πολύ λίγο, είχα επιστρέψει και πάλι στην καθημερινότητα.
Την συγκεκριμένες 2 μέρες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Στοίχησαν ένα χωρισμό σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο , ο οποίος μετά από 20 χρόνια δεσμού κατάλαβε μέσω αυτού του συμβάντος πόσο λάθος ήταν όλα αυτά τα χρόνια. Και όχι άδικα κατά την γνώμη μου. Από την άλλη έμαθα να συμβιώνω και με άλλους ανθρώπους πέραν των δεδομένων τριών της οικογένειας μου πράγμα που μου συνέβαινε για πρώτη φορά και αποδείχτηκε αρκετά δύσκολο. Τέλος καλό όλα καλά λένε. Το θετικό της υπόθεσης ήταν ότι απέκτησα καινούργιο δωμάτιο. Το αρνητικό κατά τον πατέρα μου, ότι δεν πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Τότε δεν με χάλασε. Αν με ρωτήσεις τώρα μπορεί και να το έχω μετανοιώσει. Σημασία έχει ότι έκανα εκείνο που ήθελα. Και χαμένη νομίζω οτι δεν βγήκα...Θέλω να πιστεύω!Τα σέβη μου!


ΥΓ: Αυτό που με πόνεσε περισσότερο ήταν που δεν βρήκα ποτέ εκείνη την ημέρα ένα χάρτινο κουτί που για μένα ήταν πολύ σημαντικό. Ακόμη περισσότερο όμως με πόνεσε που είδα δικούς μου ανθρώπους να κλαίνε. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο σκληρή και αν με κάνει ο περίγυρος ποτέ δεν θα αντέχω στην θέα ανθρώπου να κλαίει. Κλαίει μαζί και η δική μου η ψυχή...

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

"Εμπειρία, πως να το κάνουμε"


Τελευταία μαζί με την αλλαγή του καιρού, άλλαξε και η διάθεση πολλών. Προσωπικά άρχισα να βγαίνω περισσότερο, δεν με κρατάει το σπίτι πλέον. Καλοκαιρινό Mood δεν το λένε? Ε , μάλλον έτσι θα το λένε για να δικαιολογήσουμε το γεγονός ότι άπαντες κοιμόμαστε όρθιοι το πρωί στις δουλείες μας. Και ως γνωστόν όπου απρόσμενη χαρά η Μαρίνα παρούσα, την ανωμαλία μου μέσα!
Θα ταν 2 μέρες πριν θαρρώ! Έτσι από το πουθενά κανονίστηκε ποτό - σφαίρα όπως το ονομάζουμε, με την μελαχρινή και το τεκνό της οικογένειας "Κοάλα". Και το γεγονός ότι η μελαχρινή αποφάσισε να βγει μεσοβδόμαδα, θα μπορούσε κάλλιστα να μπει και ως πρωτοσέλιδο σε εφημερίδα!
Προηγήθηκε διάλογος "ότι να ναι" αλλά τελικά υπερίσχυσε η ανάγκη να ικανοποιήσει την "περιέργεια" της... Ήταν καλό κίνητρο ομολογώ.Ε? Μ' έβαλε σε μπελάδες αλλά ας όψεται η Αφροδίτη που βολτάρει στους ιχθύς! Την άτιμη δεν παλουκώνεται πουθενά αλλού,γιαί σε μένα?
Βολτάραμε λοιπόν μετά από καιρό εκεί στο γνωστό μαγαζί της Ιπποκράτους που λόγω της Ντίνας η οποία εργάζεται έγινε από τον Χειμώνα στέκι.
Η μέρα ήταν που ήταν κουλή έγινε ακόμη περισσότερο στη συνέχεια με τον κόσμο που αντικρίσαμε, αλλά δε βαριέσαι. "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"...
Η Ρίτα στον γνώριμο καναπέ - γωνία(δεν θα στον πάρουμε ρε κοπελιά) και ο Ακης να προσπαθεί μάταια να βρει κάτι που να του εξάψει το ενδιαφέρον τριγύρω! Εγώ, τι να πω και εγώ το άμοιρο! Κιχ δεν έβγαλα!Ε Ρίτα?
Σε τέτοιες εξόδους συνήθως οι συζητήσεις που αρχίζεις είναι παρωδία. Ετσι μιας και στην παρέα είχαμε έναν μικρότερο από εμάς, είπαμε να αναλύσουμε την ψυχοσύνθεση των 20.
"Οι τριαντάρες είναι για μένα! Ξέρουν τι θέλουν. Μιλάμε για γυναίκες, και όχι κοριτσάκια της δικής μου ηλικίας, Δεν συνεννοείσαι ρε παιδί μου πως να στο πω", πάσχιζε να μας εξηγήσει το κοαλάκι junior. Ρε το κοαλάκι, μεγάλωσε κ' αυτό. Ακόμα με τα παντελονάκια το θυμάμαι, και με μια μπάλα ποδοσφαίρου στα χέρια!Και τώρα ακούς αυτά και από τη μια λες"Ρε που φτάσαμε" και από την άλλη "Κοπελιά μεγάλωσες και εσύ".Γαμώ τον ριμαδοχρόνο!
Το γεγονός ότι άνδρες μικρότερης ηλικίας προτιμούν γυναίκες κατά πολύ μεγαλύτερες του, δεν είναι ένα πράγμα που πρώτο άκουσα, από τον Άκη. Οι φίλοι του αδερφού μου το σχολίαζαν συνέχεια, αλλά και γενικά δεν είναι κάτι που με ξαφνιάζει. Με την ίδια ευκολία μια γυναίκα διαλέγει να ακολουθεί έναν άνδρα πολύ μεγαλύτερο της από το να αλώνετε σε παιδιάστικες αντιδράσεις συνομήλικων της. Εμπειρία, μου έλεγαν οι φίλοι του αδερφού μου. Εκεί δεν υπάρχουν συναισθήματα. Μόνο σαρκική επιθυμία. Πάντως κάποιος λόγος θα υπάρχει. Και δεν είναι μόνο ένας. Καθένας έχει να σου περιγράψει και μια ιστορία. Άλλοι το έκαναν καθαρά για το σεξ, άλλοι για εκμετάλευση, άλλοι για ζεστασιά
Ξέρω αρκετά ζευγάρια με μεγάλες διαφορές ηλικίας. Άλλους παντρεμένους , άλλους απλά σε μια σχέση. Άνδρες, γυναίκες. Κάποιοι, όντως ναι πήγαν καθαρά ωμά για το σεξ, κάποιοι ερωτεύτηκαν, τόλμησαν να προχωρήσουν παρακάτω. Σε άλλους βγήκε, σε κάποιους όχι, και κάποιοι άλλοι το παλεύουν ακόμη. Σημασία το έχω ξαναπεί δεν έχει τόσο ο προορισμός όσο το ταξίδι. Ερωτηματικά θα υπάρχουν πάντα,. Αυτά δεν κοιτούν ηλικίες.
"Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά", λέει μια παροιμία, και εγώ λέω πως γενικά ο έρωτας δεν κοιτάει μπροστά του. Δεν λειτουργεί το μυαλό και δεν υπάρχουν πρέπει. Τον ζεις με τρέλα, στα άκρα χωρίς περιορισμούς. Σημασία έχει να νιώθεις γεμάτος και ολοκληρωμένος! Και το "κοαλάκι", ήταν ολοκληρωμένο! Άλλωστε αυτό μας ενδιαφέρει! Είναι ψαράκι και το αγαπάμε!
Πρόσφατα αλίεψα από το νετ την εξής έκφραση μια κοπέλας: "Εμένα ότι μου αρέσει είναι ή ακριβό ή παράνομο ή παχαίνει. Άρα κρατάω τον παράνομο έρωτα!". Γέλασα αρκετά γιατί είμαι σίγουρη οτι δεν είναι η μόνη που το βλέπει έτσι. Εμένα άραγε τι μου αρέσει?Ίσως και εγω ακόμη να μην ξέρω. Ή μήπως ξέρω...?Τα σέβη μου!

ΥΓ Κοαλάκι μου γλυκό, μεγαλώνεις και μαζί σου και εμείς, οι μεγάλες αδερφές. Φρόντισε να παραμείνεις ανθρώπινος , γελαστός με λιγότερο στοίχημα! Αυτό μπορεί να μην παχαίνει, αλλά αδυνατίζει την τσέπη! Μελαχρινή, για Πύργο πάω καλά..?!

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Ενα απόγευμα του Οκτώβρη.


Ήταν κάπου στα μέσα Οκτωβρίου του 1999. Μια τυπική ημέρα βάρδιας στη δουλειά Τότε εργαζόμουν σε ραδιοφωνικό σταθμό. Βαρβάτη δουλειά με ευθύνες να έχεις επ' ωμού την δημοσιογραφική επιμέλεια του κεντρικού μαγκαζίνο. Να μην σου ξεφύγει καμία σοβαρή είδηση, από τους ρεπόρτερ και μετά να πρέπει να συντάξεις δελτίο για να το εκφωνήσεις λίγο πριν το ρολόϊ χτυπήσει 21:00.
Τότε είχαν πρώτο μπει οι υπολογιστές στα γραφεία. Για word κανένας λόγος, ούτε θυμάμαι πως λεγόταν τότε το πρόγραμμα στο οποίο γράφαμε. Στίκάκι επίσης ούτε για αστείο. Οι γνωστες Verbatim δισκέτες έκαναν τέλεια τη δουλειά τους, κ' ας κολλούσαν καμιά φορά Κ' ας ήθελες να εκτυπώσεις και κολλούσε συνέχεια το σύστημα ολόκληρο. Ωραία χρόνια όμως, είχαμε ένας τον άλλο και όλοι μαζί στηρίζαμε τον παραγωγό που είχε την επιμέλεια του μαγκαζίνο. Το αποτέλεσμα μπορεί πάντα να μην ήταν τέλειο αλλά μπορείς να το χαρακτηρίσεις ικανοποιητικό! Εφόσον τελείωσε το δελτίο και δεν είχες κανένα τηλέφωνο παρέμβαση στη συνέχεια, ξεφυσούσες με ανακούφιση!
Εκείνη την ημέρα θα έφερναν καινούργιο κόσμο στην σύνταξη να βοηθήσει τους παλιούς στις βρωμοδουλείες. Καθόμουν στην γνώριμη γωνία από την δεξιά πλευρά της αίθουσας, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα 3 άνθρωποι. " Να σας γνωρίσω τους καινούργιους σας συνεργάτες. Από εδώ ο ...,ο... και από δω ο Γιάννης. Θα σας βοηθήσουν στη σύνταξη ειδήσεων και ότι άλλο χρειάζεστε". Μια ματιά αρκούσε για να κολλήσει όλο το εσωτερικό μου σύστημα. Από αυτά τα κολλήματα που ξέρεις καλά , ότι όταν έρθουν δύσκολα φεύγουν.
Έτσι και έγινε. Ο Γιάννης αποδείχτηκε ένας από τους πιο αληθινούς ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Τον ταλαιπώρησα πολύ. Τον έδιωξα τον ξαναβρήκα, τον ξανά έδιωξα μέχρι που τον έχασα τελείως. Και τότε νομίζω ότι συνειδητοποίησα το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή μου. Είχα καταφέρει μόνη μου να διώξω ότι με λάτρεψε περισσότερο και ότι καλύτερο είχα βρει μέχρι στιγμής στη ζωή μου. Ήταν πλέον αργά, όμως για δάκρυα. Προσπάθησα, αλλά αν το γυαλί ραγίσει, είναι γνωστό πως δεν ξανά κολλάει Ειδικά για μια ιστορία σαν τη δική μας η οποία τράβηξε πάνω από 2 χρόνια με πολλές γκρίνιες και αρκετές διακοπές.
Ο Γιάννης ήταν ο πρώτος έρωτας της ζωής μου. Μπορεί να έφυγε από την σύνταξη και από την ζωή μου, μπορεί να έχουν περάσει πάνω από 6 χρόνια να άλλαξε επαγγελματικό προσανατολισμό, να τον έχασα τελείως όμως ποτέ δεν έπαψα έστω και από απόσταση να τον ευγνωμονώ για όσα με δίδαξε άθελα του. Να σέβομαι, να ακούω, να κάνω υπομονή και να αγαπώ χωρίς να περιμένω πάντα.
- αν και το αναζητώ - να πάρω ότι απαραίτητα δίνω. Και μην το πάρεις προσωπικά..
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια τον είδα μια φορά εντελώς τυχαία στη Γλυφάδα. Δεν τον αναζήτησα ποτέ. Δεν μου αρέσει να ψαχουλεύω το παρελθόν. Είναι ανώφελο. Ωστόσο αντίκρισα έναν άλλο άνθρωπο. Άνδρας πλέον και όχι το "παιδί" που γνώρισα. Ένα παιδί όμως που είχε το μυαλό ενήλικα που ήξερε να φέρεται, να χαμογελάει αληθινά , να αγαπάει, να σέβεται και να εκτιμά. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να αποβάλλω από μέσα μου την εικόνα του και να προχωρήσω παρακάτω. Το έκανα όμως όπως άλλωστε γίνεται πάντα. Κοιτάς μπροστά.
Δεν μετανιώνω, ήμουν πολύ μικρή τότε για να μπορώ να κρίνω τι είναι το καλύτερο για εμένα. Ήμουν σε άλλο κόσμο τότε , εντελώς διαφορετικό από αυτόν που βλέπω τώρα στα 28 μου χρόνια. Δεν τον ξέχασα όμως ποτέ Και είναι ο μόνος που κατάφερε να με κάνει να τον εκτιμήσω αφάνταστα και να τον θαυμάζω Αυτό τελικά είναι όλο το θέμα στις επιλογές μου. Ο θαυμασμός. Ότι λιγότερο στα μάτια μου το απορρίπτω. Κόλλημα από τον πατέρα μου υποθέτω, δεν μπορώ να δικαιολογήσω αλλιώς.
Γ' αυτό που πραγματικά μετανιώνω είναι που δεν τον γνώρισα σε ηλικία που είχα το μυαλό μέσα στο κεφάλι μου και όχι έξω από αυτό. Αλλά αυτό δεν ήταν στο χέρι μου. Κρατάω τις συμβουλές του και την εικόνα με το λευκό κουστούμι εκείνο το απόγευμα, χρώμα που λατρεύω. Θα χαρώ αφάνταστα να μάθω κάποια στιγμή ότι είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Γιατί είναι από τους λίγους ανθρώπους που πραγματικά αξίζει να δίνεις ευτυχία. Τα σέβη μου.

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Η βουβαμάρα και το ξανθό κορίτσι "κουλούρι"...


Δεν είναι και το καλύτερο πράγμα στον πλανήτη να δουλεύεις, Μ. Σάββατο. Άδεια γραφεία, ελάχιστος ο κόσμος και εσύ ψάχνεις να πεις με έναν άνθρωπο μια κουβέντα για να περάσουν οι ώρες. Δεν γκρινιάζω, ήταν συνειδητή η επιλογή μου να δουλέψω. Κυρίως για συναισθηματικούς λόγους. Ανώμαλο πλάσμα παιδί μου. Από τη μία λέω θα έχω την ησυχία μου και από την άλλη ψάχνω βαβούρα. Τι να πω, μέχρι και εγώ απηυδήσει με μένα. Φαντάσου οι υπόλοιποι. Το καλό της ησυχίας στον εργασιακό χώρο τέτοιες μέρες είναι ότι δεν σε πρήζουν με ηλίθιες μικροδουλειές. Τα πράγματα που έχεις να κάνεις είναι πολύ συγκεκριμένα. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι η ώρα δεν περνάει με τίποτα, και εσύ σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σε σημείο που θα έλεγε και ο Πλουμίδης, "σιγά θα το κάψεις, φυσάτε όλοι μαζί παιδιά" . Αηδίες...
Η μέρα ξεκίνησε "γλυκά - νηστίσιμα", συνέχισε με την βαφτιστήρα μου, που μου έχει πάρει τα μυαλά και αποτελεί μεχρι στιγμής την νούμερο ένα προτεραιότητα μου( σας το είπα και το μεσημέρι. Δικό μου δεν το βλέπω να κάνω, οπότε εκεί θα πέσει όλο το βάρος. Γ' αυτό μην σου μπαίνουν ιδέες για γάμους και πανηγύρια, κουμπάρε - τρελέ - γαυρόπουλέ ). Ε, επί της ευκαιρίας ο Νικόλας φρόντισε να με ξεσηκώσει και κατηφορίσαμε προς VIVE MAR, λόγω απίστευτης λιακάδας!
Το ρολόι χτύπησε 4 και ήταν η ώρα για να κατηφορίσω προς Φάληρο! Θέε, καλύτερα να με έσφαζες! Δεν μπορούσα με τίποτα να αφήσω την λιακάδα για να κλειστώ στο ορυχείο! Και όμως το έκανα! Κοιτάς δεξιά ένας κάμερα μαν, αριστερά ένας ηχολήπτης! Νέκρα! Οπότε "Πλού" μην αναρωτιέσαι γιατί σε παίρνω τις πιο ξεκάρφωτες ώρες για να σου πω τα δικά μου! Ας όψεται η ανάγκη του "sharing" που έγραψα και στο στάτους μου στο Facebook!
Στο ενδιάμεσο της καμμένης σκέψης (γιατί σε ξέρω έτσι θα πεις) τσουπ χτυπάει και το τηλέφωνο, μια συναδελφική φωνή από τα πολύυυυ παλιά, να σου θυμίσει ότι έρχονται και εκλογές.. αθλητικές! Βρε,βρε πως αλλάζουν οι καιροί...Γιατί ρόδα είναι η ριμάδα και γυρίζει και τις περισσότερες φορές χωρίς να το επιδιώξεις! Μιλώντας για την δική μου περίπτωση τουλάχιστον!
Αυτό το Πάσχα θα ήθελα να ήταν διαφορετικό. Να μην θυμάμαι, να μην σκέφτομαι, να μην χτυπούν τηλέφωνα, να μην βλέπω την μητέρα μου δακρυσμένη, να ζω "εσένα" περισσότερο και τους άσχετους λιγότερο, να μην ξανα νοιώσω προδοσία, να ήμουν κάπου μακρυά, να δω άλλες εικόνες, να κάνω μια καινούργια αρχή σε όλα. Όμως ξέρω ότι δεν γίνεται να πραγματοποιηθούν όλα. Και όσο και αν θυμώνω που θυμάμαι ακόμη την "σούπα της μαμάς" μετά την Ανάσταση, τον άγριο σκύλο στο αποδεκατισμένο πλέον σπίτι και τον ατελείωτο κήπο με τα χιλιάδες δέντρα που χανόσουν στις μυρωδιές τους, ξέρω ότι το μέλλον μου είναι αλλού πια. Οι εικόνες ξεθώριασαν και ανήκουν όχι απλά στο παρελθόν, αλλά ούτε και στην πραγματικότητα. Η ξανθιά του "φούρνου" στη γωνία, φανερώθηκε και μαζί και ο ρόλος της σε μια γυναικεία φιλία - παρωδία η οποία θα έσπαγε ταμεία. Οκ, ναι το ομολογώ έχω ένα θέμα με τις επιλογές μου γενικώς. Αλλά έτσι γουστάρω!Τι να κάνουμε! Γιατί εγώ, κορίτσι μου ρόλους δεν παίζω! Μάσκες δεν φοράω, ψέμματα δεν μπορώ να πω! Μπορώ όμως να σε "διαβάσω καλά" κ' ας ήμουν μαθήτρια της παράδοσης. Κ' ας παρουσιαζες 2 χρόνια τώρα κάτι άλλο απο αυτό που πραγματικά ήσουν. Μάθε λοιπόν , ότι εγώ "ζηλεύω" μόνο αυτούς που έχουν πράγματα που μου λείπουν. Όπως πχ η υπομονή. Και αυτό δεν θεωρείται τόσο ζήλια, όσο θαυμασμός. Στα υπόλοιπα η ζήλια, μου είναι αδιάφορη. Τα περισσότερα είναι παροδικά, και είναι ανώφελο να σπαταλάω ενέργεια και δάκρυα. Στη δική σου περίπτωση...είναι απλά για γέλια και για κλάματα! Απέδειξες αυτό που ίδια φοβόσουν, ότι είσαι ξανθιά και στο μυαλό! Ξέρεις, ξεθωριασμένο ξανθό. Δήθεν φρεσκοβαμμένο,αλλά τόσο άρρωστο! Δεν πειράζει, στα 22 του ένας άνθρωπος δεν "οφείλει" να είναι ώριμος, ούτε έξυπνος!
Πάντα μετά από μια μπόρα έρχεται η ηρεμία. Ένα ουράνιο τόξο γεμάτο έντονα χρώματα, τα οποία λατρεύω. Βάλτε λίγο χρώμα στη ζωή σας, όλα θα φαίνονται πολύ πιο έντονα...Σωστά?Τα σέβη μου!


ΥΓ Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο κορίτσι - κουλούρι, που απέδειξε πόσο μικρόψυχοι και πόσο "λίγοι" είναι ορισμένοι άνθρωποι πάνω στη γη. Εγώ τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι είμαι στα χνάρια της ευτυχίας...Εσύ δεν θα την αγγίξεις ποτέ!

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Καλό Πάσχα!


Άντε και καταφέραμε και "κλείσαμε". Ακόμη μια Πέμπτη των παθών, αποτελεί παρελθόν! Γλέντια, λέμε! Έχω βαρεθεί να ακούω καλό Πάσχα σήμερα! Στο καλό βρε παιδιά, να περάσετε καλά, αλλά εμείς θα μείνουμε Αθήνα να φυλάμε την πόλη. Γιατί πρέπει να μας το θυμίζετε ε???
Άλλοι με τις σούβλες αγκαλιά, άλλοι με τις τσάντες, στο δρόμο επικρατεί χάος. Στο κρεοπωλείο της γειτονιάς μου δε, το αδιαχώρητο! Τσακώνονταν για το ποιος θα προλάβει το πιο ζουμπουρλούδικο αρνί, ποιος το πιο αλανιάρικο κατσίκι( για τους έχοντες οικονομικές δυσχέρειες) και υπόλοιποι το έριξαν στις μπριζόλες γιατί πως να το κάνουμε δεν είμαστε όλοι φαν του αρνιού! (σωστός!)
Η ουρά έξω από το κρεοπωλείο έφτανε δεν ξέρω και εγώ τα πόσα μέτρα! Καλά, μεταξύ μας δεν το έκανα αυτό για κανένα λόγο, πόσο μάλλον για να προμηθευτώ, αρνί ή κατσίκι που το σιχαίνομαι! Αλλά ρε παιδί μου το έχουμε στο αίμα μας. Της τελευταίας στιγμής όλοι! Δεν διανοούμαι αύριο και μεθαύριο τι πρόκειται να γίνει! Του κουτρούλη ο γάμος! Η χαρά του κρεοπώλη, το δράμα του αρνιού, και η κηδεία του κατσικιού! Ε ρε γλέντι!
Εγώ πάλι και με μια σαλάτα βολεύομαι, άσε που θα ναι και του cattering, καθώς την Κυριακή θα βρίσκομαι στο εξωτικό Φάληρο! Για πολύ, όχι. Όσο χρειάζεται όμως για να αποφύγω τις ώρες εντατικού καταβροχθίσματος αρνιού και υπερβολικής κατανάλωσης αυγών! Στις 18:00 που θα φύγω θα είμαι ήσυχη! Θα κοιμάστε όλοι σαν πουλάκια! Οπότε, πάει και ο φετινός Πάσχας! Νext!
Εύχομαι, να περάσετε όλοι σας όσο καλύτερα γίνεται. Να μην φάτε σαν να είναι η τελευταία φορά που βλέπετε φαγητό στο τραπέζι (ψάξτε το θερμιδομετρητή στη λέξη αρνί, μπας και σας εμποδίσει), να γελάσετε μέσα από την ψυχή σας και να νιώσετε και πάλι παιδιά, μαζί με τα παιδιά σας! Και το σημαντικότερο απ' ολα προσοχή στο δρόμο και με ρέγουλα το ποτό!! Καλό Πάσχα σε όλους!


ΥΓ Εμένα ο νονός μου δεν μου έφερε αυγό! Του τη φυλάω!

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Εκεί που οι άλλοι σταματάνε...


Από δω πάω, τοίχος, από εκεί πάω ντουβάρι, μπροστά προχωράω τίποτα. Πίσω δε γυρίζω για κανένα λόγο! Τι στο καλό, παντού βρώμα? Και κατά τ' άλλα εγώ αύριο θα βγάλω από πάνω μου τις υποτιθέμενες αμαρτίες ενός χρόνου!χαχα, γελάω. Ειλικρινά γελάω!

"Να με κρίνεις όταν οι μπόρες θα χτυπάνε, δύσκολες ώρες όταν θα ναι, όταν σηκώνονται βουνά. Να με συγκρίνεις εκεί που άλλοι σταματάνε, που παραπάνω δεν τολμάνε και μένουν πίσω μακρυά", λέει ο Γιάννης. Παρότι κλάψας, ομολογώ ήταν ο καλύτερος στίχος που έχω ακούσει, καιρό τώρα. Τι και αν τον πρώτο άκουσα από το "τηλέφωνο", μου έμεινε. Από τότε όποτε ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι αναρωτιέμαι πόσοι ακολουθούν την συμβουλή του. Πόσοι συγκρίνουν τον άνθρωπο τους στα δύσκολα, πόσοι από εμάς δεν τολμάμε παραπάνω και μένουμε πίσω μακρυά να αναρωτιόμαστε τι "θα" μπορούσε να γίνει εάν, εφόσον, κτλ κτλ.

Σκατά, τίποτα και πολλά. Μικρή σημασία έχει. Αυτό θα με φάει εμένα , αυτό το δεν πειράζει, μικρή σημασία έχει, δε γαμιέται. Έχω χάσει το λογαριασμό πόσες φορές το χω πει, τα τελευταία χρόνια. Στέρεψε η δύναμή μου από τη μια, δυνάμωσε το πείσμα μου από την άλλη προσπαθώντας πάντα τι? Να βρίσκομαι πάντα εκεί. Στα πράγματα τα απλά! Φαντάσου στα σύνθετα...Αν στα απλά χωλαίνουμε στα δύσκολα ας τα μαζέψουμε καλύτερα.

Κοιτάζω γύρω μου. Μια απίστευτη ηρεμία απ'ολους, με μικρές εξαιρέσεις. Στην ίδια απάθεια βρίσκομαι και εγώ Μα απάθεια όμως. Το τηλέφωνο από το πρωί δεν λέει να σταματήσει να χτυπάει. Λες και μυρίζονται ότι κάτι συμβαίνει. Κυρίως οι δικοί μου άνθρωποι. Άλλωστε είναι οι μόνοι που ξέρουν πότε πρέπει να πάρουν χωρίς να χρειάζεται να το κάνω εγώ. Μαγικό και σπάνιο!

Δεν ξέρω αν αύριο έχει νόημα να πάω. Το σκέφτομαι από το πρωί. Να σταθώ στην ουρά μέσα στους αμαρτωλούς που ζητούν συγχώρεση. Γιατί? Για να "καθαρίσω" από αμαρτίες που ποτέ δεν έκανα. Για λάθη που ήταν αυθόρμητα και μου θύμισαν ότι είμαι ζωντανός οργανισμός?
Το ξέρω, φίλη τι θα πεις."Πότε σκοπεύεις να μάθεις από αυτά"? "Χμ μικρή είμαι ακόμα...σε αντίθεση με σένα"!!χαχα.We all are travellers dear. With, a destination.. Τα σέβη μου εκεί έξω.



ΥΓ: Ι want (ed) (?) to make you happy! Μeans?

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Ο άγιος Πάσχας!


Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτό το επάγγελμα (καλά δεν είμαι και 50 ετών) πάντα το Πάσχα δούλευα. Σφάζονταν όλοι, ποιος θα ναι ο τυχερός που θα καθίσει έστω αυτές τις λίγες ημέρες προκειμένου να σουβλίσει τον οβελία με δόξα και τιμή, να παραβρεθεί στην ιερή προετοιμασία του κοκορετσίου, αφού πρώτα βέβαια μετά την Ανάσταση είχε κατεβάσει τη μισή κατσαρόλα με τη μαγειρίτσα , είχε φάει και καμιά πεντάρα αυγά και στα καπάκια, είχε πάει για κλάμπινγκ μέχρι τελικής πτώσεως!
Γελούσα γιατί πάντα ήμουν εκτός από τους καυγάδες και τις παρεξηγήσεις του στυλ "μα, εσύ εκατσες πέρυσι, φέτος θα δουλέψεις" ή "γιατί να μην καθίσω και εγώ", "θέλω την τάδε μέρα" κτλ κλτ). Εγώ δούλευα τις ώρες που άλλοι απολάμβαναν τον καφέ τους, που έτρωγαν εν χορό όλα εκείνα για τα οποία είχαν σηκωθεί απο της 6 το πρωί και έπειτα κοιμόντουσαν μέχρι αργά το βράδυ, για να βρυκολακιάσουν στη συνέχεια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Θυμάμαι πάντα τον πατέρα μου να γκρινιάζει γιατί ποτέ δεν τους ακολουθούσα εκτός Αθηνών αυτές τις μέρες έχοντας πάντα την διακαιολογία της δουλειάς και έτσι δεν έδινα ποτέ το παρών στην γιορτή του. Τους φίλους επίσης να λένε, "έλεος πια με την περίπτωση σου", και τον εκάστοτε σύντροφο να γκρινιάζει λέγοντας την γνωστή ατάκα πιπίλα "γιατί δεν μπορούμε να φύγουμε και εμείς όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι." (ποιος είναι φυσιολογικός εσυ?...καλό ανέκδοτο!)
Σταθερή στις απόψεις μου και εξηγώντας μια φορά( γιατί η επανάληψη κατ' εμέ είναι χάσιμο χρόνου ή προσπέραση απο το ακροατήριο ) ότι είναι αδύνατο να μην δουλέψω, περνούσαν τα χρόνια αναίμακτα εκτός από μικρές εξαιρέσεις (σούπα από το δίπλα σπίτι και γκρίνια μαζί=καταστροφή!)
Το φετινό Πάσχα μπορεί να μην άλλαξα απόψεις, άλλαξα όμως ψυχολογία . Μπορεί ο πατέρας μου να μην είναι πλέον εδώ και αυτό να είναι το δεύτερο Πάσχα που γιορτάζω χωρίς εκείνον "συνειδητά" ωστόσο από την περασμένη Παρασκευή το κλίμα είχε μια διαφορετικότητα. Σκυφτά κεφάλια, και πολλές απορίες για τις οποίες όσες φορές και αν ρωτήθηκα δεν είχα να δώσω απαντήσεις, πράγμα που με στεναχώρησε. Και τι να σου απαντήσω σε αυτό το ερώτημα? Δεν ξέρω ούτε εγώ η ίδια το γιατί.
Η ψησταριά παραμένει εκεί, τα κάρβουνα ακριβώς δίπλα, το τραπέζι δεν άλλαξε θέση το ίδιο και οι πλαστικές καρέκλες. Όλα είναι ίδια και όμως ,διαφορετικά. Λίγο πριν την Ανάσταση δεν θα ακούσω το γνωστό σου "τελείωνε, τσοκόντα", ούτε θα σε ασπαστώ τη μια από 2 φορές το χρόνο που το έκανα. Γιατί φέτος όλα είναι τελείως διαφορετικά. Και το κατάλαβα ακόμη και εγώ που όπως έλεγες "είμαι δυνατή".
Αυτό το Πάσχα, πάλι δεν θα είμαι εκεί γύρω, πάλι θα "δουλεύω", με σκόρπιες σκέψεις ψάχνοντας μια απάντηση, την οποία είμαι σίγουρη ότι δεν θα βρω όχι μόνο φέτος αλλά όσα χρόνια και αν περάσουν. Τουλάχιστον ηχούν στα αυτιά μου ακόμη οι λέξεις: "Προχώρα", μην σε ξανά δω να κλαις, μπορείς, πρόσεχε". Αυτές με κρατούν και εμένα όρθια να αναζητώ το κάτι με τον οποίο θα μοιραστώ αναμνήσεις, στιγμές και εκείνο το "χαρτί" το οποίο κρατώ ακόμη (γνωστή μαζώχτρα η Μαρίνα). Τελικά μου στοίχισε πολύ και η απουσία αλλά πολύ περισσότερο ο τρόπος.
Νομίζω πως κανένα Πάσχα πλέον δεν θα είναι το ίδιο, τουλάχιστον όμοιο με όσα περάσαμε παρέα. Ο χρόνος έλεγες γιατρεύει τα πάντα. Ακόμη ένα πάντα, όμως που δεν μπορώ να αποδεχτώ . Και δεν είμαι πνεύμα αντιλογίας, ούτε αντιδραστική. Είμαι ονειροπόλα και μαζώχτρα θετικών στιγμών. Γέμισε το κεφάλι μου αυτή την περίοδο!Καλό μας Πάσχα. Τα σέβη μου.

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Σεληνιαστήκαμε!


Τον ρουφιάνο αγάπησαν πολλοί, τον ειλικρινή ουδείς. Άντε ελάχιστοι, μην είμαι και των άκρων.
Ομαδοποίηση, κάτι σαν "παρτούζα" ένα πράγμα. Και κατά τα τ' άλλα άντε εσύ να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Είναι νόμος ότι σε όλους τους χώρους εργασίας πάντα υπάρχει μια μαύρη κουκκίδα που περιφέρεται άσκοπα - σκόπιμα τριγύρω. Που δίνει αυτά που θέλει και "κρατάει" αυτά που δεν θέλει να δώσει.
Μου τη δίνει το ρουφιανιλίκι, το πισώπλατο μαχαίρι επίσης και πολλά άλλα που ζούμε όλοι μας καθημερινά Όταν δε μπλέκεσαι εν αγνοία σου σε τέτοιους είδους παρεξηγήσεις και φταις και από πάνω, εκεί είναι που τρελαίνεσαι εντελώς. Η κοροϊδία δε μπροστά στη μούρη μου, αυτό και αν είναι απο τα χειρότερα μου! Παιδιά, hello, είμαι ξανθιά οκ αλλά είναι βαμμένα μην σας παραπλανεί!
"Αυτή η σελήνη φταίει για όλα" σχολίασε η "μελαχροινή" χθες στην έξοδο που πραγματοποιήσαμε μετά απο καιρό(ντροπή μας, στο είπα κ' ολας). Ρε ποια σελήνη, αυτά τα λέω του "κώλου τα 9μέρα εγώ". Από πότε φταίνε οι πλανήτες για τα χάλια μας? Εμείς οι ίδιοι τα σκατώνουμε, και μετά ψάχνουμε να ρίξουμε ευθύνες τριγύρω.
Το να είσαι καλόβολος, ευθύς και ντόμπρος όπως φαίνεται την σήμερον ημέρα είναι τεράστια μαλακία! Ρίξτο στη τρέλα, μπορεί να μην βγεις απόλυτα κερδισμένος, αλλά τουλάχιστον δεν θα είσαι χαμένος! Και δεν μου αρέσει να χάνω με τίποτα!(εε?? 1,2,3,4..)
Μετράω ελάχιστες ώρες ύπνου. Δεν με νοιάζει όμως, και δεν νυστάζω(συνεχίζεται η περίοδος αυπνίας!) Πέρασα τόσο καλά όσο χρειαζόμουν για να γεμίσω μπαταρίες και να ηρεμήσω μετά από μια δύσκολη από πολλές απόψεις ημέρα. Παρότι κόντεψα να πάθω ασφυξία σε κάποια φάση από τον πολύ κόσμο, πράγμα που σιχαίνομαι αλλά τουλάχιστον ξεχάστηκα, μύρισα καλοκαίρι, είδα κόσμο ανέμελο χωρίς έννοιες, άγχη και γκρίνιες! Μόνο τρυφερά χαμόγελα και ζεστούς ανθρώπους..Τελικά ο κόσμος διασκεδάζει με την ψυχή του, και εγώ με το μυαλό μου.
Η σημερινή μέρα μου τα χάλασε λίγο, αλλά με ένα "μαγικό ραβδί" όλα μπορούν να επανέλθουν στην τάξη! Αυτή την φορά, δεν "θα". Ένα θέλω αρκεί! Είχα ξεχάσει ότι υπάρχει σαν λέξη(ντροπή μου ξέρω, ξέρω)Λοιπόν ναι, θα κοιμηθώ!!!!!Καλό μας Σαββατοκύριακο εκεί έξω!Τα σέβη μου


ΥΓ: Μελαχροινή, τελικά σε αυτό που είπες φεύγοντας (5:00 ήταν?Ούτε θυμάμαι!) είχες απόλυτο δίκιο! Αλλά και σε όσα είπα μπαίνοντας, δεν έπεσα και πολύ εξω..! Τουλάχιστον βρήκαμε το τραπέζι! (ουυυυυυ του κακόμηρου το κροκοδειλάκι)Και μετά μου λες εμένα "λειψυδρία"..Μα κροκοδειλάκι..?

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Μια στιγμή μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή!


Και εκεί που η Άση Μπίλιου, η Λίτσα Πατέρα και τα άλλα παιδιά, σε έχουν πρήξει στο "μην ελπίζεις, φιλε ιχθύ,δεν θα σου φέξει μέσα στο 2009 καθόλου", εκεί που όλοι λένε, είναι ανάδρομος, έρχεται έκλειψη (μάζεψε τα δόντια σου κτλ κτλ) τσούπ..Είδηση! Κέφια λέμε..Ποια Λίτσα μου λές και Πιπίτσα! Ρε γεννήσαμε λέμε! Ένα κορίτσαρο 3,5 κιλά(μωρή που το κουβάλαγες όλο αυτό?) Μαλλί έτοιμο για κοτσίδα, μαύρο(μοιραία θα μας βγεις εσύ), μάτι τσαχπίνικο, δάχτυλα μακρυά με νύχια μακρυά επίσης!(εε από κάπου πήρε το παιδί.τι να πω εγώ τώρα..) Και το καλύτερο..κίχ! Ούτε κλάμα ούτε τίποτα! Αυτά είναι παιδιά! Μόνο το μελλοντικό δικό μου(γκουχου γκουχου)θα βγει γκρινιάρικο! Μου την έχουν δώσει εμένα την ευχή-κατάρα! Γαύρο οργανωμένο για γαμπρό, και παιδί σαν και τα μούτρα μου! (φρίκη μου ρχεται μόνο που το ακούω, αν σκεφτώ τι είχα κάνει στη μάνα μου)
Και τσούπ, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, αλλάζει όλη η διαθεση σου! Ρε ποιά προβλήματα, ποιά συναισθηματικά μου λες, ποιά δουλειά, ποιος Παναθηναικός χωρις πρωτάθλημα τα ξέχασα όλα λέμε, μπροστά σε αυτό το θέαμα . Λίγο η αδυναμία που έχω και στους 2 γονείς, λίγο ο συναισθηματικός μου κόσμος, εε δεν ήθελα και πολύ να με πάρουν τα ζουμιά..
Ωρα 08.00. Το τηλέφωνο χτυπάει στην άκρη της γραμμής ο Νικόλας, χεσμένος από την χαρά του..
"Ξύπνα βαζέλα, γεννάμε!"
"Τιιι?Γεννάμε?
"Γεννάμε μωρή κουμπάραααααααα"
Έρχομαι, ανάθεμα τον Ολυμπιακό σου ρε, έρχομαι"

Μιάμιση ώρα αργότερα ήμουν στο "Ελενα" Δεν είχε γεννήσει ακόμη..Η αναμονή κακό πράγμα, το χω ξαναπεί. Άσε που δεν είμαι καθόλου Fan! Πέρα δώθε όλοι μας, με αποκορύφωμα το Νικόλα που είχε καπνίσει και ένα πακέτο τσιγάρα για πλάκα!
Τελικά, κατά της 14:00, ο γιατρός Κρητίκαρος , μπερμπάντης βγήκε κορδοτός..Για περάστε λέμε για την κοράκλα..!
Συγκίνηση..Αυτό μόνο. Έπιασα τον εαυτό μου να λυγίζει, στη θέα αυτού του πλάσματος. Όταν δε το κράτησα στην αγκαλιά μου , άλλη αίσθηση.. "Πάρτο, είναι πολύ εύθραυστο" φώναξα στη μαία, 2 λεπτά αργότερα, και ξέσπασαν όλοι σε γέλια!
Σε τέτοιες στιγμές και ο πιο σκληρός άνθρωπος λυγίζει. Είδα τον άτρωτο και μπρουτάλ, Νικόλα να κλαίει εμένα σε άλλο κόσμο τους τριγύρω να χαμογελούν δακρύζοντας. Πολύ αντιφατικό, αλλά τόσο μοναδικό!
Με την Ναυσικά γνωριζόμαστε από 5 χρονών. Όταν την έφερε από το χέρι η μητέρα της να καθίσει στη διπλανή καρέκλα από τη δική μου, στην Α' Δημοτικού. Αυτό ήταν. Από τότε αχώριστες. Τι και αν φτάσαμε 28 χρονών, τι και αν αυτή άνοιξε καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή της, για μένα θα ναι πάντα η Ναυσικά που ξέρω. Μια απόλυτα οργανωτική κοπέλα σε σημείο που θα σου σπάσει τα νεύρα, ένας χαμογελαστός άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, πάντα ειλικρινής απέναντι σου και σκληρή όταν βλέπει ότi κάποιος πάει να πειράξει τους ανθρώπους που αγαπάει, λάτρης της μόδας (μα είναι δυνατόν να παρατήρησες το μπουφάν μου μετά τον τοκετό?έλεος..) και πάνω απ' ολα πιστή φίλη, με όλη την έννοια της λέξης. Δεν θυμάμαι να μην ήταν ποτέ "εκεί" όταν την χρειάστηκα. Στα δύσκολα στα εύκολα, στα απλά, στα καθημερινά. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, ξέρεις εσύ πολύ καλά το λόγο. Ευχαριστώ που πάντα μαζεύεις το μυαλό μου όταν σκορπάει άσκοπα, όταν λυγίζει το εγώ μου, όταν δεν βλέπω τόσο καθαρά όσο εσύ! Άλλωστε και αυτό είναι φιλία..Να βλέπεις αυτό που δεν μπορώ να δω εγώ καθαρά..Ίσως αν ήμουν λιγότερο ξεροκέφαλη να είχα αποφύγει πολλά..Το δούλεψα όμως το θέμα..!
Το όνομα δεν με ενδιαφέρει και μεταξύ μας κανένα δεν ενδιαφέρει..Αυτό που μου αρκεί είναι που το έζησα από τόσο κοντά και ήμουν εκεί για σένα, όχι γιατί έπρεπε αλλά γιατί το ήθελα! Μακάρι η ζωή της να είναι γεμάτη από "θέλω" από ανθισμένες ημέρες γεμάτες χρώμα..Το γκρίζο δεν ταιριάζει σε κανένα μας.. Σας αγαπάω πολύ, και αυτή η αγάπη είναι αληθινή!Να μας ζήσει!


ΥΓ: Το ότι το παιδί δεν θα γίνει βαζελάκι δεν με τσιγκλάει τόσο, όσο το γεγονός ότι δεν βγήκε ψάρι σαν την τρελή τη νονά του! Με λίγη προσπάθεια όμως όλα αλλάζουν, αν όχι στα χαρτιά σίγουρα στο χαρακτήρα! Άστο επάνω μου..!

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Ακόμα και απο ψηλά μην ξεχνάς να χαμογελάς!


Ωραία ξεκίνησε αυτή η εβδομάδα.. Φονικός σεισμός στην γείτονα Ιταλία, πολλά θύματα, εικόνες βιβλικής καταστροφής, άνθρωποι άστεγοι βλέμμα χαμένο, ένας Έλληνας φοιτητής νεκρός, εκατοντάδες ακόμη αγνοούνται. Τι να πεις Κάτι τέτοιες ώρες καλύτερα να σωπαίνεις. Καλύτερα οι κάμερες να κλείνονται μέσα στα κανάλια, και να αφήνουν τους ανθρώπους να πενθούν, χωρίς να να γίνονται τσιμπούρια. Δεν βοηθάει πουθενά αυτό Το πρωί, πριν μαθευτεί το τραγικό γεγονός για τον άτυχο φοιτητή έβλεπα την μητέρα του στη τηλεόραση να φωνάζει στον γιο της να κάνει υπομονή, να δώσει ένα σημάδι ζωής. Έβλεπα την λαχτάρα στα μάτια της να τον σφίξει στην αγκαλιά της, σκεπασμένη με μια κουβέρτα. Άγρυπνη. Αλλά τι σημασία έχει ο ύπνος τέτοιες ώρες. Συγκλονίστηκα. Μπορεί να μην είμαι μητέρα, για να νιώσω όπως εκείνη, να μπω στην ψυχολογία της. Μπαίνω όμως στη θέση της μητέρας της δικής μου και σκέφτομαι πως μπορεί να είχε λειτουργήσει. Θυμάμαι το βλέμμα της όταν έμαθε για τον πατέρα μου και πως στάθηκε δίπλα του πριν μας αφήσει. Είμαι άνθρωπος όμως, και όσο και αν δεν φαίνεται και δεν το δείχνω, υπερευαίσθητος. Δάκρυσα το πρωί, στεναχωρήθηκα, είναι και οι μέρες τελευταία που μου χουν πέσει και όλα μαζί Τι να πρώτο σκεφτώ, και από που να αρχίσω να λύνω. Περίοδος, ότι να ναι. Κάθομαι και αναρωτιέμαι πολλές φορές πως τα καταφέρνω πάντα, και τα προβλήματα όλων με έναν μαγικό ανεξήγητο τρόπο, τα κάνω δικά μου. Και τα λεγε η Έλντα ένα φεγγάρι.."Βγάλε και τίποτα από την πλάτη..Θα καμπουριάσεις.."Τότε άκουγα, προσεχτικά.. Αλλά ως συνήθως οι καιροί αλλάζουν και μετά τα δυο χρόνια, της είπα ξαφνικά."Καιρός να πετάξω μόνη μου. Νομίζω δεν χρειάζομαι να σε ακούω άλλο" Και το έκανα. Από τότε πάει κοντά ένας χρόνος. Είδα πολλές αλλαγές στον χαρακτήρα μου, στο τρόπο που βλέπω τα πράγματα εκεί έξω, αλλά όσο και να το τόνιζα στον εαυτό μου, την υπερβολική ευαισθησία μου, δεν κατάφερε να την μετριάσω. Παραμένω ένας ρομαντικός άνθρωπος του οποίου το μυαλό δεν κατάφερε ποτέ κανείς να προσεγγίσει με τον τρόπο που θα ήθελα εγώ. Μπορεί και να μην τους ένοιαζε, μπορεί και να μην τους άφησα γιατί δεν άξιζε τον κόπο. Δεν έχω καταλήξει ακόμα. Ποτέ μην λες ποτέ λένε, Ι still have faith. Χαίρομαι όμως που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εκεί έξω που προσπαθούν να αλλάξουν αυτό το μπουρδελόκοσμο που ζούμε. Άνθρωποι που ξέρουν να σέβονται, που υπολογίζουν . Με συγκίνησε η Σοφία, όταν μου ζήτησε να πάω να μιλήσω στα παιδιά του σχολείου για το περιβάλλον.. Ποιος εγώ σκέφτηκα τότε? Και όμως, εκείνη ξέρει, τι είμαι εγώ, εγώ μπορεί όχι ακόμη 100%. Κοκκίνισα και μόνο που σκέφτηκα ότι πρέπει να αναπτύξω τις σκέψεις μου προς τα έξω.. Τελικά το αποτέλεσμα ήταν πιο αυθόρμητο από ποτέ! Πάνε χρόνια που τελείωσα το λύκειο, πάνε χρόνια που θυμάμαι την κόρη της ένα κοριτσάκι μια σταλιά και τώρα μαθαίνω ότι ετοιμάζει προτάσεις για την βουλή των εφήβων. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά όταν ξέρεις ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι εκεί έξω, χαίρεσαι που τους βρήκες στο δρόμο σου. Που σε δίδαξαν πέντε σωστά πράγματα, και μαζί με τους γονείς σου, βγήκε ένα αποτέλεσμα, αν όχι απόλυτα λογικό, τουλάχιστον ανθρώπινο! Η Σοφία για μένα, είναι από τους ανθρώπους μου με βοήθησαν να αγαπήσω το γράψιμο, να αγαπήσω την λογοτεχνία, και να έχω λόγο να είμαι "ακόμη" στο σχολείο μιας και τα υπόλοιπα μαθήματα δεν μου άρεσαν καθόλου! Δεν είναι τυχαίο πως ήταν πάντα εκεί για όλους.. Ακόμη και στη πενταήμερη..θυμάσαι??Ακόμα περιμένει να σιδερώσω το πουκάμισο ο άμπαλος!Ξέρεις εσύ..χαχα(ωραίες αναμνήσεις, ευχαριστώ!) Μέσα στα χαλάσματα, πάντα ξεπροβάλει ένα λουλούδι, ένα φυλλαράκι. Μια ελπίδα. Και η μυρωδιά του είναι πάντα μαγική, διαφορετική! Καλή μας εβδομάδα! Τα σέβη μου..

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ:



Μου το έστειλαν και είπα να το μοιραστώ..Εσείς πόσα απο αυτά δεν γνωρίζατε?

1. Οι πιο νέοι γονείς στον κόσμο ήταν 8 και 9 ετών στην Κίνα το 1910.

2. Κάθε βασιλιάς που κοσμεί τα τραπουλόχαρτα, είναι μεγάλος ιστορικός βασιλιάς:

ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΑ- Βασιλιάς Δαβίδ,
ΚΟΥΠΕΣ- Καρλομάγνος,
ΣΠΑΘΙΑ -Μέγας Αλέξανδρος
ΚΑΡΟ- Ιούλιος Καίσαρας

3. 111.111.111 x 111.111.111 = 12.345.678.987.654.321

4. Το άγαλμα ενός ανθρώπου πάνω σε άλογο όπου το άλογο έχει και τα δυο μπροστινά του πόδια στον αέρα ,σημαίνει πως αυτός πέθανε στη μάχη.
- Εάν το άλογο έχει το ένα μπροστινό πόδι στον αέρα ,τότε ο άνθρωπος πέθανε από τραύματα που υπέστη στην μάχη.
- Εάν το άλογο έχει και τα 4 πόδια στη γη , τότε το άτομο είχε
φυσικό θάνατο.

5. 'I am.' : Είναι η πιο σύντομη ολοκληρωμένη πρόταση στην Αγγλική γλώσσα.


6. Ερώτηση: Αν συλλαβίσεις στα αγγλικά τους αριθμούς, πότε θα βρεις για πρώτη φορά το γράμμα 'a' ?
Aπάντηση: One thousand.

7. Ερώτηση: Tι κοινό έχουν , το αλεξίσφαιρο γιλέκο, ο υαλοκαθαριστήρας αυτοκινήτου , η έξοδος κινδύνου και οι εκτυπωτές laser ?
Aπάντηση: Oλα έχουν επινοηθεί από γυναίκες.

8. Ερώτηση: Πιο είναι το μόνο φαγητό που δεν χαλάει?
Aπάντηση: Το μέλι

9. Στα χρόνια του Shakespeare, τα στρώματα των κρεβατιών
κατασκευάζονταν από σχοινιά. Όταν τραβούσαν τα σχοινιά ,έσφιγγε το στρώμα και έκανε το κρεβάτι σταθερό ,για ύπνο. Έτσι βγήκε η φράση 'goodnight, sleep tight'.

10. Στην Βαβυλώνα 4.000 χρόνια πίσω συνηθιζόταν για τον μήνα μετά τον γάμο ,ο πατέρας της νύφης να προσφέρει στον γαμπρό ένα <υδρόμελι> για να πίνει. Το υδρόμελι ήταν μπύρα με μέλι και επειδή το ημερολόγιο τότε βασιζόταν στην σελήνη (moon), ο μήνας αυτός ονομάστηκε honeymoon.

11. Στην αρχαία Αγγλία κάποιος δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί εκτός και αν είχε την συγκατάθεση του Βασιλιά (εξαιρούνταν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας).
Όποιοι ήθελαν να αποκτήσουν παιδί, έπαιρν αν την συγκατάθεση του
Βασιλιά και έτσι τους δινόταν μια μεταλλική πλάκα που κρεμούσαν στην πόρτα τους όταν έκαναν σεξ.
Η πλάκα έγραφε ότι διέπρατταν F.U.C.K. δηλαδή 'Fornication Under Consent of the King' (συνουσία υπό την συγκατάθεση του Βασιλιά).

12. Στη Σκοτία , ένα νέο παιχνίδι επινοήθηκε. Ο τίτλος του ήταν <<>> έτσι η λέξη GOLF εισήχθη στην Αγγλική γλώσσα.

KAI........ 13:

TO 1981

1) O πρίγκιπας Κάρολος παντρεύτηκε
2) H Liverpool έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης
3) O Πάπας απεβίωσε

TO 2005

1) O πρίγκιπας Κάρολος παντρεύτηκε
2) H Liverpool έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης
3) O Πάπας απεβίωσε

Eαν ο Πρίγκιπας Κάρολος θελήσει να ξανά παντρευτεί


και η Liverpool βρεθεί πάλι στον τελικό του Champions League,

παρακαλούμε να ενημερώσετε τον Πάπα..


ΥΓ..Και εμάς νωρίτερα όμως για το παίξουμε στο στοίχημα..

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Συμβουλή..

Καλοί οι γεροντο-έρωτες "μεγάλε", αλλά όταν το πράγμα ξεφεύγει από την "πλάκα", και περνάει σε απειλές καλό είναι να επισκεφτείς κανέναν καλό γιατρό προκειμένου να μην αποβεί μοιραίο και για σένα και για τον περίγυρό σου..
Κάποια στιγμή σου είχα πει.."Ότι πηδάει κανείς καλό είναι.Το μετά είναι είναι το θέμα". Δεν με άκουσες, μεταξύ μας και εγώ μπορεί να μην σε άκουγα. Όμως εγώ είμαι 28, ελεύθερη - ήρεμη- προσγειωμένη, με "ξεφούσκωτα πλέον μυαλά" σε αντίθεση με σένα που ξεφιτιλίζεσαι και σκορπάς και τα τελευταία αποθέματα αξιοπρέπειας που σου έμειναν!
Για το καλό όλων λοιπόν, και επειδή συνήθως ο περίγυρος είναι αυτός που τα τραβάει όλα, καλό είναι να προχωρήσεις στις "ανάλογες" ενέργειες, και ξέρεις καλά τι εννοώ, προκειμένου να βρούμε "όλοι" την ησυχία μας και μέσα στο "όλοι" αναφέρω και εσένα.
Είναι ωραίο πράγμα να παλεύεις για τα θέλω σου, το κάνω και εγώ συχνά αλλά να θυμάσαι ότι και την πίτα και τον σκύλο δεν γίνεται..Εγώ το έμαθα πολύ νωρίτερα από σένα.. Εσύ πότε σκοπεύεις να το καταλάβεις?
Όσο για την άλλη πλευρά.καλό είναι να μην μεταθέτεις ευθύνες δεξιά και αριστερά και να κοιτάξεις βαθιά που έφταιξες και εσύ Το εύκολο στο ξανά είπα, είναι δείχνεις με το δάχτυλο "απέναντι". Το δύσκολο να το στρέψεις και προς τον εαυτό σου...

ΥΓ.. Τις τελευταίες μέρες η ζωή μου είναι λίγο ανάστατη λόγω κάποιων προσωπικών θεμάτων.. Λές και εμείς είμαστε σε φανταστική "φόρμα" και θέλαμε κάτι να μας ξυπνήσει..Το σκέφτηκα πολύ πριν γράψω το συγκεκριμένο post κυρίως γιατί αφορά ανθρώπους του περιβάλλοντός μου που αγαπάω και που παρότι είναι πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα λειτουργούν σαν ανήλικα..Θα μου πεις στα δύσκολα λίγοι άνθρωποι λειτουργούν με βάση τη λογική και το συναίσθημα σε ισορροπία. Συνήθως υπερτερεί το συναίσθημα..Και επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι "θυμός", έχω αρχίσει να αγχώνομαι..Σοβαρευτείτε γιατί έχουμε και "δουλειές"..