Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Ho...ho...ho

Ho...ho...ho! Χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους μας!
Το πνεύμα ζει, ναι ακόμα και από το γραφείο. Μπορεί αν μην έχουμε δίπλα μας της οικογένεια μας περιτριγυριζόμαστε όμως από αυτούς που βλέπουμε ακόμα περισσότερο και από τους δικούς μας ανθρώπους. Τους συναδέλφους.

Μπορεί η χρονιά που θα μας αφήσει σε λίγες ημέρες να ήταν από τις χειρότερες σχεδόν για όλους μας, ωστόσο δεν κατάφερε να κάμψει την αισιοδοξία μας. Για τις καλύτερες ημέρες που θέλουμε όλοι μας να έρθουν, για την αγάπη που ζητά καθένας μας, την ηρεμία, την επαγγελματική αποκατάσταση για όσους ταλαιπωρούνται καιρό τώρα μέσα σε αυτούς και πολλοί αγαπημένοι μου άνθρωποι, αλλά και για το χαμόγελο που δεν θα σβήσει ποτέ από τα χείλη μας όσα εμπόδια κι αν βρούμε στον δρόμο
μας.

Κάθε χρονιά που φεύγει πλέον μας θυμίζει ότι μεγαλώνουμε, ότι οι ανάγκες μας αλλάζουν μαζί και οι ρυθμοί της ζωής μας και οι προτεραιότητες μας. Αυτό που μένει σταθερό όμως είναι η αγάπη των δικών μας ανθρώπων, αυτών που μας έχουν ζήσει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, στα καλά και στα άσχημα μας, στα εύκολα και τα δύσκολα στην τρέλα και στην σοβαρότητα. Για όλους αυτούς που λατρεύω και ξέρουν όλοι τους καλά ποιοι είναι, να πω ένα ευχαριστώ που με ακούν, που μου χαμογελούν στα ζόρικα, που μου υπενθυμίζουν τα λάθη μου, που χαίρονται με την χαρά μου, που μοιράζονται τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μου. Για όλους του υπόλοιπους που θέλησαν - ακούσια θέλω να πιστέψω - να μου βάλουν τρικλοποδιές , δεν πειράζει. Το μόνο που κατάφεραν είναι να με κάνουν, να ΜΑΣ κάνουν όλους μας πιο δυνατούς.

Υγεία σε όλους εύχομαι από καρδιάς, ηρεμία σε όσους την έχουμε πραγματικά ανάγκη, ουσία στην καθημερινότητα μας και στην προσωπική μας ζωή και πολύ αγάπη. Αγνή , αληθινή, χωρίς δόλο. Γιατί πέρα από την τρέλα μας αυτή είναι η αμέσως επόμενη που χρειαζόμαστε όλοι για να ανταπεξέλθουμε.  Σας αγαπώ όλους απεριόριστα. Τα σέβη μου.  

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Παραμονές...χειμώνα. "

Ποτέ μου δεν αρνήθηκα ό,τι το καλοκαίρι με κάνει πιο "ζωντανή". Πιο κινητική, πιο εύθυμη, πιο ρε παιδί μου! Κάθε φορά που νοιώθω ό,τι χάνεται στον ορίζοντα κάτι μου λείπει, πριν ακόμα αρχίσει να φαίνεται στην πράξη. Άμυνες και εκεί. Πρόληψη πριν ακόμα κλειστούμε στην καθημερινότητα του Χειμώνα. Γιατί κάπως έτσι τον έχω στο μυαλό μου. Με τα καλά και τα άσχημα του. Κρύο, βροχές,νεύρα στην κίνηση, νύχτα από της 18:00, βαρεμάρα να κουνηθείς από τον καναπέ σου. Αλλά και χουχούλιασμα, αγάπες και λουλούδια, πάπλωμα, Τσάμπιονς Λιγκ και κάμποσα ακόμα καλά που όσο και αν μου φαίνονται μακρινά (με εξαίρεση το "σεντόνι" στα ευρωπαϊκά γήπεδα") σύντομα νοιώθω πως θα μας χτυπήσουν την πόρτα.

Θες δεν θες, ο περίγυρος σε βάζει σε αυτή την νοοτροπία. Τα καλοκαιρινά ρούχα εξαφανίζονται τα χειμερινά είναι παντού στις βιτρίνες, τα αντίστοιχα μαγαζιά που έπινες τις κοκτειλάρες σου που λέει και μια ψυχή κλείνουν για να σε μεταφέρουν στο κέντρο, η παραλιακή αρχίζει να χάνει την ζωντάνια της και εσύ κάνει σχέδια για το τι θα μπορέσει να σε ξεσηκώσει από τον καναπέ σου προκειμένου να μην σαπίσεις εκεί και σε βρουν σε αποσύνθεση. (σκέφτομαι πολλά, αλλά ποιος τα προλαβαίνει δεν ξέρω)

Το ραβασάκι της εφορίας σου υπενθυμίζει ό,τι όσες κρεπάλες έκανες μέσα στο καλοκαίρι πρέπει να τις αφήσεις πίσω σου, το αυτοκίνητο σου ζητάει και αυτό τα..."σχολικά" του, οι Κυριακές σου πλέον αποτελούν παρελθόν και τις περνάς παρέα με τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και τα άλλα παιδιά της Σουπερλίγκας, τους διαιτητές, τις εκπομπές τα σούπερ, τις κάρτες τις φωνές και τα αφιερώματα. Ε ναι ρε παιδιά για εμένα Χειμώνιασε από αρχές Σεπτέμβρη, δεν θα το κρύψω. Στο μυαλό μου, όχι στην γκαρνταρόμπα μου.Καθημερινότητα θα μου πεις και δίκιο θα έχεις...

Ας μην γκρινιάζουμε λοιπόν για την κυρία...Τις περισσότερες φορές το ίδιο μας το κεφάλι πλάθει εκτός από ιστορίες για αγρίους και μη και τις εποχές. Αν έχεις χειμώνα στην ψυχή σου και 40 βαθμούς να κάνει έξω εσύ θα ψάχνεις για το "παπλωματάκι σου" και δυστυχώς ξέρω - γνωρίζω - θυμάμαι πολλές τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Ας κοιτάξουμε λίγο ψηλά λοιπόν. Ο ουρανός δεν είναι πάντα τόσο συννεφιασμένος...Τα σέβη μου.

ΥΓ: Σαν να μην πέρασε μια ημέρα από τότε που χτίζαμε το δικό σου " παλατάκι".Από τότε πέρασαν χρόνια μα οι εικόνες μου παραμένουν πάντοτε ίδιες. Ακόμα και το μαγνητάκι στο ψυγείο μου χαμογέλεασε από μακρυά...Για να δεις ό,τι τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο!

ΥΓ: Πστ εσύ, το πνεύμα αντιλογίας. Για εσένα μιλάω. Χαμογέλα μου λίγο! Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα...Στο υπόσχομαι!

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Σαν το καλοκαίρι δεν έχει....

"Σαν το ελληνικό καλοκαίρι δεν έχει" αποκρίθηκα στον εαυτό μου ενώ βρισκόμουν σε κάποια παραλία της Αθήνας παρέα με την "μπέμπα". Εκείνη αποφάσισε να τιμήσει την θάλασσα μετά απο κάποια χρόνια και εγώ δεν θα μπορούσα να λείπω από αυτή την γιορτή.

"Ζεις για την θάλασσα μωρή" λέει γελώντας ενώ με παρατηρούσε που χάζευα το γαλάζιο μπροστά μας. Εεε εντάξει ίσως και τον "κυριούλη" απέναντι που φάνταζε σαν βγαλμένος από παραμύθι.

- "Χωρίς θάλασσα δεν υπάρχει ζωή μικρή μου"

- "Ναι καλά, χωρίς κρύο δεν υπάρχει ρε Μαρίνα"...

Και κάπου εκεί απλά αναρωτιέσαι πως γίνεται οι περισσότεροι φίλοι σου να διαφέρουν
τόσο πολύ από εσένα και όμως να είναι τόσο κοντά σε εσένα. Με μικρές εξαιρέσεις διπροσωπίας...Γιατί μάλλον αγαπάμε πολύ το διαφορετικό. Αυτό που μας βγάζει ενίοτε από την βουβαμάρα μας και την βατή καθημερινότητα μας. Καλά τα έλεγε ο "παρανοϊκός". Αν είμαι με έναν άνθρωπο τόσο μονόχνοτο όσο εγώ νομίζω θα αργοπεθαίνω μέρα με την ημέρα". Όχι πως δεν το έκανε και χωρίς αυτόν δίπλα του, αλλά κουβέντα να γίνεται.

Αύγουστος στην Αθήνα για εμένα όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν 3 πράγματα: Ελεύθεροι δρόμοι, οι γονείς στο χωριό οπότε είχες όλο το σπίτι δικό σου και μαζί όλα αυτά τα καλά που φέρνει μια τέτοια κατάσταση. Λιγότερη γκρίνια, αρκετή ελευθερία, καμία περιττή ερώτηση και φυσικά εργασία και χαρά σε ήρεμους ρυθμούς μιας και έστελνα επί μονίμου βάσεως τον άψογο άνθρωπο - συνεργάτη Πανάγιο για διακοπές την συγκεκριμένη εποχή.

Το 2013 ούτως ή άλλως ξεκίνησε περίεργα, συνεχίστηκε στο ίδιο mood και στην συνέχεια οπότε όταν ήρθε και η περίοδος των αδειών ξαφνικά βρέθηκα να αλλάζω τις συνήθειές μου και να πρέπει να μάθω πως είναι η Αθήνα τον Αύγουστο χωρίς ΣΚΑΙ. Καλά δεν τα έβαψα και μαύρα να πω την αλήθεια μου, απλά φέτος ήρθαν έτσι οι συνθήκες που έπρεπε να παραμείνω εντός λεκανοπεδίου.

Μια χαρά είναι και η Αθήνα ντάλα καλοκαίρι! Πας παντού ήρεμη, παρκάρεις ήρεμη, πίνεις το ποτό σου ήρεμη και κυρίως καθιστή , είμαστε πλέον λίγοι και καλοί και όχι αρκετοί και μαιντανοί - κλαρινογαμπροί κτλ κτλ. Απολαμβάνεις,παρατηρείς ρε παιδί μου επι δύο ένα πράγμα. Όπως εχθές σε μια βόλτα μου σε εμπορικό κατάστημα χάζευα ένα κοριτσάκι θα ήταν 10 χρονών το οποίο  έμοιαζε απίστευτα ανεξάρτητο. Η αδερφή του, ίδιας ηλικίας, φώναζε να φύγουν γιατί η μαμα θα τις μαλώσει και εκείνη απαντούσε μονολεκτικά και με μπόλικη δόση βεβαιότητας στην τρομαγμένη αδερφή της : Πως κάνεις έτσι, τίποτα δεν θα μας κάνει αν αργήσουμε 10 λεπτά. Χαλάρωσε λίγο, έχουμε καλοκαίρι"!Αααα, κάποιον μου θυμίζει ψιθυρίζω αυτή η μικρή επαναστάτρια και της παραχώρησα την θέση μου για να γίνουν τα δέκα  λεπτά αργοπορίας πέντε και να γλυτώσει παράλληλα μισάωρη γκρίνια και ενδεχόμενη τιμωρία!Ξέρω καλά από δαύτες...Πέρασα από εκεί!

Απολαμβάνοντας την τελευταία Κυριακή ρεπούχα - αδειούχα μέχρι και χθες νόμιζα πως ήθελα να κάνω 100 διαφορετικά πράγματα. Ως γνωστόν όμως όταν κάνεις σχέδια ο θεός ψοφάει στο γέλιο, οπότε επανήλθα στην κρυψώνα μου και άδειασα τις σκέψεις μου καθήμενη στην πολυθρόνα αντί να βρεθώ σε κάποια παραλία. Ναι όντως υπάρχουν στιγμές που ακόμα και εγώ με εκπλήσσω με τις επιλογές μου...Τα σέβη μου!


ΥΓ: Από τις πιο όμορφες εικόνες του φετινού καλοκαιριού είναι αναμφίβολα η παρουσία της "γλυκούλας" στην ζωή μας, στην καθημερινότητα μας, στα ...κορν φλέικς μας!(Θα πάω αύριο να πάρω καινούργιο πακέτο) Ευλογημένο παιδί από όλες τις απόψεις με ήθος, τρέλα δημιουργική και πολύ αγάπη για τους γύρω της. Στοχευμένη βέβαια αυτή την στιγμή σε έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορεί να μην μοιράζομαι πολλά αλλά λατρεύω όσο τίποτα. Τον...τεράκι!




Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Μαθήματα κουτοπονηριάς!

Κουτοπόνηρος...Αυτός που νομίζει ό,τι σε δουλεύει ψιλό γαζί, το απολαμβάνει μόνος του ή με παρέα, καυχιέται για τις επιδόσεις και την φαντασία του και ζει τον μύθο μέσα στο μοναδικό - δικό του μυαλό. Μόνο που είναι λίγο καμένο...Απλά δεν το έχει καταλάβει ακόμα.

Δέκτης κουτοπόνηρου: Ένας άνθρωπος έξυπνος ή μη που ακούει την παπαρολογία του παραπάνω τύπου, κάνει υπομονή και αν του κόβει λίγο παραπάνω τον γράφει στα ...παπάκια του και γελάει κάθε φορά που συναναστρέφεται μαζί του. Διαλέξτε...

Ο κουτοπόνηρος μέσα στην κατά πολλά κιλά βλακεία που τον δέρνει έχει και ένα καλό. Ζει στον δικό του πλανήτη. Ε΄χει την αίσθηση πως είναι τόσο έξυπνος ώστε μπορεί αν ελίσσεται, να πλάθει με απίστευτη ευκολία ιστορία για αγρίους και το κυριότερο να πιστεύει πραγματικά πως κατάφερε να  σε δουλέψει. Θέλει ταλέντο ομολογώ να τα καταφέρεις μόνος σου όλα αυτά. Επίσης χρειάζεται έντονη δόση φαντασίας, άπλετο ψέμα και μπόλικο "άδειασμα" σε όποιον χρειαστεί να χρησιμοποιήσει προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του. Με μια λέξη...και μάλιστα άκρως λαϊκή: Παπατζής! 

Από τέτοιους γεμίσαμε. Ξεπετάγονται από παντού,σαν κατσαρίδες το κατακαλόκαιρο. Αηδία προκαλούν και οι δυο περιπτώσεις δεν είναι τυχαίο το παράδειγμα. Aυτό που προκαλεί όμως μεγαλύτερο γέλωτα είναι ότι , όταν ο εκάστοτε κουτοπόνηρος αποφασίσει να μοιραστεί την ιστορία του με κάποιον και ο άλλος δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό η φανταστική ιστορία γίνεται "βούκινο" εκείνος ρεζίλι και εμείς πιο σοφοί...Τα σέβη μου.Μαζί με τα έντονα γέλια μου!




ΥΓ: Κατά τα άλλα την υγειά μας να έχουμε να μαθαίνουμε από τους "καλύτερους του είδους"!

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Summer rules...

Σαν να μην πέρασε μια ημέρα μου φάνηκε από την ώρα που άνοιξε μπροστά μου και πάλι το ιστολόγιο. Πάει καιρός, το ξέρω. Όλοι χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα. Από όλα στην ζωή μας. Ακόμα και από αυτά που κάποτε μας χαλάρωναν αρκετά. Οι προτεραιότητες δεν αλλάζουν, αλλάζουν όμως οι συνθήκες.

Το καλοκαίρι μας ήρθε νωρίς φέτος.  Μαυρίσαμε πριν την ώρα μας κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στέλνουμε ακόμη μια φορά "χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία" και όχι μόνο. Καθένας να πάρει τον δρόμο που του πρέπει...το υπόλοιπο στιχάκι δεν θα το αναφέρω γιατί κοινώνησα πριν την ανάσταση και προσπαθώ ακόμα να κρατήσω τον όρκο μου.

Κατά τα άλλα ακόμα χαμογελάμε. Σε κόντρα όσων προσπαθούν ακόμα και σήμερα να το μπλοκάρουν όλο αυτό. Και είναι πολλοί και από πολλές πλευρές. Υγεία παιδιά! Ένας ένας να μας σερβίρετε τις παπαριές σας! Και που ξέρετε μπορεί κάποια στιγμή να δικαιωθείτε στο πάνθεον των ΣΟΥΠΕΡ ηλιθίων!

Στα δικά μας αρκετά δύσκολοι μήνες  Απρίλιος -  Μάιος με αποκορύφωμα τον Ιούνιο που μας έφερε αναπάντεχες ειδήσεις και αλλαγή συμπεριφορών ειδικά από ανθρώπους που θα έβαζες το χέρι σου στην φωτιά. Δεν θα πω ότι φέρθηκαν αλλόκοτα, θα πω πως κάποια ημέρα θα καταλάβουν από μόνοι τους ό,τι ποτέ δεν κατανόησαν τι είχαν απέναντι τους. Για αυτό ακριβώς τον λόγο - επειδή άργησαν- δεν αποτελούν πρόβλημα.

Η Εφούλα με ξύπνησε λίγο από τον λήθαργό μου ομολογώ, τονίζοντας μου ότι έχει να δει κείμενο μου καιρό και είχε δίκιο. Όχι πως δεν υπήρχε όρεξη για νέες ιστορίες για αγρίους, εικόνες δεν υπήρχαν που να μπορούν να αποτυπωθούν σε χαρτί. Νέες εικόνες, κάτι διαφορετικό βρε παιδί μου. Πάλι τα ίδια και τα ίδια σαχλά, κούρασε. Μαζί κουραστήκαμε και εμείς. Εμείς που παραμένουμε ίδιοι όσο και αν μας κατηγορούν για το αντίθετο. Εμείς που όσο και να ξέρουμε τον εαυτό μας κάθε μέρα ανακαλύπτουμε πτυχές που γεννιούνται από ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν. Κι όχι απαραίτητα άγνωστοι. Γιατί μπορεί να υποθέτουν πως δεν καταλαβαίνεις, αλλά δυστυχώς στο τέλος που ξυρίζουν τον γαμπρό εσύ απλά δεν θα έχεις χρόνο για να ακούσεις. Και στην τελική βρε "αδερφέ" πόσα ακόμα να ακούσεις?Και για να έχουμε καλό ερώτημα, εσένα ποιος σε ακούει? Η μάνα Τερέζα πέθανε, μπορεί το πνεύμα της να ζει ανάμεσα μας αλλά είναι καιρός να πάει σε άλλο σώμα!

Ελέω εφορίας η άδεια θα μας βρει στην άδεια ελπίζω Αθήνα. Τελικά οι παραλίες της Αττικής ξαφνικά θα μου φανούν υπέροχες! Καλά να περάσετε όπου κι αν πάτε! Τα σέβη μου!


ΥΓ: Οι δυο καρέκλες γέμισαν ήδη...Περιμένω να γεμίσουν και υπόλοιπες...!

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Άμυνες...

Οι άμυνες δεν είναι μόνο αθλητικός όρος. Δυστυχώς δηλαδή. Θα μας έβγαζε όλους από πολλές δύσκολες στιγμές. Είναι και λέξη που χρησιμοποιείται κατά κόρον και στην καθημερινότητα μας...
"Γελάω" πολύ με τις άμυνες των ανθρώπων, αλλά τις καταλαβαίνω. Τις έζησα πιο μικρή έντονα. Μαζεμένη και χαμένη σε σκέψεις, να λύσω γρίφους να κατανοήσω, να βοηθήσω και παράλληλα να κρατήσω μια θέση η οποία δεν θα πιέζει τον άλλο. Μεγαλώνοντας κράτησα μόνο το βοηθήσω. Τα υπόλοιπα απλά κατάλαβα ό,τι αν δεν θέλει ο άλλος να βρει λύση στο πρόβλημα του, δεν θα την βρεις εσύ και κυρίως δεν θα τον φέρεις πιο κοντά σου με αυτόν τον τρόπο. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο θα γίνει. Και όπως εύστοχα είπε και το κορίτσι "αυτοκίνητο" , δεν θα γίνεις το αποκούμπι κανενός. Και επειδή από αποκούμπια χορτάσαμε, πάμε παρακάτω.

Η εβδομάδα που πέρασε είχε έντονα σκαμπανεβάσματα. Το να σε βάζουν σε διαδικασία  προβληματικής σκέψης μετά από καιρό ομολογώ δεν με χάλασε τόσο όσο το γεγονός να μην νοιώθω σταθερή στα πόδια μου. Μπερδεμένη ανάμεσα σε αποφάσεις που εκκρεμούν, κάποιες από αυτές είναι σαν την κολόνια. Κρατούν χρόνια και αιωρούνται στην ατμόσφαιρα όπως σχολίασε ένα ξημέρωμα Παρασκευής. Γιατί το έχουμε πει, τα ξημερώματα μας πάνε.Η μάλλον, μου πάνε.

Το να ακούς κάτι που δεν σου αρέσει από ανθρώπους που προσπάθησαν να εισβάλλουν στην ήρεμη και σταθερή κατά τα άλλα ζωή σου το ονομάζω παροδική στεναχώρια.Σε 2-3 μέρες θα γελάς με όσα διάβασες, είδες ή άκουσες. Γιατί απλά ποτέ δεν ήθελαν ουσιαστικά να μάθουν εσένα. Μάλλον έψαχναν εκείνους, Οπότε κάπου βοήθησες πάλι. Ως εδώ καλά. Όταν η σκέψη όμως επιστρέφει στις σταθερές αξίες της ζωής σου και της πραγματικής πηγής ενέργειας θυμάσαι έντονα τα λόγια εκείνων που σε περιτριγυρίζουν τόσο καιρό και στο φωνάζουν...Ξύπνα και κοίτα δίπλα σου. Γιατί δεν ξυπνάς όμως? Γιατί μάλλον κοιμάσαι και εσύ παρέα με την ωραία κοιμωμένη. Και από εξ ουρανού πρίγκιπες ξεμείναμε πατριώτη...Τα σέβη μου.

ΥΓ: Να οργανωθούμε, η πρώτη βουτιά έγινε. Άρα και το καλοκαίρι χτυπάει την πόρτα μας...



Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

32 χρόνια...λάθη!

Βαριέμαι να επαναλαμβάνομαι. Όπως βαριέμαι να πρέπει να με βάζει ο άλλος σε διαδικασία να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου και να αισθάνομαι ανασφαλής, ενώ τα έχω υπερβολικά καλά τόσο με τον εαυτό μου όσο και με την συνείδησή μου.

Μετρώντας ανασφαλείς στιγμές νούμερο - άστα να πάνε - πέρασαν και τα 32α γενέθλια μου. Ανάμεσά σε λίγους αλλά πολύτιμους. Κ'ας χρειαζόμασταν και "κάποιους"
 ακόμα.  Τελικά δεν γίνεται να έχεις τα πάντα όπως τα σχεδιάζεις στο μυαλό σου. (συμπέρασμα νούμερο 6,987,343)

Παρατηρήσεις του στυλ: ελπίζω να μην σε πιάσει ψυχολογικό που μεγαλώνεις, άντε και νυφούλα, και του χρόνου διπλή και άλλα τέτοια τετριμμένα δεν μπορώ να πω πως δεν τα περίμενα, αλλά όπως πάντα κάτι καινούργιο θα ακούσεις που θα σε κολλήσει στον τοίχο. Προχωράμε.

Εκείνο το βράδυ σίγουρα κάτι έλειπε , υπήρχε έντονα στο μυαλό όμως. Αρκεί?Όχι τελικά δεν αρκούσε. Είχες δίκιο....(Συμπέρασμα - άστο γιατί θα ξημερώσουμε)  

Προχωράμε, πάντα προχωράμε παρακάτω. Κάτι κλείνουμε, κάτι ανοίγουμε, κάτι πάντα υπάρχει στον αέρα.

Ευχαριστώ όλους όσους με τίμησαν εκείνο το βράδυ. Ευχαριστώ όσους με θυμήθηκαν το ξημέρωμα εκείνης της ημέρας, που με έκαναν να χαμογελάσω έστω και παροδικά. Ακόμα κι αν δεν είχε την ανάλογη συνέχεια. Και του χρόνου...πιο σοφή! Τα σέβη μου.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Γάμος?

Υπάρχουν φορές που η λατρεμένη κατά τα άλλα μητέρα μου ξεχνάει την ηλικία μου. Υπάρχουν και κάποιες άλλες όμως που την θυμάται ενώ δεν θα έπρεπε. Θα προτιμούσα να ήταν ανάποδα αυτά μεταξύ μας, αλλά δεν μου κάθεται. 

Το άγχος της μάνας για την κόρη μετά τα πρώτα αντα, ομολογώ μου το έλεγαν αλλά ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να το ψάξω. Βοήθησε πολύ ο πατέρας βλέπεις που φρόντισε να μου λέει από τα 20 χρόνια μου και μετά  την λέξη γάμος να την σκεφτώ μετά τα τριάντα πέντε. Με βόλεψε! Είχα άλλες προτεραιότητες τότε και πολύ λάθος συναισθηματικές επιλογές (όχι ότι άλλαξαν και πολύ τώρα, αλλά λέμε) οπότε τον δοξάζω ακόμα! 

Τα χρόνια πέρασαν ο μπαμπάς που ήθελε να μην χάσει την κόρη από παρέα σύντομα - όχι ότι δεν την είχε ικανή για γάμο (όπως παραδέχθηκε πολύ αργότερα σε κρίση ειλικρίνειας) - έφυγε και τώρα βρίσκεσαι μπροστά σε μια μαμά, υπέρ του δεόντως προστατευτική πετώντας κατά διαστήματα προτάσεις του στυλ "άντε να δω πότε θα αποφασίσεις να "δεσμευτείς σοβαρά" (όπου δεσμευτείς σοβαρά βάλε γάμο)
Για να έρθει η αυθόρμητη απάντηση:΅

- "Με λες ασόβαρη"
- "Όχι παιδί μου, καταλαβαίνεις πως το λέω"
- "Όχι δεν καταλαβαίνω, είμαι από χωριό"
- "Πρέπει πάντα να το ρίχνουμε στην πλάκα"
- "Μαμά δεν προλαβαίνω"
- Τι είναι παιδί μου για να μην προλάβεις, ραντεβού"
- "Όχι υποχρέωση και πρέπει δικό σου"
- "Και γιατί δεν προλαβαίνεις δηλαδή, για να το πάμε με την δική σου λογική?"
- "Εχει Σουπερλίγκα, και Μπουντεσλίγκα. Δεν προλαβαίνω"
- Σταματάω την συζήτηση , δε υποφέρεσαι! 

Και κάπως έτσι τελειώνει πάντα ακόμα ένας ωραιότατος διάλογος με την υπέρ αγχωμένη μαμά μου! Επανέρχεται πάντα στο φλέγον θέμα, μην νομίζετε πως γλυτώνεις! Δεν με απογοητεύει ποτέ!

Αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει η μέση μητέρα είναι ότι δεν υπάρχουν πρέπει τη σήμερον! Οι μισθοί έχουν πιάσει πάτο, οι σχέσεις το ίδιο, το άγχος ταβάνι, η ανασφάλεια πιο εμφανής από ποτε, γυναίκες και άνδρες σε  σύγχυση και για παιδιά ούτε λόγος! Εδώ δεν προλαβαίνουμε τα βασικά το παιδί που ακριβώς θα μπει στην ιστορία? Α, ναι ξέχασα! Εκεί που το μεγαλώνει η γιαγιά! Ευχαριστώ δεν θα πάρω! 

Ακούς παράλληλα δίπλα σου, δεξιά ,αριστερά τόσες ιστορίες πόνου, προδοσίας, άνθρωποι που έχτισαν ο ένας επάνω στον άλλο, λατρεύτηκαν,αγαπήθηκαν να χωρίζουν μισώντας ο ένας τον άλλο και αναρωτιέσαι. ΠΟΥ πήγε όλη εκείνη η αγάπη ρε παιδί μου?Βόλτα μάλλον...

Την ερώτηση την έκανε προχθές η "σβούρα" : "Έτσι είναι ο γάμος? Προδοσία, κέρατο, ψέμματα?" (μιλώντας για ένα περιστατικό που ακούσαμε). Δεν ξέρω τι είναι ο γάμος απαντάω. Υποθέτω , μισή ώρα στην εκκλησία και ένας μπουφές μετά με μπόλικους πεινασμένους καλεσμένους. Την επόμενη ημέρα θα είσαι εσύ και εκείνος. Γ'αυτό φρόντισε όταν έρθει η ώρα σου να μπορείς απλά να μπαίνεις στη θέση του και εκείνος στην δική σου...Τα σέβη μου...


ΥΓ: Ορισμένοι άνθρωποι είναι τόσο άνανδροι που αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο να τους το εκφράσεις. Μπορεί και να τους χαροποιήσει μέσα στην παράνοια τους...









Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Που πας...

Και επειδή έχω καιρό να γελάσω με τον εαυτό μου, είπα να το κάνω σήμερα! Άκοπα κιόλας!Ασύδοτα!

Και σηκώνομαι που λες το πρωί, μετά απο 4ωρο ύπνο ελέω θεϊκής συναντησης εχθες στην οικία με κάτι τρελές (πραγματικά όμως είχα τόσο ανάγκη να γελάσω και το καταφέρατε με μεγάλη ευκολία) Γιατί όμως τόση ανωμαλία? Αααα! Μπήκε το γυμναστήριο στην ζωή μας! Που πας καλή μου στα γεράματα? Κάτσε στην καναπεδάρα σου που λέει και ο Πανάγος. Κυκλοφορούν "λουμπάγκα" αβέρτα. Και όχι μόνο! Καρδιακά, θλάσεις, τραβήγματα, πιάσιμο!Δεν ήξερες, δεν θυμόσουν, δεν ρώταγες τουλάχιστον? Καλά να πάθεις!

Ήθελε και πολεμικές τέχνες ο άπαυτος μου, παναθεμάμαι! Δώσε κλοτσιές, δώσε μπουνιές. Μην ρωτήσετε τι εικόνα είχα μπροστά μου εκείνη την στιγμή, δεν θα σας πω, αλλά η μανία μου ήταν μεγάλη! Και πάμε καθίσματα και πάμε κλοτσιές. Και ξανά μανά μπουνιές. Και δώσε ιδρώτα στα πατώματα. Και πάρε και μια θλάση στη γάμπα μετά να γουστάρεις για να μην έχεις κακές εικόνες μπροστά σου την ώρα της γυμναστικής. Δεν βοηθάνε σου λέω!Υπερβάλεις εαυτό! Και να υπερβάλλεις ενώ είσαι σαν εκείνους τους "σφιχτερμαν" του καλοκαιριού (μπρατσάκι βράχος, μπουτάκι τούμπανο  ξυρισμένη καράφλα και όχι μόνο  πάει στο καλό θα αντέξεις. Αλλά ο ανθρωπος που γυμνάζεται μόνο στα σκαλιά της εργασίας του καλό θα είναι να μαζεύει τον κ@λο του!

Η αμάζευτη χρόνια τώρα, Μαρίνα λοιπόν, έφυγε με μια γάμπα λιγότερη αλλά σίγουρα πιο σοφότερη και ανάλαφρη! Όχι δεν βοήθησε το ξέσπασμα στο μάθημα γυμναστικής, ο ήλιος νομίζω πως βοηθά ακόμα περισσότερο, όλους εμάς τους καλοκαιρινούς τύπους! Όπως λέει και ο Νικολάρας ο φιλόσοφος,  όταν ανοίξει ο καιρός είμαστε όλοι μας καλύτεροι και κάνουμε ακόμα περισσότερα από ότι τώρα!

Επιστρέφω στις μαλάξεις της γάμπας! Μέχρι τότε συμβουλή για πρωτάρηδες: όταν κοπανιέστε μην σκέφτεστε! Τα σέβη μου!


ΥΓ: Και για να σοβαρευτούμε για 1 λεπτό, θέλω να σου μεταφέρω Σοφάκι μου για ακόμα μια φορά την αμέριστη αγάπη μου! Είσαι δυνατός άνθρωπος, αξιοσέβαστος και μοναδικός. Συνέχισε όλα αυτά που σε δίδαξε...Αξίες και χαμόγελο! Σ'αγαπώ πολύ να το θυμάσαι! 

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Είπαν...

Eπειδή χωρίς εσάς δεν γίνεται και δεν θα γίνεται ποτέ. Αγαπάμε την ευστροφία σας, λατρεύουμε την γκρίνια σας επειδή είναι σπάνια! 

Είπαν....


Δεν έχω μιλήσει στην γυναίκα μου τους τελευταίους 18 μήνες. Δεν θέλω να την διακόψω…
Ο τελευταίος καυγάς με την γυναίκα μου ήταν δικό μου λάθος. Με ρώτησε...«Τι έχει η τηλεόραση»; Και εγώ απάντησα «Σκόνη»

Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τη Γη και μετά αναπαύτηκε. Κατόπιν δημιούργησε τον άντρα και μετά αναπαύτηκε.
Στο τέλος ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα.
Από τότε ούτε ο Θεός ούτε ο άντρας αναπαύτηκαν ξανά.

Γιατί οι άντρες πεθαίνουν πριν από τις γυναίκες τους; Επειδή το θέλουν.

Ένας ζητιάνος πλησίασε μία καλοντυμένη κυρία που έκανε τα ψώνια της στο Κολωνάκι και της είπε: – «Δεν έχω φάει τίποτα εδώ και τέσσερις ημέρες»
Και εκείνη απάντησε:
-«Χριστέ μου μακάρι να είχα τη δύναμη να το κάνω και εγώ»

Ξέρετε ποια είναι η ποινή για την διγαμία; Να έχετε δύο πεθερές.

Συζήτηση μεταξύ πατέρα και γιου:
- Μπαμπά ξέρεις τι άκουσα; Σε κάποιες χώρες της Αφρικής ο άντρας δεν γνωρίζει την γυναίκα που θα παντρευτεί μέχρι την ημέρα του γάμου τους.
-Αυτό παιδί μου συμβαίνει σε όλες τις χώρες.

Ένας άντρας έβαλε μικρή αγγελία σε εφημερίδα «Ζητείται σύζυγος».
Την επόμενη μέρα έλαβε εκατοντάδες γράμματα. Όλα έλεγαν το ίδιο πράγμα.
«Μπορείς να πάρεις την δική μου».

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να θυμάσαι τα γενέθλια της γυναίκας σου, είναι να τα ξεχάσεις μία φορά.

Απλά σκέψου ότι αν δεν υπήρχε ο γάμος, οι άντρες θα περνούσαν τη ζωή τους θεωρώντας ότι ποτέ δεν κάνουν λάθη.

Αν θέλεις η γυναίκα σου να σε ακούει και να δίνει την δέουσα προσοχή σε αυτά που λες τότε ξεκίνα να παραμιλάς στον ύπνο σου.

Κάποιος άντρας δήλωσε «Δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει πραγματική ευτυχία μέχρι που παντρεύτηκα. Αλλά δυστυχώς τότε ήταν πολύ αργά».

Συζήτηση μεταξύ πατέρα και γιου:
- Μπαμπά πόσο κοστίζει για να παντρευτεί κάποιος;
-Δεν ξέρω παιδί μου. Εγώ ακόμα πληρώνω.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Γκρίζο...

Kαι ξαφνικά ξημερώνει η ημέρα που οι μόνες εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό είναι από τις ατελείωτες μαλακίες στις οποίες έχεις υποπέσει. Αλλά είναι ατελείωτες. Χαχανίζεις αδιάφορα και τις βάζεις σε σειρά από την χειρότερη μέχρι αυτήν που σε περνάει απλά για εξακρίβωση στοιχείων. Σου κόβεται το χαχανιτό και παρατηρείς οτι παραπάνω από τις μισές θα μπορούσες να τις είχες αποφύγει αν απλά διατηρούσες σε χαμηλό βαθμό τον αυθορμητισμό σου και έβαζες σε καλύτερη μοίρα τον εγωισμό σου. Ειδικά μια απο δαύτες που την φέρνω έντονα στο μυαλό μου έπρεπε να είχε καταλήξει στο καλάθι τον αχρήστων πολύ νωρίτερα από ότι ξεκίνησε. Και μόνο με την σκέψη.

Κάθεσαι οκλαδόν, βροχερή ημέρα, ίδια μουντάδα, ίδιες υποχρεώσεις, εντελώς χαλασμένη διάθεση. Το ξέρεις και εσύ καλά, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όπως και το παρελθόν. Σηκώνεσαι νωχελικά, προχωράς να ετοιμαστείς και το μόνο που φέρνεις στο μυαλό είναι, ότι τουλάχιστον τα βράδια κοιμάσαι ήρεμη. Χωρίς τύψεις. Χαμογελάς, για πρώτη φορά και συνειδητοποιείς πως για πρώτη φορά η απεργία της ΕΣΗΕΑ είναι πιο χρήσιμη από ποτέ. Θα εξαφανιστείς. Κατεβάζεις την βαλίτσα πριν ξεκινήσεις να ετοιμάζεσαι, έτσι για να αλλάξει η χαλασμένη διάθεση και να ταξιδέψει λίγα εικοσιτετράωρα μετά. Δεν γαμιέται, ας σκεφτείς και λίγο το μεθαύριο και όχι το μετά από μια ώρα, ειδικά όταν αυτό σου επιτρέπει να χαλαρώσεις.

 Τις τελευταίες μέρες ψάχνεις εναγωνίως κάποιον να σου πει κάτι διαφορετικό από αυτά που ακούς παντού. Προβλήματα, οικονομικά και μη, γκρίνια, κακή διάθεση, και μόνιμο παράπονο στα χείλη. Και να θες να χαμογελάσεις θα σε κοιτάνε με μισό μάτι. Συμπάσχεις , δεν είσαι αναίσθητος, αλλά όταν κλείνει η πόρτα στο σπίτι μένεις πάντα μόνος. Να αναλύεις τις εικόνες της ημέρας που πέρασε. Και όχι μόνο τις δικές σου.

Σε ένα καλύτερο αύριο λοιπόν, αν και μοιάζει αρκετά γκρίζο. Είμαι σίγουρη πως με κάποιο μοναδικό τρόπο μέσα από την γκρίζα κατάσταση θα μπει χρώμα στην ζωή όλων όσων την έχουν πραγματικά ανάγκη. Όλοι οι υπόλοιποι θα παλεύουν με φαντάσματα. Τα σέβη μου.



...only to myself...Just for a change!
  

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Κρύο - ζέστη....

Η μελαχρινή έγινε 32 και επίσημα, η τρελούλα ψάχνει να βρει τα πατήματα της και εγώ απλά κλείνω κεφάλαια... Τι εβδομάδα και αυτή που πέρασε, τι εβδομάδα και αυτή που μπήκε.

Η περασμένη εβδομάδα είχε να μας διδάξει πολλά πράγματα  Για παράδειγμα, όταν μια απο τις καλύτερες σου φίλες έχει γενέθλια, μπορείς να ξενυχτήσεις ακόμη κι όταν δουλεύεις την επόμενη, λέγοντας ιστορίες από το παρελθόν, το παρόν αλλά και αυτές που θα ήθελες να στήσεις στο μέλλον. Άσχετα αν θα τα καταφέρεις ή όχι. Ταξιδεύεις. Η προσπάθεια μετράει πάντα. Χαζεύεις τους ανθρώπους τριγύρω σου,  όλων των ηλικιών , να αναπτύσσουν προβληματισμούς και σε κάποιες περιπτώσεις αναπολείς, σε άλλες χαμογελάς και σε άλλες απλά ταξιδεύεις ψάχνοντας να βρεις την δική σου Ιθάκη.

Ο μικρός μπαλαδόρος, έχει τα δικά του προβλήματα. Της ηλικίας. Ανέμελος, ανεξάρτητος, γελαστός. Δεν μπορεί να μέτρα και τα σταθμά, δεν μπορεί τον κύκλο του λιονταριου, που λέει και ο ότι να ναι προπονητής του Παναθηναικού, Φαμπρι, δεν μπορεί να εγκλωβίζεται, δεν μπορεί να ζητάει, δεν μπορεί να είναι ήρεμος.  Είναι λογικό. Διανύει την ηλικία του "μην μου ζαλίζετε τα...αυτιά". Από δίπλα η ομορφούλα, προσπαθεί να θέσει τους δικούς τις κανόνες. Να καταλάβει δηλαδή ένα ψάρι...Δύσκολη αποστολή ομολογώ.

Η γενεθλιάζουσα, μέσα σε ανθοδέσμες συνοδευόμενες από το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής της, παλεύει με τα πρέπει και να μη...Θα την βρει την άκρη της.

Εγώ στη γωνιά μου. Διαβάζοντας εξομολογήσεις που έρχονται από το "διάστημα", χασκογελώντας και παράλληλα ταξιδεύοντας , πάντα σε αναμονή της εβδομάδας που θα κλείσει πολλά κεφάλαια του παρελθόντος. Αφήνοντας τα πίσω αλλά καλά κρατημένα στην καρδιά μας.

Η Τρίτη ξημέρωσε για εμάς πολύ νωρίς, σε ένα ταξίδι που περίμενε 5 χρόνια για να γίνει αφενός και αφετέρου για να ολοκληρωθεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μας. Το οποίο έκλεισε και επίσημα. Μαζί με αυτό και κάποιες αναμνήσεις από τότε που θα έπρεπε να είχαν αποτελέσει καιρό παρελθόν. Ας όψεται, ο θεός βλέπει. Καθένας θα λάβει την τιμωρία που του αξίζει.

Και ενώ η ψυχολογία σου έχει πιάσει πάτο, ξαφνικά μαζεύεις τα κομμάτια σου και βρίσκεσαι ανάμεσα σε καλούς φίλους. Κάποιοι παλιοί κάποιοι νέοι  κάποιοι τόσο μα τόσο ανθρώπινοι. Ναι, ναι ξέρω σπανίζει, αλλά υπάρχουν ανάμεσά μας. Τα παιδιά εκεί στην όμορφη αθλητική γωνιά του Αιγάλεω ετοίμασαν κάτι τόσο ζεστό και οικείο που αξίζει τον κόπο να στηριχθεί από όλους μας. Γιατί πέρα από οπαδοί της Γιουνάιντεντ, είμαστε και άνθρωποι. Και όταν έχεις να κάνει με ανθρώπους απέναντι σου, φρόντισε να έχεις μάτια ανοιχτά για να το δεις...Αλλιώς κάτσε στη δική σου γωνιά και κάνε την αυτοκριτική σου, κατανόησε τα λάθη σου (επιτέλους) έτσι ώστε στην επόμενη στάση της ζωής σου να είσαι λιγότερο ψεύτικος - η. Τα σέβη μου...

ΥΓ: Μέχρι την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω στα λημέρια σου, να ξέρεις πως ο πλανήτης σου είναι πολύτιμος για εμένα! Όσες μπόρες και αν έρθουν, όσα μονοπάτια βρεθούν στο δρόμο. Και θα είναι πολλά.

ΥΓ2: Ιδαίτερα ευχαριστώ στον Νάσο που κατάφερε να μου φτιάξει την χαλασμένη διάθεση  Και ας μην το κατάλαβε.
  
ΥΓ: Εφούλα μου όμορφη, σε ευχαριστώ και εσένα για το όμορφο δώρο. Το βιβλίο είναι πάντα μια διέξοδος στην μουντή αλλά πολλές φορές γεμάτη εκπλήξεις καθημερινότητα μας!

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Αν δεν μπορείς...

Και μετά από ένα τόσο γλυκό πρωινό με την ΙΟΝ αγκαλιά και τα σχετικά, φτάνεις στην δουλειά. Κεφάτη χωρίς να έχεις γυρίσει από του Βερόπουλου. Αααα λες καλά θα περάσουμε σήμερα στο γραφείο από το οποίο λείπει ο μισός ανδρικός πληθυσμός και παράλληλα το πολιτικό βρίσκεται σε αναβρασμό ελέω βουλής. ΖΩΑΡΑ!

Απλώνεσαι στο γραφείο, κάνεις κατάληψη και στου συνεργάτη σου, γιατί την έχεις δει large σήμερα και αρχίζεις να μοντάρεις. Γαλλία, ναι. Αυτή που για να προφέρεις τα ονόματα στραμπουλάς την γλώσσα σου και φτύνεις παράλληλα. (ναι,ναι ξέρω και τα γερμανικά έτσι είναι, αλλά εγώ θα κράζω μια ζωή την γαλλική γλώσσα. Φανταστείτε ένα μουστακαλή να προφέρει σε άπταιστη προφορά merci beaucouuuuup. Εεε, μια ξενέρα την τρως!)

Αφού λοιπόν αποκωδικοποιήσουμε τα ονόματα και ξεκινήσουμε το μοντάζ,  τσουπ σουρθε ρε παιδί μου επάνω στην τρέλα σου να κάνεις ένα τσιγάρο και ανακαλύπτεις ότι τα έχεις ξεχάσει. Κάθε άλλος θα στράβωνε. Η Μαρίνα αρχίσει να κράζει τον εαυτό της. Και τα επίθετα κάνουν παρέλαση.  

Ηρεμείς (για την Μαρίνα μιλάμε πάντα) μετά από 5 λεπτά (τόσο μας παίρνει συνήθως) και συνεχίζεις το μοντάζ της Παρί Σεν Ζερμέν...Τελειώνεις, το στέλνεις. Όλα ωραία, όλα ανθηρά. 

Αραχτή πάντα στα 2 γραφεία, μουρμουρίζεις..."ααα ήρεμη μέρα η σημερινή", θα τελειώσω όλη τη λάντζα για να είναι ήρεμες και οι επόμενες ημέρες. Πετάγεσαι από το γραφείο, χωρίς να υπολογίσεις τον πύργο του υπολογιστή. Μπααααμ! Πάει το γόνατο! Και να σου πάλι τα επίθετα σε παρέλαση. Πιάνεις με τα δυο χέρια το πόδι, το οποίο αν είχε στόμα το έρμαιο θα σου κατέβαζε την Αρτα και τα Γιάννινα με τόσα που το έχεις κάνει, αλλά δεν υπολογίζεις το γραφείο. ΑΑΑΑΑ. Πάει το δάχτυλο. Σε πιάνουν τα γέλια ...Κορίτσι μου, αφού δεν μπορείς γιατί δεν γίνεσαι κομμωτής?

Και η ημέρα δεν τελείωσε εδώ.Αφού αποφασίζεις να πας μέχρι το περίπτερο να πάρεις τσιγάρα τα οποία ξέχασες, συνειδητοποιείς ότι έχουν ακριβύνει και εσύ επάνω σου έχεις τόσα όσα κόστιζαν πριν και 1 μέρα. Πάμε πάλι πίσω..Και είμαστε ακόμα στα μισά της ημέρας...Τα σέβη μου!  


Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Δεν χρειάζεται...

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψεις μια στιγμή.

Δεν χρειάζονται πολλές στιγμές για να νοιώσεις ολοκληρωμένος.






Δεν χρειάζεσαι επιβεβαίωση για να νοιώσεις δυνατός.

Δεν χρειάζεσαι πάντα "χάρτη" για να βρεις το σωστό μονοπάτι.

Δεν χρειάζεσαι το ψέμα για να αποφύγεις να πεις μια πικρή αλήθεια.

Δεν χρειάζεσαι μια δυνατή συγκίνηση για να πάρεις μια απόφαση.

Χρειάζεσαι "εσένα" όμως για να μπορείς να ζήσεις τις στιγμές σου

Χρειάζεσαι "εσένα"  για να μπορέσεις να τις δεις...

Χρειάζεσαι "εσένα" για να μπορέσεις να ακούς...

Χρειάζεσαι το όνειρο που θα σε ταξιδέψει εκεί που δεν μπορείς να πας κυριολεκτικά.

Χρειάζομαι να με καταλαβαίνεις...

Χρειάζομαι να είσαι απλά εδώ. Τα σέβη μου.

ΥΓ: Πολλές φορές στην ζωή μας έχουμε παράλογες απαιτήσεις. Και δεν εννοώ μόνο στην προσωπική. Νομίζω πως όταν καταλάβουν όλοι πόσο απλές είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων θα πάψουν και οι μελαγχολίες και τα δύσβατα μονοπάτια στον δρόμο που διανύει ο καθένας από εμάς. Χρειάζεται απλά να το πιστέψουμε, όλοι μας και να μοιραζόμαστε τα θέλω μας. Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτα όμορφη, τόσο αυθόρμητη και ταξιδιάρα που νομίζω κανείς μας ακόμα 100% δεν έχει καταλάβει. Δεν φταίμε απαραίτητα εμείς. Έχει και αυτή το δικό της μερίδιο ευθύνης. Σου σκαρώνει κάτι εκπλήξεις...

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Ξημερώνει...2013.

2013 ευχές, χαμόγελα, στιγμές, αληθινές αγκαλιές, εμπειρίες, ξεκινήματα,αγαπημένα πρόσωπα που μένουν χαραγμένα στο μυαλό και στη ζωή μας. Κάθε μια από τις παραπάνω λέξεις σας εύχομαι ολόψυχα να χτυπήσει την πόρτα σας. Καθένας ξέρει τι πραγματικά έχει ανάγκη. Κ' ας μην έχουμε πολλές φορές την δυνατότητα να το εκφράσουμε λόγω εξωγενών παραγόντων. Σημασία έχε που το νοιώθουμε.

Δόξα το θεό, όλοι θα βρούμε τις δικές μας προσωπικές αλήθειες. Ακόμα και αν αυτές δεν μας επισκεφτούν μέσα στην χρονιά που μόλις άνοιξε τις πόρτες της. Και το νοιώθω πως θα είναι διαφορετική. Έφυγε στενάχωρα και η αυγή της μας άφησε μια τόσο γλυκιά γεύση που κρατάμε μέσα μας σαν την πιο σπάνια συνταγή του βιβλίου της ζωής μας.

Η νέα χρονιά δεν θέλω να φέρει πολλά αναπάντεχα. Θέλω να έχει ηρεμία. Προσωπική και επαγγελματική. Μπόλικη κουβέντα ουσιαστική, αυτιά και μάτια ανοιχτά για να μπορούμε να ακούσουμε και να δούμε όσα μας περιμένουν. Γιατί πολλές φορές σφύζουμε από υγεία αλλά εμείς οι ίδιοι νοιώθουμε λειψοί. Ξέρω λίγοι μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους και να κατανοήσουν πόσο σημαντική είναι κάθε μέρα που περνά. Μοναδική. Και δεν γυρίζει πίσω, όσο και αν πολλές φορές θα το θέλαμε για να αλλάξουμε τα στραβοπατήματα που κάναμε, ή τις αποφάσεις τα αποτελέσματα των οποίων δενήταν αυτά που περιμέναμε. Όχι. Όλα αυτά είναι δικά μας. Τα λάθη μας, τα σωστά μας, η τρέλα μας. Ας μάθουμε από αυτά. Όμορφα μαθήματα ζωής. Για εκείνους που ξέρουν να εκτιμούν , να το παραδέχονται και να το εκφράζουν. Για εκείνους που τολμούν περισσότερο από όσο οι ίδιοι νομίζουν. Στην κάθε στιγμή...στην πρώτη μας αγάπη και παντοτινή. Καλή μας χρονιά....Τα σέβη μου.