ΧαμοΓΕΛΑΤΕ, δεν κοστίζει!

Μέρα ηλιόλουστη μετά από ένα συνεχόμενο τριήμερο που δεν άφησε στεγνό τίποτα πάνω στην Αθήνα! Κατευθύνομαι προς Μαρούσι,μπας και τελειώσουν ποτέ αυτές οι ρημάδες οι φυσικοθεραπείες, και μαζί τελειώσω και εγώ τα δρομολόγια στα Β. προάστια που με αναγκάζουν να σηκώνομαι με τις κότες, καθημερινά. Το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι ότι ο γιατρός είναι πράσινων,αγωνιστικών φρονημάτων, και έτσι περνάει κάπως ευχάριστα η ώρα.

Η μέρα προβλεπόταν πιο τέλεια από ποτέ. Η διάθεση στο φουλ και εγώ μαζί με τη "ξαδέρφη" ανοίγουμε το κουτί με τις ιστορίες. Σύγχρονες, αρχαίες, παλιομοδίτικες, μοντέρνες...Απ όλα είχε ο μπαξές! Ανάμεσα στην ιστορία του Τραμ και της ντουντούκας, η Στέλλα γελάει με την ψυχή της... Από το βάθος του ηλεκτρικού ακούγεται μια φωνή "Κορίτσια στο σαλόνι σας, νομίζετε ότι βρίσκεστε?" Ένας ηλικιωμένος κύριος κοντά στα 70 μας κοιτούσε θυμωμένα, με βλέμμα που απαιτούσε να βγάλουμε το σκασμό. "Καθένας με τα προβλήματα του", μου λέει η Στέλλα "Μην δίνεις σημασία"!

Σημασία δεν έδωσα, αντιθέτως προβληματίστηκα Για το γεγονός πως σε ένα τρένο γεμάτο ανθρώπους ουδείς χαμογελούσε. Για γέλιο, κανένας λόγος. Αγριεμένες φάτσες, προβληματισμένοι άνθρωποι, κάποιοι εξ αυτών μεγάλης ηλικίας οι οποίοι και που αναπνέεις ακόμη ενοχλούνται!

Τι συμβαίνει ρε παιδιά? Γιατί τόση κατήφεια? Γιατί τόσα νεύρα? Και δεν αναφέρομαι μόνο σε ανθρώπους του ηλεκτρικού και του μετρό. Αλλά και για όλους αυτούς που μας περιτριγυρίζουν τους οποίους παρατηρώ καθημερινά με μια γκρίνια στο στόμα. Λέτε να είναι η περίοδος ή περίοδος με την κυριολεκτική της έννοια?

Για μένα το χαμόγελο-γέλιο είναι πηγή ζωής. Αν το έχανα ποτέ, θα έχανα και τον εαυτό μου. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ορισμένοι άνθρωποι το κλειδώνουν στο ντουλάπι της ψυχής τους, για αρκετά μεγάλο διάστημα, διαλέγοντας το πρόσωπο του προβληματισμού

Δεν ζω σε άλλο πλανήτη, σας προλαβαίνω. Εδώ, ζω, και εγώ!Όπως ακριβώς το έγραψα όμως. Ζω! Και το ζω περιλαμβάνει τα πάντα!!!Τα σέβη μου!

ΥΓ "Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες με την ψυχή σου?" Εγω πάλι την περασμένη Κυριακή! Και το καταχάρηκα!!! Και στα δικά σας...!

Δεύτερη ευκαιρία...

Ήμουν μόλις 15 ετών. Το ίδιο και εκείνη. Μαζί μεγαλώσαμε. Παίζαμε "μήλα" και κρυφτό στην πλατεία. Εκείνη επαναστάτρια και ανεξάρτητη από μικρή. Το ίδιο και εγώ, σε μικρότερο βαθμό, βέβαια Ίδιες, και συνάμα τόσο διαφορετικές
Περνούσαμε τα καλοκαίρια παρέα, στο ίδιο σπίτι. Λόγω συγγένειας οι γονείς μας περνούσαν πολύ χρόνο μαζί.
Εγώ διστακτική αλλά εγωίστρια. Εγκλωβισμένη πίσω από τα πρέπει του πατέρα μου ακόμη. Εκείνη με πιο ελεύθερη βούληση, απίστευτα νευρική και εριστική. Κι όμως ήταν αίμα μου. Ήθελα να μπορούμε να συνεννοηθούμε,τουλάχιστον!
Θυμάμαι έντονα, τις στιγμές που ο πατέρας της, της επέτρεπε να βγει έξω να δει φίλους, ενώ εμένα όχι. Εκείνη μπορούσε να πηγαίνει σε πάρτι,ενώ εγώ όχι. Εκείνη μπορούσε να πάει διακοπές μόνη,εγώ όχι. Ήμουν μικρή κατά τη λογική του πατέρα μου. Τότε, αυτό με εκνεύριζε. Τώρα μπορώ να καταλάβω. Δεν ήμουν μικρή, ήμουν πολύ μικρή!
Τα χρόνια κύλισαν με μόνη διαφορά ότι τα κοινά μας καλοκαίρια έπαψαν να υπάρχουν. Μεγαλώσαμε. Άλλοι περισσότερο,άλλοι λιγότερο. Μέχρι εκείνο το απόγευμα. Που όλα άλλαξαν...
Η ανακάλυψη ότι ένας πολύ κοντινός σου συγγενής, είναι μπλεγμένος με ναρκωτικά, σε σοκάρει. Δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Όταν ανακάλυψα ότι εκείνη ήταν μπλεγμένη με ουσίες, δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Δεν μίλησα ποτέ στους γονείς της. Ούτε καν στους δικούς μου. Φοβήθηκα, το ομολογώ και παράλληλα δεν ήθελα να την προδώσω Τίποτα δεν μένει κρυφό όμως, ευτυχώς για εκείνη, όπως αποδείχτηκε.
Δεν άκουγε κανένα και τίποτα. Βούλιαξε βαθιά στο βούρκο και αρνιόταν να βγει από εκεί. Ήταν εντελώς άλλος άνθρωπος. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν πως θα εξασφαλίσει χρήματα. Με οποιοδήποτε κόστος, χωρίς να υπολογίζει.
"Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και δεν έβλεπα τίποτα διαφορετικό", λέει τώρα.
Τα χρόνια πέρασαν, η κατάσταση άρχισε να γίνεται μη αναστρέψιμη. ότι προσπάθειες έγιναν αποδείχτηκαν άκαρπες. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Φοβόμασταν όλοι το χειρότερο. Και ξαφνικά οι γονείς της μαθαίνουν για ένα χριστιανικό κέντρο απεξάρτησης. Το λεγόμενο ΡΕΤΟ με έδρα την Ισπανία. Ήταν η τελευταία ελπίδα...
01/10/09 (3,5 χρόνια αργότερα)

-Θα περάσω να σε πάρω από το μετρό του Πειραιά στις 14.00, να πάμε για καφέ!Οκ?
-Οκ?

Ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος ξεπρόβαλε μπροστά μου. Ένα κορίτσι γεμάτο ζωή. Γεμάτο ευγένεια, και όνειρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό που έβλεπα μπροστά μου, ήταν η ξαδέρφη μου. Η παρέα των παιδικών μου χρόνων. Πιο υγιής από ποτέ, πιο ζωντανή από ποτέ. Ήθελα να κλάψω, από χαρά!
Στις 4 ώρες που περάσαμε παρέα, μου είπε τα πάντα. Για τις δύσκολες πρώτες μέρες που έζησε στο Οβιέδο, για την περίοδο προσαρμογής, για το πόσο τυχερή είναι που είναι ζωντανή...Και εγω απλά παρατηρούσα, αμίλητη. Έναν εντελώς άλλον άνθρωπο μπροστά μου. Απεξερτημένο, χαμογελαστό,συνειδητοποιημένο, ελεύθερο, όπως είπε και εκείνη.
"Είχα μια δεύτερη ευκαιρία και την εκμεταλλεύτηκα Είμαι ελεύθερη!"
Η εξάρτηση ποτέ δεν ωφέλησε κανένα. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε ναρκωτικές ουσίες. Η.... κατάφερε να βρει τον δρόμο της. Δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω στην Ελλάδα, όπως μου τόνισε. "Δεν με κρατάει τίποτα εδώ. Εκεί έχω βρει τον δικό μου δρόμο, και σκοπεύω να τον ακολουθήσω".
Αξίζεις και εσύ..μια δεύτερη ευκαιρία..Στο χέρι σου είναι!


ΥΓ Για περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με το πρόγραμμα της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης "ΡΕΤΟ", μπορείτε να απευθυνθείτε: http://www.maranatha.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=166

Πληροφορίες: κιν. 6979808822 και σταθερό 210-6625096
21o ΧΛΜ. ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ- ΛΑΥΡΙΟΥ, ΘΕΣΗ ΚΑΡΕΛΑ 19400 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ