Knocking on heaven's door...

Χάθηκα το ξέρω. Αλλά λίγο οι υποχρεώσεις οι εργασιακές, λίγο οι προσωπικές δεν μου έδιναν και πολύ χώρο και χρόνο να κάτσω να αναπτύξω τα όσα ζω το τελευταίο διάστημα Άσε που δεν ενδιαφέρουν και κανέναν. Κρατάμε το γεγονός ότι χαμογελάμε σε όλους τους τομείς, μετά από 2 περίπου χρόνια, και αυτό αρκεί. Δυο χρόνια πέρασαν, από τότε που ο πατέρας μου έφυγε από κοντά μας. Δυο δύσκολα χρόνια με πολλά ερωτηματικά, νεύρα και απορίες, αναποδιές, τραγελαφικές καταστάσεις, αλλά πολύ ένταση και ενέργεια για να συνεχίσεις παρακάτω. Ο Θάνατος σου, με πόνεσε, με λύγισε, αλλά με έμαθε να πατάω ακόμη πιο γερά στα πόδια μου. Να δέχομαι τα λάθη μου και να τα πληρώνω μόνη χωρίς το κατσάδιασμα σου, το οποίο ομολογώ πως μου έχει λείψει αρκετά. Και ναι, είναι αρκετά από τότε. Νομίζω πως περιπλανιόμουν μέσα σε έναν άδειο κόσμο προσπαθώντας βρω τα δικά μου πατήματα, ενώ παράλληλα η εικόνα σου ήταν πάντα τριγύρω, εκεί να θυμίζει πως τελικά για τα πάντα υπάρχει η πρώτη φορά. Πρώτη φορά χωρίς να υπάρχει "τετράδα" στο τραπέζι, πρώτα γενέθλια, γιορτή, Χριστούγεννα, Πάσχα, κτλ. Δεν περίμενα ποτέ να με καταλάβουν στην ζωή μου,δεν το επεδίωξα κιόλας Καθένας από εμάς κρύβει το δικό του γολγοθά, και όσο και να θέλει να τον μοιραστεί, πάντα ένα μέρος θα μένει βαθιά χαραγμένο στην ψυχή του. Και εσύ είσαι πάντα μέρος μου,κομμάτι μου. Η ζωή συνεχίζεται, ναι. Αυτό κάνω και εγώ, και αυτή τη φορά νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο!(?) Μεγάλες κουβέντες δεν λέω. Τις έκοψα καιρό τώρα. Άσε που ξεχνάω εύκολα. Υποσχέσεις, προγράμματα,ραντεβού. Για το επόμενο πεντάλεπτο, ότι θες. Από κει και πέρα, από εκεί και πίσω,λυπάμαι. Αλσχάιμερ με το ζόρι!
Είμαι η Μαρίνα, και μετά από 2 χρόνια χωρίς εσένα, είμαι καλά. Κράτησα την θετική σου πλευρα, τις όμορφες εικόνες σου. Σε χαρτί, αλλά κυρίως στο μυαλό μου! Κράτησα ότι με κάνει να χαμογελάω, και να σκέφτομαι πόσο περήφανη είμαι που σου έμοιασα! Μετά από δυο χρόνια, I'm knocking on heaven's door just to tell you, thank you....!
Μας λείπεις,πολύ!
Τα σέβη μου!