Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Ο Βασίλης είναι ότι μπορεί να ονειρευτεί μια γυναίκα. Έξυπνος με χιούμορ, στυλάτος, χαμογελαστός, πιστός φίλος. Πιστός γενικώς. Μεγαλωμένος σε μια άριστη οικογένεια με αρχές. Ο Βασίλης όμως είναι μόνος. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Η Τόνια είναι ότι μπορεί να θελήσει εξωτερικά ένας άνδρας. Όμορφη, ψηλή μελαχρινή μεσογειακή γυναίκα. Γυναίκα με τα όλα της ρε παιδί μου. Σκορπίνα, έτοιμη να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να θυσιαστεί για τα θέλω της. Η Τόνια είναι μόνη. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Ο Άρης είναι ένας ανοιχτόμυαλος τύπος. Κατά βάθος(όχι πολύ) ευαίσθητος, κάτι που καταφέρνει να κρύβει με μεγάλη μαεστρία. Υψώνει τον τοίχο του απόμακρου, απλησίαστου και άτρωτου και στην ουσία παρά τα "γαλόνια" είναι απλά ένας γλυκός επαναστάτης που ψάχνει το διαφορετικό στη ζωή του. Ο Άρης είναι μόνος. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Η "μελαχρινή, αν εξαιρέσεις ότι τα χει κάνει μπουρδέλο με τις φιλίες της και με διάφορα άλλα προσωπικά της θέματα, είναι ένα αξιόλογο παιδί Χαμογελαστό, πρόσχαρο. Ανοιχτόχερα, πάντα εκεί να βοηθήσει όποιον την έχει πραγματικά ανάγκη, και όχι (πλέον) σαν χορηγός! Η "μελαχρινή" είναι μόνη. Όχι από επιλογή!

Ο Σπύρος και αν είναι αυτό που λέμε "παιδί για σπίτι". Δουλευταράς, ρεαλιστής, κατασταλαγμένος, ανθρώπινος, φίλος, χιουμορίστας Ο Σπύρος είναι μόνος. Όχι απαραίτητα από επιλογή.

Ο Τάσος είναι, φαίνεται τουλάχιστον άνθρωπος που αξίζει να ασχοληθείς αν καταφέρεις να σπάσεις τους κωδικούς του. Μπορεί να μην σου αναλύει τα πάντα όπως οι τοξότες, θα πει λίγα και ουσιαστικά και όταν αποφασίσει πως έπαψε να τα εννοεί, απλά το ανακοινώνει με δικά του "λόγια". Συγκρατημένος, με τοίχους παντού γύρω του. Οχυρό σκέτο, που όσο και να θες να γκρεμίσεις είναι αδύνατον. Ο Τάσος όσο και να προσπαθεί να γίνει αντιπαθητικός, είναι δύσκολο να το καταφέρει. Ο Τάσος είναι μόνος. Δηλώνει από επιλογή.

Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο για φίλους, γνωστούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας που διαθέτουν έστω τα απαραίτητα "συστατικά" ενός υγειούς ανθρώπου, αλλά παραμένουν
μόνοι τους, όχι απαραίτητα από επιλογή δική τους. Κάτι το παρελθόν τους, κάτι οι τρικλοποδιές του παρόντος, κάτι η ανασφάλεια κάτι το ένα κάτι το άλλο.

"Χίλιες φορές μόνος-η χωρίς άγχη παρά σε σχέση με μπελάδες στο κεφάλι μου". Έκφραση που την έχουμε ξεστομίσει όλοι μας. Μα όλοι μας. Και όμως κατά βάθος κανείς δεν την εννοεί ουσιαστικά. "Προϊόν" απογοήτευσης, θα το έλεγα. Μόνο την γκαρντάσενα από τα βόρεια θυμάμαι να δηλώνει μόνη, να μένει μόνη και να παραμένει μέχρι και σήμερα μόνη. Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα.
Κρυβόμαστε πίσω από το μανδύα της ανασφάλειας που μας κυριεύει, μετά από μια έντονη απογοήτευση και προτιμάμε την μοναξιά ή και την απομόνωση νομίζοντας ότι θα ωφελήσει Είναι λάθος, το παραδέχτηκα και στο Γιάννη΄, όταν με κατηγόρησε για απομόνωση πριν ελάχιστους μήνες. Όχι επαναλαμβάνω, απομόνωση δεν είναι. Μάλλον αυτό τιμωρία ήταν. Σκληρό μεν, αποτελεσματικό, δε. Φτάνεις στο επίπεδο για το οποίο με "ζήλεψες" λίγο αργότερα. Της αυτοσυντήρησης
Θα ζήλευα πραγματικά τους ανθρώπους που επιλέγουν και εμμένουν σε αποφάσεις τους. Που δεν πίσω γυρίζουν ποτέ, και εμπνέουν εμπιστοσύνη με ένα τους βλέμμα και μόνο. Άραγε υπάρχουν στις μέρες μας? Προσωπικά δεν έχει τύχει να γνωρίσω κανένα, και θα το ήθελα ειλικρινά. Να με μάθει΄- διδάξει πως είναι να μην ξανά μπαίνεις στην διαδικασία να επιτρέπεις στον εαυτό σου να τρώει ξαναμασημένη τροφή, και μάλιστα μαγειρεμένη μια βδομάδα και βάλε.
Επιλέγω, άρα ξέρω τι θέλω ή μήπως τελικά δεν ξέρω...?Αναρωτιέμαι. Εσύ?