Εύχομαι...

"Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί", μου έγραψε κάποια στιγμή ο Δημήτρης και εκτός του ότι με "φρέναρε", κατάφερε να με προβληματίσει
Καθένας από εμάς έχει διαφορετικές ευχές ανάλογα με την ηλικία στην οποία βρίσκεται και ενίοτε και την φάση την οποία περνάει. Πχ:

Στα 5 μου, ευχόμουν να έρθει να μου μιλήσει εκείνο το κατάξανθο παιδί που καθόταν ακριβώς απέναντι μου στο νηπιαγωγείο και γυρνούσε κάθε τόσο και μου χαμογελούσε.

Στα 7 μου ευχόμουν να υπήρχε ένας νόμος που θα έκλεινε όλα τα σχολεία του κόσμου, ή τουλάχιστον (στα κέφια μου) θα μας έφερνε σε αυτά μετά της 10 το πρωί.

Στα 12 μου, ευχόμουν να μην υπήρχε η Φυσική η χημεία και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ τα μαθηματικά και μαζί με αυτά και όποιοι δάσκαλοι τα δίδασκαν.

Στα 16 μου, ευχόμουν να περάσουν οι μέρες για να φτάσω στην τρίτη λυκείου όπου και θα πήγαινα πενταήμερη. Το μετά από αυτό άλλωστε το είχα ήδη αποφασίσει.

Στα 18 μου ευχόμουν να βρω τον πρίγκιπα του παραμυθιού.

Από τα 20 και μετά ευχόμουν να δουλεύω λιγότερο, ευχή που διατηρώ μέχρι σήμερα (τυχαίο? δεν νομίζω)

Το θετικό με μένα παρατηρώντας τις μέχρι στιγμής ευχές μου, είναι ότι δεν περιείχαν ποτέ την λέξη χρήμα. Όχι στην ζωή μου δεν πείνασα ποτέ, φρόντισαν οι δικοί μου γ' αυτό. Δεν κολυμπούσα στις ανέσεις, αλλά είχα τα απαραίτητα και μου αρκούσαν. Ο έρωτας έπαιζε πάντα πρωτεύοντα ρόλο (αγάπες , λουλούδια , συννεφάκια).


Αναρωτιέμαι αν κάποιες από τις ευχές που έκανα σε καίριες περιόδους της ζωής μου, έπαιρναν σάρκα και οστά, κατά πόσο θα άντεχα τις αλλαγές που θα επέφερε στη ζωή μου?

Μεταξύ μας τον πρίγκιπα τον γνώρισα στα 18 μου, αλλά τον πέταξα στο καλάθι στον αχρήστων, οπότε μάλλον το0ν αναζητούσα απλά σαν πρότυπο ανθρώπου και όχι ουσιαστικά δίπλα μου. Οπότε άκυρο.

Η αλλαγή ώρας στο σχολείο θα δημιουργούσε πρόβλημα στους γονείς μου που δούλευαν και εκείνοι τότε, οπότε, άκυρο. Άσε που έμαθα από νωρίς τι σημαίνει
πρωινό ξύπνημα. (άσχετα αν η δουλειά μου είναι άλλου ωραρίου)

Η φυσική, η χημεία και τα μαθηματικά μπορεί να μην είναι το φόρτε μου, ωστόσο μερικές φορές στην ζωή μου που τα χρειάστηκα μου έλυσαν τα χέρια αυτά τα λίγα που διατήρησα στο κεφάλι μου. Οπότε άκυρο!

Αααα, την πενταήμερη δεν την αλλάζω, έχω να θυμάμαι πολλά ευτράπελα από εκεί οπότε, να μια ευχή που αν και δεν πραγματοποιήθηκε την ώρα που ήθελα αλλά πολύ αργότερα, με δίδαξε τι σημαίνουν οι λέξεις υπομονή, αναμονή, προσμονή για κάτι...

Η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ και μεταξύ μας αν σταματήσω ποτέ να δουλεύω θα σαλτάρω εντελώς. Η μόνη διαφορά είναι ότι πλέον σε αυτή τη φάση της ζωής μου, έχω και άλλες προτεραιότητες Ανθρώπους που και θέλω και χρειάζομαι να τους βλέπω συχνότερα. Φίλους και μη, φευγάτους και μη, γελαστούς και μυστηριώδεις και κυρίως στο μυαλό μου γυρίζει ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Όχι εκείνος των 18, αυτός που είναι στο δρόμο, 60 χιλιόμετρα απόσταση...

Στα 29 μου δεν ξέρω τι να πρωτοευχηθώ. Φοβάμαι, (ελπίζω, θέλω), οτι μπορεί να πραγματοποιηθούν μπορεί και όχι. Μάλλον θα το αφήσω στη μοίρά του. Τ αναπάντεχα είναι πάντα και τα καλύτερα, ε δεν συμφωνέις?

Τα σέβη μου και προσέξτε τι εύχεστε...μπορεί να πραγματοποιηθεί..!


ΥΓ: εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω να να μην επέτρεπα στον πατέρα μου να φύγει εκείνο το Σαββατοκύριακο...