Αναβλητικότητα...

Πάνε σχεδόν δυο χρόνια από την τελευταία φορά.

Η Ζωή μεγαλώνει (το έχουμε νοιώσει για τα καλά), ο μικρός Γιάννης που ακολούθησε έχει παρατσούκλι "ταλιμπάν" και όπως όλοι καταλαβαίνουμε η ζωή της μητρότητας έχει πολλά όμορφα κομμάτια και πολλά ζόρικα.

Η δουλειά, η καθημερινότητα, οι ανάγκες μας, τα πρέπει τα γιατί, οι απορίες η κούραση, οι μικρές ανάσες στη θάλασσα που πια έχουν γίνει ανάσες στο μπαλκόνι, τα εγώ φταίω, εσύ κτλ και γενικά όλα αυτά που μετράμε οι περισσότεροι, σε κάνουν λίγο αντικοινωνικό. Ναι, εσένα που ήσουν ο καραγκιόζης της παρέας. Το party animal.
Καραγκιόζης παραμένεις και τώρα κι ας κοντεύεις τα σαράντα. Απλά το θυμάσαι πιο σπάνια. Προέχουν τα παιδιά.

Εκείνη τη βόλτα που λέγαμε πάντα με τη Ριτούλα (αλήθεια, πρέπει να την έχουμε αναβάλλει άπειρες φορές 2 χρόνια τώρα ). Ή, και χωρίς τη Ριτούλα. Εκείνη τη βόλτα που κάνεις πια μόνο όταν επιστρέφεις αξημέρωτα μετά από Champions League από την Κηφισιά στα νότια.

Αυτή που βάζεις τέρμα τη μουσική γιατί "χέστηκες" κιόλας. Ποιος θα σε παρεξηγήσει 3 ή 4 το πρωί στην Εθνική οδό; Εσύ κάνα 2 νταλίκες είστε και 5-6 ακόμα. Κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει. Γιατί όπως έγραψα και παραπάνω, "χέστηκες κιόλας".

Εκείνη λοιπόν η διαδρομή που διαρκεί το πολύ 30 λεπτά. Που ανοίγεις το παράθυρο με 4 βαθμούς και μπαίνει κρύος αέρας και ξυπνάνε "τα όλα σου". Αυτή είναι η δική σου απόδραση από τα πρέπει της καθημερινότητας.

Και ξαφνικά, μία επιδημία. Ένας πόλεμος χωρίς όπλα, χωρίς αντιπάλους από διαφορετικές εθνικότητες. Ένας αντίπαλος κοινός για όλους μας που τον ψάχνεις διαρκώς. Που σε κλείνει σπίτι. Που δεν σου επιτρέπει να αγκαλιάσεις, να νοιώσεις, να μοιραστείς. Αυτός ο ίδιος που δεν σε αφήνει να μοιραστεί το σώμα σου, το βλέμμα σου τη χαρά της νέας γνωριμίας, έστω την απλή χειραψία. Αόρατο θαρρώ τον ονομάζουν.

Και αναρωτιέσαι, γιατί ήμουν τόσο αναβλητική στο παρελθόν με τις μικρές χαρές;
Γιατί είχες παιδιά και αρκετή δουλειά απαντάς.
Μήπως τελικά έχεις βουλιάξει σε αυτή την τόσο copy paste δικαιολογία σου;
Ίσως, ξανά απαντάς στον εαυτό σου με την αφέλεια που σε διακρίνει.

Σίγουρα κάθε ημέρα δεν είναι ίδια. Όπως και η διάθεση μας. Αλλά ας μην ξεχνάμε τα απλά. Αυτά που λες... "άστο μωρέ αύριο", "άλλη ημέρα", "θα το δούμε", "θα μιλήσουμε". Βρες χρόνο για το τώρα σου φίλε... αύριο δεν ξέρεις τι μπορεί να ξημερώσει...

Τα σέβη μου.