Άγιος Βασίλης ήταν και πέρασε. Tα δώρα που ζητήσαμε μπορεί να μην ήταν εφικτό να τα πάρουμε, αλλά οι οικογενειακές στιγμές ήταν στο φόρτε τους. Κ' ας έλειπες εσύ από την παρέα. Σε συζητήσαμε όμως, όπως κάθε χρόνο. Γελάσαμε με τις γκάφες σου, τις ατάκες σου, τα θα σου και γενικά μπορεί να έλειπες ουσιαστικά ήσουν εκεί όμως πνευματικά.
Δεν μου ήταν αρκετό ομολογώ. Πάντα τέτοιες μέρες με κάνουν μελαγχολική, η απουσία σου, είναι πάντα εμφανής παντού και σε όλους μας.
Η μαμά πάντα χαμογελάει στημένα , εμείς γελάμε δυνατά, και πονάμε βουβά. Και όμως μέσα μου ξέρω ότι είσαι κάπου τριγύρω.
Πινελιά στην μελαγχολική μέρα, η επίσκεψη στη Χριστινούλα, την βαφτιστήρα μου, που εκτός του ότι είχε την γιορτή της, είχε και όλα της τα ξαδέρφια σε απαρτία. Ένας μίνι, παιδικός σταθμός στα πόδια της παρουσία και του Άγιου Βασίλη!! Το χαμόγελο της και μόνο δίνει κουράγιο σε όλους εμάς που γκρινιάζουμε πολλές φορές χωρίς ουσία, και που στεναχωριόμαστε για τόσο ασήμαντα πράγματα.
Τα ξεχνάς όλα, έτσι. Η αλήθειες πάντα μέσα από τα μάτια των παιδιών, είναι πιο
αθώες, πιο γλυκιές. Ηρεμούν και την πιο πέτρινη καρδιά. Throught the eyes of a child everything is much better...
Περιμένοντας να τελειώσει η Boxing day στην Αγγλία, μπας και τελειώσει επιτέλους και η δουλειά μου στο Φάληρο, αναπολώ όμορφες στιγμές και προσμένω ακόμη πιο όμορφες μέρες. Για όλους μας, μικρούς και μεγάλους. Μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά...!Τα σέβη μου...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.