Στην διπλανή ξαπλώστρα...

 Την περασμένη Κυριακή η μέρα ξεκίνησε ιδανικά. Μπορεί το ρεπό μου να έκανε φτερά ωστόσο ο έντονος ήλιος μου έδωσε έναυσμα να πραγματοποιήσω το πρώτο μπάνιο της σεζόν. Επιτέλους, μονολόγησα κοιτώντας έξω από το παράθυρο μου. Ώρα για βουτιά.

Το ξεφτίλισε ολίγον ο χειμώνας φέτος. Σαν πέρυσι από της 15 Απριλίου μαζί με τον Σπύρο είχαμε εγκαινιάσει την σεζόν. Φέτος, κόντευε να βγει και ο Μάης και δεν το αποφάσιζα. Τελικά, ορισμένα πράγματα δεν χρειάζονται και πολύ σκέψη. Είναι να τα αποφασίζεις αυθόρμητα. Κάπως έτσι παρέα με την πετσέτα μου και το GOAL αγκαλιά κατέβηκα στην παραλία.

Στην διπλανή ξαπλώστρα από εμένα βρίσκονταν 3 κυρίες ηλικίας γύρω στα 45. Κομψές με τα καπελάκια τους, τα extreme μαγιουδάκια τους, τσιγαράκι, περιοδικό, και πολύ μα ΠΑΡΑ πολύ κουτσομπολιό. Για τον άνδρα της η μια , για τον γκόμενο η άλλη, για τα τατουάζ των παιδιών, τις πλαστικές που θέλουν να κάνουν κτλ κτλ. Ακατάπαυστη λογοδιάρροια, και μετά έλεγα για την Τόνια που δεν σταματάει. Την ξεπερνούσαν σε τεράστιο βαθμό.

Σε μια από τις πολλές κουβέντες που ανέπτυξαν η μια από αυτές αναφέρθηκε και στον τύπο με τον οποίο βγαίνει αυτόν τον καιρό. "Δεν κάνει, μωρε΄. Δεν έχει τα απαραίτητα, δεν μου πολύ βγαίνει ρε γμτ."

"Σιγά ρε συ", ανταποκρίθηκε η άλλη. "Κάτσε εκεί που είσαι μέχρι να βρεις κάτι άλλο καλύτερο. Τι έχεις να χάσεις, στα παρέχει όλα"

"Ναι, σίγουρα, μέχρι να βρω κάτι άλλο μια χαρά είμαι. Δεν θα τον αλλάξω".

Προς στιγμήν νόμιζα ότι μιλούσαν για κάποιο μπλουζάκι, κάποιο δώρο κτλ. Αποκλείεται να μιλούσαν για άνθρωπο αναφερόμενες σε αυτόν λες και ήταν πιστωτική κάρτα ένα πράγμα. Βόλεψη λέγεται, μουρμούρισα, αυτό που έχει η κυρία. Και συμβιβασμός, αυτό που έχουν οι υπόλοιπες.

"Εγώ το είπα στο γιο μου, όλα΄κ'όλα. Όσο συντηρητική ήμουν στην αρχή τόσο ανεξάρτητη θα γίνω τώρα. Θα τα κάνω όλα". Μετά της 2?... μουρμούρισα!

Η συγκεκριμένη κυρία, φαινόταν από μακρυά πόσο της έχει λείψει η ζωή. Θέλει να προλάβει να τα πράξει όλα, ΤΩΡΑ. Αν ήταν δυνατόν να ταν και χθες ακόμα καλύτερα. Συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο από ότι θέλει για να έχει δίπλα της και παράλληλα κάνει ανενόχλητη της ζωή της. Ότι πρέπει σου λέει. Τα παιδιά της μεγάλωσαν και εκείνη αυτό που αποζητά τώρα είναι να κερδίσει όσα έχασε στην ζωή της.

Άραγε ζει ουσιαστικά , ή ζει την δική της ουτοπική πραγματικότητα? Το να συμβιβαζόμαστε για να "κυκλοφορούμε" κάτι δίπλα μας, είναι καλύτερο ή χειρότερο? Υποθέτω κατά δικά μου στάνταρ, χειρότερο.

Όταν ρωτήθηκα γιατί συνήθως πάνω στο ένα με ενάμιση μήνα, εγκαταλείπω οποιαδήποτε σχέση, και πως καταλαβαίνω αν όντως ο άνθρωπος που είχα δεν έκανε για μένα, χαμογέλασα πονηρά. Είναι , απλό. Ασχολούμαι, βλέπω παρατηρώ, ακούω. Κυρίως, ακούω. Κάπου εκεί χρονικά συνήθως ξέρω. Γιατί, με ξέρω...Δεν μου αρέσει να συμβιβάζομαι, δεν με ενδιαφέρει να χτυπάει το τηλέφωνο μου, αν δεν καρδιοχτυπώ για να ακούσω τον ήχο. Μπορεί να είμαι και λάθος, δεν ξέρω. Υποθέτω δε θα είμαι η μόνη.
Η κυρία της παραλίας, είμαι σίγουρη πως δεν είναι ευτυχισμένη από την ζωή της. Είναι σίγουρα όμως ευχαριστημένη από την ντουλάπα της, την αισθητικό της, και τον πλαστικό της...Τα σέβη μου!