Kαι ξαφνικά ξημερώνει η ημέρα που οι μόνες εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό είναι από τις ατελείωτες μαλακίες στις οποίες έχεις υποπέσει. Αλλά είναι ατελείωτες. Χαχανίζεις αδιάφορα και τις βάζεις σε σειρά από την χειρότερη μέχρι αυτήν που σε περνάει απλά για εξακρίβωση στοιχείων. Σου κόβεται το χαχανιτό και παρατηρείς οτι παραπάνω από τις μισές θα μπορούσες να τις είχες αποφύγει αν απλά διατηρούσες σε χαμηλό βαθμό τον αυθορμητισμό σου και έβαζες σε καλύτερη μοίρα τον εγωισμό σου. Ειδικά μια απο δαύτες που την φέρνω έντονα στο μυαλό μου έπρεπε να είχε καταλήξει στο καλάθι τον αχρήστων πολύ νωρίτερα από ότι ξεκίνησε. Και μόνο με την σκέψη.
Κάθεσαι οκλαδόν, βροχερή ημέρα, ίδια μουντάδα, ίδιες υποχρεώσεις, εντελώς χαλασμένη διάθεση. Το ξέρεις και εσύ καλά, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όπως και το παρελθόν. Σηκώνεσαι νωχελικά, προχωράς να ετοιμαστείς και το μόνο που φέρνεις στο μυαλό είναι, ότι τουλάχιστον τα βράδια κοιμάσαι ήρεμη. Χωρίς τύψεις. Χαμογελάς, για πρώτη φορά και συνειδητοποιείς πως για πρώτη φορά η απεργία της ΕΣΗΕΑ είναι πιο χρήσιμη από ποτέ. Θα εξαφανιστείς. Κατεβάζεις την βαλίτσα πριν ξεκινήσεις να ετοιμάζεσαι, έτσι για να αλλάξει η χαλασμένη διάθεση και να ταξιδέψει λίγα εικοσιτετράωρα μετά. Δεν γαμιέται, ας σκεφτείς και λίγο το μεθαύριο και όχι το μετά από μια ώρα, ειδικά όταν αυτό σου επιτρέπει να χαλαρώσεις.
Τις τελευταίες μέρες ψάχνεις εναγωνίως κάποιον να σου πει κάτι διαφορετικό από αυτά που ακούς παντού. Προβλήματα, οικονομικά και μη, γκρίνια, κακή διάθεση, και μόνιμο παράπονο στα χείλη. Και να θες να χαμογελάσεις θα σε κοιτάνε με μισό μάτι. Συμπάσχεις , δεν είσαι αναίσθητος, αλλά όταν κλείνει η πόρτα στο σπίτι μένεις πάντα μόνος. Να αναλύεις τις εικόνες της ημέρας που πέρασε. Και όχι μόνο τις δικές σου.
Σε ένα καλύτερο αύριο λοιπόν, αν και μοιάζει αρκετά γκρίζο. Είμαι σίγουρη πως με κάποιο μοναδικό τρόπο μέσα από την γκρίζα κατάσταση θα μπει χρώμα στην ζωή όλων όσων την έχουν πραγματικά ανάγκη. Όλοι οι υπόλοιποι θα παλεύουν με φαντάσματα. Τα σέβη μου.
...only to myself...Just for a change!
Κάθεσαι οκλαδόν, βροχερή ημέρα, ίδια μουντάδα, ίδιες υποχρεώσεις, εντελώς χαλασμένη διάθεση. Το ξέρεις και εσύ καλά, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όπως και το παρελθόν. Σηκώνεσαι νωχελικά, προχωράς να ετοιμαστείς και το μόνο που φέρνεις στο μυαλό είναι, ότι τουλάχιστον τα βράδια κοιμάσαι ήρεμη. Χωρίς τύψεις. Χαμογελάς, για πρώτη φορά και συνειδητοποιείς πως για πρώτη φορά η απεργία της ΕΣΗΕΑ είναι πιο χρήσιμη από ποτέ. Θα εξαφανιστείς. Κατεβάζεις την βαλίτσα πριν ξεκινήσεις να ετοιμάζεσαι, έτσι για να αλλάξει η χαλασμένη διάθεση και να ταξιδέψει λίγα εικοσιτετράωρα μετά. Δεν γαμιέται, ας σκεφτείς και λίγο το μεθαύριο και όχι το μετά από μια ώρα, ειδικά όταν αυτό σου επιτρέπει να χαλαρώσεις.
Τις τελευταίες μέρες ψάχνεις εναγωνίως κάποιον να σου πει κάτι διαφορετικό από αυτά που ακούς παντού. Προβλήματα, οικονομικά και μη, γκρίνια, κακή διάθεση, και μόνιμο παράπονο στα χείλη. Και να θες να χαμογελάσεις θα σε κοιτάνε με μισό μάτι. Συμπάσχεις , δεν είσαι αναίσθητος, αλλά όταν κλείνει η πόρτα στο σπίτι μένεις πάντα μόνος. Να αναλύεις τις εικόνες της ημέρας που πέρασε. Και όχι μόνο τις δικές σου.
Σε ένα καλύτερο αύριο λοιπόν, αν και μοιάζει αρκετά γκρίζο. Είμαι σίγουρη πως με κάποιο μοναδικό τρόπο μέσα από την γκρίζα κατάσταση θα μπει χρώμα στην ζωή όλων όσων την έχουν πραγματικά ανάγκη. Όλοι οι υπόλοιποι θα παλεύουν με φαντάσματα. Τα σέβη μου.
...only to myself...Just for a change!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.