Πάνε κοντά στα 2 χρόνια από τότε που χάσαμε τον πατέρα μου. Από τότε κανείς από τους υπόλοιπους δεν θέλησε ποτέ να πατήσει στα πάτρια- δικά του- εδάφη. Ψυχολογικό νομίζω καθαρά. Άρνηση να μπεις σε ένα χώρο που ήταν το δεύτερο σπίτι του μια και αποτελούσε το δικό του προσωπικό καταφύγιο το οποίο επισκεπτόταν πολύ συχνά και ας απέχει 7,5 περίπου ώρες από τον μόνιμο τόπο διαμονής του.
Φέτος τα πράγματα άλλαξαν. Απρόσμενα, έτσι όπως τα λατρεύω όταν συμβαίνουν. Το ενδεχόμενο να επισκεφτούμε το χωριό στις αρχές του Απρίλη δεν ήταν καν μέσα στα σχέδια κανενός. Η μητέρα μου εξακολουθούσε να είναι διστακτική και εμείς σχεδιάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο! Εγώ και ο αδερφός μου αλλάξαμε ''πορείες'' και προτεραιότητες και μαζί συμπαρασύραμε και την μητέρα μου.
Καιρό τώρα άκουγα από παντού, "βγάλετε την από το σπίτι, πρέπει να ταξιδέψει λίγο μη μένει κλεισμένη". Ποτέ δεν ασχολήθηκα. Σέβομαι απόλυτα τις επιλογές της όπως εκείνη σέβεται τις δικές μου. Δεν την πίεσα ποτέ για τίποτα. Ήξερα ότι μόλις έρθει η κατάλληλη ώρα θα το τολμήσει από μόνη της. όπως και το έκανε.
Η αρχή έγινε στα τέλη Ιουλίου όπου λόγο κάποιου γεγονότος χρειάστηκε να ταξιδέψει στο χωριό Και το έπραξε χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αρχή είχε γίνει. Δεν χρειαζόταν να πω περισσότερα...
Είναι Τρίτη 4 Αυγούστου. Το αεράκι στην Αθήνα έχει εξαφανιστεί και στη θέση του βρίσκεται μια καυτή λάβα που αγγίζει και τους 40 βαθμούς. Όχι Μαρίνα κορίτσι μου, μονολογώ. Δεν θα μείνεις να πεθάνεις στη ζέστη. Θα ανηφορίσεις εκεί όπου την συγκεκριμένη περίοδο το βράδυ για να ξαπλώσεις χρειάζεσαι απαραίτητα πάπλωμα! Εκεί όπου ξέρω οτι θα ξαναπιάσω στυλό και χαρτί. Εκεί στο βόρειο χωριό μου...Τους ποταμούς!
ΥΓ: Μην φάτε...έρχομαι!Καλό καλοκαίρι σε όλους σας!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.