Ένστικτο...

Έχω πει ουκ ολίγες φορές ότι το παρελθόν μου το σέβομαι απόλυτα αλλά το αφήνω εκεί που είναι. Πίσω δηλαδή. Πολλά από τα αρνητικά της πίσω πορείας μου διαπερνούν σπάνια τα αγγεία του εγκεφάλου μου και αυτό μόνο όταν κάτι τα τσιγκλίσει, ενώ βρίσκονται σε συνεχή χειμερία νάρκη.

Αυτό το ρημάδι το τσίγκλισμα δε, είναι που με ενοχλεί περισσότερο. Κ' αυτό γιατί δεν προέρχεται ποτέ από μένα αλλά από τρίτους παράγοντες, άθελα τους πάντα. Ίσως από υπερβολική αγάπη προς το πρόσωπό μου, θέλοντας να προλάβουν πιθανό ξάφνιασμα από μεριάς μου σε περίπτωση που ανακαλύψω την είδηση από μόνη μου.

Κάπως έτσι χτύπησε το τηλέφωνο χθές το βράδυ, αργά. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Το τηλέφωνο στην οθόνη ήταν πολύ oικείο για μένα, οπότε ουδόλως υπήρχε λόγος να μην απαντήσεις. Μεταξύ μπατσοσυζήτησης, η μελαχρινή κόμπιασε προς στιγμήν. "Ξέρεις θέλω να σου πω, αλλά καλύτερα από κοντά".

"Άσε τα από κοντά και λέγε ευθέως τι συμβαίνει"

" Να ξέρεις, ο ακατονόμαστος, αρραβωνιάστηκε, έμαθα"

"Ε, και?"

"Καλά δεν σε πείραξε"?

"Τι να με πειράξει ρε κορίτσι μου, έχουμε 2009..."

Το να μαθαίνεις ότι η μεγαλύτερη σχέση της ζωής σου, η οποία μάλιστα έληξε και με πολύ άσχημο τρόπο, προχωράει παρακάτω, ακούγεται κάπως. Κάπως περίεργο όντως, συμφωνώ μαζί σου... Ακόμα πιο περίεργη ακούστηκα στα αυτιά μου να προσπερνώ με περίσσια ευκολία αυτό που σε όλους΄φάνηκε εξωπραγματικό Ίσως τελικά να ξέρω καλά τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι Περισσότερο απ' όσο νομίζουν και οι ίδιοι. Κάπως έτσι ήξερα καλά και εκείνον, όπως και το αποτέλεσμα της μετέπειτα πορείας που διάλεξε. Για την οποία ναι, ομολογώ ότι είμαι πολύ χαρούμενη. Χαρούμενη που ένας χωρισμός έφερε χαρά κάπου

αλλού. Χαρούμενη που διακαιώθηκα για το αύριο που διάλεξα και εγώ, φεύγοντας από κάτι τόσο άρρωστο. Χαρούμενη που δεν επέμεινα...

Κάποια στιγμή ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος - για εμένα - με ρώτησε αυθόρμητα, αν κατάλαβα πριν χωρίσω ή μετά ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε για μένα.

Απάντησα το ίδιο αυθόρμητα όσο και η ερώτηση του εκείνο το βράδυ της ΤσικνοΠέμπτης, ότι το ήξερα πολύ νωρίτερα. Απλά εθελοτυφλούσα,προσπερνούσα.

Τελικά, νομίζω πως καμιά φορά πρέπει να ακολουθούμε νωρίτερα το ένστικτό μας. ''Μας ξέρει'' περισσότερο απ' ότι μπορεί εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό...