Κύκλος είναι.

Αρνούμαι να πιστέψω ότι οι συνθήκες των καιρών, αλλάζουν και τους ανθρώπους. Και να για το κάνω και πιο λιανά πρέπει να σαι πολύ ευάλωτος άνθρωπος για να μπορείς να αλλάζεις καθημερινά τον εαυτό σου και να τον βάζεις σε τέτοιο καλούπι ώστε να προσαρμόζεται στις ανάλογες συνθήκες ζωής που σου επιβάλουν.
Αν πάρω για παράδειγμα τον εαυτό μου, όσα στραβά και ανάποδα και αν ήρθαν στη ζωή μου, πέρα του γεγονότος ότι δεν είχα καμία όρεξη, εξακολουθώ να κάνω σχεδόν πάντα τα ίδια λάθη. Προσαρμοσμένα μεν, τα ίδια δε. Δεν ξέρω αν το κάνω καθαρά και μόνο από αντίδραση ή αν απλά είμαι εντελώς ο εαυτός μου.
Και καλά, άσε εμένα, δεν το χω πες ρε παιδί μου, βλέπω και από τους γύρω μου. Αν είσαι μαλάκας πχ, δύσκολα θα πάψεις να είσαι. Γιατί έτσι έχεις μάθει. Να λειτουργείς μαλακισμένα. Άκυρα, χωρίς ευθεία, χωρίς λογική, χωρίς να σε ενδιαφέρει. Αν πάλι είσαι κλειστός χαρακτήρας, έτσι θα παραμείνεις, γιατί έχεις μάθει να συζητάς μόνο με τον εαυτό σου. Τον θεωρείς πολύ πιο πάνω από τον συνάνθρωπό σου. Κοινώς ο εγωισμός σου πιάνει ταβάνι.
Άλλοι πάλι έχουν τόση εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο τους που δεν μπορούν να λειτουργήσουν μόνοι τους, αν δεν πάρουν την γνώμη ενός άλλου προσώπου. Κοινώς, καμία εμπιστοσύνη στον ίδιο τους τον εαυτό.
Επίσης μεγάλη μερίδα ανθρώπων προτιμούν τη λύση της ψυχολογικής βοήθειας γιατί αρνούνται να μοιραστούν πράγματα με τους γύρω τους, με το πρόσχημα ότι κανένας δεν πρόκειται να τους κατανοήσει. Στην ουσία, ούτε ο ίδιος ο ψυχολόγος νομίζω ότι μπορεί να το κάνει. Απλά προσπαθεί αν τους δώσει να καταλάβουν πως ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, υπάρχει πλειάδα χρωμάτων που εκείνοι δεν μπορούν να αντιληφθούν.
Πόσο δύσκολο άραγε είναι την σήμερον ημέρα, να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους που μας περί τριγυρίζουν? Πόσο δύσκολο είναι να ακούμε κάτι και να πιστεύουμε και να στηριζόμαστε πάνω σε εκείνο και όχι σε εκατομμύρια άλλες παραλλαγές του?
Στατιστική δεν έχω να παραθέσω, αλλά από το περίγυρο και μόνο, θα απαντήσω δύσκολο. Κι εκεί είναι που συνδέεται με αυτό που ανέφερα στην αρχή. Η αλλαγή του χαρακτήρα, ανάλογα με τις συνθήκες των καιρών. Πόσες φορές έχουμε ψιθυρίσει όλοι μας, "δεν ξανά εμπιστεύομαι κανένα", "δεν πρόκειται να ξανά ακούσω λόγια" και ένα σωρό άλλα λόγια που ξεστομίζει αυθόρμητα το στόμα σε στιγμές παραληρήματος? Πολλές, άπειρες για την ακρίβεια. Και όμως τα ξανά ακούμε, τα ξανά λέμε, και όλο αυτό κάνει ένα ωραιότατο κύκλο, μέχρι να ρθει η μαγική στιγμή που θα τα ακούσουμε και θα ναι αληθινά, μοναδικά, για πάντα.
Κάποτε η Βίκυ έλεγε ότι οι άνθρωποι πρέπει να περάσουν ορισμένα στάδια μέχρι να φτάσουν στην ευτυχία, όπως την ορίζει καθένας από εμάς. ΄Θα ερωτευτείς κάποιον και εκείνος θα φύγει. Θα αγαπήσεις κάποιον και εκείνος θα μείνει για λίγο και πάλι θα φύγει. Θα το ξανά πάθεις πάλι, αλλά αυτή την φορά θα μείνει. Αν δεν έχεις περάσει τα 2 προηγούμενα στάδια, δεν μπορείς να φτάσεις στον τρίτο. Γιατί αυτό είναι ζωή! Εγώ νομίζω, είμαι ακόμα στην αρχή! Έχω μέλλον μπροστά μου! Εσύ σε πιο στάδιο βρίσκεσαι?
Τα σέβη μου

ΥΓ: Περιπαλνήθηκα πολύ, πίστεψα δώθηκα, πλήγωσα, έφυγα, έπεσα, σηκώθηκα, προχώρησα. Είχες απόλυτο δίκιο σε ότι έγραψες: "Πόσο ακόμα να προσπαθήσω?"
Πλέον άσε να προσπαθώ εγω. Να μαζέψω ότι απέμεινε από τότε. Αν έμεινε...

Forse è tardi, forse invece no...