Σύνδρομο "down"

Μικρή όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι ένα παιδί με κάποια παραπανίσια κιλάκια, ντροπαλή χωρίς πολλές κουβέντες Το στόμα μου άνοιγε πέραν του χαμόγελου σε πολύ δικούς μου ανθρώπους και σε 2-3 κοντινούς φίλους. Κοινώς ανασφαλής πολύ, με έντονο αίσθημα κατωτερότητας προς τους άλλους που φάνταζαν μπροστά μου κατά πολύ ανώτεροι μόνο και μόνο επειδή είχαν έντονο το αίσθημα της επικοινωνίας ή επειδή μπορεί να μου έριχναν και 20 πόντους στο κεφάλι σε ύψος.
Τα χρόνια πέρασαν, σαφώς και δεν ψήλωσα (που τέτοια τύχη) κατάφερα όμως να βελτιώσω σε μεγάλο βαθμό αυτό που με απομάκρυνε από τους γύρω μου. Την επικοινωνία.
Οι άνθρωποι με έντονο το συναίσθημα του "είμαι λίγος" αισθάνονται έντονη ανάγκη για απομόνωση από τους γύρω γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα μετριάσουν τις πολλές πολλές κουβέντες οι οποίες δεν είναι και το "φόρτε" τους. Προτιμούν την ασφάλεια του , όσο λιγότερο μιλάς τόσο λιγότερο εκτίθεσαι! Ναι αλλά υπάρχει και το άλλο που λέει: Όσο λιγότερο μιλάς τόσα περισσότερα κρύβεις, αποφεύγεις. Και εγώ ίσως να απέφευγα τότε να ερωτηθώ για την προσωπική μου ανύπαρκτη προσωπική ζωή, σε αντίθεση με των συμμαθητριών μου. Τώρα δε, είναι που δεν με χαλάει και καθόλου. Τότε μου φαινόταν αδιανόητο ΄Τώρα η ελευθερία φαντάζει ιδανική, τότε ήταν βάρος. Τώρα το ανεξάρτητο του χαρακτήρα πάρα - έγινε βίωμα τότε ακουγόταν σαν ψέμα
Ο χρόνος σε συνάρτηση με την επίγνωση του προβλήματος και την θέληση για λύση, πάντα βοηθά να λυθούν τα κόμπλεξ και το αίσθημα του λίγου. Λίγος δεν είναι κανένας, όλοι μας έχουμε από πολύ αρκετά χαρακτηριστικά Προφανώς κρυμμένα κάπου καλά μέσα στις ανασφάλειες μας. Το θέμα είναι κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει το σθένος να αποδεχτεί τις αδυναμίες και τα κόμπλεξ του και να προχωρήσει στην ζωή του. Με ή χωρίς αυτά. Για απαντήσεις - παρατηρήσεις κοιταχτήτε στον καθρέφτη και ψάξτε για τα δικά σας, σύνδρομα down! Τα σέβη μου...