30 χρόνια επιτυχίες...

Βασικά η αρχική σκέψη για το "moto" των 30 ετών ήταν "30 χρόνια μαλακίες", αλλά δεν νομίζω ότι κολλάει στη δική μου περίπτωση και πολύ.Εύστοχα λοιπόν ο Σπυράκος τόνισε, ότι οι επιτυχίες σε σχέση με τις μαλακίες μου τα 30 τελευταία χρόνια είναι περισσότερες. Οπότε και το αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά και ανακούφιση ταυτόχρονα.
Από τα σχολικά χρόνια και την πρώτη δεκαετία, στη δεύτερη με τις σπουδές και τις ατελείωτες ώρες δουλειάς. Από τις πολύ άσχημες στιγμές που συνάντησα στο διάβα, στις ηλιόλουστες μέρες του Μάρτη το 2011. Του δικού μου μήνα. Αυτός που πέρυσι φρόντισε να με αδειάσει, φέτος τον βλέπω πιο ζωηρό . Από το χιόνι σε ένα υπέρλαμπρο ήλιο, τόσο εκεί έξω όσο και στην ψυχή μου.
Λίγες ώρες πριν την δύση του αριθμού 2 μπροστά από τον αριθμό της ηλικίας μου, δεν έχω να παρατηρήσω πολλά. Αυτό που πριν λίγα χρόνια ακουγόταν καταστροφικό, πλέον φαίνεται πολύ πιο ώριμο και σταθερό. Πολύ πιο χαμογελαστό και ελεύθερο. Αποτελεσματικό και συνειδητοποιημένο. Όχι δεν φταίει κανένα μαγικό ραβδί, ούτε έχει επέλθει καμία συγκλονιστική αλλαγή στη ζωή μου. Απλά έμαθα να ακούω περισσότερο και να μιλάω λιγότερο.
Η Μαρία ευχόταν σήμερα να ήταν στα 25 της χρόνια με τα μυαλά των 33 που διαθέτει σήμερα. Λάθος της λέω. Και η τρέλα των 25 έχει και αυτή την γλύκα της. Αν δεν τα έκανες τότε, θα σου έβγαιναν αργότερα. Θα σουν στερημένη από στιγμές και μπόλικη δόση εφηβικών βλακειών τις οποίες έχουμε κάνει όλοι μας.
Οι εφηβικές βλακείες μετατράπηκαν σε ατελείωτες συζητήσεις που πολλές φορές ξεπερνούν και το φυσιολογικό. Ένας καφές πολλές φορές μπορεί και να μετατραπεί σε κατάθεση ψυχής, έτσι απλά. Χωρίς κανένα αλκοόλ που σου λύνει τα χείλη. Άπλα γιατι σε εμπνέουν να το κάνεις. Αθώα, ήρεμα, τρυφερά, αληθινά.
Νοιώθω απίστευτα τυχερή  που γνώρισα όλους αυτούς τους ανθρώπους στην δεύτερη δεκαετία της ζωής μου. Ακόμα και οι  πιο άσχημες εμπειρίες και εικόνες, βοήθησαν να γίνω όλο αυτό για το οποίο με εκτιμούν όλοι σήμερα. Έδωσα και πήρα, μίλησα και μου μίλησαν, είδα και έζησα , αγάπησα και αγαπήθηκα, ίσως όχι όπως ήθελα αλλά και πάλι μου αρκεί. 
Τον μόνο άνθρωπο που έχω πραγματικά ανάγκη να στολίζει με την φωνή και την παρουσία του την ζωή μου, δεν μπορώ να τον φέρω πίσω. Και αυτή είναι η μόνη μελανή σκέψη στις ζωηρές και πολύχρωμες σκέψεις μου.
Οι άνθρωποι που είχα και εξακολουθώ να έχω δίπλα μου φροντίζουν καθημερινά να μου υπενθυμίζουν πόσο τυχερή είμαι που μπορώ να χρησιμοποιώ την λέξη αισθάνομαι και να το εννοώ. Τελικά δεν θέλει κόπο...θέλει τρόπο! Να με χαίρεστε...! Τα 30άχρονα σέβη μου!


ΥΓ: Μέσα σε 8 ώρες μπορεί να είπα πολλά, αλλά μπορεί και τίποτα. Σου έχω εμπιστοσύνη για το συμπέρασμα!