Βρες με στο facebook...

Καλή η αποκριά δεν λέω. Πέρασε και αυτή. Μετά απο πολλά χρόνια μασκαρευτήκαμε κιόλας και το ρίξαμε λίγο έξω. Η αληθεια είναι πως είχαμε σκουριάσει πολύ το τελευταίο δίμηνο. Μια οι αναποδιές μια τα απρόοπτα, το σπίτι είχε γίνει η καθημερινότητα μας. Αλλά, ποτέ δεν είναι  αργά να ξυπνάς απο το λίθαργο.

Ελπίζω να περάσατε όλοι σας όσο καλύτερα μπρορούσατε, να βάλατε στην άκρη - οπως όλοι μας - τις σκουτούρες και τις  αναποδιές και διασκαδάσατε με την ψυχή σας. Οι τυχεροί της υπόθεσης αν φύγατε απο το χάος της Αθήνας, ομολογώ πως σας ζηλεύω πολύ!

Εγώ ακόμα και σήμερα, Καθαρά Δευτέρα εργαζόμαι πυρετοδώς! Όπως είχε και πει και μια λατρεμένη ψυχή, η εργασιοθεραπεία βοηθάει να ξεφεύγεις λίγο από τα υπόλοιπα αναποδα της ζωής. Έλα όμως που όταν πέφτει το σκοτάδι, όλα γυρίζουν και πάλι στο μυαλό σου. Είναι αναπόφευχθο αλλά τις περισσότερες φορές ακρως ευχάριστο να φέρνεις στο μυαλό όμορφες εικόνες. 

Το θέμα μου ωστόσο δεν είναι η εργασιοθεραπεία, σίγουρα. Σε μια από τις εξόδους της εβδομάδας που πέρασε ο τύπος απο το διπλανό τραπέζι, πλησιαζει το "κορίτσι του ανέμου", η οποία παρεπιπτόντως είχε ντυθεί μπουγάδα!

"Σε βλέπω τόση ώρα, σε κοιτάω σε κοιτάω αλλά εσυ τίιιποτα."

"Ε, να εδω με την παρέα μου χαζολογάμε, δεν το πρόσεξα"

Αποφάσισα να έρθω να σου μιλήσω. Το όνομα μου είναι... για να μην σου δίνω τηλέφωνα τώρα γιατί είναι βαρετό, βρες με αν θες στο facebook"...

Χαμογελώντας το "κορίτσι του ανέμου" το μοιράζεται στην παρέα.Γέλασα και κατσούφιασα ταυτόχρονα...Αραγε πόσο της μοδας είναι τελευταία η προσωπική επαφή των ανθρώπων να έχει περιοριστεί στο facebook αντί είτε για το τηλέφωνο είτε απο κοντά? Και αν είναι τόσο, πειράζει που εγω δεν θέλω να είμαι της μόδας? 

 Το "ανεμοκόριτσο" , συμφώνησε, οι υπόλοιποι της παρέας, το βρήκαν φυσιολογικό, για να έρθει και πάλι η απορια της Μαρίνας να κάνει την εμφάνιση της..."Καλά ρε παιδιά, θα με τρελλάνετε. Δηλαδή πρίν 6 χρόνια που δεν υπήρχε αυτο το ρημάδι δεν σας άρεσε που είχατε πιο προσωπική επαφή με τον άλλο?

Άλλο τότε..., απάντησαν.

Δηλαδή πόσο μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια 5ετία, ο τρόπος προσέγγισης σε έναν άνθρωπο, απο το φεις του φεις στον ηλεκτρονικό υπολογιστή? Πολύ, παρατηρώ. Ανασφάλεια, βαρεμάρα, συνήθεια? Τι απ' όλα είναι τελικά και βάζει τους ανθρώπους σε διαδικασία ηλεκτρονικής ομιλίας?

Φυσικά έχω και εγω φέιμπουκ, και μάλιστα πολύ πριν γίνει ευρέως γνωστό στην Ελλάδα (ναναι καλά ο Βασίλης). Φυσικά και εχω γνωρίσει ανθρώπους απο εκει μέσα, αφήνοντας τους μάλιστα να εισβάλλουν και στην  καθημερινότητα μου. Ναι, είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, δεν λέω, αλλά όχι ο μόνος τρόπος. Νομίζω τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα ηλιοβασίλεμα, μια κουπα ζεστό καφέ και αφθονη κουβέντα ενω παρατηρείς τον άλλο να μοιράζεται μαζί σου στιγμές. Ο ήχος από το δυνατό γέλιο, η στιγμή που σου δίνει ενα γλυκό χαμόγελο, η αμηχανία της πιο προσωπικής απαντησης σε ένα ερώτημα.  Ναι, υπάρχουν  και αυτές  οι  εικόνες. Μηπως τις έχετε ξεχάσει? Τα σέβη μου...

ΥΓ: Τελικά στις απόκριες ντυνομαστε ότι έχουμε αποθημένο? Τροφή για σκέψη! Καλή σαρακοστή!